Thalidomide Celgene

Thalidomide Celgene - skład

1 kaps. twarda zawiera 50 mg talidomidu.

Reklama

Thalidomide Celgene - działanie

Lek o działaniu immunomodulacyjnym, przeciwzapalnym i potencjalnie przeciwnowotworowym. Mechanizm działania może być związany z hamowaniem nadmiernej produkcji TNF-α, wybranych cząsteczek odpowiedzialnych za adhezję, znajdujących się na powierzchni komórek i zaangażowanych w migrację leukocytów oraz działaniem antyangiogennym. Talidomid jest także nie barbituranowym środkiem uspokajającym o działaniu nasennym. Lek nie wywiera działania przeciwbakteryjnego. Po podaniu doustnym wchłanianie talidomidu jest powolne. Maksymalne stężenie w osoczu osiągane jest w 1-5 h po podaniu. Wiązanie enancjomerów (+)-(R) i (-)-(S) przez białka osocza wynosi odpowiednio 55% i 65%. Talidomid jest obecny w nasieniu pacjentów w stężeniu zbliżonym do stężenia leku w osoczu. Wydala się głównie z moczem (>90%) i w znacznie mniejszym stopniu z kałem. T_0,5 po przyjęciu pojedynczej dawki wynoszącej od 50 mg do 400 mg to 5,5 do 7,3 h.

Reklama

Thalidomide Celgene - wskazania

W połączeniu z melfalanem i prednizonem do leczenia pierwszego rzutu nieleczonego szpiczaka mnogiego u pacjentów ≥65 lat lub u pacjentów niekwalifikujących się do chemioterapii wysokodawkowej. Preparat jest przepisywany i wydawany zgodnie z "Programem zapobiegania ciąży Thalidomide Celgene".

Reklama

Thalidomide Celgene - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na talidomid lub pozostałe składniki preparatu. Ciąża. Kobiety zdolne do zajścia w ciążę, chyba że spełnione są warunki "Programu zapobiegania ciąży Thalidomide Celgene". Pacjenci niezdolni do przestrzegania zasad antykoncepcji lub postępowania zgodnie z ich wymaganiami.

Reklama

Thalidomide Celgene - ostrzeżenia

Talidomid jest środkiem o znanym działaniu teratogennym obejmującym często występujące, poważne i zagrażające życiu wady wrodzone. Talidomid nie może być stosowany przez kobiety w ciąży lub przez kobiety, które mogą zajść w ciążę, chyba że spełnione są wszystkie wymagania "Programu zapobiegania ciąży Thalidomide Celgene”. Wszyscy pacjenci, zarówno kobiety jak i mężczyźni, muszą spełniać wymagania "Programu zapobiegania ciąży Thalidomide Celgene”. Pacjentka lub partnerka pacjenta jest uznawana za zdolną do zajścia w ciążę, chyba że spełnia co najmniej jeden z następujących kryteriów: wiek ≥50 lat i naturalny brak miesiączki przez ≥1 rok (brak miesiączki w wyniku terapii przeciwnowotworowej nie wyklucza możliwości zajścia w ciążę); przedwczesna niewydolność jajników potwierdzona przez specjalistę ginekologa; uprzednie obustronne wycięcie przydatków macicy lub macicy; genotyp XY, zespół Turnera, agenezja macicy. Talidomid jest przeciwwskazany u kobiet zdolnych do zajścia w ciążę, o ile nie zostaną spełnione wszystkie z następujących warunków: pacjentka rozumie ryzyko powstania wad wrodzonych u nienarodzonego dziecka; pacjentka rozumie konieczność stosowania skutecznej antykoncepcji, kontynuowanej nieprzerwanie przez 4 tyg. przed rozpoczęciem leczenia, przez cały okres trwania leczenia i przez 4 tyg. po jego zakończeniu (nawet w przypadku przerwania terapii, chyba że pacjentka zobowiąże się do całkowitej wstrzemięźliwości potwierdzanej co miesiąc); nawet jeśli u kobiety zdolnej do zajścia w ciążę wystąpi zanik menstruacji, musi ona postępować zgodnie ze wszystkimi zaleceniami dotyczącymi skutecznej antykoncepcji; pacjentka powinna być zdolna do przestrzegania zasad skutecznej antykoncepcji; pacjentka została poinformowana i rozumie możliwe konsekwencje zajścia w ciążę oraz konieczność natychmiastowego skonsultowania się z lekarzem w przypadku wystąpienia ryzyka ciąży; pacjentka rozumie konieczność rozpoczęcia leczenia niezwłocznie po wydaniu talidomidu, po uzyskaniu ujemnego wyniku testu ciążowego; pacjentka rozumie konieczność i zgadza się na poddawanie badaniom na obecność ciąży co 4 tyg.; pacjentka potwierdza, że rozumie zagrożenia i konieczne środki ostrożności związane ze stosowaniem talidomidu. Ponieważ talidomid jest obecny w nasieniu, mężczyźni przyjmujący talidomid muszą spełniać następujące warunki: rozumieć ryzyko wystąpienia wad wodzonych u dziecka w przypadku podjęcia stosunków seksualnych z kobietą w ciąży i rozumieć konieczność stosowania prezerwatywy w całym okresie terapii oraz w ciągu 1 tyg. po jej przerwaniu lub zaniechaniu, w przypadku podjęcia stosunków seksualnych z kobietą w ciąży lub kobietą zdolną do zajścia w ciążę, która nie stosuje skutecznej antykoncepcji. Lekarz przepisujący lek musi się upewnić, że pacjent postępuje zgodnie z warunkami "Programu zapobiegania ciąży Thalidomide Celgene” oraz że pacjent potwierdza, że zrozumiał wymienione powyżej warunki.  Skuteczne metody antykoncepcyjne obejmują: podskórny implant hormonalny, system wewnątrzmaciczny uwalniający lewonorgestrel; octan medroksyprogesteronu; sterylizacja jajowodowa; stosunki seksualne wyłącznie z partnerem po wazektomii (wazektomia musi zostać potwierdzona dwoma ujemnymi wynikami analizy nasienia); pigułki hamujące owulację zawierające tylko progesteron (tzn. desogestrel). Ze względu na zwiększone ryzyko żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej u pacjentów ze szpiczakiem mnogim, nie zaleca się stosowania złożonych środków antykoncepcyjnych. Jeśli pacjentka stosuje obecnie złożony doustny środek antykoncepcyjny, powinna zamienić stosowaną metodę antykoncepcji na jedną ze skutecznych metod wymienionych powyżej. Zwiększone ryzyko żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej utrzymuje się przez 4-6 tyg. po przerwaniu stosowania złożonego doustnego środka antykoncepcyjnego. U kobiet zdolnych do zajścia w ciążę konieczne jest przeprowadzenie nadzorowanych medycznie testów ciążowych o minimalnej czułości 25 mIU/ml. Wymóg ten dotyczy również kobiet mogących rodzić dzieci, które absolutnie i nieprzerwanie powstrzymują się od stosunków płciowych. Przed rozpoczęciem terapii - test ciążowy należy przeprowadzić pod kontrolą personelu medycznego podczas konsultacji, w dniu przepisania talidomidu lub w okresie 3 dni przed wizytą u lekarza zlecającego talidomid, po 4 tyg. stosowania przez pacjentkę skutecznej metody antykoncepcji. Badanie to ma na celu potwierdzenie, że pacjentka nie jest w ciąży w chwili podjęcia terapii talidomidem. Okres kontrolny i zakończenie terapii - test ciążowy pod kontrolą personelu medycznego powinien być powtarzany co 4 tyg., włącznie z okresem 4 tyg. po zakończeniu terapii; test ciążowy powinien zostać wykonany w dniu wizyty, podczas której zostanie przepisany lek lub w ciągu 3 dni przed tą wizytą. W przypadku kobiet zdolnych do zajścia w ciążę wystawianie recept na talidomid powinno być ograniczone do 4 tyg. leczenia, kontynuacja leczenia wymaga wystawienia nowej recepty. Najlepiej, aby badanie ciążowe, wystawienie recepty i wydanie leku odbyły się tego samego dnia. Wydanie talidomidu powinno nastąpić w okresie nie dłuższym niż 7 dni od przepisania leku. Dla wszystkich innych pacjentów wystawianie recept na talidomid powinno być ograniczone do 12 tyg., kontynuacja leczenia wymaga wystawienia nowej recepty. Osoby należące do fachowego personelu medycznego i opiekunowie powinni nosić rękawiczki jednorazowe podczas pracy z blistrem lub kapsułką. Kobiety w ciąży lub podejrzewające, że mogą być w ciąży, nie powinny dotykać blistra ani kapsułki. Pacjentów należy poinstruować, aby nigdy nie przekazywali  preparatu innym osobom oraz aby po zakończeniu terapii zwrócili niewykorzystane kapsułki do apteki. Podczas leczenia oraz przez 1 tydzień po jego zakończeniu pacjent nie powinien być krwiodawcą lub dawcą nasienia. Stosowanie talidomidu może wiązać się z występowaniem zaburzeń miesiączkowania, w tym z brakiem miesiączki. W razie braku miesiączki w trakcie leczenia talidomidem należy przyjąć, że jest on wynikiem ciąży, aż do chwili potwierdzenia przez lekarza, że pacjentka nie jest w ciąży. Pacjenci z czynnikami ryzyka w kierunku zawału mięśnia sercowego, w tym z wcześniej występującą wcześniej zakrzepicą powinni być ściśle monitorowani, aby zminimalizować wszystkie czynniki ryzyka, w przypadku których jest to możliwe (np. palenie tytoniu, nadciśnienie tętnicze, hiperlipidemia). U pacjentów otrzymujących talidomid opisywano zwiększone ryzyko żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej żył (jak zakrzepica żył głębokich oraz zator płucny) oraz choroby zakrzepowo-zatorowej tętnic (jak zawał mięśnia sercowego oraz incydenty naczyniowo-mózgowe); ryzyko zdaje się być największe w okresie pierwszych 5 mies. terapii. Incydenty zakrzepowo-zatorowe w wywiadzie, jak też jednoczesne stosowanie środków zwiększających erytropoezę lub innych środków takich jak hormonalna terapia zastępcza, mogą także zwiększyć ryzyko incydentów zakrzepowo-zatorowych, dlatego u pacjentów ze szpiczakiem mnogim należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania talidomidu z prednizonem i melfalanem. Jeśli stężenie hemoglobiny wynosi >12 g/dl należy przerwać leczenie środkami erytropoetycznymi. Należy podjąć działania mające na celu minimalizację wszystkich czynników ryzyka, w przypadku których jest to możliwe (np. palenie tytoniu, nadciśnienie tętnicze, hiperlipidemia). Zaleca się, aby pacjenci i lekarze zwracali uwagę na objawy podmiotowe i przedmiotowe żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej. Należy poinstruować pacjentów, że w przypadku objawów takich jak zadyszka, ból w klatce piersiowej czy puchnięcie kończyn należy zgłosić się do lekarza. Zaleca się staranne nadzorowanie pacjentów w celu wykrycia objawów neuropatii obwodowej (parestezje, zaburzenie czucia, dyskomfort, nieprawidłowa koordynacja ruchów lub osłabienie). Przed rozpoczęciem terapii talidomidem oraz w trakcie jej trwania, zaleca się przeprowadzenie badań klinicznych i neurologicznych. U pacjentów otrzymujących talidomid należy zachować ostrożność stosując leki o znanym działaniu neuropatycznym. Talidomid może zaostrzać istniejące neuropatie, z tego względu nie powinien być stosowany u pacjentów wykazujących kliniczne objawy neuropatii obwodowej, chyba że za zastosowaniem leku przemawiają przeważające korzyści kliniczne. Pacjentów należy monitorować w kierunku występowania omdleń, bradykardii i bloku przedsionkowo-komorowego; w pewnych przypadkach konieczne może być zmniejszenie dawki leku lub przerwanie terapii. U pacjentów otrzymujących talidomid zgłaszano występowanie nadciśnienia płucnego, w tym przypadki śmiertelne. Przed rozpoczęciem oraz w trakcie leczenia talidomidem należy badać pacjentów w kierunku występowania objawów przedmiotowych i podmiotowych choroby podstawowej układu krążenia i układu oddechowego. Przypadki neutropenii 3. lub 4. stopnia występowały częściej u pacjentów otrzymujących MPT (melfalan, prednizon, talidomid) niż u pacjentów otrzymujących MP (melfalan, prednizon). Podczas stosowania talidomidu zgłaszano również przypadki gorączki neutropenicznej, pancytopenii oraz trombocytopenii, w tym działanie niepożądane stopnia 3. lub 4. u pacjentów ze szpiczakiem mnogim, otrzymujących MPT. Pacjentów należy monitorować i może być konieczne opóźnienie podania dawki, zmniejszenie dawki lub zaprzestanie stosowania. Zaleca się, aby pacjenci i lekarze zwracali uwagę na objawy przedmiotowe i podmiotowe krwawienia, w tym wybroczyny, krwawienie z nosa i krwawienie z przewodu pokarmowego, zwłaszcza w przypadku jednoczesnego stosowania leków mogących wywoływać krwawienie. Pacjentów należy monitorować, czy nie występują u nich zaburzenia czynności wątroby, szczególnie w przypadku, gdy zaburzenia czynności wątroby występowały wcześniej lub podczas jednoczesnego stosowania leków mogących wywoływać zaburzenia czynności wątroby. Jeśli u pacjent wystąpią toksyczne reakcje skórne, np. zespół Stevensa-Johnsona, terapię należy przerwać na stałe. Talidomid często powoduje senność. Inne leki o działaniu nasennym powinny być stosowane po konsultacji z lekarzem. Pacjenci powinny znajdować się pod stałym nadzorem, w razie potrzeby należy zmniejszyć dawkę leku. Pacjenci, u których zmiany nowotworowe są rozległe przed rozpoczęciem leczenia, należą do grupy ryzyka zespołu lizy guza. Pacjenci ci powinni zostać poddani ścisłej obserwacji; należy stosować odpowiednie środki ostrożności. Pacjentów należy monitorować w kierunku występowania ciężkich zakażeń, w tym posocznicy oraz wstrząsu septycznego. W trwających badaniach klinicznych zaobserwowano statystycznie znaczący wzrost występowania ostrej białaczki szpikowej (AML) i zespołów mielodysplastycznych (MDS) u pacjentów z nieleczonym wcześniej szpiczakiem mnogim, otrzymujących leczenie skojarzone - melfalan, prednizon oraz talidomid (MPT). Ryzyko zwiększa się z czasem i wynosi około 2% po dwóch latach oraz około 4% po trzech latach terapii. Stwierdzono, że odsetek pacjentów w grupie przyjmującej MTP, u których zdiagnozowano AML lub MDS był wyższy (1,8%) w porównaniu do grupy pacjentów leczonych lenalidomidem w połączeniu z deksametazonem (0,3%). Względne ryzyko wystąpienia AML/MDS jest trzykrotnie większe u pacjentów otrzymujących melfalan, prednizon i talidomid w porównaniu z pacjentami otrzymującymi tylko melfalan i prednizon. U pacjentów z nowo zdiagnozowanym szpiczakiem mnogim otrzymujących lenalidomid, również zaobserwowano zwiększoną częstość występowania drugich pierwotnych nowotworów (SPM). Wśród inwazyjnych SPM, obserwowano przypadki MDS i (lub) AML u pacjentów otrzymujących lenalidomid w skojarzeniu z mefalanem lub bezpośrednio po podaniu dużych dawek mefalanu i autologicznym przeszczepie komórek macierzystych. Przed rozpoczęciem leczenia talidomidem w skojarzeniu z melfalanem i prednizonem, należy uwzględnić korzyść z leczenia talidomidem i ryzyko wystąpienia AML i MDS. Przed leczeniem oraz w trakcie leczenia, lekarze powinni dokładnie oceniać, czy u pacjentów nie występują drugie pierwotne nowotwory, stosując standardowe onkologiczne metody przesiewowe, oraz wdrażać leczenie zgodnie ze wskazaniami. Talidomid należy ostrożnie stosować u pacjentów z poważnymi zaburzeniami nerek lub wątroby. Zgłaszano przypadki reakcji alergicznych, w tym obrzęku naczynioruchowego, reakcji anafilaktycznej oraz ciężkich reakcji skórnych, takich jak zespół Stevensa-Johnsona (SJS), martwica toksyczna naskórka (TEN) i reakcja polekowa z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi (DRESS), w przypadku wystąpienia objawów, stosowanie talidomidu należy przerwać i nie wznawiać jego stosowania. Nie ma uzasadnienia stosowanie preparatu u dzieci i młodzieży we wskazaniu szpiczak mnogi.

Reklama

Thalidomide Celgene - ciąża

Preparat jest przeciwwskazany w okresie ciąży oraz u kobiet zdolnych do zajścia w ciążę, o ile nie są spełnione wszystkie warunki "Programu zapobiegania ciąży Thalidomide Celgene". Talidomid jest lekiem o silnym działaniu teratogennym obejmującym często występujące (ok. 30%), poważne i zagrażające życiu wady wrodzone, takie jak ektromelia (amelia, fokomelia, hemimelia) kończyn górnych i (lub) dolnych, mikrocja z niedrożnością lub brakiem zewnętrznego przewodu słuchowego, uszkodzenia ucha środkowego lub wewnętrznego (rzadziej), uszkodzenia oczu (wrodzony brak oczu, małoocze), wrodzona choroba serca, nieprawidłowy rozwój nerek. Kobiety zdolne do zajścia w ciążę muszą stosować jedną, skuteczną metodę antykoncepcyjną przez 4 tyg. przed rozpoczęciem terapii, podczas terapii oraz przez 4 tyg. po zakończeniu terapii talidomidem. Jeśli kobieta leczona talidomidem zajdzie w ciążę terapia musi zostać natychmiast przerwana, a pacjentka powinna zostać skierowana do lekarza specjalisty lub lekarza z doświadczeniem w teratologii w celu przeprowadzenia badań i uzyskania porady. Ze względu na fakt, że stwierdzono obecność talidomidu w nasieniu, pacjenci płci męskiej muszą stosować prezerwatywę przez cały okres terapii oraz przez tydzień po jej przerwaniu lub zaniechaniu, jeśli utrzymują stosunki z kobietą w ciąży lub zdolną do zajścia w ciążę niestosującą skutecznej antykoncepcji. Jeżeli partnerka mężczyzny przyjmującego talidomid zajdzie w ciążę, musi ona zostać skierowana do teratologa lub lekarza z doświadczeniem w teratologii w celu przeprowadzenia oceny i uzyskania porady. Nie wiadomo, czy talidomid jest wydzielany z mlekiem matki. W badaniach na zwierzętach wykazano obecność talidomidu w mleku, z tego względu podczas terapii należy przerwać karmienie piersią. W badaniach nad królikami wykazano brak wpływu na wskaźniki płodności samców i samic, choć u samców zaobserwowano zwyrodnienie jąder.

Reklama

Thalidomide Celgene - efekty uboczne

Talidomid w skojarzeniu z melfalanem i prednizonem. Bardzo często: neutropenia, leukopenia, anemia, limfopenia, trombocytopenia, neuropatia obwodowa (może powodować nieodwracalne uszkodzenia; występuje zwykle po długotrwałym stosowaniu leku przez kilka miesięcy, objawy mogą również pojawić się po zakończeniu terapii talidomidem), drżenie, zawroty głowy, parestezje, zaburzenie czucia, senność, zaparcie, obrzęk obwodowy. Często: zapalenie płuc, ostra białaczka szpikowa, gorączka neutropeniczna, pancytopenia, stan splątania, depresja, drgawki, zaburzenia koordynacji, osłabienie słuchu, głuchota, niewydolność serca, bradykardia, zakrzepica żył głębokich, zator tętnicy płucnej, śródmiąższowa choroba płuc, bronchopneumopatia, duszność, wymioty, suchość w ustach, toksyczne wykwity skórne, wysypka, suchość skóry, niewydolność nerek, gorączka, astenia, złe samopoczucie. Niezbyt często: zespół mielodysplastyczny, zawał mięśnia sercowego, migotanie przedsionków, blok przedsionkowo-komorowy, niedrożność jelit. Częstość nieznana: ciężkie zakażenia (np. posocznica zakończona zgonem, w tym wstrząs septyczny), zakażenia wirusowe, w tym reaktywacja zakażenia wirusem półpaśca oraz zapalenia wątroby typu B, zespół rozpadu guza, reakcje alergiczne (nadwrażliwość, obrzęk naczynioruchowy, reakcja anafilaktyczna, pokrzywka), niedoczynność tarczycy, zespół tylnej odwracalnej encefalopatii (PRES), pogorszenie się objawów choroby Parkinsona, nadciśnienie płucne, perforacja żołądka lub jelit, zapalenie trzustki, krwawienie z żołądka lub jelit, zaburzenia wątroby, zespół Stevensa-Johnsona (SJS), martwica toksyczna naskórka (TEN), reakcja polekowa z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi (DRESS), leukocytoklastyczne zapalenie naczyń, zaburzenia czynności płciowych, zaburzenia miesiączkowania, w tym brak miesiączki.

Thalidomide Celgene - interakcje

Talidomid jest słabym substratem dla izoenzymów cytochromu P450 - wystąpienie klinicznie istotnych interakcji z lekami metabolizowanymi przez ten enzym jest mało prawdopodobne. Talidomid wykazuje działanie uspokajające, może więc nasilać działanie leków uspokajających, nasennych, antypsychotycznych, przeciwhistaminowych, pochodnych opioidowych, barbituranów i alkoholu. Ostrożnie stosować podczas jednoczesnego stosowania z lekami wywołującymi senność oraz neuropatię obwodową (np. winkrystyna, bortezomib). Ze względu na możliwość wywołania bradykardii przez talidomid, należy zachować szczególną ostrożność, stosując leki wywierające takie same skutki farmakodynamiczne, np. leki wywołujące częstoskurcz torsade de pointes, β-blokery lub preparaty blokujące esterazę cholinową. Nie obserwowano interakcji podczas jednoczesnego stosowania talidomidu z hormonalnymi środkami antykoncepcyjnymi, jednak nie zaleca się łącznego stosowania ze złożonymi hormonalnymi środkami antykoncepcyjnymi ze względu na zwiększone ryzyko wystąpienia żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej. Wielokrotne podawanie dawki 200 mg talidomidu na dobę przez 4 dni nie miało wpływu na wartość INR. Ze względu na zwiększone ryzyko występowania zakrzepicy u pacjentów z chorobą nowotworową oraz potencjalnie przyspieszony metabolizm warfaryny pod wpływem kortykosteroidów, zaleca się ścisłą kontrolę wartości INR podczas terapii łączonej z zastosowaniem talidomidu i prednizonu, a także podczas pierwszych tygodni po zakończeniu tej terapii. Nie obserwowano interakcji talidomidu z digoksyną u zdrowych ochotników. Nie wiadomo, czy lek wywołuje taki sam efekt u pacjentów ze szpiczakiem mnogim.

Thalidomide Celgene - dawkowanie

Doustnie. Terapia z zastosowaniem talidomidu musi być rozpoczynana i prowadzona przez lekarzy mających doświadczenie w zakresie stosowania środków immunomodulujących lub chemioterapeutycznych oraz w pełni świadomych ryzyka związanego z terapią talidomidem oraz doświadczonych w monitorowaniu tej terapii. Dorośli: 200 mg na dobę. Należy zastosować maksymalną ilość 12 sześciotygodniowych cykli. Konieczne jest kontrolowanie stanu pacjentów w celu wykrycia powikłań zakrzepowo-zatorowych, neuropatii obwodowej, wysypek i reakcji skórnych, bradykardii, utraty świadomości, senności, neutropenii i trombocytopenii. Konieczne może być opóźnienie podania dawki lub zaprzestanie stosowania, zależnie od wyniku w skali oceny stopnia nasilenia NCI CTC (National Cancer Institute - Common Toxicity Criteria). W okresie co najmniej pierwszych 5 miesięcy terapii, zwłaszcza u pacjentów z dodatkowymi czynnikami ryzyka powikłań zakrzepowych, należy zastosować profilaktykę przeciwzakrzepową. Zaleca się zastosowanie profilaktyczne leków przeciwzakrzepowych, takich jak heparyna drobnocząsteczkowa lub warfaryna, w szczególności u pacjentów obciążonych dodatkowymi czynnikami ryzyka występowania zakrzepów. Decyzję o stosowaniu profilaktyki przeciwzakrzepowej należy podjąć po dokonaniu dokładnej oceny czynników ryzyka. W razie wystąpienia u pacjenta powikłań zakrzepowo-zatorowych należy przerwać terapię i rozpocząć standardowe leczenie przeciwzakrzepowe. Po ustabilizowaniu stanu i opanowaniu powikłań zakrzepowo-zatorowych, zależnie od analizy korzyści i ryzyka można wznowić terapię talidomidem stosując wcześniej ustaloną dawkę. Pacjent powinien kontynuować leczenie przeciwzakrzepowe przez cały okres trwania terapii talidomidem. Zgodnie z wytycznymi dotyczącymi leczenia onkologicznego należy na bieżąco monitorować liczbę i wzór odsetkowy białych krwinek (szczególnie u pacjentów, którzy mogą być bardziej podatni na wystąpienie neutropenii) oraz liczbę płytek krwi. Konieczne może być opóźnienie podania dawki, zmniejszenie dawki lub zaprzestanie stosowania, zależnie od wyniku w skali oceny stopnia nasilenia NCI CTC. Modyfikacje dawek talidomidu w związku z występującą neuropatią w leczeniu pierwszego rzutu szpiczaka mnogiego. Stopień 1. (parestezja, osłabienie lub utrata odruchów) bez występowania utraty funkcji: kontrolować stan pacjenta przeprowadzając badanie podmiotowe i przedmiotowe, w przypadku nasilenia objawów rozważyć zmniejszenie dawki, przy czym nie zawsze po zmniejszeniu dawki nastąpi złagodzenie objawów. Stopień 2. (wpływający na funkcję, lecz nie na codzienne czynności): zmniejszyć dawkę lub przerwać leczenie i w dalszym ciągu kontrolować stan pacjenta, przeprowadzając badanie podmiotowe i przedmiotowe oraz badanie neurologiczne, w razie braku poprawy lub pogłębiania się neuropatii należy przerwać terapię, jeśli nastąpi redukcja neuropatii do stopnia 1. lub w jeszcze większym stopniu, terapię można wznowić, jeśli wskazuje na to korzystny wynik analizy korzyść/ryzyko. Stopień 3. (zakłócający codzienne czynności): przerwać terapię. Stopień 4. (neuropatia powodująca niepełnosprawność): przerwać terapię. W przypadku wystąpienia wysypki skórnej 2. lub 3. stopnia należy rozważyć przerwanie lub zaprzestanie stosowania talidomidu. W przypadku wystąpienia obrzęku naczynioruchowego, reakcji anafilaktycznej, wysypki 4. stopnia, złuszczającej się lub pęcherzowej wysypki bądź w przypadku podejrzenia wystąpienia zespołu Stevensa-Johnsona, martwicy toksycznej naskórka lub reakcji polekowej z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi (DRESS), należy zaprzestać stosowania talidomidu i po zaprzestaniu jego stosowania z powodu wystąpienia tych reakcji nie należy wznawiać jego stosowania. Pominięcie dawki. Jeśli upłynęło mniej niż 12 h od pominięcia dawki, pacjent może ją przyjąć. Jeśli upłynęło więcej niż 12 h od pominięcia dawki o zwykłej porze, pacjent powinien przyjąć kolejną dawkę następnego dnia o zwykłej porze. Szczególne grupy pacjentów. Zalecana dawka początkowa talidomidu dla pacjentów w wieku >75 lat to 100 mg na dobę. U osób w wieku >75  lat dawka początkowa melfalanu jest zmniejszona, ze względu na wyjściową rezerwę szpiku kostnego i czynność nerek. Zalecana dawka początkowa melfalanu to 0,1 do 0,2 mg/kg na dobę, zgodnie z rezerwą szpiku kostnego oraz biorąc pod uwagę dalsze zmniejszenie dawki o 50% w przypadku umiarkowanej (CCr ≥30 ale <50 ml/min) lub ciężkiej (CCr <30 ml/min) niewydolności nerek. Maksymalna dawka dobowa melfalanu dla pacjentów w wieku >75 lat to 20 mg. U pacjentów z poważnymi uszkodzeniami nerek lub wątroby należy regularnie kontrolować występowanie objawów niepożądanych. Sposób podania. Preparat należy przyjmować w pojedynczej dawce na noc, ze względu na działanie nasenne. Kapsułki można przyjmować niezależnie od posiłku.

Thalidomide Celgene - uwagi

Preparat ma niewielki lub umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jeśli podczas leczenia wystąpią zaburzenia widzenia, senność, zawroty głowy i zmęczenie nie należy prowadzić pojazdów i obsługiwać maszyn.