Skład zastrzyków Zarzio
1 ampułko-strzykawka (0,5 ml) zawiera 300 mg (30 mln j.) lub 480 mg (48 mln j.) filgrastymu.
Preparat zawiera sorbitol.
Reklama
Jak działają zastrzyki?
Ludzki czynnik wzrostu kolonii granulocytów (G-CSF) - glikoproteina regulująca wytwarzanie i uwalnianie neutrofilów ze szpiku kostnego.
Preparat zawiera rekombinowany, metionylowany ludzki czynnik wzrostu kolonii granulocytów (r-metHuG-CSF ), wytwarzany przez E. coli techniką rekombinacji DNA. Powoduje znaczne zwiększenie liczby neutrofilów we krwi obwodowej w ciągu 24 h po podaniu, przy niewielkim zwiększeniu liczby monocytów.
Zwiększenie liczby neutrofilów zależy od dawki leku. U niektórych pacjentów z ciężką przewlekłą neutropenią filgrastym indukuje także, w mniejszym stopniu, zwiększenie liczby krążących granulocytów kwasochłonnych i zasadochłonnych w porównaniu z wartościami początkowymi.
Neutrofile wytwarzane po podaniu filgrastymu wykazują prawidłową lub wzmożoną aktywność. Po zakończeniu leczenia liczba krążących neutrofilów zmniejsza się o 50% w ciągu 1-2 dni i powraca do zakresu wartości prawidłowych w ciągu 1-7 dni.
Po podskórnym podaniu pojedynczej dawki filgrastymu, Cmax występowało po 4,5 +/- 0,9 h. Po podaniu dożylnym lub podskórnym stwierdza się dodatnią liniową zależność pomiędzy dawką, a stężeniem leku we krwi. T0,5 po pojedynczym podaniu podskórnym wynosi od 2,7 h (1,0 mln j./kg mc.) do 5,7 h (0,25 mln j./kg mc.) i wydłuża się po 7 dniach podawania odpowiednio do 8,5-14 h.
Reklama
Wskazania do stosowania Zarzio
Skrócenie czasu trwania neutropenii i zmniejszenie częstości występowania gorączki neutropenicznej u pacjentów otrzymujących chemioterapię lekami cytotoksycznymi z powodu stwierdzonego nowotworu złośliwego (z wyjątkiem przewlekłej białaczki szpikowej i zespołów mielodysplastycznych) oraz skrócenie czasu trwania neutropenii u pacjentów poddanych leczeniu mieloablacyjnemu przed przeszczepieniem szpiku, u których występuje zwiększone ryzyko przedłużonej ciężkiej neutropenii.
Bezpieczeństwo i skuteczność stosowania filgrastymu są podobne u dorosłych i dzieci otrzymujących chemioterapię lekami cytotoksycznymi. Mobilizacja komórek progenitorowych krwi obwodowej (ang. peripheral blood progenitor cells, PBPC).
U dzieci i dorosłych z ciężką wrodzoną, cykliczną lub idiopatyczną neutropenią z bezwzględną liczbą neutrofilów (ANC) ≤ 0,5 x 109/l oraz ciężkimi lub nawracającymi zakażeniami w wywiadzie, długotrwałe podawanie filgrastymu jest wskazane w celu zwiększenia liczby neutrofilów oraz zmniejszenia częstości i czasu trwania objawów związanych z zakażeniem.
Leczenie przewlekłej neutropenii (ANC ≤ 1,0 x 109/l) u pacjentów z zaawansowanym zakażeniem wirusem HIV w celu zmniejszenia ryzyka zakażeń bakteryjnych, gdy nie można zastosować innych metod leczenia neutropenii.
Reklama
Przeciwwskazania przed stosowaniem Zarzio
Nadwrażliwość na filgrastym lub którykolwiek ze składników preparatu.
Reklama
Ostrzeżenie przed zażywaniem zastrzyków
Po rozpoczęciu lub wznowieniu leczenia zgłaszano przypadki nadwrażliwości (w tym reakcje anafilaktyczne), w przypadku wystąpienia objawów nadwrażliwości należy definitywnie zakończyć leczenie filgrastymem i nie wznawiać go w przyszłości.
Po podaniu czynnika wzrostu kolonii granulocytów (G-CSF) zgłaszano przypadki działań niepożądanych, zwłaszcza śródmiąższowej choroby płuc. Należy zachować ostrożność u pacjentów z naciekami w płucach lub zapaleniem płuc w niedalekiej przeszłości.
W przypadku wystąpienia objawów płucnych, lek należy odstawić i zastosować odpowiednie leczenie. Zgłaszano przypadki kłębuszkowego zapalenia nerek, które zwykle ustępowało po zmniejszeniu dawki lub przerwaniu stosowania filgrastymu lub pegfilgrastymu; zaleca się monitorowanie wyników analizy moczu.
Pacjentów, u których wystąpią objawy zespołu przesiąkania włośniczek (niedociśnienie, hipoalbuminemia, obrzęki i zagęszczenie krwi) należy uważnie obserwować i zapewnić im standardowe leczenie objawowe, które może obejmować intensywną opiekę medyczną.
Należy regularnie kontrolować wielkość śledziony (np. badanie lekarskie, ultrasonografia) - rozważyć rozpoznanie pęknięcia śledziony, w przypadku występowania bólu w lewym nadbrzuszu lub na szczycie barku. G-CSF może stymulować wzrost komórek szpikowych in vitro, podobne działanie obserwuje się w warunkach in vitro w przypadku niektórych komórek pozaszpikowych.
Nie zaleca się podawania filgrastymu w leczeniu przewlekłej białaczki lub u pacjentów z zespołem mielodysplastycznym, należy zwrócić szczególną uwagę na zróżnicowanie przemiany blastycznej w przewlekłej białaczce szpikowej od przemiany blastycznej w ostrej białaczce szpikowej. U pacjentów z wtórną ostrą białaczką szpikową (AML), podawanie filgrastymu wymaga zachowania ostrożności.
W trakcie terapii lekiem zgłaszano małopłytkowość, w przypadku wystąpienia objawów (liczba płytek krwi do wartości <100x109/l) należy rozważyć chwilowe wstrzymanie podawania filgrastymu lub zmniejszenie jego dawki. Ze względu na ryzyko wystąpienia ciężkiej leukocytozy, podczas leczenia filgrastymem należy regularnie oznaczać liczbę białych krwinek.
Jeśli liczba leukocytów będzie >50x109/l po wystąpieniu przewidywanego nadiru, należy natychmiast przerwać podawanie filgrastymu.
W przypadku podawania w celu mobilizacji PBPC filgrastym należy odstawić lub zmniejszyć jego dawkę, jeśli liczba leukocytów zwiększy się do >70 x 109/l. U pacjentów z niedokrwistością sierpowatokrwinkową przed zastosowaniem filgrastymu należy ocenić stosunek korzyści do ryzyka (zgłaszano występowanie przełomów sierpowatokrwinkowych, prowadzących niekiedy do zgonu).
U pacjentów z osteoporozą leczonych filgrastymem przez okres dłuższy niż 6 mies. wskazane jest kontrolowanie gęstości kości. Nie należy stosować filgrastymu w celu zwiększenia dawki chemioterapii lekami cytotoksycznymi poza ustalone schematy dawkowania.
Należy zachować szczególną ostrożność podczas leczenia pacjentów otrzymujących chemioterapię w dużych dawkach. Leczenie filgrastymem w monoterapii nie wyklucza wystąpienia małopłytkowości i niedokrwistości wywołanych stosowaniem chemioterapii substancjami o działaniu mielosupresyjnym, zaleca się regularne kontrolowanie liczby płytek krwi i hematokrytu.
U pacjentów ze zmniejszoną liczbą prekursorów neutrofilów (np. u osób otrzymujących intensywną radioterapię lub chemioterapię, bądź u pacjentów z naciekami nowotworowymi szpiku) reakcja na leczenie może być słabsza.
U pacjentów, którzy otrzymują chemioterapię w dużych dawkach przed zabiegiem przeszczepienia, zgłaszano sporadycznie zaburzenia naczyniowe, w tym chorobę zarostowo-zakrzepową żył i zaburzenia objętości płynów.
Zgłaszano przypadki wystąpienia choroby „przeszczep przeciwko gospodarzowi” (GvHD) i zgonów u pacjentów otrzymujących G-CSF po alogenicznym przeszczepieniu szpiku kostnego. Po podaniu czynnika stymulującego tworzenie kolonii granulocytów (G-CSF) zgłaszano zapalenie aorty.
Należy zachować szczególną ostrożność podczas monoterapii lub leczenia skojarzonego chemioterapeutykami, o których wiadomo, że wywołują ciężką trombocytopenię. Pacjenci poddani uprzedniemu bardzo intensywnemu leczeniu mielosupresyjnemu mogą nie wykazywać dostatecznej mobilizacji PBPC w celu uzyskania zalecanej minimalnej liczby komórek (≥2,0 x 106 komórek CD34+/kg) lub przyspieszenia regeneracji płytek krwi, w tym samym stopniu co pacjenci mniej intensywnie leczeni.
Niektóre leki cytotoksyczne (m.in. melfalan, karmustyna, karboplatyna) stosowane przez dłuższy czas przed próbami mobilizacji komórek progenitorowych, mogą zmniejszać liczbę tych komórek - ponieważ zastosowanie tych leków w skojarzeniu z filgrastymem umożliwia skuteczną mobilizację komórek progenitorowych, zaleca się zaplanowanie procedury mobilizacji komórek macierzystych we wczesnym etapie leczenia.
U tych pacjentów należy zwrócić szczególną uwagę na liczbę mobilizowanych komórek progenitorowych przed zastosowaniem chemioterapii w dużych dawkach. Jeśli uzysk komórek progenitorowych jest niewystarczający, zgodnie z podanymi wyżej kryteriami, należy rozważyć alternatywne metody leczenia bez udziału komórek progenitorowych.
Podczas oceny liczby pobranych komórek progenitorowych u pacjentów leczonych filgrastymem należy zwrócić szczególną uwagę na metodę oceny ilościowej. Wyniki analizy liczby komórek CD34+ metodą cytometrii przepływowej różnią się w zależności od dokładności metody liczenia komórek i dlatego zalecenia dotyczące liczby komórek oparte na wynikach badań uzyskanych w innych laboratoriach należy interpretować z zachowaniem ostrożności.
Zalecenie minimalnego uzysku ≥2,0 x 106 komórek CD34+/kg zostało sformułowane na podstawie opublikowanych wyników doświadczeń opisujących zadowalającą odnowę hematologiczną.
Uzyskanie większej liczby komórek wydaje się korelować z szybszą regeneracją, a mniejszej liczby - z wolniejszą regeneracją. Mobilizacja PBPC nie zapewnia bezpośrednich korzyści klinicznych dla zdrowych dawców i należy ją rozważyć wyłącznie w przypadku alogenicznego przeszczepu komórek macierzystych.
Mobilizację PBPC należy rozważyć wyłącznie u dawców, którzy spełniają prawidłowe kliniczne i laboratoryjne kryteria dla dawców komórek macierzystych, zwracając szczególną uwagę na wyniki badań hematologicznych i choroby zakaźne.
Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność filgrastymu nie zostały ocenione u zdrowych dawców w wieku <16 lat lub >60 lat. Jeśli konieczne jest wykonanie więcej niż jednego zabiegu leukaferezy, należy zwrócić szczególną uwagę na dawców z liczbą płytek krwi <100 x 109/l przed wykonaniem leukaferezy; w zasadzie leukaferezy nie należy przeprowadzać, jeśli liczba płytek krwi wynosi <75 x109/l.
Leukaferezy nie należy wykonywać u dawców, którzy przyjmują leki przeciwzakrzepowe ani u osób, u których stwierdzono zaburzenia hemostazy.
Podawanie filgrastymu należy przerwać lub zmniejszyć jego dawkę, jeśli liczba białych krwinek zwiększy się do wartości >70 x109/l. Dawców otrzymujących G-CSF w celu mobilizacji PBPC należy kontrolować do czasu powrotu do normy wartości parametrów hematologicznych.
Nie można wykluczyć ryzyka promocji złośliwego klonu szpikowego u zdrowych dawców - zaleca się, aby ośrodek, w którym przeprowadzano aferezy, prowadził systematyczne obserwacje dawców komórek macierzystych przynajmniej przez 10 lat, w celu zapewnienia monitorowania długoterminowego bezpieczeństwa.
Filgrastymu nie należy podawać pacjentom z ciężką wrodzoną neutropenią, u których rozwinie się białaczka lub którzy wykazują oznaki rozwoju białaczki. Należy ściśle kontrolować liczbę płytek krwi, zwłaszcza w pierwszych kilku tygodniach leczenia filgrastymem.
Występują również inne zmiany dotyczące komórek krwi, w tym niedokrwistość i przemijające zwiększenie liczby komórek progenitorowych mieloidalnych, co powoduje konieczność ścisłego monitorowania ilościowego.
Należy zachować szczególną ostrożność podczas diagnozowania ciężkich przewlekłych neutropenii, różnicując je od innych zaburzeń uk. krwiotwórczego, takich jak niedokrwistość aplastyczna, mielodysplazja i białaczka szpikowa. Przed leczeniem należy wykonać pełną morfologię krwi z rozmazem i określeniem liczby płytek oraz mielogram i badanie kariotypu.
Obecnie nie jest jasne, czy długotrwałe leczenie pacjentów z SCN predysponuje do wystąpienia anomalii cytogenetycznych, przejścia w MDS lub białaczkę. Zaleca się regularne morfologiczne i cytogenetyczne badania szpiku kostnego (co około 12 mies.). Należy wykluczyć takie przyczyny przejściowej neutropenii, jak zakażenia wirusowe. Należy regularnie wykonywać badanie moczu (obserwowano krwiomocz i białkomocz).
Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność leku u noworodków i pacjentów z neutropenią autoimmunologiczną nie zostały ustalone.
W czasie kilku pierwszych tygodni leczenia filgrastymem należy regularnie kontrolować bezwzględną liczbę neutrofilów (ANC) - zaleca się oznaczanie ANC codziennie przez pierwsze 2-3 dni stosowania leku, przynajmniej 2 razy w tyg. przez pierwsze 2 tyg. leczenia, a następnie raz w tyg. lub co drugi tydz. w czasie leczenia podtrzymującego - zaleca się pobieranie krwi do badań bezpośrednio przed podaniem zaplanowanej dawki filgrastymu.
Zaleca się regularne kontrolowanie morfologii krwi (ryzyko niedokrwistości i małopłytkowości).
Neutropenia może być spowodowana naciekaniem szpiku przez zakażenia drobnoustrojami oportunistycznymi, takimi jak kompleks Mycobacterium avium lub przez nowotwory złośliwe, takie jak chłoniaki. U pacjentów z zakażeniami lub nowotworami złośliwymi naciekającymi szpik kostny, oprócz podawania filgrastymu w leczeniu neutropenii należy rozważyć zastosowanie odpowiedniego leczenia choroby podstawowej.
Nie określono dobrze wpływu filgrastymu na neutropenię wywołaną zakażeniami lub nowotworami złośliwymi naciekającymi szpik kostny. Ze względu na zawartość sorbitolu, leku nie należy stosować u pacjentów z rzadką dziedziczną nietolerancją fruktozy.
Przed zastosowaniem tego leku u pacjentów z objawami z dziedzicznej nietolerancji fruktozy należy przeprowadzić szczegółowy wywiad.
Reklama
Zastrzyki Zarzio a ciąża
Lek nie jest zalecany do stosowania w okresie ciąży.
Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Istnieją doniesienia w literaturze o przenikaniu filgrastymu przez łożysko u kobiet w ciąży.
Nie wiadomo, czy filgrastym/metabolity przenikają do mleka kobiecego. Nie można wykluczyć zagrożenia dla noworodków/dzieci. Należy podjąć decyzję czy przerwać karmienie piersią czy przerwać podawanie leku biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki.
Filgrastym nie wpływa na płodność samców ani samic szczurów.
Reklama
Efekty uboczne stosowania Zarzio
Bardzo często: małopłytkowość, niedokrwistość, ból głowy, biegunka, wymioty, nudności, łysienie, ból mięśniowo-szkieletowy, zmęczenie, zapalenie błon śluzowych, gorączka.
Często: posocznica, zapalenie oskrzeli, zakażenia górnych dróg oddechowych, zakażenia dróg moczowych, powiększenie śledziony, spadek poziomu hemoglobiny, zmniejszenie łaknienia, zwiększenie aktywności dehydrogenazy mleczanowej we krwi, bezsenność, zawroty głowy, niedoczulica, czucie opaczne, nadciśnienie tętnicze, niedociśnienie tętnicze, krwioplucie, duszność, kaszel, ból jamy ustnej i gardła, krwawienie z nosa, ból w jamie ustnej, zaparcie, powiększenie wątroby, zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej we krwi, wysypka, rumień, skurcze mięśni, ból podczas oddawania moczu, krwiomocz, ból w klatce piersiowej, ból w miejscu podania, osłabienie, złe samopoczucie, obrzęk obwodowy, reakcja na transfuzję.
Niezbyt często: leukocytoza, nadwrażliwość, nadwrażliwość na lek, choroba "przeszczep przeciwko gospodarzowi", hiperurykemia, zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi, choroba zarostowo-zakrzepowa żył, zespół ostrej niewydolności oddechowej, niewydolność oddechowa, obrzęk płuc, krwotok płucny, śródmiąższowa choroba płuc, nacieki w płucacha, niedotlenienie, zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginianowej, zwiększenie aktywności gamma-glutamylotransferazy, wysypka plamisto-grudkowa, osteoporoza, białkomocz, reakcja w miejscu wstrzyknięcia.
Rzadko: pęknięcie śledziony, niedokrwistość sierpowatokrwinkowa z przełomem, reakcja anafilaktyczna, zmniejszenie stężenia glukozy we krwi, dna rzekoma (artropatia pirofosforanowa), zaburzenia objętości płynów, zapalenie aorty, zespół przesiąkania włośniczek, zapalenie naczyń krwionośnych skóry, zespół Sweeta (ostra gorączkowa dermatoza neutrofilowa), zmniejszenie gęstości kości, nasilenie objawów reumatoidalnego zapalenia stawów, kłębuszkowe zapalenie nerek, nieprawidłowe parametry moczu.
Występowanie działań niepożądanych w obrębie płuc (w tym śródmiąższowa choroba płuc, obrzęk płuc oraz naciek w płucach) mogą prowadzić do niewydolności oddechowej lub zespołu ostrej niewydolności oddechowej (ARDS), zgłaszano przypadki zakończone zgonem.
Po podaniu filgrastymu zgłaszano przypadki powiększenia śledziony i pęknięcia śledziony; niektóre przypadki pęknięć śledziony były śmiertelne. U pacjentów z zaawansowaną chorobą nowotworową, posocznicą, przyjmujących wielokrotnie chemioterapię lub pacjentów, u których jest wykonywana afereza zgłaszano przypadki występowania zespołu przesiąkania włośniczek.
Zgłaszano przypadki zmniejszenia gęstości kości i osteoporozy u dzieci i młodzieży z ciężką przewlekłą neutropenią, leczonych przewlekłe filgrastymem.
Interakcje zastrzyków Zarzio z innymi lekami
Z uwagi na potencjalną wrażliwość szybko dzielących się komórek szpiku na chemioterapię cytotoksyczną, nie stosować filgrastymu w okresie od 24 h przed i do 24 h po chemioterapii. Wstępne wyniki badań na małej grupie pacjentów otrzymujących filgrastym i 5-fluorouracyl wykazały, że może dojść do nasilenia neutropenii.
Lit może nasilać działanie filgrastymu (do tej pory brak dowodów na szkodliwość tej interakcji). Nie ustalono dotychczas interakcji z innymi cytokinami i krwiotwórczymi czynnikami wzrostu.
Dawkowanie leku Zarzio
Chemioterapia cytotoksyczna: 0,5 mln j. (5 µg)/kg mc./dobę w postaci wstrzyknięć podskórnych (preferowana droga podania) lub, po wcześniejszym rozcieńczeniu w 5% roztworze glukozy, we wlewie dożylnym 30-minutowym.
Pierwsza dawka leku nie powinna być podawana przed upływem 24 h od zakończenia podawania leków cytotoksycznych. Lek należy podawać codziennie, aż do ustąpienia spodziewanego nadiru neutrofilów i powrotu ich liczby do wartości prawidłowych.
Po chemioterapii stosowanej w leczeniu guzów litych, chłoniaków i białaczek limfatycznych przewiduje się, że czas trwania leczenia spełniający wymienione wyżej kryteria wyniesie do 14 dni. Po indukcji i konsolidacji leczenia ostrej białaczki szpikowej czas trwania leczenia może być znacznie dłuższy (do 38 dni).
Pacjenci poddawani leczeniu mieloablacyjnemu, a następnie przeszczepieniu szpiku kostnego: początkowo 1 mln j. (10 µg)/kg mc./dobę we wlewie dożylnym 30-minutowym lub 24-godzinnym lub w 24-godzinnej infuzji podskórnej.
Preparat należy rozcieńczyć w 5% roztworze glukozy. Pierwszej dawki preparatu nie należy podawać przed upływem 24 h od zakończenia chemioterapii cytotoksycznej i w ciągu 24 h od przeszczepienia szpiku kostnego.
Następne dawki są dostosowane do bezwzględnej liczby neutrofilów (ANC), tj. jeśli ANC wynosi >1,0 x 109/l przez 3 kolejne dni - dawkę leku zmniejsza się do 0,5 mln j. (5 µg)/kg mc./dobę; jeśli ANC dalej przekracza 1,0 x 109/l przez 3 kolejne dni - lek należy odstawić. Jeżeli podczas leczenia ANC zmniejszy się do <1,0 x 109, należy ponownie zwiększyć dawkę leku zgodnie z powyższym schematem.
Mobilizacja PBPC u pacjentów poddanych leczeniu mielosupresyjnemu lub mieloablacyjnemu, a następnie przeszczepieniu autologicznych komórek progenitorowych krwi obwodowej: w monoterapii 1 mln j. (10 µg)/kg mc./dobę w 24-godzinnej infuzji podskórnej (po uprzednim rozcieńczeniu w 5% roztworze glukozy) lub w pojedynczych wstrzyknięciach podskórnych przez 5-7 kolejnych dni.
Często wystarczające jest przeprowadzenie jednej lub dwóch leukaferez w 5. i 6. dniu podawania leku. W szczególnych przypadkach może być konieczne przeprowadzenie dodatkowych leukaferez.
Podawanie filgrastymu należy kontynuować aż do ostatniej leukaferezy. Natomiast po chemioterapii mielosupresyjnej zalecana dawka filgrastymu wynosi 0,5 mln j. (5 µg)/kg mc./dobę w codziennych wstrzyknięciach podskórnych od 1. dnia po zakończeniu chemioterapii do przeminięcia spodziewanego nadiru neutrofilów i powrotu ich liczby do wartości prawidłowych.
Leukaferezy powinny być przeprowadzane w czasie zwiększenia ANC od <0,5 x 109/l do >5,0 x 109/l.
U pacjentów, którzy nie byli w przeszłości poddani intensywnej chemioterapii, często wystarcza przeprowadzenie jednej leukaferezy; w pozostałych przypadkach zaleca się przeprowadzenie dodatkowych leukaferez.
Mobilizacja PBPC u zdrowych dawców przed przeszczepieniem alogenicznych komórek progenitorowych krwi obwodowej: 1 mln j. (10 µg)/kg mc./dobę w postaci wstrzyknięć podskórnych przez 4-5 kolejnych dni.
Przeprowadzanie leukaferez należy rozpocząć 5. dnia i kontynuować, jeśli to konieczne, do dnia 6. tak, aby pobrać 4 x 106 komórek CD34+/kg mc. biorcy.
Ciężka przewlekła neutropenia (SCN): neutropenia wrodzona - 1,2 mln j.m. (12 µg)/kg mc./dobę podskórnie w dawce pojedynczej lub dawkach podzielonych; neutropenia idiopatyczna lub cykliczna - początkowo 0,5 mln j.m. (5 µg)/kg mc./dobę podskórnie w dawce pojedynczej lub w dawkach podzielonych. Preparat należy podawać codziennie, aż zwiększy się liczba neutrofilów i utrzyma na poziomie >1,5 x 109/l.
Po uzyskaniu odpowiedzi na leczenie należy ustalić minimalną skuteczną dawkę, wystarczającą do utrzymania tej liczby neutrofilów. W celu utrzymania odpowiedniej liczby neutrofilów konieczne jest długotrwałe codzienne podawanie leku. Po 1-2 tyg. dawkę początkową można podwoić lub zmniejszyć o połowę w zależności od odpowiedzi chorego.
Następnie dawkę leku można indywidualnie modyfikować co 1-2 tyg. tak, aby utrzymać przeciętną liczbę neutrofilów w zakresie 1,5 x 109-10 x 109/l. S
zybsze zwiększenie dawek należy rozważyć u pacjentów z ciężkimi zakażeniami. Nie ustalono bezpieczeństwa długotrwałego stosowania filgrastymu w dawkach >2,4 mln j. (24 µg)/kg mc./dobę u chorych z SCN.
Pacjenci zakażeni HIV
W celu odwrócenia neutropenii - zalecaną dawką początkową jest 0,1 mln j. (1 µg)/kg mc./dobę podawane codziennie w postaci wstrzyknięć podskórnych, która może być stopniowo zwiększana do wartości maksymalnej 0,4 mln. j. (4 µg)/kg mc./dobę do momentu uzyskania i utrzymania prawidłowej liczby neutrofilów (ANC >2,0 x 109/l).
W celu utrzymania prawidłowej liczby neutrofilów - po odwróceniu neutropenii należy ustalić minimalną dawkę skuteczną pozwalającą na utrzymanie prawidłowej liczby neutrofilów; zaleca się dostosowanie dawki początkowej i podawanie co 2. dobę dawki 30 mln j. (300 µg)/dobę podskórnie; może być konieczne długotrwałe podawanie leku. Szczególne grupy pacjentów.
U dzieci - dawkowanie jak u dorosłych. Nie ma konieczności zmiany dawkowania u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek. Nie ustalono specjalnych zaleceń dot. dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku.
Filgrastym może w niewielkim stopniu wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Po podaniu filgrastymu mogą wystąpić zawroty głowy.
