MabCampath - skład
1 amp. (3 ml) zawiera 30 mg alemtuzumabu; 1 fiolka (1 ml) zawiera 30 mg alemtuzumabu.
Reklama
MabCampath - działanie
Alemtuzumab jest uzyskanym drogą inżynierii genetycznej humanizowanym przeciwciałem monoklonalnym IgG1 kappa, swoistym w stosunku do znajdującej się na powierzchni limfocytów glikoproteiny CD52, która ulega ekspresji przede wszystkim na prawidłowych i zmienionych nowotworowo limfocytach typu B i T krwi obwodowej. Alemtuzumab powoduje rozpad limfocytów w wyniku wiązania z CD52 niemodulującym antygenem o wysokim stopniu ekspresji, znajdującym się na powierzchni zasadniczo wszystkich limfocytów typu B i T, jak również na monocytach, tymocytach i makrofagach. Przeciwciało pośredniczy w rozpadzie limfocytów w wyniku aktywacji układu dopełniacza i cytotoksyczności komórkowej zależnej od przeciwciał. Wydaje się, że alemtuzumab nie powoduje uszkodzenia krwiotwórczych komórek macierzystych, ani komórek prekursorowych. Okres półtrwania leku wynosi 8 h (zakres: 2-32 h) po pierwszej dawce 30 mg i trwa 6 dni (zakres: 1-14 dni) po ostatniej dawce 30 mg. Stężenie w stanie stacjonarnym było osiągane po około 6 tyg. dawkowania. Nie obserwowano znaczących różnic w farmakokinetyce pomiędzy kobietami, a mężczyznami ani w zależności od wieku.
Reklama
MabCampath - wskazania
Leczenie pacjentów z przewlekłą białaczką limfocytową B-komórkową, u których chemioterapia zawierająca fludarabinę nie jest właściwa.
Reklama
MabCampath - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na alemtuzumab, białka mysie lub na którykolwiek ze składników preparatu. Czynne zakażenie ogólnoustrojowe. Zakażenie wirusem HIV. Czynne inne nowotwory. Ciąża.
Reklama
MabCampath - ostrzeżenia
Ze względu na ryzyko niedociśnienia należy zachować ostrożność w leczeniu pacjentów z chorobą niedokrwienną serca, dławicą piersiową i (lub) u pacjentów przyjmujących leki przeciwnadciśnieniowe (w tej grupie pacjentów, zaobserwowano zawał mięśnia sercowego i zatrzymanie akcji serca związane z infuzją). Należy rozważyć ocenę i stałe monitorowanie czynności serca u pacjentów leczonych w przeszłości preparatami o potencjalnym działaniu kardiotoksycznym. Ze względu na silne działanie immunosupresyjne leku, które utrzymuje się przez wiele miesięcy po zakończeniu leczenia, istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia zakażeń oportunistycznych. W trakcie leczenia oraz przez minimum 2 mies. po jego zakończeniu (lub dopóki nie uzyska się limfocytów CD4+ w liczbie 200 komórek/µl lub większej) należy stosować profilaktykę przeciwko zakażeniom wywołanym przez Pneumocystis jiroveci oraz skuteczny doustny środek przeciwko opryszczce. Bezobjawowa wiremia cytomegalowirusem może nie wymagać przerwania terapii. W trakcie leczenia preparatem i przynajmniej przez 2 mies. po jego zakończeniu należy prowadzić stałą obserwację kliniczną pod kątem objawowej infekcji CMV. Z powodu potencjalnego wystąpienia potransfuzyjnej choroby przeszczep przeciwko gospodarzowi zaleca się napromienianie wszystkich produktów krwiopochodnych, podawanych pacjentom leczonym preparatem. W przypadku brania pod uwagę możliwości powtórzenia leczenia preparatem, może być zasadne potwierdzenie ekspresji CD52. Preparat należy ostrożnie stosować u pacjentów w podeszłym wieku, gdyż zasadniczo u osób > 65 lat tolerancja leczenia cytotoksycznego jest mniejsza. Nie prowadzono badań preparatu u dzieci i młodzieży poniżej 17 lat - nie zaleca się stosowania. Nie przeprowadzono badań u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby.
Reklama
MabCampath - ciąża
Lek jest przeciwwskazany w ciąży. Mężczyźni i kobiety w wieku rozrodczym powinni w czasie leczenia i przez 6 mies. po zakończeniu terapii, stosować skuteczną antykoncepcję. Jeśli stosowanie leku w okresie karmienia piersią jest konieczne, należy przerwać karmienie na czas leczenia oraz przez co najmniej 4 tyg. po zakończeniu terapii.
Reklama
MabCampath - efekty uboczne
Działania niepożądane u pacjentów leczonych w terapii pierwszego rzutu. Bardzo często: wiremia lub zakażenie cytomegalowirusem, niedociśnienie, nudności, pokrzywka, wysypka, gorączka, dreszcze. Często: zapalenie płuc, zapalenie oskrzeli, zapalenie gardła, kandydoza jamy ustnej, gorączka neutropeniczna, neutropenia, leukopenia, trombocytopenia, anemia, zmniejszenie masy ciała, lęk, omdlenie, zawroty głowy, drżenie, parestezje, niedoczulica, ból głowy, sinica, bradykardia, tachykardia, częstoskurcz zatokowy, nadciśnienie, skurcz oskrzeli, duszność, wymioty, ból jamy brzusznej, alergiczne zapalenie skóry, świąd, nadmierne pocenie się, rumień, bóle mięśni, bóle mięśniowo-szkieletowe, bóle pleców, zmęczenie, osłabienie. Niezbyt często: posocznica, bakteriemia gronkowcowa, gruźlica, odoskrzelowe zapalenie płuc, półpasiec oczny, infekcja paciorkowcem β-hemolizującym, kandydoza, kandydoza narządów płciowych, zakażenie dróg moczowych, zapalenie pęcherza, grzybica ciała, zapalenie nosogardzieli, nieżyt nosa, agranulocytoza, limfopenia, powiększenie węzłów chłonnych, krwawienie z nosa, reakcje nadwrażliwości (w tym reakcja anafilaktyczna), zespół rozpadu guza, hiperglikemia, zmniejszenie białka całkowitego, anoreksja, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, zapalenie spojówek, zatrzymanie akcji serca, zawał mięśnia sercowego, dławica piersiowa, migotanie przedsionków, nadkomorowe zaburzenia rytmu serca, bradykardia zatokowa, dodatkowe pobudzenia nadkomorowe, hipotonia ortostatyczna, uderzenia gorąca, zaczerwienienie, niedotlenienie narządów i tkanek, wysięk opłucnowy, dysfonia, wyciek wodnisty z nosa, niedrożność jelit, zaburzenia dotyczące jamy ustnej, zaburzenia żołądkowe, biegunka, wysypka świądowa, plamkowa, rumieniowa, zapalenie skóry, bóle kości, bóle stawów, ból mięśniowo-szkieletowy klatki piersiowej, skurcze mięśni, zmniejszone wydzielenie potu, bolesne oddawanie moczu, zapalenie błon śluzowych, rumień w miejscu podania, miejscowy obrzęk, obrzęk w miejscu infuzji, złe samopoczucie. Ostre działania niepożądane związane z infuzją obejmują: gorączkę, dreszcze, nudności, wymioty, niedociśnienie tętnicze, zmęczenie, wysypkę, pokrzywkę, duszność, ból głowy, świąd i biegunkę. W większości przypadków reakcje te są łagodne lub umiarkowanie nasilone. Ostre reakcje związane z infuzją pojawiają się zwykle w 1. tyg. terapii, a następnie stopniowo ustępują. Reakcje 3. i 4. stopnia związane z infuzją rzadko występują po upływie 1. tyg. terapii. Działania niepożądane u pacjentów wcześniej leczonych. Bardzo często: posocznica, zapalenie płuc, opryszczka, granulocytopenia, trombocytopenia, niedokrwistość, brak łaknienia, ból głowy, niedociśnienie, duszność, wymioty, nudności, biegunka, świąd, pokrzywka, wysypka, nadmierne pocenie się, dreszcze, gorączka, zmęczenie. Często: zakażenie cytomegalowirusem, zakażenie Pneumocystis jiroveci, zapalenie płuc, zakażenie grzybicze, kandydoza, zakażenie wirusem półpaśca, ropień, zakażenia dróg moczowych, zapalenie zatok, zapalenie oskrzeli, zakażenia górnych dróg oddechowych, zapalenie gardła, infekcja, gorączka neutropeniczna, pancytopenia, leukopenia, limfopenia, plamica, hiponatremia, hipokalcemia, zmniejszenie masy ciała, odwodnienie, wzmożone pragnienie, splątanie, lęk, depresja, senność, bezsenność, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, zawroty głowy, drżenie, parestezje, niedoczulica, hiperkinezje, utrata smaku, zapalenie spojówek, kołatanie serca, tachykardia, nadciśnienie, skurcz naczyń, uderzenia gorąca, niedotlenienie, krwioplucie, skurcz oskrzeli, kaszel, krwawienie z przewodu pokarmowego, wrzodziejące zapalenie jamy ustnej, zapalenie jamy ustnej, ból w jamie brzusznej, niestrawność, zaparcie, wzdęcie, zaburzenia czynności wątroby, wykwity pęcherzowe, wysypka rumieniowata, bóle stawów, mięśni, kości, pleców, ból w klatce piersiowej, objawy grypopodobne, zapalenie błon śluzowych, obrzęk ust, obrzęk, osłabienie, złe samopoczucie, uczucie zmiany temperatury, reakcje w miejscu wstrzyknięcia, ból. Niezbyt często: zakażenie bakteryjne, zakażenia wirusowe, grzybicze zapalenie skóry, zapalenie krtani, nieżyt nosa, grzybica paznokci, pseudochłoniak, aplazja szpiku kostnego, rozsiane wykrzepianie wewnątrznaczyniowe, niedokrwistość hemolityczna, zmniejszenie stężenia haptoglobiny, zaburzenia czynności szpiku kostnego, krwawienie z nosa, krwawienie z dziąseł, nieprawidłowe wyniki testów hematologicznych, reakcje alergiczne, ciężkie reakcje nadwrażliwości (w tym reakcje anafilaktyczne), hipokaliemia, zaostrzenie cukrzycy, depersonalizacja, zaburzenia osobowości, zaburzenia myślenia, impotencja, nerwowość, omdlenie, zaburzenia chodu, dystonia, przeczulica, neuropatia, zaburzenia smaku, śródgałkowe zapalenie oka, głuchota, szumy uszne, zatrzymanie akcji serca, zawał mięśnia sercowego, migotanie przedsionków, częstoskurcz nadkomorowy, arytmia, bradykardia, nieprawidłowy zapis ekg, niedokrwienie obwodowe, świst krtaniowy, uczucie ucisku w gardle, naciek płucny, wysięk opłucnowy, osłabienie szmerów oddechowych, zaburzenia oddechowe, zapalenie błony śluzowej żołądka i jelit, owrzodzenie języka, zapalenie dziąseł, czkawka, odbijanie, suchość w jamie ustnej, wysypka plamkowo-grudkowa, choroby skórne, bóle nóg, wzmożone napięcie mięśniowe, krwiomocz, nietrzymanie moczu, zmniejszenie odpływu moczu, wielomocz, zaburzenia czynności nerek, obrzęk płuc, obrzęki obwodowe, obrzęk wokół oczu, owrzodzenie błon śluzowych, zasinienie w miejscu wstrzyknięcia, zapalenie skóry w miejscu wstrzyknięcia, ból w miejscu wstrzyknięcia. Po wprowadzeniu leku do obrotu obserwowano poważne, niekiedy prowadzące do zgonu reakcje związane z infuzją, które obejmowały: skurcz oskrzeli, niedotlenienie, omdlenie, nacieki płucne, ostry zespół zaburzeń oddechowych (ARDS), zatrzymanie oddechu, zawał mięśnia sercowego, arytmie, ostrą niewydolność serca i zatrzymanie akcji serca. Ciężkie reakcje anafilaktyczne i inne reakcje nadwrażliwości, obejmujące wstrząs anafilaktyczny i obrzęk naczynioruchowy, były zgłaszane rzadko. Działania te można złagodzić lub można ich uniknąć, jeśli zastosuje się premedykację i stopniowe zwiększanie dawki. Zgłaszano także poważne, niekiedy zakończone zgonem zakażenia wirusowe (np. zakażenie adenowirusem, wirusem paragrypy, wirusem zapalenia wątroby typu B, postępującą wieloogniskową leukoencefalopatię - PML), zakażenia bakteryjne (np. gruźlicę, atypową mykobakteriozę, nokardiozę), zakażenia pierwotniakowe (np. toksoplazmozę) i zakażenia grzybicze (np. mukormykozę węchomózgowia), obejmujące zakażenia spowodowane reaktywacją zakażeń utajonych. Rzadko obserwowano chorobę limfoproliferacyjną, związaną z zakażeniem EBV. Obserwowano także ciężkie krwawienia, poważne, a czasami prowadzące do zgonu, zaburzenia układu immunologicznego: niedokrwistość hemolityczną autoimmunizacyjną, autoimmunizacyjną małopłytkowość, niedokrwistość aplastyczną, zespół Guillain Barré i jego postać przewlekłą, przewlekła zapalną i demielinizacyjną neuropatię wielokorzeniową, potransfuzyjną chorobę przeszczep przeciw gospodarzowi. Często występuje także dodatni wynik testu Coombsa. Obserwowano także zespół rozpadu guza zakończony zgonem. U pacjentów z małopłytkowością wystąpił krwotok śródczaszkowy zakończony zgonem. Zaburzenia serca - zastoinowa niewydolność serca, kardiomiopatia i zmniejszenie frakcji wyrzutowej, występowały u pacjentów leczonych wcześniej lekami o potencjalnym działaniu kardiotoksycznym.
MabCampath - interakcje
Nie prowadzono badań dotyczących interakcji preparatu z innymi lekami. Nie oczekuje się interakcji typu lek-lek zależnej od cytochromu P450, ponieważ alemtuzumab jest rekombinowanym, humanizowanym białkiem. Jednakże zaleca się, aby nie podawać preparatu w ciągu 3 tyg. po stosowaniu innych chemioterapeutyków. Zaleca się, aby co najmniej przez 12 mies. po zakończeniu terapii alemtuzumabem pacjenci nie otrzymywali szczepionek zawierających żywe wirusy.
MabCampath - dawkowanie
Preparat należy stosować pod nadzorem lekarza, mającego doświadczenie w prowadzeniu leczenia przeciwnowotworowego. Konieczne jest przygotowanie leków na wypadek wystąpienia reakcji nadwrażliwości oraz gotowość do wdrożenia środków nagłych w przypadku wystąpienia reakcji podczas podawania leku.
Lek należy podawać po uprzednim rozcieńczeniu roztworem chlorku sodu 9 mg/ml (0,9%) lub roztworem glukozy (5%) do infuzji. Każdą dawkę należy podawać w infuzji dożylnej, trwającej około 2 h. 30-60 min przed każdą infuzją, w okresie zwiększania dawki, jak również w przypadkach, w których są wskazania kliniczne, zaleca się premedykację doustnymi lub dożylnymi steroidami. Dodatkowo można podać doustnie lek przeciwhistaminowy, np. 50 mg difenhydraminy i przeciwbólowy, np. 500 mg paracetamolu. W przypadku, gdy ciężka reakcja związana z infuzją nie ustępuje, można wydłużyć czas przeprowadzenia infuzji do 8 h, licząc od momentu sporządzenia roztworu do infuzji. Wszystkim pacjentom należy podawać antybiotyki i leki przeciwwirusowe zarówno w czasie leczenia jak i po leczeniu. W pierwszym tyg. leczenia preparat należy podawać zwiększając kolejne dawki: w pierwszej dobie 3 mg, w drugie - 10 mg, w trzeciej - 30 mg, jeśli każda poprzednia dawka była dobrze tolerowana. Następnie zaleca się podawanie dawki 30 mg/dobę 3 razy w tyg. co drugi dzień, maksymalnie przez 12 tyg. U większości pacjentów w ciągu 3-7 dni można osiągnąć dawkę 30 mg/dobę. Jeżeli po zastosowaniu dawki 3 mg/dobę lub 10 mg/dobę wystąpią ciężkie działania niepożądane (niektóre z nich mogą być następstwem uwolnienia cytokin), podaną dawkę należy powtarzać aż do uzyskania dobrej tolerancji preparatu. Dopiero wówczas można zwiększyć dawkę preparatu. Mediana okresu trwania leczenia wynosiła 11,7 tyg. u pacjentów w terapii pierwszego rzutu i 9 tyg. u wcześniej leczonych pacjentów. Po uzyskaniu pełnej odpowiedzi na leczenie (spełnienie wszystkich laboratoryjnych i klinicznych kryteriów), lek należy odstawić i kontrolować stan pacjenta. W przypadku, gdy stan pacjenta poprawia się (częściowa odpowiedź lub stabilizacja choroby) i przez 4 tyg. lub dłużej osiągane jest plateau bez dalszej poprawy, preparat należy odstawić i kontrolować stan pacjenta. Leczenie należy przerwać w przypadku stwierdzonej progresji choroby. W przypadku ciężkiego zakażenia lub ciężkiego działania toksycznego na układ krwiotwórczy (liczba płytek krwi < 25 000/µl lub bezwzględna liczba neutrofilów - ANC - poniżej 250/µl) lek należy odstawić do czasu ustąpienia objawów zakażenia lub toksyczności. Należy na stałe przerwać podawanie preparatu, jeśli wystąpi niedokrwistość autoimmunologiczna lub małopłytkowość autoimmunologiczna. Zalecana modyfikacja dawkowania w przypadku wystąpienia działania toksycznego na układ krwiotwórczy. Jeśli wystąpi zmniejszenie ANC < 250/µl i (lub) liczby płytek krwi ≤ 25 000/µl należy: za pierwszym razem wstrzymać podawanie preparatu, a gdy ANC ≥ 500/µl i liczba płytek ≥ 50 000/µl wznowić leczenie dawką 30 mg; za drugim razem - wstrzymać leczenie preparatem, a gdy ANC ≥ 500/µl i liczba płytek ≥ 50 000/µl wznowić leczenie dawką 10 mg; za trzecim razem - lek należy odstawić na stałe. Jeśli wystąpi zmniejszenie liczby płytek krwi i (lub) ANC ≤ 50% wartości wyjściowej u pacjentów rozpoczynających leczenie z wartością wyjściową ANC ≤ 250 µl i (lub) wartością wyjściową liczby płytek krwi 25 000 µl należy: za pierwszym razem - wstrzymać leczenie preparatem, a gdy wartości hematologiczne powrócą do wyjściowych, można wznowić leczenie dawką 30 mg; za drugim razem - wstrzymać leczenie preparatem, a gdy wartości hematologiczne powrócą do wyjściowych, można wznowić leczenie dawką 10 mg; za trzecim razem - lek odstawić na stałe. W przypadku gdy lek odstawiono na dłużej niż 7 dni, ponowne podawanie leku należy rozpocząć stopniowym zwiększaniem dawki (tj. 3 mg, 10 mg, 30 mg, w zależności od tolerancji). Nie zaleca się modyfikacji dawkowania w przypadku ostrej limfopenii.
MabCampath - uwagi
W trakcie leczenia należy regularnie kontrolować obraz morfologiczny krwi z rozmazem oraz oznaczać liczbę płytek krwi, częściej u pacjentów z rozwijającą się cytopenią. Ze względu na ryzyko wystąpienia splątania i senności, należy zachować ostrożność podczas prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń mechanicznych.
