Volibris - skład
1 tabl. powl. zawiera 5 mg lub 10 mg ambrisentanu. Preparat zawiera laktozę, lecytynę sojową i barwnik aluminiowy czerwień Allura (E129).
Reklama
Volibris - działanie
Lek hipotensyjny, wysoce selektywny antagonista receptora endoteliny A (ETA), pochodna kwasu propionowego. Ambrisentan blokuje podtyp receptorów ETA, występujących głównie w błonie mięśniowej naczyń krwionośnych i miocytach mięśnia sercowego, przez co zapobiega aktywacji drugiego układu przekaźników, która prowadzi do skurczu naczyń i proliferacji komórek mięśni gładkich. Oczekuje się, że selektywność ambrisentanu wobec receptorów ETA w porównaniu z receptorami ETB nie wpłynie na wytwarzanie, zachodzące z udziałem receptorów ETB, substancji powodujących rozkurcz naczyń - tlenku azotu i prostacykliny. Ambrisentan jest szybko wchłaniany z przewodu pokarmowego. Cmax w osoczu występuje zazwyczaj około 1,5 h po podaniu leku, zarówno na czczo, jak i po posiłku. Stan stacjonarny uzyskuje się zazwyczaj po 4 dniach podawania. Wiąże się z białkami osocza w 98,8%. Główne szlaki metabolizmu ambrisentanu to glukuronidacja i utlenianie z następczym wydalaniem z żółcią, można oczekiwać, że zaburzenie czynności wątroby zwiększy ekspozycję (Cmax i AUC) na ambrisentan. Około 22% podanej dawki jest wydalane z moczem, w tym 3,3% w postaci niezmienionej. T0,5 wynosi od 13,6-16,5 h.
Reklama
Volibris - wskazania
Leczenie tętniczego nadciśnienia płucnego (PAH) u dorosłych pacjentów sklasyfikowanych wg WHO do klasy czynnościowej II i III, w tym w leczeniu skojarzonym. Wykazano jego skuteczność w idiopatycznym PAH (IPAH), jak również w PAH związanym z chorobami tkanki łącznej.
Reklama
Volibris - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną, soję lub jakiekolwiek substancje pomocnicze. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby (z marskością wątroby lub bez). Wyjściowe wartości AspAT i (lub) (AlAT) >3 x GGN. Idiopatyczne zwłóknienie płuc, z wtórnym nadciśnieniem płucnym lub bez. Ciąża i okres karmienia piersią. Kobiety w wieku rozrodczym, które nie stosują skutecznych metod antykoncepcji.
Reklama
Volibris - ostrzeżenia
Nie ustalono stosunku korzyści do ryzyka w klasie czynnościowej I PAH wg WHO. Nie określono skuteczności stosowania leku w monoterapii u pacjentów zaklasyfikowanych do klasy czynnościowej IV PAH wg WHO. Jeżeli stan kliniczny pacjenta ulegnie pogorszeniu, należy rozważyć leczenie zalecane w ciężkich stadiach zaawansowania choroby (np. epoprostenol). Po zastosowaniu ambrisentanu obserwowano przypadki zbliżone do autoimmunologicznego zapalenia wątroby, w tym możliwe zaostrzenie uprzednio występującego autoimmunologicznego zapalenia wątroby, uszkodzenie wątroby oraz zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych - przed rozpoczęciem leczenia preparatem należy skontrolować aktywność AlAT i AspAT. Należy monitorować pacjentów w celu wykluczenia objawów uszkodzenia wątroby, zaleca się kontrolę aktywności AlAT i AspAT co miesiąc. Jeżeli u pacjentów wystąpi trwałe, niewyjaśnione, klinicznie istotne zwiększenie aktywności AlAT i (lub) AspAT lub jeżeli zwiększeniu aktywności AlAT i (lub) AspAT towarzyszą objawy przedmiotowe lub podmiotowe uszkodzenia wątroby (np. żółtaczka), leczenie preparatem należy przerwać. U pacjentów bez objawów klinicznych uszkodzenia wątroby lub żółtaczki, można rozważyć ponowne rozpoczęcie leczenia, gdy aktywność enzymów wątrobowych powróci do normy. Zaleca się konsultację hepatologa. Nie zaleca się rozpoczynania leczenia preparatem u pacjentów z klinicznie istotną niedokrwistością. Zaleca się kontrolę stężenia hemoglobiny i (lub) wartości hematokrytu, np. po 1 miesiącu, 3 miesiącach leczenia, a następnie okresowo. W razie zaobserwowania klinicznie istotnego obniżenia stężenia hemoglobiny lub wartości hematokrytu, po wykluczeniu innych przyczyn, należy rozważyć zmniejszenie dawki lub przerwanie leczenia. Częstość występowania niedokrwistości była większa w przypadku leczenia ambrisentanem w skojarzeniu z tadalafilem w porównaniu do monoterapii. Jeżeli u pacjentów występuje zatrzymanie płynów, powinno być ono leczone przed rozpoczęciem stosowania ambrisentanu. W przypadku wystąpienia klinicznie istotnego zatrzymania płynów, związanego lub niezwiązanego ze zwiększeniem masy ciała, należy ustalić przyczynę tego objawu, którą może być stosowanie ambrisentanu lub współistniejąca niewydolność serca oraz określić potrzebę zastosowania konkretnego leczenia lub odstawienia ambrisentanu. Częstość występowania obrzęków obwodowych była największa w ciągu 1. miesiąca od rozpoczęcia leczenia i była większa w przypadku leczenia ambrisentanem w skojarzeniu z tadalafilem w porównaniu do monoterapii. Jeżeli u pacjentów rozwija się ostry obrzęk płuc podczas stosowania ambrisentanu, należy rozważyć możliwość wystąpienia choroby żylno-okluzyjnej płuc. Należy dokładnie monitorować pacjentów stosujących ambrisentan, u których rozpoczęto leczenie ryfampicyną. Ze względu na zawartość laktozy, pacjenci z rzadkimi chorobami dziedzicznymi, związanymi z nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy i galaktozy nie powinni stosować leku. Tabletki zawierają barwnik aluminiowy czerwień Allura AC (E129), który może powodować reakcje nadwrażliwości. Tabletki zawierają mniej niż 1 mmol sodu (23 mg), więc preparat jest on zasadniczo „wolny od sodu”.
Reklama
Volibris - ciąża
Lek jest przeciwwskazany w czasie ciąży. Badania na zwierzętach wykazały, że ambrisentan wykazuje działania teratogenne. Nie wolno rozpoczynać leczenia ambrisetanem u kobiet w wieku rozrodczym dopóki nie zostanie uzyskany ujemny wynik testu ciążowego oraz dopóki nie są stosowane skuteczne metody antykoncepcji. W przypadku jakichkolwiek wątpliwości, jaka skuteczna metoda antykoncepcji powinna być stosowana u pacjentki, należy rozważyć konsultację u ginekologa. Podczas leczenia zaleca się wykonywanie kontrolnego testu ciążowego co miesiąc. Kobiety otrzymujące ambrisentan należy poinformować o ryzyku uszkodzenia płodu, a w przypadku zajścia w ciążę należy u nich rozpocząć leczenie alternatywne. Nie wiadomo, czy ambrisentan przenika do mleka kobiet karmiących piersią, dlatego karmienie piersią jest przeciwwskazane.
Przewlekłe stosowanie ERA, w tym ambrisentanu wiązało się z występowaniem zaniku kanalików nasiennych u zwierząt eksperymentalnych. Wpływ tego zjawiska na rozrodczość u mężczyzn nie jest znany. Nie można wykluczyć pogorszenia spermatogenezy. W badaniach klinicznych długotrwałe stosowanie ambrisentanu nie wiązało się ze zmianami stężenia testosteronu w osoczu.
Reklama
Volibris - efekty uboczne
Monoterapia, 12 tyg. Bardzo często: ból głowy (w tym ból zatok, migrena), obrzęki obwodowe, zatrzymanie płynów. Często: niedokrwistość, zawroty głowy, niewydolność serca, kołatanie serca, niedociśnienie, zaczerwienienie skóry (zwłaszcza twarzy), krwawienie z nosa, duszność, przekrwienie górnych dróg oddechowych (np. nosa, zatok), zapalenie zatok, zapalenie nosa i gardła, katar, nudności, wymioty, biegunka, ból brzucha, zaparcia, zwiększenie aktywności aminotransferaz wątrobowych, ból/dyskomfort w klatce piersiowej, astenia, zmęczenie. Niezbyt często: reakcje nadwrażliwości (np. obrzęk naczynioruchowy, wysypka, świąd), omdlenie, uszkodzenie wątroby, autoimmunologiczne zapalenie wątroby. Częstość nieznana: nieostre widzenie, zaburzenia widzenia. Monoterapia długoterminowa. Bardzo często: niedokrwistość, ból głowy (w tym ból zatok, migrena), zawroty głowy, kołatanie serca, duszność, zapalenie nosa i gardła, przekrwienie nosa, nudności, biegunka, obrzęki obwodowe, zatrzymanie płynów, zmęczenie. Często: reakcje nadwrażliwości (np. obrzęk naczynioruchowy, wysypka, świąd), nieostre widzenie, zaburzenia widzenia, niewydolność serca, niedociśnienie, zaczerwienienie skóry (zwłaszcza twarzy), omdlenie, krwawienie z nosa, zapalenie zatok, katar, wymioty, ból brzucha, zaparcia, wysypka (wysypka rumieniowa, wysypka uogólniona, wysypka plamista, wysypka ze świądem), ból/dyskomfort w klatce piersiowej, astenia. Terapia skojarzona długoterminowa. Bardzo często: niedokrwistość, ból głowy (w tym ból zatok, migrena), zawroty głowy, kołatanie serca, zaczerwienienie skóry (zwłaszcza twarzy), duszność, zapalenie nosa i gardła, przekrwienie nosa, nudności, wymioty, biegunka, wysypka (wysypka rumieniowa, wysypka uogólniona, wysypka plamista, wysypka ze świądem), obrzęki obwodowe, zatrzymanie płynów, ból/dyskomfort w klatce piersiowej, zmęczenie. Często: reakcje nadwrażliwości (np. obrzęk naczynioruchowy, wysypka, świąd), nieostre widzenie, zaburzenia widzenia, szumy uszne, niewydolność serca, niedociśnienie, omdlenie, krwawienie z nosa, zapalenie zatok, katar, ból brzucha, zaparcia, astenia. Niezbyt często: nagła utrata słuchu. Najczęstszymi działaniami niepożądanymi były obrzęki obwodowe, zatrzymanie płynów i ból głowy. Częstsze występowanie tych działań niepożądanych obserwowano po zastosowaniu dawki 10 mg. W krótkotrwałych badaniach klinicznych obrzęki obwodowe były bardziej nasilone u pacjentów powyżej ≥65 lat.
Volibris - interakcje
Ambrisentan nie hamuje i nie indukuje enzymów fazy I lub II, nie indukuje izoenzymu CYP3A4. Równoczesne podawanie ambrisentanu z inhibitorami fosfodiesterazy (sildenafil, tadalafil - substraty CYP3A4) u zdrowych ochotników nie zmienia w istotny sposób farmakokinetyki ambrisentanu lub inhibitora fosfodiesterazy. Podawanie ketokonazolu (silnego inhibitora CYP3A4) w stanie stacjonarnym nie powoduje klinicznie istotnego zwiększenia ekspozycji na ambrisentan. Ambrisentan nie wykazuje wpływu na farmakokinetykę i na działanie przeciwzakrzepowe warfaryny. Warfaryna nie wykazuje klinicznie istotnego wpływu na farmakokinetykę ambrisentanu. Ambrisentan nie wykazuje wpływu na tygodniową dawkę leków przeciwzakrzepowych typu warfaryny oraz na czas protrombinowy oraz wskaźnik INR. Podczas badań u zdrowych ochotników, jednoczesne stosowanie cyklosporyny A i ambrisentanu w stanie stacjonarnym zwiększało dwukrotnie ekspozycję na ambrisentan, dlatego jego dawkę należy ograniczyć do 5 mg raz na dobę. Wielokrotne dawki ambrisentanu nie wywierają wpływu na ekspozycję na cyklosporynę A i dostosowywanie dawki cyklosposporyny A nie jest uzasadnione. Należy dokładnie monitorować pacjentów stosujących ambrisentan, u których rozpoczęto leczenie ryfampicyną (możliwość zwiększenia ekspozycji na ambrisentan). Ambrisentan nie wpływa istotnie na estrogenowe lub progestagenowe środki antykoncepcyjne. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania abrisentanu i prostanoidów lub stymulatorów rozpuszczalnej cyklazy guanylowej. W warunkach in vitro, w istotnych klinicznie stężeniach, ambrisentan nie wykazuje hamującego działania na białka transportujące u ludzi, w tym transport zależny od glikoproteiny-P (Pgp), proteiny oporności na nowotwór piersi (BCRP), proteiny oporności wielolekowej 2 (MRP2), pompę eksportu soli kwasów żółciowych (BSEP), polipeptydy transportujące aniony organiczne (OATP1B1 i OATP1B3) i zależny od sodu polipeptyd kotransportujący taurocholan (NTCP). Ambrisentan jest substratem dla reakcji zachodzących z udziałem Pgp. Badania in vitro hepatocytów szczurzych wykazały ponadto, że ambrisentan nie indukował ekspresji protein Pgp, BSEP ani MRP2. Ambrisentan w stanie stacjonarnym u zdrowych ochotników nie wywierał klinicznie istotnego wpływu na farmakokinetykę pojedynczej dawki digoksyny, będącej substratem dla Pgp.
Volibris - dawkowanie
Doustnie. Leczenie powinien rozpoczynać wyłącznie lekarz mający doświadczenie w leczeniu PAH. Monoterapia: początkowo 5 mg raz na dobę, dawka może zostać zwiększona do 10 mg raz na dobę. Leczenie skojarzone z tadalafilem: 10 mg raz na dobę.
W badaniu, podawano pacjentom 5 mg ambrisentanu raz na dobę przez 8 tyg., po czym, w zależności od tolerancji, zwiększano dawkę do 10 mg. W leczeniu skojarzonym z tadalafilem pacjentów początkowo leczono dawką 5 mg ambrisentanu i 20 mg tadalafilu. W zależności od tolerancji, dawka tadalafilu była zwiększana do 40 mg po 4 tyg. leczenia a dawka ambrisentanu do 10 mg po 8 tyg. Osiągnięto to u >90% pacjentów. Gwałtowne przerwanie przyjmowania ambrisentanu nie wiąże się z pogorszeniem przebiegu PAH. Podczas jednoczesnego stosowania z cyklosporyną A, dawkę ambrisentanu należy ograniczyć do 5 mg raz na dobę i uważnie monitorować stan pacjenta. Szczególne grupy pacjentów. Nie jest konieczne dostosowanie dawek u pacjentów >65 lat. Nie jest konieczne dostosowanie dawek u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Doświadczenie w stosowaniu ambrisentanu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (CCr <30 ml/min) jest ograniczone; w tej podgrupie leczenie należy rozpoczynać ostrożnie i zwrócić szczególną uwagę podczas zwiększania dawki do 10 mg. Nie badano ambrisentanu u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby (z marskością wątroby lub bez). Nie wolno rozpoczynać leczenia ambrisentanem u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lub z istotnym klinicznie zwiększeniem aktywności aminotransferaz wątrobowych >3 x GGN. Dzieci: Nie oceniano bezpieczeństwa i skuteczności stosowania ambrisentanu u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Sposób podawania. Tabletki należy przyjmować w całości, podczas posiłków lub niezależnie od posiłków. Zaleca się, aby tabletka nie była dzielona, kruszona ani żuta.
Volibris - uwagi
Preparat ma niewielki do średniego wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
