Tarka - skład
1 tabl. o zmodyfikowanym uwalnianiu zawiera 180 mg chlorowodorku werapamilu i 2 mg trandolaprylu. Preparat zawiera laktozę i sód.
Reklama
Tarka - działanie
Preparat złożony zawierający antagonistę kanału wapniowego - werapamil i inhibitor konwertazy angiotensyny - trandolapryl. Hamuje napływ jonów wapnia do komórek mięśnia sercowego oraz komórek mięśni gładkich naczyń. Werapamil powoduje rozszerzenie naczyń tętniczych, przez co zmniejsza całkowity opór obwodowy oraz zmniejsza zapotrzebowanie mięśnia serca na tlen i zużycie energii oraz działa inotropowo ujemnie. Werapamil wchłania się z przewodu pokarmowego w ok. 90%. Biodostępność wynosi ok. 22%. Pokarm, szczególnie o dużej zawartości tłuszczu, może opóźniać wchłanianie, zwiększając Tmax i Cmax. Wiąże się za białkami w 90%. Około 70% dawki wydalane jest z moczem w postaci metabolitów, około 3-4% w postaci niezmienionej, około 16% w postaci metabolitów z kałem. T0,5 wynosi 8 h. Trandolapryl jest prolekiem - w wątrobie hydrolizowanym do aktywnego metabolitu - trandolaprylatu, który jest właściwym inhibitorem ACE. Podawanie trandolaprylu powoduje zmniejszenie stężenia angiotensyny II, co prowadzi do zmniejszenia jej aktywności wazopresyjnej i zmniejszenia wydzielania aldosteronu. Dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego, biodostępność wynosi około 40-60%. Wiąże się z białkami osocza w 80%. Wydalany jest w ok. 33% z moczem (10-15% podanej dawki jako trandolaprylat) i 66% z kałem.
Reklama
Tarka - wskazania
Nadciśnienie tętnicze samoistne u pacjentów, u których uzyskano prawidłowe wartości ciśnienia stosując osobno leki zawierające chlorowodorek werapamilu i trandolapryl w takich samych dawkach jak w preparacie.
Reklama
Tarka - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na trandolapryl lub inny inhibitor konwertazy angiotensyny (ACE) i (lub) werapamil lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Obrzęk naczynioruchowy po zastosowaniu inhibitorów ACE w wywiadzie. Dziedziczny lub samoistny obrzęk naczynioruchowy. Wstrząs kardiogenny. Świeży powikłany zawał mięśnia sercowego. Blok przedsionkowo-komorowy IIst. lub IIIst. u pacjentów bez wszczepionego stymulatora serca. Blok zatokowo-przedsionkowy. Zespół chorego węzła zatokowego u pacjentów bez wszczepionego stymulatora serca. Niewydolność serca ze zmniejszeniem frakcji wyrzutowej poniżej 35% oraz (lub) ciśnieniem zaklinowania w tętnicy płucnej powyżej 20 mmHg. Trzepotanie/migotanie przedsionków w obecności dodatkowej drogi przewodzenia (np. zespół Wolffa-Parkinsona-White`a [WPW], zespół Lowna-Ganonga-Levine`a [LGL]); w przypadku podania chlorowodorku werapamilu, u tych pacjentów istnieje ryzyko wystąpienia tachyarytmii komorowej, w tym migotania komór. Ciężka niewydolność nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min). Dializoterapia. Jednoczesne stosowanie preparatu z lekami zawierającymi aliskiren jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (współczynnik przesączania kłębuszkowego, GFR <60 ml/min/1,73 m2). Marskość wątroby z wodobrzuszem. Zwężenie zastawki aortalnej lub mitralnej, kardiomiopatia przerostowa ze zwężeniem drogi odpływu z lewej komory. Pierwotny hiperaldosteronizm. II i III trymestr ciąży. Dzieci i młodzież w wieku poniżej 18 lat. Jednoczesne podawanie dożylnie leków ß-adrenolitycznych (z wyjątkiem oddziałów intensywnej opieki medycznej). Jednoczesne przyjmowanie iwabradyny. Jednoczesne przyjmowanie z preparatem złożonym, zawierającym sakubitryl i walsartan. Nie wolno rozpoczynać leczenia preparatem wcześniej niż po upływie 36 h od przyjęcia ostatniej dawki preparatu złożonego zawierającego sakubitryl i walsartan.
Reklama
Tarka - ostrzeżenia
Nie stosować u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby oraz u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym wtórnym, ponieważ w przypadku obustronnego zwężenia tętnic nerkowych lub zwężenia tętnicy jedynej czynnej nerki (np. przeszczepionej) istnieje niebezpieczeństwo ostrej niewydolności nerek. Ze względu na ryzyko objawowego niedociśnienia tętniczego szczególnie ostrożnie stosować u pacjentów z pobudzonym układem renina-angiotensyna-aldosteron (np. pacjenci z hipowolemią, niedoborem sodu w wyniku stosowania leków moczopędnych, diety niskosodowej, dializ, odwodnienia po biegunkach i wymiotach, z niewydolnością lewokomorową, nadciśnieniem tętniczym naczyniowo-nerkowym) - przed rozpoczęciem leczenia należy wyrównać hipowolemię i niedobór sodu, a leczenie rozpoczynać w szpitalu. Pacjenci, u których podczas dostosowywania dawki wystąpi niedociśnienie powinni leżeć, leczenie preparatem można zazwyczaj kontynuować po wyrównaniu objętości krwi krążącej i ustąpieniu niedociśnienia tętniczego. W okresie rozpoczynania leczenia i dobierania dawki, konieczne jest dokładne monitorowanie pacjentów z chorobą niedokrwienną serca lub zaburzeniami mózgowo-naczyniowymi. Szczególnie ostrożnie stosować u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, niewydolnością nerek, zwłaszcza w przebiegu układowych chorób tkanki łącznej (układowy toczeń rumieniowaty, twardzina układowa), podczas leczenia immunospuresyjnego oraz u pacjentów z ryzykiem hiperkaliemii (pacjenci z niewydolnością nerek lub niewydolnością serca). Ostrożnie stosować u pacjentów w podeszłym wieku, z blokiem przedsionkowo-komorowym Ist., bradykardią, zespołem chorego węzła zatokowego, zaburzeniami przewodzenia nerwowo-mięśniowego (miastenia, zespół Lamberta i Eatona, późne stadia dystrofii mięśniowej Duchenn`a). U pacjentów z cukrzycą, leczonych doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi lub insuliną, w pierwszym miesiącu leczenia inhibitorem ACE należy dokładnie monitorować stężenie glukozy we krwi. Nie należy stosować u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby ze względu na brak doświadczenia w stosowaniu preparatu u tych pacjentów. Bardzo rzadko, stosowanie inhibitorów ACE było związane z zespołem rozpoczynającym się od żółtaczki cholestatycznej albo zapalenia wątroby, które postępowały do piorunującej martwicy i czasami zgonu. Nie jest znany mechanizm tego zespołu. Pacjenci, u których wystąpiła żółtaczka lub zwiększyła się aktywność enzymów wątrobowych powinni odstawić lek i pozostawać pod kontrolą lekarza. Należy zachować ostrożność u pacjentów z idiopatycznym obrzękiem naczynioruchowym w wywiadzie. Preparat jest przeciwwskazany u pacjentów, u których obrzęk naczynioruchowy wystąpił po zastosowaniu innego inhibitora ACE. U pacjentów rasy czarnej leczonych inhibitorami ACE obrzęk naczynioruchowy występuje częściej niż u innych pacjentów. Należy zachować ostrożność rozpoczynając leczenie racekadotrylem, inhibitorami mTOR (np. syrolimusem, ewerolimusem, temsyrolimusem) lub wildagliptyną u pacjentów już przyjmujących inhibitor ACE. Informowano również o występowaniu obrzęku naczynioruchowego jelit u pacjentów leczonych inhibitorami ACE. Należy to brać pod uwagę u pacjentów leczonych trandolaprylem, u których wystąpi ból brzucha (z nudnościami lub wymiotami albo bez). Należy regularnie kontrolować liczbę białych krwinek i stężenie białka w moczu. Neutropenia jest zjawiskiem przemijającym po odstawieniu inhibitora ACE. Trandolapryl jest przeciwwskazany u pacjentów ze zwężeniem aorty lub zwężeniem drogi odpływu. Podczas leczenia inhibitorem ACE może wystąpić suchy kaszel bez wykrztuszania wydzieliny, przemijający po odstawieniu preparatu. U pacjentów otrzymujących inhibitory ACE należy zachować ostrożność podczas stosowania leków moczopędnych oszczędzających potas i antagonistów receptora angiotensyny II oraz należy kontrolować stężenie potasu w surowicy i czynność nerek. U pacjentów operowanych w znieczuleniu ogólnym, podanie inhibitora ACE może powodować niedociśnienie, które można skorygować zwiększając objętość osocza. Ze względu na ryzyko reakcji rzekomoanafilaktycznych, u pacjentów dializowanych nie wolno stosować błon dializacyjnych z metylosiarczanu poliakrylonitrylu o większym współczynniku ultrafiltracji. U pacjentów uczulonych na jady owadów będących w trakcie terapii odczulającej oraz u pacjentów, u których zastosowano aferezę LDL, podczas jednoczesnego stosowania inhibitorów ACE mogą wystąpić reakcje rzekomoanafilaktyczne. Należy zachować ostrożność w przypadku pacjentów stosujących dietę ubogosodową. Ze względu na zawartość laktozy, preparatu nie należy stosować u pacjentów z nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Jedna tabl. zawiera 28,0 mg sodu, co odpowiada 1,4% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych.
Reklama
Tarka - ciąża
Nie zaleca się stosowania leku podczas pierwszego trymestru ciąży. Stosowanie preparatu jest przeciwwskazane w II i III trymestrze ciąży. Bezpieczeństwo stosowania leku u kobiet w ciąży nie zostało dostatecznie udokumentowane. Informowano o pojedynczych przypadkach hipoplazji płuc u noworodków, opóźnieniu wewnątrzmacicznego rozwoju płodu, występowaniu przetrwałego przewodu tętniczego oraz hipoplazji czaszki po stosowaniu inhibitorów ACE u kobiet w ciąży. Dane epidemiologiczne odnoszące się do ryzyka działania teratogennego w przypadku narażenia na inhibitory ACE podczas pierwszego trymestru ciąży nie są rozstrzygające; jednakże nie można wykluczyć niewielkiego zwiększenia ryzyka. Z wyjątkiem konieczności kontynuowania leczenia inhibitorem ACE, u pacjentek planujących ciążę należy zastosować alternatywne leczenie przeciwnadciśnieniowe, o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w ciąży. W przypadku potwierdzenia ciąży należy natychmiast przerwać podawanie inhibitorów ACE i, jeśli jest to wskazane, należy rozpocząć leczenie alternatywne. Narażenie na inhibitory ACE w drugim i trzecim trymestrze ciąży powoduje toksyczne działanie na ludzki płód (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) i noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie tętnicze, hiperkaliemia. Jeśli narażenie na inhibitory ACE wystąpiło od drugiego trymestru ciąży zaleca się badanie ultrasonograficzne czynności nerek i czaszki. Noworodki, których matki przyjmowały inhibitory ACE należy ściśle obserwować ze względu na możliwość wystąpienia niedociśnienia. Werapamil może hamować skurcze jeśli jest stosowany pod koniec ciąży, nie można wykluczyć rzadkoskurczu i niedociśnienia u płodu. Chlorowodorek werapamilu w niewielkiej ilości przenika do mleka kobiecego. Brak danych odnośnie stosowania trandolaprylu podczas karmienia piersią. Nie zaleca się stosowania leku podczas karmienia piersią. Zaleca się podawanie innych preparatów leczniczych, o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania podczas karmienia piersią, zwłaszcza w przypadku karmienia piersią noworodka lub wcześniaka.
Reklama
Tarka - efekty uboczne
Często: ból i zawroty głowy, blok przedsionkowo-komorowy Ist., niedociśnienie (w tym ortostatyczne), wstrząs, uderzenia gorąca, nagłe zaczerwienienie, kaszel, zaparcia. Niezbyt często: reakcje nadwrażliwości, hiperlipidemia, senność, drżenie, kołatanie serca, bóle brzucha, biegunka, zaburzenia żołądkowo-jelitowe, nudności, nieprawidłowe wyniki badań czynnościowych wątroby, obrzęk twarzy, świąd, wysypka, zwiększona potliwość, wielomocz, ból w klatce piersiowej. Rzadko: opryszczka, brak łaknienia, omdlenie, hiperbilirubinemia, łysienie, choroby skóry, azotemia. Bardzo rzadko: zapalenie oskrzeli, leukopenia, pancytopenia, trombocytopenia, agresja, niepokój, depresja, nerwowość, krwotok mózgowy, utrata przytomności, zaburzenia równowagi, bezsenność, parestezje, przeczulica dotykowa, zaburzenia smaku, zburzenia widzenia, dławica piersiowa, bradykardia, tachykardia, migotanie przedsionków, niewydolność serca, zatrzymanie akcji serca, wahania ciśnienia tętniczego, astma, duszność, przekrwienie i obrzęk błony śluzowej zatok, suchość błony śluzowej jamy ustnej/gardła, zapalenie trzustki, zapalenie wątroby, żółtaczka, cholestaza, obrzęk naczynioruchowy, rumień wielopostaciowy, zapalenie skóry, łuszczyca, pokrzywka, bóle stawów i mięśni, osłabienie mięśni, ostra niewydolność nerek, zaburzenia wzwodu, ginekomastia, obrzęk, obrzęk obwodowy, astenia, uczucie zmęczenia, zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej i aminotransferaz we krwi, dehydrogenazy mleczanowej, lipazy, stężenia potasu w surowicy, immunoglobulin, zwiększenie aktywności γ- glutamylotransferazy. Ponadto podczas stosowania inhibitorów ACE mogą wystąpić: zakażenia górnych dróg oddechowych, zapalenie gardła, zapalenie zatok, nieżyt błony śluzowej nosa, zapalenie języka, zakażenie dróg moczowych, agranulocytoza, zmniejszenie stężenia hemoglobiny i wartości hematokrytu, niedokrwistość hemolityczna, zwiększenie apetytu, hiperkaliemia, hipercholesterolemia, hiperglikemia, hiponatremia, hiperurykemia, dna moczanowa, nieprawidłowa aktywność enzymów, bezsenność, zaburzenia snu, omamy, zmniejszone libido, stan splątania, przemijający napad niedokrwienny, incydent naczyniowo-mózgowy, drgawki kloniczne mięśni, migrena, zaburzenia pozapiramidowe, porażenie (niedowład czterokończynowy), zapalenie powiek, obrzęk spojówek, zaburzenia oka, szumy uszne, zawał mięśnia sercowego, blok przedsionkowo-komorowy (IIst., IIIst.), rzadkoskurcz zatokowy, zahamowanie zatokowe, asystolia, zaburzenia rytmu serca, tachykardia komorowa, niedokrwienie mięśnia sercowego, nieprawidłowy zapis EKG, nadciśnienie, angiopatia, zaburzenia naczyń obwodowych, żylaki, skurcz oskrzeli, zapalenie górnych dróg oddechowych, przekrwienie górnych dróg oddechowych, kaszel z odkrztuszaniem, zapalenie gardła, ból części ustnej gardła, krwawienie z nosa, zaburzenie oddychania, dyskomfort w jamie brzusznej, niestrawność, zapalenie żołądka, wzdęcie z oddawaniem gazów, rozrost dziąseł, krwawe wymioty, niedrożność jelit, obrzęk naczynioruchowy jelit, zapalenie języka, żółtaczka cholestatyczna, zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, erytromelalgia (czerwienica bolesna kończyn), plamica, wyprysk, trądzik, suchość skóry, ból pleców, ból kończyn, ból kości, zapalenie kości i stawów, kurcze mięśni, częstomocz, mlekotok, gorączka, złe samopoczucie, zwiększenie stężenia kreatyniny, mocznika, prolaktyny we krwi. W niektórych przypadkach wystąpić mogą objawy pozapiramidowe (takie jak choroba Parkinsona, choreoatetoza, zespół dystoniczny). Dotychczasowe doświadczenia wskazują, że objawy te przemijają po odstawieniu produktu. Bardzo rzadko informowano o przypadkach miastenii, zespołów miastenicznych (takich jak zespół Lamberta i Eatona) oraz późnych stadiów dystrofii mięśniowej Duchenne`a.
Tarka - interakcje
Nie stosować w skojarzeniu z preparatem następujących leków: moczopędnych oszczędzających potas - spironolakton, triamteren, amiloryd, preparatów potasu lub substytutów soli kuchennej zawierających potas (ryzyko hiperkaliemii, zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek; jeśli równoczesne stosowanie jest konieczne należy zachować ostrożność i odpowiednio często kontrolować stężenie potasu we krwi); dantrolenu; litu (może wystąpić zwiększenie jak i zmniejszenie działania litu stosowanego równocześnie z werapamilem, z trandolaprylem zmniejszenie wydalania litu, należy często oznaczać stężenia litu we krwi); dożylnie podawane leki ß-adrenolityczne (jednoczesne stosowanie może powodować znaczne zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego, w niektórych przypadkach mogące prowadzić do nasilonej bradykardii, a także do ciężkiego zaburzenia czynności serca); kolchicyna (werapamil może powodować zwiększenie narażenia na kolchicynę). Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania: leków przeciwnadciśnieniowych (nasilenie działanie hipotensyjnego); leków moczopędnych (szczególnie u pacjentów z hipowolemią i (lub) niedoborem sodu - ryzyko hipotensji; można temu zapobiec odstawiając lek moczopędny, zwiększając podaż sodu i płynów przed zastosowaniem inhibitora ACE oraz rozpoczynając leczenie od małej dawki, dawkę należy zwiększać zachowując dużą ostrożność); środkami znieczulenia ogólnego (nasilenie działania hipotensyjnego); lekami narkotycznymi/antypsychotycznymi (ryzyko hipotonii ortostatycznej); allopurynolem, cytostatykami i lekami immunosupresyjnymi, korytkosteroidami podawanymi ogólnie i prokainamidem (ryzyko leukopenii); lekami o działaniu kardiodepresyjnym, np. lekami ß-adrenolitycznymi, lekami antyarytmicznymi, środkami znieczulenia ogólnego (addytywne działania niepożądane); chinidyną (jednoczesne stosowanie z werapamilem u pacjentów z kardiomiopatią przerostową ze zwężeniem drogi odpływu lewej komory powodowało, w pojedynczych przypadkach, niedociśnienie tętnicze i obrzęk płuc); digoksyną (zwiększenie stężenia digoksyny w osoczu o 50 do 75%, co wymaga zmniejszenia dawki digoksyny); lekami zmniejszającymi napięcie mięśniowe (nasilenie działania tych leków); lekami uspokajającymi lub imipraminą (ryzyko hipotonii ortostatycznej). Jednoczesne stosowanie z NLPZ może osłabić działanie hipotensyjne oraz zwiększyć ryzyko hiperkaliemii, jednocześnie pogarszając czynność nerek. Jednoczesne stosowanie z werapamilem może zwiększać układową biodostępność innych bezpośrednio działających doustnych leków przeciwzakrzepowych (DOACs), które są substratami Pgp i (lub) są metabolizowane przez izoenzym CYP3A4. Zwłaszcza u pacjentów z dodatkowymi czynnikami ryzyka wzrasta możliwość krwawienia. Dawka DOACs przyjmowanych z werapamilem może wymagać zmniejszenia. Leki zobojętniające kwas solny zmniejszają dostępność biologiczną inhibitorów ACE. Sympatykomimetyki mogą zmniejszyć działanie hipotensyjne inhibitorów ACE (pacjentów należy dokładnie obserwować). Alkohol zwiększa działanie hipotensyjne inhibitorów ACE. W pojedynczych przypadkach może być konieczne dostosowanie dawki leków przeciwcukrzycowych lub produktu, zwłaszcza na początku leczenia, ponieważ może wystąpić wyraźniejsze zmniejszenie stężenia glukozy we krwi. Badania in vitro wykazały, że werapamil jest metabolizowany przez izoenzymy cytochromu P450: CYP3A4, CYP1A2, CYP2C8, CYP2C9 i CYP2C18 i że werapamil jest inhibitorem CYP3A4. Jednoczesne stosowanie werapamilu i leków głównie metabolizowanych przez izoenzym CYP3A4 lub będących substratami Pgp, może wiązać się ze wzrostem stężenia leków, co może spowodować zwiększenie lub przedłużenie zarówno działania terapeutycznego jak i działań niepożądanych obu przyjmowanych leków. Werapamil może zwiększać stężenie w osoczu: almotryptanu, buzpironu, karbamazepiny, cyklosporyny, digoksyny, digitoksyny, bezpośrednio działających doustnych leków przeciwzakrzepowych (np. dabigatran, rywaroksaban), doksorubicyny, ewerolimusu, gliburydu (glibenklamidu), imipraminy, metoprololu, midazolamu, prazosyny, propranololu, chinidyny, syrolimusu, takrolimusu, terazosyny i teofiliny zwiększając tym samym ryzyko toksyczności tych leków (należy rozważyć dostosowanie dawki lub zachować dodatkową ostrożność monitorując stężenie w osoczu; inhibitorów reduktazy hydroksymetyloglutarylo-koenzymu A (HMG-CoA) – statyny. Podczas jednoczesnego stosowania z werapamilem, odnotowano zwiększenie stężenia symwastatyny w osoczu; podczas jednoczesnego stosowania werapamilu z dużymi dawkami symwastatyny stwierdzono zwiększone ryzyko miopatii/rabdomiolizy - należy odpowiednio dostosować dawkę symwastatyny (i innych statyn metabolizowanych przez izoenzym CYP3A4, takich jak atorwastatyna i lowastatyna). Stężenie werapamilu może być zwiększone przez: atorwastatynę, cymetydynę, klarytromycynę, erytromycynę i telitromycynę. Stężenie werapamilu może być zmniejszone przez: fenobarbital, fenytoinę, ryfampicynę, sulfinpirazon i dziurawiec zwyczajny. Podczas jednoczesnego stosowania z kwasem acetylosalicylowym zwiększa się ryzyko krwawienia. Leki przeciw ludzkiemu wirusowi upośledzenia odporności mogą hamować metabolizm werapamilu, a przez to jego stężenie we krwi (może być konieczne zmniejszenie dawki werapamilu). Antybiotyki (np. erytromycyna, telitromycyna) mogą hamować metabolizm werapamilu. U pacjentów z rakiem drobnokomórkowym płuc zwiększa się stężenie doksorubicyny kiedy lek ten stosowany jest w skojarzeniu z werapamilem. Sok grejpfrutowy powoduje zwiększenie stężenia werapamilu we krwi (nie należy pić soku grejpfrutowego w okresie stosowania preparatu).
Tarka - dawkowanie
Doustnie. Dorośli: 1 tabl. raz na dobę. Szczególne grupy pacjentów. Preparat badano tylko u niewielkiej liczby pacjentów w podeszłym wieku z nadciśnieniem tętniczym. Dane farmakokinetyczne wskazują, że u niektórych pacjentów w podeszłym wieku może wystąpić nasilenie działania obniżającego ciśnienie tętnicze, ponieważ dostępność biologiczna leku jest u nich większa niż u młodszych pacjentów z nadciśnieniem tętniczym. Nie zaleca się stosowania preparatu u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby. Lek jest przeciwwskazany u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat (nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku), pacjentów z ciężką niewydolnością nerek oraz u pacjentów z marskością wątroby z wodobrzuszem. Sposób podania. Tabletki należy połykać w całości, popijając wodą, rano, po śniadaniu.
Tarka - uwagi
Przed rozpoczęciem leczenia i podczas leczenia należy kontrolować czynność nerek. Ze względu na możliwość wystąpienia zawrotów głowy i zmęczenia preparat może upośledzać sprawność psychofizyczną.
