Vidaza - skład
1 ml zawiesiny zawiera 25 mg azacytydyny.
Reklama
Vidaza - działanie
Lek przeciwnowotworowy, analog pirymidyn. Azacytydyna działa cytotoksycznie na nieprawidłowe komórki krwiotwórcze w szpiku kostnym i powoduje m.in. hipometylację DNA. Działania cytotoksyczne azacytydyny mogą wynikać z wielu mechanizmów, w tym zahamowania syntezy DNA, RNA i białek, włączania do RNA i DNA oraz aktywacji szlaków odpowiedzi na uszkodzenie DNA. Komórki nieproliferujące są względnie niewrażliwe na azacytydynę. Po podaniu podskórnym biodostępność wynosi 89%. Maksymalne stężenie występuje we krwi po 0,5 h od podania. Jest wydalana głównie z moczem. T0,5 wynosi 41+/- 8 min.
Reklama
Vidaza - wskazania
Leczenie dorosłych pacjentów niekwalifikujących się do przeszczepu krwiotwórczych komórek macierzystych: z zespołami mielodysplastycznymi (MDS) o pośrednim-2 i wysokim ryzyku, zgodnie z Międzynarodowym Punktowym Systemem Rokowniczym; przewlekłą białaczką mielomonocytową (CMML) z 10-29% blastów szpiku bez choroby mieloproliferacyjnej; ostrą białaczką szpikową (AML) z 20-30% blastów i wieloliniową dysplazją zgodnie z klasyfikacją WHO; ostrą białaczką szpikową (AML) z >30% blastów w szpiku, zgodnie z klasyfikacją WHO.
Reklama
Vidaza - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na składniki preparatu. Zaawansowane nowotwory złośliwe wątroby. Okres karmienia piersią.
Reklama
Vidaza - ostrzeżenia
Leczenie azacytydyną jest związane z występowaniem niedokrwistości, neutropenii i trombocytopenii, szczególnie w czasie pierwszych 2 cykli. Należy wykonywać pełną morfologię krwi tak często, jak to jest konieczne, aby obserwować odpowiedź i toksyczność, jednak co najmniej przed każdym cyklem leczenia. Po podaniu zalecanej dawki dla pierwszego cyklu, należy obniżyć dawkę dla następnych cykli lub opóźnić jej podanie w oparciu o wartości nadiru i odpowiedź hematologiczną. Należy poinstruować pacjenta, by niezwłocznie zgłaszał epizody gorączkowe. Pacjenci i lekarze powinni być również poinstruowani, by zwracali uwagę na objawy przedmiotowe i podmiotowe krwawienia. Nie przeprowadzono formalnych badań z udziałem pacjentów z niewydolnością wątroby. U pacjentów z rozległym obciążeniem nowotworem z powodu choroby przerzutowej, zgłaszano występowanie postępującej śpiączki wątrobowej i śmierci podczas leczenia azacytydyną, w szczególności u pacjentów z początkowym stężeniem albuminy w surowicy <30 g/l. Azacytydyna jest przeciwwskazana dla pacjentów z zaawansowanymi nowotworami złośliwymi wątroby. Należy poinstruować pacjentów, aby natychmiast zgłaszali wystąpienie skąpomoczu i bezmoczu. Chociaż nie zaobserwowano klinicznie istotnych różnic w częstości występowania działań niepożądanych między pacjentami z prawidłową czynnością nerek a pacjentami z niewydolnością nerek, należy ściśle obserwować pacjentów z niewydolnością nerek w celu wykrycia toksyczności, ponieważ azacytydyna i (lub) jej metabolity są wydalane głównie przez nerki. U pacjentów w podeszłym wieku należy kontrolować czynność nerek. Przed rozpoczęciem leczenia i przed każdym cyklem leczenia należy wykonać próby czynnościowe wątroby, oznaczyć stężenie kreatyniny oraz dwuwęglanów w surowicy. Pacjenci z ciężką zastoinową niewydolnością serca, klinicznie niestabilną chorobą serca lub chorobą płuc w wywiadzie, byli wykluczeni z głównych badań rejestracyjnych i z tego powodu nie ustalono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności preparatu u tych pacjentów. Najnowsze dane z badań klinicznych u pacjentów z chorobami serca i płuc w wywiadzie wykazały istotne zwiększenie częstości zdarzeń dotyczących serca związanych ze stosowaniem azacytydyny. Dlatego zaleca się zachowanie ostrożności przy przepisywaniu azacytydyny tym pacjentom. Przed oraz w trakcie leczenia należy rozważyć przeprowadzenie oceny wydolności krążeniowo-oddechowej. W pacjentów, u których wystąpi martwicze zapalenie powięzi należy przerwać podawanie preparatu oraz bezzwłocznie wdrożyć właściwe leczenie. Ryzyko zespołu rozpadu guza dotyczy pacjentów z dużym rozmiarem guza przed zastosowaniem leczenia. Tacy pacjenci powinni być starannie monitorowani i należy podjąć u nich odpowiednie środki ostrożności. Preparatu nie należy stosować u dzieci poniżej 18 lat ze względu na niewystarczającą ilość danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania i skuteczności.
Reklama
Vidaza - ciąża
Nie zaleca się stosowania azacytydyny w ciąży, szczególnie w I trymestrze, chyba że jest to zdecydowanie konieczne. W każdym przypadku należy rozważyć, czy przewidywane korzyści dla matki przewyższają potencjalne ryzyko dla płodu. Azacytydyna jest przeciwwskazana w okresie karmienia piersią. Mężczyźni i kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczną antykoncepcję w trakcie leczenia i do 3 miesięcy po zakończeniu leczenia. Przed rozpoczęciem leczenia należy doradzić pacjentom płci męskiej, aby zasięgnęli porady na temat przechowywania nasienia.
Reklama
Vidaza - efekty uboczne
Bardzo często: zapalenie płuc, zapalenie nosogardzieli, neutropenia z gorączką, neutropenia, leukopenia, trombocytopenia, niedokrwistość, anoreksja, hipokaliemia, bezsenność, ból i zawroty głowy, duszność, krwawienie z nosa, biegunka, wymioty, zaparcia, nudności, ból brzucha, wybroczyny punktowe, świąd, wysypka, podskórne wylewy krwawe, bóle stawów, bóle mięśniowo-szkieletowe, zmęczenie, gorączka, bóle klatki piersiowej, rumień w miejscu podania, ból w miejscu podania, odczyn w miejscu podania, zmniejszenie masy ciała. Często: posocznica, posocznica neutropeniczna, zakażenie górnych dróg oddechowych, zakażenie dróg moczowych, zapalenie tkanki łącznej, zapalenie uchyłków, grzybica jamy ustnej, zapalenie zatok, zapalenie gardła, zapalenie błony śluzowej nosa, opryszczka pospolita, zakażenie skóry, niewydolność szpiku kostnego, pancytopenia, odwodnienie, stan splątania, lęk, krwotok śródczaszkowy, omdlenie, senność, letarg, krwotok oczny, krwotok spojówkowy, wysięk osierdziowy, nadciśnienie lub niedociśnienie tętnicze, krwiaki, wysięk opłucnowy, duszność wysiłkowa, ból gardła i krtani, krwotok żołądkowo-jelitowy, krwawienie z odbytu, zapalenie jamy ustnej, krwawienie z dziąseł, dyspepsja, plamica, łysienie, pokrzywka, rumień, wybroczyny plamkowe, skurcze mięśni, ból mięśni, niewydolność nerek, krwiomocz, podwyższone stężenie kreatyniny w surowicy, reakcje w miejscu podania (siniaki, krwiaki, stwardnienie, wysypka, świąd, stan zapalny, odbarwienie, guzki i krwotok), złe samopoczucie, dreszcze, krwawienie w miejscu wkłucia cewnika. Niezbyt często: reakcje nadwrażliwości, zapalenie osierdzia, niewydolność wątroby, postępująca śpiączka wątrobowa, ostra gorączkowa dermatoza neutrofilowa, ropne zgorzelinowe zapalenie skóry, nerkowa kwasica kanalikowa. Rzadko: zespół rozpadu guza, choroba śródmiąższowa płuc, martwica w miejscu wstrzyknięcia. Częstość nieznana: martwicze zapalenie powięzi. Dzieci i młodzież. W badaniu AZA-JMML-001 preparatem leczono 28 pacjentów pediatrycznych (w wieku od 1 mies. do <18 lat) z MDS (n=10) albo młodzieńczą białaczką mielomonocytową (JMML; n=18). U wszystkich 28 pacjentów wystąpiło co najmniej jedno zdarzenie niepożądane, a u 17 (60,7%) wystąpiło co najmniej jedno zdarzenie związane z leczeniem. Najczęściej zgłaszanymi zdarzeniami niepożądanymi w ogólnej populacji dzieci i młodzieży były gorączka, zdarzenia hematologiczne, w tym niedokrwistość, trombocytopenia i gorączka neutropeniczna, a także zdarzenia dotyczące przewodu pokarmowego, w tym zaparcia i wymioty. U 3 uczestników wystąpiło zdarzenie zaobserwowane w czasie leczenia, prowadzące do przerwania przyjmowania leku (gorączka, progresja choroby i ból brzucha). W badaniu AZA-AML-004 7 pacjentów pediatrycznych (w wieku od 2 do 12 lat) otrzymało lek w celu leczenia nawrotu molekularnego AML po pierwszej remisji całkowitej (CR1). U wszystkich 7 pacjentów wystąpiło przynajmniej jedno zdarzenie niepożądane związane z leczeniem. Najczęściej zgłaszanymi zdarzeniami niepożądanymi były neutropenia, nudności, leukopenia, trombocytopenia, biegunka i zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej (AlAT). U 2 pacjentów wystąpiło zdarzenie związane z leczeniem prowadzące do przerwania przyjmowania dawek (gorączka neutropeniczna, neutropenia). Wśród ograniczonej liczby pacjentów pediatrycznych leczonych proeparatem w trakcie badania klinicznego nie zidentyfikowano żadnych nowych sygnałów dotyczących bezpieczeństwa. Ogólny profil bezpieczeństwa był zgodny z profilem bezpieczeństwa w populacji osób dorosłych.
Vidaza - interakcje
Nie przeprowadzono formalnych badań klinicznych. W oparciu o dane z badań in vitro, nie wydaje się, by w metabolizmie azacytydyny uczestniczyły izoenzymy cytochromu P450 (CYP), UDP-glukuronozylotransferazy (UGT), sulfotransferazy (SULT) ani transferazy glutationowe (GST). Z tego powodu uznaje się, że interakcje in vivo związane z tymi enzymami metabolizującymi są mało prawdopodobne Klinicznie istotne działania hamujące lub indukujące azacytydyny na enzymy cytochromu P450 są mało prawdopodobne.
Vidaza - dawkowanie
Podskórnie. Dorośli. Leczenie preparatem powinno zostać rozpoczęte, a następnie kontrolowane przez lekarza posiadającego doświadczenie w stosowaniu chemioterapeutyków. Pacjentom należy podać premedykację w postaci leków przeciwwymiotnych. Zalecana dawka początkowa dla pierwszego cyklu leczenia dla wszystkich pacjentów, bez względu na początkowe hematologiczne wartości laboratoryjne, to 75 mg/m2 pc. we wstrzyknięciu podskórnym, codziennie przez 7 dni, po czym następuje okres odpoczynku trwający 21 dni (28-dniowy cykl leczenia). Zalecane jest leczenie pacjentów przez co najmniej 6 cykli. Leczenie należy kontynuować tak długo, jak długo pacjent będzie odnosił korzyści lub do progresji choroby. Należy obserwować pacjentów w kierunku toksyczności hematologicznej oraz nefrotoksyczności; może być konieczne opóźnienie rozpoczęcia następnego cyklu lub zmniejszenie dawki w sposób opisany poniżej. Dostosowanie dawki z powodu toksyczności hematologicznej. Toksyczność hematologiczna jest zdefiniowana jako najniższa wartość (nadir) osiągnięta w danym cyklu, jeśli liczba płytek wynosi <50,0 x 109/l i (lub) liczba bezwzględna neutrofili (ANC) <1 x 109/l. Regeneracja jest zdefiniowana jako zwiększenie linii komórkowych, dla których zaobserwowano toksyczność hematologiczną, przynajmniej o połowę bezwzględnej różnicy między nadirem a liczbą początkową plus wartości nadiru. Pacjenci bez obniżonej początkowej liczby białych krwinek (WBC ≥3,0 x 109/l i ANC ≥1,5 x 109/l oraz płytki ≥75 x 109/l) przed pierwszym leczeniem. W przypadku zaobserwowania toksyczności hematologicznej po leczeniu azacytydną należy opóźnić następny cykl leczenia, aż do regeneracji liczby płytek i ANC. Jeśli regeneracja nastąpiła w ciągu 14 dni, dostosowanie dawki nie jest konieczne. Jeśli regeneracja nie nastąpiła w ciągu 14 dni, należy obniżyć dawkę w sposób następujący: wartość nadiru dla ANC ≤1,0x 109/l i dla płytek ≤50,0 x 109/l dawkę należy obniżyć w następnym cyklu o 50%; wartość nadiru dla ANC >1,0 x 109/l i dla płytek >50,0 x 109/l dawka pozostaje niezmieniona. Po modyfikacji dawki czas trwania następnego cyklu powinien wynosić ponownie 28 dni. Pacjenci z obniżoną początkową liczbą białych krwinek (WBC <3,0 x 109/l lub ANC <1,5 x 109/l lub płytki <75,0 x 109/l) przed pierwszym leczeniem. Po leczeniu azacytydyną, jeśli zmniejszenie WBC lub ANC lub płytek w porównaniu z wartościami przed leczeniem wynosi ≤50% lub >50%, ale z poprawą w różnicowaniu linii komórkowych, nie należy opóźniać następnego cyklu ani dostosowywać dawki. Jeśli zmniejszenie WBC lub ANC lub płytek w porównaniu z wartościami przed leczeniem wynosi >50%, bez poprawy w różnicowaniu linii komórkowych, należy opóźnić następny cykl leczenia aż do regeneracji liczby płytek i ANC. Jeśli regeneracja nastąpiła w ciągu 14 dni, dostosowanie dawki nie jest konieczne. Jeśli regeneracja nie nastąpiła w ciągu 14 dni, należy oznaczyć komórkowość szpiku kostnego. Jeśli komórkowość szpiku kostnego wynosi >50%, nie jest konieczne dostosowanie dawki. Jeśli komórkowość szpiku kostnego wynosi ≤50%, należy opóźnić leczenie i obniżyć dawkę następująco: komórkowość szpiku kostnego 15-50% i regeneracja nastąpiła ≤21 dni dawka pozostaje niezmieniona, jeśli regeneracja nastąpiła >21 dni, dawkę należy zmniejszyć w następnym cyklu o 50%; komórkowość szpiku kostnego <15% i regeneracja nastąpiła ≤21 dni dawka pozostaje niezmieniona, jeśli regeneracja nastąpiła >21 dni, w następnym cyklu należy zastosować 33% dawki wyjściowej. Po modyfikacji dawki czas trwania cyklu powinien wynosić ponownie 28 dni. Szczególne grupy pacjentów. W przypadku pacjentów w podeszłym wieku nie zaleca się szczególnego dostosowywania dawki. Ponieważ w przypadku pacjentów w podeszłym wieku jest bardziej prawdopodobne występowanie zmniejszonej czynności nerek, u tych pacjentów użyteczne może być kontrolowanie czynności nerek. Azacytydyna może być podawana pacjentom z niewydolnością nerek bez dostosowywania dawki początkowej. W przypadku wystąpienia niewyjaśnionego zmniejszenia się stężenia dwuwęglanów w surowicy do stężenia <20 mmol/l, należy obniżyć dawkę o 50% w następnym cyklu. W przypadku wystąpienia niewyjaśnionego wzrostu stężenia kreatyniny w surowicy lub azotu mocznikowego we krwi (BUN) do poziomu ≥2-krotności wartości początkowych i powyżej górnej granicy normy, należy opóźnić następny cykl, do czasu, gdy wartości osiągną z powrotem poziom prawidłowy lub początkowy, oraz obniżyć dawkę o 50% w następnym cyklu leczenia. Pacjentów z ciężką niewydolnością narządową wątroby należy uważnie obserwować pod kątem wystąpienia zdarzeń niepożądanych. W przypadku pacjentów z niewydolnością wątroby, nie zaleca się szczególnej modyfikacji dawki początkowej przed rozpoczęciem leczenia; późniejsze modyfikacje dawek powinny być oparte na hematologicznych wartościach laboratoryjnych. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności preparatu u dzieci w wieku od 0 do 17 lat. Dane nie są dostępne. Sposób podania. wstrzykiwać podskórnie w ramię, udo lub brzuch. Należy zmieniać miejsca wstrzyknięcia. Nowe wstrzyknięcia należy podawać przynajmniej 2,5 cm od poprzedniego miejsca i nigdy nie wstrzykiwać w miejsca drażliwe, zasiniaczone, zaczerwienione lub stwardniałe. Po sporządzeniu, zawiesina nie powinna być filtrowana.
Vidaza - uwagi
Należy zachować ostrożność podczas prowadzenia samochodu lub obsługiwania urządzeń mechanicznych.
