Moloxin - skład
1 butelka (250 ml) roztworu do infuzji zawiera 400 mg moksyfloksacyny (w postaci chlorowodorku); 250 ml roztworu zawiera 35,3 mmol (811,9 mg) sodu.
Reklama
Moloxin - działanie
Chemioterapeutyk z grupy fluorochinolonów, hamujący aktywność bakteryjnych topoizomeraz typu II (gyraza DNA i topoizomeraza IV), które są niezbędne do prawidłowego przebiegu replikacji, transkrypcji i naprawy bakteryjnego DNA. Gatunki zwykle wrażliwe na moksyfloksacynę - tlenowe bakterie Gram-dodatnie: Staphylococcus aureus, Streptococcus agalactiae (grupa B), grupa Streptococcus milleri (S. anginosus, S. constellatus, S. intermedius), Streptococcus pneumoniae, Streptococcus pyogenes (grupa A), grupa Streptococcus viridans (S. viridans, S. mutans, S. mitis, S. sanguinis, S. salivarius, S. thermophilus); tlenowe bakterie Gram-ujemne: Acinetobacter baumanii, Haemophilus influenzae, Legionella pneumophila, Moraxella (Branhamella) catarrhalis, bakterie beztlenowe: Prevotella spp.; inne: Chlamydophila (Chlamydia) pneumoniae, Coxiella burnetii, Mycoplasma pneumoniae. Gatunki, wśród których może wystąpić problem oporności nabytej: Enterococcus faecalis, Enterococcus faecium, Enterobacter cloacae, Escherichia coli, Klebsiella oxytoca, Klebsiella pneumoniae, Proteus mirabilis, Bacteroides fragilis. Gatunki o oporności naturalnej: Pseudomonas aeruginosa. Wśród metycylinoopornych szczepów S. aureus występuje wysokie prawdopodobieństwo oporności na fluorochinolony. Szczepy wytwarzające β-laktamazy o rozszerzonym spektrum substratowym (ESBL) są zwykle oporne także na fluorochinolony. Farmakokinetyka moksyfloksacyny ma przebieg liniowy po podaniu doustnym pojedynczej dawki w zakresie 50-1200 mg, po podaniu dożylnym w pojedynczej dawce do 600 mg oraz podczas podawania do 600 mg raz na dobę przez 10 dni. Maksymalne stężenie we krwi po podaniu dożylnym wynosi ok. 4,1 mg/l i jest o ok. 26% większe niż obserwowane po podaniu doustnym. Moksyfloksacyna wiąże się głównie z albuminami surowicy. Szybko przedostaje się do przestrzeni pozanaczyniowej. Bierze udział w reakcjach II fazy metabolizmu wątrobowego i jest wydalana przez nerki (ok. 40%) oraz z żółcią w kale (ok. 60%) w postaci niezmienionej, a także w postaci siarczanu (M1) i glukuronidu (M2). Metabolity M1 i M2 są jedynymi, mającymi znaczenie metabolitami u człowieka; oba są nieczynne mikrobiologicznie. Średni T0,5 moksyfloksacyny we krwi wynosi ok. 12 h. Nie ma istotnych różnic we właściwościach farmakokinetycznych leku u pacjentów z niewydolnością nerek (w tym u osób z CCr >20 ml/min/1,73 m2 pc.); wraz ze stopniem niewydolności nerek zwiększa się stężenie metabolitu M2, nawet 2,5-krotnie (CCr <30 ml/min/1,73 m2 pc.). Nie wiadomo, czy u pacjentów z niewydolnością wątroby (A lub B wg Childa-Pugha) występują jakiekolwiek różnice w stosunku do osób zdrowych; zaburzenia czynności wątroby wiążą się z większym stężeniem metabolitu M1 we krwi, podczas gdy ogólny wpływ moksyfloksacyny na organizm jest porównywalny do obserwowanego u osób zdrowych.
Reklama
Moloxin - wskazania
Pozaszpitalne zapalenie płuc. Powikłane zakażenia skóry i tkanki podskórnej. Moksyfloksacynę można stosować tylko wówczas, jeśli uzna się, że nie jest właściwe zastosowanie innych leków przeciwbakteryjnych, zazwyczaj zalecanych do leczenia początkowego tych zakażeń. Należy uwzględnić oficjalne wytyczne dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.
Reklama
Moloxin - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na moksyfloksacynę, inne chinolony lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Choroby ścięgien w wywiadzie występujące w związku z leczeniem chinolonami. Ze względu na ryzyko wydłużenia odstępu QT: wrodzone lub udokumentowane nabyte wydłużenie odstępu QT; zaburzenia elektrolitowe (zwłaszcza nieskorygowana hipokaliemia); istotna klinicznie bradykardia; istotna klinicznie niewydolność serca ze zmniejszoną frakcją wyrzutową lewej komory; objawowe zaburzenia rytmu serca w wywiadzie; jednoczesne stosowanie innych leków, które wydłużają odstęp QT. Niewydolność wątroby (C wg Childa-Pugh), aktywność aminotransferaz przekraczająca 5-krotnie górną granicę normy (GGN). Ciąża i okres karmienia piersią. Dzieci i młodzież <18 lat.
Reklama
Moloxin - ostrzeżenia
Należy unikać stosowania moksyfloksacyny u pacjentów, u których w przeszłości podczas stosowania preparatów zawierających chinolony lub fluorochinolony występowały ciężkie działania niepożądane. Leczenie tych pacjentów moksyfloksacyną należy rozpoczynać tylko w przypadku braku alternatywnych metod leczenia i po dokładnej ocenie stosunku korzyści do ryzyka. Komunikat bezpieczeństwa z 29.10.2020 r. Fluorochinolony stosowane ogólnoustrojowo i w postaci wziewnej mogą zwiększać ryzyko niedomykalności zastawki serca. Stany predysponujące do niedomykalności zastawki serca obejmują wrodzone lub wcześniej występujące choroby zastawki serca, zaburzenia tkanki łącznej (takie jak zespół Marfana lub zespół Ehlersa-Danlosa), zespół Turnera, chorobę Behceta, nadciśnienie, reumatoidalne zapalenie stawów i infekcyjne zapalenie wsierdzia. U pacjentów z ryzykiem niedomykalności zastawki serca, fluorochinolony stosowane ogólnoustrojowo i w postaci wziewnej należy podawać wyłącznie po dokładnej ocenie stosunku korzyści do ryzyka oraz po rozważeniu innych opcji terapeutycznych. Pacjentów należy poinformować o konieczności niezwłocznego zwrócenia się po pomoc medyczną w przypadku ostrych duszności, pojawienia się kołatania serca lub obrzęku jamy brzusznej czy kończyn dolnych. Najnowsze badanie epidemiologiczne wykazało ok. 2-krotne zwiększenie ryzyka niedomykalności zastawki mitralnej i aortalnej u pacjentów przyjmujących fluorochinolony stosowane ogólnoustrojowo w porównaniu z pacjentami przyjmującymi inne antybiotyki (amoksycylinę lub azytromycynę). Należy unikać podawania dotętniczego, ze względu na ryzyko zapalenia tkanki okołotętniczej. Nie ustalono skuteczności klinicznej moksyfloksacyny w leczeniu powikłanych zakażeń skóry i tkanek miękkich (CSSSI), takich jak: ciężkie zakażenia ran oparzeniowych, zapalenia powięzi i stopy cukrzycowej z zapaleniem kości i szpiku. Nie zaleca się stosowania moksyfloksacyny w leczeniu zakażeń wywołanych przez wielooporne szczepy gronkowca złocistego (MRSA); jeśli podejrzewa się lub stwierdzi, że zakażenie wywołał szczep MRSA, należy rozpocząć leczenie odpowiednim lekiem przeciwbakteryjnym. Ze względu na ryzyko wydłużenia odstępu QT w trakcie terapii moksyfloksacyną, należy zachować ostrożność u pacjentów z czynnikami ryzyka zaburzeń rytmu serca (np. ostre niedokrwienie mięśnia sercowego), u pacjentów przyjmujących leki powodujące hipokaliemię lub istotną klinicznie bradykardię, a także u kobiet i pacjentów w podeszłym wieku, gdyż u nich występuje większa wrażliwość na skutki wydłużenia odstępu QTc. Wydłużenie odstępu QT może zwiększać się wraz ze wzrostem stężenia leku we krwi na skutek szybkiej infuzji dożylnej, dlatego infuzja nie może trwać krócej niż 60 min i nie należy przekraczać dawki 400 mg raz na dobę i.v. Pacjentów należy obserwować pod kątem występowania zaburzeń czynności wątroby (szybko postępujące osłabienie organizmu połączone z żółtaczką, ciemne zabarwienie moczu, skłonność do krwawień i encefalopatia wątrobowa); jeżeli pojawią się objawy zaburzenia czynności wątroby, należy wykonać testy oceniające czynność tego narządu. Podczas stosowania moksyfloksacyny zgłaszano ciężkie niepożądane reakcje skórne (SCAR), w tym martwicę toksyczno-rozpływną naskórka (TEN/zespół Lyella), zespół Stevensa Johnsona (SJS) i ostrą uogólnioną osutkę krostkową (AGEP), które mogą zagrażać życiu lub prowadzić do zgonu. W przypadku pojawienia się objawów wskazujących na takie reakcje, należy natychmiast przerwać stosowanie moksyfloksacyny i rozważyć alternatywne leczenie. Jeśli w czasie stosowania moksyfloksacyny u pacjenta wystąpi ciężka reakcja, taka jak SJS, TEN lub AGEP, u pacjenta nie można wznowić leczenia moksyfloksacyną w żadnym momencie. U pacjentów otrzymujących chinolony i fluorochinolony, niezależnie od ich wieku i istniejących wcześniej czynników ryzyka, zgłaszano bardzo rzadkie przypadki długotrwałych (utrzymujących się przez miesiące lub lata), zaburzających sprawność i potencjalnie nieodwracalnych ciężkich działań niepożądanych leku, wpływających na różne, czasami liczne układy organizmu (mięśniowo-szkieletowy, nerwowy, psychiczny i zmysły). Po wystąpieniu pierwszych objawów przedmiotowych lub podmiotowych jakiegokolwiek ciężkiego działania niepożądanego należy niezwłocznie przerwać stosowanie moksyfloksacyny, a pacjentom należy zalecić skontaktowanie się z lekarzem prowadzącym. Ostrożnie stosować u pacjentów: z zaburzeniami czynności OUN lub innymi czynnikami predysponującymi do wystąpienia drgawek lub obniżającymi próg drgawkowy (ryzyko drgawek); z psychozą lub chorobami psychicznymi w wywiadzie (ryzyko zachowań autodestrukcyjnych); z miastenią (ryzyko nasilenia objawów); z cukrzycą (kontrolować glikemię, notowano hipoglikemię i hiperglikemię); w podeszłym wieku lub u osób leczonych jednocześnie glikokortykosteroidami (zwiększone ryzyko zapalenia i zerwania ścięgna); w podeszłym wieku z zaburzeniami czynności nerek (zwłaszcza jeśli nie można zapewnić odpowiedniej podaży płynów, gdyż odwodnienie zwiększa ryzyko niewydolności nerek); z niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej (ryzyko hemolizy). Badania epidemiologiczne wskazują na zwiększone ryzyko tętniaka aorty i rozwarstwienia aorty po przyjęciu fluorochinolonów, zwłaszcza w populacji osób w podeszłym wieku. Z tego względu u osób, u których w wywiadzie rodzinnym stwierdzono występowanie tętniaków oraz osób z wcześniej rozpoznanym tętniakiem aorty i (lub) rozwarstwieniem aorty lub obciążonych innymi czynnikami ryzyka lub stanami predysponującymi do wystąpienia tętniaka aorty i rozwarstwienia aorty (np. zespół Marfana, postać naczyniowa zespołu Ehlersa-Danlosa, zapalenie tętnic Takayasu, olbrzymiokomórkowe zapalenie tętnic, choroba Behceta, nadciśnienie tętnicze, potwierdzona miażdżyca tętnic) fluorochinolony można stosować jedynie po uprzedniej starannej ocenie korzyści i ryzyka oraz po rozważeniu innych możliwości leczenia. Pacjentów należy poinformować o konieczności niezwłocznego uzyskania pomocy medycznej na oddziale ratunkowym w przypadku nagłego wystąpienia silnego bólu brzucha, klatki piersiowej lub pleców. W trakcie leczenia należy unikać długotrwałej ekspozycji na silne światło słoneczne lub promieniowanie UV. Należy przerwać stosowanie moksyfloksacyny w przypadku wystąpienia: objawów zaburzeń rytmu serca (wykonać badanie EKG), drgawek, niepożądanych reakcji psychicznych (takich jak: depresja, reakcje psychotyczne, myśli lub próby samobójcze), pierwszych oznak bólu lub objawów zapalenia ścięgna (odciążyć chorą kończynę(y) i rozpocząć odpowiednie leczenie ścięgna, np. unieruchomienia), objawów neuropatii (np. ból, uczucie pieczenia, mrowienia, drętwienia lub osłabienie), zaburzeń widzenia (zasięgnąć porady okulisty), zmian na skórze i (lub) błonach śluzowych, reakcji nadwrażliwości (zwłaszcza ciężkiej; zastosować odpowiednie leczenie, np. przeciwwstrząsowe). U pacjentów, u których w czasie lub po zakończeniu leczenia moksyfloksacyną wystąpiła ciężka biegunka, należy rozważyć możliwość wystąpienia biegunki związanej ze stosowaniem antybiotyku (ang. AAD) i zapalenia jelita grubego związanego ze stosowaniem antybiotyku (ang. AAC), w tym rzekomobłoniastego zapalenie jelita grubego i biegunki wywołanej przez Clostridium difficile; w przypadku potwierdzenia rozpoznania należy przerwać podawanie moksyfloksacyny i natychmiast wdrożyć właściwe postępowanie lecznicze. Zapalenie ścięgna i zerwanie ścięgna (zwłaszcza, ale nie tylko, ścięgna Achillesa), czasami obustronne może wystąpić już w ciągu 48 h po rozpoczęciu leczenia chinolonami i fluorochinolonami, a ich występowanie zgłaszano nawet do kilku miesięcy po zakończeniu leczenia. Ze względu na zwiększone ryzyko zapalenia ścięgna i zerwania ścięgna, szczególnie ostrożnie stosować u pacjentów w podeszłym wieku, z zaburzeniami czynności nerek, po przeszczepieniu narządów oraz leczonych jednocześnie kortykosteroidami. Unikać jednoczesnego stosowania kortykosteroidów z fluorochinolonami. Należy poinformować pacjentów, aby przerwali leczenie oraz skontaktowali się z lekarzem w celu uzyskania dalszych informacji w razie wystąpienia pierwszych oznak ciężkiego działania niepożądanego, takiego jak zapalenie ścięgna i zerwanie ścięgna, ból mięśni, osłabienie mięśni, ból stawów, obrzęk stawów, neuropatia obwodowa lub objawy ze strony OUN. Każdą decyzję o przepisaniu chinolonów i fluorochinolonów należy podejmować indywidualnie po dokładnej ocenie korzyści i ryzyka. Preparat zawiera 812 mg sodu w 250 ml roztworu, co stanowi 40,6% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych.
Reklama
Moloxin - ciąża
Stosowanie w ciąży i okresie karmienia piersią jest przeciwwskazane (ryzyko uszkodzenia chrząstek obciążonych stawów u płodu lub niedojrzałego organizmu). Moksyfloksacyna nie wpływa na płodność (badania na zwierzętach).
Reklama
Moloxin - efekty uboczne
Często: nadkażenia spowodowane opornymi bakteriami lub grzybami (np. kandydozy jamy ustnej lub pochwy), ból głowy, zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, wydłużenie odstępu QT u pacjentów z hipokaliemią, nudności, wymioty, ból żołądkowo-jelitowy, ból brzucha, biegunka, zwiększenie aktywności aminotransferaz, reakcje w miejscu wstrzyknięcia i infuzji. Niezbyt często: niedokrwistość, leukopenia, neutropenia, trombocytopenia, trombocytoza, eozynofilia, wydłużenie czasu protrombinowego, zwiększenie wskaźnika INR, reakcje alergiczne, hiperlipidemia, reakcje lękowe, nadaktywność psychoruchowa, pobudzenie, parestezja i dyzestezja, zaburzenia smaku (w tym bardzo rzadko utrata smaku), splątanie i dezorientacja, zaburzenia snu (zazwyczaj bezsenność), drżenia, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, senność, zaburzenia widzenia (w tym podwójne widzenie oraz zamglone widzenie, szczególnie w powiązaniu z objawami ze strony OUN), wydłużenie odstępu QT, kołatanie serca, tachykardia, migotanie przedsionków, dławica piersiowa, rozszerzenie naczyń krwionośnych, duszność (w tym napady astmy), zmniejszenie łaknienia i ilości spożywanych pokarmów, zaparcia, niestrawność, wzdęcia z oddawaniem wiatrów, zapalenie błony śluzowej żołądka, zwiększenie aktywności amylazy, zaburzenie czynności wątroby (w tym zwiększenie aktywności LDH), zwiększenie stężenia bilirubiny, zwiększenie aktywności GGT, zwiększenie aktywności ALP, świąd, wysypka, pokrzywka, sucha skóra, ból stawów, ból mięśni, odwodnienie, złe samopoczucie (głównie osłabienie lub zmęczenie), stany bólowe (w tym ból pleców, klatki piersiowej, miednicy i kończyn), nadmierne pocenie się, zapalenie żył (zakrzepowe) w miejscu infuzji. Rzadko: anafilaksja (w tym bardzo rzadko wstrząs zagrażający życiu, obrzęki alergiczne, obrzęk naczynioruchowy, w tym obrzęk krtani, mogący zagrażać życiu), hiperglikemia, hiperurykemia, chwiejność emocjonalna, depresja (bardzo rzadko prowadząca do zachowań autodestrukcyjnych takich, jak wyobrażenia lub myśli samobójcze, lub próby samobójcze), omamy, majaczenie, hipoestezja, zaburzenia węchu (w tym brak węchu), niezwykłe sny, zaburzenia koordynacji (w tym zaburzenia chodu na skutek zawrotów głowy), drgawki (w tym duży napad padaczkowy), zaburzenia koncentracji, zaburzenia mowy, amnezja, neuropatia obwodowa, polineuropatia, szumy uszne, zaburzenia słuchu (w tym głuchota; zwykle przemijające), tachyarytmie komorowe, omdlenie, nadciśnienie, niedociśnienie, dysfagia, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, zapalenie jelita grubego związane z antybiotykoterapią (w tym rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego, bardzo rzadko z zagrażającymi życiu powikłaniami), żółtaczka, zapalenie wątroby (zazwyczaj przebiegające z zastojem żółci), zapalenie ścięgien, kurcze mięśni, drżenie mięśni, osłabienie siły mięśniowej, zaburzenie czynności nerek (w tym zwiększenie stężenia BUN oraz kreatyniny), niewydolność nerek, obrzęki. Bardzo rzadko: zwiększenie stężenia protrombiny (zmniejszenie wskaźnika INR), agranulocytoza, pancytopenia, zespół niewłaściwego uwalniania wazopresyny (SIADH), hipoglikemia, śpiączka hipoglikemiczna, depersonalizacja, reakcje psychotyczne (mogące prowadzić do zachowań autodestrukcyjnych takich, jak wyobrażenia lub myśli samobójcze, lub próby samobójcze), hiperestezja, przemijająca utrata widzenia (szczególnie w przebiegu reakcji ze strony OUN), niespecyficzne arytmie, torsade de pointes, zatrzymanie akcji serca, zapalenie naczyń krwionośnych, zapalenie wątroby o piorunującym przebiegu mogące prowadzić do zagrażającej życiu niewydolności wątroby (w tym do zgonu), pęcherzowe reakcje skórne (takie jak zespół Stevensa-Johnsona lub toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, mogące zagrażać życiu), zerwanie ścięgna, zapalenie stawów, sztywność mięśni, nasilenie objawów miastenii. Częstość nieznana: ostra uogólniona osutka krostkowa (AGEP), rabdomioliza. W związku ze stosowaniem chinolonów i fluorochinolonów, w niektórych przypadkach niezależnie od istniejących wcześniej czynników ryzyka, zgłaszano bardzo rzadkie przypadki długotrwałych (utrzymujących się przez miesiące lub lata), zaburzających sprawność i potencjalnie nieodwracalnych ciężkich działań niepożądanych leku, wpływających na różne, czasami liczne układy i narządy oraz narządy zmysłów (w tym takie działania, jak zapalenie ścięgien, zerwanie ścięgna, ból stawów, ból kończyn, zaburzenia chodu, neuropatie związane z parestezjami, depresja, zmęczenie, zaburzenia pamięci, zaburzenia snu i zaburzenia słuchu, wzroku, smaku i węchu). Następujące działania niepożądane występowały z większą częstością u pacjentów otrzymujących moksyfloksacynę dożylnie, bez względu na to, czy następnie przyjmowali moksyfloksacynę doustnie, czy nie - często: zwiększenie aktywności GGT; niezbyt często: tachyarytmie komorowe, niedociśnienie tętnicze, obrzęk, zapalenie jelita grubego związane z antybiotykoterapią (w tym rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego, bardzo rzadko związane z niebezpiecznymi dla życia powikłaniami), drgawki (w tym duże napady padaczkowe), omamy, zaburzenie czynności nerek (w tym zwiększenie stężenia BUN i kreatyniny we krwi), niewydolność nerek. Podczas stosowania innych fluorochinolonów bardzo rzadko zgłaszano następujące działania niepożądane, które mogą wystąpić również podczas stosowania moksyfloksacyny: hipernatremia, hiperkalcemia, niedokrwistość hemolityczna, rabdomioliza, reakcje nadwrażliwości na światło. Stosowanie fluorochinolonów (podawanych ogólnoustrojowo i drogą wziewną) może zwiększać ryzyko wystąpienia tętniaka i rozwarstwienia aorty, szczególnie u osób starszych.
Moloxin - interakcje
Stosowanie moksyfloksacyny z wymienionymi poniżej lekami jest przeciwwskazane: leki przeciwarytmiczne klasy IA (np. chinidyna, hydrochinidyna, dyzopiramid), leki przeciwarytmiczne klasy III (np. amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid), leki przeciwpsychotyczne (np. fenotiazyny, pimozyd, sertindol, haloperydol, sultopryd), trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, niektóre leki przeciwdrobnoustrojowe (sakwinawir, sparfloksacyna, erytromycyna i.v., pentamidyna, leki przeciwmalaryczne, zwłaszcza halofantryna), niektóre leki przeciwhistaminowe (terfenadyna, astemizol, mizolastyna), inne (cyzapryd, winkamina i.v., beprydyl, difemanil) - ryzyko addycyjnego wpływu moksyfloksacyny i ww. innych leków na wydłużenie odstępu QT. Stosować ostrożnie z lekami, które mogą zmniejszać stężenie potasu we krwi, takimi jak: diuretyki pętlowe lub tiazydowe, leki przeczyszczające i lewatywy (duże dawki), glikokortykosteroidy, amfoterycyna B, jak również z lekami wywołującymi istotną klinicznie bradykardię. Moksyfloksacyna zwiększa stężenie digoksyny we krwi (o ok. 30%), bez wpływu na wartości AUC ani na najmniejsze stężenia występujące między dawkami - modyfikacja dawkowania nie jest konieczna. Zmniejsza Cmax glibenklamidu (o ok. 21%) z ryzykiem wystąpienia lekkiej i przemijającej hipoglikemii, jednakże obserwowane zmiany w farmakokinetyce glibenklamidu nie miały wpływu na zmiany parametrów farmakodynamicznych (stężenie glukozy we krwi, insulina) - modyfikacja dawkowania nie jest konieczna. U pacjentów przyjmujących leki przeciwbakteryjne, szczególnie fluorochinolony, makrolidy, tetracykliny, kotrimoksazol i niektóre cefalosporyny, opisano wiele przypadków wskazujących na nasilenie działania doustnych leków przeciwzakrzepowych; prawdopodobnie czynnikami ryzyka są: zakażenie, stan zapalny, wiek i ogólny stan pacjenta. Zaleca się zwiększenia częstości kontroli wskaźnika INR i jeśli to konieczne, dostosowania dawki doustnych leków przeciwzakrzepowych. Nie obserwowano interakcji moksyfloksacyny z ranitydyną, probenecydem, doustnymi środkami antykoncepcyjnymi, preparatami wapnia, morfiną podawaną pozajelitowo, teofiliną, cyklosporyną ani itrakonazolem. Wystąpienie interakcji metabolicznych związanych z układem cytochromu P450 jest mało prawdopodobne. Moksyfloksacyna nie wchodzi w istotne klinicznie interakcje z pokarmem, w tym także z produktami nabiałowymi.
Moloxin - dawkowanie
Dożylnie. Dorośli: 400 mg raz na dobę. Leczenie rozpoczęte podawaniem leku w postaci dożylnej można kontynuować doustnym podawaniem tabletek zawierających 400 mg moksyfloksacyny, jeśli jest to uzasadnione klinicznie. W badaniach klinicznych u większości pacjentów zmieniono drogę podania na doustną w ciągu 4 dni (w leczeniu pozaszpitalnego zapalenia płuc) lub 6 dni (w leczeniu powikłanego zakażenia skóry i tkanki podskórnej). Zalecany całkowity czas trwania leczenia, dożylnego i doustnego, wynosi 7-14 dni w pozaszpitalnym zapaleniu płuc i 7-21 dni w powikłanym zakażeniu skóry i tkanki podskórnej. Szczególne grupy pacjentów. Nie jest konieczna modyfikacja dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku ani u osób z małą masą ciała, u pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek ani u pacjentów poddawanych przewlekłej dializoterapii (np. hemodializie lub ciągłej ambulatoryjnej dializie otrzewnowej). Dane na temat stosowania u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby są niewystarczające. Stosowanie moksyfloksacyny u dzieci i młodzieży w okresie wzrostu jest przeciwwskazane. Sposób podania. Podawać w ciągłej infuzji przez 60 min. Jeśli jest to wskazane ze względów medycznych, roztwór do infuzji można podawać przez dren „T”, razem ze zgodnymi roztworami do infuzji.
Moloxin - uwagi
Moksyfloksacyna może zaburzać sprawność psychofizyczną (m.in. wywołując zawroty głowy lub ostrą, przemijającą utratę widzenia) - przed przystąpieniem do prowadzenia pojazdu lub obsługiwania maszyn należy sprawdzić indywidualną reakcję organizmu na lek. Leczenie moksyfloksacyną może powodować fałszywie ujemne wyniki w testach wykrywających Mycobacterium spp.
