Trilafon - skład
1 tabl. zawiera 2 mg, 4 mg lub 8 mg perfenazyny.
Reklama
Trilafon - działanie
Lek przeciwlękowy, przeciwpsychotyczny i przeciwwymiotny wpływający na o.u.n. szczególnie na podwzgórze. Fenotiazyny działając na ośrodkowy i autonomiczny układ nerwowy wpływają na różne układy organizmu. Ich wpływ na o.u.n. powoduje uspokojenie bez wywoływania senności lub znieczulenia. Leki te blokują warunkowy odruch unikania i wykazują działanie przeciwwymiotne. Perfenazyna ma silniejszy wpływ na zachowanie niż inne pochodne fenotiazynowe, których łańcuch boczny nie zawiera grupy piperazynowej. Tolerancja na indukowaną przez fenotiazyny senność, zahamowanie warunkowego odruchu unikania i niedociśnienie ortostatyczne może rozwinąć się w ciągu dni lub tygodni. Zwykle nie dochodzi do rozwoju tolerancji na działanie przeciwpsychotyczne tych leków. Po podaniu doustnym lek dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego, 60-70% dawki jest szybko usuwane z krążenia wrotnego, a krążenie wewnątrzwątrobowe jest bardzo nasilone. Z tego powodu do krążenia ogólnego przedostaje się mniej niezmienionego leku niż po podaniu parenteralnym. Po wchłonięciu fenotiazyny są szybko dystrybuowane do wszystkich tkanek ciała. Związki te mają dużą lipofilność i w dużym stopniu wiążą się z błonami oraz białkami. Duże stężenie niezmienionego leku znajdowano w mózgu; metabolity - głównie w płucach, wątrobie, nerkach i śledzionie. Fenotiazyny są metabolizowane głównie w wątrobie przez oksydację, hydroksylację, demetylację, tworzenie sulfotlenków i wiązanie z kwasem glukuronowym. Eliminacja z osocza krwi może być szybsza niż z tkanek o dużej zawartości tłuszczów, głównie o.u.n. Osoby w podeszłym wieku, płody i noworodki mają spowolniony metabolizm i wydalanie związków tej grupy. Metabolity fenotiazyn są mniej aktywne farmakologicznie niż związki macierzyste.
Reklama
Trilafon - wskazania
Leczenie stanów psychotycznych, m.in. urojeniowych. W małych dawkach lek może być stosowany w leczeniu zaburzeń lękowych. Leczenie nudności i wymiotów u dorosłych.
Reklama
Trilafon - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na perfenazynę lub którąkolwiek substancję pomocniczą preparatu. Nieprawidłowy skład krwi, zahamowanie czynności szpiku kostnego lub uszkodzenie wątroby. Nie stosować u pacjentów w stanie śpiączki lub pacjentów otępiałych i u pacjentów otrzymujących duże dawki leków hamujących czynność o.u.n. (barbiturany, leki przeciwbólowe, leki przeciwhistaminowe oraz narkotyki i alkohol). Nie stosować u pacjentów z podejrzewanym lub udowodnionym uszkodzeniem podkorowych struktur mózgu, z uszkodzonym lub nieuszkodzonym podwzgórzem. U takich pacjentów może wystąpić hipertermia z temperaturą powyżej 40st.C; czasami hipertermia rozwija się w 14-16 h po podaniu leku (w leczeniu hipertermii może być pomocne oziębianie ciała lodem i zastosowanie leków przeciwgorączkowych).
Reklama
Trilafon - ostrzeżenia
Szczególną ostrożność należy zachować u pacjentów z niedomykalnością zastawki mitralnej lub z guzem chromochłonnym nadnerczy, ze względu na ryzyko ciężkiego, ostrego niedociśnienia. W przypadku rozwoju niedociśnienia po podaniu perfenazyny, nie należy podawać epinefryny; jeśli jest konieczne podanie leku zwężającego naczynia można zastosować norepinefrynę lub fenylefrynę. U pacjentów z guzem chromochłonnym nadnerczy może wystąpić nadciśnienie z odbicia. U wrażliwych pacjentów lek może obniżać próg drgawkowy - należy zachować ostrożność u pacjentów z alkoholowym zespołem abstynencyjnym i u pacjentów z napadami drgawkowymi. U pacjentów leczonych lekami przeciwpadaczkowymi, może być konieczne zwiększenie dawki tych leków w czasie stosowania perfenazyny. Lek należy stosować ostrożnie u pacjentów z depresją. Prawdopodobieństwo popełnienia samobójstwa u pacjentów z depresją utrzymuje się do czasu wystąpienia wyraźnej remisji. Pacjenci o skłonnościach samobójczych nie powinni mieć dostępu do większych ilości leku. Ryzyko popełnienia samobójstwa i niebezpieczeństwo przedawkowania może zwiększać się u pacjentów nadużywających alkoholu. Lek powoduje zwiększenie stężenia prolaktyny w surowicy - zaleca się zachowanie ostrożności u pacjentów z rakiem piersi. Przeciwwymiotne działanie perfenazyny może maskować objawy toksyczności spowodowane przedawkowaniem innych leków lub utrudniać diagnozę, takich chorób jak: niedrożność jelit, zespół Rey’a, nowotwory mózgu i encefalopatie. U kilku pacjentów, którzy po operacji otrzymali leki z grupy fenotiazyn, obserwowano zachłyśnięcie wymiocinami (nie udowodniono związku przyczynowego). U pacjentów otrzymujących duże dawki leków z grupy fenotiazyn, którzy są poddawani zabiegom chirurgicznym, należy starannie monitorować ciśnienie krwi (możliwość wystąpienia niedociśnienia). Ponadto, może być konieczne zmniejszenie dawki leków stosowanych do znieczulenia lub wpływających hamująco na o.u.n. Lek należy stosować bardzo ostrożnie u pacjentów narażonych na bardzo wysokie lub bardzo niskie temperatury, ponieważ fenotiazyny hamują mechanizm termoregulacji. W zależności od temperatury otoczenia mogą spowodować hipertermię i udar cieplny lub hipotermię i zespół zaburzeń oddechowych. Znaczne zwiększenie temperatury ciała, którego nie można wyjaśnić w inny sposób, może sugerować nietolerancję perfenazyny - lek należy odstawić. Leki z grupy fenotiazyn należy stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek oraz u pacjentów z zaburzeniami oddychania spowodowanymi ostrą infekcją płuc lub przewlekłymi chorobami dróg oddechowych, takimi jak: ciężka astma lub rozedma płuc. Jeśli podejrzewa się spowodowane podaniem leku działania na układ sercowo-naczyniowy, należy wykonać badanie elektrograficzne serca. Należy przerwać stosowanie leku, jeśli wystąpią zaburzenia czynności wątroby lub nerek. Szczególnie pomiędzy 4. i 10. tyg. leczenia należy bardzo starannie obserwować pacjentów pod kątem działań hematologicznych, wystąpienia nagłego bólu gardła lub innych objawów infekcji. Jeśli liczba białych krwinek jest zmniejszona, a wzór odsetkowy wykazuje istotne zmniejszenie liczby granulocytów, należy przerwać podawanie leku i zastosować odpowiednie leczenie. Niewielkie zmniejszenia liczby białych krwinek nie jest powodem zaprzestania leczenia. Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania leku u dzieci w wieku poniżej 12 lat, dlatego nie zaleca się jego stosowania u dzieci. Preparat zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
Reklama
Trilafon - ciąża
Lek może być stosowany w okresie ciąży, karmienia piersią i u pacjentek w wieku rozrodczym tylko wtedy, kiedy potencjalne korzyści dla matki przewyższają możliwe ryzyko dla płodu lub dziecka karmionego piersią. Lek nie powinien być podawany kobietom w ciąży przed porodem, chyba że potencjalne korzyści dla matki przewyższają możliwe ryzyko dla dziecka. U dzieci matek leczonych fenotiazynami w czasie ciąży obserwowano reakcje pozapiramidowe, w tym pobudzenie, wzmożone napięcie, opistotonus, drżenia, wzmożenie odruchów, niespotykaną aktywność ruchową. W rzadkich przypadkach zaburzenia ruchowe utrzymywały się przez 3 do 12 mies. U dzieci pacjentek chorych na schizofrenię, leczonych fenotiazynami, depresja oddechowa utrzymywała się przez kilka dni po porodzie. U dzieci matek leczonych perfenazyną w czasie ciąży występowała wrodzona zaćma. Fenotiazyny przenikają przez barierę łożyskową i łatwo przedostają się do krwiobiegu płodu.
Reklama
Trilafon - efekty uboczne
Nie wszystkie z niżej wymienionych działań niepożądanych obserwowano popadaniu perfenazyny. Jednakże ze względu na podobieństwo działania farmakologicznego pomiędzy różnymi pochodnymi fenotiazyny należy brać je pod uwagę. W przypadku pochodnych piperazyny (perfenazyna należy do tej grupy) najczęściej występują objawy pozapiramidowe, a inne np.: sedacja, żółtaczka, nieprawidłowy skład krwi, drgawki i działanie na autonomiczny układ nerwowy są mniej częste. Zaburzenia serca: tachykardia (szczególnie w przypadku nagłego zwiększenia dawki), bradykardia, zatrzymanie akcji serca; sporadycznie - przypadki nagłej śmierci. W pewnych przypadkach zgon był prawdopodobnie spowodowany zatrzymaniem akcji serca; w innych przypadkach przyczyną była prawdopodobnie asfiksja spowodowana zahamowaniem odruchu kaszlu. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: agranulocytoza, eozynofilia, leukopenia, niedokrwistość hemolityczna, plamica małopłytkowa i pancytopenia. Większość przypadków agranulocytozy występuje pomiędzy 4. i 10. tyg. leczenia. Zaburzenia układu nerwowego: objawy pozapiramidowe - tężec grzbietowy (opistotonus), szczękościsk, kręcz szyi, kręcz tylny karku, bóle i drętwienie kończyn dolnych, niepokój ruchowy, napad przymusowego patrzenia w górę, hiperrefleksja, dystonia w tym protruzja, przebarwienie, ból i ruchy okrężne języka, skurcz toniczny mięśni żwaczy, uczucie ściskania gardła, niewyraźna mowa, utrudnienie połykania, akatyzja, dyskinezja, parkinsonizm i ataksja. W pewnych przypadkach, objawy pozapiramidowe mogą utrzymywać się po zakończeniu leczenia perfenazyną. U niektórych pacjentów leczonych długotrwale lub po zakończeniu leczenia może wystąpić dyskineza późna. Chociaż ryzyko wydaje się być większe u pacjentów w podeszłym wieku (szczególnie u kobiet) otrzymujących duże dawki, to dyskinezy późne mogą także wystąpić u mężczyzn i u dzieci. Objawy utrzymują się długo i u niektórych pacjentów wydają się być nieprzemijające. Chociaż znacznie rzadziej niż po stosowaniu długotrwałym, zespół ten może również wystąpić po stosunkowo krótkim leczeniu z zastosowaniem małych dawek. Jeśli wystąpią objawy dyskinezy zaleca się zaprzestać podawania wszystkich leków przeciwpsychotycznych. Może być konieczne wznowienie leczenia, zwiększenie dawki lub zmiana na inny lek przeciwpsychotyczny, objawy mogą być maskowane. Drobne ruchy robaczkowe języka mogą być jednym z pierwszych objawów tego zespołu. Jeśli leczenie przerwie się w tym momencie, to pełnoobjawowy zespół może się nie rozwinąć. U pacjentów leczonych lekami neuroleptycznymi obserwowano złośliwy zespół neuroleptyczny. W przypadku jego wystąpienia należy natychmiast zaprzestać podawania leków neuroleptycznych i zastosować intensywne leczenie podtrzymujące, jeśli konieczne. Jeśli po wyzdrowieniu pacjent wymaga dalszego leczenia przeciwpsychotycznego, zaleca się ścisłe monitorowanie pacjenta, ponieważ może dojść do nawrotu złośliwego zespołu neuroleptycznego. Inne zaburzenia o.u.n.: zawroty głowy, obrzęk mózgu, drgawki szczególnie u pacjentów z zaburzeniami w obrazie EEG lub z takimi zaburzeniami w wywiadzie, ból głowy, senność (szczególnie w ciągu 1.i 2. tyg. leczenia). U noworodków których matki w czasie ciąży stosowały fenotiazyny, obserwowano hiperrefleksję. Niezbyt często obserwowano istotny wpływ na układ autonomiczny u pacjentów otrzymujących mniej niż 24 mg perfenazyny na dobę. Zaburzenia oka: zwężenie źrenic, rozszerzenie źrenic, zaburzone widzenie, jaskra, światłowstręt, zmiany oczne w postaci depozytów drobnych cząstek w rogówce i soczewce, które w cięższych przypadkach mogą rozwijać się w gwiaździste przymglenia soczewki; keratopatie nabłonkowe, zmiany w siatkówce, retinopatia barwnikowa. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: zatkanie nosa, astma. Zaburzenia żołądka i jelit: suchość w jamie ustnej lub nadmierne wydzielanie śliny, nudności, wymioty, zaleganie treści pokarmowej w żołądku, biegunka, zaparcie, zaklinowanie kału. W czasie leczenia fenotiazynami może wystąpić porażenna niedrożność jelit; w ciężkich przypadkach mogą wystąpić powikłania i zgon pacjenta. Porażenna niedrożność jelit jest szczególnie niebezpieczna u pacjentów z chorobami psychicznymi, którzy mogą nie szukać pomocy w przypadku takiego stanu. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: zatrzymanie moczu, częste oddawanie i nieotrzymanie moczu, porażenie pęcherza moczowego, wielomocz, cukromocz. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: pokrzywka, rumień, egzema, złuszczające zapalenie skóry, świąd, nadwrażliwość na światło, bladość, nasilone pocenie; w czasie długotrwałego leczenia mogą wystąpić: przebarwienia skóry, występujące głównie w miejscach narażonych na światło. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: osłabienie mięśni. Zaburzenia endokrynologiczne: laktacja, zespół nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: nasilenie apetytu i zwiększenie masy ciała, nadmierne łaknienie, jadłowstręt, hiperglikemia, hipoglikemia. Zaburzenia naczyniowe: omdlenie, nadciśnienie, niedociśnienie ortostatyczne i zmiany częstości pulsu mogą występować sporadycznie. Sporadycznie działanie hipotensyjne może powodować skutki podobne do wstrząsu. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: gorączka, obrzęki obwodowe, odwrócony efekt epinefrynowy, obrzęk przyusznic (rzadko), hiperpyreksja. Zaburzenia układu immunologicznego: reakcje rzekomoanafilaktyczne i obrzęk krtani, zespół toczniopodobny. U personelu medycznego podającego fenotiazyny opisywano obrzęk naczyniowo-nerwowy i kontaktowe zapalenie skóry. W szczególnie rzadkich przypadkach osobnicza idiosynkrazja lub nadwrażliwość na fenotiazyny może powodować obrzęk mózgu, zapaść krążeniową i śmierć. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: uszkodzenie wątroby (zastój żółci). Żółtaczka występuje zwykle pomiędzy 2. i 4. tyg. leczenia i jest określana jako reakcja nadwrażliwości. Częstość jej występowania jest mała. Obraz kliniczny przypomina infekcyjne zapalenie wątroby, ale z wynikami laboratoryjnymi świadczącymi o żółtaczce zastoinowej. Jest ona zwykle przemijająca, jednakże obserwowano przewlekłą żółtaczkę. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: mlekotok, średni, nasilone powiększenie piersi u kobiet i ginekomastia u mężczyzn po podaniu dużych dawek, zaburzenia cyklu miesiączkowego, brak miesiączki, zahamowanie ejakulacji. Zaburzenia psychiczne: zmiany libido, behawioralne działania niepożądane, paradoksalne nasilenie objawów psychotycznych, stany przypominające katatonię, reakcje paranoidalne, letarg, paradoksalne pobudzenie, niepokój, nadaktywność, splątanie nocne, niezwykłe marzenia senne, bezsenność. Badania diagnostyczne: zaburzenia składu białek w płynie mózgowo-rdzeniowym, zwiększenie glukozy we krwi. U niektórych pacjentów otrzymujących leki uspokajające z grupy fenotiazyn obserwowano, zwykle przemijające, niespecyficzne zmiany w EKG (efekt chinidynopodobny). Mogą wystąpić zmiany EKG, takie jak: przedłużenie odstępu QT z poszerzeniem, spłaszczeniem i ścięciem fali T. Podanie większych dawek może spowodować zmniejszenie i odwrócenie fali T. Wyniki laboratoryjne świadczące o żółtaczce zastoinowej. Metabolity fenotiazyn mogą powodować ściemnienie moczu powodując fałszywie dodatnie wyniki badań na obecność urobiligenu, amylazy, porfiryn, porfobilinogenu i kwasu 5-hydroksyindolooctowego. Fenotiazyny mogą zwiększyć stężenie w surowicy związanego z białkiem jodu bez klinicznych objawów nadczynności tarczycy. Ponieważ fenotiazyny mogą powodować zmniejszenie wydzielania kortykosteroidów kory nadnerczy w wyniku zmniejszonego uwalniania kortykotropiny, perfenazyna może wpływać na badanie z użyciem metyraponu osi podwzgórzowo-przysadkowej. Wynik testu ciążowego u pacjentek leczonych fenotiazynami, w zależności od rodzaju testu, mogą być fałszywie dodatnie lub fałszywie ujemne.
Trilafon - interakcje
Jednoczesne stosowanie fenotiazyn może nasilić hamujące działanie opioidów, barbituranów i innych środków uspokajających, znieczulających oraz alkoholu (etanolu) na o.u.n. Podczas leczenia preparatem może nasilić się hamujące działanie meperydyny (i innych opioidowych środków znieczulających) na układ oddechowy. Należy unikać podania nadmiernej dawki fenotiazyn w przypadku jednoczesnego stosowania innych leków hamujących działanie o.u.n. Fenotiazyny nie nasilają przeciwdrgawkowego działania barbituranów lub innych leków przeciwpadaczkowych. Mogą one nawet obniżać próg drgawkowy u wrażliwych pacjentów. Dlatego nie należy zmniejszać dawki leków przeciwpadaczkowych. Może być nawet konieczne zwiększenie ich dawki w przypadku dołączenia fenotiazyny do schematu leczenia pacjenta z napadami drgawkowymi. Leczenie fenotiazynami należy rozpoczynać od najmniejszej możliwej dawki. Jednoczesne podanie fenotiazyny i atropiny, trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych lub leków przeciwhistaminowych może nasilać ich działanie antycholinergiczne. W czasie jednoczesnego stosowania fenotiazyn i ww. leków należy zachować ostrożność, aby uniknąć przedawkowania. U pacjentów narażonych na insektycydy fosforoorganiczne i otrzymujących fenotiazyny może wystąpić nasilenie działania antycholinergicznego insektycydów fosforoorganicznych. Barbiturany, inne leki uspokajające i środki przeciwpadaczkowe indukujące enzymy mikrosomalne mogą przyspieszać metabolizm fenotiazyn. Obserwowano rzadkie przypadki zahamowania metabolizmu fenytoiny przez fenotiazynę. Należy zachować ostrożność w czasie jednoczesnego podawania perfenazyny i fenytoiny. Leki przeciwpsychotyczne mogą powodować zwiększenie lub zmniejszenie stężenia fenytoiny w surowicy. Podawanie fenotiazyny pacjentom z nadciśnieniem leczonym guanetydyną może prowadzić do nasilenia nadciśnienia w kilka dni po rozpoczęciu podawania fenotiazyny. Interakcja ta z perfenazyną może nie być tak nasilona jak w przypadku innych fenotiazyn. Jeśli zaobserwuje się antagonizm, należy zwiększyć dawkę guanetydyny lub zastąpić ją innym lekiem przeciwnadciśnieniowym. Podanie fenotiazyny pacjentom, stosującym metyldopę i środki blokujące receptory β-adrenergiczne w leczeniu nadciśnienia, może nasilić hipotensyjny efekt tych leków. Należy ostrożnie stosować fenotiazyny u takich pacjentów, aby uniknąć wystąpienia nadmiernego niedociśnienia. Fenotiazyny mogą blokować lub odwracać hipertensyjne działanie epinefryny. W leczeniu istotnego niedociśnienia wywołanego przez fenotiazynę można zastosować norepinefrynę (lewarterenol) lub fenylefrynę. Jednoczesne stosowanie fenotiazyny i lewodopy u pacjentów z chorobą Parkinsona może zmniejszyć odpowiedź na podawanie lewodopy. Należy unikać stosowania u tych pacjentów lub stosować je z dużą ostrożnością. Należy unikać jednoczesnego stosowania fenotiazyn i leków zobojętniających, kawy, herbaty i innych napojów zawierających kofeinę lub pektyny, ponieważ mogą one zmniejszać wchłanianie fenotiazyn i zmniejszać odpowiedź terapeutyczną.
Trilafon - dawkowanie
Doustnie. Dawkowanie należy dobierać indywidualnie i dostosować do nasilenia objawów choroby oraz odpowiedzi na leczenie. Ponieważ częstość i nasilenie objawów pozapiramidowych wzrasta wraz ze zwiększeniem dawki należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę. Objawy pozapiramidowe przemijają po zmniejszeniu dawki, zaprzestaniu podawania preparatu lub podaniu leków stosowanych w leczeniu choroby Parkinsona. Po uzyskaniu maksymalnej odpowiedzi terapeutycznej dawkę można stopniowo zmniejszać, aż do osiągnięcia najmniejszej skutecznej dawki podtrzymującej. Okresowo należy oceniać konieczność dalszego leczenia.
Zaburzenia lękowe: 2 mg - 4 mg 3 razy na dobę. Pacjenci z psychozą leczeni ambulatoryjnie: początkowo 4 mg - 8 mg 3 razy na dobę. Dawkę należy zmniejszyć tak szybko jak to możliwe do minimalnej dawki skutecznej. Pacjenci hospitalizowani z psychozą: 8 mg - 16 mg 2 - 4 razy na dobę. Unikać podawania dawki większej niż 64 mg na dobę. Ciężkie nudności lub wymioty u dorosłych: 8 mg - 16 mg na dobę, w dawkach podzielonych. Sporadycznie można podawać dawkę 24 mg na dobę. Dawkę tę należy zmniejszyć tak szybko, jak jest to możliwe. Długotrwałe podawanie dawek większych niż 24 mg na dobę jest możliwe tylko u hospitalizowanych pacjentów lub pacjentów znajdujących się pod stałą obserwacją.
Trilafon - uwagi
Stosowanie leków z grupy fenotiazyn wymaga okresu leczenia wstępnego oraz okresowego wykonywania testów laboratoryjnych, szczególnie gdy stosowane są duże dawki lub leczenie jest długotrwałe. Okresowo należy wykonywać badanie krwi oraz badania czynności wątroby i nerek. Po podaniu leków z grupy fenotiazyn obserwowano występowanie reakcji nadwrażliwości na światło, dlatego pacjenci leczeni perfenazyną powinni unikać narażenia na światło słoneczne. W trakcie terapii należy unikać spożywania alkoholu. Perfenazyna może zaburzać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu z uwagi na ryzyko wystąpienia senności, zwłaszcza na początku leczenia.
