Meropenem Sandoz - skład
1 fiolka zawiera 500 mg lub 1 g meropenemu (w postaci trójwodzianu).
Reklama
Meropenem Sandoz - działanie
Antybiotyk β-laktamowy z grupy karbapenemów. Działanie bakteriobójcze polega na hamowaniu syntezy ściany komórkowej bakterii Gram-dodatnich i Gram-ujemnych przez wiązanie się z białkami wiążącymi penicyliny. Meropenem działa na bakterie Gram-dodatnie (m.in. Staphylococcus aureus (wrażliwe na metycylinę), Staphylococcus spp. (wrażliwe na metycylinę), w tym S.epidermidis, Streptococcus agalactiae, Streptococcus pneumoniae, grupa Streptococcus milleri (S.anginosus, S.constellatus i S.intermedius), Streptococcus pyogenes, Enterococcus faecalis), bakterie Gram-ujemne (m.in. Citrobacter freudii, Citrobacter koseri, Enterobacter aerogenes, Enterobacter cloacae, Escherichia coli, Haemophilus influenzae, Klebsiella oxytoca, Klebsiella pneumoniae, Morganella morgani, Neisseria meningitidis, Proteus mirabilis, Proteus vulgaris, Serratia marcescens) oraz bakterie beztlenowe (m.in. Clostridium perfringens, Peptoniphilus asaccharolyticus, Peptostreptococcus spp w tym P.micros, P.anaerobius, P.magnus, Bacteroides caccae, grupa Bacteroides fragilis, Prevotella bivia, Prevotella disiens). Gatunki wśród których może wystąpić problem oporności nabytej: Enterococcus faecium, Acinetobacter spp., Burkholderia cepacia, Pseudomonas aeruginosa. Organizmy o oporności wrodzonej: Stenotrophomonas maltophilia, Legionella spp., Chlamydophila pneumoniae, Chlamydophila psittaci, Coxiella burnetii, Mycoplasma pneumoniae. Meropenem wiąże się z białkami osocza w około 2%. Lek dobrze przenika do większości tkanek i płynów ustrojowych (w tym także do zmienionego zapalnie płynu mózgowo-rdzeniowego), osiągając w nich stężenia terapeutyczne. Jest częściowo metabolizowany w wątrobie do nieaktywnego mikrobiologicznie metabolitu. T0,5 we krwi wynosi około 1 h. Około 70% dawki jest wydalane z moczem w postaci nie zmienionej w ciągu 12 h. Zaburzenia czynności nerek powodują zwiększenie wartości AUC w osoczu i wydłużenie okresu półtrwania meropenemu. Lek jest usuwany metodą hemodializy, a klirens podczas hemodializy jest ok. 4-krotnie większy niż u pacjentów z bezmoczem.
Reklama
Meropenem Sandoz - wskazania
Leczenie zakażeń u dorosłych i dzieci powyżej 3 miesięcy: zapalenie płuc, w tym pozaszpitalne i szpitalne zapalenie płuc; zakażenia płuc i oskrzeli w przebiegu mukowiscydozy; powikłane zakażenia dróg moczowych; powikłane zakażenia w obrębie jamy brzusznej; zakażenia okołoporodowe; powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich; ostre bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych. Preparat można stosować w leczeniu pacjentów z neutropenią i gorączką, jeśli podejrzewa się, że gorączka spowodowana jest zakażeniem bakteryjnym.
Reklama
Meropenem Sandoz - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na meropenem lub inne składniki preparatu. Nadwrażliwość na którykolwiek lek przeciwbakteryjny z grupy karbapenemów. Ciężka nadwrażliwość (np. reakcja anafilaktyczna, ciężka reakcja skórna) na którykolwiek inny przeciwbakteryjny lek β-laktamowy (np. penicyliny lub cefalosporyny).
Reklama
Meropenem Sandoz - ostrzeżenia
Jeśli podczas leczenia wystąpi ciężka reakcja alergiczna należy przerwać stosowanie leku i wdrożyć odpowiednie postępowanie. Podczas stosowania leków przeciwbakteryjnych notowano występowanie zapalenia okrężnicy i rzekomobłoniastego zapalenia okrężnicy o nasileniu lekkim do zagrażającego życiu, stąd należy zachować ostrożność u pacjentów, u których biegunka wystąpi podczas lub po zakończeniu leczenia preparatem. Należy rozważyć przerwanie podawania leku i zastosowanie leczenia zakażeń Clostridium difficile. Nie należy stosować leków hamujących perystaltykę jelit. Preparat zawiera sód - dawka 500 mg zawiera 45 mg sodu, co należy wziąć pod uwagę u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie.
Reklama
Meropenem Sandoz - ciąża
Należy unikać stosowania leku w ciąży. Należy podjąć decyzję o przerwaniu karmienia piersią lub przerwaniu leczenia.
Reklama
Meropenem Sandoz - efekty uboczne
Często: trombocytemia; ból głowy; biegunka, wymioty, nudności, ból brzucha; zwiększenie aktywności aminotransferaz, fosfatazy zasadowej, dehydrogenazy mleczanowej we krwi; wysypka, świąd; stan zapalny, ból w miejscu podania. Niezbyt często: drożdżyca jamy ustnej i pochwy; eozynofilia, małopłytkowość, leukopenia, neutropenia; parestezje; zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi; pokrzywka; zwiększenie stężenia bilirubiny, kreatyniny i mocznika we krwi; zakrzepowe zapalenie żył. Rzadko: drgawki. Częstość nieznana: agranulocytoza; niedokrwistość hemolityczna; obrzęk naczynioruchowy, anafilaksja; zapalenie okrężnicy związane ze stosowaniem antybiotyku; toksyczne martwicze oddzielanie naskórka, zespół Stevensa-Johnsona, rumień wielopostaciowy.
Meropenem Sandoz - interakcje
Probenecyd konkuruje z meropenemem o aktywne wydzielanie kanalikowe, dlatego hamuje wydalanie meropenemu przez nerki, co powoduje wydłużenie okresu półtrwania w fazie eliminacji oraz zwiększenie stężenia meropenemu w osoczu; należy zachować ostrożność podczas leczenia skojarzonego. Jednoczesne podawanie kwasu walproinowego i karbapenemów powodowało zmniejszenie się stężenia kwasu walproinowego we krwi o 60-100% w ciągu 2 dni. Zmniejszenie się stężenia następuje szybko, jest duże i nie wydaje się możliwe do opanowania, dlatego należy unikać skojarzonego stosowania kwasu walproinowego i karbapenemów. Jednoczesne stosowanie antybiotyków i warfaryny może nasilać jej działanie przeciwzakrzepowe; zaleca się częstą kontrolę INR podczas leczenia i krótko po zakończeniu leczenia skojarzonego.
Meropenem Sandoz - dawkowanie
Dożylnie. Dorośli i młodzież. Zapalenie płuc, w tym pozaszpitalne i szpitalne zapalenie płuc; powikłane zakażenia dróg moczowych; powikłane zakażenia w obrębie jamy brzusznej; zakażenia okołoporodowe; powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich: 500 mg lub 1 g co 8 h. Zakażenia płuc i oskrzeli w przebiegu mukowiscydozy; ostre bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych: 2 g co 8 h. Leczenie pacjentów z neutropenia i gorączką: 1 g co 8 h. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek, klirens kreatyniny 26-50 ml/min: 1 dawka jednostkowa co 12 h; 10-25 ml/min: 1/2 dawki jednostkowej co 12 h; <10 ml/min: 1/2 dawki jednostkowej co 24 h. U pacjentów poddawanych hemodializie odpowiednią dawkę należy podać po zakończeniu cyklu hemodializy. Nie ustalono zaleceń dawkowania u pacjentów poddawanych dializie otrzewnowej. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby i w podeszłym wieku nie ma konieczności modyfikacji dawkowania. Dzieci w wieku od 3 miesięcy do 11 lat, o mc. do 50 kg. Zapalenie płuc, w tym pozaszpitalne i szpitalne zapalenie płuc, powikłane zakażenia dróg moczowych, powikłane zakażenia w obrębie jamy brzusznej, powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich: 10 lub 20 mg/kg mc. co 8 h. Zakażenia płuc i oskrzeli w przebiegu mukowiscydozy, ostre bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych: 40 mg/ kg mc co 8 h. Leczenie pacjentów z neutropenią i gorączką: 20 mg/kg mc. co 8 h. U dzieci o masie ciała >50 kg należy podać dawkę jak dla osoby dorosłej. Skuteczność i bezpieczeństwo meropenemu u dzieci poniżej 3. mż. nie zostały ustalone, ani nie ustalono dla nich optymalnego schematu dawkowania. Ograniczone dane farmakokinetyczne świadczą o tym, że odpowiednim schematem dawkowania może być podawanie meropenemu w dawce 20 mg/kg mc. co 8 h.
Lek podaje się zwykle w infuzji dożylnej trwającej ok. 15-30 min. Alternatywnie dawki do 1 g u dorosłych i młodzieży lub 20 mg/kg mc. u dzieci można podawać we wstrzyknięciu dożylnym, trwającym ok. 5 min. W leczeniu niektórych zakażeń tj. szpitalne zakażenia wywołane przez Pseudomonas aeruginosa lub Acinetobacter spp., szczególnie wskazane może być stosowanie dawki do 2 g 3 razy na dobę u dorosłych i młodzieży oraz dawki do 40 mg/kg mc. 3 razy na dobę u dzieci.
Meropenem Sandoz - uwagi
Przed rozpoczęciem leczenia należy ocenić przydatność podawania leku na podstawie ciężkości zakażenia, występowania oporności na inne odpowiednie leki przeciwbakteryjne i ryzyko związane z zakażeniem bakterią oporną na karbapenemy. Podczas leczenia należy ściśle kontrolować czynność wątroby ze względu na ryzyko hepatoksyczności, szczególnie u pacjentów z chorobami wątroby. Podczas leczenia może wystąpić dodatni wynik bezpośredniego i pośredniego testu Coombsa.
