Storvas - skład
1 tabl. powl. zawiera 10 mg, 20 mg, 40 mg lub 80 mg atorwastatyny w postaci soli wapniowej. Preparat zawiera laktozę.
Reklama
Storvas - działanie
Selektywny, kompetycyjny inhibitor reduktazy HMG-CoA, enzymu ograniczającego szybkość syntezy cholesterolu, katalizującego przemianę 3-hydroksy-3-metyloglutarylokoenzymu A do mewalonianu, będącego prekursorem steroli, w tym cholesterolu. Atorwastatyna zmniejsza stężenie cholesterolu i lipoprotein we krwi przez hamowanie aktywności reduktazy HMG-CoA, co w efekcie hamuje biosyntezę cholesterolu w wątrobie i prowadzi do zwiększenia liczby receptorów LDL na powierzchni błony komórkowej hepatocytów, nasilając w ten sposób wychwyt i katabolizmu LDL. Atorwastatyna zmniejsza wytwarzanie LDL oraz ilość cząstek LDL. Prowadzi do nasilonego i utrzymującego się wzrostu aktywności receptora LDL i jednocześnie do korzystnych zmian jakościowych krążących cząsteczek LDL. Skutecznie zmniejsza stężenie cholesterolu LDL u pacjentów z homozygotyczną hipercholesterolemią rodzinną, którzy zazwyczaj nie reagują na leczenie zmniejszające stężenie lipidów we krwi. Atorwastatyna zmniejsza stężenie cholesterolu całkowitego (o 30-46%), cholesterolu LDL (o 41-61%), apolipoproteiny B (o 34-50%) i triglicerydów (o 14-33%) oraz zwiększa stężenie cholesterolu HDL i apolipoproteiny A1. Po podaniu doustnym atorwastatyna wchłania się szybko z przewodu pokarmowego, Cmax osiąga w ciągu 1-2 h. Całkowita biodostępność wynosi ok. 12%, a ogólnoustrojowa aktywność hamująca reduktazę HMG-CoA wynosi 30% (mała ogólnoustrojowa dostępność jest przypisywana usuwaniu leku przez komórki błony śluzowej żołądka i jelit zanim dostanie się on do krążenia i (lub) efektowi pierwszego przejścia przez wątrobę). Z białkami osocza wiąże się w ponad 98%. Jest metabolizowana w wątrobie przez cytochrom P-450 3A4 do orto- i para-hydroksylowych metabolitów oraz różnych metabolitów w procesie beta-oksydacji. Około 70% aktywności hamującej reduktazę HMG-CoA przypisuje się czynnym metabolitom. Lek wydalany jest głównie z żółcią. Średni T0,5 wynosi ok. 14 h. T0,5 działania hamującego reduktazę HMG-CoA wynosi 20-30 h. Niewydolność nerek nie wpływa na stężenie atorwastatyny i jej aktywnych metabolitów we krwi ani na jej skuteczność. Stężenie atorwastatyny i jej aktywnych metabolitów we krwi jest znacznie zwiększone (Cmax ok. 16 razy i AUC ok. 11 razy) u pacjentów z przewlekłym poalkoholowym uszkodzeniem wątroby (Childs-Pugh B).
Reklama
Storvas - wskazania
Uzupełnienie leczenia dietą w celu obniżenia podwyższonego stężenia całkowitego cholesterolu, cholesterolu LDL, apolipoproteiny B i trójglicerydów u pacjentów z hipercholesterolemią pierwotną, w tym hipercholesterolemią rodzinną (postać heterozygotyczna), hipercholesterolemią poligeniczną lub hiperlipidemią złożoną (mieszaną) (odpowiadającą hiperlipidemii typu IIa i IIb wg klasyfikacji Fredrickson’a) u pacjentów, u których odpowiedź na stosowanie diety i innych niefarmakologicznych metod leczenia jest niewystarczająca. Obniżenie stężenia cholesterolu całkowitego i cholesterolu LDL u pacjentów z homozygotyczną postacią rodzinnej hipercholesterolemii, jednocześnie z innymi sposobami leczenia mającego na celu obniżenie stężenia lipidów (np. afereza LDL) lub wtedy, gdy inne leczenie jest niedostępne. Zapobieganie zdarzeniom sercowo-naczyniowym u pacjentów, u których występuje duże ryzyko pierwszego zdarzenia sercowo naczyniowego, wraz z działaniami mającymi na celu redukcję innych czynników ryzyka.
Reklama
Storvas - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Czynna choroba wątroby lub niewyjaśniony trwały wzrost aktywności aminotransferaz w osoczu przekraczający 3-krotnie górną granicę normy. Miopatia. Ciąża. Okres karmienia piersią. Kobiety w wieku rozrodczym nie stosujące skutecznych metod zapobiegania ciąży.
Reklama
Storvas - ostrzeżenia
Należy zachować ostrożność podczas stosowania leku u pacjentów spożywających znaczne ilości alkoholu i (lub) z chorobami wątroby w wywiadzie. W przypadku utrzymującego się zwiększenia aktywności aminotransferaz, większego niż 3-krotna wartość górnej granicy normy, zaleca się odstawienie leku. U pacjentów bez choroby niedokrwiennej mózgu po niedawnym przebyciu udaru mózgu lub przemijającego ataku niedokrwienia mózgu, częstość występowania udaru krwotocznego u pacjentów, u których rozpoczęto leczenie atorwastatyną w dawce 80 mg była większa w porównaniu z placebo. Zwiększone ryzyko było szczególnie zauważalne u pacjentów po przebytym udarze krwotocznym lub udarze zatokowym w momencie włączenia do badania; u tych pacjentów, przed rozpoczęciem leczenia należy rozważyć ryzyko wystąpienia udaru krwotocznego mózgu i korzyści wynikające ze stosowania atorwastatyny w dawce 80 mg. Atorwastatyna może w rzadkich przypadkach wpływać na mięśnie szkieletowe i powodować bóle mięśniowe, zapalenie mięśni i miopatię, która może prowadzić do rabdomiolizy, stanu potencjalnie zagrażającemu życiu, charakteryzującego się znacznym zwiększeniem aktywności kinazy kreatynowej-CK (> 10 razy powyżej GGN - górnej granicy normy), mioglobinemią i mioglobinurią, które mogą prowadzić do niewydolności nerek. Należy zachować ostrożność u pacjentów predysponowanych do wystąpienia rabdomiolizy, tj. u pacjentów: z zaburzeniami czynności nerek, z niedoczynnością tarczycy, z chorobami mięśni występującymi u pacjenta lub w wywiadzie, z uszkodzeniem mięśni po stosowaniu statyn lub fibratów w wywiadzie, z chorobami wątroby w wywiadzie i (lub) u pacjentów spożywających duże ilości alkoholu oraz u pacjentów w podeszłym wieku (> 70 lat); w tych grupach pacjentów należy rozważyć ryzyko rozpoczęcia leczenia względem możliwych korzyści. Należy oznaczać aktywność CK przed rozpoczęciem leczenia - jeżeli aktywność CK jest > 5 razy GGN nie należy rozpoczynać leczenia. Podawanie leku musi być przerwane, jeśli nastąpi znaczne zwiększenie aktywności CK (>10 razy GGN), a także w przypadku wystąpienia objawów ze strony mięśni (bólu mięśni, kurczu lub osłabienia mięśni zwłaszcza, jeśli towarzyszy temu ogólne złe samopoczucie lub gorączka) i zwiększeniu aktywności CK > 5 razy GGN; jeżeli objawy ze strony mięśni są znacznie nasilone i na co dzień wywołują dyskomfort należy rozważyć przerwanie terapii nawet gdy aktywność CK pozostaje < 5 razy GGN. Jeśli objawy ustąpią, a aktywność CK wróci do normy, można rozważyć ponowne włączenie atorwastatyny lub innej statyny w najmniejszej dawce i przy ścisłej kontroli klinicznej. Ryzyko wystąpienia rabdomiolizy rośnie podczas jednoczesnego stosowania leków mogących zwiększać stężenie atorwastatyny w osoczu (np: cyklosporyny, erytromycyny, klarytromycyny, itrakonazolu, ketokonazolu, nefazodonu, niacyny, gemfibrozylu i innych pochodnych kwasu fibrynowego oraz inhibitorów proteazy HIV). Ryzyko miopatii może być zwiększone podczas jednoczesnego stosowania ezetymibu. Należy rozważyć zastosowanie alternatywnych leków. W sytuacjach, gdy jednoczesne stosowanie tych leków jest uważane za konieczne, należy uważnie rozważyć korzyści i ryzyko stosowania leczenia skojarzonego. U pacjentów przyjmujących leki zwiększające stężenie atorwastatyny w osoczu, zalecana jest stosowanie mniejszej dawki początkowej atorwastatyny. W przypadku cyklosporyny, klarytromycyny i itrakonazolu, należy wziąć pod uwagę mniejszą maksymalną dawkę atorwastatyny oraz zaleca się odpowiednie monitorowanie kliniczne pacjentów. U pacjentów w wieku <18 lat nie badano skuteczności ani bezpieczeństwa leczenia trwającego dłużej niż 52 tyg., a wpływ długotrwałego leczenia na objawy sercowo-naczyniowe nie jest znany. Nie badano wpływu atorwastatyny u dzieci w wieku <10 lat oraz u dziewczynek przed okresem dojrzewania. Długotrwały wpływ na rozwój funkcji poznawczych, wzrost oraz dojrzewanie płciowe jest nieznany. Jeżeli występuje u pacjenta podejrzenie śródmiąższowej choroby płuc (objawy to m.in. duszność, suchy kaszel, ogólne pogorszenie stanu zdrowia pacjenta: zmęczenie, utrata masy ciała i gorączka) należy przerwać leczenie statynami. Ze względu na zawartość laktozy, preparatu nie należy stosować u pacjentów z nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy tupu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
Reklama
Storvas - ciąża
Podawanie preparatu w ciąży i okresie karmienia piersią jest przeciwwskazane. Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczne metody zapobiegania ciąży.
Reklama
Storvas - efekty uboczne
Często: ból brzucha, zaparcia, wzdęcia, niestrawność, nudności, biegunka; reakcje alergiczne; bezsenność; ból i zawroty głowy, parestezje, obniżenie czucia dotyku; wysypka, świąd; ból mięśni i stawów, ból pleców; astenia, ból w klatce piersiowej, obrzęki obwodowe. Niezbyt często: jadłowstręt, wymioty; trombocytopenia; łysienie, hiperglikemia, hipoglikemia, zapalenie trzustki; amnezja; neuropatia obwodowa; pokrzywka; szumy uszne; miopatia, kurcze mięśni; impotencja; złe samopoczucie, przyrost masy ciała. Rzadko: zapalenie wątroby, żółtaczka cholestatyczna; zapalenie mięśni, rabdomioliza. Bardzo rzadko: anafilaksja; zaburzenia smaku; zaburzenia widzenia; niewydolność wątroby; obrzęk naczynioruchowy, wysypka zapalna (w tym rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona oraz toksyczne martwicze oddzielanie naskórka); utrata słuchu; zerwanie ścięgna; ginekomastia. Ponadto obserwowano: zaburzenia snu (bezsenność, koszmary senne), utratę pamięci, zaburzenia seksualne, depresję, pojedyncze przypadki śródmiąższowej choroby płuc (szczeg. w długotrwałym leczeniu). W badaniach diagnostycznych obserwowano zwiększenie aktywności aminotransferaz w surowicy (zmiany te były zazwyczaj łagodne i przemijające i nie wymagały przerwania terapii).
Storvas - interakcje
Szczególną ostrożność należy zachować podczas jednoczesnego stosowania inhibitorów cytochromu P450 3A4 (np.: cyklosporyny, antybiotyków makrolidowych w tym erytromycyny i klarytromycyny, nefazodonu, leków przeciwgrzybiczych z grupy azoli w tym itrakonazolu i inhibitorów proteazy HIV), pochodnych kwasu fibrynowego, ezetymibu i niacyny ze względu na ryzyko miopatii, a w sporadycznych wypadkach rabdomiolizy i zaburzeń czynności nerek na skutek mioglobinurii. Jeśli pacjent otrzymuje leki zwiększające stężenie atorwastatyny w osoczu, dawka początkowa atorwastatyny powinna wynosić 10 mg raz na dobę. Atorwastatyna i jej metabolity są substratami dla transporterów OATP1B1 i glikoproteiny P; jednoczesne stosowanie cyklosporyny może zwiększać układową ekspozycję na atorwastatynę - w przypadku konieczności jednoczesnego stosowania tych leków dawka atorwastatyny nie powinna być większa niż 10 mg. W razie konieczności jednoczesnego stosowania klarytromycyny z atorwastatyną, zaleca się stosowanie mniejszych dawek podtrzymujących atorwastatyny; przy dawkach przekraczających 40 mg zaleca się stosowne monitorowanie kliniczne pacjentów. W razie konieczności jednoczesnego stosowania itrakonazolu i atorwastatyny, dawka podtrzymująca atorwastatyny nie powinna przekraczać 40 mg na dobę; pacjenci otrzymujący 80 mg atorwastatyny powinni mieć zmniejszoną dawkę atorwastatyny w okresie jednoczesnego podawania itrakonazolu lub należy rozważyć chwilowe przerwanie leczenia atorwastatyną. Stosowanie atorwastatyny jednocześnie z inhibitorami proteaz wiązało się z około 2-krotnym wzrostem stężenia atorwastatyny w osoczu; należy monitorować stężenie lipidów, aby mieć pewność, że stosowana jest najmniejsza skuteczna dawka atorwastatyny. Chlorowodorek diltiazemu zwiększa ekspozycję na atorwastatynę; należy monitorować klinicznie pacjentów po włączeniu diltiazemu lub po zmianie jego dawki. Nie zaleca się spożywania dużych ilości soku grejpfrutowego (ponad 1,2 l przez 5 dni) podczas kuracji atorwastatyną. Induktory cytochrom P-450 3A4 (np. efawirenz, ryfampicyna, dziurawiec) mogą zmniejszać stężenie atorwastatyny. Ze względu na podwójny mechanizm interakcji z ryfampicyną (indukcja cytochromu P450 3A4 oraz zahamowanie aktywności transportera OATP1B1 w hepatocytach) zaleca się jednoczesne podanie obydwu leków, gdyż opóźnione podanie atorwastatyny po podaniu ryfampicyny wiąże się ze znaczącym zmniejszeniem stężenia atorwastatyny w osoczu. Brak badań dotyczących interakcji z werapamilem i amiodaronem - jednak jednoczesne podanie z atorwastatyną może doprowadzić do zwiększonej ekspozycji na nią. Jednoczesne podawanie 600 mg gemfibrozylu 2 razy/dobę prowadziło do 24% wzrostu ekspozycji na atorwastatynę. Jednoczesne podawanie digoksyny z atorwastatyną w dawce 80 mg na dobę zwiększa stężenie digoksyny we krwi o około 20% (interakcja związana w hamowaniem transportu przez białko błonowe - glikoproteinę P) - pacjenci przyjmujący digoksynę powinni być ściśle monitorowani. Jednoczesne przyjmowanie atorwastatyny i doustnych środków antykoncepcyjnych zwiększa stężenie noretysteronu i etynyloestradiolu, co należy uwzględnić podczas ustalania dawek doustnych środków antykoncepcyjnych. U pacjentów otrzymujących atorwastatynę jednocześnie z kolestypolem występuje zmniejszenie (o około 25%) stężenia atorwastatyny i jej aktywnych metabolitów we krwi przy jednoczesnym zwiększeniu efektu hipolipemizującego. Leki zobojętniające kwas żołądkowy (zawierające wodorotlenki glinu i magnezu) zmniejszają stężenie atorwastatyny i jej aktywnych metabolitów we krwi o około 35%, jednak nie ma to wpływu na obniżenie stężenia cholesterolu LDL w osoczu. Jednoczesne przyjmowanie atorwastatyny i warfaryny powoduje nieznaczne skrócenie czasu protrombinowego podczas kilku pierwszych dni przyjmowania obu tych leków, czas ten powraca do wartości wyjściowej w ciągu 15 dni stosowania atorwastatyny (należy jednak uważnie obserwować pacjentów przyjmujących warfarynę podczas włączania atorwastatyny do ich leczenia). Jednoczesne podawanie 10 mg amlodypiny i 80 mg atorwastatyny zwiększyło o 18% ekspozycję na atorwastatynę. Nie wykazano klinicznie istotnych interakcji atorwastatyny z: fenazonem, cymetydyną, lekami przeciwnadciśnieniowymi i hipoglikemizującymi.
Storvas - dawkowanie
Doustnie. Zwykle stosowana dawka początkowa wynosi 10 mg na dobę. Dawki należy ustalać indywidualnie na podstawie wartości wyjściowych stężenia cholesterolu LDL, założonego celu terapeutycznego i reakcji pacjenta na leczenie. Modyfikacji dawek należy dokonywać w odstępach co 4 tyg. lub dłuższych. Maksymalna dawka dobowa wynosi 80 mg. Dawkę dobową podaje się jednorazowo, o dowolnej porze, niezależnie od posiłków. Pierwotna hipercholesterolemia i złożona (mieszana) hiperlipidemia: u większości pacjentów wystarcza dawka 10 mg na dobę; skuteczność terapeutyczną obserwuje się w ciągu 2 tyg. a maksymalne działanie występuje po 4 tyg. i utrzymuje się podczas długotrwałego stosowania. Heterozygotyczna hipercholesterolemia rodzinna: dawka początkowa wynosi 10 mg na dobę; dawka powinna być ustalana indywidualnie, a zmiany dawki dokonywać co 4 tyg., aż do osiągnięcia dawki 40 mg na dobę; następnie można zwiększyć dawkę do maksymalnej - 80 mg na dobę lub podawać atorwastatynę w dawce 40 mg na dobę jednocześnie z lekiem wiążącym kwasy żółciowe. Homozygotyczna rodzinna hipercholesterolemia: 10-80 mg na dobę, jako leczenie wspomagające inne sposoby terapii obniżającej stężenie lipidów (np. aferazę LDL), lub wtedy, gdy takie sposoby leczenia są niedostępne. Zapobieganie chorobom sercowo-naczyniowym: 10 mg na dobę; aby uzyskać stężenie cholesterolu LDL odpowiadające aktualnym wytycznym może być konieczne stosowanie większych dawek. Stosowanie u dzieci musi być prowadzone przez lekarza specjalistę. Nie badano dawek powyżej 20 mg na dobę u pacjentów poniżej 18 rż. Dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania w tej grupie pacjentów nie zostały ocenione. W niewydolności nerek oraz u osób w podeszłym wieku nie jest konieczna zmiana dawkowania.
Storvas - uwagi
Przed rozpoczęciem oraz w trakcie leczenia pacjent powinien stosować standardową dietę ubogocholesterolową. Przed rozpoczęciem leczenia oraz okresowo w trakcie leczenia należy wykonywać badania czynności wątroby. Pacjenci, u których wystąpią objawy przedmiotowe lub podmiotowe uszkodzenia wątroby powinni być poddani badaniom czynności wątroby. Pacjentów, u których stwierdzono zwiększenie aktywności aminotransferaz należy monitorować do czasu powrotu wartości do prawidłowego poziomu.
