TrandoGen

TrandoGen - skład

1 kaps. zawiera 0,5 mg, 1 mg lub 2 mg trandolaprylu. Preparat zawiera laktozę.

Reklama

TrandoGen - działanie

Trandolapryl jest przekształcany w czynny metabolit - trandolaprylat, który jest inhibitorem ACE (enzymu konwertującego angiotensynę I do angiotensyny II). Zahamowanie aktywności ACE powoduje zmniejszenie stężenia angiotensyny II, zmniejszenie wydzielania aldosteronu i zwiększenie aktywności reninowej osocza poprzez zahamowanie ujemnego sprzężenia zwrotnego. Hamowanie rozpadu bradykininy, uwalnianie prostaglandyn oraz zmniejszenie aktywności układu współczulnego to inne mechanizmy działania, które mogą mieć znaczenie dla działania naczyniorozszerzającego inhibitorów ACE. Działanie przeciwnadciśnieniowe jest widoczne po około 1 h od podania i utrzymuje się przez co najmniej 24 h. Trandolapryl wchłania się szybko po podaniu doustnym, osiągając C_max w czasie 30 min. Jest hydrolizowany do czynnego metabolitu - trandolaprylatu, który osiąga C_max 4-6 h po podaniu preparatu. Biodostępność trandolaprylatu wynosi około 13% po doustnym padaniu trandolaprylu. Trandolaprylat w ponad 80% wiąże się z białkami osocza. Stan stacjonarny jest osiągany w ciągu 4 dni podawania leku. Lek jest wydalany w około 33% z moczem i w 66% z kałem. T_0,5 trandolaprylatu wynosi 16-24 h.

Reklama

TrandoGen - wskazania

Łagodne lub umiarkowane nadciśnienie tętnicze. Zaburzenia czynności lewej komory po ostrym zawale mięśnia sercowego.

Reklama

TrandoGen - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na trandolapryl, inne inhibitory ACE lub pozostałe składniki preparatu. Obrzęk naczynioruchowy w wywiadzie związany z wcześniejszym stosowaniem inhibitorów ACE. Dziedziczny lub idiopatyczny obrzęk naczynioruchowy. II i III trymestr ciąży. Okres karmienia piersią.

Reklama

TrandoGen - ostrzeżenia

Stosować ostrożnie u pacjentów z podwyższoną aktywnością układu renina-angiotensyna-aldosteron, ze względu na ryzyko wystąpienia znaczącego obniżenia ciśnienia tętniczego i upośledzenia czynności nerek (niezbędny jest nadzór lekarski, w tym monitorowanie ciśnienia tętniczego, a leczenie należy rozpoczynać od małej dawki, bardzo ostrożnie zwiększanej) - dotyczy to pacjentów: odwodnionych i z niedoborem sodu (np. w wyniku długotrwałego stosowania leków moczopędnych, diety ubogosodowej, dializy oraz biegunki i wymiotów; należy odstawić leki moczopędne i uzupełnić objętość płynów i (lub) niedobór sodu); ze zwężeniem tętnicy nerkowej; z niewydolnością serca; z marskością wątroby i (lub) wodobrzuszem. Podobne środki ostrożności należy zachować także u pacjentów z dusznicą bolesną oraz u pacjentów z zaburzeniami naczyniowo-mózgowymi, z uwagi na ryzyko niedokrwienia serca lub mózgu w przypadku ciężkiego niedociśnienia. W przypadku wystąpienia niedociśnienia tętniczego lub niewydolności nerek, może być konieczne zmniejszenie dawki lub przerwanie leczenia trandolaprylem i (lub) lekami moczopędnymi. Należy również zachować ostrożność u pacjentów poddawanych dużym zabiegom chirurgicznym lub w czasie znieczulenia ogólnego z użyciem leków powodujących niedociśnienie (jeżeli nie można przerwać leczenia inhibitorem ACE, należy ostrożnie korygować objętość wewnątrznaczyniową). Szczególnie ostrożnie stosować u pacjentów: ze stenozą aortalną lub zwężeniem drogi odpływu z lewej komory serca; ze współistniejącymi chorobami tkanki łącznej (np. toczniem rumieniowatym układowym, twardziną skóry) lub u pacjentów stosujących leki immunosupresyjne, allopurynol lub prokainamid, ze względu na ryzyko wystąpienia neutropenii; z ryzykiem hiperkaliemii (m.in. pacjenci z niewydolnością nerek, w podeszłym wieku, z cukrzycą, z kwasicą metaboliczną, z nagłym pogorszeniem czynności serca, przyjmujący równocześnie leki moczopędne oszczędzające potas, preparaty potasu lub zamienniki soli kuchennej zawierające potas lub inne leki zwiększające stężenie potasu we krwi; nie zaleca się stosowania trandolaprylu z lekami powodującymi hiperkaliemię); z zaburzeniami czynności wątroby; z zaburzeniami czynności nerek; z klinicznie istotnym białkomoczem (>1 g/dobę). Brak doświadczenia dotyczącego stosowania trandolaprylu u pacjentów niedawno poddanych transplantacji nerki - leczenie preparatem nie jest zalecane. Nie zaleca się stosowania z litem. U pacjentów dializowanych z zastosowaniem błon dializacyjnych o dużej przepuszczalności i jednocześnie leczonych inhibitorami ACE były obserwowane reakcje rzekomoanafilaktyczne - należy rozważyć zastosowanie błon dializacyjnych innego rodzaju lub leków przeciwnadciśnieniowych z innych grup. Preparat należy odstawić przed LDL-aferezą z zastosowaniem siarczanu dekstranu lub przed rozpoczęciem leczenia odczulającego jad owadów błonkoskrzydłych, ze względu na ryzyko wystąpienia zagrażających życiu reakcji rzekomoanafilaktycznych. Inhibitory ACE częściej powodują obrzęk naczynioruchowy u pacjentów rasy czarnej niż u pacjentów innych ras. Lek może być mniej skuteczny w obniżaniu ciśnienia tętniczego u pacjentów rasy czarnej. Należy przerwać stosowanie preparatu w przypadku wystąpienia obrzęku naczynioruchowego i zastosować odpowiednie postępowanie medyczne. U pacjentów otrzymujących inhibitory ACE, u których rozwinęła się żółtaczka lub, u których obserwuje się znaczne zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, należy przerwać leczenie inhibitorem ACE. Skuteczność i bezpieczeństwo stosowania preparatu u dzieci nie zostały ustalone - nie stosować w tej grupie wiekowej. Ze względu na zawartość laktozy, preparatu nie należy stosować u pacjentów z nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Reklama

TrandoGen - ciąża

Stosowanie preparatu w I trymestrze ciąży nie jest zalecane (istnieje ryzyko działania teratogennego). Stosowanie w II i III trymestrze ciąży jest przeciwwskazane. Trandolapryl stosowany w II i III trymestrze ciąży działa toksycznie na rozwój płodu (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) oraz noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie, hiperkaliemia) - w przypadku, gdy ekspozycja na lek miała miejsce od II trymestru ciąży, zaleca się wykonanie badania usg czaszki i nerek płodu; dzieci, których matki przyjmowały lek podczas ciąży, powinny być poddane dokładnej obserwacji w kierunku niedociśnienia. Lek jest przeciwwskazany w okresie karmienia piersią.

Reklama

TrandoGen - efekty uboczne

Bardzo często: niedociśnienie tętnicze. Często: ból głowy, zawroty głowy, kaszel, osłabienie. Niezbyt często: kołatanie serca, nudności, świąd, wysypka skórna, złe samopoczucie. Rzadko lub bardzo rzadko: podrażnienie gardła, wodnisty wyciek z nosa, wymioty, ból brzucha, biegunka, zaparcie, niestrawność, obrzęk naczynioruchowy, potliwość, pokrzywka, ból mięśni, uderzenia gorąca, nerwowość, zaburzenia snu, senność. Ponadto: zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny we krwi, zmniejszenie ilości płytek krwi, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (w tym AspAT i AlAT), agranulocytoza, leukopenia, duszność, zapalenie oskrzeli, suchość błony śluzowej jamy ustnej, zapalenie trzustki, czynnościowa niewydolność nerek, białkomocz, łysienie, hiperkaliemia, udar mózgu, omdlenie, gorączka, reakcje nadwrażliwości (w tym świąd i wysypka). Mogą także wystąpić inne działania niepożądane, obserwowane w przypadku inhibitorów ACE jako grupy: zmniejszenie stężenia hemoglobiny i hematokrytu, dusznica bolesna, zawał mięśnia sercowego, blok przedsionkowo-komorowy, bradykardia, zatrzymanie akcji serca, tachykardia, pancytopenia, zapalenie zatok, zapalenie błony śluzowej nosa, zapalenie języka, skurcz oskrzeli, niedrożność jelit, zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi, niedokrwistość hemolityczna z wrodzonym niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej, rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona, martwica toksyczno-rozpływna naskórka, zmiany łuszczycopodobne, krwotok mózgowy, przemijające niedokrwienie, żółtaczka cholestatyczna, zapalenie wątroby.

TrandoGen - interakcje

Stosowanie trandolaprylu w skojarzeniu z lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas (m.in. spironolakton, triamteren, amiloryd), eplerenonem, solami potasu, suplementami potasu lub zamiennikami soli kuchennej zawierającymi potas oraz lekami zwiększającymi stężenie potasu we krwi (m.in. heparyna) nie jest zalecane, ze względu na ryzyko hiperkaliemii; jeżeli jednoczesne stosowanie jest konieczne należy zachować ostrożność i często kontrolować stężenie potasu we krwi. Trandolapryl może zmniejszać wydalanie litu, nasilając jego toksyczność - jednoczesne stosowanie nie jest zalecane; jeżeli jest konieczne należy kontrolować stężenie litu we krwi. Stosowanie z lekami moczopędnymi zwiększa ryzyko niedociśnienia i zaburzeń czynności nerek, zwłaszcza u pacjentów ze zmniejszoną objętością wewnątrznaczyniową i (lub) niedoborem soli - ryzyko niedociśnienia można zmniejszyć poprzez zakończenie leczenia lekami moczopędnymi, zwiększenie podaży soli i rozpoczęcie leczenia od małych dawek początkowych inhibitora ACE; dalsze zwiększanie dawki powinno przebiegać ostrożnie; trandolapryl może zmniejszać utratę potasu wywołaną przez tiazydowe i pętlowe leki moczopędne. Inne leki przeciwnadciśnieniowe zwiększają hipotensyjne działanie trandolaprylu. W przypadku stosowania z lekami przeciwpsychotycznymi może wystąpić niedociśnienie ortostatyczne. Stosowanie z allopurynolem, prokaiamidem, lekami cytostatycznymi lub immunosupresyjnymi, kortykosteroidami podawanymi ogólnoustrojowo zwiększa ryzyko leukopenii. Stosowanie z NLPZ (w tym kwasem acetylosalicylowego w dawkach przeciwzapalnych) może osłabiać hipotensyjne działanie inhibitorów ACE, ponadto zwiększa się ryzyko hiperkaliemii oraz niewydolności nerek - należy zachować ostrożność (zwłaszcza u pacjentów w podeszłym wieku), pacjentów nawodnić oraz monitorować czynność nerek. Stosowanie z doustnymi lekami hipoglikemizującymi lub insuliną może nasilać działanie hipoglikemizujące z ryzykiem wystąpienia hipoglikemii, szczególnie w pierwszych tygodniach leczenia skojarzonego i podczas zwiększania dawki inhibitora ACE - należy ściśle kontrolować glikemię. Leki zobojętniające sok żołądkowy mogą zmniejszać wchłaniania trandolaprylu, dlatego pomiędzy ich podaniem i przyjęciem trandolaprylu należy zachować co najmniej 2 h przerwy. Nie stosować inhibitorów ACE podczas przeprowadzania hemodializ z zastosowaniem poliakrylonitrylowych błon wysokoprzepuszczalnych oraz podczas aferezy lipoprotein o niskiej gęstości z użyciem siarczanu dekstranu, ze względu na zwiększone ryzyko wystąpienia ciężkich reakcji rzekomoanafilaktycznych. Nie obserwowano interakcji farmakokinetycznych po podaniu trandolaprylu w skojarzeniu z digoksyną, furesemidem, nifedypiną, glibenklamidem, propranololem lub cymetydyną. Właściwości przeciwzakrzepowe warfaryny nie zmieniały się po podaniu trandolaprylu. Nie obserwowano interakcji klinicznych u pacjentów z zaburzeniami czynności lewej komory po ostrym zawale mięśnia sercowego, gdy trandolapryl był podawany jednocześnie z lekami trombolitycznymi, kwasem acetylosalicylowym, β-adrenolitykami, antagonistami wapnia, azotanami, lekami przeciwzakrzepowymi, lekami moczopędnymi lub digoksyną.

TrandoGen - dawkowanie

Doustnie. Dorośli: Nadciśnienie tętnicze: zalecana dawka początkowa (u pacjentów nieprzyjmujących leków moczopędnych, bez zastoinowej niewydolności serca oraz bez niewydolności nerek lub wątroby) wynosi 0,5 raz na dobę (odpowiedź terapeutyczną na dawkę 0,5 mg obserwuje się jedynie u niewielkiej liczby pacjentów). Dawkę należy stopniowo podwajać, co 2-4 tyg., uwzględniając reakcję pacjenta na preparat, aż do osiągnięcia maksymalnej dawki 4 mg raz na dobę. Dawka podtrzymująca wynosi zazwyczaj 1-2 mg raz na dobę. Jeżeli reakcja pacjenta na dawkę 4 mg na dobę jest niezadowalająca, należy rozważyć podawanie preparatu w skojarzeniu z lekami moczopędnymi i (lub) lekami blokującymi kanał wapniowy. Zaburzenia czynności lewej komory po ostrym zawale serca: leczenie należy rozpoczynać w 3. dobie po ostrym zawale mięśnia sercowego, po spełnieniu koniecznych warunków (stabilny stan hemodynamiczny i leczenie resztkowego niedokrwienia). Dawka początkowa wynosi 0,5 mg raz na dobę. Następnie dawkę należy stopniowo zwiększać do dawki maksymalnej 4 mg raz na dobę. Gdy wystąpi objawowe niedociśnienie można czasowo zaprzestać zwiększania dawki. Leczenie należy rozpoczynać w warunkach szpitalnych pod ścisłą kontrolą, szczególnie ciśnienia tętniczego krwi. W przypadku wystąpienia niedociśnienia, należy zweryfikować leczenie skojarzone z lekami hipotensyjnymi i moczopędnymi i jeśli to możliwe zmniejszyć ich dawki. Dawkę trandolaprylu należy zmniejszyć tylko wtedy, gdy opisane zalecenia są nieskuteczne lub niemożliwe do wykonania. Szczególne grupy pacjentów. Pacjenci, którzy wcześniej otrzymywali leki moczopędne: leki moczopędne odstawić co najmniej 2-3 dni przed zastosowaniem trandolaprylu w dawce 0,5 mg na dobę; w razie konieczności leczenie lekami moczopędnymi może być kontynuowane w późniejszym okresie. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, ze współistniejącą zastoinową niewydolnością serca, z niewydolnością nerek lub bez niej leczenie należy rozpoczynać pod ścisłym nadzorem lekarza w warunkach szpitalnych od dawki 0,5 mg raz na dobę. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek: klirens kreatyniny 10-30 ml/min - dawka początkowa wynosi 0,5 mg na dobę, w razie konieczności dawkę można zwiększyć do 1 mg raz na dobę; klirens kreatyniny <10 ml/min i pacjenci dializowani - dawka leku wynosi 0,5 mg raz na dobę. U pacjentów z nadciśnieniem naczyniowo-nerkowym dawka początkowa wynosi 0,5 mg na dobę, następnie dawkę dostosować do ciśnienia krwi. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby dawka początkowa wynosi 0,5 mg na dobę, podawana pod ścisłą kontrolą lekarza. U pacjentów w podeszłym wieku z prawidłową czynnością nerek dostosowanie dawki nie jest konieczne, zaleca się rozpoczynać leczenie od małej dawki oraz monitorować ciśnienie tętnicze i czynność nerek na początku leczenia. U pacjentów w podeszłym wieku, leczonych lekami moczopędnymi, z zastoinową niewydolnością serca, z niewydolnością nerek lub wątroby dawkę należy dostosować do uzyskanego ciśnienia tętniczego.
Lek można przyjmować przed, w trakcie lub po posiłku.

TrandoGen - uwagi

W trakcie leczenia należy monitorować czynność nerek. Należy monitorować stężenie potasu we krwi u pacjentów z nadciśnieniem naczyniowo-nerkowym, u pacjentów z niewydolnością nerek oraz u pacjentów z ryzykiem hiperkaliemii. U pacjentów z kolagenozą (np. toczniem rumieniowatym lub twardziną) należy monitorować liczbę leukocytów i zawartość białka w moczu, zwłaszcza w przypadku współistniejących zaburzeń czynności nerek lub stosowania innych leków, w szczególności kortykosteroidów, antymetabolitów, allopurynolu lub prokainamidu. U pacjentów z cukrzycą leczonych doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi lub insuliną należy ściśle kontrolować glikemię podczas pierwszego mies. stosowania inhibitora ACE. Obrzęk naczynioruchowy jelit należy brać pod uwagę w diagnostyce różnicowej pacjentów z bólem brzucha. Kaszel związany z przyjmowaniem inhibitorów ACE należy brać uwagę w diagnostyce różnicowej kaszlu. Lek może upośledzać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, szczególnie na początku leczenia lub w przypadku zwiększania dawek.