Mononit - skład
1 tabl. powl. zawiera 10 mg, 20 mg lub 40 mg monoazotanu izosorbidu. 1 tabl. powl. o przedłużonym uwalnianiu zawiera 60 mg lub 100 mg monoazotanu izosorbidu.
Reklama
Mononit - działanie
Lek rozszerzający naczynia krwionośne z grupy organicznych azotanów. Monoazotan izosorbidu powoduje rozszerzenie naczyń żylnych, zmniejszenie powrotu krwi żylnej do serca, zmniejszenie obciążenia wstępnego serca, słabiej rozszerza duże naczynia tętnicze. Rozszerzenie naczyń tętniczych i arterioli powoduje zmniejszenie obciążenia następczego mięśnia serca. Zmniejszenie obciążenia wstępnego i następczego zmniejsza zapotrzebowanie na tlen mięśnia serca. W czasie metabolizmu azotanów powstaje tlenek azotu, który działa bezpośrednio na mięśnie gładkie naczyń krwionośnych powodując ich rozkurcz poprzez przyspieszenie uwalniania jonów wapnia z komórek mięśni gładkich ścian naczyń. Lek dobrze i szybko wchłania się po podaniu doustnym. Biodostępność monoazotanu izosorbidu wynosi 90-100%. Działanie leku rozpoczyna się po ok. 20 min i utrzymuje się 8-10 h. Cmax w surowicy krwi występuje po ok. 1 h od podania doustnego. Monoazotan izosorbidu wiąże się z białkami krwi w ok. 4%. W wyniku denitryfikacji z monoazotanu izosorbidu powstają nieaktywne metabolity - głównie izosorbid. Lek nie podlega efektowi "pierwszego przejścia" przez wątrobę. T0,5 w surowicy krwi wynosi 4-5 h. Lek i jego metabolity są wydalane przez nerki, 1% wydalany jest z kałem, 2% wydalane jest w moczu w postaci niezmienionej.
Reklama
Mononit - wskazania
Długotrwałe leczenie dławicy piersiowej i zapobieganie jej napadom.
Reklama
Mononit - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną, inne azotany lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ostra niewydolność krążenia (wstrząs lub zapaść naczyniowa). Wstrząs kardiogenny, jeśli kontrapulsacja wewnątrzaortalna lub leki o działaniu inotropowym dodatnim nie zapewniają dostatecznie wysokiego ciśnienia końcowo-rozkurczowego w lewej komorze serca. Kardiomopatia przerostowa z zawężeniem drogi odpływu z lewej komory. Zaciskające zapalenie osierdzia. Tamponada serca. Jednoczesne stosowanie inhibitorów 5-fosfodiesterazy (syldenafil, wardenafil, tadalafil) ze względu na ryzyko istotnego nasilenia działania obniżającego ciśnienie krwi. Znaczne niedociśnienie (ciśnienie skurczowe poniżej 90 mm Hg). Ciężka hipowolemia. Jednoczesne stosowanie azotanów w dowolnej postaci z riociguatem, stymulatorem rozpuszczalnej cyklazy guanylanowej ze względu na ryzyko wystąpienia niedociśnienia. Ciężka niedokrwistość (stężenie hemoglobiny w zakresie 6,5-7,9 g/dl).
Reklama
Mononit - ostrzeżenia
W poniższych przypadkach monoazotan izosorbidu można stosować tylko po dokładnym rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka: niskie ciśnienie napełniania komór serca, np. w świeżym zawale mięśnia sercowego, zaburzonej czynności lewej komory serca (niewydolność lewej komory) - należy unikać obniżenia ciśnienia skurczowego poniżej 90 mm Hg; zwężenie zastawki aortalnej i (lub) mitralnej; skłonności do ortostatycznych zaburzeń krążenia; schorzenia, w przebiegu których dochodzi do podwyższenia ciśnienia wewnątrzczaszkowego (dotychczas dalszy wzrost ciśnienia wewnątrzczaszkowego obserwowano tylko w przypadku dożylnego podania dużych dawek nitrogliceryny); ciężkie zaburzenia czynności wątroby (zwiększone ryzyko methemoglobinemii); jaskra (zwiększone ryzyko nadciśnienia wewnątrzgałkowego); nadczynność tarczycy (nasilenie działania gruczołu tarczycy); niedobór dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej (G6PD) (zwiększone ryzyko niedokrwistości hemolitycznej). Lek nie są przeznaczony do leczenia ostrych napadów dławicy piersiowej i ostrego zawału mięśnia sercowego. W trakcie stosowania leku może wystąpić tzw. zjawisko tolerancji polegające na zmniejszeniu skuteczności działania leku; w celu zapobiegnięcia zmniejszenia lub utraty skuteczności działania leku należy, unikać stosowania stale dużych dawek. Należy zachować ostrożność w przypadku pacjentów z chorobami płuc lub z chorobą niedokrwienną serca, ponieważ pod wpływem działania leku może dojść do nadmiernego przepływu krwi przez obszary płuc niedostatecznie wentylowane i, w konsekwencji, do hipoksemii. Pacjentów leczonych preparatem należy poinformować, że nie wolno im jednocześnie przyjmować inhibitorów 5-fosfodiesterazy (np. syldenafilu, tadalafilu, wardenafilu). W celu przyjęcia leku zawierającego inhibitor 5-fosfodiesterazy nie powinno przerywać się leczenia monoazotanem izosorbidu, ponieważ może to zwiększyć ryzyko wystąpienia bólu dławicowego. Brak badań dotyczących skuteczności i bezpieczeństwa stosowania u dzieci i młodzieży.
Reklama
Mononit - ciąża
Dane na temat stosowania monoazotanu izosorbidu w okresie ciąży są niewystarczające. Badania na zwierzętach nie wykazały działania teratogennego. Należy uważnie rozważyć stosunek ryzyka (dla płodu) do korzyści (dla matki) związanych z leczeniem monoazotanem izosorbidu. Brak wystarczających danych na temat stosowania leku w okresie karmienia piersią oraz przenikania do mleka ludzkiego. Należy podjąć decyzję czy przerwać karmienie piersią czy odstawić lek, biorąc pod uwagę korzyści dla dziecka wynikające z karmienia piersią oraz korzyści wynikające z leczenia dla matki.
Reklama
Mononit - efekty uboczne
Bardzo często: ból głowy ("azotanowy ból głowy" - może wystąpić na początku leczenia i zwykle ustępuje po kilku dniach przyjmowania leku). Często: odruchowa tachykardia (na początku leczenia lub po zwiększaniu dawki), osłabienie, splątanie (na początku leczenia lub po zwiększaniu dawki), zawroty głowy w pozycji stojącej, zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, senność, niedociśnienie i (lub) niedociśnienie tętnicze w pozycji stojącej (na początku leczenia lub po zwiększaniu dawki, może być połączone z dezorientacją, uczuciem słabości), zawroty głowy. Niezbyt często: nasilenie objawów dławicy piersiowej (paradoksalna reakcja na azotany), nudności, wymioty, skórne reakcje alergiczne, napadowe zaczerwienienie twarzy, zapaść (czasami ze zwolnieniem czynności serca i utratą przytomności), ciężkie niedociśnienie tętnicze z nasileniem objawów dławicowych. Bardzo rzadko: zgaga, złuszczające zapalenie skóry. Częstość nieznana: methemoglobinemia, niedokrwistość hemolityczna u pacjentów z niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej (G6PD), niedokrwienie mięśnia sercowego, tolerancja i tolerancja krzyżowa z innymi azotanami, wysypka, rumień, świąd, pokrzywka, przemijająca hipoksemia, obrzęk naczynioruchowy. Podczas stosowania azotanów organicznych zgłaszano przypadki wystąpienia znacznego obniżenia ciśnienia tętniczego z nudnościami, wymiotami, niepokojem, zblednięciem i nadmierną potliwością. Podczas długotrwałego leczenia dużymi dawkami monoazotanu izosorbidu obserwowano rozwój tolerancji na lek oraz tolerancji krzyżowej na inne azotany. Aby nie doszło do osłabienia lub zniesienia działania leku należy unikać długotrwałego podawania go w dużych dawkach. Podczas stosowania leku może wystąpić przemijająca hipoksemia na skutek względnej redystrybucji przepływu krwi do segmentów płuc o zmniejszonej wentylacji, a u pacjentów z chorobą wieńcową może rozwinąć się niedokrwienie mięśnia sercowego. Zwiększenie dawki i (lub) zmiany odstępów czasowych pomiędzy kolejnymi dawkami mogą prowadzić do osłabienia lub zaprzestania działania leku.
Mononit - interakcje
Przeciwwskazane jest jednoczesne stosowanie monoazotanu izosorbidu oraz riociguatu - stymulatora rozpuszczalnej cyklazy guanylanowej (sGC), która jest receptorem tlenku azotu (NO), ze względu na możliwe nasilenie działania obniżającego ciśnienie krwi (rozszerzenie naczyń). Jednoczesne stosowanie innych leków o działaniu rozszerzającym naczynia krwionośne, leków blokujących receptory β-adrenergiczne, leków moczopędnych, antagonistów wapnia, inhibitorów konwertazy angiotensyny, neuroleptyków, trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych lub spożywanie alkoholu może nasilać hipotensyjne działanie monoazotanu izosorbidu. Przeciwnadciśnieniowe działanie monoazotanu izosorbidu jest także nasilone przez jednoczesne stosowanie inhibitorów 5-fosfodiesterazy (syldenafilu, tadalafilu, wardenafilu), dlatego ich skojarzone stosowanie jest przeciwwskazane. Może to prowadzić do zagrażających życiu powikłań sercowo-naczyniowych. Jednoczesne stosowanie monoazotanu izosorbidu z dihydroergotaminą (DHE) może prowadzić do zwiększenia stężenia DHE we krwi, a tym samym spowodować nasilenie jej działania podwyższającego ciśnienie krwi. Możliwa jest farmakodynamiczna interakcja między azotanami i alkaloidami sporyszu, która może prowadzić do antagonistycznego działania pomiędzy produktami. Należy unikać jednoczesnego stosowania azotanów i alkaloidów sporyszu. Sapropteryna (tetrahydrobiopteryna, BH4) jest kofaktorem syntazy tlenku azotu. Zaleca się ostrożność podczas jednoczesnego stosowania sapropteryny z wszystkimi lekami powodującymi rozszerzenie naczyń krwionośnych poprzez wpływ na metabolizm lub działanie tlenku azotu (NO), w tym klasycznych donorów NO (np. triazotan glicerolu (NTG), diazotan izosorbidu (ISDN), 5-monoazotan izosorbidu (5-ISMN) i inne).
Mononit - dawkowanie
Doustnie. Dawkowanie należy ustalić indywidualnie dla każdego pacjenta. Leczenie należy rozpoczynać od małych dawek, a następnie stopniowo je zwiększać, aż do uzyskania pożądanego działania leczniczego. Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę. Tabl. 10 mg, 20 mg, 40 mg. Zwykle 1 tabl. 2 lub 3 razy na dobę. Maksymalna dawka dobowa to 120 mg. Ze względu na możliwość wystąpienia tzw. zjawiska tolerancji (osłabienie działania leku), w przypadku dawkowania 2 razy na dobę, drugą tabletkę należy przyjąć 8 h po pierwszej tabletce, a w przypadku dawkowania 3 razy na dobę tabletki należy przyjmować co 6 h. Dzięki temu działanie leku jest zachowane przez 16-18 godzin w ciągu doby, a utrzymujące się przez pozostałe 6-8 h małe stężenie leku pozwala ograniczyć rozwój zjawiska tolerancji. Nie należy nagle przerywać leczenia. Dawkę i częstość podawania należy zmniejszać stopniowo. Tabl. retard 60 mg i 100 mg. Zalecana dawka to 1 tabl. raz na dobę, rano. Preparaty te są przeznaczone do długotrwałego stosowania przez pacjentów otrzymujących takie same dawki podtrzymujące monoazotanu izosorbidu, jakie zawarte są w tych preparatach. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku zwykle nie ma konieczności dostosowania dawkowania. Należy zachować ostrożność u pacjentów ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia hipotonii, ciężkiej niewydolności wątroby lub nerek. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u dzieci. Sposób podania. Tabletki należy przyjmować po posiłku, bez rozgryzania, popijając niewielką ilością płynu.
Mononit - uwagi
Lek może znacznie wpływać na zdolność reakcji pacjenta, nawet jeśli jest stosowany zgodnie z zaleceniami. Pacjent nie powinien prowadzić pojazdów, obsługiwać maszyn ani pracować bez stałego podparcia. Dotyczy to zwłaszcza początkowego okresu leczenia, zwiększania dawki, zmiany preparatu oraz jednoczesnego spożywania alkoholu.
