Venlabax

Venlabax - skład

1 kaps. o przedłużonym uwalnianiu zawiera 75 mg lub 150 mg wenlafaksyny w postaci chlorowodorku.

Reklama

Venlabax - działanie

Lek przeciwdepresyjny. Mechanizm działania wenlafaksyny polega na zwiększeniu aktywności neuroprzekaźników w obrębie o.u.n. Wenlafaksyna i jej aktywny metabolit - O-demetylowenlafaksyna (ODV) są inhibitorami zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny. Wenlafaksyna jest również słabym inhibitorem zwrotnego wychwytu dopaminy. Wenlafaksyna i ODV zmniejszają reaktywność receptora β-adrenergicznego zarówno po podaniu jednorazowym, jak i wielokrotnym. Wenlafaksyna praktycznie nie wykazuje powinowactwa do receptorów muskarynowych, cholinergicznych, histaminowych H₁ oraz α₁-adrenergicznych w mózgu szczura in vitro. Nie hamuje aktywności MAO. Praktycznie nie ma powinowactwa do receptorów opioidowych lub beznodiazepinowych. Po podaniu doustnym wenlafaksyna jest intensywnie metabolizowana, głównie do aktywnego metabolitu ODV. Stężenia wenlafaksyny i ODV osiągają stan stacjonarny w ciągu 3 dni doustnego, wielokrotnego podawania. Po podaniu wenlafaksyny w postaci kaps. o przedł. uwalnianiu maksymalne stężenia wenlafaksyny i ODV w osoczu występują odpowiednio w ciągu 5,5 h i 9 h. Całkowita biodostępność wynosi ok. 40-45% ze względu na metabolizm pierwszego przejścia. Wenlafaksyna i ODV wiążą się z białkami osocza odpowiednio w 27% i 30%. Wenlafaksyna jest intensywnie metabolizowana w wątrobie do głównego aktywnego metabolitu - ODV przy udziale CYP2D6 oraz do mniej aktywnego metabolitu - N-dezmetylowenlafaksyny przy udziale CYP3A4. Wenlafaksyna i jej metabolity wydalane są głównie przez nerki. T_0,5 wenlafaksyny wynosi 5±2 h; OVD - 11±2 h. U pacjentów dializowanych oraz u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby klirens wenlafaksyny i ODV ulega zmniejszeniu, a T_0,5 jest wydłużony. Dane dotyczące pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby są ograniczone.

Reklama

Venlabax - wskazania

Leczenie epizodów dużej depresji. Zapobieganie nawrotom epizodów dużej depresji.

Reklama

Venlabax - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na wenlafaksynę lub pozostałe składniki preparatu. Nie stosować jednocześnie z nieodwracalnymi inhibitorami MAO z uwagi na ryzyko wystąpienia zespołu serotoninowego z objawami, takimi jak: pobudzenie, drżenie lub hipertermia. Nie wolno rozpoczynać podawania wenlafaksyny przed upływem co najmniej 14 dni od zakończenia leczenia nieodwracalnymi inhibitorami MAO. Leczenie wenlafaksyną należy przerwać na co najmniej 7 dni przed rozpoczęciem leczenia inhibitorem MAO.

Reklama

Venlabax - ostrzeżenia

Depresja związana jest ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia myśli samobójczych, samookaleczenia i samobójstwa. Ryzyko to utrzymuje się do czasu wystąpienia pełnej remisji. Pacjent powinien być ściśle monitorowany do momentu pojawienia się poprawy oraz podczas zwiększania dawki. Ryzyko samobójstwa może zwiększać się w początkowych okresach powrotu do zdrowia. U pacjentów leczonych z powodu innych zaburzeń psychicznych należy podjąć takie same środki ostrożności, jak u pacjentów z epizodami dużej depresji. Pacjenci z myślami samobójczymi w wywiadzie lub pacjenci przejawiający przed rozpoczęciem leczenia znacznego stopnia skłonności samobójcze, należą do grupy zwiększonego ryzyka wystąpienia myśli samobójczych lub prób samobójczych i należy ich poddać ścisłej obserwacji w trakcie leczenia, szczególnie pacjentów w wieku poniżej 25 lat. Zaleca się ścisłe monitorowanie pacjentów z podwyższonym ciśnieniem wewnątrzgałkowym oraz pacjentów ze zwiększonym ryzykiem jaskry ostrej zmykającego się kąta (jaskra z wąskim kątem przesączania). Przed przystąpieniem do leczenia należy wyrównać występujące u pacjenta nadciśnienie, a w trakcie leczenia wnikliwie obserwować wszystkich pacjentów w kierunku występowania podwyższonego ciśnienia krwi. Należy regularnie badać ciśnienie krwi, po rozpoczęciu leczenia oraz po zwiększeniu dawki. Należy zachować ostrożność u pacjentów, u których objawy choroby podstawowej mogą się nasilić z powodu podwyższonego ciśnienia, np. związane z zaburzoną czynnością serca. Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów, u których objawy choroby podstawowej mogą się nasilić z powodu przyspieszonej akcji serca. Nie oceniano stosowania wenlafaksyny u pacjentów po niedawno przebytym zawale mięśnia sercowego lub z niestabilną chorobą serca, dlatego należy zachować ostrożność u tych pacjentów. U pacjentów z dużym ryzykiem wystąpienia ciężkiej niemiarowości należy wziąć pod uwagę stosunek ryzyka do korzyści (odnotowano śmiertelne przypadki niemiarowości podczas leczenia wenlafaksyną, zwłaszcza w przypadku przedawkowania). Wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z drgawkami w wywiadzie. Pacjentów tych należy ściśle monitorować. W przypadku wystąpienia drgawek leczenie należy przerwać. W trakcie leczenia może wystąpić hiponatremia i (lub) zespół nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH). Przypadki te obserwowano częściej u pacjentów z niedoborem płynów w organizmie lub u pacjentów odwodnionych. Ryzyko wystąpienia ww. przypadków jest większe: u pacjentów w podeszłym wieku, pacjentów przyjmujących leki moczopędne i pacjentów z niedoborem płynów w organizmie wynikającym z innej przyczyny. Lek należy stosować ostrożnie u pacjentów z predyspozycjami do krwawień, w tym pacjentów przyjmujących leki przeciwzakrzepowe i inhibitory płytek krwi. Ze względu na ryzyko znacznego zwiększenia stężenia cholesterolu we krwi, w czasie długotrwałego leczenia należy okresowo oznaczać jego stężenie we krwi. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania wenlafaksyny i leków zmniejszających masę ciała. Lek nie jest wskazany w leczeniu nadwagi zarówno w monoterapii, jak i w terapii skojarzonej z innymi lekami. Ze względu na ryzyko wystąpienia manii lub hipomanii, lek należy stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniem dwubiegunowym w wywiadzie lub w wywiadzie rodzinnym. U pacjentów z zachowaniami agresywnymi w wywiadzie lek stosować ostrożnie. U pacjentów z objawami akatyzji zwiększenie dawki może być szkodliwe. Suchość błon śluzowych jamy ustnej występująca w trakcie leczenia preparatem, może zwiększać ryzyko próchnicy - należy poinformować pacjentów o konieczności zachowania odpowiedniej higieny jamy ustnej. U pacjentów z cukrzycą podawanie wenlafaksyny może zmienić kontrolę glikemii. Należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów w podeszłym wieku (np. ze względu na możliwe zaburzenia czynności nerek, możliwe zmiany wrażliwości oraz powinowactwa przekaźników nerwowych nasilające się z wiekiem) oraz u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek. Lek nie powinien być stosowany w leczeniu dzieci i młodzieży poniżej 18 rż. W badaniach klinicznych częściej obserwowano zachowania samobójcze (próby samobójstwa oraz myśli samobójcze) oraz wrogość (szczególnie agresję, zachowania buntownicze i przejawy gniewu) u dzieci i młodzieży leczonych lekami przeciwdepresyjnymi, niż w grupie otrzymującej placebo. Jeśli w oparciu o istniejącą potrzebę kliniczną zostanie jednak podjęta decyzja o leczeniu, pacjent powinien być uważnie obserwowany pod kątem objawów samobójczych. Ponadto, brak danych dotyczących bezpieczeństwa długotrwałego stosowania u dzieci i młodzieży dotyczących wpływu na wzrost, dojrzewanie, rozwój poznawczy i behawioralny. Preparat zawiera peletki, z których powoli uwalnia się substancja czynna do przewodu pokarmowego. Nierozpuszczalna część tych peletek jest wydalana i może być widoczna w kale.

Reklama

Venlabax - ciąża

Brak wystarczających danych dotyczących stosowania leku u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na rozród. W ciąży stosować jedynie w przypadku, gdy oczekiwane korzyści z leczenia przeważają nad potencjalnym ryzykiem. Badania epidemiologiczne wykazały, że stosowanie leków z grupy SSRI w czasie ciąży, zwłaszcza w późnym jej okresie, może zwiększać ryzyko wystąpienia przetrwałego nadciśnienia płucnego noworodków (PPHN). Stosowanie wenlafaksyny w ciąży może spowodować objawy odstawienne u noworodków. U niektórych noworodków narażonych na działanie leku w końcowym okresie III trymestru ciąży wystąpiły powikłania wymagające wspomagania oddychania, karmienia przez sondę lub dłuższej hospitalizacji; takie powikłania mogą wystąpić natychmiast po porodzie. Jeżeli SSRI lub SNRI były stosowane pod koniec ciąży, u noworodków mogą wystąpić następujące objawy: drażliwość, drżenie, niedociśnienie tętnicze, nieustający płacz oraz zaburzenia ssania lub snu; w większości przypadków powikłania te obserwuje się natychmiast lub w ciągu 24 h po porodzie. Wenlafaksyna i ODV przenikają do mleka kobiecego - należy podjąć decyzję o kontynuowaniu bądź przerwaniu karmienia piersią lub kontynuowaniu bądź przerwaniu leczenia, biorąc pod uwagę korzyści dla dziecka wynikające z karmienia piersią oraz korzyści dla kobiety wynikające z leczenia wenlafaksyną.

Reklama

Venlabax - efekty uboczne

Bardzo często: suchość błony śluzowej jamy ustnej, ból głowy, nudności, pocenie się (w tym poty nocne). Często: zwiększenie stężenia cholesterolu we krwi, zmniejszenie masy ciała, niezwykłe sny, zmniejszenie popędu płciowego, zawroty głowy, zwiększenie napięcia mięśniowego (hipertonia), bezsenność, nerwowość, parestezje, uspokojenie polekowe, drżenie, splątanie, depersonalizacja, zaburzenia akomodacji, rozszerzenie źrenic, zaburzenia widzenia, nadciśnienie tętnicze, rozszerzenie naczyń krwionośnych (głównie zaczerwienienie twarzy), kołatanie serca, ziewanie, zmniejszenie łaknienia (anoreksja), zaparcia, wymioty, zaburzenia ejakulacji (orgazmu) u mężczyzn, brak orgazmu, impotencja, zaburzenia w oddawaniu moczu (głównie trudność w rozpoczęciu mikcji), zaburzenia krwawienia miesiączkowego związane z nasileniem krwawienia lub nasileniem nieregularnego krwawienia (np. metrorrhagia, menorrhagia), częstomocz, astenia, dreszcze. Niezbyt często: wybroczyny, krwawienia z przewodu pokarmowego, zwiększenie masy ciała, apatia, omamy, drgawki kloniczne mięśni, pobudzenie, zaburzenia koordynacji i równowagi, zaburzenia smaku, szumy uszne, niedociśnienie ortostatyczne, omdlenia, tachykardia, bruksizm, biegunka, wysypka, łysienie, zaburzenia orgazmu u kobiet, zatrzymanie moczu, obrzęk naczynioruchowy, reakcje nadwrażliwości na światło. Rzadko: akatyzja, drgawki, reakcje maniakalne, nietrzymanie moczu. Częstość nieznana: krwawienie z błon śluzowych, wydłużony czas krwawienia, trombocytopenia, nieprawidłowy skład krwi (w tym agranulocytoza, niedokrwistość aplastyczna, neutropenia, pancytopenia), nieprawidłowe wyniki testów czynnościowych wątroby, zapalenie wątroby, zespół nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH), zwiększone stężenie prolaktyny we krwi, złośliwy zespół neuroleptyczny, zespół serotoninowy, majaczenie, reakcje pozapiramidowe (w tym dystonia i dyskineza), dyskineza późna, myśli samobójcze i zachowania samobójcze, zawroty głowy, agresja, jaskra z wąskim kątem przesączania, niedociśnienie, wydłużenie odstępu QT, migotanie komór, częstoskurcz komorowy (w tym torsade de pointes), eozynofilia płucna, zapalenie trzustki, rumień wielopostaciowy, toksyczne martwicze oddzielanie naskórka, zespół Stevensa-Johnsona, świąd, pokrzywka, rabdomioliza, anafilaksja. Profil działań niepożądanych u dzieci i młodzieży (6-17 lat) był podobny do profilu występującego u pacjentów dorosłych. Podobnie jak u dorosłych obserwowano zmniejszenie apetytu, zmniejszenie masy ciała, zwiększenie ciśnienia krwi i zwiększenie stężenia cholesterolu we krwi. W badaniach klinicznych u dzieci obserwowano myśli samobójcze. Stwierdzono również zwiększoną liczbę przypadków wrogości i, zwłaszcza w ciężkich zaburzeniach depresyjnych, samookaleczeń. Najczęściej u dzieci i młodzieży obserwowano: ból brzucha, pobudzenie, niestrawność, wybroczyny, krwawienie z nosa i bóle mięśni. Przerwanie leczenia wenlafaksyną (zwłaszcza nagłe) zwykle prowadzi do wystąpienia objawów odstawiennych; najczęściej zgłaszano: zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje), zaburzenia snu (w tym bezsenność i intensywne sny), pobudzenie lub lęk, nudności i (lub) wymioty, drżenie, ból i zawroty głowy i objawy grypopodobne.

Venlabax - interakcje

Ze względu na ryzyko wystąpienia zespołu serotoninowego stosowanie wenlafaksyny w skojarzeniu z nieodwracalnymi nieselektywnymi inhibitorami MAO oraz w ciągu co najmniej 14 dni od zakończenia leczenia nieodwracalnymi nieselektywnym inhibitorem MAO jest przeciwwskazane. Wenlafaksynę należy odstawić na co najmniej 7 dni przed rozpoczęciem leczenia nieodwracalnym nieselektywnym inhibitorem MAO. Z uwagi na ryzyko zespołu serotoninowego, skojarzenie wenlafaksyny i odwracalnego, selektywnego inhibitora MAO, takiego jak moklobemid, nie jest zalecane. Po zakończeniu leczenia odwracalnym inhibitorem MAO można zastosować krótszy okres wycofywania leku niż 14 dni przed rozpoczęciem leczenia wenlafaksyną. Zaleca się odstawienie wenlafaksyny na co najmniej 7 dni przed rozpoczęciem leczenia odwracalnym inhibitorem MAO. Linezolid - antybiotyk - jest słabym, odwracalnym i nieselektywnym inhibitorem MAO i nie powinien być podawany pacjentom leczonym wenlafaksyną. Ciężkie działania niepożądane odnotowano u pacjentów, którym podano wenlafaksynę bezpośrednio po zaprzestaniu stosowania inhibitora MAO lub leczenie inhibitorem MAO rozpoczynano bezpośrednio po zakończeniu leczenia wenlafaksyną. Reakcje te obejmowały: podwyższenie temperatury ciała z objawami przypominającymi złośliwy zespół neuroleptyczny, drżenie, mioklonie, obfite pocenie się, nudności, wymioty, nagłe zaczerwienienie twarzy, zawroty głowy, drgawki i zgon. Zespół serotoninowy może wystąpić także podczas jednoczesnego podawania wenlafaksyny z lekami, które mogą wpływać na neuroprzekaźnictwo serotoninergiczne (tryptany, SSRI, SNRI, lit, sybutramina, tramadol, ziele dziurawca zwyczajnego); z lekami zaburzającymi metabolizm serotoniny (w tym inhibitorami MAO) lub prekursorami serotoniny (np. suplementy tryptofanu). W przypadku wyraźnych wskazań klinicznych do jednoczesnego stosowania wenlafaksyny z lekami z grupy z SSRI, SNRI lub agonistą receptora serotoninowego (tryptan), zaleca się uważną obserwację pacjenta, zwłaszcza na początku leczenia i w przypadku zwiększania dawki. Stosowanie wenlafaksyny jednocześnie z prekursorami serotoniny (takimi jak suplementy tryptofanu) nie jest zalecane. Zaleca się ostrożność podczas stosowania wenlafaksyny w skojarzeniu z innymi substancjami oddziaływującymi na o.u.n. Wenlafaksyna nie nasila zaburzenia funkcji umysłowych i motorycznych wywołanego przez etanol - należy jednak unikać spożywania alkoholu w czasie stosowania wenlafaksyny. Inhibitory CYP3A4 (np. atazanawir, klarytromycyna, indynawir, itrakonazol, worykonazol, posakonazol, ketokonazol, nelfinawir, rytonawir, sakwinawir, telitromycyna) mogą zwiększać stężenie wenlafaksyny i ODV - zalecana jest ostrożność podczas jednoczesnego stosowania. W trakcie jednoczesnego stosowania wenlafaksyny i litu może wystąpić zespół serotoninowy. Wenlafaksyna nie ma wpływu na farmakokinetykę i farmakodynamikę diazepamu oraz jego aktywnego metabolitu; diazepam nie wpływa na farmakokinetykę wenlafaksyny i ODV. Nie wiadomo czy występują interakcje z innymi benzodiazepinami. Należy zachować szczególną ostrożność podczas jednoczesnego stosowania wenlafaksyny i imipraminy (odnotowano zależne od dawki zwiększenie o 2,5-4,5 razy wartości AUC 2-hydroksydezypraminy podczas podawania wenlafaksyny w dawce od 75 do 150 mg na dobę); imipramina nie wpływa na farmakokinetykę wenlafaksyny i ODV. Wenlafaksyna powodowała zmniejszenie o 42% całkowitego klirensu, zwiększenie wartości AUC o 70%, zwiększenie wartości C_max, ale bez zmiany T_0,5 haloperydolu - należy wziąć to pod uwagę podczas jednoczesnego stosowania haloperydolu i wenlafaksyny. Wenlafaksyna powoduje zwiększenie AUC rysperydonu o 50%, ale nie ma znaczącego wpływu na profil farmakokinetyczny całkowitej frakcji czynnej (rysperydon i 9-hydroksyrysperydon). Należy zachować szczególną ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania wenlafaksyny i metoprololu (jednoczesne stosowanie obu leków powodowało zwiększenie stężenia metoprololu we krwi o ok. 30-40%, podczas gdy stężenie aktywnego metabolitu α-hydroksymetoprololu nie uległo zmianie; metoprolol nie wpływa na profil farmakokinetyczny wenlafaksyny oraz ODV). Wenlafaksyna zmniejsza wartość AUC oraz C_max indynawiru odpowiednio o 28% i 36%; indynawir nie wpływa na farmakokinetykę wenlafaksyny i ODV. U pacjentów z cukrzycą podczas jednoczesnego stosowania wenlafaksyny może być konieczne dostosowanie dawki insuliny i (lub) doustnych leków przeciwcukrzycowych. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania z lekami zmniejszającym masę ciała.

Venlabax - dawkowanie

Doustnie. Dorośli. Epizody dużej depresji: zalecana dawka początkowa wynosi 75 mg raz na dobę. U pacjentów niereagujących na początkową dawkę, korzystne może być zwiększenie dawki do dawki maksymalnej 375 mg na dobę. Dawkę należy zwiększać stopniowo w odstępach około 2 tyg. lub dłuższych. W przypadkach uzasadnionych klinicznie wynikających z ciężkości objawów, zwiększenie dawki może odbywać się w krótszych odstępach, ale nie krótszych niż 4 dni. Z uwagi na ryzyko wystąpienia działań niepożądanych zależnych od dawki, dawkę należy zwiększać tylko po dokonaniu oceny klinicznej. Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę. Leczenie powinno trwać wystarczająco długo, zazwyczaj kilka miesięcy lub dłużej. Należy okresowo dokonywać oceny leczenia, podchodząc indywidualnie do każdego pacjenta. Długoterminowa terapia może być odpowiednia w zapobieganiu nawrotom epizodów dużej depresji. W większości przypadków dawka zalecana w zapobieganiu nawrotom epizodów depresji jest taka sama, jak dawka stosowana w leczeniu aktualnego epizodu. Stosowanie leków przeciwdepresyjnych powinno być kontynuowane przez co najmniej 6 mies. po remisji.
U pacjentów w podeszłym wieku nie ma konieczności modyfikowania dawki leku. Należy zawsze stosować najmniejszą skuteczną dawkę, a pacjenci powinni być uważnie obserwowani, gdy wymagane jest zwiększenie dawki. U pacjentów z łagodnymi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby należy rozważyć zmniejszenie dawki zazwyczaj o 50%. Jednak ze względu na zmienność osobniczą wartości klirensu, może być konieczne indywidualne dostosowanie dawki. Dane dotyczące pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby są ograniczone - u tych pacjentów należy rozważyć zmniejszenie dawki o ponad 50%, należy wziąć pod uwagę potencjalne korzyści i ryzyko wynikające z leczenia. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek z GFR 30-70 ml/min zmiana dawkowania nie jest konieczna. W przypadku pacjentów wymagających hemodializ oraz u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (GFR <30ml/min), dawkę należy zmniejszyć o 50%. Ze względu na występującą u tych pacjentów zmienność osobniczą wartości klirensu, może być konieczne indywidualne dostosowanie dawkowania. Pacjenci leczeni wenlafaksyną w postaci tabl. o natychmiastowym uwalnianiu mogą przejść na leczenie kaps. o przedł. uwalnianiu w najbliższej równoważnej dawce dobowej, np. wenlafaksynę w postaci tabl. o natychmiastowym uwalnianiu 37,5 mg podawanych 2 razy na dobę można zamienić na kaps. o przedł. uwalnianiu 75 mg podawanych raz na dobę. Konieczne może być indywidualne dostosowanie dawki.
Kapsułki należy przyjmować podczas posiłku, w przybliżeniu o tej samej porze. Połykać w całości, popijając płynem; nie należy ich dzielić, rozgniatać, żuć ani rozpuszczać.

Venlabax - uwagi

Należy unikać nagłego odstawiania preparatu - zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki leku przez co najmniej 1-2 tyg. Jeśli po zmniejszeniu dawki lub po zaprzestaniu leczenia u pacjenta wystąpią objawy, których on nie toleruje, można rozważyć powrócenie do poprzedniej dawki. Następnie można kontynuować zmniejszanie dawki, ale należy to robić bardziej stopniowo. W trakcie leczenia wenlafaksyną należy unikać spożywania alkoholu. Lek może zaburzać zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.