Rebetol - skład
1 kaps. zawiera 200 mg rybawiryny. Lek zawiera laktozę.
Reklama
Rebetol - działanie
Rybawiryna jest syntetycznym analogiem nukleozydowym, który w warunkach in vitro wykazuje aktywność przeciwko niektórym wirusom RNA i DNA. Mechanizm działania preparatu stosowanego w skojarzeniu z peginterferonem alfa-2b lub interferonem alfa-2b na wirusa HCV jest nieznany. Monoterapia preparatem nie ma wpływu na eliminację wirusa zapalenia wątroby (HCV-RNA) lub poprawę w badaniu histologicznym wątroby po 6 do 12 mies. leczenia i 6 mies. po jego zakończeniu. Po jednorazowym, doustnym podaniu rybawiryna szybko wchłania się z przewodu pokarmowego. Całkowita biodostępność wynosi około 45% - 65%, co wydaje się, że jest spowodowane efektem pierwszego przejścia. Pokarm wysokotłuszczowy zwiększa biodostępność rybawiryny. Rybawiryna nie wiąże się z białkami osocza; ma dwie drogi metabolizmu: odwracalna fosforylacja i droga rozkładu, w której dochodzi do odłączenia rybozy i hydrolizy amidowej w wyniku czego powstaje metabolit - triazolowy kwas karboksylowy. Zarówno rybawiryna, jak i jej metabolity pochodne karboksyamidu triazolu i triazolowego kwasu karboksylowego są wydalane przez nerki. Stan równowagi osiągany jest mniej więcej w ciągu 4 tyg. Po przerwaniu leczenia, okres półtrwania wynosi około 298 h.
Reklama
Rebetol - wskazania
Leczenie, w skojarzeniu z innymi preparatami, przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C (WZW C) u dorosłych. Leczenie, w skojarzeniu z innymi preparatami, przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C (WZW C) u dzieci ≥3 lat i młodzieży wcześniej nieleczonych i bez cech dekompensacji czynności wątroby.
Reklama
Rebetol - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężka choroba serca w wywiadzie, w tym niestabilna lub niepoddająca się leczeniu choroba serca w ciągu ostatnich 6 mies. Hemoglobinopatie (np. talasemia, niedokrwistość sierpowatokrwinkowa). Ciąża (nie wolno rozpoczynać leczenia preparatem do czasu uzyskania negatywnego wyniku testu ciążowego bezpośrednio przed rozpoczęciem leczenia). Okres karmienia piersią. Należy zapoznać się z odpowiednimi ChPL preparatów stosowanych w skojarzeniu z rybawiryną w celu uzyskania informacji o dodatkowych przeciwwskazaniach.
Reklama
Rebetol - ostrzeżenia
Przed rozpoczęciem leczenia należy zapoznać się z ChPL dla peginterferonu alfa-2b lub interferonu alfa-2b. U pacjentów ze współistniejącym zakażeniem HCV i HIV należy zapoznać się także z ChPL dla leków przeciwretrowirusowych, które są stosowane jednocześnie z rybawiryną i peginterferonem alfa-2b lub interferonem alfa-2b. Stosowanie rybawiryny w leczeniu skojarzonym z (peg)interferonem alfa jest związane z występowaniem kilku ciężkich działań niepożądanych. Należy zwrócić uwagę na objawy: ciężkich zaburzeń psychicznych oraz zaburzeń ze strony ośrodkowego układu nerwowego (takich jak depresja, myśli samobójcze, próby samobójcze i agresywne zachowanie, itp.), zahamowania wzrostu u dzieci i młodzieży, zwiększenia stężenia hormonu stymulującego tarczycę (TSH) u dzieci i młodzieży, ciężkich zaburzeń widzenia oraz zaburzeń dotyczących zębów i przyzębia. W przypadku dzieci, podejmując decyzję o nieodraczaniu leczenia skojarzonego z peginterferonem alfa-2b lub interferonem alfa-2b do chwili osiągnięcia wieku dorosłego, należy wziąć pod uwagę, że leczenie skojarzone powodowało zahamowanie wzrostu, co u niektórych pacjentów może być nieodwracalne. Decyzję o rozpoczęciu leczenia należy podejmować w każdym przypadku indywidualnie. W badaniach klinicznych do 14% dorosłych pacjentów i 7% dzieci i młodzieży leczonych rybawiryną w skojarzeniu z peginterferonem alfa-2b lub interferonem alfa-2b miało zmniejszone stężenie hemoglobiny <10 g/dl. Chociaż lek nie wywiera bezpośredniego wpływu na układ sercowo-naczyniowy, niedokrwistość związana z jego podawaniem może być przyczyną niewydolności serca lub zaostrzenia objawów choroby wieńcowej, albo wystąpienia obu tych objawów. Dlatego należy zachować szczególną ostrożność stosując lek u pacjentów z chorobą serca w wywiadzie. Stan wydolności serca musi być oceniony przed rozpoczęciem leczenia i monitorowany w trakcie leczenia; jeżeli wystąpi pogorszenie, leczenie należy przerwać. Dorośli pacjenci z zastoinową chorobą serca, zawałem serca i (lub) zaburzeniami rytmu serca stwierdzonymi obecnie lub w wywiadzie muszą być dokładnie monitorowani. U pacjentów z występującymi wcześniej zaburzeniami czynności serca zaleca się wykonywanie badań EKG przed i w trakcie leczenia. Zaburzenia rytmu serca (głównie nadkomorowe) odpowiadają zazwyczaj na konwencjonalne leczenie, ale mogą wymagać zaprzestania leczenia. Dane dotyczące dzieci lub młodzieży z chorobą serca w wywiadzie nie są dostępne. W razie wystąpienia ostrych reakcji nadwrażliwości (np. pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy, skurcz oskrzeli, wstrząs anafilaktyczny) należy natychmiast przerwać stosowanie rybawiryny. Każdy pacjent, u którego wystąpi znaczne zaburzenie czynności wątroby w czasie leczenia, musi być dokładnie monitorowany. Należy zapoznać się z odpowiednimi ChPL leków stosowanych w skojarzeniu w celu uzyskania zaleceń dotyczących przerwania leczenia lub modyfikacji dawkowania. U wszystkich pacjentów przed rozpoczęciem leczenia należy ocenić czynność nerek. Ze względu na istotne zwiększenie stężenia rybawiryny w osoczu u pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek zaleca się dostosowanie dawki leku u dorosłych pacjentów z klirensem kreatyniny <50 ml/min. Dane dotyczące modyfikacji dawkowania u dzieci i młodzieży z zaburzeniami czynności nerek nie są dostępne. Pancytopenia i hamowanie czynności szpiku kostnego występują w ciągu 3 do 7 tygodni po podaniu peginterferonu i rybawiryny jednocześnie z azatiopryną. Ta mielotoksyczność była odwracalna w ciągu 4 do 6 tygodni po zaprzestaniu leczenia przeciwwirusowego HCV z jednocześnie stosowaną azatiopryną i nie powracała po ponownym rozpoczęciu monoterapii którymkolwiek z tych leków. Należy zachować ostrożność u pacjentów zakażonych jednocześnie wirusami HIV i HCV, którzy otrzymują leki z grupy nukleozydowych inhibitorów odwrotnej transkryptazy (NRTI, szczególnie ddI i d4T) i jednocześnie są leczeni interferonem alfa i rybawiryną. Należy dokładnie monitorować wskaźniki świadczące o toksyczności mitochondrialnej oraz kwasicy mleczanowej. U pacjentów zakażonych jednocześnie wirusami HCV i HIV z zaawansowaną marskością wątroby, poddawanych skojarzonej terapii przeciwretrowirusowej (ang. CART), może występować zwiększone ryzyko dekompensacji czynności wątroby i zgonu. Do innych czynników usposabiających, należą leczenie dydanozyną oraz podwyższone stężenie bilirubiny w surowicy krwi. Pacjenci ze współistniejącym zakażeniem wirusami HCV i HIV, którzy jednocześnie otrzymują leczenie przeciwretrowirusowe (ARV) oraz przeciw wirusowemu zapaleniu wątroby powinni być dokładnie monitorowani poprzez ocenianie stopnia nasilenia niewydolności wątroby wg skali Child-Pugh. Należy zapoznać się z odpowiednimi ChPL preparatów stosowanych w skojarzeniu w celu uzyskania zaleceń dotyczących przerwania leczenia lub modyfikacji dawkowania. U pacjentów, u których następuje zwiększenie dekompensacji czynności wątroby, należy natychmiast przerwać leczenie przeciw wirusowemu zapaleniu wątroby i ponownie rozpocząć leczenie ARV. U pacjentów otrzymujących jednocześnie leczenie peginterferonem alfa-2b i rybawiryną oraz CART, może istnieć zwiększone ryzyko wystąpienia nieprawidłowości hematologicznych (takich jak neutropenia, małopłytkowość i niedokrwistość) w porównaniu z grupą pacjentów zakażonych tylko wirusem HCV. Pomimo, że większość tych zaburzeń może być korygowana poprzez zmniejszenie dawki, w tej grupie pacjentów powinno być prowadzone dokładne monitorowanie parametrów hematologicznych. U pacjentów leczonych rybawiryną i zydowudyną występuje zwiększone ryzyko niedokrwistości - nie zaleca się jednoczesnego stosowania. W przypadku pacjentów zakażonych jednocześnie wirusami HCV i HIV z liczbą limfocytów CD4+ mniejszą niż 200 komórek/μl dostępny jest ograniczony zasób danych o skuteczności i bezpieczeństwie leczenia (N = 25) - wymagana jest szczególna ostrożność. Należy zapoznać się z odpowiednimi ChPL leków przeciwretrowirusowych, które mają być stosowane jednocześnie z terapią przeciw HCV, w celu poznania oraz umiejętnego postępowania z działaniem toksycznym specyficznym dla każdego z leków oraz możliwością nakładania się z profilem toksyczności rybawiryny. Z powodu hemolizy, w czasie leczenia rybawiryna może zwiększać się stężenie kwasu moczowego. Dlatego pacjentów predysponowanych należy dokładnie monitorować ze względu na możliwość wystąpienia dny moczanowej. Preparat zawiera laktozę i nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą wrodzoną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zaburzeniem wchłaniania glukozy-galaktozy.
Reklama
Rebetol - ciąża
Stosowanie preparatu jest przeciwwskazane w czasie ciąży. W badaniach na zwierzętach rybawiryna ma przemijający wpływ na spermatogenezę, ma znaczące działanie teratogenne i embriotoksyczne po podaniu dawek 20-krotnie mniejszych od zalecanych u ludzi, indukuje działanie genotoksyczne. Nie wolno rozpoczynać leczenia preparatem do czasu uzyskania negatywnego wyniku testu ciążowego bezpośrednio przed rozpoczęciem leczenia. Kobiety w wieku rozrodczym i ich partnerzy muszą stosować skuteczne środki zapobiegania ciąży w czasie leczenia preparatem i przez 4 mies. po jego zakończeniu. W tym okresie należy wykonywać rutynowe, comiesięczne testy ciążowe. Pacjenci oraz ich partnerki w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczne środki zapobiegania ciąży w czasie leczenia preparatem i przez 7 mies. po jego zakończeniu. Mężczyźni leczeni preparatem, których partnerki są w ciąży, muszą zostać poinstruowani, aby w czasie stosunku stosowali prezerwatywy dla zminimalizowania ryzyka przekazania rybawiryny partnerce. Nie wiadomo, czy rybawiryna wydalana jest z mlekiem matki. Ze względu na ryzyko wystąpienia działań niepożądanych u niemowląt karmionych piersią, należy przerwać karmienie piersią przed rozpoczęciem leczenia rybawiryną.
Reklama
Rebetol - efekty uboczne
Dorośli. Działania niepożądane występujące podczas leczenia rybawiryną w skojarzeniu z peginterferonem alfa-2b lub interferonem alfa-2b. Bardzo często: zakażenie wirusowe, zapalenie gardła, niedokrwistość, neutropenia, jadłowstręt, depresja, lęk, labilność emocjonalna, bezsenność, ból głowy, zawroty głowy, suchość błony śluzowej jamy ustnej, zaburzenia koncentracji, duszność, kaszel, biegunka, wymioty, nudności, bóle brzucha, łysienie, świąd, suchość skóry, wysypka, ból stawów, ból mięśni, ból kostno-mięśniowy, zmęczenie, dreszcze, gorączka, objawy grypopodobne, astenia, drażliwość, zmniejszenie masy ciała. Często: zakażenia bakteryjne (w tym posocznica), zakażenia grzybicze, grypa, zakażenie dróg oddechowych, zapalenie oskrzeli, opryszczka, zapalenie zatok, zapalenie ucha środkowego, zapalenie błony śluzowej nosa, zakażenia dróg moczowych, nieokreślone nowotwory, niedokrwistość hemolityczna, leukopenia, trombocytopenia, limfadenopatia, limfopenia, niedoczynność tarczycy, nadczynność tarczycy, hiperglikemia, hiperurykemia, hipokalcemia, odwodnienie, zwiększenie łaknienia, myśli samobójcze, psychoza, zachowanie agresywne, splątanie, pobudzenie, gniew, zmienność nastroju, niewłaściwe zachowanie, nerwowość, zaburzenia snu, osłabienie popędu seksualnego, apatia, niezwykłe sny, płaczliwość, amnezja, osłabienie pamięci, omdlenia, migrena, ataksja, parestezje, dysfonia, utrata smaku, osłabienie wrażliwości na bodźce, nadwrażliwość na bodźce, wzmożone napięcie, senność, zaburzenie uwagi, drżenia, zaburzenie smaku, zaburzenie widzenia, niewyraźne widzenie, zapalenie spojówek, podrażnienie oka, ból oka, nieprawidłowe widzenie, zaburzenia czynności gruczołów łzowych, suche oko, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, upośledzenie lub utrata słuchu, szum w uszach, ból ucha, kołatanie serca, tachykardia, niedociśnienie tętnicze, nadciśnienie tętnicze, uderzenia gorąca, krwawienia z nosa, zaburzenia oddychania, przekrwienie dróg oddechowych, przekrwienie zatok, przekrwienie błony śluzowej nosa, wodnisty wyciek z nosa, zwiększenie wydzieliny z górnych dróg oddechowych, ból gardła i krtani, suchy kaszel, wrzodziejące zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, owrzodzenie jamy ustnej, zapalenie okrężnicy, ból w prawym górnym podżebrzu, dyspepsja, refluks żołądkowo-przełykowy, zapalenie języka, zapalenie warg, rozdęcie brzuszne, krwawienia z dziąseł, zapalenie dziąseł, luźne stolce, zaburzenia dotyczące zębów, zaparcia, wzdęcia, powiększenie wątroby, żółtaczka, hiperbilirubinemia, łuszczyca, zaostrzenie łuszczycy, wyprysk, nadwrażliwość na światło, wysypka grudkowo-plamkowa, wysypka rumieniowata, poty nocne, nadmierne pocenie się, zapalenie skóry, trądzik, czyrak, rumień, pokrzywka, zaburzenia dotyczące skóry, wybroczyny, nadmierna potliwość, zaburzenia struktury włosów, zaburzenia dotyczące paznokci, zapalenie stawów, ból pleców, skurcze mięśni, ból w kończynach, częste oddawanie moczu, wielomocz, zmiany w moczu, kobiety: brak miesiączki, krwotok miesiączkowy, zaburzenia miesiączkowania, bolesne miesiączki, bóle piersi, zaburzenia dotyczące jajników, zaburzenia dotyczące pochwy; mężczyźni: impotencja, zapalenie gruczołu krokowego, zaburzenia erekcji, zaburzenie czynności seksualnych (nieokreślone); ból w klatce piersiowej, uczucie dyskomfortu w klatce piersiowej, obrzęki obwodowe, złe samopoczucie, nieprawidłowe odczuwanie, pragnienie, szmer sercowy. Niezbyt często: zakażenie dolnych dróg oddechowych, nadwrażliwość na leki, cukrzyca, hipertrójglicerydemia, próby samobójcze, napady paniki, omamy, neuropatia, neuropatia obwodowa, zawał mięśnia sercowego, zapalenie trzustki, ból w obrębie jamy ustnej, ból kości, osłabienie mięśni, obrzęk twarzy. Rzadko: zapalenie płuc, sarkoidoza, reumatoidalne zapalenie stawów (świeżo rozpoznane lub zaostrzenie objawów), zaburzenia afektywne dwubiegunowe, napady padaczkowe (drgawki), krwotoki siatkówkowe, retinopatie (włączając obrzęk plamki żółtej), zamknięcie światła tętnicy siatkówki, zamknięcie światła żyły siatkówki, zapalenie nerwu wzrokowego, obrzęk tarczy nerwu wzrokowego, utrata ostrości widzenia lub pola widzenia, wysiękowe zapalenie siatkówki, kardiomiopatia, arytmia, zapalenie naczyń, niedokrwienne zapalenie okrężnicy, sarkoidoza skórna, rabdomioliza, zapalenie mięśni, uszkodzenie nerek, niewydolność nerek. Bardzo rzadko: niedokrwistość aplastyczna, samobójstwo, krwawienie mózgowe, niedokrwienie naczyniowomózgowe, encefalopatia, polineuropatia, niedokrwienie mięśnia sercowego, niedokrwienie obwodowe, nacieki w płucach, zapalenie płuc, śródmiąższowe zapalenie płuc, wrzodziejące zapalenie okrężnicy, hepatotoksyczność (w tym zakończona zgonem), zespół Stevensa-Johnsona, martwica toksyczno-rozpływna naskórka, rumień wielopostaciowy, zespół nerczycowy. Częstość nieznana: aplazja czerwonokrwinkowa, idiopatyczna plamica małopłytkowa, zakrzepowa plamica małopłytkowa, Zespół Vogta-Koyanagiego-Harady, toczeń rumieniowaty układowy, zapalenie naczyń, ostre reakcje nadwrażliwości obejmujące pokrzywkę, obrzęk naczynioruchowy, skurcz oskrzeli, anafilaksję, wyobrażenia zachowań zagrażających życiu ludzi, mania, zmiana stanu psychicznego, porażenie nerwu twarzowego, mononeuropatie, wysięk osierdziowy, zapalenie osierdzia, zaburzenia okołozębowe, zaburzenia dotyczące zębów, przebarwienie języka. U pacjentów zakażonych jednocześnie wirusem HCV i HIV, otrzymujących preparat w skojarzeniu z peginterferonem alfa-2b, do innych działań niepożądanych (których nie obserwowano u pacjentów zakażonych tylko wirusem HCV), opisywanych z częstością występowania >5%, należały: kandydoza jamy ustnej, nabyta lipodystrofia, zmniejszenie liczby limfocytów CD4+, zmniejszenie łaknienia, zwiększenie aktywności gamma-GT, ból pleców, zwiększenie aktywności amylazy w surowicy krwi, zwiększenie stężenia kwasu mlekowego w surowicy krwi, cytolityczne zapalenie wątroby, zwiększenie aktywności lipazy, bóle kończyn. Opisywano występowanie cytotoksyczności mitochondrialnej i kwasicy mleczanowej u pacjentów zakażonych wirusem HIV, otrzymujących leczenie NRTI w skojarzeniu z rybawiryną, stosowaną w leczeniu jednoczesnego zakażenia wirusem HCV. Dzieci i młodzież. Profil działań niepożądanych u dzieci i młodzieży był zazwyczaj zbliżony do działań niepożądanych obserwowanych u osób dorosłych, chociaż u dzieci może wystąpić zahamowanie wzrostu. Nie jest pewne, czy zahamowanie wzrostu jest przemijające. Działania niepożądane występujące podczas leczenia skojarzonego rybawiryną i interferonem alfa-2b lub peginterferonem alfa-2b. Bardzo często: zakażenie wirusowe, zapalenie gardła, niedokrwistość, neutropenia, niedoczynność tarczycy, jadłowstręt, zwiększenie łaknienia, zmniejszenie łaknienia, depresja, bezsenność, labilność emocjonalna, ból głowy, zawroty głowy, bóle brzucha, bóle w nadbrzuszu, wymioty, biegunka, nudności, łysienie, wysypka, ból stawów, ból mięśni, ból kostno-mięśniowy, zmęczenie, dreszcze, gorączka, choroba grypopodobna, osłabienie, złe samopoczucie, drażliwość, zmniejszenie wskaźnika wzrostu (zmniejszenie wzrostu i (lub) lub masy ciała w stosunku do wieku). Często: zakażenia grzybicze, zakażenia bakteryjne, zakażenia płuc, zapalenie jamy nosowo-gardłowej, paciorkowcowe zapalenie gardła, zapalenie ucha środkowego, zapalenie zatok, ropień okołozębowy, grypa, opryszczka warg, opryszczka, zakażenia dróg moczowych, zapalenie pochwy, zapalenie żołądka i jelit, nieokreślone nowotwory, trombocytopenia, limfadenopatia, nadczynność tarczycy, wirylizm, hipertrójglicerydemia, hiperurykemia, myśli samobójcze, agresja, splątanie, labilność emocjonalna, zaburzenia zachowania, pobudzenie, somnambulizm, lęk, zmiany nastroju, niepokój, nerwowość, zaburzenia snu, niezwykłe sny, apatia, hiperkineza, drżenia, dysfonia, parestezje, osłabienie wrażliwości na bodźce, nadwrażliwość na bodźce, zaburzenia koncentracji, senność, zaburzenia uwagi, obniżona jakość snu, zapalenie spojówek, bóle gałek ocznych, nieprawidłowe widzenie, zaburzenia czynności gruczołów łzowych, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, tachykardia, kołatanie serca, bladość, zaczerwienienie, duszność, przyspieszenie oddechu, krwawienia z nosa, kaszel, przekrwienie błony śluzowej nosa, podrażnienie błony śluzowej nosa, wodnisty wyciek z nosa, kichanie, bóle gardła i krtani, owrzodzenie ust, wrzodziejące zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, aftowe zapalenie jamy ustnej, dyspepsja, zapalenie kącików ust, zapalenie języka, refluks żołądkowo-przełykowy, zaburzenia dotyczące odbytnicy, zaburzenia dotyczące żołądka i jelit, zaparcia, luźne stolce, ból zębów, zaburzenia dotyczące zębów, dyskomfort w żołądku, bóle jamy ustnej, nieprawidłowa czynność wątroby, świąd, nadwrażliwość na światło, wysypka grudkowo-plamkowa, wyprysk, nadmierna potliwość, trądzik, zaburzenia dotyczące skóry, zaburzenia dotyczące paznokci, odbarwienia skóry, suchość skóry, rumień, siniaki, bóle kończyn, bóle pleców, skurcze mięśni, mimowolne oddawanie moczu, zaburzenia dotyczące oddawania moczu, nietrzymanie moczu, białkomocz, kobiety: brak miesiączki, krwotok miesiączkowy, zaburzenia miesiączkowania, zaburzenia dotyczące, pochwy; mężczyźni: ból jąder; ból w klatce piersiowej, obrzęk, dolegliwości bólowe, uczucie zimna, zwiększenie stężenia tyreotropiny, zwiększenie stężenia tyreoglobuliny, uszkodzenia skóry. Niezbyt często: zapalenie płuc, glistnica, owsica, półpasiec, zapalenie tkanki podskórnej, nietypowe zachowania, obniżenie nastroju, zaburzenia emocjonalne, uczucie strachu, koszmary senne, nerwoból, letarg, pobudzenie psychoruchowe, krwotoki spojówkowe, świąd oka, zapalenie rogówki, nieostre widzenie, światłowstręt, niedociśnienie tętnicze, świsty, dyskomfort w nosie, zapalenie dziąseł, powiększenie wątroby, zaburzenia pigmentacji, atopowe zapalenie skóry, złuszczanie skóry, kobiety: bolesne miesiączkowanie; dyskomfort w klatce piersiowej, bóle twarzy, dodatni wynik badania w kierunku przeciwciał przeciwko tarczycy, stłuczenia.
Rebetol - interakcje
Należy unikać stosowania pegylowanych interferonów alfa i rybawiryny jednocześnie z azatiopryną. W indywidualnych przypadkach, w których korzyści z podawania rybawiryny jednocześnie z azatiopryną uzasadniają potencjalne ryzyko, zaleca się ścisłą kontrolę hematologiczną podczas jednoczesnego stosowania azatiopryny, aby rozpoznać objawy mielotoksyczności i w razie ich wystąpienia zakończyć leczenie tymi lekami. Nie stwierdzono występowania interakcji farmakokinetycznych pomiędzy rybawiryną a peginterferonem alfa-2b lub interferonem alfa-2b po podaniu wielokrotnym. Leki zobojętniające sok żołądkowy (zawierające magnez, glin oraz symetykon) mogą nieznacznie zmniejszać biodostępność rybawiryny; być może zmniejszenie biodostępności jest wynikiem opóźnienia pasażu rybawiryny lub zmiany wartości pH (interakcja ta nie jest uważana za klinicznie istotną). Rybawiryna zwiększa stężenie fosforylowanych metabolitów nukleozydów purynowych; działanie to może zwiększyć ryzyko wystąpienia kwasicy mleczanowej wywołanej stosowaniem analogów nukleozydów purynowych (np. dydanozyny czy abakawiru). Nie zaleca się jednoczesnego stosowania preparatu i dydanozyny z powodu zwiększonego ryzyka toksyczności mitochondrialnej, w szczególności kwasicy mleczanowej oraz zapalenia trzustki. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania rybawiryny i zydowudyny, z powodu zwiększonego ryzyka wystąpienia niedokrwistości; należy rozważyć zastąpienie zydowudyny, jeśli zdecydowano o skojarzonym leczeniu przeciwretrowirusowym, szczególnie u pacjentów, u których stwierdzono w wywiadzie niedokrwistość wywołaną stosowaniem zydowudyny. Należy unikać jednoczesnego stosowania rybawiryny ze stawudyną w celu ograniczenia ryzyka wystąpienia toksyczności mitochondrialnej. Nie ma dowodów, że rybawiryna wchodzi w interakcje z nienukleozydowymi inhibitorami odwrotnej transkryptazy czy inhibitorami proteaz. Niektóre dane sugerują, że pacjenci jednocześnie zakażeni wirusem HCV i HIV, przyjmujący abakawir z ART mogą wykazywać mniejszą odpowiedź na terapię zawierającą pegylowany interferon i rybawirynę (w takiej sytuacji należy zachować ostrożność). Ze względu na długi okres półtrwania rybawiryny ryzyko interakcji występuje jeszcze przez 2 miesiące po zakończeniu leczenia. W literaturze przedstawione są dyskusyjne doniesienia dotyczące jednoczesnego przyjmowania abakawiru i rybawiryny. Niektóre dane sugerują, że pacjenci jednocześnie zakażeni wirusami HCV i HIV, przyjmujący abakawir z ART mogą wykazywać mniejszą odpowiedź na terapię zawierającą pegylowany interferon i rybawirynę. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania tych dwóch leków.
Rebetol - dawkowanie
Doustnie. Leczenie powinno być rozpoczynane i kontrolowane przez lekarza mającego doświadczenie w leczeniu przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C. Dorośli: Zalecana dawka i okres stosowania preparatu zależą od masy ciała pacjenta oraz leku stosowanego w skojarzeniu. Należy zapoznać się z odpowiednimi ChPL preparatów stosowanych w skojarzeniu. W przypadku braku szczegółowych zaleceń dotyczących dawkowania należy stosować następujące dawki: pacjenci o mc. <75 kg = 1000 mg oraz pacjenci o mc. >75 kg = 1200 mg. Modyfikacja dawkowania w przypadku działań niepożądanych. Jeśli hemoglobina u pacjentów bez choroby serca wynosi <10 g/dl należy zmniejszyć dawkę rybawiryny; hemoglobina <8,5 g/dl – przerwać stosowanie preparatu. Jeśli u pacjentów ze stabilną chorobą serca w wywiadzie wystąpi zmniejszenie stężenia hemoglobiny o ≥2 g/dl w ciągu dowolnego, 4-tygodniowego okresu w trakcie trwania leczenia należy na stałe zmniejszyć dawkę; jeśli hemoglobina wynosi <12 g/dl po 4 tygodniach od zmniejszenia dawki należy przerwać stosowanie leku. Jeśli bilirubina niezwiązana wynosi >5 mg/dl, należy zmniejszyć dawkę rybawiryny; jeśli bilirubina wynosi >4 mg/dl należy przerwać stosowanie leku. Zmniejszanie dawki. U pacjentów przyjmujących dawkę 1000 mg (o mc. <75 kg) lub 1200 mg (o mc >75 kg), dawkę rybawiryny należy zmniejszyć do dawki 600 mg na dobę (podawanej jako 1 kaps. 200 mg rano i 2 kaps. 200 mg wieczorem). W przypadku ustąpienia nieprawidłowości można ponownie rozpocząć stosowanie leku od dawki 600 mg na dobę, a następnie zwiększać dawkę do 800 mg na dobę według uznania lekarza prowadzącego, jednakże ponowne stosowanie większych dawek nie jest zalecane. U pacjentów przyjmujących dawkę 800 mg (mc. ciała <65 kg), 1000 mg (o mc. 65-80 kg), 1200 mg (o mc. 81–105 kg) lub 1400 mg (o mc. >105 kg), dawkę leku należy po raz pierwszy zmniejszyć o 200 mg na dobę (z wyjątkiem pacjentów przyjmujących rybawirynę w dawce 1400 mg, u których zmniejszenie dawki powinno wynosić 400 mg na dobę). W razie potrzeby dawka leku może być zmniejszona po raz drugi o kolejne 200 mg na dobę. Pacjenci, u których dawka zostanie zmniejszona do 600 mg na dobę, powinni przyjmować 1 kaps. 200 mg rano i 2 kaps. 200 mg wieczorem. Należy zapoznać się z odpowiednimi ChPL leków stosowanych w skojarzeniu z rybawiryną, ponieważ niektóre schematy modyfikacji dawkowania różnią się od powyższego. Dzieci i młodzież. Pacjenci o mc. <47 kg lub niemogący połknąć kapsułek, mogą stosować lek w postaci roztworu doustnego. Dawkowanie leku u dzieci i młodzieży zależy od masy ciała pacjenta. Na przykład, dawkowanie leku stosowanego w skojarzeniu z interferonem alfa-2b lub peginterferonem alfa-2b może wyglądać następująco: mc. 47-49 kg – 600 mg rybawiryny (1 kaps. rano, 2 wieczorem), mc. 50-65 kg – 800 mg rybawiryny (2 kaps. rano, 2 wieczorem), mc. >65 kg – patrz zalecenia dot. dorosłych. Należy zapoznać się z odpowiednimi ChPL leków stosowanych w skojarzeniu z rybawiryną, ponieważ niektóre schematy dawkowania różnią się od powyższego przykładu. Modyfikacja dawkowania u dzieci i młodzieży. Wytyczne dotyczące zmniejszania dawki u dzieci i młodzieży bez choroby serca są takie same jak u pacjentów dorosłych bez choroby serca w odniesieniu do stężeń hemoglobiny. Dane dotyczące dzieci i młodzieży z chorobą serca nie są dostępne. Należy przerwać stosowanie rybawiryny jeśli bilirubina niezwiązana wynosi >5 mg/dl (przez >4 tygodnie) u dzieci i młodzieży leczonej interferonem alfa-2b, lub >4 mg/dl (przez >4 tygodnie) u dzieci i młodzieży leczonej peginterferonem alfa-2b. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów ≥65 lat przed rozpoczęciem podawania leku należy ocenić czynność nerek. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności rybawiryny w skojarzeniu z lekami działającymi bezpośrednio na wirusy u dzieci ≥3 lat i młodzieży. Dane nie są dostępne. Dorośli pacjenci z umiarkowaną niewydolnością nerek (CCr 30–50 ml/min) powinni otrzymywać naprzemiennie dawki dobowe wynoszące 200 mg i 400 mg. Dorośli pacjenci z ciężką niewydolnością nerek (CCr <30 ml/min) oraz pacjenci ze schyłkową niewydolnością nerek lub pacjenci poddawani hemodializie powinni przyjmować lek w dawce wynoszącej 200 mg na dobę. Pacjentów z zaburzoną czynnością nerek należy ściśle monitorować ze względu na możliwość wystąpienia niedokrwistości. Dane dotyczące modyfikacji dawkowania u dzieci i młodzieży z zaburzeniami czynności nerek nie są dostępne. Nie stwierdzono zmian w farmakokinetyce rybawiryny u pacjentów z niewydolnością wątroby. Stosowanie u pacjentów ze zdekompensowaną marskością wątroby - patrz odpowiednie ChPL preparatów stosowanych w skojarzeniu. Sposób podania. Kapsułki należy przyjmować doustnie, codziennie, w dwóch dawkach podzielonych (rano i wieczorem), z posiłkiem.
Rebetol - uwagi
Przed rozpoczęciem leczenia u wszystkich pacjentów należy wykonać standardowe badania morfologii krwi i badania biochemiczne (morfologia z rozmazem, liczba płytek, elektrolity, stężenie kreatyniny w surowicy, testy wątrobowe, kwas moczowy) oraz testy ciążowe u kobiet. Poniższe wartości mogą być uważane za początkowe dla rozpoczęcia leczenia: stężenie hemoglobiny ≥12 g/dl u dorosłych kobiet, ≥13 g/dl u dorosłych mężczyzn, ≥11 g/dl u dziewcząt, ≥12 g/dl u chłopców. Badania laboratoryjne należy wykonać po upływie 2 i 4 tyg. leczenia, a następnie okresowo, gdy jest to uzasadnione klinicznie. Podczas leczenia należy okresowo oznaczać wiremię HCV-RNA. Preparat nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu, jednakże zdolność tę mogą zaburzać inne preparaty, które stosowane są w leczeniu skojarzonym. Dlatego należy ostrzec pacjentów, u których w czasie leczenia wystąpi zmęczenie, senność lub splątanie, żeby nie prowadzili pojazdów i nie obsługiwali urządzeń mechanicznych w ruchu.
