Xyvelam - skład
1 tabl. powl. zawiera 250 mg lub 500 mg lewofloksacyny w postaci półwodzianu. Lek zawiera laktozę.
Reklama
Xyvelam - działanie
Chemioterapeutyk z grupy fluorochinolonów, S-enancjomer racemicznej ofloksacyny. Działa na kompleks DNA-gyraza DNA oraz na topoizomerazę IV. Gatunki zwykle wrażliwe na lewofloksacynę - bakterie tlenowe Gram-dodatnie: Bacillus anthracis, Staphylococcus aureus wrażliwy na metycylinę, Staphylococcus saprophyticus, Streptococcus spp. grupy C i G, Streptococcus agalactiae, Streptococcus pneumoniae, Streptococcus pyogenes; bakterie tlenowe Gram-ujemne: Eikenella corrodens, Haemophilus influenzae, Haemophilus parainfluenzae, Klebsiella oxytoca, Moraxella catarrhalis, Pasteurella multocida, Proteus vulgaris, Providencia rettgeri; bakterie beztlenowe: Peptostreptococcus spp.; inne: Chlamydophila pneumoniae, Chlamydophila psittaci, Chlamydia trachomatis, Legionella pneumophila, Mycoplasma pneumoniae, Mycoplasma hominis, Ureaplasma urealyticum. Gatunki, wśród których może wystąpić problem oporności nabytej: Enterococcus faecalis, Staphylococcus aureus oporny na metycylinę, Staphylococcus spp. koagulazo-ujemny, Acinetobacter baumannii, Citrobacter freundii, Enterobacter aerogenes, Enterobacter cloacae, Escherichia coli, Klebsiella pneumoniae, Morganella morganii, Proteus mirabilis, Providencia stuartii, Pseudomonas aeruginosa, Serratia marcescens, Bacteroides fragilis. Gatunki o odporności wrodzonej: Enterococcus faecium. Lewofloksacyna podana doustnie wchłania się szybko i niemal całkowicie (biodostępność około 100%; pokarm wywiera niewielki wpływ na wchłanianie leku), osiągając Cmax w ciągu 1-2 h. W 30-40% wiąże się z białkami osocza. Przenika do błony śluzowej oskrzeli, płynu wyściełającego nabłonek dróg oddechowych, makrofagów w pęcherzykach płucnych, tkanki płuc, skóry (płynu surowiczego w pęcherzach), tkanki gruczołu krokowego i moczu. Słabo przenika do płynu mózgowo-rdzeniowego. Metabolizowana jest w niewielkim stopniu (metabolity stanowią <5% dawki). Wydalana jest głównie przez nerki (>85%). T0,5 wynosi 6-8 h.
Reklama
Xyvelam - wskazania
Leczenie zakażeń u pacjentów dorosłych: ostre bakteryjne zapalenie zatok; ostre nasilenie przewlekłej obturacyjnej choroby płuc, w tym zapalenia oskrzeli; powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich/powikłane zakażenia skóry i struktur skórnych; niepowikłane zakażenia układu moczowego; pozaszpitalne zapalenie płuc. W powyższych zakażeniach lewofloksacynę należy stosować tylko wtedy, gdy użycie leków przeciwbakteryjnych powszechnie zalecanych do leczenia tych zakażeń uzna się za niewłaściwe. Ponadto: ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek i powikłane zakażenia układu moczowego; przewlekłe bakteryjne zapalenie gruczołu krokowego; płucna postać wąglika: zapobieganie zakażeniom po kontakcie z bakteriami i leczenie. Należy wziąć pod uwagę oficjalne wytyczne dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.
Reklama
Xyvelam - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na lewofloksacynę, inne chinolony lub pozostałe składniki preparatu. Padaczka. Zaburzenia ścięgien w wywiadzie, związane ze stosowaniem fluorochinolonów. Dzieci i młodzież w okresie wzrostu. Ciąża i okres karmienia piersią.
Reklama
Xyvelam - ostrzeżenia
Należy unikać stosowania lewofloksacyny u pacjentów, u których w przeszłości podczas stosowania leków zawierających chinolony lub fluorochinolony występowały ciężkie działania niepożądane; leczenie tych pacjentów lewofloksacyną należy rozpoczynać tylko w przypadku braku alternatywnych metod leczenia i po dokładnej ocenie stosunku korzyści do ryzyka. Jest bardzo prawdopodobne, że metycylinooporne szczepy Staphylococcus aureus (MRSA) są także oporne na fluorochinolony, w tym lewofloksacynę - dlatego nie zaleca się stosowania lewofloksacyny w leczeniu zakażeń wywołanych lub prawdopodobnie wywołanych przez MRSA, chyba że wyniki badań laboratoryjnych potwierdziły wrażliwość drobnoustrojów na lewofloksacynę (i zwykle stosowane leki przeciwbakteryjne w leczeniu zakażeń MRSA są uważane za niewłaściwe). Lewofloksacynę można stosować w leczeniu ostrego bakteryjnego zapalenia zatok i zaostrzenia przewlekłej obturacyjnej choroby płuc, w tym zapalenia oskrzeli, jeśli zakażenia te zostały właściwie zdiagnozowane. Oporność na fluorochinolony E. coli - drobnoustroju, który najczęściej wywołuje zakażenia dróg moczowych, jest różna w poszczególnych krajach Unii Europejskiej - należy brać pod uwagę lokalne występowanie oporności E. coli na fluorochinolony. Stosowanie leku w płucnej postaci wąglika opiera się na wynikach badań in vitro wrażliwości Bacillus anthracis oraz na wynikach badań na zwierzętach wraz z ograniczonymi danymi dotyczącym stosowania u ludzi - należy się odnieść do krajowych i (lub) międzynarodowych wytycznych dotyczących leczenia wąglika. U pacjentów otrzymujących chinolony i fluorochinolony, niezależnie od ich wieku i istniejących wcześniej czynników ryzyka, zgłaszano bardzo rzadkie przypadki długotrwałych (utrzymujących się przez miesiące lub lata), zaburzających sprawność i potencjalnie nieodwracalnych ciężkich działań niepożądanych leku, wpływających na różne, czasami liczne układy organizmu (mięśniowo – szkieletowy, nerwowy, psychiczny i zmysły). Po wystąpieniu pierwszych objawów ciężkich działań niepożądanych należy niezwłocznie przerwać stosowanie lewofloksacyny, a pacjentom należy zalecić skontaktowanie się z lekarzem prowadzącym w celu uzyskania porady. Już po 48 h od rozpoczęcia leczenia (do kilku miesięcy po zakończeniu leczenia) występowało zapalenie ścięgna i zerwanie ścięgna (zwłaszcza, ale nie tylko, ścięgna Achillesa), czasami obustronne. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek, po przeszczepie narządu miąższowego, otrzymujący dawki dobowe lewofloksacyny 1000 mg i u pacjenci leczeni jednocześnie kortykosteroidami są bardziej narażeni na zerwanie ścięgna; nie zaleca się jednoczesnego stosowania kortykosteroidów. W przypadku wystąpienia objawów, leczenia należy przerwać i zastosować odpowiednie leczenie. Podczas lub po zakończeniu stosowania lewofloksacyny (także kilka tygodni po zakończeniu leczenia), może wystąpić choroba związana z Clostridium difficile (CDAD); w przypadku podejrzenia lub potwierdzenia CDAD, należy natychmiast przerwać stosowanie lewofloksacyny i niezwłocznie rozpocząć odpowiednie leczenie (preparaty hamujące perystaltykę są w tej sytuacji przeciwwskazane). Chinolony mogą obniżać próg drgawkowy i wywołać drgawki. Lewofloksacyna jest przeciwwskazana u pacjentów z padaczką w wywiadzie. Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów ze skłonnością do napadów padaczkowych lub stosujących jednocześnie substancje czynne obniżające próg drgawkowy, takie jak teofilina. W razie wystąpienia napadu drgawkowego, należy przerwać leczenie lewofloksacyną. W trakcie leczenia pacjenci z utajonym lub jawnym niedoborem G-6-PD mogą wykazywać skłonność do reakcji hemolitycznych; należy obserwować, czy nie wystąpi u nich hemoliza. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek należy skorygować dawkę lewofloksacyny. W przypadku wystąpienia reakcji nadwrażliwości (np. obrzęku naczynioruchowy aż do wstrząsu anafilaktycznego), należy bezzwłocznie przerwać leczenie i wdrożyć odpowiednie działania ratunkowe. Obserwowano ciężkie skórne działania niepożądane (SCAR), w tym toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (TEN; zespół Lyella), zespół Stevensa-Johnsona (SJS) oraz polekową reakcję z eozynofilią i objawami ogólnymi (DRESS). Należy ściśle obserwować pacjentów po kątem wystąpienia objawów ciężkich reakcji skórnych; w przypadku pojawienia się objawów - należy natychmiast przerwać stosowanie lewofloksacyny i rozważyć alternatywną metodę leczenia. Nie należy nigdy ponownie rozpoczynać leczenia lewofloksacyną, jeżeli w związku ze stosowaniem lewofloksacyny u pacjenta wystąpiła ciężka reakcja, taka jak SJS, TEN lub DRESS. Notowano zaburzenia stężenia glukozy we krwi, w tym hipo- i hiperglikemię, występujące zwykle u pacjentów z cukrzycą otrzymujących jednocześnie doustne leki o działaniu hipoglikemizującym (np. glibenklamid) lub insulinę. Odnotowano przypadki śpiączki hipoglikemicznej. U pacjentów z cukrzycą zaleca się dokładne kontrolowanie stężenia glukozy we krwi. Ze względu na ryzyko wystąpieniu objawów nadwrażliwości na światło, podczas i 48 h po zakończeniu leczenia, pacjenci powinni unikać ekspozycji na silne światło słoneczne lub sztuczne promieniowanie UV (np. lampy słoneczne, solarium). U pacjentów leczonych lewofloksacyną oraz antagonistami witaminy K (np. warfaryną) może zwiększyć się wartości parametrów krzepliwości krwi (PT lub INR) i ( lub) mogą nasilić się krwawienia; należy regularnie wykonywać badania krzepliwości krwi. U pacjentów przyjmujących chinolony, obserwowano reakcje psychotyczne (myśli samobójcze i zachowania niebezpieczne dla pacjenta – czasami nawet po pojedynczej dawce lewofloksacyny). Jeśli u pacjenta wystąpią takie reakcje, należy niezwłocznie przerwać stosowanie lewofloksacyny i zastosować odpowiednie postępowanie. Należy zachować ostrożność podczas stosowania lewofloksacyny u pacjentów z psychozą lub z chorobą psychiczną w wywiadzie. Należy zachować ostrożność podczas stosowania leku u pacjentów ze stwierdzonymi czynnikami ryzyka wydłużenia odstępu QT, takimi jak: wrodzony zespół wydłużonego odstępu QT; jednoczesne stosowanie leków, o których wiadomo, że wydłużają odstęp QT (np. leki przeciwarytmiczne należące do grupy IA i III, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, makrolidy, leki przeciwpsychotyczne); nieskorygowane zaburzenia równowagi elektrolitowej (np. hipokaliemia, hipomagnezemia); choroby serca (np. niewydolność serca, zawał mięśnia sercowego, bradykardia); szczególną ostrożność należy zachować u pacjentów w podeszłym wieku oraz kobiet. Zgłaszano przypadki polineuropatii czuciowej i czuciowo – ruchowej powodującej parestezję, niedoczulicę, zaburzenia czucia lub osłabienie; należy zachować ostrożność. Po zastosowaniu lewofloksacyny występowały przypadki martwicy wątroby, aż do zagrażającej życiu niewydolności wątroby (głównie u pacjentów z ciężkimi chorobami podstawowymi, np. posocznicą); w przypadku wystąpienia objawów jak: brak łaknienia, żółtaczka, ciemne zabarwienie moczu, świąd lub tkliwość brzucha, leczenie należy przerwać. Lewofloksacyna, blokując przewodnictwo nerwowo-mięśniowe może nasilać osłabienie mięśni u pacjentów z miastenią; nie zaleca się stosowania lewofloksacyny u pacjentów z miastenią. Jeśli u pacjenta wystąpią zaburzenia widzenia lub jakiekolwiek zmiany dotyczące oczu, należy niezwłocznie skonsultować się z okulistą. Jeśli podczas leczenia wystąpi nadkażenie, należy podjąć odpowiednie działania. Badania epidemiologiczne wskazują, że stosowanie fluorochinolonów może zwiększać ryzyko wystąpienia tętniaka i rozwarstwienia aorty, zwłaszcza u osób starszych, oraz niedomykalności zastawki aortalnej i mitralnej. U pacjentów przyjmujących fluorochinolony zgłaszano przypadki tętniaka i rozwarstwienia aorty, często powikłane pęknięciem (w tym przypadki śmiertelne), a także przypadki niedomykalności zastawek serca. Dlatego fluorochinolony należy stosować wyłącznie po dokładnej ocenie stosunku korzyści do ryzyka oraz po rozważeniu innych opcji terapeutycznych u pacjentów z dodatnim wywiadem rodzinnym w kierunku tętniaka albo wrodzonej choroby zastawki serca, lub u pacjentów z wcześniej zdiagnozowanym tętniakiem aorty i (lub) rozwarstwieniem aorty albo chorobą zastawki serca, lub w przypadku występowania: innych czynników predysponujących do wystąpienia zarówno tętniaka i rozwarstwienia aorty, jak i niedomykalności zastawki serca oraz narażonych na ich wystąpienie (np. zaburzenia tkanki łącznej, takie jak zespół Marfana lub zespół Ehlersa-Danlosa, zespół Turnera, choroba Behceta, nadciśnienie tętnicze, reumatoidalne zapalenie stawów); występowania innych czynników ryzyka lub stanów predysponujących do wystąpienia tętniaka i rozwarstwienia aorty (np. zapalenie tętnic Takayasu lub olbrzymiokomórkowe zapalenie tętnic, rozpoznana miażdżyca czy zespół Sjorgena); występowania innych czynników ryzyka lub stanów predysponujących do wystąpienia niedomykalności zastawki serca (np. infekcyjne zapalenie wsierdzia). Ryzyko wystąpienia tętniaka i rozwarstwienia aorty oraz ich pęknięcia może być także wyższe u pacjentów leczonych jednocześnie układowymi kortykosteroidami. Pacjentów należy poinformować o konieczności niezwłocznego skontaktowania się z lekarzem na oddziale ratunkowym w przypadku nagłego bólu brzucha, klatki piersiowej lub pleców. Pacjentów należy poinformować o konieczności niezwłocznego zwrócenia się po pomoc medyczną w przypadku ostrych duszności, pojawienia się kołatania serca lub obrzęku jamy brzusznej czy kończyn dolnych. Najnowsze badanie epidemiologiczne wykazało ok. 2-krotne zwiększenie ryzyka niedomykalności zastawki mitralnej i aortalnej u pacjentów przyjmujących fluorochinolony stosowane ogólnoustrojowo w porównaniu z pacjentami przyjmującymi inne antybiotyki (amoksycylinę lub azytromycynę). Ze względu na zawartość laktozy, pacjenci z rzadko występującą wrodzoną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zaburzeniami wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować tego preparatu. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę, to znaczy uznaje się go za „wolny od sodu”.
Reklama
Xyvelam - ciąża
Przeciwwskazane jest stosowanie lewofloksacyny w ciąży i podczas karmienia piersią (ryzyko uszkodzenia przez fluorochinolony obciążonych chrząstek organizmów w okresie wzrostu). Lewofloksacyna nie powodowała zaburzeń płodności ani zdolności rozrodczych szczurów.
Reklama
Xyvelam - efekty uboczne
Często: bezsenność, ból głowy, zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, biegunka, wymioty, nudności, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (AlAT, AspAT, fosfatazy zasadowej, GGT). Niezbyt często: zakażenia grzybicze (w tym zakażenia Candida), oporność drobnoustrojów, leukopenia, eozynofilia, jadłowstręt, niepokój, stan splątania, nerwowość, senność, drżenia mięśniowe, zaburzenia smaku, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, duszność, ból brzucha, niestrawność, wzdęcia, zaparcia, zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi, wysypka, świąd, pokrzywka, nadmierna potliwość, ból stawów, ból mięśni, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, osłabienie. Rzadko: trombocytopenia, neutropenia, obrzęk naczynioruchowy, nadwrażliwość, zespół niewłaściwego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH), hipoglikemia (zwłaszcza u pacjentów z cukrzycą), reakcje psychotyczne (z np. omamami, paranoją), depresja, pobudzenie, niezwykłe sny, koszmary senne, drgawki, parestezja, zaburzenia widzenia (takie jak nieostre widzenie), szumy uszne pochodzenia błędnikowego, tachykardia, kołotanie serca, niedociśnienie, polekowa reakcja z eozynofilą i objawami ogólnymi (DRESS), rumień trwały polekowy, zaburzenia dotyczące ścięgna (w tym zapalenie ścięgna np. ścięgna Achillesa), osłabienie siły mięśni (co może być szczególne ważne u pacjentów z miastenią), ostra niewydolność nerek (np. z powodu śródmiąższowego zapalenia nerek), gorączka. Częstość nieznana: pancytopenia, agranulocytoza, niedokrwistość hemolityczna, wstrząs anafilaktyczny, wstrząs rzekomoanafilaktyczny, hiperglikemia, śpiączka hipoglikemiczna, zaburzenia psychotyczne z zachowaniami zagrażającymi bezpieczeństwu pacjenta (w tym myśli lub próby samobójcze), obwodowa neuropatia czuciowa, obwodowa neuropatia czuciowo-ruchowa, zaburzenia węchu (w tym utrata węchu), dyskineza, zaburzenia pozapiramidowe, brak smaku, omdlenie, łagodne nadciśnienie śródczaszkowe, przemijająca utrata widzenia, utrata słuchu, zaburzenia słuchu pochodzenia błędnikowego, częstoskurcz komorowy (który może prowadzić do zatrzymania akcji serca), arytmia komorowa i zaburzenia typu torsade de pointes (notowane głównie u pacjentów z czynnikami ryzyka wydłużenia odstępu QT), wydłużenie odstępu QT w zapisie EKG, skurcz oskrzeli, alergiczne zapalenie pęcherzyków płucnych, biegunka krwotoczna (która w bardzo rzadkich przypadkach może być objawem zapalenia jelit, w tym rzekomobłoniastego zapalenia jelit), zapalenie trzustki, żółtaczka i ciężkie uszkodzenie wątroby (w tym przypadki zakończone zgonem z ostrą niewydolnością wątroby, głównie u pacjentów z ciężkimi chorobami podstawowymi), zapalenie wątroby, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, zespół Stevensa-Johnsona, rumień wielopostaciowy, reakcje nadwrażliwości na światło, leukocytoklastyczne zapalenie naczyń, zapalenie jamy ustnej, rabdomioliza, zerwanie ścięgna (np. ścięgna Achillesa), zerwanie więzadła, zerwanie mięśnia, zapalenie stawów, ból (w tym ból pleców, ból w klatce piersiowej i kończynach). Reakcje anafilaktyczne, rzekomoanafilaktyczne oraz reakcje dotyczące błon śluzowych mogą wystąpić już po podaniu pierwszej dawki. W związku ze stosowaniem chinolonów i fluorochinolonów, w niektórych przypadkach niezależnie od istniejących wcześniej czynników ryzyka, zgłaszano bardzo rzadkie przypadki długotrwałych (utrzymujących się przez miesiące lub lata), zaburzających sprawność i potencjalnie nieodwracalnych ciężkich działań niepożądanych leku, wpływających na różne, czasami liczne układy i narządy oraz zmysły (w tym takie działania, jak zapalenie ścięgien, zerwanie ścięgna, ból stawów, ból kończyn, zaburzenia chodu, neuropatie związane z parastezjami, depresja, zmęczenie, zaburzenia pamięci, zaburzenia snu i zaburzenia słuchu, wzroku, smaku i węchu). Ponad to zgłaszano występowanie napadów porfirii u pacjentów z porfirią. U pacjentów przyjmujących fluorochinolony zgłaszano przypadki tętniaka i rozwarstwienia aorty, często powikłane pęknięciem (w tym przypadki śmiertelne), a także przypadki niedomykalności zastawek serca.
Xyvelam - interakcje
Kationy 2- lub 3-wartościowe: sole żelaza, sole cynku, leki zobojętniające kwas żołądkowy zawierające magnez lub glin, preparaty dydanozyny z aluminium i magnezem zawierające środki buforujące znacząco zmniejszają wchłanianie lewofloksacyny - nie należy ich przyjmować w ciągu 2 h przed przyjęciem lub 2 h po podaniu lewofloksacyny. Sole wapnia mają minimalny wpływ na wchłanianie lewofloksacyny po podaniu doustnym. Sukralfat znacznie zmniejsza biodostępność lewofloksacyny - należy go przyjmować 2 h po przyjęciu lewofloksacyny. Nie stwierdzono farmakokinetycznych interakcji między lewofloksacyną i teofiliną; jednak podczas stosowania chinolonów i teofiliny, jak również niektórych NLPZ (np. fenbufenu) lub innych leków obniżających próg drgawkowy, może wystąpić wyraźne obniżenie progu drgawkowego. Stężenie lewofloksacyny jest około 13% większe w obecności fenbufenu. Probenecyd i cymetydyna zmniejszają klirens nerkowy lewofloksacyny odpowiednio o 24 i 34% - należy zachować ostrożność podczas stosowania lewofloksacyny jednocześnie z lekami wpływającymi na wydzielanie kanalikowe, takimi jak probenecyd czy cymetydyna, zwłaszcza u osób z niewydolnością nerek. Węglan wapnia, digoksyna, glibenklamid, ranitydyna nie mają klinicznie istotnego wpływu na farmakokinetykę lewofloksacyny. Lewofloksacyna wydłuża T0,5 cyklosporyny o ok. 33%. Może nasilać przeciwzakrzepowe działanie doustnych leków przeciwzakrzepowych, np. warfaryny (ryzyko krwawienia) - kontrolować parametry krzepnięcia. Lewofloksacynę należy stosować ostrożnie z lekami wpływającymi na odstęp QT (np. leki przeciwarytmiczne należące do IA i III, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, leki przeciwpsychotyczne, makrolidy). W badaniu interakcji farmakokinetycznych, lewofloksacyna nie wpływała na farmakokinetykę teofiliny (która jest wskaźnikowym substratem CYP1A2), co świadczy o tym, że lewofloksacyna nie jest inhibitorem CYP1A2.
Xyvelam - dawkowanie
Doustnie. Dorośli. Ostre bakteryjne zapalenie zatok: 500 mg raz na dobę przez 10-14 dni; ostre nasilenie przewlekłej obturacyjnej choroby płuc, w tym zapalenia oskrzeli: 500 mg raz na dobę przez 7-10 dni; pozaszpitalne zapalenie płuc: 500 mg raz lub 2 razy na dobę przez 7-14 dni; ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek: 500 mg raz na dobę przez 7-10 dni; powikłane zakażenia układu moczowego: 500 mg raz na dobę przez 7-14 dni; niepowikłane zapalenie pęcherza moczowego: 250 mg raz na dobę przez 3 dni; przewlekłe bakteryjne zapalenie gruczołu krokowego: 500 mg raz na dobę przez 28 dni; powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich/powikłane zakażenie skóry i struktur skórnych: 500 mg raz lub 2 razy na dobę przez 7-14 dni; płucna postać wąglika: 500 mg raz na dobę przez 8 tyg. Tabletki powlekane z lewofloksacyną mogą być także stosowane w celu ukończenia leczenia pacjentów, u których nastąpiła poprawa po początkowym leczeniu lewofloksacyną w postaci dożylnej; ze względu na biorównoważność postaci parenteralnej i doustnej, można zastosować takie same dawki. Dzieci i młodzież. Lek jest przeciwwskazany do stosowania u dzieci i młodzieży w okresie wzrostu. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności zmiany dawkowania u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby oraz u osób w podeszłym wieku. Pacjenci z zaburzoną czynnością nerek. Dawkowanie należy modyfikować w zależności klirensu kreatyniny (CCr). CCr 50-20 ml/min: dla dawki 250 mg/24 h - pierwsza dawka 250 mg, następnie 125 mg/24 h; dla dawki 500 mg/24 h: pierwsza dawka 500 mg, następnie 250 mg/24 h; dla dawki 500 mg/12 h - pierwsza dawka 500 mg, następnie 250 mg/12 h. CCr 19-10 ml/min: dla dawki 250 mg/24 h - pierwsza dawka 250 mg, następnie 125 mg/48 h; dla dawki 500 mg/24 h - pierwsza dawka 500 mg, następnie 125 mg/24 h; dla dawki 500 mg/12 h - pierwsza dawka 500 mg, następnie 125 mg/12 h. CCr <10 ml (w tym hemodializa i CADO): dla dawki 250 mg/24 h - pierwsza dawka 250 mg, następnie 125 mg/48 h; dla dawki 500 mg/24 h - pierwsza dawka 500 mg, następnie 125 mg/24 h; dla dawki 500 mg/12 h - pierwsza dawka 500 mg, następnie 125 mg/24 h. Nie jest koniecznie podanie dodatkowej dawki po dializie. Sposób podania. Preparat można przyjmować trakcie posiłków lub między posiłkami. Połykać w całości bez rozgryzania i popijać odpowiednią ilością płynu. Lek przyjmować co najmniej 2 h przed lub 2 h po przyjęciu soli żelaza, soli cynku, leków zobojętniających sok żołądkowy zawierających magnez lub aluminium lub dydanozyny (tylko preparaty dydanozyny z aluminium i magnezem zawierające środki buforujące) i sukralfatu, ponieważ mogą one zmniejszać wchłanianie antybiotyku. Tabletki można dzielić na połowy wzdłuż linii podziału.
Xyvelam - uwagi
Lewofloksacyna może powodować fałszywie dodatnie wyniki oznaczania opioidów w moczu; może hamować wzrost Mycobacterium tuberculosis i powodować fałszywie ujemny wynik w diagnostyce bakteriologicznej gruźlicy. Niektóre działania niepożądane (np. zawroty głowy, senność, zaburzenia widzenia) mogą zaburzać zdolność koncentracji i szybkość reakcji, ograniczając zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
