Trexan 10 mg - skład
1 tabl. zawiera 10 mg metotreksatu. Preparat zawiera laktozę.
Reklama
Trexan 10 mg - działanie
Metotreksat jest antagonistą kwasu foliowego, który należy do grupy leków cytotoksycznych określanych jako antymetabolity. Działa poprzez kompetycyjne hamowanie aktywności enzymu reduktazy dihydrofolianowej, hamując tym samym syntezę DNA. Nie wyjaśniono dotychczas, czy skuteczność metotreksatu w leczeniu łuszczycy, łuszczycowego zapalenia stawów i przewlekłego zapalenia wielostawowego związana jest z działaniem przeciwzapalnym czy immunosupresyjnym i w jakim stopniu zwiększenie przez metotreksat stężenia adenozyny w przestrzeni zewnątrzkomórkowej wpływa na efekt terapeutyczny leku. Biodostępność metotreksatu jest dobra (80-100%) w małych dawkach stosowanych w leczeniu reumatoidalnego zapalenia stawów i łuszczycy. Po podaniu doustnym, maksymalne stężenia metotreksatu w surowicy uzyskuje się po upływie 1-2 h. Występuje bardzo znaczna zmienność między- i wewnątrzosobnicza, w szczególności po dawkowaniu wielokrotnym. Ok. 50% leku występuje w postaci związanej z białkami surowicy. W wyniku dystrybucji leku w tkankach ustrojowych, duże stężenia poliglutaminianów wykrywane są szczególnie w wątrobie, nerkach i śledzionie, gdzie mogą utrzymywać się przez kilka tygodni lub miesięcy. Po zastosowaniu małych dawek, metotreksat przenika do płynów ustrojowych w minimalnych ilościach. T0,5 końcowej fazy eliminacji wynosi średnio 6-7 h i cechuje się znaczną zmiennością (3-17 h). T0,5 może być wydłużony nawet 4-krotnie u pacjentów, u których występuje dodatkowa przestrzeń dystrybucji (wysięk opłucnowy, wodobrzusze). Ok. 10% podanej dawki metotreksatu jest metabolizowane w wątrobie. Głównym metabolitem jest 7-hydroksymetotreksat. Wydalanie, głównie w postaci niezmienionej, odbywa się drogą nerkową przez filtrację kłębuszkową i czynne wydzielanie w kanaliku bliższym nefronu. Ok. 5-20% metotreksatu i 1-5% 7-hydroksymetotreksatu wydala się z żółcią. Krążenie wątrobowo-jelitowe występuje w znacznym stopniu. W przypadku niewydolności nerek wydalanie leku z organizmu jest znacznie opóźnione.
Reklama
Trexan 10 mg - wskazania
Czynne reumatoidalne zapalenie stawów u dorosłych pacjentów. Ciężkie postacie łuszczycy zwykłej, zwłaszcza postać plackowata, których konwencjonalne leczenie, takie jak fototerapia, fotochemioterapia PUVA i retinoidy jest niewystarczające. Ciężkie łuszczycowe zapalenie stawów.
Reklama
Trexan 10 mg - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na składniki preparatu. Znaczna niewydolność wątroby. Znaczna niewydolność nerek. Istniejące wcześniej choroby układu krwiotwórczego, takie jak: hipoplazja szpiku kostnego, leukopenia, małopłytkowość lub istotna niedokrwistość. Nadużywanie alkoholu. Ciężkie, ostre lub przewlekłe zakażenia i inne zespoły niedoboru odporności. Zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, owrzodzenie jamy ustnej oraz stwierdzona czynna choroba wrzodowa. Ciąża i karmienie piersią. Jednoczesne szczepienie żywymi szczepionkami.
Reklama
Trexan 10 mg - ostrzeżenia
Metotreksat powinien być podawany przez lekarzy doświadczonych w stosowaniu chemioterapii z użyciem antymetabolitów. Ze względu na możliwość wystąpienia poważnych lub nawet śmiertelnych objawów toksyczności, pacjent musi być w pełni poinformowany o ponoszonym ryzyku i musi znajdować się pod stałą obserwacją. Może wystąpić ostre lub przewlekłe śródmiąższowe zapalenie płuc, często połączone z eozynofilią (zgłaszane były wypadki zgonów). Typowe objawy obejmują duszność, kaszel (szczególnie suchy kaszel bez wydzieliny) oraz gorączkę – i w tym kierunku należy monitorować pacjenta podczas każdej wizyty kontrolnej. Należy poinformować pacjentów o ryzyku zapalenia pęcherzyków płucnych i pouczyć ich o konieczności skontaktowania się z lekarzem natychmiast po wystąpieniu ciągłego kaszlu lub duszności. U pacjentów z objawami płucnymi należy wycofać metotreksat i wykonać gruntowne badania, aby wykluczyć zakażenie. Jeśli podejrzewana choroba płuc jest spowodowana przez metotreksat, należy podjąć leczenie kortykosteroidami i nie wolno wznawiać leczenia metotreksatem. Zgłaszane były przypadki zgonów związane ze stosowaniem metotreksatu w leczeniu łuszczycy. W leczeniu łuszczycy stosowanie metotreksatu należy ograniczyć do ciężkich, opornych na leczenie, powodujących niepełnosprawność przypadków choroby, która nie reaguje na inne rodzaje leczenia, jednak wyłącznie wtedy, gdy rozpoznanie zostało potwierdzone na podstawie biopsji i (lub) konsultacji dermatologicznej. Przed rozpoczęciem oraz w trakcie leczenia należy wykonać morfologię krwi pełnej. Leczenie należy natychmiast przerwać w przypadku znacznego obniżenia liczby leukocytów lub trombocytów. Metotreksat może wykazywać działanie hepatoksyczne, szczególnie w dużych dawkach lub w trakcie długotrwałego leczenia. Zgłaszano przypadki zaniku, martwicy, marskości, zmian tłuszczowych i zwłóknienia okołowrotnego wątroby. Ponieważ zmiany mogą występować bez uprzednich objawów toksyczności ze strony przewodu pokarmowego lub hematologicznej, konieczne jest określenie czynności wątroby przed rozpoczęciem leczenia i jej regularne monitorowanie w trakcie całego okresu leczenia. Należy przerwać lub nie rozpoczynać leczenia metotreksatem, jeżeli wystąpi (lub rozwinie się podczas leczenia) jakakolwiek nieprawidłowość w badaniach czynnościowych wątroby lub w obrazie biopsyjnym wątroby. Nieprawidłowości takie powinny ulec normalizacji w ciągu dwóch tygodni, po których można ponownie podjąć leczenie. W razie stałego zwiększenia aktywności enzymów wątrobowych należy rozważyć zmniejszenie dawki lub przerwanie leczenia. Nie należy stosować innych leków działających hepatotoksycznie chyba, że istnieje wyraźna konieczność. Należy zaniechać lub ograniczyć spożywanie alkoholu. Należy dokładnie kontrolować aktywność enzymów wątrobowych u pacjentów równocześnie przyjmujących inne hepatotoksyczne preparaty (np. leflunomid). Jest to również konieczne w przypadku jednoczesnego stosowania leków hematotoksycznych. Podczas długotrwałego stosowania metotreksatu z uwagi na jego hepatotoksyczność należy ocenić konieczność biopsji wątroby. Ostrożnie stosować u pacjentów ze zwiększonym ryzykiem hepatotoksycznosci: nadużywających alkoholu w wywiadzie, z podwyższoną aktywnością enzymów wątrobowych, z hepatopatiami w wywiadzie (m.in. przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu B lub C), z dziedziczną hepatopatią w wywiadzie rodzinnym, z cukrzycą, otyłych, stosujących leki hepatotoksyczne lub substancje chemiczne w wywiadzie. Zaleca się wykonanie biopsji wątroby u tych pacjentów w trakcie lub wkrótce po rozpoczęciu leczenia metotreksatem. Ponieważ niewielki odsetek pacjentów przerywa leczenie z różnych przyczyn po 2-4 miesiącach, pierwszą biopsję można wykonać po upływie pewnego czasu od tej początkowej fazy. Należy ją wykonać, gdy można założyć, że leczenie będzie prowadzone przez dłuższy czas. Zalecane jest powtórzenie biopsji wątroby po podaniu skumulowanej dawki 1,0-1,5 g. Częstsze badania kontrolne mogą być niezbędne: podczas początkowej fazy leczenia, po zwiększeniu dawki, w trakcie epizodów większego ryzyka podwyższonego stężenia metotreksatu we krwi (np. odwodnienie, zaburzenia czynności nerek, podanie dodatkowych dawek lub zwiększenie dawek jednocześnie podawanych leków, takich jak NLPZ). Czynność nerek należy kontrolować przed rozpoczęciem, w trakcie i po zakończeniu leczenia. Należy zmniejszyć dawkę metotreksatu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Duże dawki mogą powodować wytrącanie się metotreksatu lub jego metabolitów w kanalikach nerkowych. Jako środek zapobiegawczy zaleca się znaczne nawadnianie pacjenta i alkalinizację moczu do pH 6,5 – 7,0, poprzez doustne lub dożylne podanie dwuwęglanu sodu (5 x tabletki po 625 mg co trzy godziny) lub acetazolamidu (500 mg doustnie cztery razy na dobę). Metotreksat jest wydalany głównie przez nerki. Jego zastosowanie u osoby z niewydolnością nerek może doprowadzić do kumulacji toksycznych ilości w organizmie lub nawet do dodatkowego uszkodzenia nerek. Biegunka i wrzodziejące zapalenie jamy ustnej są częstymi działaniami toksycznymi leku, które wymagają przerwania leczenia metotreksatem ze względu na ryzyko krwotocznego zapalenia jelit i zgonu z powodu perforacji jelit. Szczególną ostrożność należy zachować w przypadku nieaktywnych, przewlekłych zakażeń (np.: półpasiec, gruźlica, wirusowe zapalenie wątroby typu B lub C), ze względu na możliwość ponownego uczynnienia choroby. Przed rozpoczęciem leczenia metotreksatem zaleca się wykonanie zdjęcia rentgenowskiego klatki piersiowej. Przed rozpoczęciem leczenia metotreksatem należy zdrenować płyn z wysięku do opłucnej i z wodobrzusza. Przed rozpoczęciem leczenia metotreksatem lub przed ponownym zastosowaniem metotreksatu po okresie przerwy należy ocenić czynność nerek, wątroby i szpiku kostnego poprzez zebranie wywiadu oraz wykonanie badania przedmiotowego i badań laboratoryjnych. U chorych otrzymujących małe dawki metotreksatu mogą rozwijać się złośliwe chłoniaki – w takim przypadku leczenie należy przerwać. Zasadniczo zaleca się wykonywanie następujących badań laboratoryjnych w ramach niezbędnej oceny klinicznej i właściwego monitorowania pacjentów zakwalifikowanych do leczenia metotreksatem lub otrzymujących metotreksat: morfologia krwi pełnej; hematokryt; badanie ogólne moczu; badania czynnościowe nerek; badania czynnościowe wątroby i zdjęcie rentgenowskie klatki piersiowej. Metotreksat należy stosować z najwyższą ostrożnością u pacjentów z zakażeniami, chorobą wrzodową żołądka lub dwunastnicy, wrzodziejącym zapaleniem okrężnicy, wyniszczonych oraz bardzo młodych i w podeszłym wieku. W przypadku stwierdzenia głębokiej leukopenii w trakcie leczenia, może wystąpić zakażenie bakteryjne lub może istnieć zagrożenie wystąpieniem takiego zakażenia. Na ogół jest wskazane przerwanie stosowania leku i wdrożenie właściwej antybiotykoterapii. W przypadku ciężkiego zahamowania czynności szpiku kostnego może być niezbędne przetoczenie krwi lub masy płytkowej. Preparat zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą, dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
Reklama
Trexan 10 mg - ciąża
Stosowanie metotreksatu w okresie ciąży we wskazaniach nieonkologicznych jest przeciwwskazane. Jeśli pacjentka zajdzie w ciążę w czasie leczenia metotreksatem lub w ciągu sześciu miesięcy po jego zakończeniu, należy udzielić jej porad medycznych dotyczących ryzyka szkodliwego wpływu leczenia na dziecko i wykonywać badania ultrasonograficzne w celu potwierdzenia prawidłowego rozwoju płodu. U ludzi metotreksat ma silne działanie teratogenne i narażenie na jego wpływ w czasie ciąży powoduje zwiększenie ryzyka poronień samoistnych, wewnątrzmacicznego zahamowania wzrostu płodu i wad wrodzonych. Nie ma wystarczających danych dotyczących narażenia w okresie ciąży na metotreksat w dawkach powyżej 30 mg/tydzień, ale przewiduje się większy wskaźnik poronień samoistnych i wad wrodzonych. Notowano przypadki prawidłowej ciąży, jeśli zaprzestano stosowania metotreksatu przed zapłodnieniem. Pacjenci w wieku rozrodczym (kobiety i mężczyźni) muszą stosować skuteczną antykoncepcję podczas leczenia preparatem oraz przez przynajmniej 6 miesięcy po jego zakończeniu. W czasie leczenia należy powtarzać wykonywanie testów ciążowych, jeśli jest to uzasadnione klinicznie (np. po przerwie w stosowaniu antykoncepcji). Pacjentkom w wieku rozrodczym należy doradzić w sprawie zapobiegania i planowania ciąży. Mężczyzna nie powinien być dawcą nasienia w czasie przyjmowania metotreksatu i przez 6 miesięcy po jego zakończeniu. Metotreksat przenika do mleka ludzkiego w stężeniach, które stwarzają zagrożenie dla niemowlęcia. W związku z tym, metotreksat jest przeciwwskazany podczas karmienia piersią. Karmienie piersią należy przerwać przed rozpoczęciem leczenia i w jego trakcie. Informowano, że w czasie leczenia i przez krótki okres po jego zaprzestaniu metotreksat powoduje oligospermię, zaburzenia miesiączkowania i brak miesiączki u ludzi oraz powoduje zaburzenia płodności, wpływając w okresie podawania na spermatogenezę i oogenezę – wydaje się, że objawy te ustępują po zakończeniu leczenia.
Reklama
Trexan 10 mg - efekty uboczne
Bardzo często: zapalenie jamy ustnej, niestrawność, jadłowstręt, nudności, wymioty, ból brzucha, zwiększona aktywność AlAT, AspAT, fosfatazy zasadowej, zwiększenie stężenia bilirubiny. Często: zakażenia, leukopenia, ból głowy, senność, zawroty głowy, zmęczenie, owrzodzenia jamy ustnej, biegunka, wysypka rumieniowa, łysienie, rumieniowe wykwity skórne. Niezbyt często: zakażenia oportunistyczne, chłoniak, zahamowanie czynności szpiku kostnego, agranulocytoza, małopłytkowość, niedokrwistość, zaburzenia hematopoezy, reakcje anafilaktyczne, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, zapalenie płuc, śródmiąższowe zapalenie płuc, włóknienie śródmiąższowe płuc, zmniejszenie stężenia albumin w surowicy krwi, zwyrodnienie tłuszczowe wątroby, świąd, zespół Stevensa-Johnsona, martwica toksyczno-rozpływna naskórka, opryszczkowate zmiany skórne, zasilone zmiany pigmentacyjne, osteoporoza, bóle stawowe, bóle mięśniowe, nasilenie występowania guzków reumatycznych, niewydolność nerek, nefropatia, zapalenie i owrzodzenie pęcherza moczowego, trudności w oddawaniu moczu, bezmocz, zapalenie i owrzodzenie pochwy, dreszcze. Rzadko: półpasiec, posocznica, niedokrwistość megaloblastyczna, cukrzyca, depresja, splatanie, wahania nastroju, niedowład połowiczny, porażenie, zapalenie osierdzia, wysięk w osierdziu, tamponada osierdzia, niedociśnienie, zaburzenia zakrzepowo-zatorowe, duszność, zapalenie gardła, porażenie oddechu, zapalenie dziąseł, owrzodzenie przewodu pokarmowego, krwawienie z przewodu pokarmowego, zapalenie jelit, krwawe wymioty, hepatotoksyczność, włóknienie wokół żyły wrotnej, marskość wątroby, ostre zapalenie wątroby, nadwrażliwość na światło, trądzik, depigmentacja, pokrzywka, rumień wielopostaciowy, bolesne uszkodzenie zmiany łuszczycowej, owrzodzenie skóry, oddzielenie się płytki paznokciowej, nasilone przebarwienia paznokci, wybroczyny, alergiczne zapalenie naczyń, możliwość wystąpienia popromiennego zapalenie skóry i oparzeń słonecznych jako „reakcji z przypomnienia”, złamanie kości przeciążeniowe, skąpomocz, bezmocz, zaburzenia elektrolitowe, azotemia, osłabienie libido, impotencja, zaburzenia miesiączkowania, gorączka, osłabienie procesu gojenia ran, astenia. Bardzo rzadko: hipogammaglobulinemia, zaburzenia limfoproliferacyjne, powiększenie węzłów chłonnych, neutropenia, niedokrwistość aplastyczna, zahamowanie czynności układu immunologicznego, bezsenność, psychozy, rozdrażnienie, dyzartria, afazja, letarg, obrzęk mózgu, przemijające nieznaczne zaburzenia funkcji poznawczych, nietypowe doznania w głowie, drgawki, ból, osłabienie mięśni lub parestezje w kończynach, zmiana smaku (metaliczny posmak), odczyn oponowy, ostre aseptyczne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, paraliż, zapalenie spojówek, niewyraźne widzenie, szumy uszne, zapalenie naczyń krwionośnych, zapalenie płuc wywołane przez Pneumocystis carinii/jirovecii i inne zakażenia płuc, przewlekła śródmiąższowa obturacyjna choroba płuc, zapalenie opłucnej, wysięk w opłucnej, suchy kaszel, krwawe wymioty, reaktywacja przewlekłego zapalenia wątroby, niewydolność wątroby, teleangiektazja, czyraczność, wylewy podskórne, zapalenie gruczołów potowych, ostra zanokcica, krwiomocz, powstanie wadliwych komórek jajowych lub plemników, przemijająca oligospremia, bezpłodność, krwawienie z pochwy, wydzielina z pochwy, ginekomastia. Ponadto: posocznica zakończona zgonem, reaktywacja nieczynnego przewlekłego zapalenia, pancytopenia, eozynofilia, wstrząs anafilaktyczny, reakcja alergiczna, encefalopatia/ leukoencefalopatia, zaburzenia widzenia, retinopatia, śródmiąższowe zapalenie pęcherzyków płucnych, krwawienie z nosa, astma oskrzelowa, krwawienie pęcherzykowe, toksyczne rozdęcie okrężnicy, zapalenie trzustki, wybroczyny, alergiczne zapalenie naczyń, martwica kości szczęki (w przebiegu zaburzeń limfoproliferacyjnych), białkomocz, poronienie, uszkodzenie płodu, zwiększone ryzyko reakcji toksycznych (martwica tkanek miękkich, martwica kości) w trakcie radioterapii, zmiany łuszczycowe mogą ulec nasileniu podczas jednoczesnego wpływu metotreksatu i promieniowania ultrafioletowego. Wskutek równoczesnego narażenia na działanie metotreksatu i promieniowania UV może dojść do nasilenia zmian łuszczycowych.
Trexan 10 mg - interakcje
Po wchłonięciu metotreksat wiąże się częściowo z albuminami surowicy. Stopień tego związania jest zmniejszany przez niektóre substancje lecznicze (np. salicylany, sulfonamidy i fenytoinę). W przypadkach jednoczesnego podawania tych leków może dojść do zwiększenia toksyczności metotreksatu. Ponieważ probenecyd i słabe kwasy organiczne, takie jak „pętlowe leki moczopędne”, a także pirazole zmniejszają wydalanie kanalikowe, należy zachować szczególną ostrożność podczas podawania tych substancji leczniczych równocześnie z metotreksatem. Penicyliny mogą zmniejszać klirens nerkowy metotreksatu i mogą wystąpić hematologiczne i żołądkowo-jelitowe objawy toksyczności. Doustne antybiotyki, takie jak tetracykliny, chloramfenikol i niewchłanialne antybiotyki o szerokim spektrum działania, mogą zmniejszać jelitowe wchłanianie metotreksatu lub mogą zaburzać jelitowo-wątrobowe krążenie metotreksatu. Należy unikać jednoczesnego podawania z metotreksatem innych potencjalnie nefro- i hepatotoksycznych substancji (np. sulfasalazyny, leflunomidu i alkoholu). Szczególną ostrożność należy zachować podczas skojarzenia z azatiopryną lub retinoidami. Podczas jednoczesnego stosowania leflunomidu może istnieć zwiększone ryzyko pancytopenii. Po zastosowaniu metotreksatu w dużej dawce w skojarzeniu z potencjalnie nefrotoksycznym lekiem stosowanym w chemioterapii (np. cisplatyną) może dojść do nasilenia nefrotoksyczności. Nie należy podawać NLPZ przed stosowaniem lub równocześnie ze stosowaniem metotreksatu w dużej dawce. Stwierdzano, że jednoczesne podawanie pewnych NLPZ i metotreksatu w dużej dawce prowadzi do zwiększenia i przedłużenia utrzymywania się stężenia tego ostatniego w surowicy oraz do zwiększenia toksycznego wpływu leku na przewód pokarmowy i układ krwiotwórczy. Mimo tego pacjenci z reumatoidalnym zapaleniem stawów byli często leczeni NLPZ równocześnie z metotreksatem, bez jakichkolwiek problemów. Należy jednak zauważyć, że dawki metotreksatu stosowane w leczeniu reumatoidalnego zapalenia stawów (7,5 - 15 mg/tydzień) są nieco mniejsze niż stosowane w leczeniu łuszczycy, a stosowanie większych dawek może się wiązać z niespodziewaną toksycznością. Produkty witaminowe zawierające kwas foliowy lub jego pochodne mogą wywoływać zmianę reakcji terapeutycznej na metotreksat. Donoszono, że w rzadkich przypadkach stosowanie trimetoprymu/sulfametoksazolu prowadzi do nasilenia zahamowania czynności szpiku kostnego. Podczas równoczesnego stosowania triamterenu i metotreksatu stwierdzono zahamowanie czynności szpiku kostnego i obniżenie stężenia folanów. Jednoczesne podawanie metotreksatu i omeprazolu prowadzi do wydłużenia eliminacji metotreksatu przez nerki. Metotreksat może zmniejszać klirens teofiliny; konieczne jest monitorowanie stężenia teofiliny po równoczesnym stosowaniu z metotreksatem. Metotreksat zwiększa stężenia w osoczu merkaptopuryny, co może powodować konieczność korekty dawkowania. Istnieje ryzyko zaostrzenia drgawek związanych ze zmniejszeniem wchłaniania fenytoiny z przewodu pokarmowego przez lek cytotoksyczny lub ryzyko pogłębienia toksyczności lub utraty skuteczności leku cytotoksycznego z powodu zwiększenia metabolizmu wątrobowego przez fenytoinę. Cyklosporyna może nasilać skuteczność i toksyczność metotreksatu. Istnieje ryzyko nadmiernej immunosupresji oraz ryzyko limfoproliferacji po równoczesnym zastosowaniu tego leku. Nie należy wykonywać jednoczesnych szczepień z użyciem żywych szczepionek.
Trexan 10 mg - dawkowanie
Doustnie. Dorośli. Lek należy przyjmować tylko raz na tydzień. Lekarz przepisujący lek może określić na recepcie dzień jego przyjmowania. Zgłaszano przypadki błędów dawkowania z poważnymi następstwami, w tym zgony, gdy metotreksat przeznaczony do stosowania jeden raz w tygodniu w leczeniu chorób zapalnych, był stosowany codziennie. Leki zawierające metotreksat powinny być przepisywane wyłącznie przez lekarzy z doświadczeniem w ich stosowaniu. Fachowy personel medyczny przepisujący lub wydający metotreksat do stosowania w leczeniu chorób zapalnych powinien: przekazać pacjentowi/opiekunowi wyczerpujące i jasne instrukcje dotyczące dawkowania jeden raz w tygodniu; podczas wystawiania/realizowania każdej nowej recepty za każdym razem upewnić się, czy pacjent/opiekun rozumie, że lek należy stosować jeden raz w tygodniu; wspólnie z pacjentem/opiekunem ustalić, w który dzień tygodnia pacjent będzie przyjmował metotreksat; poinformować pacjenta/opiekuna o objawach przedawkowania i wskazać, że w przypadku podejrzenia przedawkowania należy jak najszybciej zasięgnąć porady medycznej. Reumatoidalne zapalenie stawów: zalecana dawka początkowa to 7,5 -15 mg raz w tygodniu. Schemat dawkowania może być stopniowo dostosowywany do osiągnięcia optymalnej reakcji pacjenta na leczenie, ale nie powinien przekraczać całkowitej dawki tygodniowej 20 mg. Następnie należy zmniejszyć dawkę do możliwie najmniejszej skutecznej dawki, którą w większości przypadków uzyskuje się w ciągu 6 tyg. Łuszczyca: przed rozpoczęciem właściwego leczenia zaleca się podanie pacjentowi dawki próbnej 2,5-5,0 mg w celu wykluczenia wystąpienia niespodziewanych objawów toksyczności. Jeżeli wyniki wykonanych po tygodniu badań laboratoryjnych będą prawidłowe, można rozpocząć leczenie. Zazwyczaj stosowana dawka wynosi 7,5-15 mg raz na tydzień. W razie potrzeby całkowitą dawkę tygodniową można zwiększyć do 25 mg. Następnie należy ją w jak największym stopniu zmniejszyć, zależnie od reakcji terapeutycznej, którą w większości przypadków uzyskuje się w ciągu od 4 do 8 tyg. Szczególne grupy pacjentów. Należy zachować wyjątkową ostrożność stosując metotreksat u pacjentów w podeszłym wieku (65 lat i powyżej), i rozważyć zmniejszenie dawki ze względu na zmniejszoną czynność wątroby oraz nerek, jak również mniejsze zapasy kwasu foliowego związane z wiekiem. Należy zachować ostrożność stosując metotreksat u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (CCr ≥60 ml/min - 100% dawki, CCr 30-59 ml/min - 50% dawki, CCr <30 ml/min – nie stosować metotreksatu). Należy zachować szczególną ostrożność bądź wykluczyć stosowanie metotreksatu u pacjentów z istotną chorobą wątroby, obecną lub w wywiadzie, zwłaszcza spowodowaną spożyciem alkoholu.
Trexan 10 mg - uwagi
Podczas leczenia mogą wystąpić objawy ze strony OUN, takie jak uczucie zmęczenia i zawroty głowy. Metotreksat wywiera nieistotny lub umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
