Vagifem - skład
1 tabl. dopochwowa zawiera 10 µg estradiolu (w postaci półwodzianu).
Reklama
Vagifem - działanie
Preparat zawierający estrogen - 17β-estradiol - identyczny z ludzkim endogennym estradiolem, w postaci tabletek do stosowania dopochwowego. Endogenny estradiol wpływa na rozwój i zachowanie pierwszo- i drugorzędowych żeńskich cech płciowych. Działa za pośrednictwem szeregu receptorów estrogenowych, kompleks receptor-hormon steroidowy przyłącza się do komórkowego DNA i indukuje syntezę specyficznych białek. Dojrzewanie komórek nabłonka pochwy jest zależne od estrogenów. Estrogeny powodują zwiększenie liczby komórek w warstwie powierzchownej i pośredniej oraz zmniejszenie liczby komórek warstwy podstawnej w wymazie z pochwy. Estrogeny utrzymują pH w pochwie na prawidłowym poziomie (4,5) co zapewnia prawidłową florę bakteryjną pochwy. Estrogeny dobrze wchłaniają się przez skórę, błony śluzowe i z przewodu pokarmowego. Po podaniu dopochwowym estradiol nie podlega efektowi pierwszego przejścia. Estrogeny ulegają dystrybucji w całym organizmie, a ich duże stężenia są stwierdzane w narządach docelowych działania hormonów płciowych. Większość estrogenów krążących we krwi jest związana z globuliną wiążącą hormony płciowe (SHBG) i albuminami. Przemiany metaboliczne estrogenów odbywają się głównie w wątrobie. Estradiol ulega odwracalnej przemianie do estronu, a oba te hormony mogą następnie ulegać przemianie do estriolu, który jest głównym metabolitem estrogenów stwierdzanym w moczu. U kobiet po menopauzie znaczna część krążących we krwi estrogenów znajduje się w postaci siarczanów powstałych w wyniku reakcji sprzęgania (szczególnie w dużych ilościach występuje siarczan estronu) - pula ta stanowi krążący rezerwuar substratów wykorzystywanych do tworzenia aktywniejszych biologicznie estrogenów. Estradiol, estron i estriol wydalane są z moczem w postaci nieskoniugowanej i w postaci glukuronidów i siarczanów.
Reklama
Vagifem - wskazania
Leczenie zanikowego zapalenia pochwy spowodowanego niedoborem estrogenów u kobiet w okresie pomenopauzalnym. Doświadczenie w leczeniu kobiet w wieku powyżej 65 lat jest ograniczone.
Reklama
Vagifem - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Rozpoznanie, występowanie w przeszłości lub podejrzenie raka piersi. Rozpoznanie, występowanie w przeszłości lub podejrzenie estrogenozależnych guzów złośliwych (np. raka endometrium). Niezdiagnozowane krwawienia z narządów płciowych. Nieleczona hiperplazja endometrium. Przebyta lub czynna idiopatyczna żylna choroba zakrzepowo-zatorowa (zakrzepica żył głębokich, zatorowość płucna). Rozpoznane zaburzenia ze skłonnością do zakrzepicy (np. niedobór białka C, białka S lub antytrombiny). Czynna lub przebyta niedawno choroba zakrzepowo-zatorowa naczyń tętniczych (np. dusznica bolesna, zawał mięśnia sercowego). Ostra choroba wątroby lub choroba wątroby występująca w przeszłości, o ile wyniki prób wątrobowych nie wróciły do wartości prawidłowych. Porfiria.
Reklama
Vagifem - ostrzeżenia
Przed rozpoczęciem leczenia preparatem powinny zostać wyleczone wszystkie zakażenia pochwy. Przynajmniej raz w roku należy przeprowadzić dokładną ocenę korzyści z leczenia do ryzyka i kontynuować HTZ tak długo, jak korzyści z leczenia przewyższają ryzyko związane z jej stosowaniem. Przed rozpoczęciem lub ponownym włączeniem leczenia hormonalnego należy zebrać pełen wywiad lekarski, w tym wywiad rodzinny. Badanie fizykalne (łącznie z badaniem narządów miednicy i piersi) powinno być wykonywane z uwzględnieniem informacji zebranych podczas wywiadu oraz przeciwwskazań i ostrzeżeń dotyczących stosowania. W trakcie leczenia, należy przeprowadzać okresowe badania lekarskie, dostosowując ich częstość i rodzaj do konkretnego przypadku. Badania diagnostyczne, w tym odpowiednią diagnostykę obrazową np. mammografię należy przeprowadzać według ogólnie przyjętego schematu badań przesiewowych dostosowując go do indywidualnych potrzeb. Jeśli którykolwiek z niżej wymienionych stanów występuje u pacjentki obecnie, występował w przeszłości lub nasilił się w czasie ciąży lub wcześniejszego leczenia hormonalnego, pacjentka wymaga wnikliwej obserwacji (stany te mogą wystąpić ponownie lub nasilić się w trakcie leczenia estrogenami): mięśniaki gładkokomórkowe (włókniakomięśniaki macicy) lub endometrioza; czynniki zwiększające ryzyko wystąpienia choroby zakrzepowo-zatorowej; czynniki ryzyka guzów estrogenozależnych, np. występowanie raka piersi u krewnych pierwszego stopnia; nadciśnienie tętnicze; choroby wątroby (np. gruczolak wątroby); cukrzyca z lub bez powikłań naczyniowych; kamica żółciowa; migrena lub (silne) bóle głowy; toczeń rumieniowaty układowy; hiperplazja endometrium w wywiadzie; padaczka; astma; otoskleroza. Ze względu na małą ekspozycję ogólnoustrojową podczas leczenia preparatem ponowne wystąpienie lub nasilenie się wyżej wymienionych stanów jest mniej prawdopodobne, niż podczas ogólnoustrojowego stosowania estrogenów. Leczenie należy przerwać w przypadku wystąpienia: żółtaczki lub pogorszenia czynności wątroby; istotnego zwiększenia ciśnienia tętniczego krwi; napadów bólów głowy o charakterze migrenowym; ciąży. Kobiety z zachowaną macicą i nieprawidłowymi krwawieniami o nieznanej etiologii oraz kobiety z zachowaną macicą, które wcześniej były leczone estrogenami w monoterapii przed rozpoczęciem leczenia preparatem powinny być dokładnie zbadane w celu wykluczenia hiperstymulacji/nowotworu złośliwego endometrium. U kobiet z zachowaną macicą, ryzyko wystąpienia hiperplazji i raka endometrium wzrasta w przypadku stosowania estrogenów w monoterapii przez długi czas. W przypadku stosowania preparatów zawierających estrogen do stosowania dopochwowego, gdzie ogólnoustrojowa ekspozycja na estrogen pozostaje w zakresie odpowiednim dla okresu pomenopauzalnego, dodatkowe stosowanie progestagenu nie jest zalecane. Bezpieczeństwo endometrium w przypadku długoterminowego (dłużej niż 1 rok) lub ponownego stosowania estrogenu miejscowo dopochwowo jest nieokreślone. Dlatego też, w przypadku ponownego zastosowania preparatu leczenie powinno być kontrolowane przynajmniej raz w roku, ze zwróceniem szczególnej uwagi na jakiekolwiek objawy hiperplazji lub raka endometrium. Terapia zastępcza estrogenem nie powinna być stosowana dłużej niż 1 rok bez wykonania dodatkowego badania lekarskiego, w tym badania ginekologicznego. Jeśli w dowolnym momencie leczenia pojawi się krwawienie lub plamienie, przyczynę należy zdiagnozować. Może to oznaczać konieczność wykonania biopsji endometrium w celu wykluczenia nowotworu złośliwego endometrium. Stymulacja estrogenami stosowanymi w monoterapii może prowadzić do zmian przednowotworowych lub nowotworowych w przetrwałych ogniskach endometriozy - zaleca się szczególną ostrożność podczas stosowania leku u kobiet po histerektomii wykonanej z powodu endometriozy w szczególności, jeśli przetrwały u nich ogniska endometriozy. Istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia raka piersi u kobiet stosujących złożoną terapię estrogenowo-progestagenową i możliwe, że także wyłącznie estrogenową HTZ ogólnoustrojowo, (ryzyko zależy od okresu stosowania HTZ). Zwiększone ryzyko występuje przez kilka lat stosowania leczenia, natomiast powraca do poziomu wyjściowego w ciągu kilku lat (maks. 5 lat) po zakończeniu leczenia. U kobiet przyjmujących wyłącznie estrogenową HTZ ogólnoustrojowo, istnieje nieznacznie zwiększone ryzyko wystąpienia raka jajnika w ciągu 5 lat stosowania (ryzyko zmniejsza się po odstawieniu leku). Stosowanie ogólnoustrojowej HTZ jest związane z 1,3-3 krotnym zwiększeniem ryzyka rozwoju żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (ŻChZZ), tj. zakrzepicy żył głębokich lub zatorowości płucnej. Prawdopodobieństwo wystąpienia tego typu zaburzeń jest większe w 1. roku stosowania HTZ. Czynniki ryzyka ŻChZZ to: ogólnoustrojowe stosowanie estrogenów, starszy wiek, duże zabiegi chirurgiczne, długotrwałe unieruchomienie, otyłość (wskaźnik masy ciała, WMC>30 kg/m2), ciąża/okres poporodowy, toczeń rumieniowaty układowy (SLE) i nowotwór. Nie ma zgodnego poglądu o możliwym wpływie żylaków na ŻChZZ. W okresie pooperacyjnym należy rozważyć zastosowanie leczenia profilaktycznego w celu zapobiegania ŻChZZ. Zaleca się okresowe odstawienie HTZ na 4-6 tyg. przed operacją w przypadku, gdy długotrwałe unieruchomienie jest związane z planową operacją. Leczenia nie należy wznawiać do czasu, aż pacjentka odzyska pełną zdolność ruchową. U kobiet bez ŻChZZ w wywiadzie, ale z zakrzepicą w wywiadzie u krewnych pierwszego stopnia w młodym wieku, może zostać zaproponowane badanie przesiewowe po starannym rozważeniu jego ograniczeń. U kobiet stosujących przewlekle leczenie przeciwzakrzepowe konieczne jest dokładne rozważenie stosunku korzyści do ryzyka zastosowania HTZ. Jeśli ŻChZZ rozwinie się po rozpoczęciu leczenia, lek należy odstawić. Pacjentka powinna natychmiast skontaktować się z lekarzem, w przypadku podejrzenia objawów mogących świadczyć o chorobie zakrzepowo-zatorowej (np. bolesny obrzęk nóg, nagły ból w klatce piersiowej, duszność). Wykazano brak zwiększenia ryzyka wystąpienia choroby naczyń wieńcowych u kobiet po histerektomii stosujących ogólnoustrojową terapię wyłącznie estrogenami. Ogólnoustrojowa terapia wyłącznie estrogenami związana jest z 1,5-krotnym wzrostem ryzyka wystąpienia udaru niedokrwiennego mózgu. Stosowanie estrogenów może powodować retencję płynów i dlatego pacjentki z chorobami serca lub nerek należy dokładnie obserwować. Kobiety z występującą wcześniej hipertrójglicerydemią powinny być ściśle monitorowane podczas stosowania estrogenów lub preparatów złożonych w HTZ z uwagi na rzadkie przypadki znacznie zwiększonego stężenia trójglicerydów w osoczu, które może prowadzić do zapalenia trzustki. HTZ nie poprawia funkcji poznawczych. Istnieje zwiększone ryzyko demencji u kobiet rozpoczynających ciągłą terapię złożoną lub wyłącznie estrogenową HTZ w wieku powyżej 65 lat. Zastosowanie dopochwowego aplikatora może spowodować niewielkie miejscowe uszkodzenie, szczególnie u kobiet z ciężkimi zmianami zanikowymi pochwy. Dowody odnośnie ryzyka związanego ze stosowaniem HTZ w leczeniu przedwczesnej menopauzy są ograniczone. Z powodu niskiego poziomu całkowitego ryzyka u młodszych kobiet, stosunek korzyści do ryzyka może być u nich bardziej korzystny niż u starszych kobiet.
Reklama
Vagifem - ciąża
Stosowanie preparatu nie jest wskazane w ciąży i w czasie karmienia piersią. Wyniki większości aktualnych badań epidemiologicznych, w których doszło do nieumyślnego narażenia płodu na działanie estrogenów wskazują na brak działania teratogennego lub toksycznego na płód.
Reklama
Vagifem - efekty uboczne
Zagrożenia związane z ogólnoustrojowym stosowaniem HTZ (w mniejszym stopniu dotyczące preparatów do stosowania dopochwowego, gdzie ogólnoustrojowa ekspozycja na estrogen pozostaje w zakresie odpowiednim dla okresu pozamenopauzalnego). Często: ból głowy, ból brzucha, krwawienie z dróg rodnych, upławy lub dyskomfort. Niezbyt często: grzybicze zapalenie sromu i pochwy, nudności, wysypka, zwiększenie masy ciała, uderzenia gorąca, nadciśnienie tętnicze. Bardzo rzadko: działania niepożądane zależne od estrogenu (ból piersi, obrzęki obwodowe, krwawienia pomenopauzalne) - najczęściej w początkowym okresie leczenia. Po wprowadzeniu preparatu do obrotu obserwowano: rak piersi, rak endometrium; uogólnione reakcje nadwrażliwości (np. reakcje anafilaktyczne/wstrząs anafilaktyczny); retencja płynów; bezsenność; nasilenie migreny; zakrzepica żył głębokich; biegunka; pokrzywka, wysypka rumieniowa, swędząca wysypka, świąd narządów płciowych; hiperplazja endometrium, podrażnienie pochwy, ból pochwy, pochwica, owrzodzenia pochwy; brak skuteczności leku; zwiększenie masy ciała, zwiększenie stężenia estrogenu we krwi. Inne działania niepożądane były zgłaszane w związku z ogólnoustrojowym stosowaniem estrogenów/progestagenów (ryzyko oszacowano na podstawie ogólnoustrojowej ekspozycji i nie wiadomo w jakim stopniu dotyczy to stosowania miejscowego): kamica żółciowa; ostuda, rumień wielopostaciowy, rumień guzowaty, choroba Schonleina-Henocha; prawdopodobna demencja w wieku powyżej 65 lat. Stosowanie ogólnoustrojowej HTZ wiąże się z nieznacznie zwiększonym ryzykiem rozpoznania nowotworu jajnika, żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej oraz udaru niedokrwiennego. Powyższe działania niepożądane w mniejszym stopniu dotyczą preparatów zawierających estrogen do stosowania dopochwowego, gdzie ogólnoustrojowa ekspozycja na estrogen pozostaje w zakresie odpowiednim dla okresu pomenopauzalnego.
Vagifem - interakcje
W związku z dopochwową drogą podania leku oraz niewielkim wchłanianiem ogólnoustrojowym, jest mało prawdopodobne, że preparat spowoduje wystąpienie klinicznie istotnych interakcji leków. Należy wziąć jednak pod uwagę interakcje z innymi miejscowymi metodami leczenia stosowanymi dopochwowo.
Vagifem - dawkowanie
Dopochwowo, przy użyciu aplikatora. W przypadku stosowania preparatów zawierających estrogen do stosowania dopochwowego, gdzie ogólnoustrojowa ekspozycja na estrogen pozostaje w zakresie odpowiednim dla okresu pomenopauzalnego, dodatkowe stosowanie progestagenu nie jest zalecane. Preparat może być stosowany u kobiet z zachowaną macicą jak i po histerektomii. Dawka początkowa: 1 tabl. na dobę przez 2 tyg. Dawka podtrzymująca: 1 tabl. 2 razy w tyg. Leczenie można rozpocząć w dowolnym dniu. Jeśli dawka została pominięta należy ją przyjąć tak szybko, jak to jest możliwe, unikać stosowania podwójnej dawki leku. Należy stosować najniższą dawkę skuteczną przez możliwie najkrótszy czas.
Vagifem - uwagi
Estrogeny powodują zwiększenie stężenia globuliny wiążącej hormon tarczycy (TBG). Prowadzi to do zwiększenia całkowitego stężenia wolnego (niezwiązanego) hormonu tarczycy, mierzonego za pomocą takich parametrów jak jod związany z białkiem (PBI), stężenie T4 (oceniane metodą chromatografii kolumnowej lub radioimmunologiczną) lub T3 (oceniane metodą radioimmunologiczną). Wychwyt T3 na żywicy jest zmniejszony, co odzwierciedla zwiększenie TBG. Stężenie niezwiązanego T3 i T4 pozostaje bez zmian. Zwiększenie stężenia w osoczu innych białek wiążących, np. globuliny wiążącej kortykostroidy (CBG), globuliny wiążącej hormony płciowe (SHBG), prowadzi do zwiększenia, odpowiednio, stężenia wolnych kortykosteroidów i hormonów płciowych. Stężenie niezwiązanych lub czynnych biologicznie hormonów pozostaje bez zmian. Stężenie innych białek osocza może być zwiększone (substraty układu angiotensynogen/renina, α-1-antytrypsyna, ceruloplazmina). Minimalne ogólnoustrojowe wchłanianie estradiolu podczas podawania miejscowo dopochwowo prawdopodobnie skutkuje mniejszym wpływem na wiążące białka osocza w porównaniu z ogólnoustrojowym stosowaniem hormonów.
