Valcyte

Valcyte - skład

1 tabl. powl. zawiera 450 mg walgancyklowiru (w postaci chlorowodorku).

Reklama

Valcyte - działanie

Walgancyklowir jest L-walilowym estrem (prolekiem) gancyklowiru, który jest syntetycznym analogiem 2`-deoksyguanozyny i w warunkach in vitro i in vivo hamuje replikację herpeswirusów. Do wrażliwych na walgancyklowir wirusów należą: wirus cytomegalii (HCMV), wirus opryszczki pospolitej typu 1 i 2 (HSV-1 i HSV-2), ludzki wirus opryszczki typu 6, 7 i 8 (HHV-6, HHV-7 i HHV-8), wirus Epsteina-Barr (EBV), wirus ospy wietrznej i półpaśca (VZV) i wirus zapalenia wątroby typu B (HBV). W komórkach zakażonych CMV gancyklowir jest początkowo fosforylowany do monofosforanu przez wirusową kinazę białkową pUL97. Dalsza fosforylacja z udziałem kinaz komórkowych prowadzi do powstania trifosforanu gancyklowiru, który podlega następnie powolnemu metabolizmowi wewnątrzkomórkowemu. Ponieważ fosforylacja zależy w znacznym stopniu od kinazy wirusowej, fosforylacja gancyklowiru ma miejsce przede wszystkim w komórkach zakażonych przez wirusy. Wirusostatyczne działanie gancyklowiru jest wynikiem hamowania syntezy DNA wirusa przez kompetycyjne zahamowanie wbudowywania trifosforanu deoksyguanozyny do łańcucha DNA wirusa z udziałem polimerazy DNA oraz przez wbudowywanie trifosforanu gancyklowiru do DNA wirusa, powodujące zahamowanie lub znaczne ograniczenie wydłużania łańcucha wirusowego DNA. Walgancyklowir dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego i jest szybko oraz w znacznym stopniu metabolizowany z udziałem esteraz jelitowych i wątrobowych do gancyklowiru. Biodostępność gancyklowiru powstałego z walgancyklowiru wynosi ok. 60%, a ekspozycja na powstały gancyklowir jest podobna do uzyskanej po dożylnym podaniu gancyklowiru. Podanie walgancyklowiru z pożywieniem zwiększa AUC i C_max gancyklowiru, ponadto zmniejsza się zmienność międzyosobnicza ekspozycji na gancyklowir. Gancyklowir wiąże się z białkami osocza w 1-2%. Walgancyklowir jest szybko i w znacznym stopniu metabolizowany do gancyklowiru; nie wykryto żadnych innych metabolitów. Wydalanie zachodzi  przez nerki w procesie przesączania kłębuszkowego i aktywnego wydzielania kanalikowego, w postaci gancyklowiru. U pacjentów z zakażeniem HIV i CMV T_0,5 gancyklowiru powstałego z walgancyklowiru wynosi 4,1 ±0,9 h.

Reklama

Valcyte - wskazania

Początkowe i podtrzymujące leczenie cytomegalowirusowego (CMV) zapalenia siatkówki u dorosłych pacjentów z zespołem nabytego niedoboru odporności (AIDS). Zapobieganie chorobie CMV u niezakażonych wirusem cytomegalii dorosłych i dzieci (w wieku od urodzenia do 18 lat), którzy otrzymali przeszczepiany narząd miąższowy od dawcy zakażonego CMV.

Reklama

Valcyte - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na walgancyklowir, gancyklowir lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Okres karmienia piersią.

Reklama

Valcyte - ostrzeżenia

Ponieważ budowa chemiczna gancyklowiru jest podobna do acyklowiru i pencyklowiru, może wystąpić nadwrażliwość krzyżowa na te substancje. Dlatego należy zachować ostrożność przepisując produkt Valcyte pacjentom ze znaną nadwrażliwością na acyklowir lub pencyklowir (lub ich proleki, odpowiednio walacyklowir lub famcyklowir). Ze względu na ryzyko wystąpienia ciężkich zaburzeń hematologicznych, nie należy rozpoczynać leczenia walgancyklowirem, jeśli bezwzględna liczba neutrofili  jest mniejsza niż 500/µl lub liczba płytek krwi jest mniejsza niż 25 000/µl lub stężenie hemoglobiny jest mniejsze niż 8 g/dl. Jeśli stosowanie zapobiegawcze przedłuża się ponad 100 dni, należy wziąć pod uwagę ryzyko wystąpienia leukopenii i neutropenii. Lek należy stosować ostrożnie u pacjentów z uprzednio występującym niedoborem krwinek lub przebytym w przeszłości polekowym niedoborem krwinek oraz u pacjentów poddawanych radioterapii. W czasie leczenia zaleca się ścisłą i regularną kontrolę wzoru odsetkowego krwinek i liczby płytek. Dokładniejsza kontrola parametrów hematologicznych może być wskazana u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek i dzieci, nie rzadziej niż przy każdej wizycie w ośrodku transplantacyjnym. Jeśli rozwinie się ciężka leukopenia, neutropenia, niedokrwistość i (lub) małopłytkowość, zaleca się zastosowanie czynników krwiotwórczych i (lub) przerwanie podawania leku. Ze względu na duże różnice biodostępności między walgancyklowirem a gancyklowirem zaleca się ścisłe przestrzeganie ustalonego dawkowania w czasie rozpoczynania kuracji, w czasie zmiany leczenia początkowego na podtrzymujące oraz w czasie ewentualnej zmiany leczenia doustnego gancyklowirem na walgancyklowir. U pacjentów z zaburzoną czynnością nerek dawkowanie należy zmodyfikować w zależności od CCr; leku nie należy stosować u pacjentów poddawanych hemodializie. Nie należy stosować leku jednocześnie z imipenem i cylastatyną, chyba że potencjalne korzyści przewyższają ryzyko. Pacjentów, u których lek stosowany jest równocześnie z dydanozyną, lekami o znanym działaniu mielosupresyjnym (np. zydowudyną) lub substancjami zaburzającymi czynność nerek, należy uważnie kontrolować, czy nie mają objawów dodatkowego działania toksycznego. Doświadczenie dotyczące stosowania leku w zapobieganiu chorobie wywołanej przez CMV u pacjentów po przeszczepieniu płuc i jelit jest ograniczone.

Reklama

Valcyte - ciąża

Przed rozpoczęciem leczenia konieczne jest poinformowanie pacjenta o możliwym działaniu szkodliwym na płód. Lek może być teratogenny i karcinogenny dla człowieka i może powodować wady wrodzone i nowotwory. Jeśli pacjentka jest w wieku rozrodczym, należy ją poinformować o konieczności stosowania skutecznych metod antykoncepcji w okresie leczenia i przez co najmniej 30 dni po zakończeniu leczenia. Jeśli pacjentem jest mężczyzna, należy go poinformować, że w okresie leczenia i przez co najmniej 90 dni po jego zakończeniu konieczne jest stosowanie mechanicznych metod antykoncepcji, chyba że jest pewne, że partnerka nie zajdzie w ciążę. Leku nie należy podawać kobietom w ciąży, chyba że korzyść terapeutyczna dla matki przewyższa ryzyko uszkodzenia płodu. Nie stosować w okresie karmienia piersią. Płodność. Na podstawie badań klinicznych i nieklinicznych, uważa się za prawdopodobne, że gancyklowir (i walgancyklowir) może powodować przejściowe lub stałe zahamowanie spermatogenezy u ludzi.

Reklama

Valcyte - efekty uboczne

Bardzo często: zakażenia drożdżakowe (w tym kandydoza jamy ustnej), neutropenia, niedokrwistość, zmniejszony apetyt, ból głowy, kaszel, duszność, biegunka, nudności, wymioty, ból brzucha, zapalenie skóry, gorączka, zmęczenie. Często: posocznica, grypa, zakażenie układu moczowego, zapalenie tkanki łącznej, trombocytopenia, leukopenia, pancytopenia, nadwrażliwość, zmniejszenie masy ciała, depresja, stan splątania, lęk, bezsenność, neuropatia obwodowa, zawroty głowy, parestezje, osłabienie czucia, napady drgawkowe, zaburzenia odczuwania smaku, zaburzenia widzenia, odklejenie siatkówki, zmętnienia w ciele szklistym, ból oka, zapalenie spojówek, obrzęk plamki żółtej, ból ucha, nadciśnienie tętnicze, niestrawność, wzdęcia z oddawaniem wiatrów, ból w nadbrzuszu, zaparcia, owrzodzenie jamy ustnej, utrudnione połykanie, rozdęcie brzucha, zapalenie trzustki, zwiększenie aktywności AlAT i/ lub AspAT, zwiększenie aktywności fosfatazy alkalicznej we krwi, zaburzenia czynności wątroby, zapalenie skóry, poty nocne, świąd, wysypka, łysienie, bóle pleców, bóle mięśni, bóle stawów, skurcze mięśni, zaburzenie czynności nerek, zmniejszenie klirensu kreatyniny, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, zmęczenie, ból, dreszcze, złe samopoczucie, osłabienie. Niezbyt często: niewydolność szpiku kostnego, pobudzenie, zaburzenia psychotyczne, zaburzenia myślenia, omamy, drżenie, głuchota, arytmia, suchość skóry, pokrzywka, niewydolność nerek, krwiomocz, bezpłodność mężczyzn, ból w klatce piersiowej. Rzadko: niedokrwistość aplastyczna, agranulocytoza, granulocytopenia, reakcje anafilaktyczne. Ciężką neutropenię (<500 neutrofili/µl) obserwuje się częściej u leczonych walgancyklowirem pacjentów z AIDS z zapaleniem siatkówki wywołanym przez CMV niż u pacjentów otrzymujących walgancyklowir po przeszczepieniu narządu miąższowego. Ciężka trombocytopenia może być związana z krwawieniem zagrażającym życiu. Odwarstwienie siatkówki opisywano tylko u pacjentów z AIDS leczonych walgancyklowirem z powodu cytomegalowirusowego zapalenia siatkówki. Dzieci i młodzież. Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi były biegunka, nudności, neutropenia, leukopenia i niedokrwistość. Ogólny profil bezpieczeństwa po przeszczepieniu narządu miąższowego u dzieci był podobny jak u dorosłych. Neutropenię zgłaszano nieco częściej w dwóch badaniach klinicznych u dzieci po przeszczepieniu narządu miąższowego, niż u dorosłych, jednak u dzieci i młodzieży nie było związku między występowaniem neutropenii a częstością zdarzeń niepożądanych związanych z zakażaniami. U dzieci po przeszczepieniu nerki, wydłużenie stosowania zapobiegawczego do 200 dni nie było związane z ogólnym zwiększeniem się częstości zdarzeń niepożądanych. Częstość ciężkiej neutropenii (<500 neutrofili/µl) była większa u dzieci po przeszczepieniu nerki leczonych do 200. dnia niż u dzieci leczonych do 100. dnia oraz w porównaniu do dorosłych biorców nerki leczonych do 100. dnia lub do 200. dnia. Dostępne są jedynie ograniczone dane dotyczące noworodków i niemowląt z objawowym wrodzonym zakażeniem CMV leczonych walgancyklowirem, jednak bezpieczeństwo stosowania wydaje się być spójne ze znanym profilem bezpieczeństwa walgancyklowiru i gancyklowiru.

Valcyte - interakcje

Nie przeprowadzono badań in vivo dotyczących interakcji leków z walgancyklowirem. Ponieważ walgancyklowir jest szybko i w znacznym stopniu metabolizowany do gancyklowiru, oczekuje się, że interakcje walgancyklowiru z innymi lekami będą podobne do obserwowanych w przypadku gancyklowiru. Zgłaszano występowanie drgawek u pacjentów, u których równocześnie z gancyklowirem podawano imipenem z cylastatyną. Leków tych nie należy stosować równocześnie, chyba że potencjalne korzyści przeważają ryzyko. Równoczesne stosowanie probenecydu i doustnej postaci gancyklowiru prowadziło do istotnego statystycznie zmniejszenia wartości klirensu nerkowego gancyklowiru (o 20%), a tym samym do istotnego statystycznie zwiększenia całkowitego wpływu leku na organizm (o 40%). Zmiany te wynikają z interakcji, w której dwie substancje współzawodniczą w procesie wydzielania kanalikowego w nerkach. Dlatego należy uważnie obserwować, czy u pacjentów otrzymujących równocześnie probenecyd i walgancyklowir nie występują objawy toksyczności gancyklowiru. Nie obserwowano klinicznie istotnych interakcji farmakokinetycznych po równoczesnym podaniu trimetoprimu i doustnej postaci gancyklowiru. Pomimo to istnieje możliwość nasilenia się toksyczności, ponieważ obie substancje hamują czynność szpiku kostnego. Dlatego równocześnie stosować te substancje można tylko wtedy, gdy potencjalne korzyści przewyższają ryzyko. Ze względu na to, że zarówno mykofenolan mofetylu (MMF), jak i gancyklowir mogą spowodować wystąpienie neutropenii i leukopenii, należy kontrolować, czy u pacjenta nie występują nasilone objawy toksyczności. Nie obserwowano klinicznie istotnych interakcji po równoczesnym podaniu stawudyny i doustnej postaci gancyklowiru. Zastosowanie zydowudyny razem z doustnie podawanym gancyklowirem prowadziło do niewielkiego (17%), lecz istotnego statystycznie zwiększenia AUC zydowudyny. Równoczesne podawanie zydowudyny przyczyniało się również do statystycznie nieistotnej tendencji do zmniejszania się stężeń gancyklowiru. Jednak, ponieważ zarówno zydowudyna, jak i gancyklowir, mogą powodować neutropenię i niedokrwistość, niektórzy pacjenci mogą nie tolerować skojarzonego leczenia pełnymi dawkami. Stosowanie gancyklowiru (zarówno w postaci dożylnej, jak i doustnej) razem z dydanozyną, powodowało zwiększenie stężeń dydanozyny w osoczu. Po doustnym zastosowaniu gancyklowiru w dawkach 3 i 6 g na dobę obserwowano zwiększenie wartości AUC dydanozyny o 84-124%, Podobnie, po dożylnym podaniu dawek 5 i 10 mg/kg mc. na dobę obserwowano zwiększenie wartości AUC dydanozyny o 38-67%. Nie odnotowano klinicznie istotnych zmian stężenia gancyklowiru. Należy uważnie obserwować, czy u pacjenta nie występują objawy toksycznego działania dydanozyny. Jest mało prawdopodobne, aby gancyklowir i inne leki przeciwwirusowe hamujące aktywność ludzkiego wirusa nabytego niedoboru odporności (HIV), HBV lub HCV, działały antagonistycznie lub synergicznie, w klinicznie istotnych stężeniach w osoczu. Ryzyko interakcji metabolicznych walgancyklowiru czy gancyklowiru jest niewielkie, ponieważ cytochrom P450 nie bierze udziału ani w metabolizmie walgancyklowiru, ani gancyklowiru. Ponadto, gancyklowir nie jest substratem glikoproteiny-P ani nie wpływa na UDP-glukuronylotransferazę (enzym UGT). Dlatego uważa się, że mało prawdopodobne są metaboliczne lub związane z transportem leku interakcje walgancyklowiru lub gancyklowiru z następującymi grupami leków przeciwwirusowych: nienukleozydowe inhibitory odwrotnej transkryptazy (NNRT1), np. rylpiwiryna, etrawiryna, efawirenz; inhibitory proteazy (PI), np. darunawir, boceprewir i telaprewir; inhibitory wejścia (inhibitory fuzji i antagoniści ko-receptora CCR5), np. enfuwirtyd i marawirok; inhibitory transferu łańcucha integrazy HIV (INSTI), np. raltegrawir. Ponieważ gancyklowir jest wydalany przez nerki w wyniku przesączania kłębuszkowego i aktywnego wydzielania kanalikowego, jednoczesne stosowanie walgancyklowiru z lekami przeciwwirusowymi, które również są wydalane w wyniku wydzielania kanalikowego, może wpłynąć na zmianę stężenia walgancyklowiru i (lub) podawanego jednocześnie leku przeciwwirusowego. Może to dotyczyć nukleozydowych i nukleotydowych inhibitorów odwrotnej transkryptazy (NRTI) (w tym leków stosowanych w leczeniu WZW typu B), np. lamiwudyna, emtrycytabina, tenofowir, adefowir i entekawir. Klirens nerkowy gancyklowiru może być również zmniejszony w wyniku nefrotoksyczności spowodowanej przez takie leki, jak cydofowir, foskamet, NRTI (np. tenofowir, adefowir). Walgancyklowir można tylko wtedy stosować z którymkolwiek z tych leków, gdy spodziewana korzyść przewyższa ryzyko. Działanie toksyczne może się nasilić, jeśli walgancyklowir jest podawany równocześnie lub bezpośrednio przed przyjęciem czy po przyjęciu innych leków hamujących replikację w populacjach szybko dzielących się komórek, takich jak występujące w szpiku kostnym, jądrach, warstwie rozrodczej skóry i błonie śluzowej przewodu pokarmowego. Do leków tych należą: dapson, pentamidyna, flucytozyna, winkrystyna, winblastyna, adriamycyna, amfoterycyna B, trimetoprim z sulfonamidem, analogi nukleozydów, hydroksymocznik i pegylowane interferony lub rybawiryna (z boceprewirem lub telaprewirem lub bez). Walgancyklowir można stosować razem z tymi lekami jedynie wtedy, gdy spodziewana korzyść przewyższa ryzyko.

Valcyte - dawkowanie

Doustnie. Dawka doustna walgancyklowiru 900 mg 2 razy na dobę jest terapeutycznie równoważna dawce dożylnej gancyklowiru 5 mg/kg mc. 2 razy na dobę. Leczenie cytomegalowirusowego (CMV) zapalenia siatkówki. Dorośli. Leczenie początkowe: u pacjentów z czynnym cytomegalowirusowym zapaleniem siatkówki - 900 mg (2 tabl.) 2 razy na dobę przez 21 dni; dłuższe leczenie początkowe może zwiększać ryzyko toksycznego działania na szpik kostny. Leczenie podtrzymujące: po leczeniu początkowym lub u pacjentów z nieczynnym cytomegalowirusowym zapaleniem siatkówki - 900 mg (2 tabl.) raz na dobę, w miarę możliwości podczas posiłków. U pacjentów, u których nasili się zapalenie siatkówki, można powtórzyć leczenie początkowe, ale należy brać pod uwagę możliwość oporności wirusa na lek. Dzieci i młodzież. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności walgancyklowiru w leczeniu cytomegalowirusowego zapalenia siatkówki w tej grupie wiekowej. Zapobieganie chorobie wywołanej przez CMV po przeszczepieniu narządu miąższowego. Dorośli. Dla biorców przeszczepu nerki - 900 mg (2 tabl.) raz na dobę; stosowanie walgancyklowiru należy rozpocząć w ciągu 10 dni po przeszczepieniu i kontynuować 100 dni po transplantacji; stosowanie zapobiegawcze można kontynuować do 200 dni po przeszczepieniu. Dla pacjentów, którym przeszczepiono inny narząd miąższowy niż nerka - 900 mg (2 tabl.) raz na dobę; stosowanie walgancyklowiru należy rozpocząć w ciągu 10 dni po przeszczepieniu i kontynuować do 100 dnia po transplantacji. Dzieci i młodzież. U pediatrycznych biorców narządu miąższowego (w wieku od urodzenia), z ryzykiem rozwoju cytomegalii, zalecaną dawkę walgancyklowiru podawaną raz na dobę ustala się na podstawie powierzchni ciała pacjenta (BSA) i klirensu kreatyniny wyliczonego ze wzoru Schwartza (Cl_krS). Dawka dla dzieci i młodzieży (mg): 7 x BSA x Cl_krS. Szczegółowe wzory i wyliczenia - patrz ChPL. Dla dzieci, którym przeszczepiono nerkę, podawanie raz na dobę zalecanej dawki (7 x BSA x Cl_krS) należy rozpocząć w ciągu 10 dni po przeszczepieniu i kontynuować leczenie do 200 dni od zabiegu. Dla dzieci, którym przeszczepiono narząd miąższowy inny niż nerka, podawanie raz na dobę zalecanej dawki (7 x BSA x Cl_krS) należy rozpocząć w ciągu 10 dni po przeszczepieniu i kontynuować leczenie do 100 dni po przeszczepieniu. Każdą wyliczoną dawkę należy zaokrąglić w górę do najbliższej wielokrotności 25 mg. Jeśli wyliczona dawka przekracza 900 mg, należy podać dawkę maksymalną 900 mg. Zalecaną postacią farmaceutyczną jest zawiesina doustna, gdyż umożliwia podawanie leku w dawce wyliczonej. Jednak można stosować również tabletki powlekane preparatu, jeżeli wyliczona dawka różni się nie więcej niż o 10% od dawki możliwej do podania za pomocą tabletek oraz jeśli pacjent może połknąć tabletkę. Na przykład, jeśli wyliczona dawka mieści się w przedziale między 405 mg a 495 mg, można podać 1 tabl. 450 mg. Zalecane jest regularne kontrolowanie stężenia kreatyniny w surowicy, branie pod uwagę zmian we wzroście oraz masie ciała i dostosowywanie zgodnie z tym dawki przez okres stosowania zapobiegawczego leku. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek dawkowanie dostosować do klirensu kreatyniny (Cl_kr) - Cl_kr ≥60 ml/min: dawka początkowa 900 mg 2 razy na dobę, dawka podtrzymująca i zapobiegawcza 900 mg raz na dobę; Cl_kr 40-59 ml/min: dawka początkowa 450 mg 2 razy na dobę, dawka podtrzymująca i zapobiegawcza 450 mg raz na dobę; Cl_kr 25-39 ml/min: dawka początkowa 450 mg raz na dobę, dawka podtrzymująca i zapobiegawcza 450 mg co 2 dni; Cl_kr 10-24 ml/min: dawka początkowa 450 mg co 2 dni, dawka podtrzymująca i zapobiegawcza 450 mg 2 razy w tyg.; Cl_kr <10 ml/min: stosowanie niezalecane. Pacjenci poddawani hemodializie: nie stosować. Dawkowanie u dzieci po przeszczepieniu narządu miąższowego jest dobierane indywidualnie, w zależności od czynności nerek, wzrostu i masy ciała pacjenta. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności leku u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby oraz u pacjentów w podeszłym wieku. Zmiana leczenia z doustnego gancyklowiru na doustny walgancyklowir. Biodostępność gancyklowiru po podaniu pojedynczej dawki 900 mg walgancyklowiru wynosi ok. 60% w porównaniu z ok. 6% po podaniu doustnym 1000 mg gancyklowiru (w postaci kapsułek). Nadmierna ekspozycja na gancyklowir może wiązać się z zagrażającymi życiu reakcjami niepożądanymi, dlatego zaleca się ścisłe przestrzeganie ustalonego dawkowania podczas rozpoczynania leczenia, zmiany leczenia początkowego na podtrzymujące i podczas zmiany leczenia doustnego gancyklowirem na walgancyklowir. Gancyklowiru w kapsułkach nie można zastępować tabletkami z walgancyklowirem w stosunku 1:1. Pacjentów zmieniających gancyklowir w kapsułkach na walgancyklowir należy ostrzec przed ryzykiem przedawkowania, jeśli przyjmą większą niż zalecona liczbę tabletek walgancyklowiru. Sposób podania. Lek przyjmować w miarę możliwości podczas posiłków. Tabletek nie należy przełamywać ani kruszyć. Unikać bezpośredniego kontaktu skóry i błon śluzowych z uszkodzonymi lub pokruszonymi tabletkami (lek o potencjalnym działaniu teratogennym i rakotwórczym). Jeśli taki kontakt nastąpi, zanieczyszczone miejsce należy umyć dokładnie wodą i mydłem, przemyć dokładnie oczy jałową wodą lub, w razie jej braku, zwykłą wodą. U dzieci można podawać preparat w postaci proszku do sporządzenia zawiesiny doustnej.

Valcyte - uwagi

W czasie leczenia mogą wystąpić drgawki, nadmierne uspokojenie, zawroty głowy, ataksja i (lub) stany splątania. Jeśli wystąpią takie objawy, mogą one zaburzać zdolność wykonywania zadań wymagających uwagi, takich jak prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn.