NovoSeven

NovoSeven - skład

1 fiolka zawiera 1 mg, 2 mg, 5 mg lub 8 mg eptakogu alfa (aktywowanego). Po rekonstytucji z użyciem rozpuszczalnika preparat zawiera 1 mg/ml eptakogu alfa (aktywowanego) i 10 mg/ml sacharozy.

Reklama

NovoSeven - działanie

Eptakog alfa jest aktywowanym, rekombinowanym czynnikiem krzepnięcia VIIa (rFVIIa) o masie cząsteczkowej ok. 50 000 Daltonów, wytwarzanym w komórkach nerek noworodka chomika w wyniku rekombinacji genetycznej. Mechanizm działania polega na przyłączaniu się czynnika VIIa do odsłoniętego czynnika tkankowego. Kompleks ten bezpośrednio aktywuje czynnik IX w IXa i X w Xa, prowadząc na wstępie do zamiany niewielkich ilości protrombiny w trombinę. Trombina prowadzi do aktywacji płytek krwi i czynników V i VIII w miejscu uszkodzenia i do powstania skrzepliny poprzez przejście fibrynogenu w fibrynę. Dawki farmakologiczne preparatu bezpośrednio aktywują czynnik X na powierzchni aktywowanych płytek krwi w miejscu uszkodzenia niezależnie od czynnika tkankowego. Skutkuje to zmianą protrombiny w duże ilości trombiny niezależnie od czynnika tkankowego. Efekt farmakodynamiczny czynnika VIIa prowadzi do zwiększonego miejscowego tworzenia czynnika Xa, trombiny i fibryny. Istnieje teoretycznie możliwość pobudzenia całego układu krzepnięcia u pacjentów ze współistniejącymi chorobami predysponującymi do wystąpienia DIC, czego nie można całkowicie wykluczyć. Średni końcowy T_0,5 preparatu u chorych na hemofilię A i B powikłaną obecnością inhibitora wyniósł 2,3 h, a T_0,5 w niedoborze cz. VII wahał się od 2,8 do 3,1 h.

Reklama

NovoSeven - wskazania

Leczenie krwawień i zapobieganie krwawieniom w trakcie zabiegów chirurgicznych lub zabiegów inwazyjnych w następujących grupach pacjentów: z wrodzoną hemofilią z przeciwciałami skierowanymi przeciw czynnikowi krzepnięcia VIII lub IX o mianie powyżej 5 jednostek Bethesda (BU); z wrodzoną hemofilią, ze spodziewaną silną reakcją anamnestyczną na cz. VIII lub IX; z nabytą hemofilią; z wrodzonym niedoborem cz. VII; z trombastenią Glanzmanna, u których obecnie występuje lub została zgłoszona w wywiadzie oporność na przetoczenie płytek krwi lub, gdy płytki krwi są niedostępne.

Reklama

NovoSeven - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną, którąkolwiek substancję pomocniczą lub białko myszy, chomika lub bydła.

Reklama

NovoSeven - ostrzeżenia

W warunkach patologicznych, kiedy ekspresja czynnika tkankowego może być bardziej nasilona niż zwykle, istnieje ryzyko wystąpienia przypadków zakrzepicy lub rozwoju rozsianego wykrzepiania śródnaczyniowego (DIC). Może to dotyczyć pacjentów z zaawansowaną miażdżycą, po wypadkach komunikacyjnych, z posocznicą lub DIC. Z powodu ryzyka wystąpienia powikłań zatorowo-zakrzepowych, należy zachować ostrożność u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca w wywiadzie, u pacjentów z chorobą wątroby, po operacjach chirurgicznych, u noworodków lub u pacjentów, u których istnieje ryzyko wystąpienia zaburzeń zatorowo-zakrzepowych lub rozsianego wykrzepiania śródnaczyniowego. W każdym z tych przypadków należy dokładnie rozważyć korzyści ze stosowania preparatu oraz związane z nim ryzyko wystąpienia tych powikłań. Śladowe ilości białek zwierzęcych w preparacie mogą wywołać reakcję nadwrażliwości na te białka - w takich przypadkach należy rozważyć leczenie preparatami przeciwhistaminowymi podawanymi dożylnie. W przypadku wystąpienia reakcji alergicznych lub reakcji anafilaktycznych należy natychmiast przerwać leczenie i wdrożyć odpowiednie postępowanie. W przypadku silnych krwawień lek należy stosować w szpitalu, najlepiej specjalizującym się w leczeniu chorych na hemofilię z inhibitorem czynnika krzepnięcia VIII lub IX, lub, jeśli nie jest to możliwe, w ścisłej współpracy z lekarzem specjalizującym się w leczeniu hemofilii. Jeżeli krwawienie nie ustaje, należy rozpocząć leczenie w warunkach szpitalnych. Pacjenci lub ich opiekunowie powinni natychmiast zgłosić wszystkie przypadki użycia preparatu do lekarza lub do nadzorującego szpitala. U pacjentów z niedoborem czynnika VII zakres czasu protrombinowego i aktywność czynnika krzepnięcia VII przed i po zastosowaniu preparatu powinien być monitorowany. W przypadku pacjentów, u których aktywność czynnika VIIa nie osiąga oczekiwanej wartości lub gdy krwawienie nie jest kontrolowane po podaniu zalecanych dawek, można podejrzewać, że zachodzi tworzenie się przeciwciał i powinna być przeprowadzona ich analiza. U pacjentów z niedoborem czynnika VII, którym podczas zabiegów chirurgicznych podawano preparat, stwierdzono zakrzepicę, natomiast nieznane jest ryzyko zakrzepicy u pacjentów z niedoborem czynnika VII leczonych preparatem. Pacjenci z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy lub niedoborem sacharazy-izomaltazy, nie powinni przyjmować preparatu. Preparat zawiera w jednym wstrzyknięciu mniej niż 1 mmol sodu (23 mg), co oznacza, że jest praktycznie „wolny od sodu”.

Reklama

NovoSeven - ciąża

Zapobiegawczo zaleca się unikanie stosowania leku podczas ciąży. U niewielkiej liczby kobiet w ciąży, u których zgodnie ze wskazaniem zastosowano preparat nie zaobserwowano niekorzystnego wpływu na ciążę lub stan zdrowia płodu lub noworodka. W chwili obecnej brak innych danych epidemiologicznych. Badania na zwierzętach nie wskazują na istnienie bezpośredniego lub pośredniego szkodliwego wpływu na ciążę, na płodowy rozwój embrionalny, poród lub rozwój poporodowy. Nie wiadomo czy czynnik rVIIa przenika do mleka. Decyzję o stosowaniu preparatu w okresie karmienia piersią należy podjąć po rozważeniu korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia preparatem dla kobiety. Dane z badań nieklinicznych, jak również po dopuszczeniu leku do obrotu wskazują na brak szkodliwego wpływu czynnika rVIIa na płodność mężczyzn lub kobiet.

Reklama

NovoSeven - efekty uboczne

Niezbyt często: żylne zdarzenia zakrzepowo-zatorowe (zakrzepica żył głębokich, zakrzepica w miejscu podania iv., zatorowość płucna, zakrzepowo-zatorowe epizody wątrobowe włączając zakrzepicę żyły wrotnej, zakrzepicę żyły wątrobowej, zakrzepowe zapalenie żył, powierzchniowe zakrzepowe zapalenie żył i niedokrwienie jelit), wysypka (włączając alergiczne zapalnie skóry i rumień), świąd i pokrzywka, zmniejszona odpowiedź na zastosowane leczenie, gorączka. Rzadko: rozsiane wykrzepianie śródnaczyniowe i korelujące wyniki laboratoryjne, włączając podwyższony poziom D-dimerów i zmniejszone stężenie AT, koagulopatia, nadwrażliwość, ból głowy, tętnicze zdarzenia zakrzepowo-zatorowe (niedokrwienie mięśnia sercowego, niedokrwienie mózgowe, zawał mózgu, zamknięcie tętnicy mózgowej, udar naczyniowy mózgu, zakrzepica tętnicy nerkowej, niedokrwienie obwodowe, obwodowa zakrzepica tętnic, niedokrwienie jelit), dławica piersiowa, nudności, reakcja w miejscu wstrzyknięcia (w tym ból w miejscu wstrzyknięcia), wzrost ilości produktów degradacji fibryny, wzrost aktywności AlAT, fosfatazy alkalicznej, dehydrogenazy mleczanowej i protrombiny. Częstość nieznana: reakcja anafilaktyczna, zakrzepica wewnątrzsercowa, zaczerwienie, obrzęk naczynioruchowy. Po dopuszczeniu leku do obrotu nie odnotowano przypadków wystąpienia przeciwciał o działaniu hamującym przeciwko preparatowi czy czynnikowi VII u pacjentów z hemofilią A lub B. W badaniu obserwacyjnym po wprowadzeniu leku do obrotu, u pacjentów z niedoborem czynnika krzepnięcia VII zaobserwowano rozwój przeciwciał o działaniu hamującym przeciwko preparatowi. Powstawanie przeciwciał przeciwko preparatowi i czynnikowi VII jest jedynym zdarzeniem niepożądanym zaraportowanym w badaniach klinicznych z udziałem pacjentów z niedoborem czynnika VII leczonych preparatem (częstość: częste). W niektórych przypadkach, wykazano działanie hamujące przeciwciał in vitro. Do czynników ryzyka mogących wpływać na rozwój przeciwciał zalicza się wcześniejsze leczenie osoczem ludzkim lub czynnikiem VII pochodzącym z osocza ludzkiego, ciężką mutację genu czynnika VII i przedawkowanie preparatu. Pacjenci z niedoborem czynnika VII powinni być monitorowani na obecność przeciwciał przeciwko czynnikowi VII. W przypadku stosowania leku poza zatwierdzonymi wskazaniami tętnicze zdarzenia zakrzepowo-zatorowe są częste. Bezpieczeństwo i skuteczność preparatu poza zatwierdzonymi wskazaniami nie zostały oszacowane lek nie powinien być w takich przypadkach stosowany. Przypadki zakrzepicy mogą prowadzić do zatrzymania akcji serca. U pacjentów z hemofilią nabytą częściej występują następujące zdarzenia niepożądane: tętnicze zdarzenia zakrzepowo-zatorowe (niedrożność tętnicy mózgowej, udar naczyniowy mózgu), żylne zdarzenia zakrzepowo-zatorowe (zatorowość płucna i zakrzepica żył głębokich), dławica piersiowa, nudności, gorączka, wysypka rumieniowa i badanie przyczyn zwiększonego stężenia produktów rozkładu fibryny.

NovoSeven - interakcje

Ryzyko potencjalnych interakcji preparatu z koncentratami czynników krzepnięcia nie jest znane. Należy unikać jednoczesnego stosowania koncentratu kompleksu protrombiny, aktywowanego lub nieaktywowanego. Leki antyfibrynolityczne mogą prowadzić do zmniejszenia utraty krwi u pacjentów chorych na hemofilię poddawanych zabiegom operacyjnym, w szczególności zabiegom ortopedycznym i zabiegom w miejscach o nasilonej aktywności fibrynolitycznej, jak np. jama ustna. Dane na temat równoczesnego leczenia pacjentów lekami antyfibrynolitycznymi i rFVIIa są ograniczone. Nie zaleca się równoczesnego stosowania czynnika rVIIa oraz rXIII. Nie ma danych klinicznych dotyczących interakcji między czynnikiem rVIIa a rXIII.

NovoSeven - dawkowanie

Leczenie powinno być rozpoczęte pod kontrolą lekarza doświadczonego w leczeniu hemofilii i (lub) skaz krwotocznych. Preparat należy stosować w dożylnym bolusie trwającym 2-5 min. Hemofilia A lub B powikłana obecnością inhibitora lub spodziewana ostra reakcja anamnestyczna. Preparat powinien być podany tak szybko, jak tylko dojdzie do krwawienia. Zalecana dawka początkowa podana w dożylnym bolusie wynosi 90 µg/kg mc. Dawka początkowa może być powtórzona. Czas leczenia i przerwy między wstrzyknięciami zależą od nasilenia krwawienia, od przeprowadzanych zabiegów inwazyjnych lub operacji chirurgicznych. U dzieci może być konieczne zastosowanie większych dawek czynnika rVIIa, niż u dorosłych, aby osiągnąć podobne stężenie czynnika w osoczu. Przerwy między wstrzyknięciami: początkowo lek podawać co 2-3 h do uzyskania hemostazy. Jeśli wskazane jest dalsze leczenie, przerwy między dawkami mogą być stopniowo zwiększane do 4, 6, 8 lub 12 h tak długo, jak wymaga tego niezbędny okres leczenia. Przypadki łagodnego i umiarkowanego krwawienia (włączając leczenie w warunkach domowych): wczesne zastosowanie okazało się skuteczne w przypadku łagodnych do umiarkowanych krwawień do stawów, mięśni i w przypadku krwawień z błon śluzowych. W tych sytuacjach są możliwe do zastosowania dwa schematy dawkowania: 1. 2-3 wstrzyknięcia dawki 90 µg/kg mc. co 3 h; jeśli dalsze leczenie jest konieczne, zaleca się ponowne podawanie dawki 90 µg/kg mc.; 2. jedno pojedyncze wstrzyknięcie dawki 270 µg/kg mc. Czas trwania leczenia w warunkach domowych nie powinien przekroczyć 24 h. Leczenie w warunkach domowych może być kontynuowane tylko po konsultacji z ośrodkiem leczenia hemofilii. Nie ma doświadczenia klinicznego w podawaniu pojedynczej dawki 270 µg/kg mc. u pacjentów w podeszłym wieku. Przypadki nasilonego krwawienia: zalecana dawka początkowa wynosi 90 µg/kg mc. i może być podana w drodze do szpitala. Późniejsze dawkowanie różni się w zależności od typu i nasilenia krwawienia. Początkowo lek powinien być wstrzykiwany co 2 h, aż do uzyskania zauważalnej klinicznie poprawy. Jeśli wskazane jest dalsze leczenie, przerwy pomiędzy wstrzyknięciami mogą być przedłużone do 3 h przez następne 1-2 dni. Kolejne przerwy między wstrzykiwaniem leku mogą być stopniowo zwiększane i wynosić 4, 6, 8 lub 12 h przez niezbędny okres leczenia. Przypadki poważnych krwawień mogą być leczone przez 2-3 tyg., ale okres ten można wydłużyć jeśli jest to klinicznie uzasadnione. Zabiegi inwazyjne/operacje chirurgiczne: dawka początkowa 90 µg/kg mc. bezpośrednio przed rozpoczęciem operacji. Dawka powinna zostać powtórzona po 2 h, a następnie co 2-3 h przez pierwsze 24-48 h w zależności od rodzaju przeprowadzonej operacji i stanu klinicznego pacjenta. W przypadku poważniejszych operacji podawanie dawki powinno być kontynuowane w przerwach 2-4 h przez następne 6-7 dni. Odstępy między wstrzyknięciami można przedłużyć do 6-8 h w okresie następnych 2 tyg. leczenia. Pacjenci poddani poważniejszym operacjom chirurgicznym mogą być leczeni do 2-3 tyg., aż do zagojenia się rany pooperacyjnej. Nabyta hemofilia. Preparat powinien być podany najszybciej jak to jest możliwe po rozpoczęciu epizodu krwawienia. Zalecana dawka początkowa podana w dożylnym bolusie, wynosi 90 µg/kg mc. Kolejne wstrzyknięcia mogą być podawane w razie potrzeby. Czas leczenia i przerwy między wstrzyknięciami zależą od nasilenia krwawienia, od przeprowadzanych zabiegów inwazyjnych lub operacji chirurgicznych. Początkowo przerwy pomiędzy dawkami powinny wynosić 2-3 h. Po osiągnięciu hemostazy, przerwy pomiędzy wstrzyknięciami mogą być stopniowo zwiększane do 4, 6, 8 lub 12 h tak długo, jak wymaga tego niezbędny okres leczenia. Niedobór czynnika VII. Zalecany zakres dawek w leczeniu epizodów krwawień i w zapobieganiu krwawieniom u dzieci i dorosłych pacjentów poddawanych zabiegom chirurgicznym lub zabiegom inwazyjnym wynosi 15-30 µg/kg mc. co 4-6 h, aż do uzyskania hemostazy. Dawka jak i częstotliwość jej podania powinna być dostosowana indywidualnie do każdego pacjenta. Dzieci i młodzież. Ograniczone doświadczenie kliniczne w długotrwałej profilaktyce zostało zebrane u dzieci poniżej 12. rż., z ciężkim przebiegiem klinicznym. Dawkę i częstość jej podania w profilaktyce należy dostosować indywidualnie do każdego pacjenta na podstawie odpowiedzi klinicznej. Trombastenia Glanzmanna. Zalecana dawka w leczeniu krwawień i zapobieganiu krwawieniom u pacjentów poddawanych zabiegom chirurgicznym lub zabiegom inwazyjnym wynosi 90 µg (zakres 80-120 µg)/ kg mc. w przerwach 2 h (1,5-2,5 h). Co najmniej 3 dawki powinny być podane w celu uzyskania hemostazy. Zalecaną drogą podania jest wstrzyknięcie w bolusie z uwagi na mogący pojawić się brak skuteczności w przypadku ciągłego wlewu. Dla tych pacjentów, którzy nie wykazują oporności, przetoczenie płytek krwi jest leczeniem pierwszego rzutu w przypadku trombastenii Glanzmanna.

NovoSeven - uwagi

Nie ma wymagań dotyczących monitorowania leczenia preparatem. Nasilenie krwawienia i odpowiedź kliniczna wyznaczają wielkość zapotrzebowania na lek. Po podaniu rFVIIa czas protrombinowy (PT) i czas częściowej tromboplastyny po aktywacji (APTT) ulegają skróceniu, jakkolwiek nie wykazano zależności między PT i APTT a kliniczną skutecznością rFVIIa.