Tamoxifen-Ebewe - skład
1 tabl. zawiera 10 mg lub 20 mg tamoksyfenu. Tabl. zawierają laktozę.
Reklama
Tamoxifen-Ebewe - działanie
Silny, niesteroidowy antagonista estrogenów. Wykazuje aktywność antyestrogenową przez wiązanie się z domeną blokującą steroidy w receptorze estrogenowym i hamowanie działania estradiolu. Po podaniu doustnym tamoksyfen jest szybko wchłaniany do krwi i osiąga Cmax po 4-7 h. Stężenie w stanie stacjonarnym jest osiągane po około 4 tyg. leczenia (dawka 40 mg na dobę). Tamoksyfen w prawie 100% wiąże się z białkami osocza. Jest metabolizowany w procesie hydroksylacji, demetylacji i sprzęgania. Część metabolitów wykazuje działanie kliniczne podobne do działania tamoksyfenu. Jest wydalany przede wszystkim z kałem. T0,5 tamoksyfenu wynosi ok. 7 dni a jego głównego metabolitu, N-demetylotamoksyfenu, 14 dni.
Reklama
Tamoxifen-Ebewe - wskazania
Leczenie raka piersi.
Reklama
Tamoxifen-Ebewe - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężka małopłytkowość, leukopenia lub hiperkalcemia. Ciąża.
Reklama
Tamoxifen-Ebewe - ostrzeżenia
Podczas leczenia u pewnego odsetka kobiet przed menopauzą następuje zahamowanie menstruacji. Należy zachować szczególną ostrożność i uważnie obserwować stan pacjentów z: chorobami wątroby i nerek, cukrzycą, chorobą zakrzepowo-zatorową w wywiadzie lub zaburzeniami widzenia. U wszystkich pacjentów należy rozważyć ryzyko i korzyści wynikające z leczenia tamoksyfenem przed jego zastosowaniem. W przypadku zabiegu rekonstrukcji piersi wykonanego w trybie odroczonym z wykorzystaniem techniki mikrochirurgicznej, tamoksyfen może zwiększyć ryzyko powikłań związanych z zaburzeniami mikrokrążenia w płacie skórnym. Przed rozpoczęciem leczenia, a następnie w odstępach co najmniej 6-miesięcznych należy przeprowadzić badanie internistyczne. Pacjentki należy poddać również badaniu ginekologicznemu i dokładnie zbadać wszelkie nieprawidłowe objawy, tj. krwawienie z dróg rodnych o niewyjaśnionej etiologii, nieregularne miesiączki, upławy oraz bóle lub ucisk w okolicy miednicy. Kobiety należy uważnie kontrolować, czy nie występuje u nich rozrost błony śluzowej macicy. W razie stwierdzenia nietypowego rozrostu endometrium tamoksyfen należy odstawić, wdrożyć odpowiednie leczenie, a przed ponownym rozpoczęciem podawania preparatu rozważyć wykonanie histerektomii. Podczas badań klinicznych obserwowano występowanie pierwotnych nowotworów innych niż nowotwory śluzówki macicy lub nowotwory drugiej piersi. Nie ustalono związku przyczynowego ze stosowaniem tamoksyfenu ani klinicznej istotności tej obserwacji. Przed rozpoczęciem leczenia i okresowo w czasie jego trwania, a także w przypadku wystąpienia zaburzeń widzenia (osłabienie wzroku) zaleca się wykonywanie badań okulistycznych. Badania mogą ujawnić wczesne uszkodzenia rogówki lub siatkówki, które mogą ustąpić po przerwaniu leczenia. U pacjentów z wcześniejszymi chorobami wątroby konieczna jest dokładna kontrola czynności wątroby. Okresowo należy kontrolować obraz krwi (szczególnie liczbę płytek krwi), czynność wątroby i nerek oraz oznaczać stężenie wapnia i glukozy we krwi. W celu wczesnego wykrycia przerzutów zaleca się dalsze okresowe badania kontrolne (badanie rentgenowskie płuc i kości, ultrasonografia wątroby). U pacjentów leczonych tamoksyfenem zwiększa się ryzyko żylnego zespołu zakrzepowo-zatorowego. Ryzyko to wzrasta w przypadku współistnienia otyłości, podeszłego wieku i jednocześnie stosowanej chemioterapii. U pacjentów z rakiem piersi należy przeprowadzić szczegółowy wywiad, w tym również wywiad rodzinny, dotyczący występowania żylnego zespołu zakrzepowo-zatorowego. U pacjentów z czynnikami sprzyjającymi występowaniu zaburzeń zatorowo-zakrzepowych należy przeprowadzić szczegółowe badania w celu potwierdzenia ryzyka zespołu zakrzepowo-zatorowego. Decyzję o zastosowaniu tamoksyfenu należy podejmować na podstawie oceny ryzyka zespołu zakrzepowo-zatorowego i korzyści wynikających z leczenia. U niektórych pacjentów uzasadnione może być jednoczesne zastosowanie tamoksyfenu i profilaktyki przeciwzakrzepowej. Jeżeli u pacjenta wystąpią objawy zespołu zakrzepowo-zatorowego, leczenie tamoksyfenem należy natychmiast przerwać i rozpocząć odpowiednie postępowanie przeciwzakrzepowe. Decyzję o ponownym zastosowaniu tamoksyfenu należy podjąć, biorąc pod uwagę ryzyko związane zarówno z jego stosowaniem, jak i brakiem leczenia tamoksyfenem. Należy poinformować pacjenta, aby w przypadku zaobserwowania objawów zespołu zakrzepowo-zatorowego natychmiast skontaktował się z lekarzem. Stosowanie tamoksyfenu u unieruchomionych pacjentów po zabiegach chirurgicznych można przerwać tylko wtedy, gdy ryzyko zespołu zakrzepowo-zatorowego znacząco przewyższa ryzyko związane z przerwaniem leczenia. U wszystkich pacjentów należy stosować odpowiednią profilaktykę przeciwzakrzepową. Podczas hospitalizacji należy stosować pończochy przeciwzakrzepowe, możliwie wczesne uruchamianie pacjenta oraz leczenie przeciwzakrzepowe. Podczas stosowania tamoksyfenu odnotowano ciężkie niepożądane reakcje skórne, w tym zespół Stevensa-Johnsona oraz toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, mogące zagrażać życiu lub prowadzić do zgonu. Podczas przepisywania leku należy poinformować pacjenta o możliwych przedmiotowych i podmiotowych objawach oraz ściśle kontrolować, czy nie występują reakcje skórne. Jeśli wystąpią objawy wskazujące na takie reakcje, preparat należy natychmiast odstawić i rozważyć zastosowanie alternatywnego leczenia (jeśli właściwe). Jeśli u pacjenta wystąpiła ciężka reakcja skórna po zastosowaniu leku, nie należy nigdy wznawiać leczenia tamoksyfenem. U pacjentów z dziedzicznym obrzękiem naczynioruchowym tamoksyfen może wywołać lub zaostrzać objawy obrzęku naczynioruchowego. Istnieją doniesienia o zmniejszonym stężeniu endoksyfenu (jednego z najistotniejszych czynnych metabolitów tamoksyfenu) w osoczu pacjentów wolno metabolizujących z udziałem izoenzymu CYP2D6. Jednoczesne stosowanie leków hamujących aktywność CYP2D6 może spowodować zmniejszenie stężenia endoksyfenu, dlatego podczas leczenia tamoksyfenem należy unikać stosowania silnych inhibitorów izoenzymu CYP2D6 (np. paroksetyny, fluoksetyny, chinidyny, cinakalcetu czy bupropionu). W przypadkach ciężkiej małopłytkowości, leukopenii lub hiperkalcemii konieczna jest indywidualna ocena stosunku korzyści do ryzyka oraz szczególnie uważne monitorowanie stanu pacjenta. Ze względu na zawartość laktozy, preparat nie powinien być stosowany u pacjentów z dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
Reklama
Tamoxifen-Ebewe - ciąża
Preparatu nie wolno stosować w ciąży. Istnieje niewielka ilość doniesień o wystąpieniu poronień samoistnych, wad wrodzonych oraz obumarcia płodów, choć związek przyczynowy nie został ustalony. Przed rozpoczęciem leczenia należy wykluczyć u pacjentki ciążę, a podczas terapii tamoksyfenem pacjentki powinny stosować skuteczne niehormonalne metody antykoncepcji w trakcie leczenia i przez co najmniej 2 miesiące po jego zakończeniu. Pacjentki należy poinformować, jakie zagrożenie dla płodu może stanowić terapia tamoksyfenem w czasie ciąży lub w ciągu 2 miesięcy od zakończenia leczenia. Z ograniczonych danych wynika, że lek i jego czynne metabolity są wydzielane i z czasem kumulują się w mleku karmiących kobiet, dlatego nie zaleca się stosowania preparatu w okresie karmienia piersią. Decyzja o zaprzestaniu karmienia lub zaprzestaniu leczenia tamoksyfenem powinna zostać podjęta po uwzględnieniu korzyści dla matki wynikających z kontynuowania leczenia.
Reklama
Tamoxifen-Ebewe - efekty uboczne
Bardzo często: zatrzymanie płynów, uderzenia gorąca, nudności, wysypka skórna (w tym rzadko rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona lub pęcherzyca), upławy, zaburzenia miesiączkowania aż do całkowitego zahamowania miesiączkowania u pacjentek przed menopauzą, krwawienia z dróg rodnych, zmęczenie. Często: przemijająca niedokrwistość, hiperkalcemia u pacjentek z przerzutami do kości (zwłaszcza na początku leczenia), zwiększenie stężenia triglicerydów w surowicy, oszołomienie, ból głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje i zaburzenia smaku), zaburzenia widzenia (tylko częściowo odwracalne, spowodowane zaćmą, zmętnieniem rogówki i (lub) retinopatią; ryzyko zaćmy zwiększa się wraz z długością leczenia tamoksyfenem), incydenty niedokrwienia mózgu, kurcze nóg, zdarzenia zakrzepowo-zatorowe (w tym zakrzepica żył głębokich kończyn dolnych, zakrzepica w drobnych naczyniach i zator tętnicy płucnej, zwłaszcza w terapii skojarzonej z chemioterapeutykami), wymioty, zaparcie, biegunka, zmiany aktywności enzymów wątrobowych, stłuszczenie wątroby, łysienie, reakcje nadwrażliwości (w tym rzadko obrzęk naczynioruchowy), ból mięśni, świąd sromu, mięśniaki macicy, proliferacyjne zmiany endometrium (neoplazja, hiperplazja i polipy endometrium, rzadko endometrioza). Niezbyt często: zaczerwienienie guza, leukopenia (czasami z niedokrwistością i (lub) małopłytkowością), przemijająca trombocytopenia, udar mózgu, śródmiąższowe zapalenie płuc, marskość wątroby, rak endometrium, rozkojarzenie. Rzadko: agranulocytoza, neutropenia, ciężka hipertriglicerydemia (czasami z zapaleniem trzustki), depresja, u mężczyzn utrata libido, drżenie nóg, neuropatia oczna, zapalenie nerwu ocznego (w nielicznych przypadkach z utratą wzroku), zapalenie naczyń skórnych, intensywny wzrost włosów, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, powiększenie torbieli jajników u kobiet przed menopauzą, mięsak macicy (najczęściej mieszane złośliwe guzy pochodzące z przewodów Mullera), polipy błony śluzowej macicy, u mężczyzn impotencja, ból kości i ból okolicy tkanki objętej chorobą (w początkowym okresie leczenia), zmiany profilu lipidowego w surowicy. Bardzo rzadko: ciężka neutropenia i pancytopenia, zastój żółci, zapalenie wątroby, żółtaczka, martwica komórek wątroby, uszkodzenie komórek wątroby, niewydolność wątroby (niektóre przypadki cięższych zaburzeń czynności wątroby kończyły się zgonem), skórna postać tocznia rumieniowatego, porfiria skórna późna, nawrót objawów popromiennych. Częstość nieznana: zaostrzenie dziedzicznego obrzęku naczynioruchowego. Możliwe jest nasilenie istniejących zmian skórnych lub pojawienie się nowych. Ryzyko rozwoju raka błony śluzowej macicy zwiększa się wraz z czasem leczenia; ustalono, że jest 2-3-krotnie większe u pacjentek leczonych tamoksyfenem niż u kobiet nieleczonych. Większość działań niepożądanych jest przemijająca i często można im zapobiec zmniejszając dawkę.
Tamoxifen-Ebewe - interakcje
Jednoczesne stosowanie tamoksyfenu i leków zawierających hormony estrogenowe może spowodować osłabienie działania obu leków (np. zmniejszenie skuteczności hormonalnych środków antykoncepcyjnych). Tamoksyfen może spowodować nasilenie działania jednocześnie stosowanego leku przeciwzakrzepowego z grupy pochodnych kumaryny (znaczne wydłużenie czasu protrombinowego). Stosowanie obu leków wymaga szczególnej kontroli parametrów krzepnięcia i obserwacji stanu pacjenta, zwłaszcza na początku leczenia. Jednoczesne stosowanie tamoksyfenu i inhibitorów agregacji płytek może nasilać skłonność do krwawień w fazie małopłytkowości. Zaleca się ścisłe monitorowanie procesu krzepnięcia. Podczas jednoczesnego podawania tamoksyfenu z lekami cytotoksycznymi częściej opisywano występowanie powikłań zakrzepowo-zatorowych. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania tamoksyfenu i innych leków (np. ryfampicyny), które zwiększają aktywność izoenzymu CYP3A4 ze względu na możliwość zmniejszenia stężenia tamoksyfenu w surowicy. Opisano interakcję farmakokinetyczną z inhibitorami izoenzymu CYP2D6, prowadzącą do zmniejszenia stężenia w osoczu jednego z najważniejszych czynnych postaci leku, tzn. endoksyfenu o 65-75%. Obserwowano zmniejszoną skuteczność tamoksyfenu podczas jednoczesnego stosowania z niektórymi lekami przeciwdepresyjnymi z grupy SSRI (tj. paroksetyna). Należy unikać jednoczesnego jego stosowania z silnymi inhibitorami aktywności CYP2D6 (tj. paroksetyna, fluoksetyna, chinidyna, cynakalcet lub bupropion). Nie wykazano większej skuteczności skojarzonego leczenia wspomagającego tamoksyfenem i inhibitorem aromatazy w porównaniu z tamoksyfenem w monoterapii. Jednoczesne leczenie bromokryptyną zwiększa stężenie tamoksyfenu i jego czynnego metabolitu N-demetylotamoksyfenu w surowicy.
Tamoxifen-Ebewe - dawkowanie
Doustnie. Dorośli: zalecana dawka wynosi 20 mg na dobę. U pacjentów z zaawansowaną chorobą stosowano dawki 30 lub 40 mg. Maksymalna dawka dobowa wynosi 40 mg. Odpowiedź na leczenie obserwuje się zwykle w ciągu 4-10 tyg. leczenia, u pacjentów z przerzutami do kości może ona wystąpić dopiero po kilku miesiącach. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku lub u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek dostosowywanie dawkowania nie jest konieczne. Nie zaleca się podawania preparatu dzieciom, gdyż nie ustalono u nich bezpieczeństwa stosowania i skuteczności tamoksyfenu w tej grupie wiekowej. Sposób podania. Tabletki należy przyjmować podczas posiłku, połykać w całości, popijając wystarczającą ilością płynu. Jeśli konieczne jest przyjmowanie więcej niż jednej tabletki, można je przyjmować raz lub dwa razy na dobę. Czas leczenia ustalany jest indywidualnie dla każdego pacjenta.
Tamoxifen-Ebewe - uwagi
Ze względu na obserwowane często podczas leczenia zaburzenia widzenia i odczucie oszołomienia, zaleca się ostrożność podczas prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
