Octagam 10% - skład
1 ml roztworu zawiera 100 mg normalnej immunoglobuliny ludzkiej (w tym co najmniej 95% IgG). Rozkład podklas IgG: IgG1 - ok. 60%, IgG2 - ok. 32%, IgG3 - ok. 7%, IgG4 - ok. 1%. Maksymalna zawartość IgA wynosi 400µg/ml. Wartość pH roztworu wynosi 4,5 – 5,0; jego osmolalność wynosi ≥ 240 mOsmol/kg. Lek zawiera maltozę i sód.
Reklama
Octagam 10% - działanie
Immunoglobulina ludzka normalna zawiera głównie niezmienioną czynnościowo immunoglobulinę G (IgG) o szerokim spektrum przeciwciał przeciw czynnikom zakaźnym. Ma ona rozkład podklas immunoglobulin G ściśle proporcjonalny do występującego w naturalnym osoczu ludzkim. Dostatecznie duże dawki normalnej ludzkiej immunoglobuliny mogą przywrócić nienormalnie małe stężenie immunoglobulin G do prawidłowego zakresu. Mechanizm działania leku podawanego ze wskazań innych niż leczenie substytucyjne nie został w pełni wyjaśniony. Normalna ludzka immunoglobulina po podaniu dożylnym cechuje się natychmiastową i pełną biodostępnością w układzie krążenia biorcy. Ulega ona względnie szybkiej dystrybucji pomiędzy osoczem a płynem zewnątrzkomórkowym; po upływie 3-5 dni powstaje stan równowagi pomiędzy kompartmentami: wewnątrz- i zewnątrznaczyniowym. Okres półtrwania dla IgG u pacjentów z niedoborem odporności po podaniu preparatu waha się od 26 do 41 dni. Okres półtrwania może różnić się u poszczególnych pacjentów, zwłaszcza w przypadkach pierwotnego niedoboru odporności. Immunoglobulina G (IgG) i jej kompleksy ulegają degradacji w komórkach układu siateczkowo-śródbłonkowego.
Reklama
Octagam 10% - wskazania
Leczenie substytucyjne u dorosłych oraz dzieci i młodzieży (0-18 lat): w zespołach pierwotnych niedoborów odporności (PID) z upośledzonym wytwarzaniem przeciwciał; we wtórnych niedoborach odporności (SID) u pacjentów z ciężkimi lub nawracającymi zakażeniami, nieskutecznym leczeniem przeciwdrobnoustrojowym oraz udowodnionym niepowodzeniem przeciwciał swoistych (PSAF – niepowodzenie w osiągnięciu co najmniej 2-krotnego wzrostu miana przeciwciał IgG przeciwko antygenowym szczepionkom polisacharydowym przeciwko pneumokokom i szczepionkom polipeptydowym) lub stężeniem IgG w surowicy <4 g/l. Leczenie immunomodulujące u dorosłych oraz u dzieci i młodzieży (0-18 lat): w pierwotnej małopłytkowości immunologicznej (ITP) u pacjentów z dużym ryzykiem krwawienia lub przed zabiegiem chirurgicznym w celu zwiększenia ilości płytek krwi; w zespole Guillaina-Barre; w chorobie Kawasakiego (w połączeniu z kwasem acetylosalicylowym); w przewlekłej zapalnej poliradikuloneuropatii demielinizacyjnej (CIDP); w wieloogniskowej neuropatii ruchowej (MMN). Immunomodulacja u dorosłych: w czynnym zapaleniu skórno-mięśniowym leczonym lekami immunosupresyjnymi, w tym kortykosteoidami, lub z nietolerancją na tego typu leki, albo z przeciwwskazaniami do ich stosowania.
Reklama
Octagam 10% - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną (ludzkie immunoglobuliny) lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Pacjenci z selektywnym niedoborem IgA, u których powstaną przeciwciała przeciwko IgA, ponieważ podanie preparatu zawierającego IgA może spowodować wystąpienie reakcji anafilaktycznej.
Reklama
Octagam 10% - ostrzeżenia
Preparat zawiera maltozę (90 mg/ml) - niektóre rodzaje badań stężenia glukozy we krwi (np. wykorzystujące metody bazujące na dehydrogenazie glukozy-pirolochinolinochinonu (GDH-PQQ) lub oksydoreduktazie glukozowej) fałszywie interpretują maltozę (90 mg/ml) zawartą w preparacie jako glukozę. Może to spowodować fałszywie zawyżony odczyt stężenia glukozy w czasie infuzji i przez okres ok. 15 h po zakończeniu infuzji, co w konsekwencji może prowadzić do niewłaściwego podawania insuliny, prowadzącego do zagrażającej życiu hipoglikemii. Ponadto przypadki rzeczywistej hipoglikemii mogą pozostać nieleczone, jeżeli stan hipoglikemii został zamaskowany fałszywie podwyższonymi odczytami stężenia glukozy. Pomiar stężenia glukozy we krwi należy przeprowadzić metodą swoistą dla glukozy (należy zweryfikować czy test do badania stężenia glukozy we krwi może być stosowany z preparatami do podawania pozajelitowego zawierającymi maltozę). Należy bezwzględnie przestrzegać zaleceń sposobu podawania leku i ściśle utrzymywać zalecaną szybkość infuzji. Niektóre działania niepożądane (np. ból głowy, uderzenia gorąca, dreszcze, ból mięśni, świszczący oddech, częstoskurcz, ból okolicy lędźwiowej, nudności i niedociśnienie) mogą pojawiać się częściej: w przypadku zbyt szybkiej infuzji; u pacjentów, którzy otrzymują immunoglobulinę ludzką normalną po raz pierwszy, lub w rzadkich przypadkach, kiedy zmienia się preparat immunoglobuliny ludzkiej normalnej na inny lub gdy preparat podaje się po dłuższej przerwie; u pacjentów z nieleczonym zakażeniem lub przewlekłym stanem zapalnym. Potencjalnych powikłań można często uniknąć przez upewnienie się, że pacjenci: nie są uczuleni na immunoglobulinę ludzką normalną, przez początkowe powolne podawanie preparatu (szybkość podawania 1 ml/kg mc./h); są dokładnie monitorowani w czasie infuzji co do działań niepożądanych (szczególnie pacjenci otrzymujący preparat po raz pierwszy, pacjenci którzy otrzymywali wcześniej inny preparat IVIg lub w przypadku długiej przerwy od poprzedniej infuzji powinni być monitorowani podczas pierwszej infuzji i przez pierwszą godzinę po pierwszej infuzji; pozostali pacjenci powinni być obserwowani, przez co najmniej 20 min po infuzji). W przypadku działania niepożądanego, należy albo zmniejszyć szybkość podawania, albo przerwać podawanie immunoglobulin. Niezbędne leczenie zależy od charakteru i ciężkości działania niepożądanego. Reakcja anafilaktyczna może wystąpić u pacjentów z niewykrywalną zawartością IgA, u których występują przeciwciała przeciwko IgA i którzy uprzednio tolerowali leczenie normalną ludzką immunoglobuliną. W przypadku wystąpienia wstrząsu, należy postępować wg obecnie obowiązujących standardów medycznych leczenia wstrząsu. U wszystkich pacjentów podawanie dożylne Ig wymaga: odpowiedniego nawodnienia przed rozpoczęciem infuzji Ig, monitorowania wydalania moczu, monitorowania stężenia kreatyniny w surowicy, unikania równoczesnego stosowania diuretyków pętlowych. Ze względu na zwiększone ryzyko zdarzeń zakrzepowo-zatorowych (zawał serca, epizod naczyniowo-mózgowy (w tym udar), zator tętnicy płucnej, zakrzepica żył głębokich), należy zachować ostrożność w przepisywaniu i podawaniu IVIg pacjentom otyłym i pacjentom, u których istnieje ryzyko wystąpienia stanów zakrzepowych (podeszły wiek, nadciśnienie, cukrzyca, zapalenie skórno-mięśniowe i choroby naczyniowe lub stany zakrzepowe w wywiadzie, nabyte lub wrodzone zaburzenia krzepliwości, długotrwałe unieruchomienie, ciężka hipowolemia, choroby objawiające się zwiększeniem lepkości krwi). U pacjentów z ryzykiem niepożądanych reakcji zakrzepowo-zatorowych preparat podawać z minimalną szybkością infuzji i w możliwie najmniejszej stosowanej dawce. Należy ocenić przed infuzją IVIg parametry czynności nerek, zwłaszcza u pacjentów z podejrzeniem zwiększonego ryzyka ostrej niewydolności nerek, a następnie w odpowiednich odstępach czasu. Istnieje ryzyko ostrej niewydolności nerek u pacjentów leczonych immunoglobulinami do stosowania dożylnego (szczególnie u pacjentów z czynnikami ryzyka takimi jak istniejąca uprzednio niewydolność nerek, cukrzyca, hipowolemia, nadwaga, równoczesne przyjmowanie preparatów o właściwościach nefrotoksycznych lub wiek powyżej 65 lat). W przypadku upośledzenia czynności nerek, należy rozważyć przerwanie dożylnego podawania Ig. Doniesienia o zaburzeniu czynności nerek i ostrej niewydolności nerek dotyczyły stosowania preparatów zawierających różne substancje pomocnicze takie jak sacharoza, glukoza i maltoza. W ogólnej liczbie przypadków, udział produktów zawierających sacharozę jako stabilizator, był nieproporcjonalnie większy. U pacjentów z grupy ryzyka można rozważyć stosowanie preparatów dożylnych immunoglobulin niezawierających tych substancji pomocniczych. U pacjentów z ryzykiem ostrej niewydolności nerek, immunoglobuliny dożylne powinny być podawane z minimalną szybkością infuzji i w możliwie najmniejszej stosowanej dawce. W czasie leczenia dożylnymi immunoglobulinami odnotowano występowanie zespołu aseptycznego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych (AMS). Przerwanie leczenia IVIg powodowało remisję AMS w ciągu kilku dni bez wystąpienia następstw. Zespół z reguły rozpoczyna się w ciągu kilku godzin do 2 dni od zastosowania IVIg. W badaniach płynu mózgowo-rdzeniowego często stwierdza się pleocytozę do kilku tysięcy komórek na mm3, głównie granulocytów, oraz stężenia białka podwyższone do kilkuset mg/dl. AMS może występować częściej w związku z leczeniem dużymi dawkami IVIg (2 g/kg mc.). Pacjenci z takimi objawami podmiotowymi i przedmiotowymi powinni przejść dokładną ocenę neurologiczną, włącznie z badaniem PMR, w celu wykluczenia innych przyczyn zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych. Pacjenci otrzymujący dożylnie immunoglobulinę powinni być monitorowani ze względu na możliwość wystąpienia klinicznych objawów hemolizy (niedokrwistości hemolitycznej). Zgłoszono przypadki przejściowego zmniejszenia liczby neutrofili i/lub neutropenii, niekiedy ciężkie. Zwykle dochodzi do tego w ciągu godzin lub dni po podaniu IVIg i ustępuje samoistnie w ciągu 7 do 14 dni. Istnieją doniesienia o niekardiogennym obrzęku płuc (ostre poprzetoczeniowe uszkodzenie płuc TRALI) u pacjentów otrzymujących IVIg, w związku z tym nie można całkowicie wykluczyć jego wystąpienia przy stosowaniu preparatu Octagam, mimo że dotychczas nie zaobserwowano żadnego przypadku przy jego stosowaniu. Objawy TRIALI to: ciężka hipoksja, duszność, przyspieszony oddech, sinica, gorączka, niedociśnienie. Występują one w ciągu 6 h po infuzji, często w ciągu 1-2 h u pacjentów leczonych produktami IVIg. W przypadku wystąpienia działań niepożądanych ze strony układu oddechowego należy natychmiast zaprzestać infuzji. Pomimo stosowania standardowych środków zapobiegających zakażeniom nie można całkowicie wykluczyć możliwości przeniesienia czynników zakaźnych przez preparat przygotowany z ludzkiej krwi lub osocza. Odnosi się to również do nieznanych lub niedawno poznanych wirusów i innych patogenów. Uważa się, że przedsięwzięte środki zapobiegawcze są skuteczne w stosunku do wirusów otoczkowych, takich jak HIV, HBV i HCV. Środki te mogą mieć ograniczoną skuteczność przeciwko wirusom bezotoczkowym, takim jak HAV i parwowirus B19. Z dotychczasowego doświadczenia klinicznego wynika, że preparaty immunoglobulin nie przenoszą wirusa zapalenia wątroby typu A lub parwowirusa B19 i przyjmuje się również, że zawarte przeciwciała mają znaczący udział w zabezpieczeniu przed zakażeniami wirusami. Podczas podawania IVIg może wystąpić przeciążenie układu krążenia (objętościowe), gdy objętość podawanego preparatu oraz innych wlewów powoduje ostrą hiperwolemię i ostry obrzęk płuc. Preparat zawiera 69 mg sodu na 100 ml, co odpowiada 3,45% zalecanego przez WHO maksymalnego dziennego spożycia sodu przez dorosłych, które wynosi 2 g. Wymienione ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczą zarówno dorosłych, jak i dzieci i młodzieży.
Reklama
Octagam 10% - ciąża
Ciąża. Bezpieczeństwo stosowania preparatu u kobiet w ciąży nie zostało ustalone w kontrolowanych badaniach klinicznych. Preparat powinien być podawany kobietom w ciąży i podczas laktacji ze szczególną ostrożnością. Preparaty IVIg przenikają przez łożysko, co nasila się podczas III trymestru. Kliniczne doświadczenia dotyczące stosowania immunoglobulin wskazują, że nie mają one szkodliwego wpływu na przebieg ciąży, rozwój płodu czy noworodka. Laktacja. Immunoglobuliny są wydzielane do mleka matki. Nie przewiduje się żadnego niekorzystnego wpływu na noworodki/dzieci karmione piersią. Płodność. Kliniczne doświadczenie dotyczące stosowania immunoglobulin sugeruje, że nie należy oczekiwać ich szkodliwego wpływu na płodność.
Reklama
Octagam 10% - efekty uboczne
Po dożylnym podaniu normalnej ludzkiej immunoglobuliny czasami mogą wystąpić działania niepożądane, takie jak: dreszcze, ból i zawroty głowy, gorączka, wymioty, reakcje alergiczne, nudności, bóle stawów, niskie ciśnienie krwi, umiarkowany ból w dolnej części pleców; odwracalne reakcje hemolityczne (w szczególności u pacjentów z grupami krwi A, B i AB) oraz (rzadko) anemia hemolityczna wymagająca przetoczenia krwi; (rzadko) nagły spadek ciśnienia tętniczego krwi, a w odosobnionych przypadkach wstrząs anafilaktyczny, nawet wtedy, gdy nie było objawów nadwrażliwości po podaniu poprzednich dawek; (rzadko) przejściowe reakcje skórne (w tym toczeń rumieniowaty skórny - częstość nieznana); (bardzo rzadko) stany zakrzepowo-zatorowe, takie jak: zawał serca, udar mózgu, zator płucny, zakrzepica żył głębokich; przypadki przemijającego aseptycznego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych; przypadki wzrostu stężenia kreatyniny w surowicy i (lub) występowanie ostrej niewydolności nerek; przypadki ostrego poprzetoczeniowego uszkodzenia płuc (TRALI). Działania niepożądane zgłoszone w badaniach klinicznych w przeliczeniu na pacjenta. Bardzo często: ból głowy. Często: nadwrażliwość, zawroty głowy, tachykardia, nadciśnienie tętnicze, nudności, wymioty, ból mięśni, ból kończyny, gorączka, uczucie zmęczenia, reakcja w miejscu podania, dreszcze, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, dodatni wynik testu Coombsa. Niezbyt często: niedokrwistość, leukopenia, limfopenia, niewyraźne widzenie, parestezje, drżenie, zdarzenia mózgowo-naczyniowe, niedoczulica, zawał mózgu, zakrzepica, ból pleców, ból stawów, skurcze mięśni, duszność, zator tętnicy płucnej, ból w klatce piersiowej, astenia, obrzęk obwodowy, złe samopoczucie , zmniejszenie stężenia hemoglobiny. Działania niepożądane po wprowadzeniu leku do obrotu. Częstość nieznana: niedokrwistość hemolityczna, wstrząs anafilaktyczny, reakcja anafilaktyczna, reakcja rzekomoanafilaktyczna, obrzęk naczynioruchowy, obrzęk twarzy, przewodnienie, (peudo)hiponatremia, stan splątania, niepokój, lęk, nerwowość, aseptyczne zapalenie opon mózgowych, utrata przytomności, zaburzenia mowy, migrena, światłowstręt, upośledzenie widzenia, zawał mięśnia sercowego, dusznica bolesna, bradykardia, kołatanie serca, sinica, zapaść krążeniowa, obwodowa niewydolność krążenia, zapalenie żył, niedociśnienie, bladość, niewydolność oddechowa, obrzęk płucny, skurcz oskrzeli, hipoksja, kaszel, biegunka, ból brzucha, łuszczenie się skóry, pokrzywka, wysypka, wysypka rumieniowa, zapalenie skóry, świąd, łysienie, rumień, ból stawów, ból szyi, osłabienie mięśni, sztywność mięśniowo - szkieletowa, ostra niewydolność nerek, ból nerek, obrzęk, objawy grypopodobne, uderzenia gorąca, zaczerwienienie, uczucie zimna, uczucie ciepła, nadmierne pocenie się, dyskomfort w klatce piersiowej, ospałość, uczucie pieczenia, fałszywie zwiększone oznaczenie stężenia glukozy we krwi. W populacji pediatrycznej najczęściej obserwowanym działaniem niepożądanym był ból głowy.
Octagam 10% - interakcje
Immunoglobuliny zawarte w preparacie mogą w okresie od 6 tyg. do 3 mies. osłabiać skuteczność szczepionek zawierających żywe, atenuowane wirusy odry, świnki, różyczki lub ospy wietrznej (należy zachować 3-miesięczną przerwę między podaniem preparatu a szczepieniem; w przypadku szczepienia przeciwko odrze osłabienie odpowiedzi immunologicznej może utrzymywać się do roku, dlatego zaleca się przed szczepieniem oznaczenie miana przeciwciał przeciwko wirusowi odry). Należy unikać jednoczesnego podawania diuretyków pętlowych. Preparat nie powinien być mieszany z innymi lekami ani innymi preparatami IVIg.
Octagam 10% - dawkowanie
Dożylnie. Rozpoczęcie i monitorowanie leczenia substytucyjnego powinno odbywać się pod nadzorem lekarza mającego doświadczenie w leczeniu niedoborów odporności. Dawki i schemat dawkowania zależą od wskazań. Może być konieczne dostosowanie dawek, indywidualnie dla każdego pacjenta w zależności od uzyskanych efektów klinicznych. Może być konieczne dostosowanie dawki obliczonej na podstawie masy ciała u pacjentów z niedowagą lub nadwagą. Poniższe schematy dawkowania są wskazówkami. Dorośli i dzieci (0-18 lat). Leczenie substytucyjne w pierwotnych niedoborach odporności. Schemat dawkowania powinien doprowadzić do osiągnięcia stężenia minimalnego IgG (oznaczanego przed kolejną infuzją) o wartości co najmniej 6 g/l lub w granicach normy dla wieku danej populacji. Wyrównanie niedoboru przeciwciał (stężenie IgG stanu stacjonarnego) wymaga okresu 3-6 miesięcy od rozpoczęcia leczenia. Zalecana dawka początkowa wynosi 0,4-0,8 g/kg mc. podawana jednorazowo, następnie stosuje się 0,2 g/kg mc. co 3-4 tyg. Do osiągnięcia stężenia IgG 6 g/l jest wymagana dawka rzędu 0,2-0,8 g/kg mc./miesiąc. Odstęp pomiędzy dawkami po osiągnięciu stanu stabilnego powinny wynosić 3-4 tyg. Oznaczenia i oceny stężeń minimalnych należy dokonywać w odniesieniu do częstości występowania infekcji. W celu zmniejszenia częstości występowania infekcji, konieczne może być zwiększenie dawki i dążenie do wyższego stężenia minimalnego. Wtórne niedobory odporności. Zalecana dawka wynosi 0,2–0,4 g/kg mc. podawana co 3 do 4 tyg. Niezbędne jest oznaczanie minimalnych stężeń IgG celem dostosowania dawek w zależności od częstości występowania zakażeń. W razie konieczności dawkę należy dostosować, aby uzyskać optymalną ochronę przed zakażeniami. U pacjentów z utrzymującym się zakażeniem może być konieczne zwiększenie dawki. Zmniejszenie dawki można rozważyć, gdy pacjent pozostaje wolny od zakażeń. Pierwotna małopłytkowość immunologiczna. Istnieją dwa alternatywne schematy leczenia: 0,8-1 g/kg mc. w 1. dniu leczenia; dawkę tę można powtórzyć jednorazowo w ciągu 3 dni lub 0,4 g/kg mc./24 h przez 2-5 dni. W przypadku nawrotu choroby leczenie można powtórzyć. Zespół Guillain Barre: 0,4 g/kg mc. dziennie przez 5 dni. Choroba Kawasakiego: pojedyncza dawka 2 g/kg mc.; pacjentom należy równocześnie podawać kwas acetylosalicylowy. Przewlekła zapalna polineuropatia demielinizacyjna (CIDP). Dawka początkowa: 2 g/kg mc. podzielone między 2–5 kolejnych dni. Dawki podtrzymujące: 1 g/kg mc. przez 1–2 kolejnych dni co 3 tyg. Efekt leczenia należy oceniać po każdym cyklu. W przypadku braku widocznego efektu leczenia po 6 mies. leczenie należy przerwać. Jeśli leczenie jest skuteczne, o zastosowaniu leczenia długoterminowego powinien zadecydować lekarz na podstawie występowania i utrzymywania się odpowiedzi pacjenta na leczenie. Może być konieczne dostosowanie wielkości dawek i odstępów między dawkami do indywidualnego przebiegu choroby. Wieloogniskowa neuropatia ruchowa (MMN). Dawka początkowa: 2 g/kg mc. podzielone między 2–5 kolejnych dni. Dawka podtrzymująca: 1 g/kg mc. co 2–4 tyg. lub 2 g/kg mc. co 4–8 tyg. Efekt leczenia należy oceniać po każdym cyklu. W przypadku braku widocznego efektu leczenia po 6 mies. leczenie należy przerwać. Jeśli leczenie jest skuteczne, o zastosowaniu leczenia długoterminowego powinien zadecydować lekarz na podstawie występowania i utrzymywania się odpowiedzi pacjenta na leczenie. Może być konieczne dostosowanie wielkości dawek i odstępów między dawkami do indywidualnego przebiegu choroby. Dzieci i młodzież. Dawkowanie u dzieci i młodzieży (0–18 lat), nie różni się od dawkowania u dorosłych, we wszystkich wskazaniach polega na przeliczaniu na masę ciała i jest dostosowywane do odpowiedzi klinicznej. Dorośli. Zapalenie skórno-mięśniowe. Dawka 2 g/kg mc. podzielona na jednakowe dawki podawane w ciągu 2–5 kolejnych dni co 4 tyg. Efekt leczenia należy oceniać po każdym cyklu. W przypadku braku widocznego efektu leczenia po 6 mies. leczenie należy przerwać. Jeśli leczenie jest skuteczne, o zastosowaniu leczenia długoterminowego powinien zadecydować lekarz na podstawie występowania i utrzymywania się odpowiedzi pacjenta na leczenie. Może być konieczne dostosowanie wielkości dawek i odstępów między dawkami do indywidualnego przebiegu choroby. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku, pacjentów z upośledzeniem nerek lub wątroby nie należy dostosowywać dawki (chyba że jest to uzasadnione klinicznie). Sposób podania. Podawać dożylnie w postaci infuzji z szybkością początkową 0,01 ml/kg mc./min przez 30 min. W przypadku wystąpienia działania niepożądanego należy zmniejszyć szybkość podawania lub przerwać infuzję. W przypadku dobrej tolerancji, szybkość podawania może być stopniowo zwiększana, maksymalnie do 0,12 ml/kg mc./min. U pacjentów narażonych na ryzyko wystąpienia niepożądanych działań zakrzepowo-zatorowych preparaty IVIg należy podawać z minimalną szybkością infuzji i w możliwie najmniejszej dawce. Uważa się, że pacjenci z zapaleniem skórno-mięśniowym są narażeni na większe ryzyko wystąpienia zdarzeń zakrzepowo-zatorowych i w związku z tym należy ich ściśle monitorować, a szybkość infuzji nie powinna przekraczać 0,04 ml/kg mc./min. Linię do infuzji można przepłukać przed i po preparatu solą fizjologiczną lub 5% roztworem glukozy. Przed podaniem preparat należy ogrzać do temperatury pokojowej lub temperatury ciała.
Octagam 10% - uwagi
Lek nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jednakże pacjenci, u których w trakcie leczenia wystąpiły działania niepożądane, nie powinni prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn do czasu ustąpienia tych działań. Po podaniu immunoglobuliny może nastąpić przejściowy wzrost poziomu różnych przeniesionych biernie przeciwciał we krwi pacjenta, co może powodować fałszywie dodatnie wyniki testów serologicznych. Biernie przeniesione przeciwciała przeciwko antygenom erytrocytów np. A, B, D mogą zaburzać wyniki testów serologicznych np. bezpośredniego testu antyglobulinowego (test Coombsa). U pacjentów leczonych preparatami IVIg wskaźnik sedymentacji erytrocytów (OB) może być fałszywie podwyższony (wzrost niezapalny). Preparat zawiera maltozę w związku z tym oznaczanie stężenie glukozy musi być przeprowadzone z użyciem metod specyficznych dla glukozy. Preparat należy przechowywać w lodówce (2-8st.C) w opakowaniu zewnętrznym, chronić od światła, nie zamrażać. Zaleca się, aby każdorazowo podając pacjentowi preparat odnotowywać nazwę i numer serii.
