Vicks Antigrip - skład
1 saszetka zawiera: 650 mg lub 1000 mg paracetamolu, 15,58 mg wodorowinianu fenylefryny (co odpowiada 8,21 mg fenylefryny) oraz 4 mg chlorfenaminy maleinianu (co odpowiada 2,8 mg chlorfenaminy). Preparat zawiera mannitol i siarczyny (składnik aromatu).
Reklama
Vicks Antigrip - działanie
Paracetamol jest lekiem przeciwbólowym wykazującym również działanie przeciwgorączkowe. Działa głównie poprzez hamowanie syntezy prostaglandyn w ośrodkowym układzie nerwowym oraz w mniejszym stopniu obwodowo poprzez blokowanie wytwarzania bodźca bólowego. Działanie przeciwgorączkowe paracetamolu jest związane z hamowaniem syntezy PGE1 w podwzgórzu, narządzie fizjologicznie koordynującym proces termoregulacji. Biodostępność paracetamolu po podaniu doustnym wynosi 75-85%. Jest wchłaniany w dużej ilości i szybko. Cmax w zależności od postaci farmaceutycznej osiąga po 0,5-2 h. Wiąże się z białkami osocza w 10%. Czas potrzebny do uzyskania maksymalnego efektu działania wynosi 1-3 h i trwa przez 3 -4 h. Paracetamol jest metabolizowany przede wszystkim w wątrobie (90-95%) i wydalany głównie z moczem w postaci sprzężonej z kwasem glukuronowym, w mniejszym stopniu w postaci siarczanu i związany z cysteiną. Mniej niż 5% jest wydalane w postaci niezmienionej. T0,5 wynosi 1-4 h (wzrasta w przypadku przedawkowania, u pacjentów z niewydolnością wątroby, osób w podeszłym wieku i dzieci). Fenylefryna jest sympatykomimetykiem, agonistą receptora adrenergicznego α-1. Fenylefryna działa wazokonstrykcyjnie, co powoduje zmniejszenie przekrwienia i obrzęku błony śluzowej nosa i zatok, co prowadzi do udrożnienia zatok przynosowych i usuwania wydzieliny z zatok. Jej działanie na serce polega na przyspieszeniu rytmu i ograniczeniu wydajności jego pracy. Fenylefryna wchłaniana jest z przewodu pokarmowego szybko i w sposób nieregularny. Jest szybko metabolizowana w jelicie cienkim i wątrobie za pośrednictwem enzymu monoaminooksydazy. Działanie farmakologiczne pojawia się szybko i może trwać przez kilka godzin. Jej biodostępność po podaniu doustnym wynosi 38%, a T0,5 w fazie eliminacji wynosi 2-3 h. Chlorfenamina jest lekiem przeciwhistaminowym działającym na zasadzie antagonizmu receptora histaminergicznego H1, poprzez inhibicję kompetycyjną. Chlorfenamina działa na błonę śluzową nosa zmniejszając nadmierną produkcję śluzowej wydzieliny. Chlorfenamina wchłania się dobrze z przewodu pokarmowego. Cmax po podaniu doustnym osiągane jest po 2-3 h. Chlorfenamina wydaje się podlegać w znacznym stopniu metabolizmowi podczas pierwszego przejścia przez wątrobę. Dane literaturowe wskazują na biodostępność rzędu 25-45%. Dystrybucja w tkankach i płynach ustrojowych nie jest pełna. T0,5 wynosi 14-25 h.
Reklama
Vicks Antigrip - wskazania
Leczenie objawowe przeziębienia i grypy, przebiegających z gorączką, słabym lub umiarkowanym bólem (np. bólem głowy, gardła, mięśni, zatok przynosowych), obrzękiem błony śluzowej nosa i zatok przynosowych z tworzeniem wydzieliny.
Reklama
Vicks Antigrip - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Nadciśnienie tętnicze. Nadczynność tarczycy. Ciężkie choroby sercowo-naczyniowe (takie jak choroba wieńcowa). Tachykardia (częstoskurcz). Ciężka niewydolność nerek. Jaskra. Pacjenci z ciężką niewydolnością wątroby. Pacjenci leczeni inhibitorami monoaminooksydazy (IMAO) oraz w okresie 2 tyg. po ich odstawieniu. Ze względu na dawkę paracetamolu, preparat jest przeciwwskazany do stosowania u dzieci i młodzieży.
Reklama
Vicks Antigrip - ostrzeżenia
Nie należy stosować jednocześnie innych leków zawierających paracetamol, innych sympatykomimetyków (takich jak leki zmniejszające przekrwienie błony śluzowej nosa, środki hamujące łaknienie lub leki psychostymulujące o działaniu podobnym do amfetaminy) oraz leków przeciwhistaminowych. Ze względu na zawartość paracetamolu preparat należy podawać ostrożnie, unikając przedłużającego się leczenia u pacjentów z niedokrwistością, chorobami serca i płuc, zaburzeniami czynności wątroby (w takich przypadkach dozwolone jest stosowanie sporadyczne, ponieważ przedłużające się leczenie dużymi dawkami paracetamolu może zwiększyć ryzyko wystąpienia działań niepożądanych). U pacjentów z chorobą alkoholową nie należy stosować więcej niż 2 g paracetamolu na dobę (3 x saszetka preparatu z zawartością paracetamolu 650 mg na dobę lub 2 x saszetka preparatu z zawartością paracetamolu 1000 mg). Stosowanie u pacjentów regularnie pijących alkohol (3 lub więcej napojów alkoholowych dziennie) może spowodować uszkodzenie wątroby. Zaleca się ostrożność u pacjentów z astmą nadwrażliwych na kwas acetylosalicylowy, ponieważ opisywano reakcje bronchospastyczne po spożyciu paracetamolu (reakcja krzyżowa) u tych pacjentów. Chociaż występują one tylko u niektórych pacjentów, mogą jednak powodować poważne następstwa, zwłaszcza podczas podawania wysokich dawek paracetamolu. Przyjmowanie leków zawierających paracetamol należy ograniczyć w przypadku pacjentów leczonych lekami przeciwdrgawkowymi, ponieważ jednoczesne stosowanie zwiększa toksyczność wobec wątroby, zmniejsza biodostępność paracetamolu, zwłaszcza podczas podawania wysokich dawek paracetamolu. Nie stosować z innymi lekami zawierającymi paracetamol, gdyż może to spowodować zatrucie. Zatrucie spowodowane paracetamolem może wystąpić zarówno po przyjęciu zbyt dużej pojedynczej dawki jak i w przypadku przyjęcia dawek wielokrotnych. Podczas stosowania paracetamolu istnieje większe ryzyko uszkodzenia wątroby u pacjentów: przyjmujących długotrwale karbamazepinę, fenobarbital, fenytoinę, prymidon, ryfampicynę, ziele dziurawca lub inne leki indukujące enzymy wątrobowe; u których zachodzi możliwość niedoboru glutationu np. z zaburzeniami łaknienia, zakażeniem wirusem HIV, odwodnionych, głodzonych lub wyniszczonych; pijących regularnie alkohol; z chorobami wątroby (w tym zespołem Gilbert`a). Należy stosować ostrożnie u pacjentów z niedoborem G-6-PD i reduktazy methemoglobinowej. Zgłaszano przypadki hepatotoksyczności w przypadku podania paracetamolu w dobowej dawce nie przekraczającej 4 g. Mogą wystąpić reakcje krzyżowe, pacjenci uczuleni na leki przeciwhistaminowe mogą być uczuleni również na chlorfenaminę. Należy ocenić stosunek korzyści do ryzyka w następujących sytuacjach: choroby nerek lub płuc; rozrost gruczołu krokowego; cukrzyca; astma oskrzelowa; zapalenie trzustki; choroba wrzodowa żołądka; zwężenie połączenia odźwiernika i dwunastnicy; choroby sercowo-naczyniowe takie jak ciężka bradykardia, idiopatyczna hipotensja ortostatyczna, miażdżyca naczyń mózgowych, niedokrwistość; choroby tarczycy; u pacjentów wrażliwych na działanie leków uspokajających oraz pacjentów z padaczką, ponieważ fenylefryna może nasilać te choroby oraz powodować wystąpienie interakcji z lekami stosowanymi w ich leczeniu. W czasie leczenia nie należy pić alkoholu ze względu na zwiększone ryzyko wystąpienia toksycznego uszkodzenia wątroby. Pacjenci leczeni trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi, maprotyliną lub innymi lekami działającymi przeciwcholinergicznie powinni zgłosić jak najszybciej wystąpienie problemów żołądkowo-jelitowych ze względu na możliwe ryzyko wystąpienia niedrożności porażennej jelit. Ze względu na zawartość fenylefryny i chlorfenaminy należy zachować ostrożność podczas stosowania preparatu u osób w podeszłym wieku. Szczególnie niekorzystnie może na nich wpłynąć bradykardia i zmniejszenie pojemności minutowej serca. Należy kontrolować ciśnienie tętnicze krwi, szczególnie u starszych pacjentów z chorobami serca. U pacjentów w podeszłym wieku bardziej prawdopodobne jest wystąpienie następujących objawów: zawroty głowy, sedacja, uczucie splątania, niedociśnienie lub reakcja paradoksalna objawiająca się nadpobudliwością. Pacjenci z tej grupy są szczególnie podatni na wystąpienie działań niepożądanych przeciwcholinergicznych leków przeciwhistaminowych, takich jak suchość w jamie ustnej i zaleganie moczu. Jeśli objawy te są ciągłe lub znacznie nasilone, może być konieczne przerwanie stosowania preparatu. Ze względu na obecność mannitolu preparat może powodować łagodne działanie przeczyszczające. Preparat zawiera śladowe ilości siarczynów pochodzące z kompozycji smakowo-zapachowej (aromat) w związku z czym rzadko może powodować ciężkie reakcje nadwrażliwości i skurcz oskrzeli. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu w jednej saszetce, co oznacza, że jest uznawany za „wolny od sodu”.
Reklama
Vicks Antigrip - ciąża
Preparat nie powinien być stosowany w okresie ciąży oraz w okresie karmienia piersią.
Reklama
Vicks Antigrip - efekty uboczne
Paracetamol. Rzadko: niedociśnienie, zwiększona aktywność aminotransferaz wątrobowych (AlAT, AspAT), dyskomfort. Bardzo rzadko: trombocytopenia, agranulocytoza, leukopenia, neutropenia, niedokrwistość hemolityczna, hipoglikemia, hepatotoksyczność (żółtaczka), jałowy ropomocz (mętny mocz), działania niepożądane ze strony nerek, ciężkie reakcje skórne (takie jak: uogólniona wysypka krostkowa lub pęcherze i nadżerki na skórze, w jamie ustnej, oczach i narządach płciowych, gorączka i bóle stawowe albo pękające olbrzymie pęcherze, rozległe nadżerki na skórze, złuszczanie dużych płatów naskórka oraz gorączka), reakcje nadwrażliwości od pęcherzy skórnych po wstrząs anafilaktyczny. Fenylefryna. Rzadko: zawał mięśnia sercowego, arytmia komorowa, obrzęk płuc (na ogół przy stosowaniu większych dawek lub u podatnych pacjentów), krwawienie domózgowe (na ogół przy stosowaniu większych dawek lub u podatnych pacjentów). Częstość nieznana: niepokój, lękliwość, osłabienie, nudności, drżenia, bezsenność, drażliwość, bóle głowy (zwłaszcza przy przyjmowaniu dużych dawek), drgawki, parestezje i psychoza z omamami mogą wystąpić przy przyjmowaniu bardzo dużych dawek, nadciśnienie (na ogół przy stosowaniu większych dawek lub u podatnych pacjentów), skurcz naczyń obwodowych z ograniczeniem dopływu krwi do narządów ważnych dla funkcji życiowych (zwłaszcza u pacjentów hipowolemicznych), chłodne kończyny, zaczerwienienie, niedociśnienie tętnicze, w przypadku przedłużonego stosowania może wystąpić niedobór objętości osocza, ból lub dyskomfort w klatce piersiowej, ciężka bradykardia, zwiększenie wysiłku mięśnia sercowego ze względu na wzrost oporu obwodowych naczyń tętniczych (co dotyczy szczególnie pacjentów w podeszłym wieku lub pacjentów z zaburzeniami krążenia mózgowego lub wieńcowego), może wystąpić lub zaostrzyć się niewydolność serca związana z chorobą serca, a także kołatanie serca (przy stosowaniu dużych dawek), pogorszenie ukrwienia nerek i prawdopodobnie zmniejszenie ilości moczu, zatrzymanie moczu, duszność, zaburzenia oddechowe, bladość skóry, piloreksja, nadmierna potliwość, wymioty (przy stosowaniu dużych dawek), hiperglikemia, hipokaliemia, kwasica metaboliczna. Chlorfenamina. Często: depresja ośrodkowego układu nerwowego w postaci senności, nudności i osłabienia mięśniowego, które u części pacjentów znikają po 2-3 dniach leczenia, dyskinezy w obrębie twarzy, drżenia, zaburzenia koordynacji, parestezje suchość w jamie ustnej, jadłowstręt, zmiany dotyczące odczuwania smaków i zapachów, dolegliwości żołądkowo-jelitowe (nudności, wymioty, biegunka, zaparcia, ból w nadbrzuszu), które mogą ulec zmniejszeniu przy stosowaniu preparatu łącznie z pokarmem, zatrzymanie moczu i trudności z jego oddawaniem, suchość błony śluzowej nosa i gardła, wysychanie błon śluzowych, nasilona potliwość, niewyraźne widzenie, widzenie podwójne. Niezbyt często lub rzadko: pobudzenie paradoksalne szczególnie przy stosowaniu dużych dawek u osób w podeszłym wieku (charakteryzujące się niepokojem, bezsennością, drżeniem, majaczeniem, kołataniem serca, a także drgawkami), ucisk w klatce piersiowej, na ogół przy przedawkowaniu zaburzenia rytmu serca, kołatanie, tachykardia, cholestaza, zapalenie wątroby lub inne zaburzenia czynności wątroby (łącznie z bólami brzucha, ciemnym zabarwieniem moczu itp.), reakcje nadwrażliwości, reakcje anafilaktyczne (kaszel, trudności z połykaniem, szybkie bicie serca, świąd, opuchnięcie powiek lub okolicy oczu, twarzy i/lub języka, duszność, zmęczenie itp.) nadwrażliwość na światło, reakcje krzyżowe na podobne leki, zaburzenia morfologii krwi z objawami takimi jak nietypowe krwawienie, bóle gardła lub zmęczenie, niedociśnienie i nadciśnienie tętnicze, obrzęki, szumy uszne, ostre zapalenie błędnika, impotencja, krwawienia międzymiesiączkowe.
Vicks Antigrip - interakcje
Zależne od paracetamolu. Paracetamol jest intensywnie metabolizowany w wątrobie, przez co może wchodzić w interakcję z innymi lekami metabolizowanymi głownie w wątrobie. Niektóre z metabolitów paracetamolu są hepatotoksyczne, dlatego też ich jednoczesne podawanie z induktorami enzymatycznymi (ryfampicyna, niektóre leki przeciwdrgawkowe itp.) mogą prowadzić do wystąpienia reakcji hepatotoksycznych, szczególnie w przypadku zastosowania większych dawek paracetamolu. Alkohol etylowy: nasila toksyczność paracetamolu poprzez możliwą indukcję wytwarzania hepatotoksycznych pochodnych paracetamolu. Doustne leki przeciwzakrzepowe (acenokumarol, warfaryna): możliwe nasilenie działania przeciwzakrzepowego poprzez zahamowanie syntezy wątrobowej czynników krzepnięcia. Ze względu na stosunkowo niewielkie znaczenie kliniczne w trakcie stosowania leków przeciwzakrzepowych należy rozważyć zastosowanie terapii alternatywnej do salicylanów. Dawka powinna być jak najmniejsza, a czas trwania leczenia możliwie najkrótszy z okresowym kontrolowaniem czynnika INR (ang. International Normalized Ratio, międzynarodowy czynnik znormalizowany). Długotrwałe przyjmowanie paracetamolu w skojarzeniu z kwasem acetylosalicylowym może prowadzić do trwałego uszkodzenia nerek i ryzyka wystąpienia niewydolności nerek (nefropatii analgetycznej). Leki przeciwdrgawkowe (fenytoina, fenobarbital, metylofenobarbital, prymidon): ograniczenie biodostępności paracetamolu wraz z nasileniem hepatotoksyczności w przypadku przedawkowania, zależne od induktorów enzymatycznych. Diuretyki pętlowe: działanie diuretyków może być osłabione poprzez zahamowanie wydzielania prostaglandyn oraz aktywności reninowej osocza. Izoniazyd: zmniejszenie klirensu paracetamolu z możliwym nasileniem jego działania/toksyczności, poprzez zahamowanie jego metabolizmu wątrobowego. Lamotrygina: zmniejszenie biodostępności lamotryginy, zmniejszenie jej siły działania poprzez możliwe nasilenie jej metabolizmu wątrobowego. Metoklopramid i domperydon: nasilanie wchłaniania paracetamolu w jelicie cienkim poprzez wpływ na szybkość opróżniania żołądka. Probenecyd: w łagodnym stopniu zwiększanie terapeutycznej skuteczności paracetamolu poprzez zmniejszenie jego degradacji i wydalanie metabolitów z moczem. Propranolol: zwiększenie stężenia paracetamolu w osoczu poprzez zahamowanie jego metabolizmu wątrobowego. Żywice jonowymienne (kolestyramina): możliwe zmniejszanie wchłaniania paracetamolu z zahamowaniem jego działania poprzez zatrzymanie paracetamolu w jelicie. Zydowudyna: chociaż opisano możliwe nasilenie toksyczności zydowudyny (neutropenia, hepatotoksyczność) u niektórych pacjentów, nie wydaje się, że istnieje jakaś interakcja o charakterze kinetycznym pomiędzy obydwoma preparatami. Zależne od fenylefryny. Inhibitory monoaminooksydazy (IMAO): należy unikać ich jednoczesnego stosowania lub nie stosować fenylefryny co najmniej 15 dni od zakończenia leczenia (czas ten ustalono jako niezbędny do ustąpienia działania hamującego enzymy MAO, prowadzącego do zmniejszenia metabolizmu fenylefryny. Leki przeciwdepresyjne takie jak fenelzyna, izokarboksazyd, nialamid, tranylcypromina, moklobemid lub leki stosowane w leczeniu choroby Parkinsona, takie jak selegilina mogą nasilać wpływ na serce oraz skurcz naczyń oraz zwiększać ryzyko wystąpienia przełomu nadciśnieniowego. Jednoczesne stosowanie dihydroergotaminy, ergotaminy, metylergotaminy lub oksytocynywraz z fenylefryną może prowadzić do nasilenia działania naczynioskurczowego. Leki β-adrenolityczne stosowane w leczeniu nadciśnienia lub leki stosowane do leczenia łagodnego rozrostu gruczołu krokowego hamują działanie fenylefryny, co może powodować wystąpienie niedociśnienia i bradykardii. Działanie terapeutyczne leków β-adrenolitycznych może zostać zahamowane w trakcie jednoczesnego stosowania fenylefryny co może spowodować podwyższenie ciśnienia tętniczego, dodatkowo blokowanie receptorów β-adrenergicznych może prowadzić do zwiększenia aktywności receptorów α-adrenergicznych zwiększając ryzyko wystąpienia nasilonej bradykardii i nadciśnienia. Trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne takie jak amitryptylina, amozapina, klomipramina, dezypramina i doksepina lub czteropierścieniowe jak maprotylina: ich jednoczesne stosowaniemoże nasilić działanie presyjne fenylefryny. Wziewne leki znieczulające takie jak cyklopropan i halotan mogą nasilać ryzyko wystąpienia arytmii. Leki przeciwnadciśnieniowe, w szczególności działające poprzez związek ze współczulnym układem nerwowym: należy zachować ostrożność, ponieważ możliwe jest zniesienie działania hipotensyjnego leków takich jak metyldopa, guanetydyna powodując ciężkie nadciśnienie. Leki powodujące utratę potasu, jak niektóre diuretyki – furosemid: mogą nasilać hipokaliemię i zmniejszyć wrażliwość naczyń tętniczych na leki obkurczające naczynia, takie jak fenylefryna. Należy zachować ostrożność podczas stosowania leków mających wpływ na przewodzenie w sercu takie jak glikozydy nasercowe i leki przeciwarytmiczne. Należy zachować ostrożność podczas stosowania hormonów tarczycy. Siarczan atropiny: hamuje odruch zwalniający akcję serca wywołany przez fenylefrynę i nasila odpowiedź presyjną fenylefryny. Leki blokujące zarówno receptory α- i β-adrenolityczne takie labetalol i karwedylol: interakcje wywołane jednoczesnym zastosowaniem z fenylefryną mogą nasilać swoją toksyczność poprzez antagonizm na poziomie receptorów β. Zależne od chlorfenaminy. Jednoczesne stosowanie z alkoholem lub preparatami wywołującymi depresję ośrodkowego układu nerwowego (np. trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, barbiturany, wziewne leki uspokajające) może nasilać działanie depresyjne tych leków lub leków przeciwhistaminowych takich jak chlorfenamina; może to powodować wystąpienie objawów przedawkowania. Inhibitory monoaminooksydazy (IMAO) w tym furazolidon, pargylina i prokarbazyna: nie zaleca się ich jednoczesnego stosowania ze względu na możliwość wydłużenia i nasilenia działania przeciwcholinergicznego i depresyjnego w stosunku do ośrodkowego układu nerwowego wywoływanego przez leki przeciwhistaminowe. Trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, maprotylina (czteropierścieniowy lek przeciwdepresyjny): jednoczesne stosowanie z lekami przeciwhistaminowymi może nasilać działanie przeciwcholinergiczne leków przeciwdepresyjnych i chlorfenaminy. Należy poinformować pacjenta, iż powinien zgłosić jak najszybciej wystąpienie problemów żołądkowo-jelitowych ze względu na możliwe ryzyko wystąpienia niedrożności porażennej jelit. Jednoczesne stosowanie z lekami ototoksycznymi może maskować objawy ototoksyczności takie jak szumy uszne, nudności i zawroty głowy. Leki uczulające na światło: jednoczesne stosowanie może nasilić efekt addycyjny.
Vicks Antigrip - dawkowanie
Doustnie. Dorośli. Zawartość paracetamolu 650 mg: 1 saszetka co 4-6 h (4-6 razy na dobę). Nie należy stosować więcej niż 6 saszetek w ciągu 24 h; zawartość paracetamolu 1000 mg: 1 saszetka co 6-8 h (3-4 razy na dobę). Nie należy stosować więcej niż 4 saszetki w ciągu 24 h. Dzieci. Ze względu na zawartą dawkę paracetamolu, preparat jest przeciwwskazany do stosowania u dzieci. Szczególne grupy pacjentów. Pacjenci z łagodną do umiarkowanej niewydolnością wątroby: nie należy przyjmować więcej niż 2 g paracetamolu (3 saszetki preparatu o zawartości 650 mg paracetamolu lub 2 saszetki preparatu zawierającego 100 mg paracetamolu) na dobę zachowując minimalnie 8-godzinny odstęp pomiędzy przyjmowanymi dawkami preparatu. Ze względu na zawartą dawkę paracetamolu preparat nie jest wskazany do stosowania u pacjentów z niewydolnością nerek. Ze względu na zawartość paracetamolu u pacjentów w podeszłym wieku należy zmniejszyć dawkę o połowę (czyli 1 saszetka 2-3 razy na dobę, nie przekraczać 3 saszetek na dobę) i wydłużyć odstęp czasu między kolejnymi dawkami do 6-8 h w następujących sytuacjach: pacjenci dorośli o mc. <50 kg, pacjenci z zespołem Gilberta (rodzinna żółtaczka niehemolityczna), pacjenci odwodnieni, długotrwałe niedożywienie, choroba alkoholowa. Jeżeli gorączka występuje dłużej niż przez 3 dni leczenia, a ból lub inne objawy trwają dłużej niż 5 dni, należy zasięgnąć porady lekarza. Podawanie preparatu uzależnione jest od występowania objawów (ból, gorączka). W przypadku ustąpienia tych objawów powinno się zakończyć podawanie leku. Sposób przygotowania. Zawartość 1 saszetki rozpuścić w niewielkiej ilości gorącej, lecz nie wrzącej wody (najlepiej w połowie szklanki wody). Pozostawić do ostygnięcia i uzyskania temperatury odpowiedniej do picia.
Vicks Antigrip - uwagi
Preparat może powodować senność, a tym samym mieć wpływ na fizyczne i psychiczne predyspozycje niezbędne do wykonywania czynności wymagających dużej uwagi takich jak prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn. Należy pacjenta poinformować, aby nie prowadził pojazdów i nie obsługiwał maszyn jeśli wystąpią objawy senności, aż do czasu ich ustąpienia. Preparat zawiera fenylefrynę, która może dać pozytywny wynik badania kontroli antydopingowej u sportowców. Preparat zawiera paracetamol i chlorfenaminę, które mogą wpłynąć na wyniki badań laboratoryjnych. Paracetamol może zmienić wartości oznaczeń laboratoryjnych kwasu moczowego i glukozy. Chlorfenamina może wpływać na wyniki testów skórnych z wykorzystaniem alergenów. Zaleca się przerwanie leczenia na co najmniej 3 dni przed rozpoczęciem testów skórnych.
