Valpro-ratiopharm Chrono - skład
1 tabl. o przedł. uwalnianiu zawiera 199,80 mg walproinianu sodu i 87 mg kwasu walproinowego, co odpowiada łącznie 300 mg kwasu walproinowego lub 333 mg walproinianu sodu i 145 mg kwasu walproinowego, co odpowiada łącznie 500 mg kwasu walproinowego.
Reklama
Valpro-ratiopharm Chrono - działanie
Lek przeciwdrgawkowy. Mechanizm działania polega prawdopodobnie na hamowaniu procesów zależnych od przekaźnictwa GABA-ergicznego przez presynaptyczne działanie na metabolizm GABA i (lub) bezpośrednie działanie postsynaptyczne na kanały jonowe w błonie neuronalnej. Szybko i prawie całkowicie wchłania się po podaniu doustnym. Maksymalne stężenie po podaniu dawki 300 mg jest osiągane po 5-12 h, a po podani u dawki 500 mg - 4-24 h. Stężenia w surowicy w stanie stacjonarnym są zazwyczaj osiągane w ciągu 3-5 dni. W 90-95% wiąże się z białkami osocza. Wiązanie z białkami jest zmniejszone w przypadku większych dawek, u pacjentów w podeszłym wieku, z niewydolnością nerek lub wątroby. Biotransformacja zachodzi przez glukuronidację i oksydację. Ok. 20% podanej dawki jest wydalane z moczem w postaci estru glukuronidowego, mniej niż 5% jest wydalane w postaci niezmienionej. W monoterapii T0,5 wynosi 12-16 h i jest stały w leczeniu długotrwałym. W skojarzeniu z innymi lekami (prymidonem, fenytoiną, fenobarbitalem i karbamazepiną) T0,5 jest zmniejszony o 4-9 h. U noworodków, niemowląt i dzieci uczących się chodzić do 18 mies. T0,5 wynosi 10-67 h. U pacjentów z chorobą wątroby T0,5 jest wydłużony.
Reklama
Valpro-ratiopharm Chrono - wskazania
Napady uogólnione w postaci napadów nieświadomości, mioklonicznych i toniczno-klonicznych, napadów ogniskowych i wtórnie uogólnionych oraz w leczeniu skojarzonym innych postaci napadów drgawkowych, np. napadów ogniskowych z prostymi i złożonymi objawami oraz napadów ogniskowych wtórnie uogólnionych, jeżeli te postaci napadów nie reagują na zwykłe leczenie przeciwpadaczkowe.
U małych dzieci, w wieku do 3 lat, leki przeciwpadaczkowe zawierające kwas walproinowy są stosowane tylko w wyjątkowych przypadkach jako leki pierwszego wyboru.
Reklama
Valpro-ratiopharm Chrono - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na składniki preparatu. Choroby wątroby lub ciężkie czynne zaburzenia czynności wątroby lub trzustki w wywiadzie lub wywiadzie rodzinnym. Zaburzenia czynności wątroby ze skutkiem śmiertelnym u rodzeństwa podczas leczenia kwasem walproinowym. Porfiria. Zaburzenia krzepnięcia krwi.
Reklama
Valpro-ratiopharm Chrono - ostrzeżenia
Ciężkie uszkodzenia wątroby lub uszkodzenie trzustki najczęściej występowały u małych dzieci (w wieku do 3 lat), które są podatne na ciężkie napady padaczkowe, szczególnie gdy kwas walproinowy jest podawany jednocześnie z innymi lekami przeciwdrgawkowymi lub gdy występuje uszkodzenie mózgu, niedorozwój umysłowy lub dziedziczna choroba metaboliczna. W tej grupie pacjentów kwas walproinowy należy podawać szczególnie ostrożnie i w monoterapii. Większość przypadków uszkodzenia wątroby jest obserwowane w ciągu pierwszych 6 mies. leczenia, zwłaszcza między 2 a 12 tyg. Częstość występowania chorób wątroby zmniejsza się u pacjentów w wieku powyżej 3 lat (w szczególności u pacjentów powyżej 10 lat). Należy rozważyć przerwanie leczenia w przypadku niewyjaśnionego pogorszenia ogólnego samopoczucia, wystąpienia objawów klinicznych uszkodzenia wątroby i (lub) trzustki, zaburzeń krzepliwości, ponad dwu- lub trzykrotnego zwiększenia aktywności AlAT lub AspAT, również w przypadku braku objawów klinicznych (należy wziąć pod uwagę indukcję enzymów wątrobowych przez leki podawane w skojarzeniu), umiarkowanego (1-1,5-krotne) zwiększenia aktywności AlAT lub AspAT, któremu towarzyszy ostre zakażenie z gorączką, znacznego pogorszenia parametrów krzepliwości lub wystąpienia działań niepożądanych zależnych od dawki. Należy uważnie monitorować pacjentów z uszkodzeniem szpiku kostnego w wywiadzie. U pacjentów z toczniem rumieniowatym układowym preparat należy stosować wyłącznie po dokładnym rozważeniu ryzyka i korzyści z leczenia. U pacjentów z niewydolnością nerek lub hipoproteinemią należy wziąć pod uwagę zwiększenie stężenie kwasu walproinowego niezwiązanego z białkami osocza i w razie konieczności zmniejszyć dawkę. Należy poinformować pacjentów o możliwym zwiększeniu masy ciała.
Reklama
Valpro-ratiopharm Chrono - ciąża
Ekspozycja na kwas walproinowy podczas I i na początku II trymestru ciąży jest związane z występowaniem wad rozwojowych u płodu. Jeśli podawanie kwasu walproinowego w czasie ciąży jest konieczne, lek należy podawać w najmniejszej skutecznej dawce, która umożliwia kontrolę napadów, szczególnie podczas I trymestru. Dawkę dobową należy podawać w najmniejszej skutecznej dawce, która umożliwia kontrolę napadów, szczególnie podczas I trymestru. Dawkę dobową należy podzielić na kilka mniejszych u kobiet, które mogą zajść w ciążę i koniecznie między 20. a 40. dniem po zapłodnieniu. Ponadto należy regularnie monitorować stężenie leku w osoczu, ponieważ w czasie ciąży nawet przy stałej dawce może dochodzić do znaczących wahań. Skojarzenie z innymi lekami przeciwpadaczkowymi zwiększa ryzyko wad rozwojowych. Jeśli to możliwe, kwas walproinowy powinien być podawany w monoterapii. Wczesna suplementacja kwasu foliowego powinna być stosowana podczas ciąży i byłaby korzystna także na etapie planowania ciąży. Obserwowano objawy odstawienne u nowo narodzonych dzieci matek leczonych kwasem walproinowym. Leczenia kwasem walproinowym w okresie ciąży nie należy przerywać nagle. Kwas walproinowy jest wydzielany do mleka matki. Ze względu na niewielkie ilości w mleku matki, zazwyczaj nie stanowi żadnego ryzyka dla dziecka i przerwanie karmienia piersią nie jest zwykle konieczne.
Reklama
Valpro-ratiopharm Chrono - efekty uboczne
Bardzo często: hiperamonemia bez zmian parametrów czynności wątroby lub z towarzyszącymi objawami neurologicznymi. Często: przemijająca małopłytkowość lub leukopenia, zależne od dawki zwiększenie lub zmniejszenie masy ciała, zwiększony apetyt lub utrata apetytu, zależna od dawki senność, drżenie lub parestezje, zależna od dawki, przemijająca utrata włosów. Niezbyt często: obrzęk obwodowy, krwawienie, drażliwość, nadmierna ruchliwość, splątanie, szczególnie na początku leczenia, halucynacje, ból głowy, spastyczność, ataksja, szczególnie na początku leczenia, przemijająca encefalopatia, stupor, niekiedy kończący się śpiączka, częściowo związany ze zwiększoną częstością napadów padaczkowych, nadmierne ślinienie się, biegunka, zaburzenia żołądkowo-jelitowe (nudności, ból brzucha), zależne od dawki, ciężki (niekiedy śmiertelne) zaburzenia czynności wątroby. Rzadko: toczeń rumieniowaty, przewlekła encefalopatia z objawami neurologicznymi oraz zaburzenia wyższych funkcji korowych, szczególnie po dużych dawkach lub w leczeniu skojarzonym z innymi lekami przeciwpadaczkowymi, zapalenie naczyń, uszkodzenie trzustki, czasami ze skutkiem śmiertelnym, rumień wielopostaciowy, zespół Fanconiego (przemijający po odstawieniu preparatu), mimowolne oddawanie moczu u dzieci, brak miesiączki, bolesne miesiączkowanie, zwiększenie stężenia testosteronu, zespół policystycznych jajników. Bardzo rzadko: zaburzenia czynności szpiku kostnego, prowadzące do limfopenii, neutropenii, pancytopenii lub niedokrwistości, wydłużony czas krwawienia wskutek zmniejszenia stężenia fibrynogenu, zaburzonej agregacji płytek i (lub) trombocytopatii spowodowanej niedoborem czynnika VIII (czynnika von Villebranda), otępienie związane z atrofią mózgu, przemijające po odstawieniu leku, przemijający parkinsonizm, osłabienie mięśni, zaburzenia motoryczne (dyskineza pląsawicza), ciężkie uogólnione zmiany w EEG, ciężkie reakcje skórne (zespół Stevensa-Johnsona, martwica toksyczna rozpływna naskórka), hipotermia, przemijająca po odstawieniu preparatu. Ponadto: szum uszny.
Valpro-ratiopharm Chrono - interakcje
Fenobarbital, fenytoina, prymidon i karbamazepina zwiększają eliminację kwasu walproinowego, co powoduje osłabienie działania. Felbamat powoduje zależne od dawki zwiększenie o 18% stężenia wolnej postaci kwasu walproinowego we krwi, a kwas walproinowy może zwiększać stężenie felbamatu we krwi o 50%. Meflokina oraz karbapenemy (panipenem, meropenem, imipenem) zwiększają rozpad kwasu walproinowego i mają działanie wywołujące napady padaczkowe. Cymetydyna, erytromycyna i fluoksetyna zwiększają stężenie kwasu walproinowego (obserwowano jednak przypadki zmniejszenia stężenia kwasu walproinowego przez fluoksetynę). Jednoczesne przyjmowanie kwasu walproinowego i antykoagulantów lub kwasu acetylosalicylowego może nasilać skłonność do krwotoków. Kwas acetylosalicylowy również zmniejsza wiązanie kwasu walproinowego z białkami osocza. Kwas walproinowy może zwiększać stężenie fenobarbitalu; może wystąpić nasilenie uspokojenia polekowego (szczególnie u dzieci). W takich przypadkach należy zmniejszyć dawkę fenobarbitalu lub prymidonu. Zaleca się dokładne monitorowanie leczenia podczas pierwszych 15 dni leczenia skojarzonego. U pacjentów leczonych fenytoiną dodatkowe podawanie kwasu walproinowego lub zwiększenia dawki kwasu walproinowego może prowadzić do zwiększenia stężenia wolnej postaci fenytoiny, bez zwiększania stężenia całkowitej fenytoiny w surowicy krwi. Może to spowodować zwiększenie ryzyka wystąpienia działań niepożądanych, szczególnie uszkodzenia mózgu. W leczeniu skojarzonym kwasem walproinowym i karbamazepiną opisywano objawy, które mogą być spowodowane nasileniem działania toksycznego karbamazepiny - należy monitorować leczenie, zwłaszcza na początku, w razie konieczności dostosować dawkę. Kwas walproinowy może zwiększać stężenie niezwiązanego diazepamu, a klirens osoczowy oraz objętość dystrybucji wolnego diazepamu mogą być zmniejszone (odpowiednio o 25% i 20%). W przypadku łącznego stosowania z lorazepamem następowało zmniejszenie o 40% klirensu osoczowego lorazepamu. U dzieci stężenie fenytoiny w surowicy krwi może być zwiększone po jednoczesnym podaniu klonazepamu i kwasu walproinowego. Kwas walproinowy hamuje metabolizm lamotryginy, przez co może być konieczne dostosowanie dawki lamotryginy; leczenie skojarzone zwiększa ponadto ryzyko wystąpienia zmian skórnych. Kwas walproinowy wpływa na wiązanie z białkami i metabolizm kodeiny. W skojarzeniu z barbituranami, neuroleptykami oraz lekami przeciwdepresyjnymi, kwas walproinowy może nasilać ośrodkowe działanie hamujące tych substancji, dlatego pacjenci otrzymujący takie leczenie powinni być dokładnie monitorowani, a dawka odpowiednio dostosowana. Kwas walproinowy może zwiększać stężenie zydowudyny w surowicy krwi, co może prowadzić do zwiększonej toksyczności zydowudyny. Preparat nie wpływa na skuteczność doustnych preparatów antykoncepcyjnych. Substancje czynne o potencjalnym działaniu toksycznym na wątrobę oraz alkohol mogą nasilać hepatotoksyczność kwasu walproinowego. Po leczeniu skojarzonym kwasem walproinowym i klonazepamem u pacjentów z napadami nieświadomości w wywiadzie występowały napady typu petit mal.
Valpro-ratiopharm Chrono - dawkowanie
Doustnie. Monoterapia. Dawka początkowa: 5-10 mg/kg mc. na dobę. Dawkę należy zwiększać stopniowo o ok. 5 mg/kg mc. co 4-7 dni, aż do uzyskania pożądanego efektu terapeutycznego. Dawka podtrzymująca: dorośli i pacjenci w podeszłym wieku: 20 mg/kg mc.; młodzież: 25 mg/kg mc.; dzieci: 30 mg/kg mc. U dzieci poniżej 6 lat, dane dotyczące stosowania postaci o przedłużonym uwalnianiu są niewystarczające. Dlatego w tej grupie pacjentów zaleca się stosowanie konwencjonalnych postaci leku o mniejszej zawartości substancji czynnej (np. roztwór lub tabl. 150 mg). Leczenie skojarzone. W przypadku gdy preparat stosuje się w skojarzeniu z wcześniej stosowanymi preparatami lub zastępuje się nim poprzednio stosowany lek, należy zmniejszyć dawki wcześniej stosowanego preparatu, szczególnie fenobarbitalu. Jeśli stosowanie dotychczasowego preparatu ma być przerwane, odstawianie musi następować stopniowo. Ponieważ indukcja enzymów przez inne leki przeciwpadaczkowe jest odwracalna, należy monitorować stężenie kwasu walproinowego w surowicy przez ok. 4-6 tyg. po przyjęciu ostatniej dawki leku i w razie potrzeby zmniejszyć dawkę dobową kwasu walproinowego. U pacjentów z niewydolnością nerek lub hipoproteinemią należy uwzględnić zwiększenie stężenia wolnej formy kwasu walproinowego w surowicy i w razie konieczności zmniejszyć dawkę. Sposób podawania: dawkę dobową podaje się w 1 dawce lub w 2 dawkach podzielonych, najlepiej 1 h przed posiłkiem. W przypadku zaburzeń żołądkowo-jelitowych z powodu leczenia, tabl. należy przyjmować w trakcie lub po posiłku. Należy je połykać w całości lub podzielone na połowę, nie żuć, popijać dużą ilością płynu. Na ogół nie należy podejmować prób zmniejszenia dawki lub odstawienia leki do czasu, gdy u pacjenta napady nie będą występowały przez okres co najmniej 2 lub 3 lat. Odstawianie leku powinno polegać na stopniowym zmniejszaniu dawki przez okres 1-2 lat. Zamiast dostosowywania dawki leku do wieku należy pozwolić, aby dzieci wyrosły z dawki przeliczanej na kg mc., przy czym zapisy EEG nie powinny się pogorszyć.
Valpro-ratiopharm Chrono - uwagi
Preparat może zaburzać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn w ruchu. Przed rozpoczęciem leczenia należy przeprowadzić szczegółowy wywiad lekarski, zwłaszcza pod kątem zaburzeń metabolicznych, hepatopatii, chorób trzustki oraz koagulopatii, badania kliniczne i laboratoryjne (PTT, fibrynogen, czynniki krzepnięcia, INR, białko całkowite, liczba krwinek, w tym płytek krwi, bilirubina, AlAT, AspAT, γ-GT, lipaza, α-amylaza, stężenie glukozy we krwi). 4 tyg. po rozpoczęciu leczenia należy skontrolować INR, PTT, AlAT, AspAT, bilirubinę i amylazę. U dzieci, które nie wykazują nieprawidłowych objawów klinicznych, przy co drugiej wizycie należy kontrolować liczbę krwinek, w tym płytek krwi, AlAT i AspAT. U pacjentów bez objawów klinicznych, ale z nieprawidłowymi wynikami badań laboratoryjnych po 4 tyg. leczenia, konieczne są trzy wizyty kontrolne w maks. dwutygodniowych odstępach oraz następnie w odstępach miesięcznych do 6. mies. leczenia. U pacjentów w wieku powyżej 15 lat przed rozpoczęciem leczenia, a następnie w odstępach miesięcznych do 6. mies. leczenia wymagane są kontrole badań klinicznych i wyników badań laboratoryjnych. W przypadku braku nieprawidłowości 2-3 wizyty kontrolne w ciągu roku są zazwyczaj wystarczające po 12 mies. leczenia. W przypadku wystąpienia apatii, senności, wymiotów, niedociśnienia oraz zwiększenia częstości występowania napadów padaczkowych należy oznaczyć stężenie amoniaku w surowicy; w razie konieczności dawka leku powinna być zmniejszona. W przypadku podejrzenia zaburzenia enzymów cyklu mocznikowego, przed rozpoczęciem leczenia należy określić stężenie amoniaku w surowicy. Przed zabiegiem chirurgicznym lub dentystycznym oraz w przypadku samoistnych krwiaków zaleca się monitorowanie liczby krwinek, w tym płytek krwi, czasu krwawienia i testów krzepliwości. W przypadku skojarzonego podawania z antagonistami wit. K należy monitorować wartość INR. U pacjentów z cukrzycą lub podejrzeniem kwasicy ketonowej należy uwzględnić możliwość fałszywie dodatnich wyników badania na obecność ciał ketonowych.
