Mircera - skład
1 ampułko-strzykawka 0,3 ml zawiera 30 µg, 50 µg, 75 µg, 100 µg, 120 µg, 150 µg lub 200 µg glikolu metoksypolietylenowego epoetyny beta.
Reklama
Mircera - działanie
Lek stymulujący erytropoezę. Glikol metoksypolietylenowy epoetyny beta stymuluje erytropoezę poprzez interakcję z receptorem erytropoetyny w komórkach macierzystych szpiku kostnego. W odróżnieniu od epoetyny, jest aktywatorem receptora erytropoetyny o ciągłym działaniu, wykazującym odmienne działanie na poziomie receptora. Działanie to charakteryzuje się wolniejszym wiązaniem do receptora i szybszym uwalnianiem z połączenia z receptorem, zmniejszoną aktywnością wewnętrzną in vitro ze zwiększoną aktywnością wewnętrzną in vivo i wydłużonym czasem półtrwania. Po podskórnym podaniu preparatu niedializowanym pacjentom z niedokrwistością w przebiegu przewlekłej choroby nerek (CKD) Cmax glikolu metoksypolietylenowego epoetyny beta w surowicy obserwowano 95 h po podaniu; biodostępność wynosiła 54%; T0,5 - 142 h. Po podskórnym preparatu dializowanym pacjentom z CKD Cmax obserwowano 72 h po podaniu; biodostępność wynosiła 62%; T0,5 - 139 h. Po dożylnym podaniu preparatu dializowanym pacjentom z CKD całkowity klirens układowy wynosił 0,494 ml/h/kg; T0,5 wynosił 134 h. Hemodializa nie ma wpływu na farmakokinetykę leku.
Reklama
Mircera - wskazania
Leczenie objawowej niedokrwistości związanej z przewlekłą chorobą nerek (CKD) u dorosłych pacjentów.
Reklama
Mircera - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Niekontrolowane nadciśnienie.
Reklama
Mircera - ostrzeżenia
Nie określono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania leku w innych wskazaniach niż niedokrwistość w przebiegu przewlekłej choroby nerek, w tym w niedokrwistości u pacjentów z nowotworami. Należy zachować ostrożność podczas zwiększania dawki preparatu u pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek, ponieważ skumulowane wysokie dawki epoetyny mogą mieć związek ze zwiększoną śmiertelnością, ciężkimi zdarzeniami sercowo-naczyniowymi i mózgowo-naczyniowymi. U pacjentów, u których wzrost stężenia hemoglobiny podczas leczenia epoetynami jest niewystarczający, należy rozważyć inne czynniki wpływające na słabą odpowiedź na leczenie. Gospodarkę żelaza należy kontrolować u wszystkich pacjentów przed leczeniem i w trakcie jego trwania. Suplementacja żelaza jest zalecana u wszystkich pacjentów ze stężeniem ferrytyny w surowicy <100 µg/l lub saturacją transferyny <20%. W przypadku braku reakcji na leczenie preparatem należy wykluczyć typowe przyczyny braku odpowiedzi na leczenie (np. niedobory żelaza, kwasu foliowego, witaminy B12, współistniejące zakażenia, stany zapalne, urazy, utajona utrata krwi, hemoliza, ciężkie zatrucie glinem, współistniejące choroby hematologiczne lub włóknienie szpiku kostnego) i oznaczyć liczbę retikulocytów. Jeżeli nie zidentyfikowano przyczyny, a u pacjenta występuje gwałtowne obniżenie stężenia hemoglobiny związane z retikulocytopenią oraz obecnością przeciwciał skierowanych przeciwko erytropoetynie, należy rozważyć wykonanie biopsji szpiku kostnego w kierunku rozpoznania wybiórczej aplazji układu czerwonokrwinkowego (PRCA). W przypadku zdiagnozowania PRCA, należy natychmiast przerwać leczenie preparatem, nie powinno się podawać innych środków stymulujących erytropoezę. Pacjenci, u których podejrzewa się lub u których potwierdzono występowanie przeciwciał przeciwko erytropoetynie, nie powinni otrzymywać preparatu. U pacjentów z wirusowym zapaleniem wątroby typu C, leczonych interferonem, rybawiryną i jednocześnie epoetyną obserwowano przypadki PRCA (epoetyny nie są zarejestrowane do leczenia niedokrwistości w przebiegu wirusowego zapalenia wątroby typu C). W związku z leczeniem epoetyną zgłaszano ciężkie niepożądane reakcje skórne, w tym zespół Stevensa-Johnsona (SJS) i toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (TEN), mogące mieć przebieg śmiertelny lub zagrażający życiu. Więcej przypadków ciężkich reakcji obserwowano w związku ze stosowaniem epoetyn długo działających. W momencie przepisywania leku należy poinformować pacjenta o objawach przedmiotowych i podmiotowych oraz ściśle obserwować, czy nie występują reakcje skórne. Jeśli u pacjenta wystąpią objawy przedmiotowe i podmiotowe świadczące o tych reakcjach, należy natychmiast przerwać stosowanie leku i rozważyć alternatywny sposób leczenia. Jeśli w wyniku stosowania preparatu u pacjenta wystąpiła ciężka reakcja skórna, taka jak zespół Stevensa-Johnsona lub toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, w żadnym wypadku nie wolno wznawiać leczenia preparatem u tego pacjenta. Ze względu na zwiększone ryzyko zgonu i ciężkich zdarzeń sercowo-naczyniowych (w tym zakrzepicy) lub mózgowo-naczyniowych (w tym udaru), u pacjentów z przewlekłą chorobą nerek nie należy utrzymywać wartości stężenia hemoglobiny > 12 g/dl (7,5 mmol/l). Nie wykazano istotnych korzyści związanych ze stosowaniem epoetyn, jeśli stężenia hemoglobiny wzrastało ponad wartość niezbędną do kontrolowania objawów niedokrwistości i pozwalającą na uniknięcie przetoczeń krwi. Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności preparatu u pacjentów z hemoglobinopatiami, drgawkami, krwawieniem lub przebytym niedawno krwawieniem wymagającym transfuzji, liczbą płytek krwi > 500 x 109/l - należy zachować ostrożność podczas stosowania leku w tych grupach pacjentów. Przed rozpoczęciem oraz w trakcie leczenia preparatem należy kontrolować ciśnienie tętnicze krwi. W razie trudności z utrzymywaniem właściwego ciśnienia tętniczego krwi, mimo stosowania terapii farmakologicznej lub diety, należy zmniejszyć dawkę lub przerwać podawanie leku. Podobnie jak w przypadku wszystkich czynników wzrostu, istnieje ryzyko, że środki stymulujące erytropoezę mogą stymulować wzrost różnych typów guzów nowotworowych - dwa kontrolowane badania kliniczne, w których epoetyny były podawane pacjentom z różnymi rodzajami raka, w tym rakami głowy i szyi oraz z rakiem piersi, wykazały niewyjaśniony wzrost śmiertelności. Niewłaściwe użycie preparatu przez zdrowe osoby może prowadzić do nadmiernego zwiększenia stężenia hemoglobiny. Może to wiązać się z zagrażającymi życiu powikłaniami ze strony układu sercowo-naczyniowego. Możliwość identyfikacji leku: w celu ułatwienia odszukania czynników stymulujących erytropoezę (ESA), w dokumentacji pacjenta należy wyraźnie zapisać (lub określić) nazwę handlową podawanego czynnika stymulującego erytropoezę. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na ml, tzn. uznaje się go za wolny od sodu.
Reklama
Mircera - ciąża
Brak jest danych klinicznych dotyczących stosowania glikolu metoksypolietylenowego epoetyny beta w czasie ciąży. Badania na zwierzętach nie wskazują na bezpośrednie działanie szkodliwe leku na przebieg ciąży, rozwój embrionalny i płodowy, przebieg porodu ani na rozwój noworodka, ale wskazują na odwracalne zmniejszenie masy ciała płodu. Należy zachować ostrożność, przepisując lek kobietom w ciąży. Nie wiadomo, czy glikol metoksypolietylenowy epoetyny beta przenika do mleka kobiet. Decyzję o kontynuowaniu lub przerwaniu karmienia piersią lub o kontynuowaniu lub przerwaniu leczenia preparatem należy podjąć biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka oraz korzyści ze stosowania preparatu dla matki. Badania na zwierzętach nie wykazały upośledzenia płodności. Nie jest znane możliwe ryzyko dla ludzi.
Reklama
Mircera - efekty uboczne
Często: nadciśnienie. Niezbyt często: trombocytopenia, ból głowy, zakrzepica, zakrzepica dostępu naczyniowego. Rzadko: nadwrażliwość, encefalopatia nadciśnieniowa, uderzenia gorąca, zator tętnicy płucnej, wysypka grudkowo-plamista. Częstość nieznana: wybiórcza aplazja układu czerwonokrwinkowego (PRCA), reakcje anafilaktyczne, zespół Stevensa-Johnsona, martwica toksyczno-rozpływna naskórka.
Mircera - interakcje
Nie przeprowadzono badań interakcji leków. Nie ma dowodów, aby glikol metoksypolietylenowy epoetyny beta wpływał na metabolizm innych leków.
Mircera - dawkowanie
Podskórnie w brzuch, ramię lub udo bądź dożylnie. Podawanie podskórne jest preferowane u pacjentów, u których nie są wykonywane hemodializy, w celu uniknięcia nakłuwania żył obwodowych. Leczenie preparatem należy rozpoczynać pod kontrolą lekarza doświadczonego w prowadzeniu pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Zaleca się kontrolowanie stężenia hemoglobiny co 2 tyg., aż do uzyskania stabilnego stężenia, a następnie okresowo. Ze względu na zmienność międzyosobniczą, u poszczególnych pacjentów sporadycznie można obserwować wahania stężenia Hb, którym należy przeciwdziałać przez korygowanie dawek, z uwzględnieniem docelowych stężeń Hb: 10 g/dl (6,21 mmol/l)-12 g/dl (7,45 mmol/l). Należy unikać utrzymywania stężenia Hb >12 g/dl (7,45 mmol/l) oraz zwiększenia stężenia Hb o ponad 2 g/dl (1,24 mmol/l) w okresie 4 tyg. Pacjentów należy uważnie obserwować w celu upewnienia się, że stosowana jest najniższa dawka preparatu zapewniająca odpowiednią kontrolę objawów niedokrwistości. Należy zachować ostrożność podczas zwiększania dawki leki u pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek, ponieważ skumulowane duże dawki epoetyny mogą mieć związek ze zwiększoną śmiertelnością, ciężkimi zdarzeniami sercowo-naczyniowymi i mózgowo-naczyniowymi. U pacjentów, u których zwiększenie stężenia hemoglobiny podczas leczenia epoetynami jest niewystarczające, należy rozważyć inne czynniki wpływające na słabą odpowiedź na leczenie. Pacjenci nieleczeni środkiem stymulującym erytropoezę (ESA). W celu podwyższenia stężenia hemoglobiny do poziomu powyżej 10 g/dl (6,21 mmol/l) zalecana dawka początkowa u pacjentów niedializowanych wynosi 1,2 µg/kg mc., podawana raz w miesiącu w postaci pojedynczego wstrzyknięcia podskórnego. Alternatywnie, u pacjentów poddawanych lub niepoddawanych dializie można stosować dawkę początkową wynoszącą 0,6 µg/kg mc., podawaną w odstępach 2-tygodniowych w postaci pojedynczego wstrzyknięcia dożylnego lub podskórnego. Dawkę można zwiększyć o ok. 25% wcześniej stosowanej dawki, jeśli zwiększenie stężenia Hb w ciągu miesiąca jest <1 g/dl (0,621 mmol/l). Kolejne zwiększenia dawki o ok. 25% mogą być dokonywane w odstępach miesięcznych, aż do uzyskania docelowego stężenia Hb. Jeśli zwiększenie stężenia Hb jest większe niż 2 g/dl (1,24 mmol/l) w ciągu miesiąca lub jeśli stężenie Hb zwiększa się i osiąga wartość 12 g/dl (7,45 mmol/l), dawkę należy zmniejszyć o ok. 25%. Jeśli stężenie Hb nadal się zwiększa, leczenie należy przerwać do czasu, aż stężenie Hb zacznie się zmniejszać. W tym momencie należy wznowić leczenie, rozpoczynając od dawki mniejszej o 25% od poprzednio podawanej. Po przerwaniu leczenia można oczekiwać, że stężenie Hb będzie się zmniejszało z szybkością 0,35 g/dl (0,22 mmol/l) na tydzień. Korygowanie dawki nie powinno się odbywać częściej niż raz w miesiącu. Jeśli u danego pacjenta zostanie osiągnięte stężenie Hb >10 g/dl (6,21 mmol/l), preparat może być podawany raz w miesiącu w dawce równoważnej dwóm dawkom podawanym wcześniej w odstępach 2-tygodniowych. Pacjenci otrzymujący środki stymulujące erytropoezę (ESA). Pacjenci otrzymujący środek stymulujący erytropoezę mogą być przestawieni na glikol metoksypolietylenowy epoetyny beta podawany raz w miesiącu w postaci pojedynczego wstrzyknięcia dożylnego lub podskórnego. Dawka początkowa glikolu metoksypolietylenowego epoetyny beta, podawana raz w miesiącu, powinna być obliczona na podstawie wcześniej podawanej dożylnie lub podskórnie tygodniowej dawki darbepoetyny alfa lub epoetyny w momencie zmiany leku: <40 µg/tydz. darbepoetyny alfa lub <8000 j.m./tydz. epoetyny odpowiada 120 µg/mies. glikolu metoksypolietylenowego epoetyny beta; 40-80 µg/tydz. darbepoetyny alfa lub 8000-16000 j.m./tydz. epoetyny odpowiada 200 µg/mies. glikolu metoksypolietylenowego epoetyny beta; >80 µg/tydz. darbepoetyny alfa lub >16000 j.m./tydz. epoetyny odpowiada 360 µg/mies. glikolu metoksypolietylenowego epoetyny beta. Pierwsze wstrzyknięcie powinno być wykonane zgodnie z terminem kolejnej zaplanowanej wcześniej dawki darbepoetyny alfa lub epoetyny. Jeśli konieczne jest dostosowanie dawki w celu utrzymania docelowego stężenia Hb >10 g/dl (6,21 mmol/l), dawka miesięczna może być zwiększona o ok. 25%. Jeśli zwiększenie stężenia Hb jest większe niż 2 g/dl (1,24 mmol/l) w ciągu miesiąca lub jeśli stężenie Hb zwiększa się i osiąga wartość 12 g/dl (7,45 mmol/l), dawkę należy zmniejszyć o ok. 25%. Jeśli stężenie Hb nadal zwiększa się, leczenie należy przerwać do czasu, aż stężenie Hb zacznie się zmniejszać. W tym momencie należy wznowić leczenie, rozpoczynając od dawki mniejszej o 25% od poprzednio podawanej. Po przerwaniu leczenia można oczekiwać zmniejszenia stężenia Hb z szybkością 0,35 g/dl (0,22 mmol/l) na tydzień. Korygowanie dawki nie powinno się odbywać częściej niż raz w miesiącu. Pominięcie dawki. W przypadku pominięcia jednej dawki preparatu pominiętą dawkę należy podać jak najszybciej. Podawanie kolejnych dawek powinno być od tego momentu wznowione z ustaloną częstością. Przerwanie stosowania leku. W razie konieczności leczenie można przerwać w każdej chwili. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności zmiany dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku lub z zaburzeniami czynności wątroby. Doświadczenie kliniczne dotyczące stosowania leku u pacjentów dializowanych otrzewnowo jest ograniczone - należy zachować ostrożność (regularnie kontrolować stężenie hemoglobiny). Nie zaleca się stosowania u dzieci i młodzieży w wieku <18 lat, ze względu na brak danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności.
Mircera - uwagi
Lek nie wpływa na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Lek należy przechowywać w temp. 2-8st.C.
