Opamid - skład
1 tabl. o przedłużonym uwalnianiu zawiera 1,5 mg indapamidu. Preparat zawiera laktozę.
Reklama
Opamid - działanie
Lek moczopędny o działaniu hipotensyjnym - pochodna sulfonamidowa, o właściwościach farmakologicznych podobnych do tiazydowych leków moczopędnych, działających poprzez hamowanie wchłaniania zwrotnego sodu w części korowej nerki. Zwiększa to wydalanie sodu i chlorków, a w mniejszym stopniu potasu i magnezu, zwiększając w ten sposób objętość wydalanego moczu. Właściwości przeciwnadciśnieniowe indapamidu są związane z poprawą podatności tętnic i zmniejszeniem oporu naczyniowego i całkowitego oporu obwodowego. Indapamid zmniejsza przerost lewej komory serca. Postać leku umożliwia powolne uwalnianie indapamidu. Część indapamidu uwalnia się szybko i jest całkowicie wchłaniana z przewodu pokarmowego. Maksymalne stężenie we krwi występuje po 12 h od podania. Indapamid wiąże się z białkami osocza w 79%. T0,5 w fazie eliminacji wynosi 14-24 h (średnio 18 h). Stan stacjonarny osiągany jest po 7 dniach leczenia. Indapamid jest wydalany z moczem (70% dawki) i kałem (22% dawki), w postaci nieczynnych metabolitów.
Reklama
Opamid - wskazania
Samoistne nadciśnienie tętnicze.
Reklama
Opamid - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na indapamid, inne sulfonamidy lub pozostałe składniki preparatu. Ciężka niewydolność nerek. Encefalopatia wątrobowa lub ciężkie zaburzenia czynności wątroby. Hipokaliemia.
Reklama
Opamid - ostrzeżenia
W przypadku zaburzeń czynności wątroby, leki moczopędne o działaniu podobnym do tiazydów mogą powodować encefalopatię wątrobową, szczególnie w przypadku zaburzeń gospodarki wodno-elektrolitowej. Stosowanie leków moczopędnych należy natychmiast przerwać jeśli wystąpią objawy encefalopatii wątrobowej. Jeśli wystąpi reakcja nadwrażliwości na światło, zaleca się przerwanie leczenia; jeśli ponowne zastosowanie leku okaże się konieczne, zaleca się ochronę powierzchni skóry narażonej na działanie promieni słonecznych lub sztucznego promieniowania UVA. Poważnym ryzykiem związanym ze stosowaniem tiazydów i leków moczopędnych o działaniu podobnym do tiazydów jest hipokaliemia - należy zapobiegać jej wystąpieniu, zwłaszcza w grupach pacjentów dużego ryzyka, tj. u pacjentów w podeszłym wieku, niedożywionych i (lub) leczonych wieloma lekami, z marskością wątroby, obrzękami i wodobrzuszem, z chorobą naczyń wieńcowych i niewydolnością serca. U tych pacjentów hipokaliemia zwiększa kardiotoksyczność glikozydów naparstnicy i ryzyko wystąpienia zaburzeń rytmu serca. Do grupy ryzyka należą także pacjenci z wydłużonym odcinkiem QT. Hipokaliemia, podobnie jak bradykardia, jest czynnikiem predysponującym do rozwoju ciężkich zaburzeń rytmu serca, szczególnie do potencjalnie śmiertelnego typu torsades de pointes. Tiazydy i leki moczopędne o działaniu podobnym do tiazydów mogą zmniejszać wydalanie wapnia z moczem, powodując nieznaczne i przemijające zwiększenie stężenie wapnia w osoczu. Znaczna hiperkalcemia może być skutkiem nierozpoznanej nadczynności przytarczyc. Leczenie powyższymi lekami należy przerwać przed badaniami oceniającymi czynność przytarczyc. U pacjentów z hiperurykemią może dojść do zwiększenia częstości napadów dny moczanowej. Lek może nasilić już istniejąca niewydolność nerek. Lek jest w pełni skuteczny tylko u pacjentów z prawidłową lub nieznacznie zaburzoną czynnością nerek. Przed rozpoczęciem leczenia należy ocenić stężenie sodu w osoczu, a następnie regularnie go kontrolować; u osób w podeszłym wieku oraz pacjentów z marskością wątroby kontrola ta powinna być częstsza. Należy oznaczać stężenie potasu we krwi, szczególnie w grupach dużego ryzyka hipokaliemii (pierwsze oznaczenie powinno być wykonane w pierwszym tygodniu leczenia); w przypadku stwierdzenia hipokaliemii konieczne jest uzupełnienie potasu. Monitorowanie stężenia glukozy we krwi jest ważne u pacjentów z cukrzycą, a szczególnie w przypadku współistnienia hipokaliemii. Sulfonamidy i leki będące pochodnymi sulfonamidów mogą powodować reakcję idiosynkratyczną wywołującą nadmierne nagromadzenie płynu między naczyniówką a twardówką z ograniczeniem pola widzenia, przejściową krótkowzroczność i ostrą jaskrę zamkniętego kąta. Objawy obejmują ostry początek zmniejszenia ostrości wzroku lub ból oka, i zwykle pojawiają się w ciągu kilku godzin do kilku tygodni po rozpoczęciu leczenia. Nieleczona ostra jaskra zamykającego się kąta może prowadzić do całkowitej utraty wzroku. w przypadku wystąpienia objawów należy najszybciej zaprzestać stosowania leku. Jeśli ciśnienie wewnątrzgałkowe pozostaje zaburzone, należy rozważyć niezwłoczne podanie leków lub leczenie chirurgiczne. Występujące w przeszłości reakcje alergiczne na sulfonamidy lub penicylinę mogą stanowić czynniki ryzyka rozwoju ostrej jaskry zamykającego się kąta. Bezpieczeństwo i skuteczność stosowania leku u dzieci i młodzieży nie zostały ustalone - nie stosować w tej grupie wiekowej. Preparat zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub z zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
Reklama
Opamid - ciąża
Należy unikać stosowania preparatu u kobiet w ciąży (leki moczopędne mogą powodować niedokrwienie płodowo-łożyskowe z ryzykiem zaburzenia wzrostu płodu). Karmienie piersią nie jest zalecane (indapamid przenika do mleka kobiecego).
Reklama
Opamid - efekty uboczne
Hipokaliemia (stężenie potasu we krwi <3,4 mmol/l) obserwowana u 10% pacjentów; u 4% pacjentów stężenie potasu wynosiło <3,2 mmol/l po 4-6 tyg. leczenia. Po 12 tyg. leczenia, średnie zmniejszenie stężenia potasu wynosiło 0,23 mmol/l. Często: grudkowo-plamkowe wysypki skórne. Niezbyt często: wymioty, plamica. Rzadko: zawroty głowy, uczucie zmęczenia, bóle głowy, parestezje; nudności, zaparcia, suchość w ustach. Bardzo rzadko: trombocytopenia, leukopenia, agranulocytoza, niedokrwistość aplastyczna, niedokrwistość hemolityczna; hiperkalcemia; zaburzenia rytmu serca, niedociśnienie tętnicze, zapalenie trzustki, niewydolność nerek, zaburzenia czynności wątroby, obrzęk naczynioruchowy, pokrzywka, martwica toksyczno-rozpływna naskórka, zespół Stevensa-Johnsona. Częstość nieznana: utrata potasu z hipokaliemią o szczególnie ciężkim przebiegu (zwłaszcza u pacjentów z grup dużego ryzyka); hiponatremia z hipowolemią powodująca odwodnienie i hipotonię ortostatyczną; współistniejąca utrata jonów chlorkowych może prowadzić do wtórnej, kompensacyjnej zasadowicy metabolicznej (częstość i nasilenie tego działania nie jest znaczące); omdlenie, torsades de pointes, możliwość rozwoju encefalopatii wątrobowej w przebiegu niewydolności wątroby, zapalenie wątroby, możliwość nasilenia objawów współistniejącego tocznia rumieniowatego układowego; nadwrażliwość na światło; nadmierne nagromadzenie płynu między naczyniówką a twardówką, zwiększone stężenie kwasu moczowego w osoczu i glukozy we krwi podczas leczenia (należy rozważyć celowość stosowania tych leków moczopędnych u pacjentów z dną moczanową lub cukrzycą), wydłużenie odstępu QT, podwyższony poziom enzymów wątrobowych.
Opamid - interakcje
Indapamidu oraz diety ubogosodowej nie należy stosować jednocześnie z solami litu, ze względu na ryzyko zwiększenia stężenia litu we krwi z objawami przedawkowania (w przypadku konieczności jednoczesnego stosowania należy dokładnie monitorować stężenie litu we krwi i odpowiednio dostosować jego dawki). Należy zachować ostrożność stosując jednocześnie z indapamidem leki, które mogą indukować torsade de pointes, np.: leki przeciwarytmiczne grupy Ia i III (chinidyna, hydrochinidyna, dizopiramid, amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid), niektóre leki przeciwpsychotyczne (fenotiazyny: chlorpromazyna, cyjamemazyna, lewomepromazyna, tiorydazyna, trifluoperazyna; benzamidy: amisulpiryd, sulpiryd, sultopiryd, tiapryd; butyrofenony: droperydol, haloperydol) oraz inne: beprydyl, cyzapryd, difemanil, erytromycyna i.v., halofantryna, mizolastyna, pentamidyna, sparfloksacyna, moksyfloksacyna, winkamina i.v. - hipokaliemia po zastosowaniu indapamidu zwiększa ryzyko zaburzeń rytmu serca, które mogą wystąpić po podaniu tego typu leków; jeżeli zastosowanie jednoczesne tych leków jest konieczne, należy obserwować czy u pacjenta nie rozwija się hipokaliemia i w razie konieczności korygować stężenie potasu, innych elektrolitów oraz wykonywać badania EKG; w przypadku hipokaliemii należy stosować leki niepowodujące ryzyka torsade de pointes. Ostrożnie stosować z lekami z grupy NLPZ (podawanymi ogólnie), w tym selektywnymi COX-2 i dużymi dawkami salicylanów (≥3 g/dobę), ze względu na zmniejszenie przeciwnadciśnieniowego działania indapamidu oraz ryzyko wystąpienia ostrej niewydolności nerek u pacjentów odwodnionych (należy kontrolować czynność nerek oraz stan nawodnienia pacjenta). Należy zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania indapamidu i inhibitorów ACE. Podczas rozpoczynania leczenia inhibitorem ACE, u pacjentów ze stwierdzoną wcześniej hiponatremią, szczególnie u pacjentów ze zwężeniem tętnicy nerkowej, może dojść do nagłego niedociśnienia tętniczego i (lub) ostrej niewydolności nerek. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym z uwagi na to, że wcześniejsze stosowanie leku moczopędnego może spowodować hiponatremię, należy zaprzestać jego stosowania na 3 dni przed rozpoczęciem stosowania inhibitora ACE, a następnie jeżeli to konieczne, powrócić do leczenia lekiem moczopędnym nieoszczędzającym potasu lub rozpocząć leczenie inhibitorem ACE w małych dawkach i stopniowo je zmniejszać. U pacjentów z zastoinową niewydolnością serca leczenie należy rozpoczynać od małych dawek inhibitora ACE, jeżeli to możliwe po zmniejszeniu dawki leku moczopędnego nieoszczędzającego potasu. We wszystkich przypadkach należy monitorować czynność nerek (stężenie kreatyniny we krwi) przez pierwsze tygodnie leczenia inhibitorem ACE. Indapamid należy stosować ostrożnie z innymi lekami powodującymi hipokaliemię, takimi jak: amfoterycyna B i.v., gliko- i mineralokortykosteroidy (stosowane ogólnie), tetrakozaktyd, środki przeczyszczające o działaniu pobudzającym perystaltykę jelit - należy kontrolować stężenie potasu we krwi. Hipokaliemia zwiększa ryzyko toksycznego działania glikozydów naparstnicy - konieczne jest kontrolowanie stężenia potasu w osoczu oraz wykonanie badania EKG, a w razie konieczności zmodyfikowanie leczenia. Należy stosować leki przeczyszczające nie pobudzające perystaltyki. Baklofen nasila działanie przeciwnadciśnieniowe indapamidu - należy nawodnić pacjenta oraz na początku leczenia kontrolować czynność nerek. Leczenie skojarzone z lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas (amilorid, spironolakton, triamteren) korzystne dla niektórych pacjentów, nie eliminuje ryzyka hipokaliemii lub hiperkaliemii (zwłaszcza u chorych na cukrzycę lub z niewydolnością nerek) - należy kontrolować stężenie potasu we krwi i EKG i jeśli to konieczne należy ponownie rozważyć sposób leczenia. Metformina stosowana równocześnie z indapamidem zwiększa ryzyko kwasicy mleczanowej - nie należy stosować metforminy, jeśli stężenie kreatyniny we krwi wynosi >15 mg/l (135 µmol/l) u mężczyzn oraz >12 mg/l (110 µmol/l) u kobiet. Duże dawki środków kontrastujących zawierających jod mogą zwiększać ryzyko ostrej niewydolności nerek u pacjentów odwodnionych w wyniku przyjmowania leków moczopędnych - przed zastosowaniem takiego środka należy odpowiednio nawodnić pacjenta. Leki przeciwdepresyjne o działaniu podobnym do imipraminy i neuroleptyki nasilają działanie przeciwnadciśnieniowe indapamidu i zwiększają ryzyko hipotonii ortostatycznej (działanie addycyjne). Łączne podawanie z solami wapnia zwiększa ryzyko hiperkalcemii w wyniku zmniejszonego wydalania przez nerki. Podczas leczenia skojarzonego z cyklosporyną lub takrolimusem może zwiększyć się stężenie kreatyniny we krwi, nawet jeśli nie występuje utrata płynów i (lub) sodu. Kortykosteroidy, tetrakozaktyd (stosowane ogólnie) osłabiają działanie przeciwnadciśnieniowe indapamidu.
Opamid - dawkowanie
Doustnie. Dorośli:1 tabl. na 24 h, najlepiej rano. Szczególne grupy pacjentów. W ciężkiej niewydolności nerek (CCr <30 ml/min), stosowanie tego preparatu jest przeciwskazane. Pacjenci w podeszłym wieku mogą być leczeni preparatem jedynie wówczas, gdy czynność nerek jest prawidłowa lub zaburzona jedynie w nieznacznym stopniu. W przypadku ciężkich zaburzeń czynności wątroby stosowanie tego leku jest przeciwskazane. Lek nie jest zalecany do stosowania u dzieci i młodzieży ze względu na brak danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania i skuteczności w tej grupie wiekowej. Sposób podania. Połykać w całości, popijając wodą. Nie należy żuć.
Opamid - uwagi
W czasie stosowania leku mogą wystąpić reakcje związane ze zmniejszeniem ciśnienia tętniczego, które mogą upośledzać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługi urządzeń mechanicznych.
