Rexetin

Rexetin - skład

1 tabl. powl. zawiera 20 mg paroksetyny w postaci półwodnego chlorowodorku.

Reklama

Rexetin - działanie

Silny i selektywnie działający inhibitor wychwytu zwrotnego serotoniny w neuronach mózgowych. Paroksetyna wykazuje niewielkie powinowactwo do receptorów muskarynowych, adrenergicznych (α₁, α₂ i β), dopaminergicznych (D₂), serotoninergicznych (5HT₁, 5HT₂) oraz histaminowych (H₁). Po podaniu doustnym paroksetyna dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego i podlega efektowi pierwszego przejścia. Stężenie w stanie stacjonarnym uzyskuje się po 7-14 dniach od rozpoczęcia leczenia. Około 95% leku wiąże się z białkami osocza. Około 64% dawki leku jest wydalane z moczem w postaci metabolitów, przy czym w postaci niezmienionej jest wydalane mniej niż 2% dawki. Około 36% jest wydalane z kałem, głównie w postaci metabolitów, a mniej niż 1% w postaci niezmienionej. T_0,5 najczęściej wynosi około 24 h.

Reklama

Rexetin - wskazania

Leczenie: ciężkiego epizodu depresji; zaburzenia obsesyjno-kompulsyjnego; zaburzenia lękowego z napadami lęku z agorafobią lub bez agorafobii; fobii społecznej; zaburzenia lękowego uogólnionego; zaburzenia stresowego pourazowego.

Reklama

Rexetin - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Przeciwwskazane jest jednoczesne stosowanie z inhibitorami MAO. W wyjątkowych okolicznościach linezolid (antybiotyk, który jest odwracalnym nieselektywnym inhibitorem MAO) można podawać w skojarzeniu z paroksetyną pod warunkiem, że możliwe jest prowadzenie ścisłej obserwacji objawów zespołu serotoninowego i monitorowanie ciśnienia tętniczego. Leczenie paroksetyną może być rozpoczęte: po 2 tyg. od zakończenia stosowania nieodwracalnych inhibitorów MAO, lub co najmniej po 24 h od zakończenia stosowania odwracalnych inhibitorów MAO (np. moklobemidu, linezolidu, chlorku metylotioniny (błękit metylenowy: środek stosowany przedoperacyjnie w celu wizualizacji struktur; jest odwracalnym selektywnym inhibitorem MAO). Co najmniej 1 tydz. powinien upłynąć od przerwania leczenia paroksetyną do rozpoczęcia leczenia którymkolwiek inhibitorem MAO. Nie należy stosować paroksetyny jednocześnie z tiorydazyną (paroksetyna może powodować zwiększenie stężenia tiorydazyny w osoczu). Podanie samej tiorydazyny może prowadzić do wydłużenia odstępu QTc i związanych z tym ciężkich komorowych zaburzeń rytmu, takich jak torsades de pointes i nagłej śmierci. Nie należy stosować paroksetyny jednocześnie z pimozydem.

Reklama

Rexetin - ostrzeżenia

Nie należy stosować paroksetyny w leczeniu dzieci i młodzieży poniżej 18 lat. W badaniach klinicznych zachowania samobójcze (próby i myśli samobójcze) i wrogość (głównie agresję, zachowania buntownicze i przejawy gniewu) obserwowano częściej u dzieci i nastolatków leczonych lekami przeciwdepresyjnymi niż w grupach kontrolnych przyjmujących placebo. Jeśli mimo to, na podstawie obrazu klinicznego, zostanie podjęta decyzja o leczeniu, pacjent musi być starannie obserwowany pod kątem objawów związanych z samobójstwem. Poza tym brak danych dotyczących bezpieczeństwa leku w terapii przewlekłej u dzieci i młodzieży, szczególnie danych dotyczących wpływu na wzrost, dojrzewanie oraz rozwój intelektualny i behawioralny. Depresja wiąże się ze zwiększonym ryzykiem występowania myśli samobójczych, samookaleczeń i samobójstwa. Ryzyko takie utrzymuje się, aż do momentu uzyskania istotnej remisji. Pacjent powinien być starannie monitorowany do momentu pojawienia się poprawy oraz w pierwszym okresie zdrowienia (zwiększone ryzyko samobójstwa). U pacjentów leczonych z powodu innych zaburzeń psychicznych należy podjąć takie same środki ostrożności, jak u pacjentów z ciężkim epizodem depresji. Pacjenci ze zdarzeniami związanymi z samobójstwem w wywiadzie oraz pacjenci wykazujący znacznie nasilone wyobrażenia samobójcze przed rozpoczęciem leczenia, stanowią grupę wysokiego ryzyka wystąpienia myśli lub prób samobójczych i powinni być dokładnie nadzorowani w trakcie leczenia, szczególnie pacjenci w wieku poniżej 25 lat. U pacjentów z objawami akatyzji zwiększanie dawki może być szkodliwe. W przypadku wystąpienia objawów zespołu serotoninowego lub objawów złośliwego zespołu neuroleptycznego należy natychmiast przerwać leczenie paroksetyną i zastosować odpowiednie objawowe leczenie podtrzymujące. Ze względu na ryzyko zespołu serotoninowego nie należy stosować paroksetyny w połączeniu z prekursorami serotoniny (np. tryptofan, oksytryptan). Jeśli jednoczesne leczenie paroksetyną w skojarzeniu z innymi lekami serotoninergicznymi i (lub) neuroleptykami lub opioidami (tramadol, petydyna, buprenorfina lub jej połączenie z naloksonem) jest klinicznie uzasadnione, zaleca się uważną obserwację pacjenta, zwłaszcza w początkowej fazie leczenia i podczas zwiększania dawki. Należy zachować ostrożność u pacjentów z manią w wywiadzie; u pacjentów wchodzących w fazę maniakalną leczenie paroksetyną należy przerwać. Zaleca się ostrożność u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek i u pacjentów z niewydolnością wątroby. U pacjentów z cukrzycą stosowanie leku z grupy SSRI może zaburzyć kontrolę glikemii - konieczna może być modyfikacja dawki insuliny i (lub) doustnego leku hipoglikemizującego. Ponadto istnieje możliwość wystąpienia podwyższonego stężenia glukozy we krwi w przypadku równoczesnego przyjmowania paroksetyny i prawastatyny. Należy zachować ostrożność stosując paroksetynę u pacjentów z padaczką. W przypadku wystąpienia drgawek lek należy odstawić. Kliniczne doświadczenie z jednoczesnym stosowaniem paroksetyny i terapii elektrowstrząsami jest niewielkie. Należy zachować ostrożność stosując paroksetynę u osób z jaskrą z wąskim kątem przesączania lub z jaskrą w wywiadzie. U pacjentów z chorobami serca należy zachować typowe środki ostrożności. Ze względu na ryzyko hiponatremii zachować ostrożność u pacjentów w podeszłym wieku oraz u osób zagrożonych rozwojem hiponatremii, np. z powodu jednocześnie przyjmowanych leków lub u pacjentów z marskością wątroby. Istnieją doniesienia o nieprawidłowościach polegających na krwawieniach w obrębie skóry (np. wybroczyny i plamica) podczas stosowania leków z grupy SSRI. Opisywano również krwawienia z przewodu pokarmowego lub z dróg rodnych. Leki z grupy SSRI i SNRI mogą zwiększać ryzyko wystąpienia krwotoku poporodowego. U pacjentów w podeszłym wieku ryzyko nie miesiączkowego krwawienia może być zwiększone. Ze względu na ryzyko krwawień zaleca się zachowanie ostrożności u pacjentów przyjmujących leki z grupy SSRI jednocześnie z doustnymi lekami przeciwkrzepliwymi, lekami upośledzającymi funkcję płytek lub innymi lekami mogącymi zwiększać ryzyko krwawienia (np. atypowe leki przeciwpsychotyczne takie jak klozapina, fenotiazyny, większość trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, kwas acetylosalicylowy, NLPZ, inhibitory COX-2) jak również u pacjentów z zaburzeniami krzepnięcia lub z chorobami mogącymi predysponować do krwawień w wywiadzie. Skuteczność działania tamoksyfenu może być zmniejszona w przypadku jednoczesnego stosowania z paroksetyną - gdy to możliwe, należy unikać skojarzonego leczenia. Leki z grup SSRI oraz SNRI mogą spowodować wystąpienie objawów zaburzeń czynności seksualnych. Zgłaszano przypadki długotrwałych zaburzeń czynności seksualnych, w których objawy utrzymywały się pomimo przerwania stosowania SSRI i (lub) SNRI. Zastosowanie paroksetyny nie było badane u dzieci poniżej 7 lat - nie stosować leku w tej grupie wiekowej. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.

Reklama

Rexetin - ciąża

Niektóre badania epidemiologiczne sugerują zwiększenie ryzyka wystąpienia u płodów wrodzonych wad rozwojowych, zwłaszcza układu sercowo-naczyniowego (np. ubytki w przegrodzie międzykomorowej lub przegrodzie międzyprzedsionkowej serca) związane ze stosowaniem paroksetyny w I trymestrze ciąży. Mechanizm tych zmian jest nieznany. Paroksetyna może być stosowania w ciąży tylko wtedy, kiedy istnieją ścisłe wskazania do jej stosowania. U kobiet w ciąży lub u kobiet, które planują ciążę, lekarz powinien rozważyć alternatywną opcję leczenia. Należy unikać nagłego przerywania leczenia paroksetyną podczas ciąży. Należy obserwować noworodki, których matki kontynuowały przyjmowanie paroksetyny w późnym okresie ciąży, zwłaszcza w III trymestrze. U noworodków, których matki stosowały paroksetynę w późnym okresie ciąży, mogą wystąpić następujące objawy: zespół zaburzeń oddechowych, sinica, bezdech, drgawki, niestabilność temperatury ciała, trudności w karmieniu, wymioty, hipoglikemia, hipotonia, hipertonia, hiperrefleksja, drżenie, drżączka ze zdenerwowania, drażliwość, letarg, stały płacz, senność i trudności ze snem. Powyższe objawy mogą być spowodowane działaniem serotoninergicznym lub mogą być objawami odstawienia. W większości przypadków powikłania rozpoczynały się bezpośrednio albo wkrótce (<24 h) po porodzie. Dane epidemiologiczne sugerują, że zastosowanie leków z grupy SSRI w ciąży, w szczególności w jej późnym okresie, może zwiększyć ryzyko wystąpienia przetrwałego nadciśnienia płucnego noworodków (PPHN). Dane obserwacyjne wskazują na występowanie zwiększonego (<2-krotnie) ryzyka krwotoku poporodowego po narażeniu na działanie leków z grupy SSRI lub SNRI w ciągu miesiąca przed porodem. Mała ilość paroksetyny jest wydzielana do mleka. W opublikowanych badaniach stężenie paroksetyny w surowicy niemowląt karmionych piersią było niewykrywalne (<2 ng/ml) lub bardzo małe (<4 ng/ml) i u tych niemowląt nie obserwowano oznak działania leku. Jeśli nie przewiduje się objawów, można rozważyć karmienie piersią. Badania przeprowadzone na zwierzętach wykazały, że stosowanie paroksetyny może mieć przemijający wpływ na jakość nasienia. Dotychczas nie zaobserwowano wpływu na płodność u ludzi.

Reklama

Rexetin - efekty uboczne

Bardzo często: nudności, zaburzenia seksualne, obrzęki obwodowe. Często: zwiększenie stężenia cholesterolu, zmniejszenie apetytu, senność, bezsenność, pobudzenie, nietypowe marzenia senne (w tym koszmary senne), zawroty głowy, drżenie, ból głowy, zaburzenia koncentracji, niewyraźne widzenie, ziewanie, zaparcie, biegunka, suchość błony śluzowej jamy ustnej, nadmierna potliwość, osłabienie, zwiększenie masy ciała. Niezbyt często: nieprawidłowe krwawienie przeważnie dotyczące skóry i błon śluzowych (najczęściej wybroczyny i krwawienia z dróg rodnych), zmiany stężenia glukozy u pacjentów z cukrzycą, splątanie, omamy, objawy pozapiramidowe, rozszerzenie źrenic, tachykardia zatokowa, przemijające obniżenie lub podwyższenie ciśnienia tętniczego, niedociśnienie ortostatyczne, wysypka, świąd, zatrzymanie moczu, nietrzymanie moczu. Rzadko: hiponatremia (szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku, czasami związana z zespołem niewłaściwego wydzielania ADH), reakcje maniakalne, lęk, depersonalizacja, napady paniki, akatyzja, drgawki, zespół niespokojnych nóg (RLS), bradykardia, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, bóle stawów, ból mięśni, hiperprolaktynemia/mlekotok, zaburzenia miesiączkowania (w tym krwotok miesiączkowy, krwotok maciczny, brak miesiączki, opóźnione i nieregularne miesiączki). Bardzo rzadko: trombocytopenia, ciężkie i potencjalnie śmiertelne reakcje alergiczne (w tym reakcje anafilaktoidalnei obrzęk naczynioruchowy), zespół niewłaściwego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH), zespół serotoninowy (objawy mogą obejmować: pobudzenie, splątanie, pocenie się, omamy, hiperrefleksja, mioklonie, dreszcze, tachykardia i drżenie), ostra jaskra, krwawienia z przewodu pokarmowego, zaburzenia czynności wątroby (takie jak zapalenie wątroby, czasami związane z żółtaczką i (lub) niewydolnością wątroby), ciężkie reakcje skórne (w tym rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona i martwica toksyczno-rozpływna naskórka), pokrzywka, nadwrażliwość na światło, priapizm. Częstość nieznana: myśli samobójcze, zachowania samobójcze i agresja (przypadki agresji odnotowano podczas stosowania po wprowadzeniu produktów do obrotu), bruksizm, szumy uszne pochodzenia błędnikowego, mikroskopowe zapalenie jelita grubego, krwotok poporodowy. Objawy odstawienia obserwowane po zaprzestaniu podawania paroksetyny. Często: zawroty głowy, zaburzenia czucia, zaburzenia snu, lęk, ból głowy. Niezbyt często: pobudzenie, nudności, drżenie, splątanie, pocenie się, chwiejność emocjonalna, zaburzenia widzenia, palpitacje, biegunka, drażliwość. Przerwanie leczenia paroksetyną (zwłaszcza nagłe) często prowadzi do wystąpienia objawów odstawienia. Zgłaszane były zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje, wrażenia wstrząsów elektrycznych i szum uszny), zaburzenia snu (w tym intensywne marzenia senne), pobudzenie lub lęk, nudności, drżenie, splątanie, pocenie się, ból głowy, biegunka, palpitacje, chwiejność emocjonalna, drażliwość i zaburzenia widzenia. Ogólnie dolegliwości te są łagodne do umiarkowanych i ustępują samoistnie. Jednak u części pacjentów mogą być ciężkie i (lub) przedłużone. Dlatego zaleca się, aby w przypadkach, gdy nie jest konieczne dalsze leczenie paroksetyną, lek odstawiać stopniowo przez zmniejszanie dawek. Dzieci i młodzież. Zaobserwowano następujące zdarzenia niepożądane: wzmożenie zachowań związanych z samobójstwem (w tym próby samobójcze i myśli samobójcze), samouszkodzenia i zwiększona wrogość. Myśli i próby samobójcze obserwowano głównie w badaniach klinicznych przeprowadzonych wśród młodzieży z ciężkim epizodem depresyjnym. Zwiększona wrogość występowała zwłaszcza wśród dzieci z zaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym, szczególnie wśród dzieci w wieku poniżej 12 lat. Ponadto zaobserwowano następujące zdarzenia niepożądane: zmniejszenie apetytu, drżenie, pocenie się, hiperkineza, pobudzenie, chwiejność emocjonalna (w tym płaczliwość, wahania nastroju), zdarzenia niepożądane związane z krwawieniami, głównie skóry lub błon śluzowych. Zaobserwowano następujące zdarzenia niepożądane podczas fazy stopniowego zmniejszania dawki lub po całkowitym zaprzestaniu podawania paroksetyny: chwiejność emocjonalna (w tym: płaczliwość, wahania nastroju, samouszkodzenia, myśli i próby samobójcze), nerwowość, zawroty głowy, nudności i ból brzucha.

Rexetin - interakcje

Nie stosować jednocześnie z inhibitorami MAO. Leczenie paroksetyną może być rozpoczęte po 2 tyg. od zakończenia stosowania nieodwracalnych inhibitorów MAO lub co najmniej po 24 h od zakończenia stosowania odwracalnych inhibitorów MAO (np. moklobemidu). Co najmniej 1 tydz. powinien upłynąć od przerwania leczenia paroksetyną do rozpoczęcia leczenia inhibitorem MAO. Nie stosować jednocześnie z tiorydazyną lub pimozydem. Jednoczesne podawanie paroksetyny i leków serotoninergicznych (w tym inhibitorów MAO, L-tryptofanu, tryptanów, linezolidu, chlorku metylotioniny, leków z grupy SSRI, litu, opioidów (tramadol, petydyna, buprenorfina lub jej połączenie z naloksonem) i preparatów zawierających ziele dziurawca) może powodować objawy związane z działaniem serotoniny (zespół serotoninowy) - konieczna jest ścisła kontrola i zachowanie ostrożności. W przypadku podawania paroksetyny w skojarzeniu z lekami hamującymi aktywność enzymów metabolizujących leki, dawki paroksetyny powinny mieścić się w dolnym zakresie dawkowania. Nie ma konieczności modyfikowania początkowej dawki leku, jeśli ma być podawany jednocześnie z lekami indukującymi enzymy metabolizujące leki (np. karbamazepiną, ryfampicyną, fenobarbitalem, fenytoiną) lub z fosamprenawirem/rytonawirem; późniejszych zmian dawki leku należy dokonywać na podstawie oceny jego działania klinicznego. Jednoczesne stosowanie fosamprenawiru/rytonawiru w dawkach 700/100 mg 2 razy na dobę z paroksetyną w dawce 20 mg na dobę u zdrowych ochotników przez 10 dni znacząco zmniejszało stężenie paroksetyny w osoczu (o ok. 55%); stężenia fosamrenawiru/rytonawiru pozostawały bez zmian. Brak danych dotyczących długotrwałego jednoczesnego stosowania (dłuższego niż 10 dni). Paroksetyna powoduje znaczne zwiększenie stężenia procyklidyny w osoczu (jeśli wystąpią objawy antycholinergiczne, dawkę procyklidyny należy zmniejszyć). U pacjentów z padaczką leczonych karbamazepiną, fenytoiną lub walproinianem sodu, jednoczesne podawanie paroksetyny nie zmieniało parametrów farmakokinetycznych i farmakodynamicznych leków przeciwpadaczkowych. Paroksetyna hamuje aktywność CYP2D6, co może prowadzić do zwiększenia stężenia w osoczu innych jednocześnie podawanych leków, metabolizowanych przez ten izoenzym, np. niektórych trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych (np. klomipraminy, nortryptyliny i dezypraminy), neuroleptyków z grupy pochodnych fenotiazyny (np. perfenazyny, tiorydazyny), rysperydonu, atomoksetyny, niektórych leków przeciwarytmicznych z grupy 1c (np. propafenonu, flekainidu) i metoprololu. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania paroksetyny i metoprololu podawanego w niewydolności krążenia, ze względu na jego wąski indeks terapeutyczny w tym wskazaniu. Hamowanie aktywności CYP2D6 przez paroksetynę może prowadzić do zmniejszenia stężenia aktywnego metabolitu w osoczu i przez to do zmniejszenia skuteczności tamoksyfenu - należy unikać skojarzonego leczenia. Należy zachować szczególną ostrożność podczas jednoczesnego stosowania paroksetyny z doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi, lekami wpływającymi na czynność płytek krwi lub innymi lekami zwiększającymi ryzyko krwawienia (np. atypowymi lekami przeciwpsychotycznymi - klozapiną, fenotiazyną, większością trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, kwasem acetylosalicylowym, NLPZ, inhibitorami COX-2) ze względu na zwiększone ryzyko krwawienia. Podobnie jak w przypadku stosowania innych leków psychotropowych, należy unikać alkoholu podczas leczenia paroksetyną. Jednoczesne podawanie paroksetyny i prawastatyny może prowadzić do wzrostu stężenia glukozy we krwi - u pacjentów z cukrzycą może być konieczne dostosowanie dawki leków przeciwcukrzycowych i (lub) insuliny. Ponadto leki z grupy SSRI mogą zmniejszać aktywność cholinesterazy osoczowej, powodując wydłużenie bloku nerwowo-mięśniowego wywoływanego przez miwakurium i suksametonium.

Rexetin - dawkowanie

Doustnie. Dorośli. Ciężki epizod depresji. Zalecana dawka dobowa wynosi 20 mg. Poprawa stanu pacjenta rozpoczyna się po 1 tyg., ale widoczna staje się od 2. tyg. leczenia. Podobnie jak w przypadku wszystkich leków przeciwdepresyjnych, dawkowanie należy zweryfikować i, jeśli to konieczne, dostosować w ciągu 3-4 tyg. od rozpoczęcia leczenia, a następnie według oceny klinicznej. U niektórych pacjentów, u których reakcja na dawkę 20 mg jest niewystarczająca, dawkę można stopniowo zwiększać o 10 mg, w zależności od reakcji pacjenta, aż do maksymalnej dawki 50 mg na dobę. Pacjenci z depresją powinni być leczeni przez dostatecznie długi czas, co najmniej 6 mies., aby zapewnić ustąpienie objawów. Zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne. Zalecana dawka dobowa wynosi 40 mg. Pacjenci powinni rozpoczynać leczenie od dawki 20 mg na dobę. Dawka może być zwiększana stopniowo o 10 mg, do wielkości dawki zalecanej. Jeśli po kilku tygodniach stosowania zalecanej dawki obserwowana reakcja na leczenie jest niewystarczająca, niektórzy pacjenci mogą odnieść korzyść ze stopniowego zwiększania dawki, aż do maksymalnej dawki 60 mg na dobę. Pacjenci powinni być leczeni przez dostatecznie długi czas, aby zapewnić ustąpienie objawów. Okres ten może trwać kilka miesięcy lub nawet dłużej. Zaburzenie lękowe z napadami lęku. Zalecana dawka dobowa wynosi 40 mg na dobę. Leczenie należy rozpoczynać od dawki 10 mg na dobę i zwiększać ją stopniowo o 10 mg, w zależności od reakcji pacjenta, aż do osiągnięcia zalecanej dawki. Rozpoczynanie leczenia od małej dawki początkowej zalecane jest w celu zredukowania do minimum potencjalnego zaostrzenia objawów lęku napadowego, które, jak się ogólnie uznaje, występują w początkowym okresie leczenia choroby. Jeśli po kilku tygodniach stosowania zalecanej dawki obserwowana reakcja na leczenie jest niewystarczająca, niektórzy pacjenci mogą odnieść korzyść ze stopniowego zwiększania dawki, aż do maksymalnej dawki 60 mg na dobę. Pacjenci powinni być leczeni przez dostatecznie długi okres, aby zapewnić ustąpienie objawów. Okres ten może trwać kilka miesięcy lub nawet dłużej. Fobia społeczna. Zalecana dawka dobowa wynosi 20 mg na dobę. Jeśli po kilku tyg. stosowania zalecanej dawki obserwowana odpowiedź na leczenie jest niewystarczająca, niektórzy pacjenci mogą odnieść korzyść ze stopniowego zwiększania dawki o 10 mg, aż do maksymalnej dawki 50 mg na dobę. Długoterminowa terapia powinna być regularnie oceniana. Zaburzenie lękowe uogólnione. Zalecana dawka dobowa wynosi 20 mg na dobę. Jeśli po kilku tyg. stosowania zalecanej dawki obserwowana reakcja na leczenie jest niewystarczająca, niektórzy pacjenci mogą odnieść korzyść ze stopniowego zwiększania dawki o 10 mg, aż do maksymalnej dawki 50 mg na dobę. Długoterminowa terapia powinna być regularnie oceniana. Zaburzenie stresowe pourazowe. Zalecana dawka dobowa wynosi 20 mg na dobę. Jeśli po kilku tyg. stosowania zalecanej dawki obserwowana reakcja na leczenie jest niewystarczająca, niektórzy pacjenci mogą odnieść korzyść ze stopniowego zwiększania dawki o 10 mg, aż do maksymalnej dawki 50 mg na dobę. Długoterminowa terapia powinna być regularnie oceniana. Zaprzestanie przyjmowania paroksetyny. Należy unikać nagłego przerywania leczenia. W przeprowadzonych badaniach klinicznych stosowano schemat stopniowego odstawiania leku, w którym zmniejszano dobową dawkę paroksetyny co tydz. o 10 mg. Jeżeli po zmniejszeniu dawki leku lub po przerwaniu leczenia pojawią się trudne do zniesienia objawy, należy rozważyć powrót do uprzednio stosowanej dawki. Następnie lekarz może kontynuować zmniejszanie dawki leku, ale w sposób bardziej stopniowy. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w wieku podeszłym występują zwiększone stężenia paroksetyny w osoczu, ale zakres stężeń pokrywa się z obserwowanym u osób młodszych. Dawkowanie należy rozpoczynać od dawki początkowej zalecanej u dorosłych. U niektórych pacjentów może być użyteczne zwiększanie dawki, jednakże maksymalna dawka nie powinna być większa niż 40 mg na dobę. Paroksetyny nie należy stosować w leczeniu dzieci i młodzieży. U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min) lub u pacjentów z niewydolnością wątroby dawkowanie powinno być ograniczone do dolnego zakresu dawek. Sposób podawania. Zaleca się, aby paroksetyna była podawana jeden raz na dobę, rano, podczas posiłku. Tabletkę należy połykać w całości, nie należy jej żuć.

Rexetin - uwagi

Leku nie należy odstawiać nagle - zaleca się stopniowe zmniejszanie dawek lub wydłużanie odstępu między nimi (w przeprowadzonych badaniach klinicznych stosowano schemat stopniowego odstawiania leku, w którym zmniejszano dobową dawkę leku co tydzień o 10 mg). Należy zachować ostrożność w trakcie prowadzenia pojazdów i obsługi urządzeń mechanicznych.