Tasigna

Tasigna - skład

1 kapsułka zawiera 200 mg nilotynibu w postaci jednowodnego chlorowodorku. Lek zawiera laktozę.

Reklama

Tasigna - działanie

Silnie działający inhibitor aktywności kinazy tyrozynowej Abl onkoproteiny Bcr-Abl, zarówno w liniach komórkowych, jak i pierwotnych komórkach białaczki z chromosomem Philadelphia. Substancja wykazuje wysokie powinowactwo do miejsca wiązania ATP w sposób silnie hamujący niezmutowane białko Bcr-Abl i podtrzymuje aktywność wobec 32/22 zmutowanych form Bcr-Abl opornych na imatynib. Nilotynib selektywnie hamuje proliferację i indukuje apoptozę w liniach komórkowych oraz w pierwotnych komórkach białaczki z chromosomem Philadelphia (Ph+) u pacjentów z przewlekłą białaczką szpikową. Maksymalne stężenie nilotynibu osiągane jest po 3 h od podania doustnego. Po podaniu doustnym lek wchłania się w 30%. Lek wiąże się z białkami osocza in vitro w 98%. Zidentyfikowano dwa główne szlaki metaboliczne: utlenianie i hydroksylację. Nilotynib metabolizowany jest głównie przez CYP3A4 z niewielkim udziałem CYP2C8. Ponad 90% dawki usuwane jest w ciągu 7 dni z kałem. T_0,5 w fazie eliminacji wynosi ok. 17 h.

Reklama

Tasigna - wskazania

Leczenie pacjentów dorosłych oraz dzieci i młodzieży z: nowo rozpoznaną przewlekłą białaczką szpikową (CML) w fazie przewlekłej z obecnością chromosomu Philadelphia. Leczenie dorosłych z CML z chromosomem Philadelphia w fazie przewlekłej lub w fazie akceleracji, w przypadku oporności lub nietolerancji na uprzednie leczenie, w tym leczenie imatynibem. Nie są dostępne dane dotyczące skuteczności stosowania u pacjentów z CML w przełomie blastycznym. Leczenie dzieci i młodzieży z chromosomem Philadelphia w fazie przewlekłej, w przypadku oporności lub nietolerancji na uprzednie leczenie, w tym leczenie imatynibem.

Reklama

Tasigna - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Reklama

Tasigna - ostrzeżenia

Leczenie nilotynibem wiąże się z wystąpieniem trombocytopenii, neutropenii i niedokrwistości stopnia 3-4. Zaburzenia występują częściej u pacjentów z CML i opornością lub nietolerancją imatynibu, a zwłaszcza u chorych w fazie akceleracji CML. W pierwszych dwóch miesiącach leczenia badanie morfologii krwi należy wykonywać co 2 tyg., a później co miesiąc lub zgodnie ze wskazaniami klinicznymi. Zahamowanie czynności szpiku jest zwykle przemijające, a właściwym postępowaniem jest wstrzymanie podawania leku na pewien czas lub zmniejszenie dawki. Lek może powodować zależne od stężenia wydłużenie repolaryzacji komór serca, skutkujące wydłużeniem odstępu QT. Do istotnego wydłużenia odstępu QT może dojść, gdy nilotynib jest niewłaściwie przyjmowany z silnymi inhibitorami CYP3A4 i (lub) lekami, które mogą wydłużać odstęp QT i (lub) z pokarmem oraz w przypadku współistnienia hipokaliemii lub hipomagnezemii. Należy zachować ostrożność u pacjentów z wydłużeniem odstępu QTc lub u których występuje znaczne ryzyko wydłużenia odstępu QTc, takich jak: pacjentów z wrodzonym wydłużeniem odstępu QT, pacjentów z niewyrównanymi lub znaczącymi chorobami serca, w tym z niedawno przebytym zawałem mięśnia sercowego, zastoinową niewydolnością serca, niestabilną dusznicą bolesną lub klinicznie istotną bradykardią, pacjentów przyjmujących leki przeciwarytmiczne lub inne substancje powodujące wydłużenie odstępu QT; zaleca się ścisłe kontrolowanie wpływu leczenia na wydłużenie odstępu QTc oraz wykonanie badania EKG przed rozpoczęciem leczenia nilotynibem i zawsze, gdy istnieją wskazania kliniczne. Przed podaniem leku należy skorygować istniejącą hipokaliemię i hipomagnezemię, a następnie okresowo kontrolować stężenie potasu i magnezu podczas leczenia. U pacjentów z CML w fazie przewlekłej lub w fazie akceleracji, z nietolerancją lub opornością na leczenie imatynibem z chorobą serca w wywiadzie lub z istotnymi kardiologicznymi czynnikami ryzyka, odnotowano niezbyt częste przypadki (0,1 do 1%) nagłych zgonów. U pacjentów tych, oprócz procesu nowotworowego, współistniały często inne choroby, jak również przyjmowali oni inne leki. Czynnikiem sprzyjającym mogły być zaburzenia repolaryzacji komór. W badaniu III fazy z udziałem pacjentów z nowo rozpoznaną CML, niezbyt często (0,1 do 1%) obserwowano ciężkie postaci zatrzymania płynów, takie jak wysięk opłucnowy, obrzęk płuc i wysięk osierdziowy. Podobne zdarzenia występowały w doniesieniach po wprowadzeniu leku do obrotu. Należy uważnie badać przypadki niespodziewanego, szybkiego przyrostu masy ciała. Jeżeli w trakcie leczenia nilotynibem wystąpią objawy ciężkiego zatrzymania płynów, należy ustalić ich etiologię i odpowiednio leczyć pacjenta. Zdarzenia dotyczące układu sercowo-naczyniowego były zgłaszane w randomizowanym badaniu III fazy z udziałem pacjentów z nowo rozpoznaną CML oraz opisywano je w doniesieniach po wprowadzeniu produktu do obrotu. Należy poradzić pacjentom, by w razie wystąpienia ostrych, przedmiotowych i podmiotowych objawów zdarzeń sercowo-naczyniowych natychmiast zgłaszali się po pomoc medyczną. Podczas stosowania nilotynibu należy oceniać stan układu krążenia pacjenta oraz występowanie czynników ryzyka chorób sercowo-naczyniowych. U pacjentów będących nosicielami HBV wystąpiły przypadki reaktywacji wirusowego zapalenia wątroby typu B (HBV) po otrzymaniu inhibitorów kinazy tyrozynowej BCR-ABL (TKI). Część przypadków reaktywacji HBV spowodowała ostrą niewydolność wątroby lub piorunujące zapalenie wątroby, wymagające przeszczepienia wątroby lub prowadzące do zgonu pacjenta. Dlatego przed rozpoczęciem leczenia TKI BCR-ABL należy przeprowadzić diagnostykę pacjentów w kierunku zakażenia wirusem HBV; należy skonsultować się z lekarzem specjalizującym się w leczeniu chorób wątroby i HBV przed rozpoczęciem leczenia w przypadku pacjentów z dodatnim wynikiem badań serologicznych w kierunku HBV (w tym u pacjentów z czynną postacią choroby) oraz w przypadku pacjentów z dodatnim wynikiem badań na obecność zakażenia wirusem HBV występującym w trakcie leczenia; należy ściśle monitorować pacjentów będących nosicielami HBV i wymagających leczenia TKI BCR-ABL, pod kątem przedmiotowych i podmiotowych objawów czynnego zakażenia HBV przez cały czas trwania terapii i przez kilka miesięcy po jej zakończeniu. W badaniu III fazy z udziałem pacjentów z nowo rozpoznaną CML, u 1,1% pacjentów leczonych nilotynibem w dawce 400 mg podawanej dwa razy na dobę wystąpiło zwiększenie stopnia 3-4 stężenia całkowitego cholesterolu. Zaleca się, by stężenie lipidów oceniać przed rozpoczęciem leczenia nilotynibem, po 3 i 6 miesiącach od rozpoczęcia leczenia oraz co najmniej raz w roku podczas długotrwałej terapii. Zaleca się również, by przed rozpoczęciem leczenia ocenić stężenie glukozy we krwi, a w razie wystąpienia wskazań klinicznych monitorować stężenie glukozy we krwi także podczas leczenia. Należy zachować ostrożność u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, ze względu na zwiększone narażenie na nilotynib u tych pacjentów oraz u pacjentów z przebytym zapaleniem trzustki. Jeśli podczas leczenia dojdzie do zwiększenia aktywności lipazy z towarzyszącymi objawami w obrębie jamy brzusznej, leczenie należy przerwać i rozważyć wykonanie odpowiednich badań diagnostycznych w celu wykluczenia zapalenia trzustki. Dostępność biologiczna nilotynibu może być zmniejszona u pacjentów po zabiegu całkowitego wycięcia żołądka - należy rozważyć częstsze kontrole tych pacjentów. Ze względu na możliwość wystąpienia zespołu rozpadu guza przed rozpoczęciem leczenia nilotynibem zaleca się skorygowanie klinicznie istotnego odwodnienia oraz leczenie zmniejszające podwyższone stężenie kwasu moczowego. U dzieci obserwowano, częściej niż u dorosłych, odchylenia w wynikach badań laboratoryjnych, tj. przemijające zwiększenie w stopniu łagodnym do umiarkowanego aktywności aminotransferaz wątrobowych i stężenia bilirubiny całkowitej, wskazujące na zwiększone ryzyko hepatotoksyczności u dzieci i młodzieży. Należy monitorować czynność wątroby (stężenie bilirubiny i aktywność aminotransferaz wątrobowych) raz na miesiąc lub w zależności od wskazań klinicznych. Długoterminowe skutki przewlekłego leczenia nilotynibem u dzieci i młodzieży są nieznane. U dzieci obserwowano, częściej niż u dorosłych, odchylenia w wynikach badań laboratoryjnych, tj. przemijające zwiększenie w stopniu łagodnym do umiarkowanego aktywności aminotransferaz wątrobowych i stężenia bilirubiny całkowitej, wskazujące na zwiększone ryzyko hepatotoksyczności. Należy monitorować czynność wątroby (stężenie bilirubiny i aktywność aminotransferaz wątrobowych) raz na miesiąc lub w zależności od wskazań klinicznych. W badaniu z udziałem dzieci i młodzieży z CML u pacjentów leczonych nilotynibem wykazano opóźnienie wzrostu – zaleca się uważne monitorowanie. Brak jest doświadczenia u dzieci w wieku poniżej 2 lat oraz u dzieci i młodzieży z CML z chromosomem Philadelphia w fazie akceleracji lub w fazie przełomu blastycznego. Nie ma danych dotyczących dzieci w wieku poniżej 10 lat z nowo rozpoznaną chorobą i istnieją ograniczone dane u dzieci w wieku poniżej 6 lat z opornością na imatynib lub nietolerancją imatynibu. Lek zawiera laktozę - nie należy go stosować u pacjentów z rzadko występującą nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Reklama

Tasigna - ciąża

W trakcie leczenia nilotynibem i przez okres do 2 tyg. po zakończeniu leczenia konieczne jest stosowanie przez kobiety w wieku rozrodczym wysoce skutecznej metody antykoncepcji. Brak danych dotyczących stosowania nilotynibu u kobiet w okresie ciąży lub są one ograniczone. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Leku nie należy stosować w okresie ciąży, chyba że stan kliniczny kobiety tego wymaga. Należy poinformować pacjentkę o ryzyku dla płodu. Jeśli kobieta leczona nilotynibem rozważa zajście w ciążę, można rozważyć zakończenie leczenia na podstawie kryteriów kwalifikujących. Istnieją ograniczone dane dotyczące ciąż u pacjentek podczas próby remisji bez leczenia (TFR). W przypadku planowania ciąży w fazie TFR pacjentka musi być poinformowana o potencjalnej potrzebie wznowienia leczenia nilotynibem podczas ciąży. Nie wiadomo czy nilotynib przenika do mleka ludzkiego. Ponieważ nie można wykluczyć zagrożenia dla noworodków i (lub) niemowląt, kobiety nie powinny karmić piersią podczas leczenia preparatem i przez 2 tyg. po przyjęciu ostatniej dawki. Badania na zwierzętach nie wykazały wpływu na płodność u samców i samic szczura.

Reklama

Tasigna - efekty uboczne

Działania niepożądane obserwowane w badaniach klinicznych u ³5% pacjentów (z wyjątkiem zmian w wynikach badań laboratoryjnych). Nowo rozpoznana CML - faza przewlekła. Bardzo często: ból głowy, nudności, ból w nadbrzuszu, wysypka, świąd, łysienie, bóle mięśniowe, zmęczenie. Często: zmniejszenie łaknienia, zaparcia, biegunka, wymioty, ból brzucha, niestrawność, suchość skóry, rumień, ból stawów, kurcze mięśni, ból kości, ból kończyn, osłabienie, obrzęki obwodowe. CML - faza przewlekła i CML - faza akceleracji z opornością lub nietolerancją na imatynib. Bardzo często: ból głowy, nudności, zaparcia, biegunka, wymioty, wysypka, świąd, bóle mięśniowe, zmęczenie. Często: zmniejszenie łaknienia, ból w nadbrzuszu, ból brzucha, niestrawność, łysienie, suchość skóry, rumień, ból stawów, kurcze mięśni, ból kości, ból kończyn, osłabienie, obrzęki obwodowe. Działania niepożądane zgłaszane w badaniach klinicznych u <5% pacjentów (uwzględniono również bardzo częste zmiany w wynikach badań laboratoryjnych). Bardzo często: hipofosfatemia, hiperbilirubinemia, zwiększenie aktywności AlAT, zwiększenie aktywności AspAT, zwiększenie aktywności lipazy, zwiększenie stężenia lipoproteiny cholesterolu (w tym o małej i dużej gęstości), zwiększenie stężenia cholesterolu całkowitego, zwiększenie stężenia trójglicerydów we krwi. Często: zapalenie mieszków włosowych, zakażenie górnych dróg oddechowych (w tym zapalenie gardła, zapalenie błony śluzowej części nosowej gardła, zapalenie błony śluzowej nosa), zapalenie płuc, brodawczak skóry, leukopenia, eozynofilia, neutropenia z gorączką, pancytopenia, limfopenia; zaburzenia równowagi elektrolitowej (w tym hipomagnezemia, hiperkaliemia, hipokaliemia, hiponatremia, hipokalcemia, hiperkalcemia, hiperfosfatemia), cukrzyca, hiperglikemia, hipercholesterolemia, hiperlipidemia, hipertriglicerydemia, depresja, bezsenność, lęk, zawroty głowy, neuropatia obwodowa, niedoczulica, parestezje, krwawienie do oka, obrzęk wokół oczu, swędzenie oka, zapalenie spojówek, suchość oka (w tym zespół suchego oka), zawroty głowy, dławica piersiowa, zaburzenia rytmu serca (w tym blok przedsionkowo-komorowy, trzepotanie serca, dodatkowe skurcze, tachykardia, migotanie przedsionków, bradykardia), kołatanie serca, wydłużenie odstępu QT w EKG, niewydolność serca, nadciśnienie, uderzenia gorąca, zwężenie tętnic obwodowych, duszność, duszność wysiłkowa, krwawienie z nosa, kaszel, dysfonia, zapalenie trzustki, uczucie dyskomfortu w jamie brzusznej, rozdęcie jamy brzusznej, zaburzenia smaku, wzdęcia, zaburzenia czynności wątroby, nocne poty, wyprysk, pokrzywka, nadmierna potliwość, siniaki, trądzik, zapalenie skóry (w tym alergiczne, złuszczające i trądzikopodobne), ból mięśniowo-szkieletowy w klatce piersiowej, ból mięśniowo-szkieletowy, ból pleców, ból w boku, ból szyi, osłabienie mięśni, częstomocz, niewydolność nerek, ból w klatce piersiowej (w tym ból w klatce piersiowej niezwiązany z sercem), ból, gorączka, dyskomfort w klatce piersiowej, złe samopoczucie, zmniejszenie stężenia hemoglobiny, zwiększenie aktywności amylazy we krwi, zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej we krwi, zwiększenie aktywności gamma-glutamylotransferazy, zwiększenie aktywności fosfokinazy kreatyninowej we krwi, zmniejszenie masy ciała, zwiększenie masy ciała, zwiększenie stężenia insuliny we krwi, zmniejszenie stężenia globulin. Niezbyt często: zakażenie dróg moczowych, zapalenie żołądka i jelit, zapalenie oskrzeli, zakażenie wirusem opryszczki, kandydozy (w tym kandydozy jamy ustnej), nadpłytkowość, leukocytoza, nadczynność tarczycy, niedoczynność tarczycy, odwodnienie, zwiększenie łaknienia, dna, dyslipidemia; krwotok wewnątrzczaszkowy, udar niedokrwienny, przemijający napad niedokrwienny, zawał mózgu, migrena, utrata przytomności (w tym omdlenia), drżenie, zaburzenia koncentracji, przeczulica, zaburzenia widzenia, niewyraźne widzenie, krwawienie do spojówek, zmniejszona ostrość wzorku, obrzęk powieki, fotopsja, przekrwienie (twardówki, spojówki, oka), podrażnienie oka, zawał mięśnia sercowego, choroba wieńcowa, szmer sercowy, wysięk osierdziowy, sinica, przełom nadciśnieniowy, miażdżyca zarostowa tętnic obwodowych, chromanie przestankowe, zwężenie tętnic kończyn, krwiak, miażdżyca, obrzęk płuc, wysięk opłucnowy, choroba śródmiąższowa płuc, ból opłucnowy, zapalenie opłucnej, ból gardła i krtani, podrażnienie gardła, krwotok z przewodu pokarmowego, krew w kale, owrzodzenie jamy ustnej, refluks żołądkowo-przełykowy, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, ból przełyku, suchość w jamie ustnej, zapalenie żołądka, wrażliwość zębów, toksyczny wpływ na wątrobę, toksyczne zapalenie wątroby, żółtaczka, złuszczająca się wysypka, wysypka polekowa, ból skóry, wybroczyny, obrzęk twarzy, sztywność mięśniowo-szkieletowa, obrzęk stawów, bolesne oddawanie moczu, nagłe oddawanie moczu, częste oddawanie moczu w nocy, ból piersi, ginekomastia, zaburzenia erekcji, obrzęk twarzy, obrzęk nóg, choroby grypopodobne, dreszcze, odczucie zmian w temperaturze ciała (w tym uczucie gorąca, uczucie zimna), zwiększenie aktywności dehydrogenazy mleczanowej we krwi, zmniejszenie stężenia glukozy we krwi, zwiększenie stężenia mocznika we krwi. Częstość nieznana: posocznica, ropień podskórny, ropień odbytu, czyrak, grzybica stóp, reaktywacja wirusowego zapalenia wątroby typu B, brodawczak jamy ustnej, paraproteinemia, nadwrażliwość, wtórna nadczynność przytarczyc, zapalenie tarczycy, hiperurykemia, hipoglikemia, dezorientacja, splątanie, amnezja, dysforia, epizod mózgowo-naczyniowy, obrzęk mózgu, zapalenie nerwu wzrokowego, letarg, zaburzenia czucia, zespół niespokojnych nóg, obrzęk tarczy nerwu wzrokowego, chorioretinopatia, podwójne widzenie, światłowstręt, opuchnięcie oka, zapalenie powiek, ból oka, alergiczne zapalenie spojówek, choroby powierzchni oka, zaburzenia słuchu, ból ucha, szumy uszne, zaburzenia czynności komór, zapalenie osierdzia, zmniejszenie frakcji wyrzutowej, wstrząs krwotoczny, niedociśnienie tętnicze, zakrzepica, nadciśnienie płucne, świszczący oddech, ból części ustnej gardła, perforacja wrzodów żołądka i jelit, krwotok zaotrzewnowy, krwawe wymioty, wrzód żołądka, wrzodziejące zapalenie przełyku, niedrożność przepuszczająca jelit, zapalenie jelita cienkiego i okrężnicy, guzy krwawnicowe, przepuklina rozworu przełykowego, krwotok odbytniczy, zapalenie dziąseł, zastój żółci, powiększenie wątroby, rumień wielopostaciowy, rumień guzowaty, owrzodzenie skóry, zespół erytrodyzestezji dłoniowo-podeszwowej, wybroczyny punktowe, nadwrażliwość na światło, pęcherze, torbiele skórne, rozrost gruczołów łojowych, zanik skóry, przebarwienia skóry, złuszczanie skóry, nadmierna pigmentacja skóry, przerost skóry, hiperkeratoza, łuszczyca, zapalenie stawów, krwiomocz, nietrzymanie moczu, nieprawidłowe zabarwienie moczu, stwardnienie piersi, nadmierne obfite miesiączkowanie, obrzęk brodawek, obrzęk miejscowy, zwiększenie stężenia troponiny, zwiększenie stężenia nieskoniugowanej bilirubiny we krwi, zmniejszenie stężenia insuliny we krwi, zmniejszenie stężenia peptydu C, zwiększenie stężenia hormonu przytarczyc we krwi. W badaniach klinicznych u pacjentów z CML w fazie przewlekłej lub w fazie akceleracji oraz opornością lub nietolerancją imatynibu zgłaszano niezbyt często nagłe zgony pacjentów z chorobą serca w wywiadzie lub z istotnymi kardiologicznymi czynnikami ryzyka. Opisywano reaktywację wirusowego zapalenia wątroby typu B powiązaną ze stosowaniem inhibitorów kinazy tyrozynowej BCR-ABL. Niektóre przypadki prowadziły do ostrej niewydolności wątroby lub piorunującego zapalenia wątroby, a w konsekwencji do przeszczepienia wątroby lub zgonu pacjenta. Po wprowadzeniu do obrotu rzadko obserwowano przypadki zespołu rozpadu guza oraz z częstością nieznaną zgłaszano przypadki porażenia twarzy. U dzieci i młodzieży częstość, rodzaj i nasilenie obserwowanych działań niepożądanych były na ogół zgodne z działaniami niepożądanymi obserwowanymi u osób dorosłych, z wyjątkiem odchyleń w wynikach badań laboratoryjnych, takich jak hiperbilirubinemia (stopnia 3/4: 13,0%) i zwiększenia aktywności aminotransferaz wątrobowych (AspAT stopnia 3/4: 1,4%; AlAT stopnia 3/4: 8,7%), które zgłaszano z większą częstością niż u pacjentów dorosłych. U dzieci i młodzieży leczonych nilotynibem wykazano opóźnienie wzrostu.

Tasigna - interakcje

Jeśli jest to wskazane klinicznie, lek może być stosowany jednocześnie z hematopoetycznymi czynnikami wzrostu, takimi jak erytropoetyna lub czynnik stymulujący kolonie granulocytarne. Lek może być podawany z hydroksymocznikiem lub anagrelidem, jeśli jest to wskazane kliniczne. Leki oddziałujące na CYP3A4 i glikoproteinę P stosowane razem z nilotynibem mogą wpływać na wchłanianie i późniejsze ogólnoustrojowe wydalanie leku. Dlatego należy unikać równoczesnego stosowania nilotynibu z silnymi lub umiarkowanymi inhibitorami CYP3A4, w tym ketokonazolem, itrakonazolem, worykonazolem, rytonawirem, klarytromycyną i telitromycyną. Induktory aktywności CYP3A4 (np. fenytoina, karbamazepina, fenobarbital i ziele dziurawca zwyczajnego) mogą przyspieszyć metabolizm nilotynibu, a tym samym zmniejszyć jego stężenie w osoczu. Pacjentom przyjmującym nilotynib należy dobierać do stosowania leki słabiej indukujące CYP3A4. Rozpuszczalność nilotynibu zależy od pH, dlatego jego wchłanianie może być zmniejszone przez substancje hamujące wydzielanie soku żołądkowego. Nilotynib można stosować równocześnie z esomeprazolem lub innymi inhibitorami pompy proteinowej, jeśli jest to wskazane. Nilotynib jest stosunkowo silnym inhibitorem in vitro enzymów CYP3A4, CYP2C8, CYP2C9, CYP2D6 i UGT1A1. Należy zachować ostrożność podając nilotynib równocześnie z substratami enzymów, które mają wąski indeks terapeutyczny (np. astemizol, terfenadyna, cyzapryd, pimozyd, chinidyna, beprydyl lub alkaloidy sporyszu - ergotamina, dihydroergotamina). Podczas jednoczesnego stosowania nilotynibu z warfaryną zaleca się kontrolę markerów farmakodynamicznych warfaryny (INR lub PT) po rozpoczęciu leczenia nilotynibem (przynajmniej w ciągu pierwszych 2 tyg.). W przypadku leków, które są substratami CYP3A4 i mają wąski indeks terapeutyczny (m.in. alfentanylu, cyklosporyny, dihydroergotaminy, fentanylu, syrolimusa i takrolimusa) podczas stosownaia z nilotynibem może być konieczne monitorowanie i dostosowanie dawki. Podawanie nilotynibu w skojarzeniu z tymi statynami, które są głównie eliminowane przez cytochrom CYP3A4, może zwiększać możliwość wystąpienia miopatii wywołanej statynami, w tym rabdomiolizy. Należy zachować ostrożność podając nilotynib pacjentom, u których występuje lub może wystąpić wydłużenie odstępu QT, w tym u pacjentów przyjmujących leki przeciwarytmiczne, takie jak: amiodaron, dizopiramid, prokainamid, chinidyna, sotalol lub inne leki, które mogą prowadzić do wydłużenia odstępu QT: chlorochinina, halofantryna, klarytromycyna, haloperydol, metadon i moksyfloksacyna. Wchłanianie nilotynibu jest większe, jeśli preparat podaje się z pokarmem, co prowadzi do większego stężenia w surowicy. Należy unikać spożywania soku grejpfrutów i innych pokarmów, o których wiadomo, że hamują działanie CYP3A4.

Tasigna - dawkowanie

Doustnie. Leczenie powinno być rozpoczęte przez lekarza doświadczonego w rozpoznawaniu i leczeniu pacjentów z CML. Dorośli. Pacjenci z nowo rozpoznaną CML w fazie przewlekłej: zaleca się podawanie dawki 300 mg 2 razy na dobę. Pacjenci z CML w fazie przewlekłej lub w fazie akceleracji, z nietolerancją lub opornością na uprzednie leczenie: zaleca się podawanie dawki 400 mg 2 razy na dobę. Leczenie kontynuować tak długo, jak długo przynosi korzyść kliniczną dla pacjenta. Dzieci i młodzież z CML z chromosomem Philadelphia. Dawkowanie należy ustalić  indywidualnie i w zależności od powierzchni ciała pacjenta. Zalecana dawka nilotynibu wynosi 230 mg/m² pc. 2 razy na dobę, w zaokrągleniu do najbliższej wielokrotności dawki 50 mg (nie przekraczając maksymalnej dawki pojedynczej wynoszącej 400 mg). Pacjenci z CML w fazie przewlekłej z chromosomem Philadelphia, którzy byli leczeni nilotynibem w terapii pierwszego rzutu i którzy uzyskali trwałą głęboką odpowiedź molekularną (MR4,5). Można rozważyć zakończenie leczenia u spełniających kryteria pacjentów z CML w fazie przewlekłej z chromosomem Philadelphia (Ph+), którzy byli leczeni nilotynibem w dawce 300 mg dwa razy na dobę przez co najmniej 3 lata, jeśli głęboka odpowiedź molekularna utrzymuje się przez minimum jeden rok bezpośrednio przed zakończeniem leczenia. U spełniających kryteria pacjentów, którzy zakończą leczenie nilotynibem, konieczne jest comiesięczne monitorowanie poziomu transkryptów BCR-ABL i morfologii krwi z rozmazem przez jeden rok, następnie co 6 tygodni w drugim roku, a później co 12 tygodni. U pacjentów, którzy utracą MR4 (MR4=BCR-ABL/ABL ≤0,01%IS), ale nie utracą MMR (MMR=BCR-ABL/ABL ≤0,1%IS) w fazie bez leczenia, poziom transkryptów BCR-ABL należy monitorować co 2 tygodnie aż do chwili, gdy poziom BCR-ABL powróci do zakresu pomiędzy MR4 a MR4,5. Pacjenci, którzy utrzymają poziom BCR-ABL pomiędzy MMR a MR4 w minimum 4 kolejnych pomiarach mogą wrócić do pierwotnego harmonogramu monitorowania. Pacjenci, którzy utracą MMR, muszą wznowić leczenie w ciągu 4 tygodni od stwierdzenia utraty remisji. Leczenie nilotynibem należy wznowić w dawce 300 mg dwa razy na dobę lub w zmniejszonej dawce wynoszącej 400 mg raz na dobę, jeśli przed zakończeniem leczenia u pacjenta zmniejszono dawkę. U pacjentów wznawiających leczenie nilotynibem należy monitorować poziom transkryptów BCR-ABL co miesiąc aż do ponownego stwierdzenia MMR, a następnie co 12 tyg. Pacjenci z CML w fazie przewlekłej z chromosomem Philadelphia, którzy uzyskali trwałą głęboką odpowiedź molekularną (MR4,5) podczas leczenia nilotynibem po wcześniejszym leczeniu imatynibem. Można rozważyć zakończenie leczenia u spełniających kryteria pacjentów z CML w fazie przewlekłej z chromosomem Philadelphia (Ph+), którzy byli leczeni nilotynibem przez co najmniej 3 lata, jeśli głęboka odpowiedź molekularna utrzymuje się przez minimum jeden rok bezpośrednio przed zakończeniem leczenia. U spełniających kryteria pacjentów, którzy zakończą leczenie nilotynibem, konieczne jest comiesięczne monitorowanie poziomu transkryptów BCR-ABL i morfologii krwi z rozmazem przez jeden rok, następnie co 6 tygodni w drugim roku, a później co 12 tygodni. Pacjenci z potwierdzoną utratą MR4 (MR4=BCR-ABL/ABL ≤0,01%IS) w fazie bez leczenia (dwa kolejne pomiary wykonywane w odstępie co najmniej 4 tygodni wykazujące utratę MR4) lub utratą większej odpowiedzi molekularnej (MMR=BCR-ABL/ABL ≤0,1%IS) muszą wznowić leczenie w ciągu 4 tygodni od stwierdzenia utraty remisji. Leczenie nilotynibem należy wznowić w dawce 300 mg lub 400 mg dwa razy na dobę. U pacjentów wznawiających leczenie nilotynibem należy monitorować poziom transkryptów BCR-ABL co miesiąc aż do ponownego stwierdzenia wcześniej występującej większej odpowiedzi molekularnej lub MR4, a następnie co 12 tygodni. Modyfikacja dawkowania w przypadku wystąpienia działań niepożądanych. W przypadku wystąpienia toksyczności hematologicznej (neutropenia, małopłytkowość) niezwiązanej z chorobą podstawową może być konieczne zaprzestanie podawania leku przez pewien czas i (lub) zmniejszenie podawanej dawki w następujący sposób: dorośli z nowo rozpoznaną CML w fazie przewlekłej oraz CML w fazie przewlekłej z opornością lub nietolerancją imatynibu: leczenie należy przerwać i kontrolować morfologię krwi, w ciągu 2 tyg. należy ponownie podjąć leczenie wcześniejszą dawką jeśli ANC >1,0 x 10⁹/l i (lub) liczba płytek krwi >50 x 10⁹/l, jeśli liczba krwinek utrzymuje się na niskim poziomie, może być wymagane zmniejszenie dawki do 400 mg raz na dobę; dorośli z CML w fazie akceleracji z opornością lub nietolernacją imatynibu: leczenie należy przerwać i kontrolować morfologię krwi, w ciągu 2 tyg. należy ponownie podjąć leczenie wcześniejszą dawką jeśli ANC >1,0 x 10⁹/l i (lub) liczba płytek krwi >20 x 10⁹/l, jeśli liczba krwinek utrzymuje się na niskim poziomie, może być wymagane zmniejszenie dawki do 400 mg raz na dobę; dzieci i młodzież z nowo rozpoznaną CML w fazie przewlekłej oraz CML w fazie przewlekłej z opornością lub nietolerancją imatynibu: leczenie należy przerwać i kontrolować morfologię krwi, w ciągu 2 tyg. należy ponownie podjąć leczenie wcześniejszą dawką jeśli ANC >1,5 x 10⁹/l i (lub) liczba płytek krwi >75 x 10⁹/l, jeśli liczba krwinek utrzymuje się na niskim poziomie, może być wymagane zmniejszenie dawki do 230 mg/m² pc. raz na dobę, jeśli zdarzenie wystąpi po zmniejszeniu dawki, należy rozważyć zakończenie leczenia. W przypadku wystąpienia umiarkowanej lub ciężkiej, klinicznie istotnej toksyczności niehematologicznej należy przerwać podawanie leku, a gdy objawy toksyczności ustąpią można wznowić podawanie leku w dawce 400 mg raz na dobę u pacjentów dorosłych oraz w dawce 230 mg/m² pc. raz na dobę u dzieci i młodzieży. Jeśli wcześniej podawano dawkę 400 mg raz na dobę u pacjentów dorosłych lub 230 mg/m² pc. raz na dobę u dzieci i młodzieży, leczenie należy zakończyć. Jeżeli jest to klinicznie uzasadnione, można rozważyć ponowne zwiększenie dawki do dawki początkowej 300 mg 2 razy na dobę u pacjentów z nowo rozpoznaną CML w fazie przewlekłej lub do 400 mg 2 razy na dobę u pacjentów z CML z opornością lub nietolerancją na leczenie imatynibem, w fazie przewlekłej lub w fazie akceleracji, lub do 230 mg/m² pc. dwa razy na dobę u dzieci i młodzieży. Jeżeli nastąpi zwiększenie aktywności lipazy do stopnia 3-4, dawkę należy zmniejszyć do 400 mg podawanych raz na dobę lub przerwać podawanie leku.  U dzieci i młodzieży leczenie należy przerwać do czasu, gdy wartości aktywności lipazy powrócą do stopnia ≤1. Następnie, jeśli uprzednio stosowana dawka wynosiła 230 mg/m² pc. dwa razy na dobę, leczenie można wznowić w dawce 230 mg/ m² pc. raz na dobę. Jeśli uprzednio stosowana dawka wynosiła 230 mg/m² pc. raz na dobę, leczenie należy zakończyć. Aktywność lipazy w surowicy należy oznaczać co miesiąc lub jeśli zaistnieją wskazania kliniczne. Jeśli nastąpi zwiększenie stężenia bilirubiny do stopnia 3-4 oraz zwiększenie aktywności aminotransferaz wątrobowych, dawkę należy zmniejszyć do 400 mg podawanych raz na dobę lub przerwać podawanie leku. W przypadku zwiększenia stężenia bilirubiny stopnia ≥2 lub zwiększenia aktywności aminotransferaz wątrobowych stopnia ≥3 u dzieci i młodzieży, leczenie należy przerwać do czasu, gdy wartości powrócą do stopnia ≤1. Następnie, jeśli uprzednio stosowana dawka wynosiła 230 mg/m² pc. dwa razy na dobę, leczenie można wznowić w dawce 230 mg/m² pc. raz na dobę. Jeśli uprzednio stosowana dawka wynosiła 230 mg/m² pc. raz na dobę, a powrót do stopnia ≤1 trwa dłużej niż 28 dni, leczenie należy zakończyć. Stężenie bilirubiny i aktywność aminotransferaz wątrobowych należy oznaczać co miesiąc lub jeśli zaistnieją wskazania kliniczne. Szczególne grupy pacjentów. Nie zaobserwowano większych różnic w bezpieczeństwie stosowania i skuteczności u pacjentów w wieku ≥65 lat. Nie przeprowadzono badań klinicznych z udziałem pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Ponieważ nilotynib i jego metabolity nie są wydalane z moczem, nie przewiduje się zmniejszenia całkowitego klirensu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby nie jest konieczna modyfikacja dawki, jednakże należy zachować ostrożność. Wykluczono z udziału w badaniach klinicznych pacjentów z niewyrównaną lub znaczącą chorobą serca – należy zachować ostrożność. Brak jest doświadczenia u dzieci w wieku poniżej 2 lat oraz u dzieci i młodzieży z CML z chromosomem Philadelphia w fazie akceleracji lub w fazie przełomu blastycznego. Nie ma danych dotyczących dzieci w wieku poniżej 10 lat z nowo rozpoznaną chorobą i istnieją ograniczone dane u dzieci w wieku poniżej 6 lat z opornością na imatynib lub nietolerancją imatynibu. Sposób podania. Leku nie spożywać z jedzeniem - nie należy spożywać żadnych posiłków na 2 h przed przyjęciem dawki i przynajmniej 1 h po przyjęciu dawki. W przypadku pominięcia dawki, nie przyjmować dodatkowej dawki, dawkę przyjąć o zwykłej porze. Pacjenci którzy nie są w stanie połknąć kapsułki, mogą rozpuścić jej zawartość w 1 łyżeczce do herbaty musu jabłkowego i natychmiast zażyć. Nie wolno używać objętości większej niż zawartość 1 łyżeczki do herbaty ani żadnego innego pokarmu niż przecier jabłkowy.

Tasigna - uwagi

Pacjenci, u których występują zawroty głowy, zmęczenie, zaburzenie widzenia lub inne objawy niepożądane mogące wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn, powinni unikać wykonywania tych czynności, aż do momentu ustąpienia działań niepożądanych.