Trimesolphar - skład
1 ampułka - 5 ml koncentratu zawiera 400 mg sulfametoksazolu i 80 mg trimetoprimu, czyli 480 mg kotrimoksazolu. Preparat zawiera sód, etanol i glikol propylenowy.
Reklama
Trimesolphar - działanie
Lek przeciwbakteryjny - połączenie sulfonamidu (sulfametoksazolu) z pochodną diaminopirymidyny (trimetoprimem) w stosunku 5:1 (kotrimoksazol). Sulfametoksazol hamuje syntezę kwasu foliowego poprzez konkurencyjny antagonizm z kwasem p-aminobenzoesowym (PABA); jest to działanie bakteriostatyczne. Trimetoprim wiąże się i odwracalnie hamuje bakteryjną reduktazę kwasu dihydrofoliowego (DHFR) i blokuje wytwarzanie tetrahydrofolianu; w zależności od warunków, może działać bakteriobójczo. W ten sposób trimetoprim i sulfametoksazol hamują dwa kolejne etapy w biosyntezie puryn, a zatem kwasów nukleinowych, niezbędnych dla wielu bakterii. Działanie to prowadzi do znaczącego wzajemnego nasilenia aktywności in vitro tych dwóch składników. Gatunki zwykle wrażliwe na kotrimoksazol - tlenowe bakterie Gram-dodatnie: Staphylococcus aureus, Staphylococcus saprophyticus, Streptococcus pyogenes; tlenowe bakterie Gram-ujemne: Enterobacter cloacae, Haemophilus influenzae, Klebsiella oxytoca, Moraxella catarrhalis, Salmonella spp., Stenotrophomonas maltophilia, Yersinia spp. Gatunki, wśród których może wystąpić problem oporności nabytej: Nocardia spp., Staphylococcus epidermidis, Streptococcus pneumoniae, Citrobacter spp., Enterobacter aerogenes, Escherichia coli, Klebsiella pneumoniae, Proteus mirabilis, Proteus vulgaris, Providencia spp., Serratia marcescens. Gatunki naturalnie oporne: Pseudomonas aeruginosa, Shigella spp., Vibrio cholerae. Aktywność trimetoprimu i trimetoprimu z sulfametoksazolem wobec enterokoków jest niepewna, a efektów klinicznych nie da się przewidzieć. Wiele szczepów Bacteroides fragilis jest wrażliwych. Niektóre szczepy Campylobacter fetus subsp. jejuni i chlamydie są wrażliwe bez potwierdzonej synergii. Niektóre nie-gruźlicze prątki są wrażliwe na sulfametoksazol, ale nie na trimetoprim; mykoplazmy, Ureaplasma urealyticum, Mycobacterium tuberculosis i Treponema pallidum nie są wrażliwe. Zadowalające wyniki badań wrażliwości osiąga się jedynie przy zalecanych podłożach wolnych od substancji hamujących, zwłaszcza tymidyny i tyminy. Cmax kotrimoksazolu oznaczane po godzinie od podania jest większe i występuje szybciej po podaniu dożylnym leku niż po podaniu doustnym w równoważnej dawce. Z białkami osocza sulfametoksazol wiąże się w ok. 66%, trimetoprim w ok. 50%. Oba składniki przenikają do tkanek i płynów ustrojowych, m.in. do płuc, żółci, płynu ucha środkowego, plwociny, płynu maziowego, gruczołu krokowego i nerek, wydzieliny pochwy, płynu mózgowo-rdzeniowego, płynu śródmiąższowego, a także do mleka kobiecego i przez barierę łożyska. Wydalane są głównie z moczem: 15-30% sulfametoksazolu i ok. 50% trimetoprimu w postaci niezmienionej, pozostała część w postaci metabolitów. T0,5 wynosi 9-11 h (sulfametoksazol), 8,6-17 h (trimetoprim).
Reklama
Trimesolphar - wskazania
Leczenie poniżej wymienionych zakażeń, wywołanych przez wrażliwe na kotrimoksazol drobnoustroje u dorosłych, młodzieży, dzieci i niemowląt powyżej 6 tyg. życia: ciężkie niepowikłane zakażenia dróg moczowych (zaleca się, aby pierwsze incydenty niepowikłanych zakażeń dróg moczowych leczyć raczej pojedynczym skutecznym lekiem przeciwbakteryjnym, a nie lekiem złożonym, jak kotrimoksazol w postaci do infuzji); leczenie i zapobieganie zapaleniu płuc wywołanego przez Pneumocystis jiroveci (PJP); leczenie i zapobieganie wystąpieniu toksoplazmozy; leczenie nokardiozy. Wskazania do stosowania kotrimoksazolu w postaci koncentratu do sporządzania roztworu do infuzji są zasadniczo takie same jak dla postaci doustnych. Należy wziąć pod uwagę oficjalne wytyczne dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.
Reklama
Trimesolphar - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną/substancje czynne sulfonamidy, trimetoprim, kotrimoksazol lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężkie uszkodzenie miąższu wątroby. Ciężka niewydolność nerek, gdy nie ma możliwości oznaczania stężenia leku w osoczu. Polekowa małopłytkowość immunologiczna po zastosowaniu trimetoprimu i (lub) sulfonamidów w wywiadzie. Ostra porfiria. Leku nie należy podawać niemowlętom w pierwszych 6 tyg. życia.
Reklama
Trimesolphar - ostrzeżenia
Zgłaszano występowanie zagrażających życiu reakcji skórnych: zespołu Stevensa-Johnsona (SJS) oraz toksycznej nekrolizy naskórka (TEN) w związku ze stosowaniem kotrimoksazolu. Należy poinformować pacjentów o objawach podmiotowych i przedmiotowych reakcji skórnych oraz konieczności dokładnego ich monitorowania. Największe ryzyko rozwinięcia SJS lub TEN występuje w ciągu pierwszych tygodni leczenia. Należy przerwać leczenie preparatem, jeżeli pojawią się objawy przedmiotowe lub podmiotowe SJS lub TEN (np. przykład postępująca wysypka skórna często z pęcherzami lub pojawienie się zmian na błonach śluzowych). Jeśli podczas leczenia preparatem wystąpił u pacjenta zespół Stevensa-Johnsona lub toksycznej nekrolizy naskórka, nie należy w przyszłości wznawiać leczenia preparatem. Połączenie sulfametoksazolu z trimetoprimem należy stosować tylko wtedy, gdy korzyść z leczenia przeważa nad ryzykiem; należy wziąć pod uwagę możliwość zastosowania pojedynczego leku przeciwbakteryjnego. Nie należy stosować kotrimoksazolu w leczeniu w zapaleniu gardła wywołanego przez paciorkowce β-hemolizujące z grupy A (eradykacja bakterii z nosogardzieli jest mniej skuteczna niż po zastosowaniu penicyliny). Nie stosować u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami hematologicznymi, chyba że pacjent pozostaje pod szczególnym nadzorem. Unikać stosowania u pacjentów ze stwierdzoną porfirią lub ryzykiem wystąpienia ciężkiej porfirii (ryzyko zaostrzenia objawów klinicznych). Stosować ostrożnie u pacjentów: z zaburzeniami czynności nerek; z ryzykiem hiperkaliemii i (lub) hiponatremii (ściśle kontrolować stężenia potasu i sodu we krwi); z niedoborem folianów lub w podeszłym wieku (comiesięcznie wykonywać badania morfologiczne krwi); można rozważyć podawanie kwasu foliowego podczas leczenia, ale należy wziąć pod uwagę możliwość zaburzenia skuteczności leku; w podeszłym wieku, zwłaszcza w przypadku współistnienia innych chorób, np. zaburzeń czynności nerek i (lub) wątroby i (lub) jednoczesnego przyjmowania innych leków (zwiększone ryzyko wystąpienia ciężkich działań niepożądanych); z niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej (ryzyko hemolizy); z ciężką alergią lub astmą oskrzelową. U pacjentów z chorobami układu krążenia i układu oddechowego, zwłaszcza po podaniu dużych dawek kotrimoksazolu istnieje ryzyko nadmiernego nawodnienia organizmu. Należy zwrócić uwagę, by pacjent otrzymywał i wydalał odpowiednią ilość płynów, w celu zapobiegania powstawaniu kryształów w moczu (u pacjentów niedożywionych ryzyko krystalurii jest większe). Trimetoprim zaburza metabolizm fenylolaniny, jednak nie ma to znaczenia dla pacjentów z fenyloketonurią przestrzegających zaleceń dotyczących właściwej diety. Odnotowano związek pomiędzy stosowaniem kotrimoksazolu a występowaniem kwasicy metabolicznej, gdy wykluczono inne przyczyny jej wystąpienia. Jeżeli podejrzewa się wystąpienie kwasicy metabolicznej, zaleca się ścisłą obserwację. W trakcie leczenia kotrimoksazolem bardzo rzadko występowały przypadki ciężkiego działania toksycznego na układ oddechowy, czasami przekształcającego się w zespół ostrej niewydolności oddechowej (ARDS). Pierwszymi objawami ARDS mogą być takie objawy ze strony płuc, jak kaszel, gorączka i duszności, z jednoczesnymi objawami radiologicznymi wskazującymi na nacieki płucne oraz osłabieniem czynności płuc. W takich przypadkach należy przerwać leczenie kotrimoksazolem i zastosować odpowiednią terapię. Bardzo rzadko u pacjentów leczonych kotrimoksazolem występowały przypadki limfohistiocytozy hemofagocytowej (HLH). Jest to zagrażający życiu zespół nieprawidłowej aktywacji immunologicznej, charakteryzujący się występowaniem takich klinicznych objawów przedmiotowych i podmiotowych, jak nasilone zapalenie uogólnione (np. gorączka, hepatosplenomegalia, hipertriglicerydemia, hipofibrynogenemia, duże stężenie ferrytyny w surowicy, cytopenie i hemofagocytoza). Pacjentów z wczesnymi objawami nieprawidłowej aktywacji immunologicznej należy niezwłocznie zdiagnozować. Jeśli rozpozna się HLH, należy przerwać leczenie kotrimoksazolem. W celu odwrócenia skutków niedoboru kwasu foliowego wywołanych przez wpływ trimetoprimu na szpik kostny zaleca się zastosowanie folinianu wapnia. Lek zawiera 420 mg glikolu propylenowego w każdym 1 ml co odpowiada 2100 mg/5 ml. Jednoczesne podawanie z innymi substratami dehydrogenazy alkoholowej, takimi jak etanol może powodować działania niepożądane u dzieci w wieku poniżej 5 lat. Chociaż nie wykazano toksycznego wpływu glikolu propylenowego na rozród i rozwój potomstwa, może on przenikać do płodu i do mleka ludzkiego. Dlatego też podanie glikolu propylenowego pacjentce w ciąży lub karmiącej piersią należy rozważyć w każdym przypadku indywidualnie. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby powinni pozostawać pod kontrolą lekarza z powodu różnych działań niepożądanych przypisywanych glikolowi propylenowemu, takich jak zaburzenia czynności nerek (ostra martwica kanalików nerkowych), ostra niewydolność nerek i zaburzenia czynności wątroby. Preparat zawiera 500 mg etanolu 96% (alkoholu), w każdych 5 ml, co jest równoznaczne 12 ml piwa, 5 ml wina. Dawka 1,9 ml tego leku podana dziecku w wieku 6 tyg. i o mc. 5 kg spowoduje narażenie na etanol wynoszące 36 mg/kg mc., co może spowodować zwiększenie stężenia alkoholu we krwi o około 6,1 mg/100 ml. Dawka 15 ml tego preparatu podana dorosłemu o mc. 70 kg spowoduje narażenie na etanol wynoszące 20,5 mg/kg mc., co może spowodować zwiększenie stężenia alkoholu we krwi o około 3,4 mg/100 ml. Dla porównania, u osoby dorosłej, pijącej kieliszek wina lub 500 ml piwa, stężenie alkoholu we krwi wyniesie prawdopodobnie około 50 mg/100 ml. Ilość alkoholu w tym preparacie prawdopodobnie nie będzie miała wpływu na dorosłych i młodzież, a jego działanie u dzieci prawdopodobnie nie będzie zauważalne. Może powodować pewne działanie u młodszych dzieci, na przykład uczucie senności. Alkohol może zmieniać działanie innych leków. Jednoczesne podawanie z lekami zawierającymi, np. glikol propylenowy lub etanol może prowadzić do kumulacji etanolu i wywoływać działania niepożądane, w szczególności u małych dzieci o małej zdolności metabolicznej lub z niedojrzałością metaboliczną. Należy również wziąć pod uwagę informacje o zawartości alkoholu i glikolu propylenowego w preparacie podczas jego stosowania u osób uzależnionych od alkoholu, przyjmujących inne leki oraz u kobiet w ciąży i karmiących piersią. Preparat zawiera 34,5 mg sodu w 5 ml co odpowiada 1,73% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. Lek podaje się wyłącznie po rozcieńczeniu. Zawartość sodu pochodzącego z rozcieńczalnika powinna być brana pod uwagę w obliczeniu całkowitej zawartości sodu w przygotowanym rozcieńczeniu preparatu. W celu uzyskania dokładnej informacji dotyczącej zawartości sodu w roztworze wykorzystanym do rozcieńczenia leku, należy zapoznać się z CHPL stosowanego rozcieńczalnika.
Reklama
Trimesolphar - ciąża
Trimetoprim i sulfametoksazol przenikają przez łożysko i mogą powodować zaburzenia rozwojowe u płodu (wykazano związek między narażeniem na działanie antagonistów kwasu foliowego i występowaniem wad rozwojowych) - nie należy stosować kotrimoksazolu w ciąży, szczególnie w I trymestrze, chyba że jest to bezwzględnie konieczne. Jeśli lek stosuje się w ciąży, należy rozważyć podawanie kwasu foliowego. Unikać stosowania w zaawansowanej ciąży. Jeżeli lek podaje się matce krótko przed porodem, znaczące stężenie kotrimoksazolu utrzymuje się przez kilka dni u noworodka. Ponieważ sulfametoksazol konkuruje z bilirubiną o miejsce wiązania z albuminami osocza, u noworodka istnieje ryzyko wytrącania się bilirubiny lub nasilenia hiperbilirubinemii, z czym wiąże się teoretyczne ryzyko żółtaczki jąder podkorowych mózgu (ryzyko dotyczy szczególnie niemowląt ze zwiększonym ryzykiem hiperbilirubinemii, zwłaszcza wcześniaków oraz noworodków z niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej). Trimetoprim i sulfametoksazol przenikają do mleka kobiecego - unikać stosowania u kobiet karmiących piersią, zwłaszcza u matek niemowląt, u których występuje hiperbilirubinemia lub ryzyko jej rozwoju. Ponadto należy unikać stosowania kotrimoksazolu u niemowląt w wieku <8 tygodni, ze względu na ich skłonność do hiperbilirubinemii. Chociaż nie wykazano toksycznego wpływu glikolu propylenowego na rozród i rozwój potomstwa, może on przenikać do płodu i do mleka ludzkiego. Dlatego też podanie glikolu propylenowego pacjentce w ciąży lub karmiącej piersią należy rozważyć w każdym przypadku indywidualnie.
Reklama
Trimesolphar - efekty uboczne
Bardzo często: hiperkaliemia. Często: zakażenia grzybicze, ból głowy, nudności, biegunka, wysypka. Niezbyt często: wymioty. Bardzo rzadko: rzekomobłoniaste zapalenie jelit, leukopenia, neutropenia, trombocytopenia, agranulocytoza, niedokrwistość megaloblastyczna, niedokrwistość aplastyczna, niedokrwistość hemolityczna, methemoglobinemia, eozynofilia, plamica, hemoliza u pacjentów nadwrażliwych z niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej, zespół choroby posurowiczej, reakcje anafilaktyczne, alergiczne zapalenie mięśnia sercowego, alergiczne zapalenie naczyń przypominające chorobę Schonleina-Henocha, guzkowate zapalenie okołotętnicze, ogólnoustrojowy toczeń rumieniowaty, hipoglikemia, hiponatremia, zmniejszenie apetytu, kwasica metaboliczna, depresja, omamy, aseptyczne zapalenie opon mózgowych (szybko przemijające po odstawieniu leku, lecz w wielu przypadkach nawracające po ponownym narażeniu na kotrimoksazol lub sam trimetoprim), drgawki, zapalenie nerwów obwodowych, ataksja, szumy uszne, zawroty głowy (w tym pochodzenia błędnikowego), zapalenie błony naczyniowej oka, kaszel, duszność, nacieki w płucach (objawy we strony układu oddechowego mogą być wczesnymi objawami nadwrażliwości, która bardzo rzadko może spowodować zgon), zapalenie języka, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, zapalenie trzustki, zwiększenie stężenia aminotransferaz, zwiększenie stężenia bilirubiny, żółtaczka cholestatyczna, martwica wątroby (mogące powodować zgon), nadwrażliwość na światło, złuszczające się zapalenie skóry, obrzęk naczynioruchowy, utrzymująca się wysypka polekowa, rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona (SJS) i toksyczna nekroliza naskórka (TEN), bóle stawów, bóle mięśni, zaburzenia czynności nerek (czasami odnotowywane jako niewydolność nerek), zespół cewkowo - śródmiąższowego zapalenia nerek i błony naczyniowej oka, nerkowa kwasica cewkowa. Działania niepożądane związane z leczeniem zapalenia płuc wywołanego przez Pneumocystis jiroveci. Bardzo rzadko: ciężkie reakcje nadwrażliwości, pokrzywka, gorączka, neutropenia, trombocytopenia, podwyższona aktywność enzymów wątrobowych, hiperkaliemia, hiponatremia, rabdomioliza. Po zastosowaniu dużych dawek w leczeniu PJP odnotowywano reakcje nadwrażliwości o ciężkim przebiegu, powodujące konieczność zaprzestania leczenia kotrimoksazolem. Ciężkie reakcje nadwrażliwości stwierdzano u pacjentów z PJP po ponownym zastosowaniu kotrimoksazolu, czasami po przerwie w podawaniu trwającej kilka dni. Rabdomiolizę notowano u pacjentów ze stwierdzonym dodatnim mianem HIV, otrzymujących kotrimoksazol zapobiegawczo, lub w leczeniu PJP. W przypadku reakcji nadwrażliwości związanych z leczeniem kotrimoksazolem, dożylne podanie difenhydraminy może pozwolić na kontynuację infuzji, gdy jest stosowany w leczeniu PJP.
Trimesolphar - interakcje
Nie zaleca się jednoczesnego stosowania kotrimoksazolu i pirymetaminy w zapobieganiu malarii w dawkach > 25 mg/tydzień - ryzyko wystąpienia niedokrwistości megaloblastycznej. Kotrimoksazol stosowany z zydowudyną może zwiększać ryzyko zaburzeń hematologicznych - należy monitorować parametry hematologiczne. Stosowany u pacjentów w podeszłym wieku jednocześnie z niektórymi lekami moczopędnymi, zwłaszcza tiazydami, zwiększa ryzyko trombocytopenii (z plamicą lub bez). Stosowany z cyklosporyną podawaną po przeszczepach nerek zwiększa ryzyko przemijającego pogorszenia czynności nerek. Może nasilać przeciwzakrzepowe działanie warfaryny - zaleca się ścisłe kontrolowanie parametrów krzepnięcia. Wydłużaja T0,5 fenytoiny i nasilaja jej działanie - zaleca się ścisłą obserwację stanu pacjenta oraz oznaczanie stężenia fenytoiny we krwi. Może zwiększać stężenie digoksyny we krwi (głównie u osób w podeszłym wieku). Może nasialać działanie leków przeciwcukrzycowych pochodnych sulfonylomocznika. Trimetoprim może zwiększać ekspozycję na repaglinid, co może powodować hipoglikemię. Zwiększa o 40% (z uwagi trimetoprim) ogólny wpływ lamiwudyny na organizm (lamiwudyna nie wpływa na farmakokinetykę trimetoprimu ani sulfametoksazolu). Może zwiększać stężenie wolnej frakcji metotreksatu we krwi. Ponadto, jeżeli leczenie kotrimoksazolem uznaje się za właściwe u pacjenta, który przyjmuje inny lek z grupy antagonistów kwasu foliowego, jak metotreksat, należy rozważyć podawanie kwasu foliowego. Kotrimoksazol należy podawać ostrożnie u pacjentów stosujących jakiekolwiek inne leki, które mogą wywołać hiperkaliemię (np. inhibitory ACE, blokery receptora angiotensynowego, diuretyki oszczędzajace potas jak spironolakton). Odnotowano, że podczas jednoczesnego stosowania kotrimoksazolu i ryfampicyny po upływie tygodnia następowało skrócenie T0,5 trimetoprimu (nie przypuszcza się, aby miało to znaczenie kliniczne). Gdy trimetoprim jest podawany z lekami, które tworzą kationy w fizjologicznym pH i są częściowo wydalane przez nerki w mechanizmie czynnego wydzielania (np. prokainamid, amantadyna), może nastąpić kompetycyjne hamowanie tego procesu, powodujące zwiększenie stężenia we krwi jednego lub obu stosowanych leków. Istnieją sprzeczne kliniczne doniesienia o interakcjach pomiędzy azatiopryną i kotrimoksazolem, których wynikiem są ciężkie zaburzenia hematologiczne. Wykazano, że suplementacja kwasu foliowego zaburza skuteczność przeciwbakteryjną leku. Zaobserwowano to podczas zapobiegania i leczenia zapalenia płuc wywołanego przez Pneumocystis jirovecii. Przygotowanego roztworu do infuzji nie należy mieszać z innymi lekami ani z innymi roztworami do infuzji, poza 5% i 10% roztworem glukozy, 0,9% roztworem NaCl, roztworem Ringera lub 0,45% roztworem NaCl z 2,5% roztworem glukozy.
Trimesolphar - dawkowanie
Dożylnie. Ostre zakażenia. Dorośli i młodzież >12 lat: 2 ampułki (10 ml) co 12 h. Dzieci w wieku ≤12 lat: 30 mg sulfametoksazolu i 6 mg trimetoprimu/kg mc./dobę, podawane w 2 równych dawkach podzielonych. Dzieci w wieku 6 tyg. do 5 mies.: 1,25 ml co 12 h; od 6 mies. do 5 lat: 2,5 ml co 12 h; 6-12 lat: 5 ml co 12 h. W leczeniu szczególnie ciężkich zakażeń dawki można zwiększyć o 50%. Leczenie należy prowadzić jeszcze przez 2 dni po ustąpieniu objawów choroby, w większości przypadków konieczne jest leczenie przez co najmniej 5 dni. Zakażenie płuc wywołane przez Pneumocystis jirovecii PJP. Leczenie: 100 mg sulfametoksazolu i 20 mg trimetoprimu/kg mc./dobę, w 2 lub więcej dawkach podzielonych. Gdy tylko będzie to możliwe, pacjentowi należy podać postać doustną leku i kontynuować leczenie w sumie przez 14 dni. Celem jest osiągnięcie maksymalnego stężenia trimetoprimu w osoczu lub w surowicy ≥5 μg/ml (sprawdza się to u pacjenta po podaniu leku w infuzji w ciągu godziny). Zapobieganie: Zwykłe dawkowanie przez cały okres narażenia na ryzyko. Nokardioza. Nie ustalono standardowego dawkowania. U dorosłych stosowano 6-8 tabletek na dobę przez okres do 3 mies. (1 tabl. zawiera 400 mg sulfametoksazolu i 80 mg trimetoprimu). Toksoplazmoza. Nie ustalono odpowiedniego dawkowania. Decyzję należy podjąć na podstawie doświadczenia klinicznego. W zapobieganiu może być odpowiednie dawkowanie takie, jak w celu zapobiegania zapaleniu płuc wywołanego przez Pneumocystis jiroveci. Szczególne grupy pacjentów. U dorosłych i młodzieży w wieku >12 lat z niewydolnością nerek należy zmodyfikować dawkowanie w zależności od klirensu kreatyniny: CCr >30 ml/min: zwykła dawka; CCr 15-30 ml/min: 1/2 zwykłej dawki; CCr <15 ml/min: nie stosować. Zaleca się określanie stężenia sulfametoksazolu we krwi co 2-3 dni w próbkach pobranych po 12 h od podania leku; jeżeli całkowite stężenie sulfametoksazolu przekracza 150 µg/ml, leczenie należy przerwać do momentu zmniejszenia się stężenia do wartości <120 µg/ml. Brak danych dotyczących dzieci w wieku <12 lat z zaburzeniami czynności nerek. Brak danych dotyczących dawkowania u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Należy jednak zachować ostrożność podczas leczenia w tej grupie pacjentów, ponieważ mogą być zmiany we wchłanianiu i metabolizmie trimetoprimu i sulfametoksazolu. U pacjentów w podeszłym obserwowano niewielkie zmniejszenie klirensu nerkowego sulfametoksazolu, ale nie trimetoprimu. Sposób podania. Koncentrat do sporządzania roztworu do infuzji jest przeznaczony wyłącznie do podawania dożylnego i przed podaniem należy go rozcieńczyć (można użyć 5% i 10% roztwór glukozy, 0,9% roztwór NaCl, roztwór Ringera lub 0,45% roztwór NaCl z 2,5% roztworem glukozy). Należy stosować tylko w okresie, gdy pacjent nie może przyjmować leków doustnie, gdy należy natychmiast wdrożyć leczenie lub jeśli pacjent już otrzymuje dożylnie płyny i jednoczesne podanie leku jest wygodne. Mimo że podanie dożylne kotrimoksazolu jest przydatne u pacjentów w ciężkim stanie, może ono nie przynosić większych terapeutycznych korzyści niż postaci doustne.
Trimesolphar - uwagi
Trimetoprim może zaburzać wyniki oznaczania kreatyniny za pomocą pikrynianu (zawyża stężenie kreatyniny o ok. 10%); klirens kreatyniny zmniejsza się: wydzielanie w kanalikach nerkowych zmniejsza się z 23% do 9%, podczas gdy przesączanie kłębuszkowe pozostaje niezmienione. Może wpływać na wyniki oznaczania stopnia konkurencyjnego wiązania się metotreksatu z białkami osocza, gdy jako białka używa się bakteryjnej reduktazy dihydrofoliowej z Lactobacillus casei (nie odnotowuje się wpływu na wyniki, gdy metotreksat jest oznaczany za pomocą testu radioimmunologicznego). Przy wpływie leku na zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn należy wziąć pod uwagę profil działań niepożądanych kotrimoksazolu (np. zawroty głowy).
