Visken

Visken - skład

1 tabl. zawiera 5 mg pindololu.

Reklama

Visken - działanie

Nieselektywny lek β-adrenolityczny. Blokuje zarówno receptory β₁ jak i β₂ na ponad 24 h po podaniu. Ma słabą zdolność stabilizacji błon komórkowych. Posiada wewnętrzną aktywność sympatykomimetyczną. Biodostępność pindololu jest duża (87%) dzięki szybkiemu i prawie całkowitemu wchłanianiu (>95%) i słabemu efektowi pierwszego przejścia przez wątrobę (13%). Maksymalne stężenie w osoczu występuje w ciągu 1 h po podaniu doustnym. Pindolol wiąże się w 40% z białkami osocza. T_0,5 wynosi 3-4 h. 30-40% leku wydala się z moczem w postaci niezmienionej, a 60-70% wydala się przez nerki i wątrobę w postaci nieczynnych metabolitów.

Reklama

Visken - wskazania

Nadciśnienie tętnicze. Dusznica bolesna (zapobieganie napadom). Tachykardia zatokowa i przedsionkowa, tachykardia napadowa, tachykardia u chorych z trzepotaniem lub migotaniem przedsionków, skurcze dodatkowe nadkomorowe. Zespół hiperkinetycznego serca.

Reklama

Visken - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na pindolol, inne składniki preparatu lub wrażliwość krzyżowa na inne leki β-adrenolityczne. Astma oskrzelowa i inne stany chorobowe, w których dochodzi do skurczu oskrzeli. Niewyrównana niewydolność serca. Zespół serca płucnego. Znaczna bradykardia. Blok przedsionkowo-komorowy IIst. i IIIst.. Dławica Prinzmetala. Wstrząs kardiogenny. Zespół chorego węzła zatokowego. Zaawansowane zaburzenia krążenia obwodowego. Nieleczony guz chromochłonny.

Reklama

Visken - ostrzeżenia

Pacjentom z rozpoczynającą się lub zdiagnozowaną niewydolnością serca należy ustalić dawkę preparatów naparstnicy przed rozpoczęciem leczenia pindololem. W przypadku podawania pindololu w ostrym zawale serca, należy starannie monitorować parametry czynności serca. W razie wystąpienia skurczu oskrzeli należy przerwać stosowanie pindololu i zastosować odpowiednie leczenie. U pacjentów leczonych lekami β-adrenolitycznymi należy monitorować czynność układu krążenia w czasie znieczulenia ogólnego. Pacjenci z guzem chromochłonnym leczeni środkami β-adrenolitycznymi powinni zawsze otrzymywać równocześnie leki o działaniu β-adrenolitycznym. Leczeniu preparatami o działaniu β-adrenolitycznym często towarzyszy nasilenie objawów istniejącej już niewydolności krążenia obwodowego. Jednakże w czasie leczenia pindololem, który wywiera wewnętrzne działanie sympatykomimetyczne na receptory β₂ w naczyniach (rozszerza naczynia), działania niepożądane na naczynia obwodowe (zimne kończyny) występują rzadko. U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek należy monitorować czynność nerek w czasie stosowania pindololu. Lek może maskować objawy kliniczne nadczynności tarczycy (np. tachykardię), dlatego u tych pacjentów należy starannie monitorować czynność tarczycy. Należy zachować ostrożność u pacjentów otrzymujących leki przeciwcukrzycowe. Po dłuższym okresie bez posiłku może wystąpić u tych pacjentów hipoglikemia, a niektóre z jej objawów (tachykardia, drżenie) mogą być maskowane przez leki β-adrenolityczne. Należy zachować ostrożność u pacjentów z łuszczycą w wywiadzie lub w wywiadzie rodzinnym. Należy zachować ostrożność u pacjentów z ciężkimi reakcjami nadwrażliwości w wywiadzie lub poddawanych odczulaniu; leki β-adrenolityczne mogą zwiększać wrażliwość na alergeny oraz stopień nasilenia reakcji anafilaktycznych. Po stosowaniu pindololu nie odnotowano przypadków pełnego rozwoju zespołu oczno-śluzówkowo-skórnego jak miało to miejsce uprzednio w przypadku praktololu. Obserwowano jednak pewne cechy tego zespołu, np. zespół suchego oka czy wysypkę skórną. W większości przypadków objawy ustępowały po zaprzestaniu podawania leku. Należy rozważyć możliwość odstawienia pindololu i ewentualnego zastosowania innego leku. Doświadczenie dotyczące stosowania leku u dzieci jest ograniczone.

Reklama

Visken - ciąża

W leczeniu nadciśnienia tętniczego u kobiet ciężarnych, pindolol był skuteczny i dobrze tolerowany. Nie wywoływał szkodliwego wpływu na płód, poza sporadycznie obserwowaną bradykardią lub hipoglikemią u noworodka. Należy zachować ostrożność w przypadku zalecenia leku kobietom w ciąży. Pindolol jest wydzielany w małych ilościach do mleka kobiecego, ale w przypadku stosowania dawek terapeutycznych jego wpływ na noworodka mało prawdopodobny.

Reklama

Visken - efekty uboczne

Częstość nieznana: zaburzenia snu, depresja, omamy, drżenie, zawroty głowy, ból głowy, bradykardia, zaburzenia przewodzenia, niewydolność mięśnia sercowego, niedociśnienie, objawy zaburzeń naczyń obwodowych (wychłodzenie obwodowe), objawy podobne do objawów zespołu Raynouda, skurcz oskrzeli, duszność, dolegliwości żołądka i jelit (głównie nudności), reakcje skórne, nadmierne pocenie, nasilenie łuszczycy, bolesne skurcze mięśni, uczucie zmęczenia, maskowanie objawów hipoglikemii i nadczynności tarczycy. Rzadko obserwowano zapalenie spojówek, zmniejszone wydzielanie łez, pojedyncze przypadki zaburzeń widzenia lub zapalenia rogówki. Mogą wystąpić pojedyncze przypadki znacznego obniżenia ciśnienia krwi, omdleń i zaburzeń rytmu, zaburzenia libido lub potencji.

Visken - interakcje

U pacjentów otrzymujących leki przeciwcukrzycowe, po dłuższym okresie bez posiłku, może wystąpić hipoglikemia, a niektóre z jej objawów (tachykardia, drżenie) mogą być maskowane przez leki β-adrenolityczne. Równoczesne stosowanie doustnych preparatów o działaniu β-adrenolitycznym i antagonistów wapnia (pochodnych dihydropirydyny) może być korzystne w leczeniu nadciśnienia lub dusznicy bolesnej. Należy jednak unikać dożylnego ich podawania, ze względu na możliwy wpływ na układ przewodzący serca i kurczliwość mięśnia sercowego. Leczenie doustne wymaga starannego monitorowania, szczególnie jeżeli lek β-adrenolityczny podawany jest razem z antagonistą kanału wapniowego typu werapamilu. W przypadku planowanego przerwania jednoczesnego stosowania preparatu o działaniu β-adrenolitycznym i klonidyny, w pierwszej kolejności należy odstawić lek β-adrenolityczny, zmniejszając dawkę w ciągu kilku dni, a dopiero później przerwać podawanie klonidyny. W ten sposób zmniejsza się ryzyko wystąpienia przełomu nadciśnieniowego po przerwaniu leczenia klonidyną. Nie zaleca się równoczesnego stosowania inhibitorów MAO z lekami β-adrenolitycznymi. Teoretycznie, do znamiennego zwiększenia ciśnienia tętniczego może dojść w ciągu 14 dni po przerwaniu podawania inhibitora MAO. NLPZ mogą zmniejszać działanie równocześnie stosowanych leków przeciwnadciśnieniowych, w tym leków β-adrenolitycznych. Prawdopodobną przyczyną tego działania jest hamowanie syntezy prostaglandyn w nerkach i zatrzymywanie sodu i wody przez NLPZ. Równoczesne stosowanie fenotiazyny z lekami β-adrenolitycznymi może prowadzić do zwiększenia stężenia obu tych leków w osoczu. Równoczesne stosowanie rezerpiny może prowadzić do addycyjnego i ewentualnego nadmiernego zablokowania receptorów β. Równoczesne stosowanie leków pobudzających układ współczulny, takich jak adrenalina, noradrenalina, izoprenalina, efedryna, fenylefryna, fenylopropanolamina czy pochodne metyloksantyny z nieselektywnymi lekami β-adrenolitycznymi może wzmacniać odpowiedź wazokonstrykcyjną powodującą nadciśnienie tętnicze z uwagi na działanie antagonistyczne. Równoczesne stosowanie pindololu i leków do znieczulenia ogólnego może powodować dodatkowe obniżenie ciśnienia tętniczego krwi. Równoczesne podawanie leków przeciarytmicznych klasy I (np. dizopiramidu, tokainidu, flekainidu) lub amiodaronu może nasilać oddziaływanie na przewodzenie śródprzedsionkowe i wywoływać ujemny efekt inotropowy. Mimo, że dla pindololu takie wzmocnienie działania jest niewielkie, nie można całkowicie wykluczyć możliwości jego interakcji z lekami przeciwarytmicznymi. Równoczesne stosowanie glikozydów naparstnicy może powodować nasilenie ich działania depresyjnego na układ przewodzący mięśnia sercowego, zwłaszcza poprzez węzeł przedsionkowo-komorowy, powodując bradykardię lub zablokowanie przewodzenia w mięśniu sercowym. Równoczesne stosowanie z lekami β-adrenolitycznymi może nasilać działanie kardiodepresyjne nicergoliny. Stosowanie z cymetydyną może hamować metabolizm pindololu w wątrobie powodując zwiększenie stężenia pindololu w osoczu. Skuteczność adrenaliny w leczeniu reakcji anafilaktycznych może być osłabiona u pacjentów przyjmujących leki β-adrenolityczne. Pindolol może nasilać działanie jednocześnie stosowanych leków obniżających ciśnienie krwi.

Visken - dawkowanie

Doustnie. Dawkę należy dostosować w zależności od stanu zdrowia pacjenta. Zwykle stosowana dawka wynosi 5-30 mg na dobę. Nadciśnienie tętnicze. Dawkę 5-15 mg można podawać raz na dobę, rano; dawkę 20 mg należy podzielić i podawać 2 razy na dobę. W nadciśnieniu łagodnym lub umiarkowanym, leczenie preparatem w monoterapii jest często wystarczające, natomiast w ciężkim nadciśnieniu lub w nadciśnieniu opornym na leczenie może być konieczna terapia skojarzona z innymi lekami obniżającymi ciśnienie tętnicze. Dusznica bolesna i zaburzenia rytmu serca: dawkę dobową 10-30 mg stosuje się zazwyczaj w 2-3 mniejszych dawkach podzielonych. Zespół hiperkinetycznego serca: 10-20 mg na dobę. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek zazwyczaj nie ma konieczności modyfikowania dawki. Zmniejszenie dawki dobowej może być konieczne tylko w ciężkiej niewydolności wątroby lub nerek.

Visken - uwagi

Przed zastosowaniem leków o działaniu β-adrenolitycznym należy ocenić stosunek korzyści do potencjalnego ryzyka. Zaleca się, aby przerwanie leczenia odbyło poprzez stopniowe zmniejszanie dawek. Na początku leczenia mogą wystąpić zawroty głowy i zmęczenie - należy ostrzec pacjentów prowadzących pojazdy lub obsługujących urządzenia mechaniczne, by zachowali ostrożność, zanim poznają swoją indywidualną reakcję na leczenie.