Ondansetron Claris - skład
1 ml roztworu zawiera 2 mg ondansetronu (w postaci dwuwodnego chlorowodorku). 1 ml roztworu zawiera 3,6 mg sodu.
Reklama
Ondansetron Claris - działanie
Silny, wysoce selektywny antagonista receptorów serotoninowych 5-HT3 neuronów zlokalizowanych zarówno w obwodowym, jak i o.u.n. Chemioterapia i radioterapia mogą powodować uwalnianie 5HT w jelicie cienkim, zapoczątkowując odruch wymiotny poprzez pobudzenie dośrodkowych włókien nerwu błędnego przez receptory 5-HT3. Ondansetron blokuje zapoczątkowanie tego odruchu. Pobudzenie dośrodkowych włókien nerwu błędnego może również powodować uwolnienie 5-HT w obszarze zlokalizowanym w dnie komory czwartej mózgu, co może również spowodować wystąpienie wymiotów pochodzenia ośrodkowego. Mechanizm działania ondansetronu w wymiotach okresu okołooperacyjnego jest nieznany, ale wydaje się jednak być podobny do opisanego w przypadku nudności i wymiotów wywołanych przez leki cytotoksyczne. Ondansetron nie wpływa na stężenie prolaktyny we krwi. Po podaniu w infuzji dożylnej trwającej 5 min Cmax we krwi wynosi ok. 65 ng/ml. Ondansetron w 70-76% wiąże się z białkami osocza. Jest metabolizowany w wątrobie. Mniej niż 5% wchłoniętej dawki jest wydalane z moczem w postaci niezmienionej. T0,5 wynosi 3 h. U pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby klirens ondansetronu jest znacznie zmniejszony, a okres półtrwania wydłużony do 15-32 h.
Reklama
Ondansetron Claris - wskazania
Zapobieganie i leczenie nudności i wymiotów wywołanych cytotoksyczną chemioterapią i radioterapią oraz zapobieganie nudnościom i wymiotom pooperacyjnym i ich leczenie. Dzieci: leczenie nudności i wymiotów wywołanych chemioterapią u dzieci ≥6 miesięcy oraz zapobieganie nudnościom i wymiotom pooperacyjnym i ich leczenie u dzieci ≥1 miesiąca.
Reklama
Ondansetron Claris - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na składniki preparatu. Nadwrażliwość na innych wybiórczych antagonistów receptora 5HT3 (np. granisteron, dolasteron).
Reklama
Ondansetron Claris - ostrzeżenia
Opisywano reakcje nadwrażliwości u pacjentów, u których stwierdzano nadwrażliwość na innych selektywnych antagonistów receptorów 5-HT3. Należy unikać stosowania ondansetronu u pacjentów z wrodzonym zespołem wydłużonego odstępu QT. Należy zachować ostrożność u pacjentów z czynnikami ryzyka wydłużenia odstępu QT lub zaburzeń rytmu serca: zaburzenia gospodarki elektrolitowej, zastoinowa niewydolność serca, bradyarytmie, stosowanie innych leków wydłużających odstęp QT (w tym leków cytotoksycznych) lub leków, które mogą prowadzić do zaburzeń równowagi elektrolitowej oraz stosowanie leków zmniejszających częstość rymu serca. Przed podaniem ondansetronu należy skorygować hipokaliemię i hipomagnezemię. Ondansetron wydłuża czas pasażu jelitowego - pacjentów z objawami podostrej niedrożności jelit należy obserwować po podaniu ondansetronu. U pacjentów poddawanych zabiegowi usunięcia migdałków, stosowanie ondansetronu w celu zapobiegania nudnościom i wymiotom może maskować utajone krwawienia - tych pacjentów należy poddać wnikliwej obserwacji. Dzieci przyjmujące ondansetron z lekami chemioterapeutycznymi o działaniu toksycznym na wątrobę powinno się dokładnie monitorować pod kątem występowania zaburzeń czynności wątroby. U pacjentów stosujących dietę ubogosodową należy uwzględnić zawartość sodu w preparacie (2,52 mmol, tj. 57,6 mg sodu/maksymalną dawkę dobową 32 mg).
Reklama
Ondansetron Claris - ciąża
Na podstawie doświadczenia z badań epidemiologicznych podejrzewa się, że ondansetron podawany w pierwszym trymestrze ciąży wywołuje deformacje twarzoczaszki. W jednym z badań kohortowych, które obejmowało 1,8 miliona kobiet w pierwszym trymestrze ciąży, stosowanie ondansetronu powiązano ze zwiększonym ryzykiem deformacji twarzoczaszki (3 dodatkowe przypadki na 10 000 leczonych kobiet). Dostępne badania epidemiologiczne nad wadami serca wykazują sprzeczne wyniki. Ondansetronu nie należy stosować podczas I trymestru ciąży. Kobiety w wieku rozrodczym powinny rozważyć zastosowanie antykoncepcji. Przed rozpoczęciem stosowania leku należy upewnić się, że kobieta nie jest w ciąży. U zwierząt wykazano, że ondansetron przenika do mleka. Dlatego zaleca się, aby matki przyjmujące ondansetron nie karmiły piersią. Badania na zwierzętach nie wskazują na bezpośrednie lub pośrednie niepożądane działanie dotyczące toksyczności reprodukcyjnej.
Reklama
Ondansetron Claris - efekty uboczne
Często: ból głowy, nagłe zaczerwienienie skóry, uczucie gorąca, czkawka, zaparcia. Niezbyt często: reakcje nadwrażliwości wokół miejsca wstrzyknięcia (np. wysypka, pokrzywka, świąd) czasami wzdłuż żyły, do której podawano lek, bezobjawowe zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (szczególnie u pacjentów otrzymujących cisplatynę). Rzadko: reakcje nadwrażliwości typu natychmiastowego (czasem ciężkie, w tym reakcje anafilaktyczne, które mogą zakończyć się zgonem), zaburzenia z ruchami mimowolnymi (takie jak reakcje pozapiramidowe, np. napady wejrzeniowe/dystonie bez ostatecznych dowodów na trwałe kliniczne następstwa takiego działania ondansetronu oraz rzadko obserwowane napady padaczkowe), ból w klatce piersiowej z obniżeniem odcinka ST lub bez takiego obniżenia, arytmia, niedociśnienie, bradykardia (w pojedynczych przypadkach ból w klatce piersiowej oraz zaburzenia rytmu serca mogą prowadzić do zgonu), przejściowe zaburzenia widzenia (np. widzenie nieostre) i zawroty głowy w czasie szybkiego dożylnego podawania leku. Bardzo rzadko: przemijające zmiany w elektrokardiogramie, w tym wydłużenie odstępu QT obserwowane głównie po podaniu dożylnym. W pojedynczych przypadkach odnotowano przejściową utratę wzroku u pacjentów przyjmujących środki chemioterapeutyczne, w tym cisplatynę (w większości przypadków zaburzenia ustąpiły po 20 min).
Ondansetron Claris - interakcje
Ondansetron może zmniejszyć przeciwbólowe działanie tramadolu. Z powodu znacznej liczby enzymów metabolizujących ondansetron (CYP3A4, CYP2D6 i CYP1A2), zahamowanie aktywności jednego enzymu lub zmniejszenie jego aktywności (np. genetycznie uwarunkowany niedobór CYP2D2) jest zwykle kompensowane przez inne enzymy, co powinno powodować małą lub nieistotną zmianę całkowitego klirensu ondansetronu lub zapotrzebowania na dawkę leku. U pacjentów leczonych silnie działającymi induktorami CYP3A4 (np. fenytoina, karbamazepina i ryfampicyna), klirens doustnie podanego ondansetronu zwiększał się, a stężenie ondansetronu we krwi było zmniejszone. Stosowanie ondansetronu z lekami wydłużającymi odstęp QT może powodować dodatkowe wydłużenie odstępu QT. Jednoczesne stosowanie ondansetronu i leków kardiotoksycznych (np. antracykliny) może zwiększać ryzyko występowania arytmii. Nie wykazano interakcji ondansetronu z alkoholem, temazepamem, furosemidem, propofolem, alfentanylem lub tiopentalem.
Ondansetron Claris - dawkowanie
Nudności i wymioty wywołane przez chemioterapię lub radioterapię. Dorośli. Chemioterapia i radioterapia o działaniu wymiotnym: bezpośrednio przed leczeniem należy zastosować ondansetron w dawce 8 mg w powolnym wstrzyknięciu dożylnym lub domięśniowym lub w krótkiej 15-minutowej infuzji dożylnej, a następnie podawać 8 mg doustnie co 12 h. W celu zapobiegania nudnościom i wymiotom opóźnionym lub przedłużonym po upływie 24 h należy kontynuować leczenie ondansetronem doustnie lub doodbytniczo 5 dni po zakończeniu cyklu leczenia. Zalecana dawka leku wynosi 8 mg 2 razy na dobę doustnie lub 16 mg raz na dobę doodbytniczo. Chemioterapia o silnym działaniu wymiotnym. Preparat wykazywał porównywalną skuteczność w następujących schematach dawkowania w czasie pierwszych 24 h od rozpoczęcia chemioterapii: pojedyncza dawka 8 mg podawana w powolnym wstrzyknięciu dożylnym lub domięśniowym bezpośrednio przed chemioterapią; dawka 8 mg bezpośrednio przed chemioterapią podana w powolnym wstrzyknięciu dożylnym lub domięśniowym albo krótka infuzja dożylna przez 15 min, a następnie dwie kolejne dawki dożylnie lub domięśniowo po 8 mg każda, w odstępie 4 h lub w ciągłej infuzji dożylnej w dawce 1 mg/h do 24 h; pojedyncza dawka 16 mg rozcieńczona w 50 do 100 ml soli fizjologicznej lub innym zgodnym roztworze do infuzji i podana tylko w infuzji dożylnej trwającej nie krócej niż 15 min bezpośrednio przed chemioterapią. Nie należy podawać pojedynczej dawki większej niż 16 mg w związku z ryzykiem zależnego od dawki wydłużenia odstępu QT. U pacjentów ≥75 lat pojedyncza dawka w ramach profilaktyki nudności i wymiotów wywołanych chemioterapią nie może przekroczyć 8 mg (należy ją podawać we wlewie trwającym co najmniej 15 min). Kolejne dawki ondansetronu podawanego dożylnie u wszystkich dorosłych pacjentów należy podawać w odstępach nie krótszych niż 4 h. U pacjentów ≥65 lat wszystkie dawki podawane dożylnie należy rozcieńczyć w 50-100 ml soli fizjologicznej lub innego zgodnego farmaceutycznie płynu i podawać we wlewie trwającym co najmniej 15 min. Wybór schematu dawkowania powinien być uzależniony od stopnia nasilenia wymiotów. Skuteczność ondansetronu może być zwiększona przez dodanie przed chemioterapią pojedynczej dożylnej dawki 20 mg soli sodowej fosforanu deksametazonu. Aby zapobiec opóźnionym lub przedłużonym wymiotom po upływie pierwszych 24 h należy kontynuować leczenie ondansetronem drogą w postaci innej niż dożylna. Zalecana dawka leku wynosi 8 mg 2 razy na dobę. Dzieci i młodzież (nudności i wymioty wywołane chemioterapią u dzieci ≥6 miesięcy i młodzieży). Dawkę ondansetronu oblicza się na podstawie powierzchni ciała lub masy ciała. Całkowite dawki dobowe obliczone w oparciu o masę ciała są zwykle większe niż dawki obliczone na podstawie pola powierzchni ciała. Ondansetron powinien być podawany w postaci co najmniej 15-minutowej infuzji dożylnej, po rozcieńczeniu w 5% roztworze dekstrozy, 0,9% roztworze NaCl lub innym zgodnym farmaceutycznie roztworze do infuzji. Brak danych odnośnie stosowania preparatu u dzieci w przypadku nudności i wymiotów wywołanych przez radioterapię oraz w zapobieganiu opóźnionym lub przedłużonym nudnościom oraz wymiotom wywołanym chemioterapią. Dawka obliczona na podstawie pola powierzchni ciała. Preparat należy podawać dożylnie, w pojedynczej dawce 5 mg/m2 pc., bezpośrednio przed rozpoczęciem chemioterapii. Dawka podana dożylnie nie może być większa niż 8 mg. Po upływie 12 h można rozpocząć stosowanie ondansetronu doustnie i kontynuować do 5 dni. Całkowita dawka dobowa nie może być większa niż dawka stosowana u dorosłych, tj. 32 mg. Dzieci o pc. <0,6 m2: dzień 1. - 5 mg/m2 pc. i.v. + 2 mg w syropie po 12 h, dni 2.-6. - 2 mg w syropie co 12 h. Dzieci o pc. ≥0,6 m2: dzień 1. - 5 mg/m2 pc. i.v. + 4 mg w syropie lub tabletce po 12 h, dni 2.-6. - 4 mg w syropie lub tabletce co 12 h. Dawka obliczona na podstawie masy ciała. Preparat należy podawać dożylnie, w pojedynczej dawce 0,15 mg/kg mc., bezpośrednio przed rozpoczęciem chemioterapii. Dawka podana dożylnie nie może być większa niż 8 mg. Można podać dożylnie 2 kolejne dawki w odstępach co 4 h. Całkowita dawka dobowa nie może być większa niż dawka stosowana u dorosłych, tj. 32 mg. Po upływie 12 h można rozpocząć stosowanie ondansetronu doustnie i kontynuować do 5 dni. Dzieci o mc. ≤10 kg: dzień 1. - do 3 dawek po 0,15 mg/kg mc. co 4 h, dni 2.-6. - 2 mg w syropie co 12 h. Dzieci o mc. >10 kg: dzień 1. - do 3 dawek po 0,15 mg/kg mc. co 4 h, dni 2.-6. - 4 mg w syropie lub tabletce co 12 h. Nudności i wymioty okresu pooperacyjnego. Dorośli. Preparat można stosować w pojedynczej dawce 4 mg podanej domięśniowo lub w powolnym wstrzyknięciu dożylnym w momencie podania znieczulenia. W okresie pooperacyjnym do leczenia uporczywych nudności i wymiotów zaleca się zastosowanie pojedynczej dawki 4-8 mg podanej domięśniowo lub w powolnym wstrzyknięciu dożylnym. Dzieci ≥1 miesiąca i młodzież. W celu zapobiegania pooperacyjnym nudnościom i wymiotom u dzieci poddanych zabiegom w znieczuleniu ogólnym, preparat można podać w powolnym wstrzyknięciu dożylnym (trwającym nie krócej niż 30 s) w pojedynczej dawce 0,1 mg/kg mc., maksymalnie 4 mg, przed, w trakcie lub po wprowadzeniu do znieczulenia. Tę samą dawkę stosuje się w leczeniu uporczywych nudności i wymiotów w okresie pooperacyjnym. Brak danych dotyczących stosowania preparatu w leczeniu pooperacyjnych nudności i wymiotów u dzieci poniżej 2 lat. Specjalne grupy pacjentów. U pacjentów z niewydolnością nerek oraz u pacjentów z powolnym metabolizmem sparteiny i debryzochiny nie ma konieczności modyfikacji dawkowania leku. U pacjentów z umiarkowanym lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby maksymalna dawka dobowa wynosi 8 mg.
Ondansetron Claris - uwagi
Do przygotowania roztworów ondansetronu do wstrzykiwań można użyć tylko: 0,9% roztworu NaCl, 5% roztworu glukozy, 10% roztworu mannitolu, roztworu Ringera, roztworu zawierającego 0,3% roztwór KCl i 0,9% roztwór NaCl, roztworu zawierającego 0,3% roztwór KCl i 5% roztwór glukozy.
