Tonicard - skład
1 tabl. powl. zawiera 150 mg lub 300 mg chlorowodorku propafenonu.
Reklama
Tonicard - działanie
Lek przeciwarytmiczny, należący do klasy Ic leków przeciwarytmicznych wg klasyfikacji Vaughana-Williamsa, stabilizuje błony komórkowe mięśnia sercowego i zmniejsza szybki prąd jonów sodowych. Wykazuje również słabe działanie β-adrenolityczne. Powoduje zwolnienie prędkości depolaryzacji i wydłużenie czasu przewodzenia impulsów w przedsionku, węźle przedsionkowo-komorowym i przede wszystkim w układzie Hisa-Purkinjego. Przewodzenie impulsu w dodatkowych drogach przewodzenia, jak w przypadku pacjentów z zespołem WPW, ulega zahamowaniu poprzez wydłużenie czasu refrakcji lub zablokowanie drogi przewodzenia. Po podaniu doustnym propafenon niemal całkowicie wchłania się z przewodu pokarmowego. Cmax w osoczu występuje po 2-3 h od podania. W znacznym stopniu metabolizowany jest w wątrobie (efekt pierwszego przejścia z udziałem izoenzymu CYP2D6). U ponad 90% pacjentów lek jest szybko i w znacznym stopniu metabolizowany do dwóch czynnych metabolitów: 5-hydroksypropafenonu - przy udziale CYP2D6 oraz N-depropylopropafenonu (norpropafenonu) - przy udziale CYP3A4, jak i CYP1A2. U <10% pacjentów metabolizm propafenonu jest wolniejszy - nie powstaje 5-hydroksypropafenon lub tworzy się on w minimalnej ilości. T0,5 w fazie eliminacji wynosi 2-10 h u pacjentów szybko metabolizujących i 10-32 h u osób wolno metabolizujących lek. Stan stacjonarny jest osiągany po 3 - 4 dniach podawania, zalecany schemat dawkowania propafenonu jest u wszystkich pacjentów taki sam, bez względu na ich status metaboliczny (pacjenci wolno metabolizujący i szybko metabolizujący).
Reklama
Tonicard - wskazania
Objawowe tachyarytmie nadkomorowe wymagające leczenia (takie jak częstoskurcz węzłowy, częstoskurcz nadkomorowy u pacjentów z zespołem Wolffa-Parkinsona-White`a lub napadowe migotanie przedsionków). Ciężka objawowa tachyarytmia komorowa, jeśli lekarz uzna ją za zagrażającą życiu.
Reklama
Tonicard - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na chlorowodorek propafenonu lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Rozpoznany zespół Brugadów. Istotna strukturalna choroba serca, taka jak: zawał mięśnia sercowego w ciągu ostatnich 3 miesięcy; niewyrównana zastoinowa niewydolność serca, z frakcją wyrzutową lewej komory poniżej 35%; wstrząs kardiogenny, z wyłączeniem wstrząsu wywoływanego niemiarowością; objawowa ciężka bradykardia; zaburzenia czynności węzła zatokowego, zaburzenia przewodzenia przedsionkowego, blok przedsionkowo-komorowy IIst. lub wyższego stopnia, blok odnogi pęczka Hisa lub blok dystalny u pacjentów bez stymulatora serca; ciężkie niedociśnienie tętnicze. Objawy zaburzeń równowagi wodno-elektrolitowej (np. zaburzenia metabolizmu potasu). Ciężka obturacyjna choroba płuc. Myasthenia gravis. Jednoczesne leczenie rytonawirem.
Reklama
Tonicard - ostrzeżenia
U każdego pacjenta przed rozpoczęciem leczenia propafenonem i w jego trakcie należy wykonać badanie EKG i ocenę stanu klinicznego, aby ustalić czy odpowiedź na lek potwierdza konieczność jego stosowania. Narażenie na propafenon może doprowadzić do ujawnienia zespołu Brugadów lub wywołać przypominające zespół Brugadów zmiany w zapisie EKG u nosicieli zespołu, u których nie występowały wcześniej objawy. Po rozpoczęciu leczenia propafenonem należy wykonać badanie EKG, aby wykluczyć zmiany wskazujące na zespół Brugadów. Leczenie propafenonem może zmieniać próg stymulacji i czułość wszczepionego stymulatora serca. W trakcie leczenia należy zatem kontrolować działanie stymulatora i w razie konieczności ponownie go zaprogramować. U pacjentów z niewyrównaną niewydolnością serca, przed podaniem propafenonu należy kontrolować objawy niewydolności serca. Słabe ujemne działanie inotropowe propafenonu może mieć znaczenie u pacjentów predysponowanych do wystąpienia niewydolności serca. Istnieje możliwość przejścia napadowego migotania przedsionków w trzepotanie przedsionków z towarzyszącym blokiem przewodzenia w stosunku 2:1 lub 1:1, co może powodować zwiększenie częstości akcji serca (np. >180 uderzeń na minutę). Podobnie jak w przypadku stosowania innych leków przeciwarytmicznych klasy I c, u pacjentów z istotną klinicznie chorobą strukturalną serca mogą wystąpić ciężkie działania niepożądane i dlatego propafenon jest przeciwwskazany u tych pacjentów. Ze względu na działanie blokujące receptory β-adrenergiczne, należy zachować ostrożność stosując propafenon u pacjentów z obturacyjną chorobą dróg oddechowych (np. z astmą). Propafenon jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężką obturacyjną chorobą płuc.
Reklama
Tonicard - ciąża
Nie ma odpowiednich, dobrze kontrolowanych badań u kobiet w ciąży. Propafenon można stosować w okresie ciąży tylko wtedy, gdy potencjalne korzyści dla matki uzasadniają potencjalne zagrożenie dla płodu. Wiadomo, że propafenon przenika przez barierę łożyskową u ludzi. Zgłaszano, że stężenie propafenonu we krwi pępowinowej wynosi ok. 30% stężenia leku we krwi matki. Nie badano przenikania propafenonu do mleka kobiecego. Ograniczone dane wskazują, że propafenon może przenikać do mleka u ludzi. Należy zachować ostrożność podczas stosowania propafenonu u kobiet karmiących piersią.
Reklama
Tonicard - efekty uboczne
Bardzo często: zawroty głowy (z wyjątkiem zawrotów głowy układowych), zaburzenia przewodzenia (w tym blok zatokowo-przedsionkowy, blok przedsionkowo-komorowy i blok śródkomorowy), kołatanie serca. Często: niepokój, zaburzenia snu, ból głowy, zaburzenie smaku, niewyraźne widzenie, bradykardia zatokowa, bradykardia, tachykardia, trzepotanie przedsionków, duszność, ból brzucha, wymioty, nudności, biegunka, zaparcia, suchość w jamie ustnej, nieprawidłowa czynność wątroby (nieprawidłowe wyniki testów wątrobowych), ból w klatce piersiowej, astenia, zmęczenie, gorączka. Niezbyt często: małopłytkowość, zmniejszenie apetytu, koszmary senne, omdlenie, ataksja, parestezje, zawroty głowy, tachykardia komorowa, zaburzenia rytmu serca (tachykardia lub migotanie komór), niedociśnienie tętnicze, wzdęcie brzucha, wzdęcia z oddawaniem wiatrów, pokrzywka, świąd, wysypka, rumień, zaburzenia erekcji. Częstość nieznana: agranulocytoza, leukopenia, granulocytopenia, nadwrażliwość (może się objawiać zastojem żółci, nieprawidłowym składem krwi i wysypką), stan splątania, drgawki, objawy pozapiramidowe, niepokój ruchowy, migotanie komór, niewydolność serca (może dojść do nasilenia występującej wcześniej niewydolności serca), zmniejszenie częstości akcji serca, niedociśnienie ortostatyczne, odruchy wymiotne, zaburzenie żołądka i jelit, uszkodzenie komórek wątroby, cholestaza, zapalenie wątroby, żółtaczka, zespół toczniopodobny, zmniejszenie liczby plemników (odwracalne po zaprzestaniu stosowania propafenonu).
Tonicard - interakcje
Ryzyko działań niepożądanych może wzrosnąć, jeśli propafenon jest stosowany jednocześnie z lekami znieczulającymi miejscowo (np. podczas wszczepiania stymulatora serca, zabiegu chirurgicznego lub stomatologicznego) oraz z innymi lekami hamującymi częstość akcji serca i (lub) kurczliwość mięśnia sercowego (leki β-adrenolityczne, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne). Nie stwierdzono istotnego wpływu na farmakokinetykę propafenonu lub lidokainy, kiedy leki te stosowano równocześnie. Odnotowano jednak zwiększenie ryzyka wystąpienia działań niepożądanych ze strony OUN po jednoczesnym stosowaniu propafenonu i lidokainy. Podczas leczenia propafenonem zgłaszano zwiększenie stężenia w osoczu i (lub) we krwi propranololu, metoprololu, dezypraminy, cyklosporyny, teofiliny i digoksyny. Dawki tych leków należy odpowiednio zmniejszyć, jeśli wystąpią objawy przedawkowania. W przypadku, gdy propafenon podawany jest jednocześnie z lekami z grupy selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny, takimi jak fluoksetyna i paroksetyna, stężenie propafenonu w osoczu może się zwiększyć. Jednoczesne podawanie propafenonu i fluoksetyny u osób szybko metabolizujących powoduje zwiększenie Cmax i AUC S-propafenonu odpowiednio o 39% i 50%, a w przypadku R-propafenonu o 71% i 50%. Mniejsze dawki propafenonu mogą okazać się wystarczające do uzyskania pożądanego efektu terapeutycznego. U pacjentów otrzymujących jednocześnie doustne leki przeciwzakrzepowe (np. fenprokumon, warfaryna) zaleca się bardzo dokładna kontrolę wskaźników krzepnięcia krwi, ponieważ propafenon może zwiększać stężenie tych leków w osoczu, powodując wydłużenie czasu protrombinowego. Jeśli to konieczne, dawki tych preparatów należy odpowiednio dostosować. Leczenie propafenonu chlorowodorkiem w połączeniu z lekami metabolizowanymi przez izoenzym CYP2D6 (takimi jak wenlafaksyna) może powodować zwiększenie stężenia tych leków. Stosowanie leków hamujących aktywność izoenzymów CYP2D6, CYP1A2 i CYP3A4, np. ketokonazolu, cymetydyny, chinidyny, erytromycyny i soku grejpfrutowego może powodować zwiększenie stężenia propafenonu. Podczas podawania propafenonu w połączeniu z inhibitorami tych enzymów, należy bardzo dokładnie monitorować pacjentów i odpowiednio dostosować dawkę. Jednoczesne leczenie amiodaronem i propafenonu chlorowodorkiem może wpływać na przewodzenie i repolaryzację oraz powodować zaburzenia, które mogą prowadzić do wystąpienia niemiarowości. Wymagane może być dostosowanie dawek obu leków w oparciu o odpowiedź na leczenie. Jednoczesne stosowanie propafenonu z fenobarbitalem i (lub) ryfampicyną (leki indukujące izoenzym CYP3A4) może zmniejszyć działanie przeciwarytmiczne propafenonu na skutek zmniejszenia jego stężenia w osoczu. Z tego powodu podczas długotrwałego jednoczesnego leczenia fenobarbitalem i (lub) ryfampicyną należy monitorować odpowiedź na leczenie propafenonu chlorowodorkiem. Jednoczesne stosowanie propafenonu i środków zwiotczających mięśnie może nasilać działanie zwiotczające mięśnie. Jednoczesne stosowanie propafenonu i opioidowych leków przeciwbólowych lub neuroleptyków (takich jak tiorydazyna) może zwiększać działanie hamujące czynność serca.
Tonicard - dawkowanie
Doustnie. Dorośli. W okresie ustalania dawki oraz w leczeniu podtrzymującym u pacjentów o mc. ok. 70 kg zalecana dawka dobowa wynosi 450-600 mg w 2 lub 3 dawkach podzielonych. Niekiedy może być konieczne zwiększenie dawki dobowej do 900 mg. U pacjentów z mniejszą masą ciała dawkę dobową należy odpowiednio zmniejszyć. Dawkę można zwiększyć dopiero po 3-4 dniach leczenia. U pacjentów ze znacznym poszerzeniem zespołu QRS lub blokiem przedsionkowo-komorowego IIst. lub IIIst. należy rozważyć zmniejszenie dawki. Indywidualną dawkę podtrzymującą należy ustalać pod kontrolą kardiologiczną, obejmującą monitorowanie zapisu EKG i wielokrotny pomiar ciśnienia tętniczego krwi (faza ustalania dawki). Zaleca się rozpoczęcie leczenia preparatem w warunkach szpitalnych, przez lekarza doświadczonego w leczeniu zaburzeń rytmu serca. Dzieci i młodzież. U dzieci średnia dawka dobowa wynosi od 10-20 mg propafenonu chlorowodorku na kilogram mc., podana w 3 do 4 dawek podzielonych, okazała się odpowiednia w fazie ustalania dawki i podczas leczenia podtrzymującego. Lek nie jest odpowiedni dla dzieci o mc. mniejszej niż 45 kilogramów. Próbę zwiększenia dawki można podjać dopiero po 3-4 dniach leczenia. Indywidualną dawkę podtrzymującą należy pod nadzorem kardiologicznym, obejmującym monitorowanie EKG i wielokrotny pomiar ciśnienia tętniczego krwi (faza ustalania dawki). Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku oraz u pacjentów z istotnymi zaburzeniami czynności lewej komory (frakcja wyrzutowa <35%) lub strukturalną chorobą mięśnia sercowego, leczenie należy rozpocząć stopniowo, z zachowaniem szczególnej ostrożności, podając niewielkie, stopniowo zwiększane dawki. To samo dotyczy leczenia podtrzymującego. Zwiększenia dawki, jeśli to konieczne, można dokonywać nie wcześniej niż po 5 do 8 dniach leczenia. U pacjentów z niewydolnością nerek i (lub) wątroby po podaniu standardowych dawek leczniczych dojść może do kumulacji leku. Indywidualne ustalanie dawki leku wymaga kontroli zapisu EKG i stężenia propafenonu w osoczu. Sposób podania. Ze względu na gorzki smak propafenonu i jego działanie znieczulające powierzchniowo, tabletki należy przyjmować po posiłku, połykając w całości (bez żucia lub ssania) i popijając płynem (np. szklaną wody).
Tonicard - uwagi
Nieostre widzenie, zawroty głowy, zmęczenie i hipotonia ortostatyczna mogą wpływać na szybkość reakcji i upośledzać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Należy to mieć na uwadze szczególnie na początku leczenia propafenonem, po zmianie leku lub przy połączeniu z alkoholem.
