Viavardis

Viavardis - skład

1 tabl. powl. zawiera 10 mg lub 20 mg wardenafilu (w postaci chlorowodorku trójwodnego).

Reklama

Viavardis - działanie

Silny i selektywny inhibitor fosfodiesterazy 5 (PDE5), enzymu rozkładającego cGMP. Gdy w wyniku pobudzenia seksualnego dochodzi do uwolnienia tlenku azotu, hamowanie PDE5 przez wardenafil powoduje zwiększenie stężenia cGMP w ciałach jamistych, co z kolei powoduje rozkurcz mięśni gładkich pozwalający na większy napływ krwi do prącia. Pobudzenie seksualne jest zatem konieczne do wystąpienia korzystnych efektów leczniczych wardenafilu. U niektórych mężczyzn uczestniczących w badaniu pletyzmograficznym prącia (Rigi Scan), wardenafil (20 mg) powodował erekcję uznaną za wystarczającą do penetracji (60% sztywności w oznaczeniu Rigi Scan) już po 15 min. od przyjęcia preparatu. Całkowita odpowiedź na wardenafil była istotna statystycznie, w porównaniu z placebo, po 25 min. od jego przyjęcia. Wardenafil powoduje łagodne i przemijające obniżenie ciśnienia tętniczego, które w większości przypadków nie ma znaczenia klinicznego. Wardenafil szybko wchłania się z przewodu pokarmowego, osiągając C_max u niektórych mężczyzn w ciągu 15 min, jednakże w 90% przypadków C_max jest uzyskiwane w ciągu 30-120 min (mediana 60 min.) od jego przyjęcia na czczo. Średnia bezwzględna biodostępność po podaniu doustnym wynosi 15%. W przypadku przyjmowania wardenafilu w postaci tabl. powl. z posiłkiem wysokotłuszczowym (zawierającym 57% tłuszczu) szybkość wchłaniania wardenafilu jest zmniejszona. Po posiłku zawierającym 30% tłuszczu, szybkość i stopień wchłaniania wardenafilu nie zmieniają się w porównaniu ze stosowaniem wardenafilu na czczo. Lek wiąże się z białkami osocza w ok. 95%. Wardenafil jest metabolizowany głównie w wątrobie przez enzymy cytochromu P-450: izoformę CYP3A4, przy pewnym udziale izoform CYP3A5 i CYP2C. Lek jest wydalany w postaci metabolitów, głównie z kałem (91-95% podanej dawki) i w mniejszym stopniu z moczem (2-6% podanej dawki). T_0,5 wynosi 4-5 h.

Reklama

Viavardis - wskazania

Zaburzenia erekcji u dorosłych mężczyzn. Aby preparat był skuteczny, konieczna jest stymulacja seksualna. Preparat nie jest wskazany do stosowania u kobiet.

Reklama

Viavardis - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Jednoczesne stosowanie wardenafilu i azotanów (nitratów) lub donorów tlenku azotu (takich jak azotyn amylu) w jakiejkolwiek postaci. Utrata wzroku w jednym oku w wyniku nietętniczej przedniej niedokrwiennej neuropatii nerwu wzrokowego (NAION) niezależnie od tego, czy miało to związek, czy nie miało związku z wcześniejszą ekspozycją na inhibitor fosfodiesterazy 5 (PDE5). Preparatów stosowanych w leczeniu zaburzeń erekcji nie należy zazwyczaj stosować u mężczyzn, u których nie jest wskazana aktywność seksualna (np. u pacjentów z ciężkimi chorobami układu krążenia, takimi jak: niestabilna dławica piersiowa lub ciężka niewydolność serca - IIIst. lub IVst. w skali NYHA). Ciężka niewydolność wątroby (C w skali Childa-Pugha). Schyłkowa niewydolność nerek wymagająca leczenia dializami. Niedociśnienie (ciśnienie tętnicze <90/50 mmHg). Niedawno przebyty (w ciągu ostatnich 6 mies.) udar mózgu lub zawał mięśnia sercowego. Niestabilna dławica piersiowa oraz rozpoznane wrodzone choroby zwyrodnieniowe siatkówki, takie jak barwnikowe zwyrodnienie siatkówki (retinitis pigmentosa). Jednoczesne stosowanie wardenafilu i silnych inhibitorów cytochromu CYP3A4: ketokonazolu i itrakonazolu (postać doustna) u mężczyzn w wieku >75 lat. Jednoczesne stosowanie wardenafilu z inhibitorami proteazy wirusa HIV, takimi jak: rytonawir i indynawir (silne inhibitory CYP3A4). Jednoczesne stosowanie inhibitorów PDE5, w tym wardenafilu i leków pobudzających cyklazę guanylową, takich jak riocyguat (ryzyko objawowego niedociśnienia tętniczego).

Reklama

Viavardis - ostrzeżenia

Pacjenci z zaburzonym odpływem z lewej komory serca, np. ze zwężeniem aorty lub samoistnym przerostowym podzastawkowym zwężeniem aorty mogą być wrażliwi na działanie substancji rozszerzających naczynia, w tym na inhibitory fosfodiesterazy 5. Odnotowano ciężkie zdarzenia sercowo-naczyniowe, w tym nagły zgon, tachykardię, zawał mięśnia sercowego, tachyarytmię komorową, dławicę piersiową oraz zaburzenia naczyniowo-mózgowe (w tym przemijający napad niedokrwienny i krwotok mózgowy), występujące w związku czasowym z przyjmowaniem wardenafilu. U większości pacjentów, u których wystąpiły te zdarzenia, stwierdzono wcześniej obecność czynników ryzyka chorób układu krążenia. Nie jest jednak możliwe ostateczne ustalenie czy zdarzenia te mają bezpośredni związek z czynnikami ryzyka, z przyjęciem wardenafilu, z aktywnością seksualną czy z połączeniem tych lub innych czynników. Preparaty stosowane w leczeniu zaburzeń erekcji należy stosować ostrożnie u pacjentów z anatomicznymi zniekształceniami prącia (takimi jak: skrzywienie prącia, zwłóknienie ciał jamistych lub choroba Peyroniego) lub u pacjentów z chorobami mogącymi predysponować do wystąpienia priapizmu (takimi jak: niedokrwistość sierpowatokrwinkowa, szpiczak mnogi lub białaczka). Nie badano bezpieczeństwa i skuteczności stosowania wardenafilu w postaci tabl. powl. w połączeniu z innymi metodami leczenia zaburzeń erekcji - nie zaleca się stosowania takich połączeń. Tolerancja maksymalnej dawki 20 mg może być mniejsza u pacjentów w podeszłym wieku ≥65 lat. Jednoczesne stosowanie wardenafilu z preparatami blokującymi receptory α-adrenergiczne może u niektórych pacjentów doprowadzić do objawowego obniżenia ciśnienia tętniczego krwi, ponieważ obydwa preparaty rozszerzają naczynia krwionośne. U pacjentów z ustalonym leczeniem preparatami blokującymi receptory α-adrenergiczne leczenie wardenafilem należy rozpocząć od najmniejszej zalecanej dawki początkowej 5 mg. Wardenafil może być stosowany w dowolnym momencie, niezależnie od przyjmowanej dawki tamsulozyny lub alfuzosyny. W przypadku jednoczesnego stosowania innych preparatów blokujących receptory α-adrenergiczne oraz wardenafilu należy zachować odstęp między podaniem preparatów. U pacjentów, którzy już przyjmują optymalną dawkę wardenafilu, leczenie preparatami blokującymi receptory α-adrenergiczne należy rozpocząć od najmniejszej zalecanej dawki. Stopniowe zwiększanie dawki preparatów blokujących receptory α-adrenergiczne może powodować dalsze obniżanie ciśnienia tętniczego krwi u pacjentów stosujących wardenafil. Należy unikać jednoczesnego stosowania wardenafilu z silnymi inhibitorami cytochromu CYP3A4 (doustna postać ketokonazolu i itrakonazolu). Może być konieczne dostosowanie dawki wardenafilu, jeżeli jednocześnie stosuje się leki, które w umiarkowanym stopniu hamują aktywność enzymu CYP3A4, takie jak erytromycyna i klarytromycyna. Przyjmowanie wardenafilu z grapefruitem lub sokiem grapefruitowym zwiększa stężenie wardenafilu w osoczu, leku nie należy popijać sokiem grapefruitowym. Należy unikać stosowania leków, które mogą wydłużyć odstęp QTc, w tym wardenafilu, u pacjentów z określonymi czynnikami ryzyka, np. z hipokaliemią, wrodzonym zespołem wydłużonego QT, stosujących jednocześnie leki przeciwarytmiczne z klasy Ia (np. chinidyna, prokainamid) lub klasy III (np. amiodaron, sotalol). W związku z przyjmowaniem wardenafilu i innych inhibitorów PDE5 zgłaszano zaburzenia widzenia i przypadki nietętniczej przedniej niedokrwiennej neuropatii nerwu wzrokowego (NAION). Analizy danych obserwacyjnych wskazują na zwiększone ryzyko ostrej NAION u mężczyzn z zaburzeniami erekcji po ekspozycji na inhibitory PDE5, takie jak wardenafil, tadalafil i syldenafil. Ponieważ może to być istotne dla wszystkich pacjentów stosujących wardenafil, pacjentowi należy zalecić, aby w przypadku wystąpienia nagłych zaburzeń widzenia przerwał przyjmowanie leku i niezwłocznie skonsultował się z lekarzem. Brak jest danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania wardenafilu u pacjentów z zaburzeniami krzepnięcia oraz u chorych z czynną chorobą wrzodową żołądka - zastosowanie leku u tych pacjentów powinno być poprzedzone oceną stosunku korzyści do ryzyka wynikających z leczenia.

Reklama

Viavardis - ciąża

Preparat nie jest wskazany do stosowania u kobiet.

Reklama

Viavardis - efekty uboczne

Bardzo często: ból głowy. Często: zawroty głowy, nagłe zaczerwienienie (zwłaszcza twarzy), zapalenie błony śluzowej nosa, niestrawność. Niezbyt często: obrzęk alergiczny i naczynioruchowy, zaburzenia snu, senność, parestezje i zaburzenia czucia, nieprawidłowe widzenie, przekrwienie oczu, nieprawidłowe rozróżnianie barw, ból i dyskomfort oka, światłowstręt, szumy w uszach, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, tachykardia, kołatanie serca, duszność, uczucie zatkanego nosa, refluks żołądkowo-przełykowy, zapalenie żołądka, ból brzucha, żołądka i jelit, biegunka, wymioty, nudności, suchość błony śluzowej jamy ustnej, zwiększenie aktywności aminotransferaz, rumień, wysypka, ból pleców, zwiększona aktywność we krwi fosfokinazy kreatynowej, ból mięśni, zwiększona sztywność i skurcz mięśni, nasilone erekcje, złe samopoczucie. Rzadko: zapalenie spojówek, reakcje alergiczne, niepokój, omdlenie, napad drgawkowy, amnezja, przemijający napad niedokrwienny, zwiększone ciśnienie śródgałkowe, nasilone łzawienie, zawał serca, tachyarytmia komorowa, dławica piersiowa, niedociśnienie i nadciśnienie tętnicze, krwawienie z nosa, zwiększenie aktywności γ-GT, nadwrażliwość na światło, priapizm, ból w klatce piersiowej. Częstość nieznana: krwotok mózgowy, niezwiązana z zapaleniem tętnic przednia niedokrwienna neuropatia nerwu wzrokowego, zaburzenia widzenia, nagła utrata słuchu, nagły zgon, krwiomocz, krwawienie z prącia, hematospermia. U pacjentów w podeszłym wieku (≥65 lat), po podaniu 20 mg wardenafilu w postaci tabletek, częściej niż u młodszych pacjentów (<65 lat) występują bóle głowy (16,2% do 11,8%) i zawroty głowy (3,7% do 0,7%). Wykazano, że częstość występowania działań niepożądanych (szczególnie „zawrotów głowy”) jest nieznacznie większa u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym w wywiadzie.

Viavardis - interakcje

Wpływ innych preparatów leczniczych na wardenafil. Wardenafil jest metabolizowany głównie w wątrobie przez enzymy cytochromu P-450 - izoformę CYP3A4 przy pewnym udziale izoform CYP3A5 i CYP2C, z tego względu inhibitory tych izoenzymów mogą zmniejszać klirens wardenafilu. Silne inhibitory CYP3A4 (indynawir, rytonawir oraz doustnie stosowany ketokonazol, itrakonazol) znacznie zwiększają stężenie wardenafilu we krwi. Jednoczesne stosowanie wardenafilu z inhibitorami proteazy wirusa HIV, takimi jak: rytonawir i indynawir jest przeciwwskazane, ponieważ są one silnymi inhibitorami CYP3A4. Jednoczesne stosowanie wardenafilu i itrakonazolu lub ketokonazolu jest przeciwwskazane u mężczyzn w wieku >75 lat. W przypadku jednoczesnego podawania wardenafilu z erytromycyną lub klarytromycyną, dawka wardenafilu nie powinna być większa niż 5 mg. Sok grapefruitowy, słaby inhibitor CYP3A4 w ścianie jelit, może powodować niewielkie zwiększenie stężenia wardenafilu w osoczu krwi. Nie wykazano wpływu na farmakokinetykę wardenafilu następujących substancji: ranitydyna, cymetydyna, digoksyna, warfaryna, glibenklamid, alkohol, pojedyncze dawki leków zobojętniających kwas żołądkowy (wodorotlenek glinu/wodorotlenek magnezu), kwas acetylosalicylowy, inhibitory ACE, leki β-adrenolityczne, słabe inhibitory CYP3A4, leki moczopędne, leki stosowane w leczeniu cukrzycy (pochodne sulfonylomocznika i metformina). Wpływ wardenafilu na inne preparaty. Brak danych dotyczących interakcji pomiędzy wardenafilem, a niespecyficznymi inhibitorami fosfodiesterazy, takimi jak: teofilina i dipirydamol. Ze względu na brak danych dotyczących możliwego nasilania przeciwnadciśnieniowego działania azotanów (nitratów) przez wardenafil, jednoczesne stosowanie tych preparatów jest przeciwwskazane. Nikorandyl ze względu na zawartość azotanu może powodować poważne interakcje z wardenafilem. W przypadku jednoczesnego stosowania leków blokujących receptory α-adrenergiczne oraz wardenafil należy zachować odstęp pomiędzy podaniem obu leków. Jednoczesne stosowanie wardenafilu i leków blokujących receptory α-adrenergiczne można rozpocząć jedynie w przypadku, gdy pacjent ma ustalone leczenie lekami blokującymi receptory α-adrenergiczne - leczenie wardenafilem należy rozpocząć od najmniejszej zalecanej dawki początkowej 5 mg. Wardenafil można zastosować w dowolnym momencie, niezależnie od przyjmowania tamsulozyny lub alfuzosyny. W przypadku jednoczesnego stosowania innych preparatów blokujących receptory α-adrenergiczne oraz wardenafilu należy zachować odstęp pomiędzy podaniem obu leków. Podawanie wardenafilu nie miało wpływu na względną biodostępność jednocześnie przyjmowanego glibenklamidu. Wardenafil podawany jednocześnie z nifedypiną o przedłużonym uwalnianiu pacjentom z nadciśnieniem tętniczym powoduje dodatkowe obniżenie ciśnienia tętniczego i zwiększenie częstotliwości rytmu serca. Podczas jednoczesnego przyjmowania wardenafilu i alkoholu etylowego, wardenafil nie nasilał wpływu alkoholu na ciśnienie tętnicze i rytm serca. Jednoczesne stosowanie inhibitorów PDE5, w tym wardenafilu i riocyguatu, jest przeciwwskazane.

Viavardis - dawkowanie

Doustnie. Dorośli mężczyźni. Zalecaną dawką jest 10 mg, przyjmowane w razie potrzeby ok. 25-60 min przed rozpoczęciem aktywności seksualnej. W zależności od skuteczności i tolerancji preparatu dawkę można zwiększyć do 20 mg lub zmniejszyć do 5 mg. Maksymalna zalecana dawka wynosi 20 mg. Maksymalna zalecana częstość stosowania - raz na dobę. Szczególne grupy pacjentów. U osób w podeszłym wieku dostosowanie dawki nie jest konieczne. Jednakże, zwiększenie do dawki maksymalnej 20 mg należy uważnie rozważyć w zależności od indywidualnej tolerancji pacjenta na preparat. U pacjentów z łagodnym i umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby (A-B w skali Childa-Pugha) należy rozważyć rozpoczęcie leczenia od dawki 5 mg. W zależności od tolerancji i skuteczności dawkę można następnie zwiększyć. Maksymalna zalecana dawka u pacjentów z umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby (B w skali Childa-Pugha) wynosi 10 mg. Nie ma potrzeby dostosowania dawki u pacjentów z łagodnym i umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek. U pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (CCr <30 ml/min) należy rozważyć rozpoczęcie leczenia od dawki 5 mg. W zależności od tolerancji i skuteczności dawkę można zwiększyć do 10 mg i 20 mg. Dzieci i młodzież: preparat nie jest wskazany do stosowania u osób w wieku poniżej 18 lat. Brak właściwego wskazania do stosowania wardenafilu u dzieci. W przypadku jednoczesnego stosowania preparatu i inhibitorów cytochromu CYP 3A4, takich jak erytromycyna lub klarytromycyna, dawka wardenafilu nie powinna być większa niż 5 mg. Sposób podania. Preparat można przyjmować jednocześnie z pokarmem lub bez niego. Początek działania może być opóźniony, jeżeli preparat przyjmuje się razem z posiłkiem wysokotłuszczowym. Leku nie należy popijać sokiem grejpfruitowym. Tabl. można podzielić na równe dawki.

Viavardis - uwagi

Przed podjęciem decyzji o leczeniu farmakologicznym należy przeprowadzić wywiad oraz badanie fizykalne w celu rozpoznania zaburzenia erekcji oraz ustalenia potencjalnych przyczyn tego schorzenia. Przed rozpoczęciem jakiegokolwiek leczenia zaburzeń erekcji należy ocenić stan układu sercowo-naczyniowego pacjenta. Preparat może powodować zawroty głowy oraz zaburzenia widzenia - pacjenci przed rozpoczęciem prowadzenia pojazdów lub obsługiwania urządzeń mechanicznych powinni poznać swoją reakcję na preparat.