Seroxat

Seroxat - skład

1 tabl. powl. zawiera 20 mg paroksetyny w postaci chlorowodorku półwodnego.

Reklama

Seroxat - działanie

Lek przeciwdepresyjny - silny i selektywny inhibitor wychwytu zwrotnego serotoniny w neuronach mózgowych. Paroksetyna ma niewielkie powinowactwo do receptorów muskarynowych, adrenergicznych (α₁, α₂ i ß), dopaminergicznych (D₂), serotoninergicznych (5HT₁, 5HT₂) i histaminergicznych (H₁). Badania in vivo wykazały brak właściwości hamujących OUN i właściwości hipotensyjnych. Po podaniu doustnym paroksetyna dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego i podlega metabolizmowi pierwszego przejścia. Stężenie leku w stanie stacjonarnym osiągane jest po 7-14 dniach od rozpoczęcia terapii. Lek jest w znacznym stopniu rozprowadzany do tkanek, tylko 1% znajduje się w osoczu. W około 95% wiąże się z białkami osocza. Główne metabolity paroksetyny mają strukturę polarną i są skoniugowanymi produktami oksydacji i metylacji, są nieaktywne. Ok. 64% dawki leku wydalane jest z moczem w postaci metabolitów (poniżej 2% - w postaci niezmienionej), pozostałe 36% wydalane jest z kałem (poniżej 1% - w postaci niezmienionej). Wydalanie metabolitów jest dwufazowe; początkowo jest wynikiem metabolizmu pierwszego przejścia, a następnie układowej eliminacji paroksetyny. T_0,5 w fazie eliminacji jest zmienny, najczęściej wynosi ok. 1 doby.

Reklama

Seroxat - wskazania

Leczenie: ciężkiego epizodu depresyjnego, zaburzenia obsesyjno-kompulsyjnego, zaburzenia lękowego z napadami lęku bez agorafobii lub z agorafobią, fobii społecznej, zaburzenia lękowego uogólnionego, zaburzenia stresowego pourazowego.

Reklama

Seroxat - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Paroksetyna jest przeciwwskazana do jednoczesnego stosowania z inhibitorami MAO (leczenie paroksetyną może być rozpoczęte po 2 tyg. od zakończenia stosowania nieodwracalnych inhibitorów MAO, lub co najmniej po 24 h od zakończenia stosowania odwracalnych inhibitorów MAO, np. moklobemidu, linezolidu, chlorku metylotioniny (błękit metylenowy); nie należy rozpoczynać leczenia inhibitorami MAO przed upływem co najmniej 1 tygodnia od przerwania leczenia paroksetyną. Nie stosować jednocześnie z tiorydazyną lub pimozydem.

Reklama

Seroxat - ostrzeżenia

Nie należy stosować paroksetyny w leczeniu dzieci i młodzieży <18 lat. W badaniach klinicznych zachowania samobójcze (próby i myśli samobójcze) i wrogość (głównie agresję, zachowania buntownicze i przejawy gniewu) obserwowano częściej u dzieci i nastolatków leczonych lekami przeciwdepresyjnymi niż w grupach kontrolnych przyjmujących placebo. Jeśli mimo to, na podstawie obrazu klinicznego, zostanie podjęta decyzja o leczeniu, pacjent musi być starannie obserwowany pod kątem objawów związanych z samobójstwem. Poza tym brak danych dotyczących bezpieczeństwa leku w terapii przewlekłej u dzieci i młodzieży, szczególnie danych dotyczących wpływu na wzrost, dojrzewanie oraz rozwój intelektualny i behawioralny. Depresja wiąże się ze zwiększonym ryzykiem występowania myśli samobójczych, samookaleczeń i samobójstwa. Ryzyko takie utrzymuje się, aż do momentu uzyskania istotnej remisji. Pacjent powinien być starannie monitorowany do momentu pojawienia się poprawy oraz w pierwszym okresie zdrowienia (zwiększone ryzyko samobójstwa). U pacjentów leczonych z powodu innych zaburzeń psychicznych należy podjąć takie same środki ostrożności, jak u pacjentów z ciężkim epizodem depresji. Pacjenci ze zdarzeniami związanymi z samobójstwem w wywiadzie oraz pacjenci wykazujący znacznie nasilone wyobrażenia samobójcze przed rozpoczęciem leczenia, stanowią grupę wysokiego ryzyka wystąpienia myśli lub prób samobójczych i powinni być dokładnie nadzorowani w trakcie leczenia, szczególnie pacjenci w wieku <25 lat. U pacjentów z objawami akatyzji zwiększanie dawki może być szkodliwe. W przypadku wystąpienia objawów zespołu serotoninowego lub objawów złośliwego zespołu neuroleptycznego należy natychmiast przerwać leczenie paroksetyną i zastosować odpowiednie objawowe leczenie podtrzymujące. Ze względu na ryzyko zespołu serotoninowego nie należy stosować paroksetyny w połączeniu z prekursorami serotoniny (np. tryptofan, oksytryptan). Należy zachować ostrożność u pacjentów z manią w wywiadzie; u pacjentów wchodzących w fazę maniakalną leczenie paroksetyną należy przerwać. Zaleca się ostrożność u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek i u pacjentów z niewydolnością wątroby. U pacjentów z cukrzycą stosowanie leku z grupy SSRI może zaburzyć kontrolę glikemii - konieczna może być modyfikacja dawki insuliny i (lub) doustnego leku hipoglikemizującego. Ponadto istnieje możliwość wystąpienia podwyższonego stężenia glukozy we krwi w przypadku równoczesnego przyjmowania paroksetyny i prawastatyny. Należy zachować ostrożność stosując paroksetynę u pacjentów z padaczką. W przypadku wystąpienia drgawek lek należy odstawić. Kliniczne doświadczenie z jednoczesnym stosowaniem paroksetyny i terapii elektrowstrząsami jest niewielkie. Należy zachować ostrożność stosując paroksetynę u osób z jaskrą z wąskim kątem przesączania lub z jaskrą w wywiadzie. U pacjentów z chorobami serca należy zachować typowe środki ostrożności. Ze względu na ryzyko hiponatremii zachować ostrożność u pacjentów w podeszłym wieku oraz u osób zagrożonych rozwojem hiponatremii, np. z powodu jednocześnie przyjmowanych leków lub u pacjentów z marskością wątroby. Ze względu na ryzyko krwawień zaleca się zachowanie ostrożności u pacjentów przyjmujących leki z grupy SSRI jednocześnie z doustnymi lekami przeciwkrzepliwymi, lekami upośledzającymi funkcję płytek lub innymi lekami mogącymi zwiększać ryzyko krwawienia (np. atypowe leki przeciwpsychotyczne takie jak klozapina, fenotiazyny, większość trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, kwas acetylosalicylowy, NLPZ, inhibitory COX-2) jak również u pacjentów z zaburzeniami krzepnięcia lub z chorobami mogącymi predysponować do krwawień w wywiadzie. U pacjentek w podeszłym wieku ryzyko krwawienia niezwiązanego z miesiączką może być zwiększone. Leki z grupy SSRI i SNRI mogą zwiększać ryzyko wystąpienia krwotoku poporodowego. Skuteczność działania tamoksyfenu może być zmniejszona w przypadku jednoczesnego stosowania z paroksetyną - gdy to możliwe, należy unikać skojarzonego leczenia. Selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (ang. SSRI) mogą spowodować wystąpienie objawów zaburzeń czynności seksualnych. Zgłaszano przypadki długotrwałych zaburzeń czynności seksualnych, w których objawy utrzymywały się pomimo przerwania stosowania SSRI. Zastosowanie paroksetyny nie było badane u dzieci <7 lat - nie stosować leku w tej grupie wiekowej. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na jedną tabletkę, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.

Reklama

Seroxat - ciąża

Paroksetynę w czasie ciąży można stosować tylko wtedy, gdy istnieją wyraźne wskazania. U kobiet ciężarnych lub planujących ciążę lekarz powinien rozważyć możliwość innego leczenia. W czasie ciąży należy unikać nagłego odstawiania preparatu. Dane obserwacyjne wskazują na występowanie zwiększonego (< 2-krotnie) ryzyka krwotoku poporodowego po narażeniu na działanie leków z grupy SSRI lub SNRI w ciągu miesiąca przed porodem. W kilku badaniach epidemiologicznych sugerowano zwiększone ryzyko wystąpienia wad wrodzonych, zwłaszcza sercowo-naczyniowych (np. ubytków przegrody międzyprzedsionkowej i międzykomorowej) związanych ze stosowaniem paroksetyny w I trymestrze ciąży. Dostępne dane nie wskazują na wzrost całkowitej częstości występowania wad wrodzonych. Należy uważnie obserwować noworodka, jeśli matka stosowała paroksetynę w końcowym okresie ciąży, szczególnie w III trymestrze. W przypadku stosowania paroksetyny przez matkę w końcowym okresie ciąży, u noworodka mogą wystąpić następujące objawy: zaburzenia oddychania, sinica, bezdech, drgawki, wahania temperatury ciała, trudności ze ssaniem, wymioty, hipoglikemia, nadciśnienie, hipotonia, hyperrefleksja, drżenia, drżączka ze zdenerwowania, drażliwość, letarg, stały płacz, senność, zaburzenia snu. Objawy te mogą wiązać się albo z działaniem serotoninergicznym albo z zespołem odstawienia. W większości przypadków zaburzenia takie występują natychmiast albo wkrótce (<24 h) po porodzie. Wyniki badań epidemiologicznych wskazują, że stosowanie SSRI u kobiet w ciąży, zwłaszcza w III trymestrze, może zwiększać ryzyko występowania zespołu przetrwałego nadciśnienia płucnego noworodka (PPHN). Niewielkie ilości paroksetyny są wydzielane do mleka kobiecego - można rozważyć karmienie piersią, jeżeli oczekiwane korzyści dla matki przewyższają potencjalne ryzyko dla dziecka. W kilku badaniach klinicznych wykazano, że SSRI (w tym paroksetyna) mogą wpływać na jakość nasienia; działanie to jest przemijające.

Reklama

Seroxat - efekty uboczne

Bardzo często: nudności, zaburzenia seksualne. Często: senność, bezsenność, pobudzenie, nieprawidłowe marzenia senne (w tym koszmary), zawroty głowy, drżenie, ból głowy, zaburzenia koncentracji, niewyraźne widzenie, ziewanie, zaparcia, biegunka, wymioty, suchość błony śluzowej jamy ustnej, pocenie się, zwiększenie stężenia cholesterolu, zmniejszenie apetytu, osłabienie, zwiększenie masy ciała. Niezbyt często: nieprawidłowe krwawienie, przeważnie dotyczące skóry i błon śluzowych (w tym wybroczyny i krwawienia z dróg rodnych), zaburzenia stężenia glukozy u pacjentów z cukrzycą, splątanie, omamy, objawy pozapiramidowe, rozszerzenie źrenic, tachykardia zatokowa, przemijające zwiększenie lub zmniejszenie ciśnienia tętniczego krwi , niedociśnienie ortostatyczne (zazwyczaj u pacjentów z wcześniej istniejącym nadciśnieniem lub lękiem), zatrzymanie moczu, nietrzymanie moczu, , wysypka, świąd. Rzadko: hiponatremia (przeważnie u osób w podeszłym wieku i czasami związana z zespołem niewłaściwego wydzielania ADH), reakcje maniakalne, lęk, depersonalizacja, napady paniki, akatyzja, drgawki, zespół niespokojnych nóg, bradykardia, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, hiperprolaktynemia, mlekotok, zaburzenia miesiączkowania ( w tym krwotoczna miesiączka, nieprawidłowe krwawienie z macicy, brak miesiączki, opóźniona i nieregularna miesiączka), ból stawów, ból mięśni. Bardzo rzadko: trombocytopenia, ciężkie i zagrażające życiu reakcje alergiczne (w tym reakcje anafilaktoidalne i obrzęk naczynioruchowy), zespół niewłaściwego wydzielania ADH, zespół serotoninowy, ostra jaskra, krwawienia z przewodu pokarmowego, zaburzenia czynności wątroby (zapalenie wątroby, czasami związane z żółtaczką i/lub niewydolnością wątroby), ciężkie reakcje skórne (w tym rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona, martwica toksyczno-rozpływowa naskórka), pokrzywka, nadwrażliwość na światło, priapizm, obrzęki obwodowe. Częstość nieznana: myśli i zachowania samobójcze (w trakcie i w krótkim czasie po przerwaniu leczenia), agresja, szumy uszne, mikroskopowe zapalenie jelita grubego, krwotok poporodowy. Objawy odstawienne obserwowane po zaprzestaniu stosowania paroksetyny: często - zawroty głowy, zaburzenia czucia, zaburzenia snu, lęk, ból głowy; niezbyt często - pobudzenie, nudności, drżenie, splątanie, pocenie się, chwiejność emocjonalna, zaburzenia widzenia, palpitacje, biegunka, drażliwość. Przerwanie leczenia paroksetyną (zwłaszcza nagłe) często prowadzi do wystąpienia objawów odstawiennych. W krótkotrwałych badaniach klinicznych u dzieci i młodzieży obserwowano następujące objawy niepożądane (u co najmniej 2 % pacjentów i 2 razy częściej niż w grupie placebo): nasilenie zachowań związanych z samobójstwem (w tym próby samobójcze i myśli samobójcze), samouszkodzenia, zwiększona wrogość. Ponadto obserwowano: zmniejszenie apetytu, drżenie, pocenie się, hiperkineza, pobudzenie, chwiejność emocjonalna (w tym płaczliwość, wahania nastroju). Objawy obserwowane podczas odstawiania paroksetyny lub po zaprzestaniu podawania u dzieci i młodzieży (u co najmniej 2 % pacjentów i 2 razy częściej niż w grupie placebo): chwiejność emocjonalna (w tym: płaczliwość, wahania nastroju, samouszkodzenia, myśli i próby samobójcze), nerwowość, zawroty głowy, nudności i ból brzucha.

Seroxat - interakcje

Nie stosować jednocześnie z inhibitorami MAO. Leczenie paroksetyną może być rozpoczęte po 2 tyg. od zakończenia stosowania nieodwracalnych inhibitorów MAO lub co najmniej po 24 h od zakończenia stosowania odwracalnych inhibitorów MAO (np. moklobemidu). Co najmniej 1 tydz. powinien upłynąć od przerwania leczenia paroksetyną do rozpoczęcia leczenia inhibitorem MAO. Nie stosować jednocześnie z tiorydazyną lub pimozydem. Jednoczesne podawanie paroksetyny i leków serotoninergicznych (w tym inhibitorów MAO, L-tryptofanu, tryptanów, tramadolu, linezolidu, chlorku metylotioniny, leków z grupy SSRI, litu, petydyny, buprenorfiny i preparatów zawierających ziele dziurawca) może powodować objawy związane z działaniem serotoniny (zespół serotoninowy) - konieczna jest ścisła kontrola i zachowanie ostrożności. W przypadku podawania paroksetyny w skojarzeniu z lekami hamującymi aktywność enzymów metabolizujących leki, dawki paroksetyny powinny mieścić się w dolnym zakresie dawkowania. Nie ma konieczności modyfikowania początkowej dawki leku, jeśli ma być podawany jednocześnie z lekami indukującymi enzymy metabolizujące leki (np. karbamazepiną, ryfampicyną, fenobarbitalem, fenytoiną) lub z fosamprenawirem/rytonawirem; późniejszych zmian dawki leku należy dokonywać na podstawie oceny jego działania klinicznego. Jednoczesne stosowanie fosamprenawiru/rytonawiru w dawkach 700/100 mg 2 razy na dobę z paroksetyną w dawce 20 mg na dobę u zdrowych ochotników przez 10 dni znacząco zmniejszało stężenie paroksetyny w osoczu (o ok. 55%); stężenia fosamrenawiru/rytonawiru pozostawały bez zmian. Brak danych dotyczących długotrwałego jednoczesnego stosowania (dłuższego niż 10 dni). Paroksetyna powoduje znaczne zwiększenie stężenia procyklidyny w osoczu (jeśli wystąpią objawy antycholinergiczne, dawkę procyklidyny należy zmniejszyć). U pacjentów z padaczką leczonych karbamazepiną, fenytoiną lub walproinianem sodu, jednoczesne podawanie paroksetyny nie zmieniało parametrów farmakokinetycznych i farmakodynamicznych leków przeciwpadaczkowych. Paroksetyna hamuje aktywność CYP2D6, co może prowadzić do zwiększenia stężenia w osoczu innych jednocześnie podawanych leków, metabolizowanych przez ten izoenzym, np. niektórych trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych (np. klomipraminy, nortryptyliny i dezypraminy), neuroleptyków z grupy pochodnych fenotiazyny (np. perfenazyny, tiorydazyny), rysperydonu, atomoksetyny, niektórych leków przeciwarytmicznych z grupy 1c (np. propafenonu, flekainidu) i metoprololu. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania paroksetyny i metoprololu podawanego w niewydolności krążenia, ze względu na jego wąski indeks terapeutyczny w tym wskazaniu. Hamowanie aktywności CYP2D6 przez paroksetynę może prowadzić do zmniejszenia stężenia aktywnego metabolitu w osoczu i przez to do zmniejszenia skuteczności tamoksyfenu - należy unikać skojarzonego leczenia. Należy zachować szczególną ostrożność podczas jednoczesnego stosowania paroksetyny z doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi, lekami wpływającymi na czynność płytek krwi lub innymi lekami zwiększającymi ryzyko krwawienia (np. atypowymi lekami przeciwpsychotycznymi - klozapiną, fenotiazyną, większością trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, kwasem acetylosalicylowym, NLPZ, inhibitorami COX-2) ze względu na zwiększone ryzyko krwawienia. Podobnie jak w przypadku stosowania innych leków psychotropowych, należy unikać alkoholu podczas leczenia paroksetyną. Jednoczesne podawanie paroksetyny i prawastatyny może prowadzić do wzrostu stężenia glukozy we krwi - u pacjentów z cukrzycą może być konieczne dostosowanie dawki leków przeciwcukrzycowych i (lub) insuliny. Ponadto leki z grupy SSRI mogą zmniejszać aktywność cholinesterazy osoczowej, powodując wydłużenie bloku nerwowo–mięśniowego wywoływanego przez miwakurium i suksametonium.

Seroxat - dawkowanie

Doustnie. Dorośli. Ciężki epizod depresyjny: zalecana dawka dobowa wynosi 20 mg. Poprawa stanu pacjenta rozpoczyna się po 1 tyg., ale widoczna staje się od 2. tyg. terapii. Dawkowanie należy zweryfikować i jeśli to konieczne dostosować do potrzeb klinicznych w ciągu 3-4 tyg. od rozpoczęcia leczenia, a następnie ponownie ocenić i modyfikować na podstawie wyników leczenia. U niektórych pacjentów, u których reakcja na dawkę 20 mg jest niewystarczająca, dawka leku może być stopniowo zwiększana o 10 mg w zależności od reakcji pacjenta, aż do maksymalnej dawki 50 mg na dobę. Pacjenci z depresją powinni być leczeni przez dostatecznie długi okres, co najmniej 6 miesięcy, aby zapewnić ustąpienie objawów. Zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne: zalecana dawka dobowa wynosi 40 mg. Leczenie należy rozpoczynać od dawki 20 mg na dobę. Dawka może być zwiększana stopniowo o 10 mg, do wielkości dawki zalecanej. Jeśli po kilku tygodniach stosowania zalecanej dawki obserwowana reakcja na leczenie jest niewystarczająca, niektórzy pacjenci mogą odnieść korzyść ze stopniowego zwiększenia dawki, aż do maksymalnej dawki 60 mg na dobę. Pacjenci z zaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym powinni być leczeni przez dostatecznie długi okres, aby zapewnić ustąpienie objawów. Okres ten może trwać kilka miesięcy lub nawet dłużej. Zaburzenie lękowe z napadami lęku: zalecana dawka dobowa wynosi 40 mg. Leczenie należy rozpoczynać od dawki 10 mg na dobę i zwiększać ją stopniowo o 10 mg w zależności od reakcji pacjenta na leczenie, aż do dawki zalecanej. Rozpoczynanie leczenia od małej dawki początkowej zalecane jest w celu zredukowania do minimum potencjalnego zaostrzenia objawów lęku napadowego, które występuje w początkowym okresie leczenia choroby. Jeśli po kilku tygodniach stosowania zalecanej dawki obserwowana reakcja na leczenie jest niewystarczająca, niektórzy pacjenci mogą odnieść korzyść ze stopniowego zwiększenia dawki, aż do maksymalnej dawki 60 mg na dobę. Pacjenci z zaburzeniem lękowym z napadami lęku powinni być leczeni przez dostatecznie długi okres, aby zapewnić ustąpienie objawów. Okres ten może trwać kilka miesięcy lub nawet dłużej. Fobia społeczna: zalecana dawka dobowa wynosi 20 mg. Jeśli po kilku tygodniach stosowania zalecanej dawki obserwowana odpowiedź na leczenie jest niewystarczająca, niektórzy pacjenci mogą odnieść korzyść ze stopniowego zwiększenia dawki o 10 mg, aż do maksymalnej dawki 50 mg na dobę. Długoterminowa terapia powinna być regularnie oceniana. Zaburzenie lękowe uogólnione: zalecana dawka dobowa wynosi 20 mg. Jeśli po kilku tygodniach stosowania zalecanej dawki obserwowana odpowiedź na leczenie jest niewystarczająca, niektórzy pacjenci mogą odnieść korzyść ze stopniowego zwiększenia dawki o 10 mg, aż do maksymalnej dawki 50 mg na dobę. Długoterminowa terapia powinna być regularnie oceniana. Zaburzenie stresowe pourazowe: zalecana dawka dobowa wynosi 20 mg. Jeśli po kilku tygodniach stosowania zalecanej dawki obserwowana odpowiedź na leczenie jest niewystarczająca, niektórzy pacjenci mogą odnieść korzyść ze stopniowego zwiększenia dawki o 10 mg, aż do maksymalnej dawki 50 mg na dobę. Długoterminowa terapia powinna być regularnie oceniana. Szczególne grupy pacjentów. U osób w podeszłym wieku dawkowanie należy rozpoczynać od dawki początkowej zalecanej u dorosłych; u niektórych osób może być korzystne zwiększenie dawki; maksymalna dawka nie powinna być większa niż 40 mg na dobę. U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min) lub z niewydolnością wątroby dawkowanie powinno być ograniczone do dolnego zakresu dawek. Leku nie należy stosować u dzieci i młodzieży. Sposób podania. Zaleca się, aby preparat był podawany raz na dobę, rano, w trakcie posiłku; tabletki należy połykać nie rozgryzając.

Seroxat - uwagi

Leku nie należy odstawiać nagle - zaleca się stopniowe zmniejszanie dawek lub wydłużanie odstępu między nimi (w przeprowadzonych badaniach klinicznych stosowano schemat stopniowego odstawiania leku, w którym zmniejszano dobową dawkę leku co tydzień o 10 mg). Należy zachować ostrożność w trakcie prowadzenia pojazdów i obsługi urządzeń mechanicznych.