Remicade - skład
1 fiolka zawiera 100 mg infliksymabu.
Reklama
Remicade - działanie
Infliksymab jest chimerycznym ludzko-mysim przeciwciałem monoklonalnym, wiążącym się z dużymi powinowactwem zarówno z rozpuszczalną, jak i transbłonową formą ludzkiego czynnika martwicy nowotworu alfa (TNFα), ale nie wiążącym się z limfotoksyną α (TNFβ). Hamuje funkcjonalną aktywność TNFα w różnorodnych testach biologicznych in vitro. In vivo, infliksymab szybko tworzy stabilne kompleksy z ludzkim TNFα, co jest równoznaczne z utratą aktywności biologicznej przez TNFα. W RZS leczenie infliksymabem zmniejszało naciek komórek zapalnych do objętych stanem zapalnym stawów, jak również ekspresję cząsteczek odpowiedzialnych za adhezję komórkową, chemotaktyczność i degradację tkanek. Po terapii infliksymabem występowało zmniejszenie stężenia interleukiny 6 (IL-6) i białka C-reaktywnego (CRP) w surowicy oraz zwiększenie stężenia hemoglobiny u pacjentów z RZS z wyjściowo obniżonym stężeniem hemoglobiny, w porównaniu do wyników wyjściowych. U pacjentów z łuszczycą leczenie infliksymabem spowodowało zmniejszenie zapalenia naskórka i normalizację różnicowania keratynocytów w blaszkach łuszczycowych. W łuszczycowym zapaleniu stawów krótkotrwałe leczenie infliksymabem zmniejsza liczbę komórek T i naczyń krwionośnych w błonie maziowej i skórnych zmianach łuszczycowych. Leczenie infliksymabem pacjentów z chorobą Crohna związane było ze znacznym zmniejszeniem zwykle podwyższonego stężenia wskaźnika stanu zapalnego - białka C-reaktywnego (CRP) w surowicy. Jednorazowa infuzja dożylna w dawce 1, 5, 10 lub 20 mg/kg mc. infliksymabu powodowała proporcjonalne do dawki zwiększenie Cmax we krwi i AUC. Objętość dystrybucji w stanie równowagi nie zależy od podanej dawki i wskazuje, że infliksymab jest głównie dystrybuowany w kompartmencie naczyniowym. Nie obserwowano kumulacji leku we krwi, która miałaby znaczenie kliniczne. Nie określono dróg eliminacji leku. Nie wykryto infliksymabu w postaci niezmienionej w moczu. Średni T0,5 wynosi 8-9,5 dni.
Reklama
Remicade - wskazania
Reumatoidalne zapalenie stawów (RZS) (w skojarzeniu z metotreksatem): w celu ograniczenia objawów podmiotowych i przedmiotowych oraz poprawy sprawności fizycznej u dorosłych pacjentów z aktywną postacią choroby niedostatecznie reagujących na leczenie przeciwreumatycznymi lekami modyfikującymi przebieg choroby (ang. DMARDs), w tym metotreksatem lub u dorosłych pacjentów z ciężką, aktywną i postępującą postacią choroby, którzy wcześniej nie byli leczeni metotreksatem lub innymi lekami modyfikującymi przebieg choroby (DMARDs). W tych grupach pacjentów badania radiologiczne wykazywały zmniejszenie postępu uszkodzenia stawów. Choroba Crohna u dorosłych: leczenie umiarkowanej do ciężkiej, czynnej postaci choroby Crohna u dorosłych pacjentów, którzy nie odpowiedzieli na pełny i właściwy schemat leczenia kortykosteroidami i (lub) środkami immunosupresyjnymi lub leczenie było źle tolerowane lub były przeciwwskazania do takiego leczenia; leczenie czynnej postaci choroby Crohna z przetokami u dorosłych pacjentów, którzy nie reagowali na prawidłowo prowadzone standardowe leczenie (w tym antybiotyki, drenaż i leczenie immunosupresyjne). Choroba Crohna u dzieci: leczenie ciężkiej, czynnej postaci choroby Crohna u dzieci i młodzieży w wieku od 6 do 17 lat, które nie zareagowały na konwencjonalne leczenie, w tym leczenie kortykosteroidami, leczenie immunomodulacyjne i podstawowe leczenie dietetyczne lub u których występowała nietolerancja czy też przeciwwskazania do takich sposobów leczenia. Lek badano wyłącznie w skojarzeniu ze standardowym leczeniem immunosupresyjnym. Wrzodziejące zapalenie jelita grubego: leczenie umiarkowanej lub ciężkiej czynnej postaci wrzodziejącego zapalenia jelita grubego u dorosłych pacjentów, którzy niedostatecznie reagowali na leczenie standardowe, w tym leczenie kortykosteroidami i 6-merkaptopuryną (6-MP) lub azatiopryną (AZA) lub leczenie było źle tolerowane lub były przeciwwskazania do takiego leczenia. Wrzodziejące zapalenie jelita grubego u dzieci i młodzieży: leczenie ciężkiej czynnej postaci wrzodziejącego zapalenia jelita grubego u dzieci i młodzieży w wieku od 6 do 17 lat, które niedostatecznie reagowały na leczenie standardowe, w tym leczenie kortykosteroidami i 6-MP lub AZA lub leczenie było źle tolerowane lub były przeciwwskazania do takiego leczenia. Zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa: leczenie ciężkiej, czynnej postaci zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa u dorosłych pacjentów, którzy niewystarczająco zareagowali na konwencjonalne leczenie. Łuszczycowe zapalenie stawów: leczenie aktywnej i postępującej postaci łuszczycowego zapalenia stawów u dorosłych, kiedy odpowiedź na poprzednie leczenie lekami przeciwreumatycznymi modyfikującymi przebieg choroby (DMARDs) była niewystarczająca. Infliksymab należy podawać w skojarzeniu z metotreksatem lub sam, u pacjentów, u których leczenie metotreksatem było źle tolerowane lub są przeciwwskazania do takiego leczenia. W badaniach radiologicznych, u pacjentów z wielostawową symetryczną postacią łuszczycowego zapalenia stawów wykazano, że leczenie infliksymabem poprawia aktywność fizyczną oraz zmniejsza szybkość postępu uszkodzeń stawów obwodowych. Łuszczyca: leczenie umiarkowanej do ciężkiej łuszczycy plackowatej u dorosłych pacjentów, którzy przestali reagować na leczenie, mają przeciwwskazania lub nie tolerują innych schematów leczenia ogólnego, w tym leczenia cyklosporyną, metotreksatem lub PUVA.
Reklama
Remicade - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na infliksymab, inne białka mysie lub pozostałe składniki preparatu. Gruźlica lub inne ciężkie zakażenia, takie jak posocznica, ropnie i zakażenia oportunistyczne. Umiarkowana lub ciężka niewydolność serca (klasa III/IV wg NYHA).
Reklama
Remicade - ostrzeżenia
Pacjentów należy starannie obserwować w celu wykrycia objawów zakażeń przed, podczas i po zakończeniu leczenia preparatem (eliminacja infliksymabu może trwać do 6 mies., dlatego bardzo istotna jest obserwacja pacjentów w tym okresie). Zwiększone ryzyko zakażenia występuje u pacjentów w podeszłym wieku i u dzieci, dlatego te grupy pacjentów należy leczyć z zachowaniem szczególnej ostrożności. Należy zachować szczególną ostrożność rozważając podanie infliksymabu pacjentom z przewlekłym zakażeniem lub nawracającymi zakażeniami w wywiadzie, a także poddawanym leczeniu immunosupresyjnemu. Pacjentom należy doradzić aby, jeśli to możliwe, unikali narażenia na czynniki potencjalnie zwiększające ryzyko zakażenia. Jeśli u pacjenta leczonego infliksymabem wystąpi nowe zakażenie, należy poddać go ścisłej obserwacji oraz całościowemu procesowi diagnostycznemu. Jeżeli wystąpi ciężkie zakażenie lub posocznica, należy przerwać podawanie infliksymabu i rozpocząć odpowiednie leczenie zakażenia. W przypadku wystąpienia ciężkiej choroby układowej należy rozważyć możliwość występowania inwazyjnego zakażenia grzybiczego, np. aspergilozy, kandydozy, pneumocystozy, histoplazmozy, kokcydioidomykozy lub blastomykozy. Należy wdrożyć odpowiednią przeciwgrzybiczą terapię empiryczną, jednocześnie prowadząc badania diagnostyczne, z uwzględnieniem zarówno ryzyka ciężkiej infekcji grzybiczej, jak i ryzyka leczenia przeciwgrzybiczego. U pacjentów, którzy zamieszkiwali lub podróżowali na terenach endemicznego występowania inwazyjnych zakażeń grzybiczych, jak np. histoplazmoza, kokcydioidomykoza lub blastomykoza, przed rozpoczęciem leczenia infliksymabem należy wnikliwie ocenić stosunek korzyści do ryzyka. Przed rozpoczęciem stosowania infliksymabu każdego pacjenta należy zbadać w kierunku występowania czynnej lub utajonej gruźlicy. Badanie to powinno obejmować szczegółowy wywiad dotyczący przebycia gruźlicy lub ewentualnych kontaktów z osobami chorymi na gruźlicę i wcześniejszego i (lub) aktualnego leczenia immunosupresyjnego. Należy również przeprowadzić u wszystkich pacjentów (można zastosować miejscowe zalecenia) odpowiednie badania przesiewowe (rtg klatki piersiowej, próba tuberkulinowa). Należy pamiętać, że może wystąpić fałszywie ujemny wynik próby tuberkulinowej, zwłaszcza u ciężko chorych pacjentów lub pacjentów z obniżoną odpornością. W przypadku zdiagnozowania czynnej gruźlicy nie można rozpoczynać leczenia infliksymabem. W przypadku zdiagnozowania utajonej gruźlicy, a także u pacjentów z kilkoma czynnikami ryzyka gruźlicy lub poważnym czynnikiem ryzyka gruźlicy i ujemnym testem w kierunku gruźlicy utajonej oraz u pacjentów z wywiadem utajonej lub czynnej gruźlicy w przeszłości, gdy nie można uzyskać potwierdzenia, czy otrzymali oni odpowiednie leczenie, należy dokładnie rozważyć korzyści i ryzyko płynące z leczenia infliksymabem oraz zastosować profilaktyczne leczenie przeciwgruźlicze przed rozpoczęciem leczenia preparatem. U pacjentów z chorobą Crohna z przetokami z ostrymi, ropnymi przetokami nie wolno rozpoczynać leczenia infliksymabem do czasu wykluczenia obecności źródła możliwej infekcji, w szczególności ropnia. Przed rozpoczęciem leczenia infliksymabem należy wykonać badania w kierunku zakażenia HBV. Nosicieli HBV, którzy wymagają leczenia infliksymabem, w czasie leczenia preparatem oraz kilka mies. po zakończeniu terapii należy ściśle monitorować w celu wykrycia objawów aktywnego zakażenia HBV. U pacjentów, u których doszło do wznowy WZW B, należy przerwać leczenie infliksymabem i rozpocząć leczenie przeciwwirusowe oraz wspomagające. Pacjentów z dysfunkcją wątroby należy badać w kierunku uszkodzenia wątroby. Jeśli wystąpi żółtaczka i (lub) aktywność AlAT jest ≥5 większa niż górna granica normy (GGN) należy przerwać leczenie infliksymabem i wykonać dokładne badania występujących zaburzeń. U pacjentów z istniejącymi wcześniej lub ostatnio zaistniałymi objawami zaburzeń demielinizacyjnych, przed rozpoczęciem leczenia infliksymabem należy wnikliwie ocenić stosunek korzyści do ryzyka. Jeśli rozwiną się te zaburzenia, należy rozważyć zaprzestanie leczenia preparatem. Ze względu na ryzyko rozwoju nowotworów złośliwych u pacjentów leczonych antagonistami TNF, należy zachować szczególną ostrożność rozważając podanie infliksymabu pacjentom z nowotworem złośliwym w wywiadzie, pacjentom o zwiększonym ryzyku wystąpienia nowotworów złośliwych z powodu nałogowego palenia, a także rozważając kontynuację leczenia u pacjentów, u których wystąpił nowotwór złośliwy. Należy również zachować ostrożność u pacjentów z łuszczycą, u których stosowano intensywne leczenie immunosupresyjne lub długotrwałe leczenie PUVA. Zaleca się przeprowadzanie okresowych badań skóry, zwłaszcza u pacjentów, u których stwierdza się czynniki ryzyka rozwoju raka skóry. Ze względu na ryzyko rozwoju chłoniaka T-komórkowego wątroby i śledziony, należy rozważyć potencjalne ryzyko leczenia skojarzonego azatiopryną lub 6-merkaptopuryną z infliksymabem (dotyczy to szczególnie młodzieży i młodych dorosłych mężczyzn). Wszystkich pacjentów z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego, którzy mają zwiększone ryzyko wystąpienia dysplazji lub raka jelita grubego (np. pacjenci z długotrwającym wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego lub pierwotnym stwardniającym zapaleniem dróg żółciowych) oraz pacjentów, którzy wcześniej mieli dysplazję lub raka jelita grubego, należy przed rozpoczęciem leczenia i w czasie trwania choroby badać w regularnych odstępach czasu w kierunku dysplazji. Badanie powinno obejmować kolonoskopię i biopsje zgodnie z lokalnymi zaleceniami. Ponieważ nie określono prawdopodobieństwa zwiększonego ryzyka rozwoju raka u pacjentów z nowo zdiagnozowaną dysplazją, ryzyko i korzyść dla każdego pacjenta musi być dokładnie ocenione i należy rozważyć zaprzestanie leczenia. Pacjentów z umiarkowaną niewydolnością serca (klasa I/II wg NYHA) leczonych infliksymabem należy bardzo uważnie monitorować, a w razie wystąpienia nowych objawów niewydolności serca lub pogarszania się istniejących nie kontynuować leczenia preparatem. Pacjentów należy monitorować pod kątem wystąpienia dyskrazji. U pacjentów z potwierdzonymi istotnymi zaburzeniami hematologicznymi należy rozważyć przerwanie leczenia infliksymabem. Należy przerwać stosowanie preparatu w przypadku zaobserwowania uruchomienia zjawisk autoimmunizacyjnych, np. objawów sugerujących zespół toczniopodobny oraz stwierdzenia przeciwciał przeciw dwuniciowemu DNA. Doświadczenie dotyczące bezpieczeństwa stosowania leku u pacjentów po operacjach, włączając plastykę stawu, jest ograniczone. W przypadku planowania zabiegu operacyjnego należy wziąć pod uwagę długi okres półtrwania infliksymabu. Pacjenci wymagający przeprowadzenia zabiegu operacyjnego podczas leczenia infliksymabem, muszą być bardzo uważnie monitorowani pod kątem wystąpienia zakażenia. W przypadku choroby Crohna brak odpowiedzi na leczenie może wskazywać na obecność ustalonego zwężenia jelita, która może wymagać leczenia chirurgicznego. Dostępne dane sugerują, że infliksymab nie pogarsza i nie powoduje wystąpienia zwężenia jelita. Jeśli wystąpią ostre reakcje związane z infuzją, należy natychmiast przerwać infuzję. Mogące się tworzyć przeciwciała przeciwko infliksymabowi są związane ze wzrostem częstości występowania reakcji związanych z infuzją. Obserwowano związek między powstawaniem przeciwciał wobec infliksymabu i skróceniem trwania odpowiedzi na leczenie. Jednoczesne podanie immunomodulatorów było związane ze zmniejszeniem liczby przypadków powstawania przeciwciał wobec infliksymabu i częstości występowania reakcji związanych z infuzją. Pacjenci, którzy przerywają leczenie immunosupresyjne przed lub podczas leczenia infliksymabem mają zwiększone ryzyko powstawania tych przeciwciał. Jeśli wystąpią poważne reakcje należy zastosować leczenie objawowe i nie wolno podawać kolejnych infuzji infliksymabu. Ryzyko wystąpienia reakcji nadwrażliwości typu późnego zwiększa się wraz z wydłużeniem przerwy pomiędzy kolejnymi podaniami preparatu. Pacjenci leczeni ponownie po długiej przerwie muszą być bardzo uważnie obserwowani, z uwagi na możliwość wystąpienia objawów nadwrażliwości typu późnego. Nie zaleca się stosowania infliksymabu w skojarzeniu z anakinrą, abataceptem lub innymi lekami biologicznymi. Nie zaleca się równoczesnego stosowania infliksymabu i szczepionek zawierających żywe drobnoustroje. U niemowląt narażonych w okresie życia płodowego na infliksymab, zgłaszano przypadki zgonów z powodu rozsianego zakażenia prątkami Bacillus Calmette-Guérin (BCG) po podaniu szczepionki BCG po porodzie. Po porodzie zaleca się zachowanie co najmniej sześciomiesięcznego okresu oczekiwania przed podaniem szczepionek zawierających żywe drobnoustroje niemowlętom narażonych w okresie życia płodowego na infliksymab. Nie zaleca się podawania szczepionki zawierającej żywe drobnoustroje niemowlęciu karmionemu piersią w czasie, gdy matka przyjmuje infliksymab, chyba że stężenia infliksymabu w surowicy u niemowlęcia są niewykrywalne. Zaleca się, aby dzieci przed rozpoczęciem stosowania infliksymabu otrzymały w miarę możliwości wszystkie szczepionki, jakie powinny przyjąć w danym wieku zgodnie z aktualnymi wytycznymi. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania i skuteczności infliksymabu u dzieci i młodzieży w wieku <18 lat w leczeniu: łuszczycy, młodzieńczego idiopatycznego zapalenia stawów, łuszczycowego zapalenia stawów, zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa, młodzieńczego reumatoidalnego zapalenia stawów; brak zaleceń dotyczących dawkowania. Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności infliksymabu u dzieci w wieku <6 lat w leczeniu: choroby Crohna, wrzodziejącego zapalenia jelita grubego.
Reklama
Remicade - ciąża
Infliksymab należy stosować u kobiet w okresie ciąży wyłącznie, jeśli jest to bezwzględnie konieczne. Umiarkowana liczba prospektywnie rejestrowanych ciąż, zakończonych żywym urodzeniem o znanym zakończeniu w czasie których zastosowano infliksymab, w tym około 1100 ciąż w czasie których stosowano infliksymab w I trymestrze, nie wskazuje na zwiększenie odsetka wad rozwojowych u noworodków. Na podstawie badania obserwacyjnego prowadzonego w północnej Europie, u kobiet u których stosowano infliksymab w czasie ciąży (z jednoczesnym stosowaniem lub bez jednoczesnego stosowania leków immunomodulacyjnych/kortykosteroidów, 270 ciąż) zaobserwowano zwiększone ryzyko wykonania cesarskiego cięcia, wystąpienia porodu przedwczesnego, noworodków za małych w stosunku do wieku ciążowego oraz noworodków z niską masą urodzeniową w porównaniu do kobiet u których stosowano wyłącznie leki immunomodulacyjne/kortykosteroidy (6460 ciąż). Potencjalne znaczenie narażenia na infliksymab i (lub) nasilenia choroby podstawowej w tych przypadkach pozostaje niejasne. Z uwagi na hamowanie TNFα, infliksymab podawany w czasie ciąży może zaburzać prawidłową odpowiedź immunologiczną u noworodków. lnfliksymab przenika przez łożysko i był wykrywany w surowicy niemowląt do 12 miesięcy po porodzie. Niemowlęta narażone na infliksymab w okresie życia płodowego mogą być w grupie zwiększonego ryzyka zakażenia, w tym ciężkiego rozsianego zakażenia, które może zagrażać życiu. Nie zaleca się podawania szczepionek zawierających żywe drobnoustroje (np. szczepionki BCG) niemowlętom narażonym w okresie życia płodowego na infliksymab przez 12 miesięcy po porodzie. Jeśli szczepienie wiąże się z wyraźną korzyścią kliniczną dla danego niemowlęcia, można rozważyć podanie szczepionki zawierającej żywe drobnoustroje we wcześniejszym terminie, jeżeli stężenia infliksymabu w surowicy niemowlęcia są niewykrywalne lub jeżeli infliksymab podawano wyłącznie w I trymestrze ciąży. Zgłaszano również przypadki agranulocytozy. Infliksymab był wykrywany w niewielkich ilościach w mleku ludzkim. Był także wykrywany w surowicy niemowlęcia po ekspozycji na infliksymab podczas karmienia piersią. Nie zaleca się podawania szczepionek zawierających żywe drobnoustroje niemowlęciu karmionemu piersią w czasie, gdy matka przyjmuje infliksymab, chyba że stężenia infliksymabu w surowicy u niemowlęcia są niewykrywalne. Można rozważyć stosowanie infliksymabu podczas karmienia piersią. Antykoncepcja. Kobiety w wieku rozrodczym powinny rozważyć stosowanie odpowiednich środków antykoncepcyjnych, aby zapobiec zajściu w ciążę. Stosowanie środków antykoncepcyjnych powinno obejmować również okres co najmniej 6 miesięcy po zakończeniu ostatniego leczenia infliksymabem.
Reklama
Remicade - efekty uboczne
Bardzo często: zakażenia wirusowe (np. grypa, zakażenia wirusem herpes), ból głowy, zakażenia górnych dróg oddechowych, zapalenie zatok, ból brzucha, nudności, reakcje związane z infuzją, ból. Często: zakażenia bakteryjne (np. posocznica, zapalenie tkanki łącznej, ropień), neutropenia, leukopenia, niedokrwistość, uogólnione powiększenie węzłów chłonnych, reakcje alergiczne ze strony układu oddechowego, depresja, bezsenność, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego i pozabłędnikowego, niedoczulica, parestezja, zapalenie spojówek, tachykardia, kołatania serca, niedociśnienie, nadciśnienie tętnicze, siniaki, uderzenia gorąca, zaczerwienienie twarzy, zakażenia dolnych dróg oddechowych (np. zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc), duszność, krwawienie z nosa, krwotoki żołądkowo-jelitowe, biegunka, dyspepsja, refluks żołądkowo-przełykowy, zaparcie, zaburzenia czynności wątroby, zwiększenie aktywności aminotransferaz, nowe zachorowania lub zaostrzenie łuszczycy, w tym łuszczyca krostkowa (pierwotnie dłoni i stóp), pokrzywka, wysypka, świąd, nadmierne pocenie, sucha skóra, grzybica skóry, wyprysk, łysienie, ból stawów, ból mięśni, ból pleców, zakażenie układu moczowego, ból w klatce piersiowej, zmęczenie, gorączka, reakcje w miejscu podania, dreszcze, obrzęk. Niezbyt często: gruźlica, zakażenia grzybicze (np. kandydoza), małopłytkowość, limfopenia, limfocytoza, reakcje anafilaktyczne, zespół toczniopodobny, choroba posurowicza, dyslipidemia, objawy przypominające chorobę posurowiczą, amnezja, pobudzenie, splątanie, senność, nerwowość, napad padaczkowy, neuropatia, zapalenie rogówki, obrzęk okołooczodołowy, jęczmień, niewydolność serca (nowe zachorowania lub nasilenie), arytmia, omdlenia, bradykardia, niedokrwienie obwodowe, zakrzepowe zapalenie żył, krwiaki, obrzęk płuc, skurcz oskrzeli, zapalenie opłucnej, wysięk opłucnowy, perforacja jelit, zwężenie jelit, zapalenie uchyłka, zapalenie trzustki, zapalenie warg, zapalenie wątroby, uszkodzenie komórek wątrobowych, zapalenie pęcherzyka żółciowego, wysypka pęcherzowa, grzybica paznokci, łojotok, trądzik różowaty, brodawka skórna, hiperkeratoza, nieprawidłowa pigmentacja skóry, odmiedniczkowe zapalenie nerek, zapalenie pochwy, zaburzenia procesów gojenia, dodatnie autoprzeciwciała. Rzadko: zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, zakażenia oportunistyczne (pneumocystoza, histoplazmoza, aspergiloza, kokcydioidomykoza, kryptokokoza, blastomykoza, zakażenia atypowymi mykobakteriami, listerioza, salmonelloza oraz zakażenia wirusem cytomegalii), zakażenia pasożytnicze, reaktywacja zakażenia wirusem zapalenia wątroby typu B, chłoniak, chłoniak nieziarniczy, choroba Hodgkina, białaczka, czerniak, rak szyjki macicy, agranulocytoza, zakrzepowa plamica małopłytkowa, pancytopenia, niedokrwistość hemolityczna, samoistna plamica małopłytkowa, wstrząs anafilaktyczny, zapalenie naczyń, reakcja sarkoidopodobna, apatia, poprzeczne zapalenie rdzenia kręgowego, choroby demielinizacyjne ośrodkowego układu nerwowego (choroba podobna do stwardnienia rozsianego i zapalenie nerwu wzrokowego), choroby demielinizacyjne obwodowego układu nerwowego (takie jak: zespół Guillain-Barre, przewlekła demielinizacyjna polineuropatia zapalna i wieloogniskowa neuropatia ruchowa), wewnętrzne zapalenie oka, sinica, wysięk osierdziowy, niewydolność krążenia, wybroczyny, skurcz naczyń, śródmiąższowe choroby płuc (w tym choroba gwałtownie postępująca, zwłóknienie płuc oraz zapalenie płuc), autoimmunologiczne zapalenie wątroby, żółtaczka, martwica toksyczno-rozpływna naskórka, zespół Stevensa-Johnsona, rumień wielopostaciowy, czyraczność, linijna IgA dermatoza pęcherzowa (LABD), ostra uogólniona osutka krostkowa (AGEP), reakcje liszajowate, zmiany ziarniniakowe, nieprawidłowy układ dopełniacza. Częstość nieznana: zakażenie z przełamania po zaszczepieniu (po narażeniu w okresie płodowym na infliksymab), chłoniak T-komórkowy wątrobowo-śledzionowy (szczególnie u młodzieży oraz młodych dorosłych pacjentów z chorobą Crohna lub wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego), rak z komórek Merkla, mięsak Kaposiego, incydenty naczyniowo-mózgowe występujące w ścisłym związku czasowym z infuzją, przemijająca utrata wzroku występująca w czasie infuzji lub w ciągu 2 h po infuzji, niedokrwienie mięśnia sercowego (zawał mięśnia sercowego występujące w czasie infuzji lub w ciągu 2 h po infuzji), niewydolność wątroby, nasilenie objawów zapalenia skórno-mięśniowego.
Remicade - interakcje
U pacjentów z RZS, łuszczycowym zapaleniem stawów i chorobą Leśniowskiego-Crohna wykazano, że jednoczesne podawanie metotreksatu lub innych immunomodulatorów i infliksymabu ogranicza tworzenie przeciwciał skierowanych przeciwko infliksymabowi i zwiększa jego stężenie w surowicy krwi. Jednakże wyniki te nie są pewne z uwagi na ograniczenia zastosowanej metody oznaczania infliksymabu i przeciwciał przeciwko infliksymabowi w surowicy. Kortykosteroidy nie wykazują istotnego klinicznie wpływu na farmakokinetykę infliksymabu. Nie zaleca się kojarzenia preparatu z innymi biologicznymi preparatami stosowanymi w leczeniu tych samych chorób, w tym także z anakinrą i abataceptem. Nie zaleca się podawania szczepionek zawierających żywe drobnoustroje (np. szczepionki BCG) niemowlętom narażonym w okresie życia płodowego na infliksymab przez 12 miesięcy po porodzie. Jeśli szczepienie wiąże się z wyraźną korzyścią kliniczną dla danego niemowlęcia, można rozważyć podanie szczepionki zawierającej żywe drobnoustroje we wcześniejszym terminie, jeżeli stężenia infliksymabu w surowicy niemowlęcia są niewykrywalne lub jeżeli infliksymab podawano wyłącznie w I trymestrze ciąży. Nie zaleca się podawania szczepionki zawierającej żywe drobnoustroje niemowlęciu karmionemu piersią w czasie, gdy matka przyjmuje infliksymab, chyba że stężenia infliksymabu w surowicy u niemowlęcia są niewykrywalne. Nie zaleca się podawania czynników zakaźnych o zastosowaniu terapeutycznym jednocześnie z infliksymabem.
Remicade - dawkowanie
Dożylnie. Leczenie preparatem powinno być rozpoczynane i nadzorowane przez lekarza doświadczonego w rozpoznawaniu i leczeniu reumatoidalnego zapalenia stawów lub zapalnych chorób jelit, zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa, łuszczycowego zapalenia stawów lub łuszczycy. W czasie leczenia preparatem dawki stosowanych jednocześnie innych leków, np. kortykosteroidów, czy leków immunosupresyjnych powinny być zoptymalizowane. Dorośli (≥18 lat). Reumatoidalne zapalenie stawów: 3 mg/kg mc. w infuzji dożylnej, kolejne infuzje w dawce 3 mg/kg mc. podawane są po 2 i 6 tyg. od pierwszej infuzji, a następnie co 8 tyg. Leczenie infliksymabem wymaga równoczesnego podawania metotreksatu. Odpowiedź kliniczną uzyskuje się w ciągu 12 tyg. leczenia. Jeśli odpowiedź pacjenta nie jest odpowiednia lub po tym okresie odpowiedź zaniknie, należy rozważyć stopniowe zwiększenie dawki o około 1,5 mg/kg, do maksymalnej dawki 7,5 mg/kg, co 8 tyg. Alternatywnie można rozważyć podawanie dawki 3 mg/kg, w odstępie co 4 tyg. Jeśli uzyskano odpowiednią odpowiedź u pacjentów należy kontynuować leczenie wybraną dawką lub z wybraną częstością podawania. Należy dokładnie rozważyć kontynuację leczenia u pacjentów, u których nie stwierdzono korzyści leczniczej w ciągu pierwszych 12 tyg. leczenia lub po dostosowaniu dawki. Umiarkowana do ciężkiej, czynna postać choroby Crohna: 5 mg/kg mc. w infuzji dożylnej, a następnie dodatkowo 5 mg/kg mc. po 2 tyg. od pierwszego podania leku. Jeśli pacjent nie odpowiada na leczenie po podaniu 2 dawek nie należy stosować dodatkowego leczenia infliksymabem. Dostępne dane nie uzasadniają dalszego leczenia infliksymabem pacjentów, którzy nie odpowiedzieli w ciągu 6 tyg. na podanie pierwszej infuzji. U pacjentów odpowiadających na leczenie, zaleca się następujące alternatywne sposoby dalszego leczenia: a. podtrzymanie - kolejne infuzje w dawce 5 mg/kg mc. po 6 tyg. po podaniu pierwszej dawki, a następnie infuzje co 8 tyg. lub b. ponowne podanie - infuzja w dawce 5 mg/kg mc. jeśli objawy choroby wystąpią ponownie. Pomimo braku porównawczych doniesień, istnieją ograniczone dane wskazujące, że u pacjentów, którzy wyjściowo odpowiedzieli na leczenie po podaniu dawki 5 mg/kg mc., ale u których następnie doszło do zaniku odpowiedzi, można odpowiedź na leczenie przywrócić poprzez zwiększenie dawki leku. Należy dokładnie rozważyć dalsze kontynuowanie leczenia u pacjentów, u których nie obserwowano żadnej korzyści terapeutycznej po dostosowaniu dawki leku. Postać czynna choroby Crohna z przetokami: 5 mg/kg mc. w infuzji dożylnej, a następnie po 2 i 6 tyg. od pierwszego podania należy podać dodatkowe infuzje w dawce 5 mg/kg mc. Jeśli pacjent nie odpowiada na leczenie po podaniu 3 dawek nie należy kontynuować leczenia infliksymabem. U pacjentów odpowiadających na leczenie, zaleca się następujące alternatywne sposoby dalszego leczenia: a. podtrzymanie - kolejne infuzje w dawce 5 mg/kg mc. co 8 tyg. lub b. ponowne podanie - infuzja w dawce 5 mg/kg mc. jeśli objawy choroby nawrócą, a następnie infuzje w dawce 5 mg/kg mc. co 8 tyg. Pomimo braku porównawczych doniesień, istnieją ograniczone dane wskazujące, że u pacjentów, którzy wyjściowo odpowiedzieli na leczenie po podaniu dawki 5 mg/kg mc., ale u których następnie doszło do zaniku odpowiedzi, można odpowiedź na leczenie przywrócić poprzez zwiększenie dawki leku. Należy dokładnie rozważyć dalsze kontynuowanie leczenia u pacjentów, u których nie obserwowano żadnej korzyści terapeutycznej po dostosowaniu dawki leku. Doświadczenie z ponownym podawaniem w przypadku nawrotu objawów podmiotowych lub przedmiotowych choroby Crohna jest ograniczone. Brak porównawczych wyników dotyczących stosunku korzyści do ryzyka z innymi alternatywnymi metodami ciągłego leczenia. Ponowne podanie w chorobie Crohna i reumatoidalnym zapaleniu stawów: jeśli wystąpi nawrót objawów choroby, lek można podać ponownie w ciągu 16 tyg. od ostatniej infuzji. Reakcje nadwrażliwości typu późnego obserwowano niezbyt często. Występowały one gdy przerwa w stosowaniu leku była krótsza niż 1 rok. Nie oceniono skuteczności i bezpieczeństwa ponownego stosowania leku po przerwie dłuższej niż 16 tyg. Wrzodziejące zapalenie jelita grubego: 5 mg/kg mc. w infuzji dożylnej, następnie po 2 i 6 tyg. od pierwszego podania należy podać dodatkowe infuzje w dawce 5 mg/kg mc., a potem co 8 tyg. Z dostępnych danych wynika, że odpowiedź kliniczną uzyskuje się w ciągu 14 tyg. leczenia, tj. po podaniu 3 dawek. Należy dokładnie rozważyć kontynuację leczenia u pacjentów, u których nie stwierdzono korzyści leczniczej w czasie tego okresu. Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności ponownego podawania inaczej niż co 8 tyg. Zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa: 5 mg/kg mc. w infuzji dożylnej, następnie po 2 i 6 tyg. od pierwszego podania należy podać dodatkowe infuzje w dawce 5 mg/kg mc., a potem co 6 do 8 tyg. Jeśli pacjent nie zareaguje na leczenie do 6. tyg. (tj. po podaniu 2 dawek) nie należy podawać kolejnych dawek infliksymabu. Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności ponownego podawania inaczej niż co 6 do 8 tyg. Łuszczycowe zapalenie stawów: 5 mg/kg mc. w infuzji dożylnej, następnie po 2 i 6 tyg. od pierwszego podania należy podać dodatkowe infuzje w dawce 5 mg/kg mc., a potem co 8 tyg. Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności ponownego podawania inaczej niż co 8 tyg. Łuszczyca: 5 mg/kg mc. w infuzji dożylnej, następnie po 2 i 6 tyg. od pierwszego podania należy podać dodatkowe infuzje w dawce 5 mg/kg mc., a potem co 8 tyg. Jeśli pacjent nie zareaguje na leczenie po 14 tyg. (tj. po podaniu 4 dawek) nie należy podawać kolejnych dawek infliksymabu. Ograniczone doświadczenie dotyczące ponownego podania w łuszczycy jednej dawki leku po 20-tyg. przerwie wskazuje na zmniejszenie skuteczności i zwiększenie liczby przypadków łagodnych lub średnio nasilonych reakcji związanych z infuzją w porównaniu do pierwszego kursu leczenia. Ograniczone doświadczenie dotyczące ponownego leczenia po kolejnym rzucie choroby za pomocą schematów reindukcyjnych sugeruje większy odsetek reakcji na wlew, w tym poważnych reakcji na wlew, w porównaniu do 8-tyg. leczenia podtrzymującego. Ponowne podanie leku w poszczególnych wskazaniach: w przypadku przerwania leczenia podtrzymującego i potrzeby ponownego włączenia leku nie zaleca się stosowania schematu reindukcyjnego. W tej sytuacji infliksymab należy ponownie podać w dawce pojedynczej, a następnie w dawce podtrzymującej zgodnie z powyższymi zaleceniami. Dzieci i młodzież. Choroba Crohna (6 do 17 lat): 5 mg/kg mc. w infuzji dożylnej, następnie infuzje w dawce 5 mg/kg mc. po 2 i 6 tyg. od pierwszej infuzji, a potem co 8 tyg. Dostępne dane nie uzasadniają dalszego leczenia infliksymabem u dzieci i młodzieży, które nie zareagowały w ciągu pierwszych 10 tyg. leczenia. Niektórzy pacjenci mogą wymagać krótszych przerw między poszczególnymi dawkami, aby utrzymać korzyści kliniczne, podczas gdy u innych mogą wystarczyć dłuższe przerwy. U pacjentów, u których odstęp między dawkami skrócono do mniej niż 8 tyg., ryzyko wystąpienia działań niepożądanych może być większe. W przypadku osób, u których po zmianie odstępu między dawkami nie wykazano żadnych oznak wskazujących na dodatkowe korzyści terapeutyczne, należy starannie rozważyć możliwość kontynuowania terapii według schematu ze skróconym odstępem. Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności infliksymabu u dzieci z chorobą Crohna w wieku <6 lat; brak zaleceń dotyczących dawkowania. Wrzodziejące zapalenie jelita grubego (6 do 17 lat): 5 mg/kg mc. w infuzji dożylnej, następnie infuzje w dawce 5 mg/kg mc. po 2 i 6 tyg. od pierwszej infuzji, a potem co 8 tyg. Dostępne dane nie uzasadniają dalszego leczenia infliksymabem u dzieci i młodzieży, które nie zareagowały w ciągu pierwszych 8 tyg. leczenia. Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności infliksymabu u dzieci z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego w wieku <6 lat; brak zaleceń dotyczących dawkowania. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów w podeszłym wieku. Nie badano stosowania leku u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek i (lub) wątroby; nie można podać żadnych zaleceń dotyczących dawki leku. Sposób podania: lek należy podawać w infuzji dożylnej trwającej 2 h. Wszystkich pacjentów należy obserwować przez co najmniej 1-2 h po infuzji, aby zauważyć ostre reakcje związane z infuzją leku. W trakcie podawania infliksymabu musi być dostępny zestaw reanimacyjny. Aby zapobiec umiarkowanym i przemijającym reakcjom związanym z infuzją zalecana jest premedykacja lekiem przeciwhistaminowym, hydrokortyzonem i (lub) paracetamolem. Można również zmniejszyć szybkość infuzji, w celu zmniejszenia ryzyka reakcji związanych z infuzją, szczególnie w przypadkach, gdy reakcje związane z infuzją występowały w przeszłości. U starannie wybranych dorosłych pacjentów, którzy tolerowali przynajmniej 3 początkowe 2-godzinne wlewy infliksymabu (faza indukcji) i otrzymują leczenie podtrzymujące, można uwzględnić podanie kolejnych wlewów w czasie nie krótszym niż 1 h. Jeśli w wyniku podania krótszego wlewu u pacjenta wystąpi reakcja poinfuzyjna, a leczenie ma być kontynuowane, można rozważyć wolniejsze tempo podawania wlewu. Nie przeprowadzono badań dotyczących krótszego czasu podawania wlewu w dawkach >6 mg/kg mc.
Remicade - uwagi
Podczas prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn należy wziąć pod uwagę ryzyko wystąpienia zawrotów głowy. Preparat należy przechowywać w temp. 2st.-8st.C.
