Trobalt - skład
1 tabl. powl. zawiera 50 mg, 100 mg, 200 mg, 300 mg lub 400 mg retygabiny.
Reklama
Trobalt - działanie
Lek przeciwpadaczkowy. Retygabina działa głównie poprzez otwarcie kanałów potasowych w neuronach (KCNQ2 [Kv7,2] i KCNQ3 [Kv7,3]). Powoduje to stabilizację potencjału spoczynkowego błony i kontroluje podprogową pobudliwość elektryczną w neuronach, zapobiegając inicjacji serii potencjałów czynnościowych, jakie występują w napadzie padaczkowym. Retygabina jest szybko wchłaniana po podaniu doustnym, osiąga Cmax w czasie 0,5-2,5 h; biodostępność wynosi ok. 60%. W ok. 80% wiąże się z białkami osocza. Jest w znacznym stopniu metabolizowana. Duża część dawki retygabiny jest przekształcana do nieaktywnych N-glukuronidów. Retygabina jest także metabolizowana do N-acetylowanego aktywnego metabolitu - NAMR (wykazującego jednak słabsze działanie niż związek macierzysty), który ulega później glukuronidacji. Nie ma danych wskazujących na metabolizm oksydacyjny retygabiny lub NAMR w wątrobie przez enzymy cytochromu P-450. Jest wydalana z moczem (84%) i kałem (14%). T0,5 wynosi 6-10 h.
Reklama
Trobalt - wskazania
Leczenie wspomagające lekoopornych napadów padaczkowych o początku ogniskowym z wtórnym uogólnieniem lub bez wtórnego uogólnienia u pacjentów w wieku ≥18 lat z padaczką, gdy inne właściwe leczenie skojarzone okazało się niewystarczające lub nie było tolerowane.
Reklama
Trobalt - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na retygabinę lub którąkolwiek substancję pomocniczą.
Reklama
Trobalt - ostrzeżenia
Stosować ostrożnie u pacjentów z ryzykiem zatrzymania moczu; z umiarkowanymi i ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub wątroby (wskazana modyfikacja dawkowania); w podeszłym wieku (zwiększone ryzyko wystąpienia działań niepożądanych ze strony OUN, zatrzymania moczu i migotania przedsionków; wskazana modyfikacja dawkowania); z potwierdzonym wydłużeniem odstępu QT, zastoinową niewydolnością serca, przerostem komór, hipokaliemią lub hipomagnezemią, u pacjentów rozpoczynających leczenie, którzy są w wieku ≥65 lat oraz w przypadku jednoczesnego stosowania retygabiny z lekami, które wydłużają odstęp QT (zaleca się wykonanie badania EKG przed rozpoczęciem leczenia retygabiną, a u pacjentów z początkowym skorygowanym odstępem QT >440 ms, EKG należy wykonać po uzyskaniu dawki podtrzymującej). Na początku leczenia, a następnie przynajmniej co 6 mies. w trakcie leczenia retygabiną należy przeprowadzać ogólne badanie okulistyczne, obejmujące badanie ostrości wzroku, badanie w lampie szczelinowej, badanie dna oka po rozszerzeniu źrenic oraz badanie plamki żółtej za pomocą optycznej tomografii koherencyjnej (OCT) - w razie wykrycia zmian barwnikowych w obrębie siatkówki, zwyrodnienia żółtkowatego plamki żółtej lub zaburzeń widzenia, leczenie retygabiną można kontynuować jedynie po ponownej, wnikliwej ocenie stosunku korzyści do ryzyka; jeśli leczenie jest kontynuowane, pacjenta należy uważniej obserwować. Podczas terapii mogą wystąpić także zmiany barwnikowe skóry, ust lub paznokci - u pacjentów, u których wystąpiły te zmiany, leczenie preparatem można kontynuować jedynie po ponownej, wnikliwej ocenie stosunku korzyści do ryzyka. W przypadku wystąpienia zaburzeń psychicznych (splatanie, zaburzenia psychotyczne, omamy) może być konieczne przerwanie leczenia retygabiną. Ze względu na możliwość wystąpienia myśli i zachowań samobójczych, pacjentów leczonych retygabiną należy obserwować i w razie konieczności rozważyć odpowiednie leczenie.
Reklama
Trobalt - ciąża
U dzieci pacjentek stosujących leczenie przeciwpadaczkowe występowanie wad wrodzonych jest 2-3 razy częstsze, niż w populacji ogólnej. Należy rozważyć zasadność stosowania leczenia przeciwpadaczkowego w przypadku, gdy kobieta planuje zajść w ciążę. Należy unikać nagłego przerywania leczenia przeciwpadaczkowego, gdyż może to prowadzić do wystąpienia napadów drgawkowych o poważnych konsekwencjach zarówno dla matki, jak i dla nienarodzonego dziecka. Skojarzone leczenie przeciwpadaczkowe jest związane z większym ryzykiem wrodzonych wad rozwojowych płodu niż monoterapia, dlatego, jeśli to możliwe, należy stosować monoterapię. Brak wystarczających danych na temat stosowania retygabiny u kobiet w ciąży, a badania na zwierzętach są niewystarczające do oceny toksyczności reprodukcyjnej. Nie zaleca się stosowania retygabiny w ciąży ani u kobiet w wieku rozrodczym, które nie stosują antykoncepcji. Nie wiadomo, czy retygabina przenika do mleka ludzkiego. Badania na zwierzętach wykazały wydzielanie retygabiny i (lub) jej metabolitów do mleka. Decyzja co do kontynuowania lub przerwania karmienia piersią albo do kontynuowania lub przerwania leczenia retygabiną powinna zostać podjęta z uwzględnieniem korzyści związanych z karmieniem piersią dla dziecka oraz korzyści z leczenia retygabiną dla matki.
Reklama
Trobalt - efekty uboczne
Bardzo często: zmiany zabarwienia tkanek oka, w tym siatkówki - obserwowane po kilkuletnim leczeniu (niektórym z tych zmian towarzyszyło pogorszenie widzenia), zasinienie (niebieskoszare zabarwienie) paznokci, ust i (lub) skóry - zazwyczaj po zastosowaniu dużych dawek i po kilkuletnim leczeniu, zawroty głowy, senność, uczucie zmęczenia. Często: podwójne widzenie, nieostre widzenie, nabyte zwyrodnienie żółtkowate plamki żółtej, zwiększenie masy ciała, zwiększenie łaknienia, stan splątania, zaburzenia psychotyczne, omamy, dezorientacja, lęk, amnezja, afazja, zaburzenia koordynacji, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, parestezje, drżenia, zaburzenia równowagi, zaburzenia pamięci, dysfazja, zaburzenia wymowy, zaburzenia uwagi, zaburzenia chodu, drgawki kloniczne, nudności, zaparcia, niestrawność, suchość w jamie ustnej, zwiększenie wyników badań czynnościowych wątroby, dyzuria, trudności z rozpoczęciem oddawania moczu, krwiomocz, nieprawidłowe zabarwienie moczu, osłabienie, złe samopoczucie, obrzęki obwodowe. Niezbyt często: hipokinezja, zaburzenia połykania, wysypka skórna, nadmierna potliwość, zatrzymanie moczu, kamica nerkowa.
Trobalt - interakcje
Retygabina powoduje niewielkie (8-18%) zwiększenie wartości AUC digoksyny, nie stwierdzono znaczącej zmiany Cmax digoksyny - dostosowanie dawki digoksyny nie jest konieczne. Może wydłużać czas znieczulenia indukowanego przez niektóre leki znieczulające, np. tiopental sodu. Nie wywiera klinicznie istotnego wpływu na stężenia minimalne następujących leków przeciwpadaczkowych: karbamazepiny, klobazamu, klonazepamu, gabapentyny, lamotryginy, lewetyracetamu, okskarbazepiny, fenobarbitalu, fenytoiny, pregabaliny, topiramatu, walproinianu, zonisamidu. Lamotrygina, lewetiracetam, okskarbazepina, topiramat oraz walproinian nie wpływają na farmakokinetykę retygabiny. Induktory cytochromu P-450: fenytoina, karbamazepina, fenobarbital nie wpływają na klirens retygabiny; jednakże badania w stanie stacjonarnym na ograniczonej liczbie pacjentów wykazały, że fenytoina może zmniejszać ogólnoustrojową ekspozycję na retygabinę o 35%, a karbamazepina o 33%. Nie stwierdzono klinicznie istotnego wpływu retygabiny w dawkach do 750 mg/dobę na farmakokinetykę estrogenowego (etynyloestradiol) ani progestagenowego (noretyndron) składnika doustnych środków antykoncepcyjnych. Nie stwierdzono klinicznie istotnego wpływu małych dawek dwuskładnikowych środków antykoncepcyjnych na farmakokinetykę retygabiny. Spożywanie alkoholu równocześnie z przyjmowaniem retygabiny może nasilać działania niepożądane dotyczące wzroku (obserwowano nasilenie nieostrego widzenia).
Trobalt - dawkowanie
Doustnie. Dorośli: początkowo 100 mg 3 razy na dobę. Następnie całkowitą dawkę dobową należy zwiększać maksymalnie o 150 mg co tydzień, aż do uzyskania skutecznej dawki podtrzymującej wynoszącej 600-1200 mg na dobę. Maksymalna całkowita dawka podtrzymująca wynosi 1200 mg/dobę. Nie ustalono bezpieczeństwa ani skuteczności dawek >1200 mg/dobę. W przypadku pominięcia jednej dawki lub więcej, zaleca się przyjąć dawkę pojedynczą tak szybko, jak to będzie możliwe; po przyjęciu pominiętej dawki należy zachować odstęp co najmniej 3 h przed przyjęciem kolejnej dawki, a następnie należy powrócić do normalnego schematu przyjmowania leku. Podczas odstawiania retygabiny, dawkę należy stopniowo zmniejszać przez okres co najmniej 3 tyg., chyba że względy bezpieczeństwa wymagają szybkiego zaprzestania leczenia. Szczególne grupy pacjentów. Nie jest konieczne dostosowanie dawek u pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby (5-6 wg Child-Pugh) lub z łagodnymi zaburzeniami czynności nerek (CCr 50-80 ml/min). U pacjentów z umiarkowaną lub ciężką niewydolnością wątroby (≥7 wg Child-Pugh) lub z umiarkowaną lub ciężką niewydolnością nerek (CCr <50 ml/min) należy zmniejszyć dawkę początkową i podtrzymującą o 50% (całkowita początkowa dawka dobowa wynosi 150 mg i zaleca się, aby w okresie stopniowego zwiększania dawki całkowitą dawkę dobową zwiększać o 50 mg co tydzień do maksymalnej całkowitej dawki dobowej 600 mg na dobę). Pacjenci ze schyłkowym stadium choroby nerek poddawani hemodializie powinni w dniu dializy jak zwykle przyjąć 3 dawki leku, dodatkowo zaleca się przyjęcie pojedynczej uzupełniającej dawki niezwłocznie po hemodializie; jeśli pod koniec dializy u pacjenta wystąpią przełomowe napady drgawkowe, należy rozważyć podawanie dodatkowej uzupełniającej dawki leku na początku kolejnych zabiegów dializy. U pacjentów w podeszłym wieku zaleca się zmniejszenie dawek początkowej i podtrzymującej - całkowita początkowa dawka dobowa wynosi 150 mg na dobę i w okresie stopniowego zwiększania dawki dawkę dobową należy zwiększać maksymalnie o 150 mg co tydzień; dawki >900 mg/dobę nie są zalecane. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności retygabiny u dzieci <18 rż.; brak zaleceń dotyczących dawkowania. Sposób podania. Dawkę dobową retygabiny należy przyjmować w 3 dawkach podzielonych. Można przyjmować z pokarmem lub bez pokarmu. Tabletki należy połykać w całości; nie należy ich rozgryzać, kruszyć ani dzielić.
Trobalt - uwagi
Lek może powodować zawroty głowy, senność oraz zaburzenia widzenia - nie zaleca się prowadzenia pojazdów ani obsługiwania maszyn, do czasu poznania indywidualnej reakcji na lek. Retygabina może zawyżać wyniki oznaczeń laboratoryjnych stężenia bilirubiny, zarówno w surowicy, jak i w moczu.
