Wilate - skład
1 fiolka 500 zawiera 500 j.m. ludzkiego czynnika krzepnięcia VIII i 500 j.m. czynnika von Willebranda. 1 fiolka 1000 zawiera 1000 j.m. ludzkiego czynnika krzepnięcia VIII i 1000 j.m. czynnika von Willebranda. Aktywność swoista Wilate wynosi ≥ 67 j.m. VWF:RCo/mg białka i ≥ 67 j.m. FVIII:C/mg białka. Preparat zawiera sód.
Reklama
Wilate - działanie
Połączenie czynników krzepnięcia - czynnik VIII i czynnik von Willebranda są fizjologicznymi składnikami ludzkiego osocza, zachowującymi się jak endogenne składniki. Podanie czynnika von Willebranda pozwala na korekcję zaburzeń hemostazy występujących u pacjentów z niedoborem czynnika von Willebranda na dwóch poziomach: czynnik von Willebranda restabilizuje adhezję płytek krwi do endotelium naczyń w miejscu uszkodzenia naczynia (przyłącza się zarówno do endotelium jak i błony płytek krwi) powodując uzyskanie pierwotnej hemostazy, co przejawia się skróceniem czasu krwawienia (efekt działania pojawia się natychmiast i jest zależny w dużym stopniu od poziomu polimeryzacji białka); czynnik von Willebranda powoduje opóźniony wzrost współistniejącego niedoboru czynnika VIII, podany dożylnie czynnik von Willebranda wiąże się z endogennym czynnikiem VIII (który jest syntetyzowany u pacjenta), stabilizując ten czynnik zapobiega jego gwałtownemu rozpadowi. Z tego powodu, podawanie czystego czynnika von Willebranda (preparat czynnika von Willebranda z niską zawartością czynnika VIII) przywraca prawidłowy poziom czynnika VIII jako efekt wtórny po pierwszej infuzji. Po podaniu dożylnym u pacjentów z hemofilią, czynnik VIII łączy się z czynnikiem von Willebranda w krwioobiegu pacjenta. Aktywny czynnik VIII działa jako kofaktor aktywnego czynnika IX przyspieszając przemianę czynnika X w aktywny czynnik X. Aktywny czynnik X przemienia protrombinę w trombinę. Następnie trombina przemienia fibrynogen we włóknik, który umożliwia powstanie skrzepu. U pacjentów z hemofilią A po wstrzyknięciu leku, ok. 2/3 do 3/4 czynnika VIII pozostaje w krążeniu. Poziom aktywności czynnika VIII osiągnięty w osoczu powinien wynosić od 80% do 120% przewidywanej aktywności czynnika VIII. Aktywność osoczowa czynnika VIII zmniejsza się w rozkładzie wykładniczym dwufazowym. W początkowej fazie, dystrybucja między wewnątrznaczyniowymi i innymi kompartmentami (płyny ciała) występuje z T0,5 eliminacji z osocza od 3 do 6 h. W następnej, wolniejszej fazie, która prawdopodobnie odzwierciedla zużycie czynnika VIII T0,5 wynosi od 8 do 18 h, średnio 15 h. Odpowiada to biologicznemu T0,5.
Reklama
Wilate - wskazania
Choroba von Willebranda (VWD). Zapobieganie i leczenie krwotoków lub krwawień podczas zabiegów operacyjnych w chorobie von Willebranda, gdy leczenie desmopresyną (DDAVP) w monoterapii jest nieskuteczne lub przeciwwskazane. Hemofilia A. Leczenie i profilaktyka krwawień u pacjentów z hemofilią A (wrodzony niedobór czynnika VIII).
Reklama
Wilate - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancje czynne lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.
Reklama
Wilate - ostrzeżenia
Możliwe jest wystąpienie reakcji nadwrażliwości typu alergicznego. Pacjenci powinni zostać poinformowani o wczesnych objawach reakcji nadwrażliwości, włączając w to wysypkę, uogólnioną pokrzywkę, uczucie ucisku w klatce piersiowej, świszczący oddech, obniżenie ciśnienia krwi i anafilaksję. Standardowe działania mające na celu zabezpieczenie przed infekcjami, wynikające ze stosowania preparatów otrzymanych z ludzkiej krwi lub osocza polegają na selekcji dawców, badaniu poszczególnych donacji i puli osocza pod względem specyficznych markerów zakażeń oraz skutecznych etapach procesu wytwarzania mających na celu inaktywację/usunięcie wirusów. Pomimo to, nie można w pełni wykluczyć przeniesienia czynników zakaźnych podczas podawania preparatów otrzymanych z ludzkiej krwi lub osocza. Odnosi się to także do nieznanych lub nowo pojawiających się wirusów i innych patogenów. Zastosowane metody są uważane za skuteczne w stosunku do wirusów otoczkowych takich jak: HIV, HBV i HCV oraz do bezotoczkowego wirusa HAV. Zastosowane metody mogą mieć ograniczoną skuteczność w stosunku do wirusów bezotoczkowych takich jak parwowirus B19. Należy rozważyć odpowiednie szczepienie (przeciw zapaleniu wątroby typu A i B) u pacjentów otrzymujących leczenie regularnie lub gdy leczenie jest powtarzane z użyciem preparatów zawierających ludzki VIII czynnik krzepnięcia i ludzki czynnik von Willebranda. Podczas leczenia preparatami czynnika von Willebranda zawierającymi czynnik VIII stałe leczenie może prowadzić do nadmiernie podwyższonych poziomów czynnika VIII w osoczu; należy monitorować poziomy czynnika VIII w osoczu w celu uniknięcia ich nadmiernie wysokich poziomów w osoczu, zwiększających ryzyko powikłań zakrzepowych. To ryzyko wystąpienia powikłań zakrzepowych istnieje zwłaszcza u pacjentów ze znanymi klinicznymi lub laboratoryjnymi czynnikami ryzyka - pacjenci ze zwiększonym ryzykiem powinni być monitorowani pod względem wczesnych objawów zakrzepicy. U pacjentów z chorobą von Willebranda, głównie typu 3, może dochodzić do powstawania przeciwciał neutralizujących (inhibitorów) czynnik von Willebranda. Jeżeli oczekiwany poziom aktywności osoczowej czynnika von Willebranda nie zostaje osiągnięty lub jeśli nie można opanować krwawienia przy zastosowaniu odpowiedniej dawki, należy przeprowadzić diagnostykę w celu sprawdzenia ewentualnej obecności inhibitora czynnika von Willebranda. U pacjentów z wysokimi poziomami inhibitora, leczenie czynnikiem von Willebranda może nie być skuteczne i należy rozważyć inny sposób leczenia. Powstawanie neutralizujących przeciwciał (inhibitorów) czynnika VIII jest znanym powikłaniem w trakcie leczenia pacjentów z hemofilią A. Ryzyko wystąpienia inhibitorów jest związane z ciężkością choroby i ekspozycją na czynnik krzepnięcia VIII i jest największe w ciągu pierwszych 50 dni leczenia. Należy ściśle monitorować pacjentów w kierunku powstawania inhibitorów poprzez właściwą obserwację kliniczną i badania laboratoryjne. U pacjentów z istniejącymi czynnikami ryzyka zdarzeń sercowo-naczyniowych, leczenie zastępcze z zastosowaniem FVIII może zwiększyć ryzyko takich zdarzeń. Jeśli konieczne jest zastosowanie centralnego dostępu żylnego, należy wziąć pod uwagę powikłania związane z takim dostępem, w tym miejscowe zakażenie, bakteriemię i zakrzepicę w miejscu wprowadzenia cewnika. Lek zawiera do 58,7 mg sodu na fiolkę przy dawce 500 j.m. czynnika VIII i czynnika von Willebranda i do 117,3 mg sodu przy dawce 1000 j.m. czynnika VIII i czynnika von Willebranda, co odpowiada odpowiednio 2,94% i 5,87% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych.
Reklama
Wilate - ciąża
Brak doświadczenia w stosowaniu leku podczas ciąży i karmienia piersią. Lek powinien być zastosowany podczas ciąży lub karmienia piersią u kobiet z niedoborem czynnika von Willebranda, jeśli jest to ściśle wskazane, biorąc pod uwagę fakt, że poród stwarza zwiększone ryzyko krwawienia u tych pacjentek. Ze względu na rzadkie występowanie hemofilii A u kobiet, nie ma doświadczenia w stosowaniu czynnika VIII podczas ciąży i karmienia piersią; lek stosować podczas ciąży i karmienia piersią tylko, jeżeli jest to ściśle wskazane.
Reklama
Wilate - efekty uboczne
Bardzo często: inhibicja czynnika VIII (u pacjentów uprzednio nieleczonych). Niezbyt często: reakcje nadwrażliwości, gorączka, inhibicja czynnika VIII (u pacjentów uprzednio leczonych). Bardzo rzadko: wstrząs anafilaktyczny, inhibicja czynnika von Willebranda (inhibitory mogą prowadzić do wystąpienia reakcji anafilaktycznych). Częstość nieznana: ból w klatce piersiowej, kaszel, zawroty głowy, ból brzucha, ból pleców. Istnieje ryzyko pojawienia się powikłań zakrzepowych, zwłaszcza u pacjentów ze znanymi klinicznymi lub laboratoryjnymi czynnikami ryzyka. Nadwrażliwość lub reakcje alergiczne (które mogą obejmować obrzęk naczynioruchowy, uczucie pieczenia i kłucia w miejscu infuzji, dreszcze, zaczerwienienie, uogólnioną pokrzywkę, rumień, świąd, wysypkę, ból głowy, pokrzywkę, spadek ciśnienia tętniczego krwi, letarg, nudności, niepokój, tachykardię, uczucie ucisku w klatce piersiowej, duszność, uczucie mrowienia, wymioty, świszczący oddech) były obserwowane rzadko i mogą w pewnych przypadkach prowadzić do ciężkiej reakcji anafilaktycznej (włączając wstrząs). Istnieje ryzyko pojawienia się powikłań zakrzepowych, zwłaszcza u pacjentów ze znanymi klinicznymi lub laboratoryjnymi czynnikami ryzyka. Leczenie profilaktyczne żylnych powikłań zatorowo-zakrzepowych powinno być zastosowane zgodnie z istniejącymi zaleceniami. U pacjentów otrzymujących preparaty czynnika von Willebranda zawierające czynnik VIII, utrzymujące się nadmiernie podwyższone poziomy czynnika VIII w osoczu mogą zwiększać ryzyko powikłań zakrzepowych.
Wilate - interakcje
Nie są znane interakcje z innymi lekami.
Wilate - dawkowanie
Dożylnie. Leczenie należy rozpoczynać pod nadzorem lekarza doświadczonego w leczeniu chorób układu krzepnięcia. Ilość leku (j.m.) do użycia na kg masy ciała (mc.) powinna zostać obliczona na podstawie podanej aktywności czynnika VIII. Choroba von Willebranda. Stosunek pomiędzy FVIII:C i VWF:RCo wynosi ok. 1:1. Ogólnie 1 j.m./kg mc. FVIII:C i VWF:RCo powoduje wzrost aktywności w osoczu o 1,5 do 2% normalnej aktywności białka. Zwykle ok. 20 do 50 j.m./kg mc. wystarcza do uzyskania oczekiwanej hemostazy. To powoduje wzrost FVIII:C i VWF:RCo u pacjentów o ok. 30 do 100%. Dawka początkowa wynosi zwykle 50 do 80 j.m./kg mc., głównie u pacjentów z chorobą von Willebranda typu 3, gdzie wymagane są wyższe dawki do podtrzymania odpowiednich poziomów w osoczu w porównaniu z innymi typami choroby von Willebranda. Zapobieganie krwotokom w trakcie operacji lub ciężkich urazów: lek należy podać 1 do 2 h przed rozpoczęciem zabiegu operacyjnego. Powinno się dążyć do osiągnięcia poziomów VWF:RCo ≥60 j.m./dl (≥60%) i FVIII:C ≥40 j.m./dl (≥40%). Odpowiednia dawka powinna być powtórnie podana co 12 do 24 h leczenia. Dawkowanie i długość leczenia zależy od stanu klinicznego pacjenta, miejsca i nasilenia krwawienia oraz poziomów FVIII:C i VWF:RCo. W przypadku nadmiernie wysokich poziomów czynnika VIII:C w osoczu należy rozważyć zmniejszenie dawki i/lub wydłużenie odstępów pomiędzy dawkami lub podanie preparatu czynnika von Willebranda zawierającego mniejszą dawkę czynnika VIII. Leczenie profilaktyczne: 20 do 40 j.m./kg mc., 2 do 3 razy w tyg. W niektórych przypadkach, jak u pacjentów z krwawieniem z przewodu pokarmowego, mogą być wskazane wyższe dawki. Hemofilia A. Dawkowanie oraz długość leczenia substytucyjnego zależy od stopnia niedoboru czynnika VIII, umiejscowienia i intensywności krwawienia oraz stanu klinicznego pacjenta. 1 jednostka międzynarodowa (j.m.) aktywności czynnika VIII jest równoważna ilości czynnika VIII w 1 ml prawidłowego osocza ludzkiego. Obliczenie wymaganej dawki czynnika VIII jest oparte na tym, iż 1 j.m./kg mc. czynnika VIII podwyższa aktywność osoczowego czynnika VIII o 1,5 do 2% normalnej aktywności. Wymagana dawka jest obliczana na podstawie następującego wzoru: wymagana ilość jednostek (j.m.) = masa ciala (kg) x wymagany wzrost aktywności czynnika VIII (%) (j.m./dl) x 0.5 j.m./kg mc. Krwawienia i zabiegi operacyjne. Dorośli i dzieci >6 rż. Krwawienie o małym nasileniu (wczesne krwawienie do stawów, mięśni lub jamy ustnej): wymagany poziom czynnika VIII to 20-40 j.m./dl, podawanie powtarzać co 12 do 24 h, przez co najmniej 1 dzień aż do ustąpienia bólu spowodowanego przez krwawienie lub zagojenia rany. Bardziej nasilone krwawienie do stawów, mięśni lub krwiak: wymagany poziom czynnika VIII to 30-60 j.m./dl, podawanie powtarzać co 12 do 24 h, przez 3-4 dni lub więcej aż do momentu ustąpienia bólu i powrotu sprawności. Krwawienia zagrażające życiu: wymagany poziom czynnika VIII to 60-100 j.m./dl, podawanie powtarzać co 8 do 24 h, aż do momentu ustąpienia zagrożenia. Operacje: mniejsze (włączając ekstrakcję zęba) - wymagany poziom czynnika VIII to 30-60 j.m./dl, podawanie powtarzać co 24 h, przez co najmniej 1 dzień, aż do zagojenia; większe - wymagany poziom czynnika VIII to 80-100 j.m./dl (przed- i pooperacyjne), podawanie powtarzać co 8 do 24 h, aż do momentu odpowiedniego zagojenia rany, potem kontynuować terapię przez co najmniej 7 kolejnych dni w celu utrzymania aktywności czynnika na poziomie 30-60 j.m./dl. Leczenie profilaktyczne. W długotrwałej profilaktyce krwawień u pacjentów z ciężką postacią hemofilii A powinno podawać się lek w dawce 20 do 40 j.m./kg mc. w odstępach 2 do 3 dni. W niektórych przypadkach, zwłaszcza u młodszych pacjentów, konieczne może być podawanie leku w krótszych odstępach czasu lub w większych dawkach. Infuzja ciągła: początkowa dawka infuzyjna może być obliczona na podstawie następującego wzoru: dawka infuzyjna (j.m./kg/h) = klirens (ml/kg/h) x wymagany stabilny poziom (j.m./ml). Po wstępnej infuzji ciągłej przez 24 h, klirens powinien być obliczony ponownie każdego dnia używając równania stacjonarnego wykorzystującego oznaczony poziom i znaną dawkę infuzyjną. U pacjentów z wysokimi poziomami inhibitora leczenie czynnikiem VIII może nie być skuteczne i należy rozważyć inny sposób leczenia. Postępowanie lecznicze u takich pacjentów powinno być prowadzone przez lekarzy doświadczonych w leczeniu chorób krzepnięcia. Szczególne grupy pacjentów. Brak wystarczających danych do zalecenia stosowania leku u dzieci w wieku poniżej 6 lat. Sposób podania. Szybkość wstrzykiwania lub infuzji leku nie powinna przekraczać 2-3 ml/min.
Wilate - uwagi
Lek nie ma wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu. Zaleca się, aby przy każdorazowym podawaniu pacjentowi Wilate odnotować nazwę i numer serii leku w celu zachowania łączności pomiędzy danym pacjentem a serią preparatu. Przechowywać w lodówce (2st.-8st.C), nie zarażać.
