Tarfazolin - skład
1 fiolka zawiera 1 g cefazoliny w postaci soli sodowej.
Reklama
Tarfazolin - działanie
Antybiotyk β-laktamowy, cefalosporyna I generacji. Działa bakteriobójczo m.in. na Staphylococcus aureus (w tym szczepy wytwarzające penicylinazę) i Staphylococcus epidermidis - z wyjątkiem szczepów opornych na metycylinę, Streptococcus spp., Escherichia coli, Proteus mirabilis, Klebsiella spp., Enterobacter aerogenes, Haemophilus influenzae. Nie działa na Enterococcus spp. Cefazolina wiąże się z białkami osocza w 75-86%. Łatwo przenika m.in. do jamy opłucnowej i otrzewnowej, płynu stawowego, żółci, kości, a także przez barierę łożyska oraz w niewielkich stężeniach do mleka matki. Nie przenika do płynu mózgowo-rdzeniowego. Jest wydalana z moczem w postaci niezmienionej w 90%. T0,5 wynosi 1,8-2 h.
Reklama
Tarfazolin - wskazania
Leczenie ciężkich zakażeń wywołanych przez drobnoustroje wrażliwe na cefazolinę: zakażenia dróg oddechowych; zakażenia dróg moczowych; zakażenia skóry i tkanek miękkich; zakażenia kości i stawów; zakażenia dróg żółciowych; posocznica; zapalenie wsierdzia; profilaktyka chirurgiczna: w kardiochirurgii (m.in. operacje pomostowania tętnic wieńcowych, chirurgiczne leczenie wad zastawkowych serca), w ortopedii (endoprotezoplastyka stawów biodrowych, leczenie złamań otwartych), w chirurgii wątroby i dróg żółciowych (m.in. cholecystektomia, operacje dróg żółciowych), w chirurgii głowy i szyi (chirurgia twarzowo-szczękowa, laryngologia), w operacjach ginekologicznych i położniczych (cesarskie cięcie, histerektomia). Należy brać pod uwagę oficjalne wytyczne, dotyczące odpowiedniego stosowania leków przeciwbakteryjnych.
Reklama
Tarfazolin - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na cefazolinę, inne antybiotyki cefalosporynowe lub pozostałe składniki preparatu.
Reklama
Tarfazolin - ostrzeżenia
Pacjenci z nadwrażliwością na penicyliny lub inne alergeny, mogą również być uczuleni na cefalosporyny. Ostrożnie stosować u pacjentów z niewydolnością nerek lub chorobami przewodu pokarmowego, szczególnie z zapaleniem jelita grubego. Gdy pojawią się nowe zakażenia grzybicze lub bakteryjne podczas leczenia cefazoliną, antybiotyk należy odstawić. W przypadku wystąpienia rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego spowodowanego cefazoliną, podawanie leków hamujących perystaltykę jelit lub innych działających zapierająco jest przeciwwskazane. Ze względu na brak danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania cefazoliny u wcześniaków i noworodków (<1 mies.), nie zaleca się stosowania w tych grupach wiekowych.
Reklama
Tarfazolin - ciąża
W ciąży stosować jedynie w przypadku zdecydowanej konieczności. Ostrożnie stosować w okresie karmienia piersią.
Reklama
Tarfazolin - efekty uboczne
Mogą wystąpić reakcje nadwrażliwości (m.in. reakcje anafilaktyczne, eozynofilia, świąd, gorączka, zespół Stevensa-Johnsona oraz wysypka), zaburzenia hematologiczne (neutropenia, leukopenia, trombocytopenia, trombocytoza), przemijające zwiększenie aktywności AspAT i AlAT oraz fosfatazy alkalicznej, grzybica narządów płciowych, wydłużenie czasu protombinowego. Niezbyt często: reakcje miejscowe (zaczerwienienie, ból po podaniu domięśniowym). Rzadko: biegunka, nudności, wymioty, drożdżyca jamy ustnej, anoreksja, skurcze żołądka, zapalenie żyły w miejscu iniekcji. Bardzo rzadko: rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego, przemijające zwiększenie stężenia azotu mocznikowego i kreatyniny we krwi. W pojedynczych przypadkach zapalenie wątroby. W przypadku wystąpienia wysypki należy zmienić antybiotyk.
Tarfazolin - interakcje
Probenecyd stosowany jednocześnie z cefazoliną zmniejsza wydalanie leku, nasilając działanie cefazoliny. Jednoczesne podawanie cefalosporyn z antybiotykami aminoglikozydowymi może być przyczyną nefrotoksyczności.
Tarfazolin - dawkowanie
Dorośli domięśniowo lub dożylnie: w zakażeniach o umiarkowanym lub ciężkim przebiegu 500-1000 mg co 6 lub 8 h; w zakażeniach o średnio ciężkim przebiegu wywołanych przez Gram-dodatnie ziarenkowce 250-500 mg co 8 h; w ciężkim niepowikłanym zakażeniu dróg moczowych 1 g co 12 h; w pneumokokowym zapaleniu płuc 500 mg co 12 h; w ciężkich zakażeniach zagrażających życiu (m.in. zapalenie wsierdzia, posocznica) 1-1,5 g co 6 h (zazwyczaj w skojarzeniu z aminoglikozydami). W profilaktyce okołooperacyjnej dożylnie 1-2 g na 30-60 min przed zabiegiem chirurgicznym; po zabiegu 1-2 g co 6-8 h przez 24 h; w przedłużających się operacjach (> 2 h) zaleca się podać 500 mg lub 1 g podczas zabiegu. U pacjentów, u których powikłania bakteryjne pola operacyjnego mogą stanowić szczególne zagrożenie (m.in. operacja pomostowania aortalno-wieńcowego) zaleca się podawać antybiotyk przez 3-5 dni. Maksymalna dawka dobowa wynosi 12 g. Dzieci ≥1 mż. dożylnie lub domięśniowo: 25-50 mg/kg mc./dobę co 6 lub 8 h, w zakażeniach o ciężkim przebiegu do 100 mg/kg mc./dobę. Szczególne grupy pacjentów. W niewydolności nerek zmiany dawkowania, uwzględniające klirens kreatyniny, należy zastosować po podaniu pierwszej, inicjującej dawki dostosowanej do ciężkości zakażenia i masy ciała. Dorośli: przy klirensie 35-54 ml/min - zalecana dawka co 8 h; przy klirensie 11-34 ml/min - 1/2 zalecanej dawki co 12 h, przy klirensie ≤10 ml/min - 1/2 zalecanej dawki co 18-24 h. Dzieci: przy klirensie 40-70 ml/min podaje się 60% zalecanej dawki co 12 h; przy klirensie 20-40 ml/min - 25% zalecanej dawki co 12 h, a przy klirensie 5-20 ml/min - 10% zalecanej dawki co 24 h. Sposób podawania. Preparat można podawać domięśniowo lub dożylnie w postaci wstrzyknięć lub infuzji dożylnej. Zaleca się podawać dożylnie w ciężkich zakażeniach, zakażeniach zagrażających życiu i posocznicy. Czas leczenia zależy od ciężkości i rodzaju zakażenia, cefazolinę należy podawać jeszcze przez co najmniej 2-3 dni po ustąpieniu objawów.
Tarfazolin - uwagi
U pacjentów leczonych cefazoliną i u noworodków, których matki przyjmowały cefazolinę przed porodem, wyniki bezpośrednich i pośrednich testów antyglobulinowych (testy Coombsa) mogą być fałszywie dodatnie. Cefazolina może powodować fałszywie dodatnie wyniki testów redukcyjnych wykrywających cukry w moczu, zaleca się wykonywanie testów enzymatycznych. U pacjentów z upośledzoną syntezą witaminy K lub jej niedoborem (m.in. przewlekłe choroby wątroby, niewydolność nerek, niedożywienie) należy kontrolować czas protombinowy.
