Tarcefandol - skład
1 fiolka zawiera 1,0 g cefamandolu w postaci naftanu.
Reklama
Tarcefandol - działanie
Antybiotyk β-laktamowy, cefalosporyna II generacji o szerokim zakresie działania przeciwbakteryjnego. Oporny na działanie β-laktamaz. Bakteriobójczy mechanizm działania polega na hamowaniu biosyntezy ściany komórkowej bakterii. Cefamandol w warunkach in vitro działa bakteriobójczo na: bakterie Gram-dodatnie: Staphylococcus aureus (w tym szczepy wytwarzające i niewytwarzające penicylinazy), Staphylococcus epidermidis, Streptococcus pneumoniae, paciorkowce beta-hemolizujące; bakterie Gram-ujemne: Escherichia coli, Klebsiella spp., Enterobacter spp., Haemophilus influenzae, Proteus mirabilis, Providencia rettgeri, Morganella morganii, Proteus vulgaris; bakterie beztlenowe: Gram-dodatnie i Gram-ujemne ziarenkowce (w tym Peptococcus spp. i Peptostreptococus spp.), Gram-dodatnie laseczki (w tym Clostridium spp.), Gram-ujemne laseczki (w tym Bacteroides spp., Fusobacterium spp. - wiele szczepów Bacteroides fragilis jest opornych). Cefamandol nie wchłania się po podaniu doustnym. Okres półtrwania cefamandolu po podaniu dożylnym wynosi 32 min., a po podaniu domięśniowym 60 min. T0,5 we krwi wynosi 0,5-1 h. Penetruje do wydzieliny drzewa oskrzelowego, płynu opłucnowego, żółci, kości, krwi płodowej. Źle przenika do płynu mózgowo-rdzeniowego. Wydala się z moczem w 65%-85% w postaci niezmienionej, w ciągu pierwszych 8 h.
Reklama
Tarcefandol - wskazania
Zakażenia dróg oddechowych. Zakażenia układu moczowego. Zapalenie otrzewnej. Posocznica. Zakażenia skóry i tkanek miękkich. Zakażenia kości i stawów. Zapobieganie zakażeniom okołooperacyjnym.
Reklama
Tarcefandol - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na penicyliny i cefalosporyny.
Reklama
Tarcefandol - ostrzeżenia
Przed podaniem leku należy przeprowadzić dokładny wywiad dotyczący skłonności do reakcji nadwrażliwości na penicyliny, cefalosporyny lub inne alergeny, w związku z możliwością wystąpienia reakcji anafilaktycznej. Wystąpienie biegunki w trakcie przyjmowania lub zaraz po odstawieniu antybiotyku może być oznaką rzekomobłoniastego zapalenia jelit - zaleca się odstawienie preparatu i zastosowanie odpowiedniego leczenia. Zaleca się ocenę stanu nerek, zwłaszcza u pacjentów z ciężkimi zakażeniami, leczonymi maksymalnymi dawkami leku. W czasie zaleca się podawanie witaminy K, która przeciwdziała wystąpieniu hipoprotrombinemii z krwawieniami lub bez, która może wystąpić po zastosowaniu preparatu. Ostrożnie podawać pacjentom ze stwierdzonymi w wywiadzie chorobami przewodu pokarmowego, szczególnie z zapaleniem okrężnicy. Nie ustalono bezpieczeństwa cefamandolu dla wcześniaków i niemowląt do pierwszego miesiąca życia, dlatego też należy go podawać tylko w przypadku gdy potencjalna korzyść przeważa nad ryzykiem związanym z jego użyciem.
Reklama
Tarcefandol - ciąża
Preparat może być stosowany u kobiet w ciąży tylko w przypadku zdecydowanej konieczności, gdyż brak jest odpowiednio liczebnych i dobrze kontrolowanych badań u kobiet w ciąży. Należy zachować ostrożność podczas podawania cefamandolu kobietom w okresie karmienia piersią.
Reklama
Tarcefandol - efekty uboczne
Niezbyt często: ból w miejscu podania domięśniowego, niewielkie przemijające zwiększenie aktywności aminotransferaz asparginianowej i alaninowej oraz fosfatazy alkalicznej. Rzadko: trombocytopenia, neutopenia (u pacjentów długotrwale leczonych), fałszywie dodatni odczyn testu Coombsa, nudności, wymioty, objawy rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego (podczas trwania bądź po zakończeniu leczenia), zmniejszony klirens kreatyniny (pacjenci z niewydolnością nerek w wywiadzie), przemijające zwiększenie stężenie mocznika w surowicy (częściej u pacjentów w wieku powyżej 50 lat), nieznaczne zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy, grzybica skóry i błon śluzowych, wysypki plamisto-grudkowe, świąd, pokrzywka, zespół Stevensa-Johnsona, świąd w okolicy narządów płciowych i odbytu, przemijające zapalenie wątroby, żółtaczka cholestatyczna, zakrzepowe zapalenie żył i ból po podaniu dożylnym. Bardzo rzadko: gorączka, eozynofilia, wstrząs anafilaktyczny.
Tarcefandol - interakcje
Jednoczesne podawanie probenedydu z cefamandolem zmniejsza wydalanie antybiotyku, co prowadzi do zwiększenia stężenia i wydłuża okres półtrwania cefamandolu w surowicy krwi. Łączne podawanie z antybiotykami aminoglikozydowymi może wywołać objawy nefrotoksyczności. Nie stosować łącznie z alkoholem.
Tarcefandol - dawkowanie
Dorośli domięśniowo lub dożylnie 500 mg do 1 g, co 4 do 8 h; w ciężkich przypadkach można podawać 2 g co 4 h maksymalnie do 12 g na dobę). Niemowlęta i dzieci: 50 do 100 mg/kg mc. Na dobę w dawkach podzielonych co 4 do 8 h, w ciężkich zakażeniach dawkę można zwiększyć do 150 mg/kg mc. Na dobę, nie przekraczając maksymalnej dawki dla dorosłych. W profilaktyce zakażeń chirurgicznych: dorośli - 1 do 2 g dożylnie lub domięśniowo 30 min. do 1 h przed zabiegiem chirurgicznym, a następnie 1 do 2 g co 6 h przez 24 do 48 h. Dzieci - 50 do 100 mg/kg mc. na dobę w dawkach podzielonych co 4 do 8 h. Pacjenci z niewydolnością nerek: klirens kreatyniny > 80 ml/min, w ciężkich zakażeniach 1 do 2 g co 6 h, maksymalnie 2 g co 4 h; klirens kreatyniny 80-50 ml/min, w ciężkich zakażeniach od 750 mg do 1,5 g co 6 h, maksymalnie 1,5 g co 4 h lub 2 g co 6 h; klirens kreatyniny 50-25 ml/min: w ciężkich zakażeniach 750 mg do 1,5 g co 8 h, maksymalnie 1,5 g co 6 h lub 2 g co 8 h; klirens kreatyniny 25-10, w ciężkich zakażeniach 500 mg do 1 g co 8 h, maksymalnie 1 g co 6 h lub 1,25 g co 8 h; klirens kreatyniny <10 ml/min, w ciężkich zakażeniach 250 mg do 500 mg co 12 h, maksymalnie 500 mg co 8 h lub 750 mg co 12 h. Nie należy stosować dawek niższych od zalecanych powyżej. Czas leczenia uzależniony jest od ciężkości i typu zakażenia. Preparat należy podawać jeszcze przynajmniej przez 2-3 dni po ustąpieniu objawów, w przypadku zakażeń wywołanych przez paciorkowce grupy A leczenie powinno trwać przynajmniej przez 10 dni. W leczeniu przewlekłym lek można podawać nawet przez kilka tygodni.
Tarcefandol - uwagi
U pacjentów leczonych cefamandolem mogą wystąpić fałszywie dodatnie wyniki testów redukcyjnych na oznaczanie glukozy w moczu, dlatego gdy konieczne są takie oznaczenia, zaleca się wykonanie testów enzymatycznych. Przed rozpoczęciem leczenia cefamandolem należy przeprowadzić badanie lekowrażliwości wyizolowanego drobnoustroju wywołującego zakażenie. Leczenie może być wdrożone przed uzyskaniem wyniku lekowrażliwości drobnoustroju, ale po uzyskaniu wyniku antybiogramu może być konieczna odpowiednia zmiana leku. Zaleca się ocenę stanu nerek, zwłaszcza u pacjentów z ciężkimi zakażeniami leczonymi maksymalnymi dawkami leku.
