Ranexa

Ranexa - skład

1 tabl. o przedł. uwalnianiu zawiera 375 mg, 500 mg lub 750 mg ranolazyny. Tabletki 750 mg zawierają barwnik azowy i laktozę.

Reklama

Ranexa - działanie

Ranolazyna może wywierać pewne działanie przeciwdławicowe za pomocą hamowania późnego prądu sodowego w komórkach mięśnia sercowego. Obniża to wewnątrzkomórkową kumulację sodu i w rezultacie zmniejsza wewnątrzkomórkowe przeładowanie wapniem. Mechanizm działania ranolazyny jest w dużej mierze nieznany. Uważa się, że ranolazyna za pomocą obniżenia późnego prądu sodowego zmniejsza taki wewnątrzkomórkowy brak równowagi jonowej podczas niedokrwienia. Oczekuje się, że takie zmniejszenie komórkowego przeładowania wapniem poprawia relaksację mięśnia sercowego i tym samym zmniejsza sztywność rozkurczową lewej komory. Po podaniu doustnym C_max w osoczu zwykle obserwuje się po 2-6 h. W przypadku dawki podawanej 2 razy na dobę stan stacjonarny jest zwykle osiągnięty w ciągu 3 dni. Ok. 62% ranolazyny wiąże się z białkami osocza, głównie z kwaśną alfa-1 glikoproteiną i słabo z albuminami. Ranolazyna ulega szybkiemu i znacznemu metabolizmowi. Zidentyfikowano dużą liczbę metabolitów. Zidentyfikowano 14 szlaków metabolicznych, z których najważniejsze to O-demetylacja i N-dealkilacja. Ranolazyna jest głównie metabolizowana z udziałem CYP3A4, lecz również CYP2D6. Po podaniu dawki 500 mg 2 razy na dobę u pacjentów bez aktywności CYP2D6 (pacjenci z wolnym metabolizmem) wartość AUC była o 62% wyższa niż u pacjentów z możliwością metabolizmu z udziałem CYP2D6 (pacjenci z szybkim metabolizmem). Odpowiednia różnica w przypadku dawki 1000 mg 2 razy na dobę wynosiła 25%. Lek w ok. 73% wydalany jest z moczem, a 25% - z kałem. Mniej niż 5% dawki jest wydalane w postaci niezmienionej z moczem i kałem. Końcowy T_0,5 w stanie stacjonarnym po podaniu doustnym wynosi ok. 7 h.

Reklama

Ranexa - wskazania

Lek dodatkowy w leczeniu objawowym pacjentów dorosłych ze stabilną dławicą piersiową, u których objawy nie ustępują lub występuje nietolerancja leków przeciwdławicowych pierwszego rzutu (takich jak leki β-adrenolityczne lub antagoniści kanałów wapniowych).

Reklama

Ranexa - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężkie zaburzenie czynności nerek (CCr <30 ml/min). Umiarkowane lub ciężkie zaburzenie czynności wątroby. Jednoczesne podawanie silnych inhibitorów CYP3A4 (np. itrakonazol, ketokonazol, worykonazol, posakonazol, inhibitory proteazy HIV, klarytromycyna, telitromycyna i nefazodon). Jednoczesne podawanie leków przeciwarytmicznych klasy Ia (np. chinidyna) lub klasy III (np. dofetylid, sotalol) innych niż amiodaron.

Reklama

Ranexa - ostrzeżenia

Należy zachować ostrożność podczas przepisywania lub zwiększania dawki ranolazyny u pacjentów, u których spodziewane jest zwiększenie ekspozycji na lek: jednoczesne podawanie umiarkowanych inhibitorów CYP3A4; jednoczesne podawanie inhibitorów P-gp; łagodne zaburzenie czynności wątroby; łagodne lub umiarkowane zaburzenie czynności nerek (CCr 30-80 ml/min); pacjenci w podeszłym wieku; pacjenci z małą masą ciała (≤ 60 kg); pacjenci z umiarkowaną lub ciężką zastoinową niewydolnością krążenia (klasa III–IV w klasyfikacji NYHA). U pacjentów, u których występuje kilka z tych czynników, spodziewane jest dodatkowe zwiększenie ekspozycji na lek. Prawdopodobne jest wystąpienie działań niepożądanych zależnych od dawki. Jeśli lek jest stosowany u pacjentów z kilkoma z tych czynników, należy prowadzić częstą obserwację działań niepożądanych, zmniejszyć dawkę, a w razie konieczności odstawić lek. Ryzyko zwiększenia ekspozycji prowadzące do wystąpienia działań niepożądanych u takich podgrup pacjentów jest większe u pacjentów bez aktywności CYP2D6 (pacjenci z wolnym metabolizmem) niż u pacjentów z możliwością metabolizowania CYP2D6 (pacjenci z szybkim metabolizmem). Powyższe środki ostrożności spowodowane są ryzykiem u pacjentów z wolnym metabolizmem CYP2D6 i są wymagane, gdy stan metabolizmu CYP2D6 nie jest znany. U pacjentów z szybkim metabolizmem (wysoka aktywność CYP2D6) potrzeba stosowania środków ostrożności jest mniejsza. Jeśli określono status CYP2D6 pacjenta (np. za pomocą genotypowania) lub był on wcześniej znany jako znaczny metabolizm, u takich pacjentów z kilkoma z powyższych czynników ryzyka można stosować lek przy zachowaniu ostrożności. Ranolazyna blokuje wewnętrzny korygujący prąd potasowy (I_Kr) i wydłuża odstęp QTc w sposób zależny od dawki. Ze względu na ryzyko wydłużenia odstępu QT należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z wrodzonym zespołem wydłużonego QT w wywiadzie lub przypadkami zespołu wydłużonego QT w rodzinie, u pacjentów ze znanym nabytym wydłużeniem odstępu QT i u pacjentów leczonych preparatami wpływającymi na odstęp QTc. Leku nie należy stosować u pacjentów leczonych induktorami CYP3A4 (np. ryfampicyna, fenytoina, fenobarbital, karbamazepina, ziele dziurawca) - brak skuteczności. Czynność nerek ulega zmniejszeniu wraz z wiekiem i w związku z tym podczas leczenia ranolazyną ważne jest kontrolowanie czynności nerek w regularnych odstępach czasu. Tabletki 750 mg zawierają laktozę - nie powinny być stosowane u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Tabletki 750 mg zawierają barwnik azowy, który może powodować reakcje alergiczne. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) na 1 tabl. o przedłużonym uwalnianiu, tj. zasadniczo jest „pozbawiony sodu”.

Reklama

Ranexa - ciąża

Preparatu nie wolno stosować w ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne. Badania na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ na zarodek. Potencjalne zagrożenie dla człowieka nie jest znane. Leku nie należy stosować w okresie karmienia piersią. Nie wiadomo, czy ranolazyna przenika do mleka kobiet. Dostępne dane farmakodynamiczne/toksykologiczne wykazały, że ranolazyna przenika do mleka u szczurów. Nie można wykluczyć ryzyka dla dziecka karmionego piersią. Badania rozrodczości u zwierząt nie wykazały negatywnego wpływu na płodność.

Reklama

Ranexa - efekty uboczne

Często: ból i zawroty głowy, zaparcie, wymioty, nudności, astenia. Niezbyt często: brak łaknienia, zmniejszenie apetytu, odwodnienie, lęk, bezsenność, stan splatania, omamy, letarg, omdlenia, niedoczulica, senność, drżenie, ortostatyczne zawroty głowy, parestezje, niewyraźne widzenie, zaburzenia widzenia, podwójne widzenie, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, szumy uszne, nagłe zaczerwienienie twarzy, niedociśnienie tętnicze, duszność, kaszel, krwawienie z nosa, ból brzucha, suchość w jamie ustnej, niestrawność, wzdęcia, dyskomfort żołądka, świąd, nadmierne pocenie się, ból w kończynach, skurcz mięśni, obrzęk stawów, osłabienie siły mięśniowej, bolesne lub utrudnione oddawanie moczu, krwiomocz, nieprawidłowa barwa moczu, zmęczenie, obrzęk obwodowy, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, zwiększenie stężenia mocznika we krwi, wydłużony skorygowany odstęp QT, zwiększenie liczby płytek krwi lub leukocytów, zmniejszenie masy ciała. Rzadko: hiponatremia, dezorientacja, amnezja, obniżony poziom świadomości, utrata świadomości, nieprawidłowa koordynacja ruchowa, zaburzenia chodu, omamy węchowe, upośledzenie słuchu, obwodowe uczucie zimna, niedociśnienie ortostatyczne, uczucie ucisku w gardle, zapalenie trzustki, zapalenie dwunastnicy z nadżerkami, niedoczulica jamy ustnej, obrzęk naczynioruchowy, alergiczne zapalenie skóry, pokrzywka, zimne poty, wysypka, ostra niewydolność nerek, zatrzymanie moczu, zaburzenia erekcji, zwiększona aktywność enzymów wątrobowych. Częstość nieznana: drgawki kloniczne mięśni. U pacjentów leczonych ranolazyną w badaniu, w którym pacjenci z niepełną rewaskularyzacją po przezskórnej interwencji wieńcowej (post-PCI), otrzymywali do 1000 mg ranolazyny 2 razy/dobę lub placebo przez ok. 70 tyg, obserwowano zwiększenie częstości działań niepożądanych. W badaniu tym odnotowano zwiększoną częstość występowania zastoinowej niewydolności serca w grupie pacjentów otrzymujących ranolazynę. U pacjentów tych częściej występował również przemijający atak niedokrwienny niż u pacjentów przyjmujących placebo; jednak częstość występowania udaru była podobna w obu grupach. Zwykle działania niepożądane występowały częściej u pacjentów w podeszłym wieku i u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, jednak typy zdarzeń w tych podgrupach były podobne do zdarzeń obserwowanych w całej populacji. Spośród najczęściej zgłaszanych działań niepożądanych następujące działania występowały częściej u pacjentów stosujących lek u pacjentów w podeszłym wieku (≥75 lat) niż u młodszych pacjentów (<75 lat): zaparcie, nudności, niedociśnienie tętnicze i wymioty. U pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek (CCr ≥30–80 ml/min) w porównaniu do pacjentów z prawidłową czynnością nerek (CCr >80 ml/min), do najczęściej zgłaszanych działań niepożądanych i częstości po odjęciu placebo należały: zaparcie, zawroty głowy i nudności. Zwykle typ i częstość działań niepożądanych zgłaszanych u pacjentów z małą masą ciała (≤60 kg) były podobne do działań niepożądanych zgłaszanych u pacjentów z większą masą ciała (>60 kg); jednak częstości po odjęciu placebo następujących wspólnych działań niepożądanych były wyższe u pacjentów z mniejszą masą ciała niż u pacjentów z większą masą ciała: nudności, wymioty i niedociśnienie. U pacjentów leczonych preparatem obserwowano niewielkie, nie mające znaczenia klinicznego, odwracalne zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy. Wyniki te nie wiązały się z toksycznością dla nerek.

Ranexa - interakcje

Ranolazyna jest substratem CYP3A4. Inhibitory CYP3A4 zwiększają stężenie ranolazyny w osoczu. Możliwość wystąpienia zależnych od dawki działań niepożądanych (np. nudności, zawrotów głowy) może się również zwiększyć wraz ze zwiększeniem stężenia w osoczu. Jednoczesne leczenie ketokonazolem w dawce 200 mg 2 razy na dobę podczas leczenia ranolazyną zwiększało 3,0–3,9-krotnie wartość AUC ranolazyny. Jednoczesne podawanie ranolazyny z silnymi inhibitorami CYP3A4 (np. itrakonazol, ketokonazol, worykonazol, posakonazol, inhibitory proteazy HIV, klarytromycyna, telitromycyna i nefazodon) jest przeciwwskazane. Sok grejpfrutowy jest również silnym inhibitorem CYP3A4. Diltiazem (w dawce od 180 do 360 mg raz na dobę), umiarkowanie silny inhibitor CYP3A4, powoduje zależne od dawki 1,5-2,4-krotne zwiększenie średniego stężenia ranolazyny w stanie stacjonarnym. Zaleca się ostrożne dobieranie dawki ranolazyny u pacjentów leczonych diltiazemem i innymi umiarkowanie silnymi inhibitorami CYP3A4 (np. erytromycyną, flukonazolem). Może być wymagane zmniejszenie dawki ranolazyny. Ranolazyna jest substratem glikoproteiny P. Inhibitory glikoproteiny P (np. cyklosporyna, werapamil) zwiększają stężenie ranolazyny w osoczu. Werapamil (w dawce 120 mg 3 razy na dobę) zwiększa 2,2 krotnie stężenie ranolazyny w stanie stacjonarnym. Zaleca się ostrożne dobieranie dawki ranolazyny u pacjentów leczonych inhibitorami glikoproteiny P. Może być wymagane zmniejszenie dawki ranolazyny. Ryfampicyna (w dawce 600 mg raz na dobę) zmniejsza stężenie ranolazyny w stanie stacjonarnym o ok. 95%. Należy unikać rozpoczynania leczenia ranolazyną podczas podawania induktorów CYP3A4 (np. ryfampicyna, fenytoina, fenobarbital, karbamazepina, ziele dziurawca). Ranolazyna jest częściowo metabolizowana przez CYP2D6, a zatem inhibitory tego enzymu mogą zwiększyć stężenie ranolazyny w osoczu. Paroksetyna, silny inhibitor CYP2D6, podawana w dawce 20 mg raz na dobę zwiększała średnio 1,2-krotnie stężenie ranolazyny w osoczu w stanie stacjonarnym podawanej w dawce 1000 mg 2 razy na dobę. Nie jest konieczna modyfikacja dawki. W przypadku podawania dawki ranolazyny wynoszącej 500 mg 2 razy na dobę, jednoczesne podawanie silnego inhibitora CYP2D6 może powodować zwiększenie wartości AUC ranolazyny o ok. 62%. Ranolazyna jest umiarkowanym lub silnym inhibitorem glikoproteiny P i słabym inhibitorem CYP3A4 i może zwiększać stężenie w osoczu substratów glikoproteiny P lub CYP3A4. Może ulec zwiększeniu dystrybucja tkankowa leków transportowanych przez glikoproteinę P. Może być wymagane dostosowanie dawki wrażliwych substratów CYP3A4 (np. symwastatyna, lowastatyna) i substratów CYP3A4 o wąskim zakresie terapeutycznym (np. cyklosporyna, takrolimus, sirolimus, ewerolimus), gdyż ranolazyna może zwiększać stężenie tych leków w osoczu. Dostępne dane sugerują, że ranolazyna jest słabym inhibitorem CYP2D6. Ranolazyna stosowana w dawce 750 mg 2 razy na dobę powodował 1,8-krotne zwiększenie stężenia metoprololu w osoczu. Z tego względu ekspozycja na metoprolol lub inne substraty CYP2D6 (np. propafenon i flekanid lub, w mniejszym stopniu trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne i przeciwpsychotyczne) może być zwiększona podczas jednoczesnego stosowania ranolazyny i mogą być wymagane mniejsze dawki tych leków. Nie oceniano możliwości hamowania CYP2B6. Zaleca się zachowanie ostrożności podczas jednoczesnego stosowania z substratami CYP2B6 (np. bupropion, efawirenz, cyklofosfamid). Podczas równoczesnego podawania ranolazyna i digoksyny zgłaszano 1,5-krotne zwiększenie stężenia digoksyny w osoczu. Dlatego też należy kontrolować stężenie digoksyny po rozpoczęciu i zakończeniu leczenia ranolazyną. Metabolizm i klirens symwastatyny są wysoce zależne od CYP3A4. Ranolazyna podawana w dawce 1000 mg 2 razy na dobę zwiększa stężenie laktonu symwastatyny, kwasu symwastatyny ok. 2-krotnie. Rabdomioliza jest związana ze stosowaniem dużych dawek symwastatyny, a w okresie po wprowadzeniu leku na rynek stwierdzano przypadki rabdomiolizy u pacjentów otrzymujących ranolazynę i symwastatynę. Należy zmniejszyć dawkę symwastatyny do 20 mg na dobę u pacjentów przyjmujących jakąkolwiek dawkę ranolazyny. Ranolazyna podawany w dawce 1000 mg 2 razy na dobę zwiększa C_max i AUC atorwastatyny stosowanej w dawce 80 mg, odpowiednio, 1,4–1,3-krotnie i zmieniał C_max i AUC metabolitów atorwastatyny o mniej niż 35%. U pacjentów przyjmujących ranolazynę należy rozważyć zmniejszenie dawki atorwastatyny i odpowiedni nadzór kliniczny. U pacjentów przyjmujących ranolazynę należy rozważyć zmniejszenie dawki innych statyn, metabolizowanych przez CYP3A4 (np. lowastatyny). Po podaniu ranolazyny w osoczu pacjentów obserwowano zwiększenie stężenia takrolimusu, substratu CYP3A4. Podczas jednoczesnego stosowania produktu Ranexa i takrolimusu zaleca się monitorowanie stężenia takrolimusu we krwi oraz odpowiednie dostosowanie jego dawki. Zalecenie to dotyczy również innych substratów CYP3A4 o wąskim zakresie terapeutycznym (np. cyklosporyna, sirolimus, ewerolimus). Leki transportowane przez przenośnik kationów organicznych-2 (OCT2): ekspozycja na metforminę (1000 mg 2 razy na dobę) w osoczu wzrosła 1,4 i 1,8-krotnie u pacjentów z cukrzycą typu II, którym podawano jednocześnie ranolazynę w dawce odpowiednio 500 mg i 1000 mg 2 razy na dobę. Ekspozycja na inne substraty OCT2, w tym, ale nie tylko, pindolol i wareniklinę, może podlegać zmianom w podobnym stopniu. Istnieje teoretyczne ryzyko, że leczenie ranolazyną w skojarzeniu z innymi lekami, o których wiadomo, że wydłużają odstęp QTc, może powodować interakcje farmakodynamiczne i zwiększać ewentualne ryzyko komorowych zaburzeń rytmu serca. Przykłady takich leków to: określone leki przeciwhistaminowe (np. terfenadyna, astemizol, mizolastyna), określone leki przeciwarytmiczne (np. chinidyna, dyzopiramid, prokainamid), erytromycyna i trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne (np. imipramina, doksepina, amitryptylina).

Ranexa - dawkowanie

Doustnie. Pacjenci powinni otrzymać ulotkę leku i „Kartę ostrzeżenia dla pacjenta”. Należy ich poinformować o konieczności przedstawiania lekarzowi prowadzącemu „Karty ostrzeżenia dla pacjenta” i listy leków podczas każdej wizyty. Dorośli: zalecana dawka początkowa wynosi 375 mg 2 razy na dobę. Po 2-4 tyg. leczenia dawkę należy indywidualnie dobierać do dawki 500 mg 2 razy na dobę i, zależnie od odpowiedzi pacjenta, ponownie aż do zalecanej maksymalnej dawki 750 mg 2 razy na dobę. Jeśli u pacjenta występują działania niepożądane związane z leczeniem (np. zawroty głowy, nudności lub wymioty), może być wymagane zmniejszenie dawki do 500 mg lub 375 mg 2 razy na dobę. Jeśli po zmniejszeniu dawki objawy nie ustępują, lek należy odstawić. Jednoczesne leczenie inhibitorami CYP3A4 i inhibitorami glikoproteiny P (P-gp). Ostrożne dobieranie dawki jest zalecane u pacjentów leczonych umiarkowanymi inhibitorami CYP3A4 (np. diltiazem, flukonazol, erytromycyna) lub inhibitorami P-gp (np. werapamil, cyklosporyna). Jednoczesne podawanie silnych inhibitorów CYP3A4 jest przeciwwskazane. Szczególne grupy pacjentów. Zaleca się ostrożne dobieranie dawki u pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek (CCr 30-80 ml/min). Lek jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (CCr <30 ml/min). Zaleca się ostrożne dobieranie dawki u pacjentów z łagodnym zaburzeniem czynności wątroby. Lek jest przeciwwskazany u pacjentów z umiarkowanym i ciężkim zaburzeniem czynności wątroby. U pacjentów w podeszłym wieku oraz u pacjentów z małą masą ciała należy zachować ostrożność podczas ustalania dawki. U pacjentów z umiarkowaną lub ciężką zastoinową niewydolnością krążenia (klasa III–IV w klasyfikacji NYHA) należy zachować ostrożność podczas zwiększania dobieranej dawki. Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności leku u dzieci poniżej 18 lat. Sposób podania. Tabletki należy połykać w całości. Nie wolno ich kruszyć, dzielić ani żuć. Tabletki można przyjmować wraz z posiłkiem lub oddzielnie.

Ranexa - uwagi

Preparat może powodować zawroty głowy, niewyraźne widzenie, podwójne widzenie, stan splątania, nieprawidłową koordynację ruchową i halucynacje, co może mieć wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.