Symla - skład i dawkowanie. Na co jest ten lek?

Skład leku Symla

1 tabl. zawiera 25 mg lamotryginy. Tabl. zawierają laktozę.

Reklama

Jakie ma działanie?

Lek przeciwpadaczkowy. Lamotrygina jest zależnym od stosowania i napięcia blokerem kanałów sodowych bramkowanych napięciem. Hamuje powtarzające się z dużą częstością wyładowania neuronów i hamuje uwalnianie glutaminianu.

Lamotrygina szybko i całkowicie wchłaniania się po podaniu doustnym, osiągając C_max po 2,5 h. W ok. 55% wiąże się z białkami osocza. Jest metabolizowana przy udziale UDP-glukuronylotrnasferazy.

Wydalana jest z moczem, głównie w postaci metabolitów. Tylko ok. 2% pochodnych lamotryginy jest wydalane z kałem. Średni T_0,5 wynosi około 33 h. T0,5 ulega skróceniu do około 14 h po podaniu leków indukujących glukuronidację (np. karbamazepina, fenytoina), natomiast wydłuża się do około 70 h, gdy lamotrygina jest podawana jednocześnie z walproinianem.

T0,5 lamotryginy u dzieci jest krótszy niż u pacjentów dorosłych: w przypadku jednoczesnego stosowania leków indukujących enzymy T _0,5 wynosi około 7 h, natomiast w przypadku jednoczesnego stosowania walproinianu wydłuża się do ok. 45-50 h.

Reklama

Wskazania do stosowania leku Symla

Padaczka

Dorośli i młodzież od 13 lat: leczenie skojarzone lub monoterapia napadów częściowych i uogólnionych, w tym napadów toniczno-klonicznych; napady związane z zespołem Lennoxa-Gastauta - lek jest stosowany w leczeniu skojarzonym, jednak może zostać zastosowany jako pierwszy lek przeciwpadaczkowy włączany do leczenia zespołu Lennoxa-Gastauta.

Dzieci od 2 do 12 lat: leczenie skojarzone napadów częściowych i uogólnionych, w tym napadów toniczno-klonicznych oraz napadów związanych z zespołem Lennoxa-Gastauta; monoterapia w typowych napadach nieświadomości.

Zaburzenia afektywne dwubiegunowe

Dorośli(≥18 lat): zapobieganie epizodom depresji u pacjentów z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi typu I, u których występują głównie epizody depresji. Lamotrygina nie jest wskazana w doraźnym leczeniu epizodów manii lub depresji.

Reklama

Przeciwwskazania do stosowania leku

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Reklama

Ostrzeżenia przed zażywaniem leku Symla

Stosowanie lamotryginy wiąże się z ryzykiem wystąpienia ciężkich reakcji skórnych, pojawiających się zazwyczaj w ciągu pierwszych 8 tyg. leczenia. U pacjentów, u których wystąpi wysypka, jeśli nie ustalono innej przyczyny tego powikłania, należy natychmiast odstawić lek. Nie zaleca się ponownego rozpoczynania leczenia lamotryginą, jeśli było ono przerwane ze względu na wystąpienie wysypki.

Ryzyko wystąpienia ciężkich reakcji skórnych jest większe u dzieci. Poza tym wydaje się być związane z dużymi początkowymi dawkami lamotryginy i przekroczeniem zalecanego tempa zwiększania dawki lamotryginy oraz z jednoczesnym stosowaniem walproinianu. Lamotryginę należy stosować ostrożnie u pacjentów z nadwrażliwością na inne leki przeciwpadaczkowe w wywiadzie, gdyż u tych pacjentów ryzyko wystąpienia wysypki jest większe.

Wysypka była obserwowana jako jeden z objawów zespołu nadwrażliwości - w przypadku wystąpienia objawów nadwrażliwości (nawet przy braku wyraźnej wysypki), jeśli nie można ustalić innej etiologii objawów, leczenie lamotryginą powinno zostać przerwane.

Limfohistiocytozę hemofagocytarną notowano u pacjentów przyjmujących lamotryginę. Charakterystycznymi objawami przedmiotowymi i podmiotowymi są: gorączka, wysypka, objawy neurologiczne, hepatosplenomegalia, limfadenopatia, cytopenie, duże stężenie ferrytyny w osoczu, hipertriglicerydemia oraz zaburzenia czynności wątroby i krzepliwości krwi. Objawy na ogół występują w ciągu 4 tyg. od rozpoczęcia leczenia.

Limfohistiocytoza hemofagocytarna może stanowić zagrożenie życia. Pacjenta należy poinformować o objawach związanych z HLH oraz o konieczności natychmiastowego skontaktowania się z lekarzem, jeśli w trakcie leczenia lamotryginą wystąpią u niego takie objawy. Jeśli u pacjenta wystąpiły takie objawy przedmiotowe i podmiotowe, należy niezwłocznie go zbadać oraz wziąć pod uwagę rozpoznanie HLH.

Należy natychmiast przerwać stosowanie lamotryginy, chyba że ustalona zostanie inna przyczyna choroby.

Wszystkich pacjentów leczonych lamotryginą należy obserwować pod kątem wystąpienia myśli i zachowań samobójczych. Dotyczy to zwłaszcza pacjentów z zaburzeniem afektywnym dwubiegunowym, młodych dorosłych oraz pacjentów z zachowaniami lub myślami samobójczymi w wywiadzie.

Jeśli u pacjenta pojawią się objawy nasilenia choroby dwubiegunowej należy rozważyć zmianę postępowania terapeutycznego, w tym przerwanie leczenia lamotryginą. Należy zachować ostrożność podczas stosowania lamotryginy w skojarzeniu z doustnymi preparatami antykoncepcyjnymi. Lamotrygina jest słabym inhibitorem reduktazy dihydrofolianu i dlatego istnieje możliwość zaburzenia metabolizmu folianów w czasie długotrwałej terapii.

Należy zachować ostrożność w przypadku podawania lamotryginy pacjentom z niewydolnością nerek (możliwość kumulacji metabolitu glukuronidowego). Istnieją doniesienia, że ciężkie napady drgawkowe, w tym stan padaczkowy, mogą prowadzić do wystąpienia rabdomiolizy, niewydolności wielonarządowej oraz rozsianego krzepnięcia śródnaczyniowego, czasem ze skutkiem śmiertelnym; podobne przypadki występowały w związku ze stosowaniem lamotryginy.

Podczas terapii możliwe jest paradoksalne zwiększenie częstości napadów padaczkowych. U pacjentów z więcej niż jednym typem napadów, należy rozważyć korzyści dotyczące kontroli jednego typu napadów, w stosunku do jakiegokolwiek pogorszenia objawów innego typu napadów. Objawy napadów mioklonicznych mogą ulec pogorszeniu po zastosowaniu lamotryginy.

Odpowiedź na leczenie może być mniejsza podczas stosowania lamotryginy w skojarzeniu z induktorami enzymów wątrobowych. U pacjentów leczonych lamotryginą odnotowywano zaburzenia rytmu z nieprawidłowym zapisem ST-T i EKG z typowymi zmianami dla zespołu Brugadów. Należy starannie rozważyć stosowanie lamotryginy u pacjentów z zespołem Brugadów.

Stosowanie leków przeciwdepresyjnych jest związane ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia myśli i zachowań samobójczych u dzieci i młodzieży z zaburzeniami depresyjnymi i innymi zaburzeniami psychicznymi.

Brak jest danych dotyczących wpływu lamotryginy na wzrost, dojrzewanie płciowe, rozwój poznawczy i behawioralny dzieci. Tak jak w przypadku innych leków przeciwpadaczkowych, nagłe odstawienie leku może spowodować nawrót napadów padaczkowych. Jeżeli preparat musi być nagle odstawiony ze względów bezpieczeństwa (np. wysypka), jego dawkę należy stopniowo zmniejszać przez okres dwóch tyg.

Dane sugerują, że odpowiedź na leczenie w połączeniu z induktorami enzymów jest mniejsza niż w przypadku połączenia z lekami przeciwpadaczkowymi nie indukującymi enzymów. Przyczyny nie są jasne. U dzieci stosujących lamotryginę w leczeniu typowych napadów nieświadomości, skuteczność może nie być podtrzymywana u wszystkich pacjentów. Preparat zawiera laktozę i nie powinien być stosowany u pacjentów z dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Reklama

Symla a ciąża

Jeżeli konieczne jest leczenie lamotryginą podczas ciąży, zaleca się stosowanie najmniejszej możliwej dawki terapeutycznej. Duża liczba danych dotyczących kobiet stosujących lamotryginę w monoterapii w I trymestrze ciąży (>8700) nie wskazuje na znaczące zwiększenie ryzyka poważnych wad wrodzonych, w tym rozszczepu warg lub podniebienia. Badania na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ na rozwój.

Lamotrygina może powodować zwiększenie ryzyka uszkodzenia zarodka lub płodu przez zmniejszenie stężenia kwasu foliowego; można rozważyć stosowanie kwasu foliowego w przypadku planowania ciąży i we wczesnym okresie ciąży.

Zmiany fizjologiczne w czasie ciąży mogą wpływać na stężenie i (lub) skuteczność terapeutyczną lamotryginy. Istnieją doniesienia o zmniejszeniu stężenia lamotryginy w osoczu podczas ciąży, z potencjalnym zagrożeniem utraty kontroli nad napadami padaczkowymi.

Stężenie lamotryginy po porodzie może gwałtownie wzrastać, z ryzykiem wystąpienia działań niepożądanych zależnych od dawki; należy monitorować stężenie lamotryginy w surowicy przed ciążą, podczas ciąży i po ciąży, jak również zaraz po urodzeniu. W razie potrzeby dawka powinna być dostosowana w celu utrzymania stężenia lamotryginy w surowicy na tym samym poziomie co przed ciążą, lub dostosowana zgodnie z odpowiedzią kliniczną.

Po urodzeniu należy monitorować działania niepożądane zależne od dawki. U niektórych niemowląt karmionych piersią, stężenia lamotryginy we krwi mogą osiągać wartości, przy których występują działania farmakologiczne.

Należy ocenić, czy oczekiwana korzyść z karmienia piersią przewyższa potencjalne ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych u dziecka. Jeżeli niemowlę jest karmione piersią, powinno być obserwowane pod katem działań niepożądanych lamotryginy (jak: nadmierne uspokojenie, wysypka i za mały przyrost masy ciała). U kobiet planujących zajście w ciążę, należy przeanalizować leczenie przeciwpadaczkowe.

U kobiet leczonych z powodu padaczki należy unikać nagłego odstawienia leków przeciwpadaczkowych, ponieważ może to prowadzić do napadów padaczkowych, które mogą mieć poważne konsekwencje dla kobiety i nienarodzonego dziecka. Jeżeli jest to tylko możliwe, należy wybierać monoterapię, gdyż skojarzona terapia przeciwpadaczkowa w zależności od stosowanych leków, może zwiększać ryzyko rozwoju wad wrodzonych.

Badania na zwierzętach nie wykazały upośledzenia płodności przez lamotryginę.

Reklama

Efekty uboczne stosowania Symla

• Bardzo często: ból głowy, wysypka skórna.
• Często: agresja, drażliwość, senność, zawroty głowy, drżenie, bezsenność, pobudzenie, nudności, wymioty, biegunka, suchość w jamie ustnej, ból stawów, zmęczenie, ból w miejscu podania, ból pleców.
• Niezbyt często: ataksja, podwójne widzenie, niewyraźne widzenie, łysienie.
• Rzadko: oczopląs, jałowe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, zapalenie spojówek, zespół Stevensa-Johnsona. Bardzo rzadko: zmiany hematologiczne (w tym: neutropenia, leukopenia, niedokrwistość, trombocytopenia, pancytopenia, niedokrwistość aplastyczna, agranulocytoza), limfohistiocytoza hemofagocytarna (HLH), zespół nadwrażliwości (w tym objawy takie jak: gorączka, uogólnione powiększenie węzłów chłonnych, obrzęk twarzy, nieprawidłowe wyniki badań morfologii krwi i badań czynnościowych wątroby, rozsiane krzepnięcie śródnaczyniowe, niewydolność wielonarządowa), splątanie, omamy, tiki, chwiejny chód, zaburzenia ruchowe, nasilenie objawów choroby Parkinsona, objawy pozapiramidowe, choreoatetoza, zwiększenie częstości napadów padaczkowych, niewydolność wątroby, zaburzenie czynności wątroby, zwiększenie wartości wyników badań czynnościowych wątroby, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, zespół nadwrażliwości polekowej z eozynofilią oraz objawami ogólnymi, zespół rzekomotoczniowy.
• Częstość nieznana: limfadenopatia, hipogammaglobulinemia, koszmary senne.

U pacjentów stosujących leki przeciwpadaczkowe w różnych wskazaniach odnotowano przypadki występowania myśli i zachowań samobójczych; ryzyko występuje także podczas stosowania lamotryginy. Obserwowano zmniejszenie gęstości mineralnej kości, osteopenię, osteoporozę i złamania u pacjentów stosujących lamotryginę długotrwale.

Możliwe interakcje z innymi lekami

Walproinian hamuje glukuronidację lamotryginy, zwalnia jej metabolizm i wydłuża prawie 2-krotnie średni okres półtrwania lamotryginy - konieczna jest modyfikacja dawkowania lamotryginy.

Niektóre leki przeciwpadaczkowe (np. fenytoina, karbamazepina, fenobarbital, prymidon) oraz ryfampicyna, lopinawir/rytonawir, połączenie etynyloestradiolu/lewonorgestrelu i atazanawir/rytonawir znacząco indukują glukuronidację lamotryginy, przyspieszają jej metabolizm i skracają okres półtrwania lamotryginy - konieczna jest modyfikacja dawkowania lamotryginy.

U pacjentów przyjmujących karbamazepinę po wprowadzeniu do leczenia lamotryginypisywano obserwowano objawy ze strony OUN (jak: zawroty głowy, ataksję, podwójne widzenie, zaburzenia ostrości wzroku i nudności).

Objawy te zwykle ustępowały po zmniejszeniu dawki karbamazepiny. Podobne działanie zaobserwowano podczas badania, w którym dorosłym zdrowym ochotnikom podawano lamotryginę i okskarbazepinę, nie badano jednak wpływu zmniejszenia dawki. U pacjentów otrzymujących skojarzone leczenie z okskarbazepiną, należy zastosować schemat dawkowania dla leczenia skojarzonego bez walproinianu i bez induktorów glukuronidacji lamotryginy. Jednoczesne stosowanie felbamatu lub lamotryginy nie wpływało na farmakokinetykę lamotryginy.

Gabapentyna nie zmienia klirensu lamotryginy. Nie zachodzą interakcje farmakokinetyczne między lamotryginą i pregabaliną. Topiramat nie powodował zmiany stężeń lamotryginy w osoczu. Podawanie lamotryginy powodowało zwiększenie stężeń topiramatu o 15%.

U pacjentów chorych na padaczkę jednoczesne podawanie zonisamidu (200 do 400 mg/dobę) i lamotryginy (150 do 500 mg/dobę) przez 35 dni nie wywierało znaczącego wpływu na farmakokinetykę lamotryginy.

Nie stwierdzono wpływu jednoczesnego podawania lakozamidu (w dawkach 200, 400 lub 600 mg/dobę) na stężenia lamotryginy w osoczu. W zbiorczej analizie danych z trzech kontrolowanych placebo badań klinicznych dotyczących terapii skojarzonej z perampanelem u pacjentów, u których występują napady częściowe i pierwotnie uogólnione napady toniczno-kloniczne, największa oceniana dawka perampanelu (12 mg/dobę) zwiększała klirens lamotryginy o mniej niż 10%. Efekt tego rzędu wielkości nie jest uznawany za istotny klinicznie

. Badania in vitro dowodzą, że lamotrygina nie wypiera innych leków przeciwpadaczkowych z miejsc wiązania z białkami. Olanzapina w dawce 15 mg spowodowała zmniejszenie wartości AUC i Cmax lamotryginy, średnio odpowiednio o 24% i 20%.

Nie oczekuje się, aby efekty zmiany tych wartości miały znaczenie kliniczne. Lamotrygina w dawce 200 mg nie wpływała na farmakokinetykę olanzapiny. W badaniu dorosłych pacjentów z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi typu I, przyjmujących ustaloną dawkę lamotryginy (100-400 mg na dobę), dawki aripiprazolu zwiększono w ciągu 7 dni z 10 mg na dobę do docelowych 30 mg na dobę i kontynuowano podawanie raz na dobę przez kolejnych 7 dni.

Zaobserwowano zmniejszenie C_max i AUC lamotryginy przeciętnie o ok. 10%; nie przewiduje się, aby efekt ten miał znaczenie kliniczne. Badania in vitro wykazały, że tworzenie głównego metabolitu lamotryginy, 2-N-glukuronidu, było wminimalnym stopniu hamowane przez amitryptylinę, bupropion, klonazepam, haloperydol lub lorazepam.

Mało prawdopodobne jest hamowanie metabolizmu lamotryginy przez klozapinę, fluoksetynę, fenelzynę, rysperydon, sertralinę i trazodon. Oprócz tego badanie metabolizmu bufuralolu w mikrosomach ludzkiej wątroby sugeruje, że lamotrygina nie zmniejsza klirensu leków metabolizowanych głównie przez CYP2D6.

Podczas jednoczesnego stosowania lamotryginy i preparatu złożonego zawierającego etynyloestradiol i lewonorgestrel (30 µg/150 µg) obserwowano zmniejszenie o połowę stężeń lamotryginy we krwi; może to powodować zmniejszoną kontrolę napadów u kobiet przyjmujących lamotryginę, które rozpoczynają stosowanie doustnych środków antykoncepcyjnych lub wystąpienie działań niepożądanych po ich odstawieniu.

W przypadku rozpoczęcia lub zakończenia stosowania hormonalnych preparatów antykoncepcyjnych może być konieczne zwiększenie lub zmniejszenie podtrzymującej dawki lamotryginy.

Podczas tygodnia, w którym pacjentka nie stosuje hormonalnych środków antykoncepcyjnych ("tydzień bez tabletek") stężenie lamotryginy może się zwiększyć - zaleca się zmianę preparatu antykoncepcyjnego na taki, który nie wymaga tygodniowej przerwy w przyjmowaniu. Nie prowadzono badań z innymi hormonalnymi preparatami antykoncepcyjnymi lub lekami stosowanymi z HTZ, jednak mogą one mieć podobny wpływ na metabolizm lamotryginy.

Jednoczesne podawanie lamotryginy z preparatami wydalanymi przez nerki i będącymi substratami OCT 2 (np. metformina, gabapentyna, wareniklina) może powodować zwiększenie stężenia tych substancji w osoczu, należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania tych leków.

Dawkowanie leku Symla

Doustnie.

Nie należy przekraczać dawki początkowej i kolejno zwiększanych dawek, aby zminimalizować ryzyko wystąpienia wysypki. Podczas ponownego rozpoczynania leczenia lamotryginą u pacjentów, którzy przerwali jej stosowanie, należy ocenić potrzebę stopniowego zwiększania dawki do dawki podtrzymującej. Im dłuższa przerwa od ostatniej dawki, tym większą uwagę należy zwrócić na stopniowe zwiększanie dawki do dawki podtrzymującej.

Jeśli czas od przerwania stosowania lamotryginy przekracza 5-krotnie okres półtrwania leku, należy zastosować właściwy schemat zwiększania dawki do wielkości dawki podtrzymującej. Zaleca się, aby nie rozpoczynać ponownie leczenia lamotryginą u pacjentów, którzy przerwali leczenie z powodu wystąpienia wysypki, jeśli potencjalne korzyści nie przeważają wyraźnie nad ryzykiem związanym ze stosowaniem leku.

Jeśli w celu przejścia na monoterapię lamotryginą odstawia się stosowane uprzednio leki przeciwpadaczkowe lub jeśli inne leki dodawane są do lamotryginy, należy rozważyć możliwy wpływ wprowadzonych zmian na farmakokinetykę lamotryginy.

Padaczka

Dorośli i młodzież ≥13 lat.

Monoterapia: początkowo 25 mg raz na dobę przez pierwsze 2 tyg., następnie 50 mg raz na dobę przez kolejne 2 tyg. Następnie dawkę należy zwiększać o maksymalnie 50-100 mg co 1-2 tyg. aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi terapeutycznej. Dawka podtrzymująca: 100-200 mg na dobę w 1 dawce lub w 2 dawkach podzielonych. Niektórzy pacjenci do uzyskania pożądanej odpowiedzi terapeutycznej wymagają dawki 500 mg na dobę.

Leczenie skojarzone z walproinianem (inhibitorem metabolizmu lamotryginy), bez względu na inne jednocześnie stosowane leki:

początkowo 25 mg co drugi dzień przez pierwsze 2 tyg., następnie 25 mg raz na dobę przez kolejne 2 tyg. Następnie dawkę należy zwiększać o maksymalnie 25-50 mg co 1-2 tyg. aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi terapeutycznej. Dawka podtrzymująca: 100-200 mg na dobę w 1 dawce lub w 2 dawkach podzielonych.

Leczenie skojarzone z induktorami metabolizmu lamotryginy (np. z fenytoiną, karbamazepiną, fenobarbitalem, prymidonem a także ryfampicyną, lopinawirem/rytonawirem), bez walproinianu: początkowo 50 mg raz na dobę przez pierwsze 2 tyg., następnie 100 mg na dobę w 2 dawkach podzielonych przez kolejne 2 tyg.

Następnie dawkę należy zwiększać o maksymalnie 100 mg co 1-2 tyg. aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi terapeutycznej. Dawka podtrzymująca: 200-400 mg na dobę w 2 dawkach podzielonych. Niektórzy pacjenci do uzyskania pożądanej odpowiedzi terapeutycznej wymagają dawki 700 mg na dobę.

Leczenie skojarzone z lekami bez wpływu na metabolizm lamotryginy (bez walproinianu i bez induktorów metabolizmu lamotryginy): początkowo 25 mg raz na dobę przez pierwsze 2 tyg., następnie 50 mg raz na dobę przez kolejne 2 tyg. Następnie dawkę należy zwiększać o maksymalnie 50-100 mg co 1-2 tyg. aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi terapeutycznej. Dawka podtrzymująca: 100-200 mg na dobę w 1 lub w 2 dawkach podzielonych.

W przypadku leczenia skojarzonego z lekami przeciwpadaczkowymi, których wpływ na farmakokinetykę lamotryginy nie jest znany, zaleca się schemat leczenia taki, jak w przypadku pacjentów przyjmujących walproinian.

Dzieci od 2 do 12 lat:

Monoterapia w typowych napadach nieświadomości: początkowo 0,3 mg/kg mc. na dobę w 1 lub w 2 dawkach podzielonych przez pierwsze 2 tyg., następnie 0,6 mg/kg mc. na dobę w 1 lub w 2 dawkach podzielonych przez kolejne 2 tyg.

Następnie dawkę należy zwiększać o maksymalnie 0,6 mg/kg mc. na dobę co 1-2 tyg. aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi terapeutycznej.

Dawka podtrzymująca: 1-10 mg/kg mc. na dobę w 1 lub w 2 dawkach podzielonych. Niektórzy pacjenci do uzyskania pożądanej odpowiedzi terapeutycznej wymagają dawki do 15 mg/kg mc. na dobę.

Leczenie skojarzone z walproinianem (inhibitorem metabolizmu lamotryginy), bez względu na inne jednocześnie stosowane leki: początkowo 0,15 mg/kg mc. raz na dobę przez pierwsze 2 tyg., następnie 0,3 mg/kg mc. raz na dobę przez kolejne 2 tyg. Następnie dawkę należy zwiększać o maksymalnie 0,3 mg/kg mc. na dobę co 1-2 tyg. aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi terapeutycznej.

Dawka podtrzymująca: 1-5 mg/kg mc. na dobę w 1 lub w 2 dawkach podzielonych. Nie należy przekraczać dawki 200 mg na dobę.

Leczenie skojarzone z induktorami metabolizmu lamotryginy (np. z fenytoiną, karbamazepiną, fenobarbitalem, prymidonem, a także ryfampicyną, lopinawirem/rytonawirem), bez walproinianu:

początkowo 0,6 mg/kg mc. na dobę w 2 dawkach podzielonych przez pierwsze 2 tyg., następnie 1,2 mg/kg mc. na dobę w 2 dawkach podzielonych przez kolejne 2 tyg. Następnie dawkę należy zwiększać o maksymalnie 1,2 mg/kg mc. na dobę co 1-2 tyg. aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi terapeutycznej. Dawka podtrzymująca: 5-15 mg/kg mc. na dobę w 2 dawkach podzielonych. Nie należy przekraczać dawki 400 mg na dobę.

Leczenie skojarzone z lekami bez wpływu na metabolizm lamotryginy (bez walproinianu i bez induktorów metabolizmu lamotryginy): początkowo 0,3 mg/kg mc. na dobę w 1 lub w 2 dawkach podzielonych przez pierwsze 2 tyg., następnie 0,6 mg/kg mc. na dobę w 1 lub w 2 dawkach podzielonych przez kolejne 2 tyg.

Następnie dawkę należy zwiększać o maksymalnie 0,6 mg/kg mc. na dobę co 1-2 tyg. aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi terapeutycznej.

Dawka podtrzymująca: 1-10 mg/kg mc. na dobę w 1 lub w 2 dawkach podzielonych. Nie należy przekraczać dawki 200 mg na dobę. W przypadku leczenia skojarzonego z lekami przeciwpadaczkowymi, których wpływ na farmakokinetykę lamotryginy nie jest znany, zaleca się schemat leczenia taki jak w przypadku pacjentów przyjmujących walproinian.

W celu uzyskania pewności, że dawka terapeutyczna jest właściwie dobrana, masa ciała dziecka powinna być kontrolowana, a dawka ponownie przeliczona, jeśli w masie ciała nastąpią zmiany.

Jest prawdopodobne, że pacjenci w wieku 2-6 lat będą wymagali dawki podtrzymującej w górnej granicy zaleconego zakresu dawkowania. Jeżeli uzyskano kontrolę napadów padaczkowych w leczeniu skojarzonym, jednoczesne stosowanie leków przeciwpadaczkowych może zostać przerwane i pacjenci mogą kontynuować leczenie tylko lamotryginą.

Istnieją ograniczone dane dotyczące skuteczności i bezpieczeństwa stosowania lamotryginy w leczeniu skojarzonym napadów częściowych u dzieci w wieku od 1 mies. do 2 lat; brak danych dotyczących dzieci w wieku poniżej 1 mies. - lamotrygina nie jest zalecana u dzieci w wieku < 2 lat.

Zaburzenia afektywne dwubiegunowe

W okresie wprowadzania lamotryginy należy stopniowo zwiększać jej dawkę, aby w ciągu 6 tyg. uzyskać stabilizację dawki podtrzymującej. Wówczas, jeśli istnieją wskazania kliniczne, można odstawić inne leki psychotropowe i (lub) leki przeciwpadaczkowe.

Dorośli (≥18 lat).

Monoterapia lamotryginą lub leczenie skojarzone z lekami bez wpływu na metabolizm lamotryginy (bez walproinianu i bez induktorów metabolizmu lamotryginy): początkowo 25 mg raz na dobę przez pierwsze 2 tyg.

Następnie 50 mg na dobę w 1 dawce lub 2 dawkach podzielonych przez kolejne 2 tyg. Następnie 100 mg na dobę w 1 dawce lub w 2 dawkach podzielonych przez kolejny tydzień. Docelowa dawka stabilizująca (od 6. tyg. leczenia) wynosi zwykle 200 mg na dobę w 1 dawce lub w 2 dawkach podzielonych. Dawki w zakresie 100-400 mg na dobę stosowano w badaniach klinicznych.

Leczenie skojarzone z walproinianem (inhibitorem metabolizmu lamotryginy)