Rosulip Plus - skład
1 kaps. zawiera 10 mg lub 20 mg rozuwastatyny (w postaci soli cynkowej) i 10 mg ezetymibu.
Reklama
Rosulip Plus - działanie
Lek zmniejszający stężenie lipidów - połączenie rosuwastatyny z ezetymibem. Rozuwastatyna jest wybiórczym i kompetycyjnym inhibitorem reduktazy HMG-CoA, enzymu decydującego o szybkości przemiany 3-hydroksy-3-metyloglutarylo-koenzymu A do mewalonianu, prekursora cholesterolu. Rozuwastatyna zwiększa ilość receptorów dla LDL na powierzchni komórek wątroby, nasilając w ten sposób wychwyt i katabolizm LDL oraz hamuje wątrobową syntezę VLDL, zmniejszając tym samym całkowitą ilość VLDL i LDL. Zmniejsza podwyższone stężenia LDL-cholesterolu, cholesterolu całkowitego i trójglicerydów i zwiększa stężenia HDL-cholesterolu. Zmniejsza też stężenia ApoB, nonHDL-C, VLDL-C, VLDL-TG i zwiększa ApoA-I. Zmniejsza również stosunek LDL-C/HDL-C, całkowitego C/HDL-C i non-HDL-C/HDL-C oraz ApoB/ApoA-I. Ezetymib wybiórczo hamuje wchłanianie cholesterolu i pochodnych steroli roślinnych w jelitach. Molekularnym punktem uchwytu dla działania ezetymibu jest transporter steroli, białko Niemann-Pick C1-Like 1 (NPC1L1), odpowiedzialne za wychwyt cholesterolu i fitosteroli w jelitach. Ezetymib wiąże się z rąbkiem szczoteczkowym jelita cienkiego i hamuje wchłanianie cholesterolu, prowadząc do zmniejszenia ilości cholesterolu transportowanego do wątroby. Ze względu na różne mechanizmy działania ezetymibu i statyn możliwe jest uzupełniające się działanie zmniejszające stężenie cholesterolu we krwi. Po podaniu doustnym rozuwastatyna osiąga Cmax po ok. 5 h. Bezwzględna biodostępność wynosi około 20%. Wiąże się z białkami osocza, głównie z albuminami, w około 90%. Jest metabolizowana w niewielkim stopniu (10%). Rozuwastatyna jest słabym substratem dla metabolizmu z udziałem cytochromu P450. Tak jak w przypadku innych inhibitorów reduktazy HMG-CoA, wychwytywanie rozuwastatyny przez komórki wątroby odbywa się przez OATP- C - związek transportowy w błonie komórek wątroby; jest to ważny związek w procesie eliminacji rozuwastatyny w wątrobie. Około 90% rozuwastatyny jest wydalane w postaci niezmienionej z kałem (zarówno dawka wchłonięta, jak i niewchłonięta). Pozostała część jest wydalana z moczem, około 5% w postaci niezmienionej. T0,5 w fazie eliminacji wynosi około 19 h. Po podaniu doustnym ezetymib jest szybko wchłaniany i intensywnie sprzęgany do postaci czynnego farmakologicznie glukuronianu fenolowego (glukuronian ezetymibu). Glukuronian ezetymibu osiąga Cmax w czasie 1-2 h, zaś ezetymib w czasie 4-12 h. Ezetymib wiąże się z białkami osocza w 99,7%, glukuronian ezetymibu w 88-92%. Ezetymib jest metabolizowany głównie w jelicie cienkim i w wątrobie przez sprzęganie z glukuronianem (reakcja fazy II). Zarówno ezetymib jak i glukuronian ezetymibu są powoli eliminowane z osocza przy stwierdzonym znaczącym udziale krążenia jelitowo-wątrobowego. Wydalanie następuje z kałem (78%) oraz moczem (11%). T0,5 ezetymibu i glukuronianu ezetymibu wynosi około 22 h.
Reklama
Rosulip Plus - wskazania
Preparat jest wskazany jako środek uzupełniający dietę w leczeniu pierwotnej hipercholesterolemii w miejsce dotychczasowego leczenia u dorosłych pacjentów, u których uzyskano odpowiednią kontrolę przy pomocy substancji zawartych w produkcie, podawanych jednocześnie w takich samych dawkach jak w preparacie złożonym, ale w postaci oddzielnych preparatów.
Reklama
Rosulip Plus - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancje czynne (rozuwastatynę, ezetymib) lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Czynna choroba wątroby, w tym pacjenci z niewyjaśnionym trwałym zwiększeniem aktywności aminotransferaz w surowicy i ponad 3-krotnym zwiększeniem ponad normę aktywności którejkolwiek z aminotransferaz w surowicy. Ciężkie upośledzenie czynności nerek (CCr <30 ml/min). Miopatia. Jednoczesne stosowanie sofosbuwiru/welpataswiru/woksylaprewiru. Jednoczesne leczenie cyklosporyną. Ciąża i okres karmienia piersią oraz kobiety w wieku rozrodczym nie stosujące odpowiednich metod zapobiegania ciąży.
Reklama
Rosulip Plus - ostrzeżenia
Lek należy stosować ostrożnie u pacjentów z czynnikami predysponującymi do wystąpienia miopatii lub rabdomiolizy takimi, jak: zaburzenia czynności nerek, niedoczynność tarczycy, wrodzone choroby mięśni u pacjenta lub członków jego rodziny, toksyczny wpływ na mięśnie innego inhibitora reduktazy HMG-CoA lub fibratu w wywiadzie, nadużywanie alkoholu, wiek >70 lat, sytuacje, w których może dojść do zwiększenia stężenia leku we krwi (np. pacjenci pochodzenia azjatyckiego lub pacjenci z polimorfizmem w genie kodującym SLCO1B1 (OATP1B1) i (lub) ABCG2 (BCRP) - SLCO1B1 c.521CC i ABCG2 c.421AA mają zwiększoną ekspozycję na rozuwastatynę), jednoczesne stosowanie fibratów. U takich pacjentów należy ocenić ryzyko związane z leczeniem w odniesieniu do możliwych korzyści i zaleca się monitorowanie kliniczne. Jeśli aktywność CK jest wyjściowo istotnie zwiększona (>5 razy ponad GGN), nie należy rozpoczynać leczenia. W trakcie leczenia pacjenci powinni natychmiast zgłaszać niewyjaśnione bóle mięśni, osłabienie mięśni lub kurcze mięśni, szczególnie, jeśli towarzyszy im ogólne złe samopoczucie lub gorączka. U tych pacjentów należy oznaczać aktywność CK. Terapię należy przerwać, jeśli aktywność CK będzie znacznie zwiększona (>5 x GGN) lub jeśli objawy ze strony mięśni będą nasilone i będą powodować codzienny dyskomfort (nawet jeśli aktywność CK będzie ≤5 x GGN). Nie jest wymagana rutynowa kontrola aktywności CK u pacjentów bezobjawowych. Zgłoszono bardzo rzadkie przypadki wystąpienia immunozależnej miopatii martwiczej (IMNM) w trakcie lub po zakończeniu leczenia statynami, w tym rozuwastatyną. IMNM klinicznie charakteryzuje się osłabieniem mięśni proksymalnych i zwiększoną aktywnością kinazy kreatynowej w surowicy, utrzymujących się pomimo przerwania leczenia statyną. W badaniach klinicznych nie uzyskano dowodów na nasilone działanie na mięśnie szkieletowe u niewielkiej liczby pacjentów, którym podawano rozuwastatynę wraz z innym lekiem. Obserwowano jednak zwiększenie częstości występowania zapalenia mięśni i miopatii u pacjentów otrzymujących inne inhibitory reduktazy HMG-CoA jednocześnie z pochodnymi kwasu fibrynowego, w tym gemfibrozyl, cyklosporynę, kwas nikotynowy, azolowe leki przeciwgrzybicze, inhibitory proteazy i antybiotyki makrolidowe. Gemfibrozyl zwiększa ryzyko miopatii, gdy jest podawany jednocześnie z niektórymi inhibitorami reduktazy HMG-CoA. Dlatego nie zaleca się łączenia rozuwastatyny i gemfibrozylu. Należy starannie rozważyć korzyści z dodatkowych zmian w stężeniach lipidów uzyskanych dzięki połączeniu rozuwastatyny z fibratami lub niacyną, biorąc pod uwagę potencjalne ryzyko związane ze stosowaniem takiej terapii skojarzonej. Leku nie należy stosować u pacjentów z ostrymi, ciężkimi zaburzeniami lub stanami sugerującymi miopatię lub predysponującymi do rozwoju niewydolności nerek na tle rabdomiolizy (np. sepsa, hipotonia, poważna operacja chirurgiczna, uraz, ciężkie zaburzenia metaboliczne, endokrynologiczne lub elektrolitowe; lub niekontrolowane napady padaczkowe). Zaleca się, aby 3 mies. po włączeniu leczenia rozuwastatyną wykonywać badania czynności wątroby. Jeśli poziom aminotransferaz w surowicy przekracza ponad 3-krotnie GGN, rozuwastatynę należy odstawić lub zmniejszyć jej dawkę. U pacjentów z wtórną hipercholesterolemią na tle niedoczynności tarczycy lub zespołu nerczycowego, przed włączeniem leczenia preparatem należy leczyć chorobę podstawową. Z uwagi na nieznany wpływ zwiększonej ekspozycji na ezetymib u pacjentów z umiarkowaną lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby nie zaleca się stosowania preparatu. U pacjentów leczonych większymi dawkami rozuwastatyny, w szczególności dawką 40 mg, opisywano białkomocz wykrywany testem paskowym, głównie pochodzenia kanalikowego, przy czym w większości przypadków był on przejściowy lub sporadyczny. Nie stwierdzano, aby białkomocz stanowił zapowiedź ostrej lub postępującej choroby nerek. Farmakokinetyczne badania rozuwastatyny wskazują na zwiększoną ekspozycję u Azjatów w porównaniu z pacjentami rasy białej. Jeśli istnieje podejrzenie, że u pacjenta rozwija się śródmiąższowa choroba płuc, terapię statyną należy przerwać. Niektóre dane sugerują, że wszystkie leki z grupy statyn zwiększają stężenie glukozy we krwi i u niektórych pacjentów z wysokim ryzykiem wystąpienia cukrzycy w przyszłości, mogą powodować hiperglikemię o nasileniu wymagającym odpowiedniej opieki diabetologicznej. Nad tym ryzykiem przeważa jednak korzyść w postaci zmniejszenia ryzyka rozwoju chorób naczyniowych, a zatem nie powinno się z tego powodu przerywać leczenia statynami. Pacjentów z grupy ryzyka (pacjentów, u których stężenie glukozy na czczo wynosi 5,6-6,9 mmol/l, BMI >30 kg/m2, ze zwiększonym stężeniem trójglicerydów, z nadciśnieniem tętniczym) należy poddać kontroli klinicznej i biochemicznej zgodnie z lokalnymi wytycznymi. Ze względu na ryzyko wystąpienia rabdomiolizy leku nie należy stosować w skojarzeniu z kwasem fusydowym podawanym ogólnoustrojowo lub w ciągu 7 dni od zaprzestania leczenia kwasem fusydowym. U pacjentów, u których ogólnoustrojowe zastosowanie kwasu fusydowego uważa się za niezbędne, leczenie statyną należy przerwać do czasu zakończenia leczenia kwasem fusydowym. Leczenie statyną można wznowić po upływie 7 dni od podania ostatniej dawki kwasu fusydowego. W wyjątkowych okolicznościach (gdy konieczne jest przedłużone ogólnoustrojowe stosowanie kwasu fusydowego, np. w leczeniu ciężkich zakażeń) konieczność podania leku w skojarzeniu z kwasem fusydowym należy rozważać wyłącznie w indywidualnych przypadkach i pod ścisłą kontrolą medyczną. Obserwowano zwiększoną układową ekspozycję na rozuwastatynę u pacjentów otrzymujących rozuwastatynę jednocześnie z różnymi inhibitorami proteazy w skojarzeniu z rytonawirem. Należy brać pod uwagę zarówno korzyści ze zmniejszenia stężenia lipidów dzięki zastosowaniu preparatu u chorych zakażonych wirusem HIV otrzymujących inhibitory proteazy jak i możliwość zwiększonych stężeń rozuwastatyny w osoczu w momencie włączania i zwiększania dawki rozuwastatyny u pacjentów leczonych inhibitorami proteazy. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania z niektórymi inhibitorami proteazy o ile dawka preparatu nie będzie odpowiednio modyfikowana. Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności ezetymibu podawanego jednocześnie z fibratami. Jeśli istnieje podejrzenie kamicy żółciowej u pacjenta otrzymującego preparat w połączeniu z fenofibratem, wskazane są badania pęcherzyka żółciowego a wymienioną terapię należy przerwać. Jeśli preparat jest dodawany do warfaryny, innego leku przeciwzakrzepowego z grupy kumaryny lub fluindionu, należy odpowiednio monitorować INR. Preparat należy stosować ostrożnie u pacjentów spożywających nadmierne ilości alkoholu i (lub) mających w wywiadzie chorobę wątroby. Nie ustalono jeszcze bezpieczeństwa i skuteczności leku u dzieci poniżej 18 lat i dlatego nie zaleca się jego stosowania w tej grupie wiekowej. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na kapsułkę, to znaczy lek uznaje się za "wolny od sodu".
Reklama
Rosulip Plus - ciąża
Stosowanie w ciąży i w okresie karmienia piersią jest przeciwwskazane. Pacjentki w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczne metody antykoncepcji.
Reklama
Rosulip Plus - efekty uboczne
Mogą wystąpić działania niepożądane związane z rozuwastatyną, ezetymibem, jak również skojarzeniem tych 2 substancji. W odniesieniu do objawów niepożądanych nie można jednak wykluczyć interakcji farmakodynamicznej między rozuwastatyną a ezetymibem. Często: cukrzyca (częstość występowania uzależniona od czynników ryzyka: stężenie glukozy na czczo ≥5,6 mmol/l, BMI >30 kg/mc, zwiększone stężenie trójglicerydów, nadciśnienie tętnicze w wywiadzie), ból i zawroty głowy, zaparcia, nudności, ból brzucha, biegunka, wzdęcia, ból mięśni, osłabienie, zmęczenie, zwiększenie aktywności AlAT i (lub) AspAT. Niezbyt często: zmniejszenie apetytu, parestezje, uderzenia gorąca, nadciśnienie, kaszel, dyspepsja, refluks żołądkowo-przełykowy, suchość w ustach, zapalenie żołądka, świąd, wysypka, pokrzywka, ból stawów, kurcze mięśni, ból szyi, ból pleców, osłabienie mięśni, ból kończyny, ból w klatce piersiowej, ból, obrzęki obwodowe, zwiększenie aktywności CK, zwiększenie aktywności GGT, nieprawidłowe wyniki testów czynności wątroby. Rzadko: trombocytopenia, reakcje nadwrażliwości (w tym obrzęk naczynioruchowy), zapalenie trzustki, miopatia i rabdomioliza, zespół toczniopodobny, pęknięcie mięśni. Bardzo rzadko: polineuropatia, utrata pamięci, żółtaczka, zapalenie wątroby, hematuria, ginekomastia. Częstość nieznana: depresja, nadwrażliwość (w tym wysypka, pokrzywka, anafilaksja i obrzęk naczynioruchowy), neuropatia obwodowa, zaburzenia snu (w tym bezsenność i koszmary senne), duszność, kamica żółciowa, zapalenie pęcherzyka żółciowego, zespół Stevensa-Johnsona, rumień wielopostaciowy, immunozależna miopatia martwicza (IMNM), zaburzenia ścięgien (czasami powikłane pęknięciem). Przy stosowaniu niektórych statyn opisywano następujące zdarzenia niepożądane: zaburzenia seksualne; pojedyncze przypadki śródmiąższowej choroby płuc, szczególnie przy długotrwałej terapii.
Rosulip Plus - interakcje
Podawanie leku jednocześnie z sofosbuwirem/welpataswirem/woksylaprewirem jest przeciwwskazane. Podawanie leku jednocześnie z cyklosporyną jest przeciwwskazane. Podczas jednoczesnego leczenia cyklosporyną (75-200 mg 2 razy na dobę przez 6 mies.) i rozuwastatyną (10 mg raz na dobę przez 10 dni) wartości AUC rozuwastatyny były średnio 7 razy większe niż wartości obserwowane u zdrowych ochotników. Jednoczesne stosowanie tych leków nie miało wpływu na stężenia cyklosporyny w osoczu. W badaniu 8 pacjentów po przeszczepieniu nerki z CCr >50 ml/min, będących na stałej dawce cyklosporyny, podanie pojedynczej dawki 10 mg ezetymibu powodowało zwiększenie średniego AUC dla całkowitego ezetymibu o 3,4 razy (zakres 2,3-7,9) w porównaniu ze zdrową populacją kontrolną z innego badania otrzymującą sam ezetymib. Jednoczesne stosowanie inhibitorów proteazy może silnie zwiększać ekspozycję na rozuwastatynę. Gdy istnieje konieczność stosowania rozuwastatyny jednocześnie z innymi lekami, o których wiadomo, że zwiększają ekspozycję na rozuwastatynę, należy odpowiednio zmodyfikować dawki leku. Gdy oczekuje się ok. 2-krotnego lub większego zwiększenia ekspozycji na rozuwastatynę (AUC), leczenie należy rozpoczynać od dawki rozuwastatyny 5 mg raz na dobę. Maksymalną dawkę dobową należy dobrać w taki sposób, aby oczekiwana ekspozycja na rozuwastatynę nie przekraczała ekspozycji odpowiadającej dobowej dawce rozuwastatyny 40 mg przyjmowanej bez leków wchodzących z nią w interakcje, na przykład będzie to dawka 20 mg rozuwastatyny w połączeniu z gemfibrozylem (zwiększenie 1,9 razy) lub 10 mg rozuwastatyny w połączeniu z atazanawirem/rytonawirem (zwiększenie 3,1 razy). Jednoczesne stosowanie rozuwastatyny i niektórych połączeń inhibitorów proteazy można rozważać po starannie przemyślanej modyfikacji dawki rozuwastatyny z uwzględnieniem oczekiwanego zwiększenia ekspozycji na rozuwastatynę. Jednoczesne podanie rozuwastatyny (10 mg, pojedyncza dawka) i atazanawiru 300 mg/rytonawir 100 mg (raz na dobę przez 8 dni) powodowało 3,1-krotny wzrost wartości AUC rozuwastatyny; jednoczesne podanie rozuwastatyny (10 mg, pojedyncza dawka) i symeprewiru (150 mg raz na dobę przez 7 dni) powodowało 2,8-krotny wzrost wartości AUC rozuwastatyny; jednoczesne podanie rozuwastatyny (5 mg, pojedyncza dawka) i darolutamidu (600 mg raz na dobę przez 5 dni) powodowało 5,2-krotny wzrost wartości AUC rozuwastatyny; jednoczesne podanie rozuwastatyny (5 mg, pojedyncza dawka) i regorafenibu (160 mg raz na dobę przez 14 dni) powodowało 3,8-krotny wzrost wartości AUC rozuwastatyny; jednoczesne podanie rozuwastatyny (10 mg, pojedyncza dawka) i welpataswiru (100 mg raz na dobę przez 7 dni) powodowało 2,7-krotny wzrost wartości AUC rozuwastatyny; jednoczesne podanie rozuwastatyny (5 mg, pojedyncza dawka) i ombitaswiru 25 mg/ parytaprewir 150 mg/rytonawir 100 mg raz na dobę/dazabuwir 400 mg 2 razy na dobę przez 14 dni powodowało 2,6-krotny wzrost wartości AUC rozuwastatyny; jednoczesne podanie rozuwastatyny (10 mg, pojedyncza dawka) i grazoprewiru 200 mg/elbaswir 50 mg (raz na dobę przez 11 dni) powodowało 2,3-krotny wzrost wartości AUC rozuwastatyny; jednoczesne podanie rozuwastatyny (5 mg, pojedyncza dawka) i glekaprewiru 400 mg/pibrentaswir 120 mg (raz na dobę przez 7 dni) powodowało 2,2-krotny wzrost wartości AUC rozuwastatyny; jednoczesne podanie rozuwastatyny (20 mg raz na dobę przez 7 dni) i lopinawiru 400 mg/rytonawir 100 mg (2 razy na dobę przez 17 dni) powodowało 2,1-krotny wzrost wartości AUC rozuwastatyny; jednoczesne podanie rozuwastatyny (10 mg raz na dobę przez 7 dni) i darunawiru 600 mg/rytonawir 100 mg (2 razy na dobę przez 7 dni) powodowało 1,5-krotny wzrost wartości AUC rozuwastatyny; jednoczesne podanie rozuwastatyny (10 mg, pojedyncza dawka) i typranawiru 500 mg/rytonawir 200 mg (2 razy na dobę przez 11 dni) powodowało 1,4-krotny wzrost wartości AUC rozuwastatyny. Rozuwastatyna jest substratem dla niektórych białek transportujących, między innymi dla transportera wychwytu wątrobowego OATP1B1 i transportera wypływu BCRP. Jednoczesne podawanie preparatu z inhibitorami tych białek transportujących może prowadzić do zwiększonych stężeń rozuwastatyny w osoczu i do zwiększonego ryzyka miopatii. Jednoczesne stosowanie rozuwastatyny (10 mg, pojedyncza dawka) i gemfibrozylu (600 mg 2 razy na dobę przez 7 dni) prowadziło do 2-krotnego zwiększenia Cmax i AUC rozuwastatyny. Nie należy spodziewać się istotnych interakcji farmakokinetycznych z fenofibratem, choć może wystąpić interakcja farmakodynamiczna. Gemfibrozyl, fenofibrat, inne fibraty i niacyna (kwas nikotynowy) w dawkach zmniejszających stężenie lipidów (≥1 g/dobę) zwiększają ryzyko miopatii, gdy są podawane jednocześnie z inhibitorami reduktazy HMG-CoA, prawdopodobnie dlatego, że mogą powodować miopatię gdy są podawane oddzielnie. U tych pacjentów zalecana dawka początkowa wynosi 5 mg rozuwastatyny. Lekarze powinni pamiętać, że u pacjentów otrzymujących fenofibrat i ezetymib istnieje ryzyko kamicy żółciowej i choroby pęcherzyka żółciowego. Jeśli istnieje podejrzenie kamicy żółciowej u pacjenta otrzymującego ezetymib i fenofibrat, wskazane są badania pęcherzyka żółciowego a wymienioną terapię należy przerwać. Jednoczesne podawanie fenofibratu lub gemfibrozylu nieznacznie zwiększało całkowite stężenia ezetymibu (odpowiednio o 1,5 i 1,7 razy). Nie badano jednoczesnego stosowania ezetymibu z innymi fibratami. Fibraty mogą zwiększać wydzielanie cholesterolu do żółci, prowadząc do kamicy żółciowej. Nie można wykluczyć ryzyka rozwoju kamicy związanego z terapeutycznym stosowaniem ezetymibu. Nie przeprowadzono badań interakcji rozuwastatyny z kwasem fusydowym. Ze względu na ryzyko wystąpienia rabdomiolizy nie należy stosować rozuwastatyny w skojarzeniu z kwasem fusydowym podawanym ogólnoustrojowo lub w ciągu 7 dni od zaprzestania leczenia kwasem fusydowym. U pacjentów, u których ogólnoustrojowe zastosowanie kwasu fusydowego uważa się za niezbędne, leczenie statyną należy przerwać do czasu zakończenia leczenia kwasem fusydowym. Leczenie statyną można wznowić po upływie 7 dni od podania ostatniej dawki kwasu fusydowego. W wyjątkowych okolicznościach (gdy konieczne jest przedłużone ogólnoustrojowe stosowanie kwasu fusydowego, np. w leczeniu ciężkich zakażeń) konieczność podania leku w skojarzeniu z kwasem fusydowym należy rozważać wyłącznie w indywidualnych przypadkach i pod ścisłą kontrolą medyczną. Jednoczesne podawanie rozuwastatyny z zawiesiną zobojętniającą, zawierającą wodorotlenek magnezu i glinu prowadziło do zmniejszenia stężeń rozuwastatyny w osoczu o ok. 50%. Efekt ten ulegał osłabieniu, gdy lek zobojętniający podawano 2 h po podaniu rozuwastatyny. Jednoczesne podawanie leku zobojętniającego zmniejszało tempo wchłaniania ezetymibu, ale nie miało wpływu na biodostępność ezetymibu (klinicznie nieistotne). Jednoczesne stosowanie rozuwastatyny (80 mg, pojedyncza dawka) i erytromycyny (500 mg 4 razy na dobę przez 7 dni) prowadziło do zmniejszenia AUC rozuwastatyny o 20% i do zmniejszenia Cmax rozuwastatyny o 30%. Interakcja ta może być spowodowana nasileniem perystaltyki jelit przez erytromycynę. Rozuwastatyna nie hamuje ani nie indukuje CYP450; nie są spodziewane interakcje wynikające z metabolizmu z udziałem cytochromu P450. Nie stwierdzono występowania klinicznie istotnych interakcji pomiędzy rozuwastatyną a flukonazolem (inhibitor CYP2C9 i CYP3A4), ketokonazolem (inhibitor CYP2A6 i CYP3A4), ryfampicyną (silny induktor P450). Jednoczesne stosowanie itrakonazolu (200 mg raz na dobę przez 5 dni) z rozuwastatyną (10 mg, pojedyczna dawka) powodowało 1,4-krotne zwiększenie AUC rozuwastatyny. Nie obserwowano także istotnych klinicznie interakcji farmakokinetycznych między ezetymibem a lekami, o których wiadomo, że są metabolizowane przez enzymy cytochromu P450 1A2, 2D6, 2C8, 2C9 i 3A4 lub N-acetylotransferazę. Rozpoczęcie leczenia rozuwastatyną lub zwiększenie dawki rozuwastatyny u pacjentów leczonych jednocześnie antagonistami witaminy K (np. warfaryną lub innymi antykoagulantami z grupy kumaryny) może powodować zwiększenie INR. Odstawienie lub zmniejszenie dawki rozuwastatyny może podawać zmniejszenie INR. W takich sytuacjach pożądane jest odpowiednie monitorowanie INR. Jeśli lek Rosulip Plus jest dodawany do warfaryny, innego leku przeciwzakrzepowego z grupy kumaryny lub fluindionu, należy odpowiednio monitorować INR. Jednoczesne stosowanie rozuwastatyny i doustnego środka antykoncepcyjnego prowadziło do zwiększenia AUC etynyloestradiolu o 26% i do zwiększenia AUC norgestrelu o 34%. Dobierając dawki doustnych środków antykoncepcyjnych należy pamiętać o zwiększeniu stężeń tych hormonów w osoczu. Nie ma danych farmakokinetycznych u pacjentó przyjmujących jednocześnie rozuwastatynę i HTZ i dlatego nie można wykluczyć podobnego efektu. Połączenie to było jednak szeroko stosowane u kobiet w badaniach klinicznych i było dobrze tolerowane. W klinicznych badaniach interakcji ezetymib nie miał wpływu na farmakokinetykę doustnych środków antykoncepcyjnych (etynyloestradiol i lewonorgestrel). Jednoczesne podawanie kolestyraminy zmniejszało średnie AUC dla całkowitego ezetymibu (ezetymib + glukuronid ezetymibu) o ok. 55%. Interakcja ta może zmniejszyć dodatkową redukcję stężenia cholesterolu we frakcji lipoprotein o małej gęstości (LDL) uzyskiwaną dzięki dodaniu ezetymibu do kolestyraminy. Nie obserwowano istotnych klinicznie interakcji farmakokinetycznych, gdy ezetymib podawano jednocześnie z atorwastatyną, symwastatyną, prawastatyną, lowastatyną, fluwastatyną lub rozuwastatyną. Nie należy spodziewać się istotnych klinicznie interakcji między rozuwastatyną a digoksyną. Ezetymib nie miał wpływu na farmakokinetykę podawanego jednocześnie dapsonu, dekstrometorfanu, digoksyny, glipizydu, tolbutamidu lub midazolamu. Cymetydyna podawana jednocześnie z ezetymibem nie miała wpływu na biodostępność ezetymibu. Ponadto, w badaniach klinicznych obserwowano następujący wpływ stosowanych leków na ekspozycję na rozuwastatynę: jednoczesne podanie rozuwastatyny (5 mg, pojedyncza dawka) i regorafenibu (160 mg raz/dobę przez 14 dni) powodowało 3,8-krotny wzrost wartości AUC rozuwastatyny; jednoczesne podanie rozuwastatyny (20 mg, pojedyncza dawka) i klopidogrelu (dawka nasycająca 300 mg, potem 75 mg po 24 h) powodowało 2-krotny wzrost wartości AUC rozuwastatyny; jednoczesne podanie rozuwastatyny (10 mg, pojedyncza dawka) i eltrombomagu (75 mg raz na dobę przez 5 dni) powodowało 1,6-krotny wzrost wartości AUC rozuwastatyny; jednoczesne podanie rozuwastatyny i dronedaronu (400 mg 2 razy na dobę) powodowało 1,4-krotny wzrost wartości AUC rozuwastatyny; jednoczesne podanie rozuwastatyny (20 mg pojedyncza dawka) i bajkaliny (50 mg 3 razy na dobę przez 14 dni) powodowało 47% zmiejszenie wartości AUC rozuwastatyny. Następujące leki i skojarzenia leków nie miały klinicznie istotnego wpływu na stosunek AUC rozuwastatyny przy jednoczesnym podawaniu: aleglitazar (0,3 mg przez 7 dni); fenofibrat (67 mg 3 razy na dobę przez 7 dni); flukonazol (200 mg raz na dobę przez 11 dni); fosamprenawir 700 mg/rytonawir 100 mg (2 razy na dobę przez 8 dni); ketokonazol (200 mg 2 razy na dobę przez 7 dni; ryfampicyna (450 mg raz na dobę przez 7 dni); silymaryna (140 mg 3 razy na dobę przez 5 dni). Preparat złożony (rozuwastatyna+ezetymib) nie jest odpowiedni do rozpoczynania leczenia. Włączanie leczenia lub zmiany w dawkowaniu, jeśli są potrzebne, należy przeprowadzać wyłącznie stosując substancje czynne w postaci oddzielnych leków i dopiero po ustaleniu odpowiednich dawek można przejść na preparat złożony o odpowiedniej mocy.
Rosulip Plus - dawkowanie
Doustnie. Dorośli: 1 kaps. dziennie. Przed rozpoczęciem i w trakcie leczenia pacjent powinien stosować dietę mającą na celu zmniejszenie stężenia lipidów. Lek złożony nie jest odpowiedni do rozpoczynania terapii. Włączanie leczenia lub zmiany w dawkowaniu, jeśli są potrzebne, należy przeprowadzać wyłącznie stosując substancje czynne w postaci oddzielnych preparatów i dopiero po ustaleniu odpowiednich dawek można zacząć stosować lek złożony o odpowiedniej dawce. Lek nie jest odpowiedni do leczenia pacjentów, u których konieczne jest stosowanie rozuwastatyny w dawce 40 mg. Szczególne grupy pacjentów. Nie stosować leku u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (CCr <30 ml/min) oraz u pacjentów z umiarkowanymi (7-9 wg Childa-Pugha) lub ciężkimi (>9 wg Childa-Pugha) zaburzeniami czynności wątroby. U osób w podeszłym wieku (>70 lat), u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (CCr <60 ml/min), u pacjentów z czynnikami predysponującymi do miopatii oraz u pacjentów ras azjatyckich zalecana dawka początkowa rozuwastatyny wynosi 5 mg. Indywidualne polimorfizmy SLC01B1 c.521CC oraz ABCG2 c.421AA są związane z większą ekspozycją na rozuwastatynę w porównaniu z genotypami SLC01B1 c.521TT lub ABCG2 c.421CC - u pacjentów, o których wiadomo, że mają tego typu polimorfizmy zalecane jest stosowanie mniejszej dawki dobowej rozuwastatyny. U pacjentów stosujących jednocześnie leki zwiększające stężenie rozuwastatyny we krwi (z powodu interakcji z białkami transportującymi OATP1B1 oraz BCR), takie jak cyklosporyna oraz niektóre inhibitory proteaz, w tym połączenia rytonawiru z atazanawirem, lopinawirem i (lub) typranawirem, w sytuacjach, gdy stosowanie tych leków równocześnie z rozuwastatyną jest niemożliwe do uniknięcia, należy uważnie rozważyć korzyści i zagrożenia ryzyko leczenia i modyfikację dawkowania rozuwastatyny. Sposób podania. Lek należy przyjmować raz na dobę, o stałej porze, z posiłkiem lub bez od posiłku. Lek należy przyjmować ≥2 h przed lub ≥4 h po podaniu leku wiążącego kwasy żółciowe.
Rosulip Plus - uwagi
Preparat nie ma żadnego lub ma jedynie minimalny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Nie prowadzono badań oceniających wpływ rozuwastatyny i (lub) ezetymibu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Prowadząc pojazdy lub obsługując maszyny należy jednak pamiętać, że w czasie leczenia mogą występować zawroty głowy.
