Zeffix

Zeffix - skład

1 tabl. powl. zawiera 100 mg lamiwudyny.

Reklama

Zeffix - działanie

Lek przeciwwirusowy, aktywny wobec wirusa zapalenia wątroby typu B. Lamiwydyna jest metabolizowana (zarówno przez zakażone wirusem, jak i niezakażone komórki) do aktywnej pochodnej - trójfosforanu lamiwudyny (TP), który działa jako substrat dla wirusowej polimerazy HBV i po włączeniu do łańcucha wirusowego DNA blokuje jego syntezę. Trójfosforanu lamiwudyny nie wpływa na prawidłowy metabolizm komórkowy dezoksynukleotydów. Jest on również tylko słabym inhibitorem α i β-polimeraz DNA ssaków. Ponadto ma niewielki wpływ na zawartość komórkowego DNA ssaków. W ocenie potencjalnego wpływu na strukturę mitochondriów, zawartość i funkcje DNA, lamiwudyna nie wykazuje istotnego działania toksycznego. W bardzo małym stopniu powoduje zmniejszenie zawartości mitochondrialnego DNA, nie jest na stałe włączana do mitochondrialnego DNA i nie działa jako inhibitor γ-polimerazy mitochondrialnego DNA. Lamiwudyna dobrze wchłaniana się z przewodu pokarmowego (biodostępność wynosi 80-85%), osiągając C_max w ciągu 1 h. W niewielkim stopniu wiąże się z albuminami osocza. Przenika do OUN i do płynu mózgowo-rdzeniowego. W niewielkim stopniu (5-10%) jest metabolizowana w wątrobie. Wydalana jest głównie przez nerki w postaci niezmienionej. T_0,5 we krwi wynosi 5-7 h. Wydalanie lamiwudyny zmienia się w przypadku zaburzenia czynności nerek.

Reklama

Zeffix - wskazania

Leczenie przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu B u pacjentów dorosłych: z wyrównaną chorobą wątroby z objawami czynnej replikacji wirusa, trwale zwiększoną aktywnością AlAT i histologicznym potwierdzeniem czynnego stanu zapalnego w wątrobie i (lub) zwłóknienia (rozpoczęcie leczenia lamiwudyną powinno być rozważane wyłącznie wtedy, gdy zastosowanie innego leku przeciwwirusowego o wyższej barierze genetycznej wystąpienia oporności nie jest dostępne lub właściwe); z niewyrównaną chorobą wątroby, w skojarzeniu z innym lekiem niewykazującym krzyżowej oporności na lamiwudynę.

Reklama

Zeffix - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na lamiwudynę lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Reklama

Zeffix - ostrzeżenia

Zarówno podczas leczenia lamiwudyną, jak i po jego zakończeniu może dojść do zaostrzenia przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu B. W trakcie leczenia pacjent powinien być regularnie monitorowany: co 3 mies. należy oznaczać aktywność AlAT i stężenie HBV DNA, a co 6 mies. stężenie HBeAg u pacjentów z dodatnim wynikiem HBeAg. Po przerwaniu leczenia należy okresowo kontrolować stan kliniczny pacjenta i wykonywać testy czynności wątroby (aktywność AlAT i stężenie bilirubiny we krwi) przez co najmniej 4 mies. po zakończeniu terapii, a następnie zawsze, kiedy jest to klinicznie wskazane. U biorców narządów i pacjentów z niewyrównaną marskością wątroby aktywna replikacja wirusa stanowi większe ryzyko - u takich pacjentów należy monitorować parametry kliniczne, wirusologiczne i serologiczne związane z zapaleniem wątroby typu B, czynność wątroby i nerek, odpowiedź przeciwwirusową podczas leczenia (przynajmniej raz na mies.), a jeżeli leczenie jest przerwane z jakiegokolwiek powodu, przynajmniej 6 mies. po zakończeniu leczenia; monitorowane parametry laboratoryjne powinny obejmować (jako minimum): aktywność AlAT, stężenie bilirubiny, albumin, azotu mocznikowego we krwi, kreatyniny i ocenę wiremii (antygeny i przeciwciała HBV, a jeżeli to możliwe, to także poziom HBV DNA we krwi). Pacjenci z objawami niewydolności wątroby w czasie leczenia lub po zakończeniu leczenia powinni być częściej monitorowani niż jest to standardowo zalecane. Brak wystarczających danych potwierdzających korzyści ze wznowienia leczenia lamiwudyną u pacjentów, u których wystąpiły objawy nawrotu zapalenia wątroby po zakończonym leczeniu. Lek należy stosować ostrożnie u pacjentów ze współistniejącym zakażeniem wirusem zapalenia wątroby typu Delta lub typu C (nie określono skuteczności lamiwudyny), u pacjentów HBeAg ujemnych (mutant pre-core) oraz u pacjentów otrzymujących jednocześnie leczenie immunosupresyjne, w tym chemioterapię. U pacjentów z mutacją YMDD wirusa HBV (pacjenci o zmniejszonej wrażliwości na lamiwudynę), należy w oparciu o wytyczne terapeutyczne rozważyć zmianę na lek bez krzyżowej oporności na lamiwudynę lub dodanie alternatywnego leku bez krzyżowej oporności na lamiwudynę. U pacjentów z współistniejącym zakażeniem HBV i HIV, powinna być utrzymana dawka lamiwudyny zalecana w przypadku zakażenia wirusem HIV. W przypadku pacjentów zakażonych wirusem HIV niewymagających leczenia przeciwretrowirusowego, istnieje ryzyko wystąpienia mutacji wirusa HIV podczas stosowania samej lamiwudyny w leczeniu przewlekłego zapalenia wątroby typu B. Preparatu nie należy stosować z innymi zawierającymi lamiwudynę, z emtrycytabiną ani z kladrybiną. Podanie roztworu sorbitolu (3,2 g; 10,2 g; 13,4 g) jednocześnie z pojedynczą dawką 300 mg (dawka dobowa stosowana u dorosłych z zakażeniem HIV) lamiwudyny w postaci roztworu doustnego spowodowało u dorosłych zależne od dawki zmniejszenie ekspozycji na lamiwudynę (AUC) o 14%, 32% i 36% oraz wartości C_max lamiwudyny o 28%, 52% i 55%. Jeśli to możliwe, należy unikać jednoczesnego, długotrwałego stosowania leku z preparatmi zawierającymi sorbitol lub inne poliole o działaniu osmotycznym lub alkohole cukrowe (np. ksylitol, mannitol, laktytol, maltytol). Należy rozważyć częstsze określanie miana HBV, jeśli nie można uniknąć długotrwałego skojarzonego podawania. 1 tabl. zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu, to znaczy lek uznaje się za "wolny od sodu".

Reklama

Zeffix - ciąża

Na podstawie dostępnych danych z rejestru stosowania leków przeciwretrowirusowych w okresie ciąży u ludzi opisujących ponad 1000 obserwacji dotyczących przebiegu ciąż u kobiet, które przyjmowały lamiwudynę w I trymestrze i ponad 1000 obserwacji u kobiet, które przyjmowały lamiwudynę w II i III trymestrze wskazuje, że lek nie wywołuje wad rozwojowych i nie działa szkodliwie na płód/noworodka. Mniej niż 1% tych kobiet była leczona z powodu wirusowego zapalenia wątroby typu B, podczas gdy większość była leczona z powodu zakażenia HIV z zastosowaniem większych dawek i jednoczesnym podawaniem innych leków. Preparat może być stosowany w ciąży, jeśli jest to klinicznie konieczne. U pacjentek leczonych lamiwudyną, które następnie zaszły w ciążę, należy wziąć pod uwagę możliwość wystąpienia nawrotu zapalenia wątroby po zaprzestaniu stosowania lamiwudyny. Istnieją ograniczone dane na temat przenoszenia wirusa zapalenia wątroby typu B z matki na płód u kobiet w okresie ciąży leczonych lamiwudyną - należy stosować zalecane standardowe procedury dotyczące szczepień przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B u niemowląt. Analogi nukleozydów i nukleotydów mogą w różnym stopniu wpływać na czynność mitochondriów. Zgłaszano występowanie zaburzeń czynności mitochondriów u niemowląt narażonych w okresie życia płodowego i (lub) po urodzeniu na działanie analogów nukleozydów. Główne działania niepożądane, jakie zgłaszano, to zaburzenia czynności układu krwiotwórczego (niedokrwistość, neutropenia), zaburzenia metabolizmu (nadmiar mleczanów, zwiększone stężenie lipazy), rzadziej zaburzenia neurologiczne (zwiększenie napięcia mięśniowego, drgawki, zaburzenia zachowania). Należy wziąć pod uwagę powyższe wyniki w przypadku każdego dziecka narażonego w okresie życia płodowego na działanie analogów nukleozydów i nukleotydów, u którego występują ciężkie objawy kliniczne, szczególnie neurologiczne, o nieznanej etiologii. Stężenie lamiwudyny we krwi u niemowląt karmionych piersią przez matki przyjmujące lamiwudynę jest niewielkie i stopniowo zmniejsza się do poziomów nieoznaczalnych, gdy karmione piersią niemowlęta osiągają 24. tydz. życia. WZW B u matki nie jest przeciwwskazaniem do karmienia piersią, jeżeli u noworodka zostało zastosowane właściwe postępowanie przeciw WZW B przy urodzeniu. Nie ma także dowodów na to, że małe stężenia lamiwudyny w mleku kobiecym wywołują działania niepożądane u karmionych piersią niemowląt. Dlatego karmienie piersią może być rozważane u kobiet zdolnych do karmienia, leczonych lamiwudyną z powodu zakażenia HBV, biorąc pod uwagę korzyści karmienia piersią dla dziecka oraz korzyści z leczenia dla kobiety. W przypadku przeniesienia zakażenia HBV, pomimo zastosowanych odpowiednich środków zapobiegawczych, należy rozważyć przerwanie karmienia piersią, aby zmniejszyć ryzyko powstawania u dziecka mutantów opornych na lamiwudynę. Badania na zwierzętach nie wykazały wpływu na płodność samców i samic.

Reklama

Zeffix - efekty uboczne

Najczęściej obserwowanymi działaniami niepożądanymi były: złe samopoczucie, zmęczenie, zakażenia dróg oddechowych, dyskomfort w obrębie gardła i migdałków, ból głowy, dyskomfort i ból brzucha, nudności, wymioty, biegunka. Ponadto obserwowano następujące działania niepożądane. Bardzo często: zwiększenie aktywności AlAT (zaostrzenie zapalenia wątroby, wykrywane głównie jako zwiększenie aktywności AlAT, zgłaszano zarówno w czasie podawania lamiwudyny, jak i po jej odstawieniu; większość przypadków była samoograniczająca się, aczkolwiek w bardzo rzadkich przypadkach obserwowano zgony). Często: wysypka, świąd, zwiększenie aktywności CK, choroby mięśni (w tym bóle i kurcze mięśniowe). Rzadko: obrzęk naczynioruchowy. Bardzo rzadko: kwasica mleczanowa. Częstość nieznana: trombocytopenia, rabdomioliza.

Zeffix - interakcje

Prawdopodobieństwo interakcji metabolicznych jest małe, co wynika z ograniczonego metabolizmu lamiwudyny, niewielkiego wiązania z białkami i prawie całkowitego klirensu nerkowego. Lamiwudyna jest wydalana przez nerki; aktywne wydzielanie nerkowe lamiwudyny do moczu dobywa się przy udziale nośników kationów organicznych (OCT). Istnieje ryzyko interakcji z lekami wydalanymi przez aktywny transport kationów organicznych (jak np. trimetoprim) - podawanie trimetoprimu i sulfametoksazolu w dawce 160 mg/800 mg powoduje zwiększenie stężenia lamiwudyny we krwi o około 40%; lamiwudyna nie wykazuje wpływu na farmakokinetykę trimetoprimu i sulfametoksazolu; dopóki u pacjenta nie wystąpią objawy zaburzenia czynności nerek, nie jest konieczne dostosowanie dawkowania lamiwudyny. Inne leki (np. cymetydyna, ranitydyna) są wydalane tylko częściowo w tym mechanizmie i nie wykazują interakcji z lamiwudyną. Nie wydaje się, aby substancje wydalane głównie w wyniku transportu anionów organicznych, bądź w wyniku przesączania kłębuszkowego stanowiły ryzyko wystąpienia istotnych interakcji z lamiwudyną. Obserwowano umiarkowane (28%) zwiększenie C_max zydowudyny w przypadku jednoczesnego podawania z lamiwudyną, jednak ogólna ekspozycja nie była istotnie zwiększona; zydowudyna nie wykazywała wpływu na farmakokinetykę lamiwudyny. Lamiwudyna nie wykazuje interakcji farmakokinetycznych z α-interferonem. Nie obserwowano klinicznie istotnych niepożądanych interakcji w przypadku leczenia skojarzonego lamiwudyną i zwykle stosowanymi lekami immunosupresyjnymi (np. cyklosporyną A). Ze względu na podobieństwa, nie należy podawać lamiwudyny równocześnie z innymi analogami cytydyny, takimi jak emtrycytabina. Ponadto preparatu nie należy przyjmować jednocześnie z innymi lekami zawierającymi lamiwudynę. Lamiwudyna hamuje wewnątrzkomórkową fosforylację kladrybiny, co może prowadzić do utraty skuteczności kladrybiny - jednoczesne stosowanie lamiwudyny z kladrybiną nie jest zalecane.

Zeffix - dawkowanie

Doustnie. Leczenie powinno być rozpoczynane przez lekarza mającego doświadczenie w leczeniu przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu B. Dorośli: 100 mg raz na dobę. U pacjentów z niewyrównaną chorobą wątroby lamiwudynę należy zawsze stosować w skojarzeniu z drugim lekiem, bez krzyżowej oporności na lamiwudynę, w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia oporności oraz w celu uzyskania szybkiego zahamowania replikacji wirusa. Czas trwania leczenia. Optymalny czas trwania leczenia jest nieznany. U pacjentów z dodatnim wynikiem oznaczenia HBeAg z przewlekłym WZW B bez marskości leczenie powinno być prowadzone przynajmniej 6-12 mies. po potwierdzeniu serokonwersji HBeAg (zanik HbeAg, zanik miana HBV DNA z wykryciem HBeAb), aby ograniczyć ryzyko nawrotu wirusologicznego lub do serokonwersji HBsAg, lub utraty skuteczności; po przerwaniu leczenia należy regularnie kontrolować miana HBV DNA i aktywność AlAT we krwi, w celu wykrycia późnego nawrotu wirusologicznego. U pacjentów z przewlekłym WZW B z ujemnym wynikiem oznaczenia HBeAg (wirus z mutacją w regionie poprzedzającym gen kodujący białko rdzeniowe - region pre-core), bez marskości, leczenie należy kontynuować przynajmniej do wystąpienia serokonwersji HBs lub do wystąpienia dowodów utraty skuteczności; w przypadku przedłużonego leczenia, zalecana jest ponowna ocena w regularnych odstępach czasu, w celu potwierdzenia, że kontynuowanie wybranej terapii jest nadal właściwe dla danego pacjenta. U pacjentów z niewyrównaną chorobą wątroby lub marskością wątroby i u otrzymujących przeszczep wątroby nie zaleca się przerywania leczenia. W przypadku przerwania podawania lamiwudyny, pacjenci powinni być okresowo monitorowani w celu wykrycia nawrotu zapalenia wątroby. Oporność kliniczna. U pacjentów z przewlekłym zapaleniem wątroby, zarówno z dodatnim wynikiem oznaczenia HBeAg, jak i z ujemnym wynikiem oznaczenia HBeAg, rozwój zmutowanych HBV z mutacją YMDD (tyrozyna-metionina-asparaginian–asparaginian) może powodować zmniejszoną odpowiedź terapeutyczną na lamiwudynę, na którą wskazuje zwiększenie HBV DNA i AlAT w porównaniu z poprzednio oznaczanymi w trakcie leczenia. W celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia oporności u pacjentów leczonych lamiwudyną w monoterapii należy w oparciu o wytyczne terapeutyczne rozważyć zmianę na lek bez krzyżowej oporności na lamiwudynę lub dodanie alternatywnego leku bez krzyżowej oporności na lamiwudynę, jeśli HBV DNA w surowicy pozostaje wykrywalny w 24. tygodniu lub po 24 tygodniach leczenia. Do leczenia pacjentów jednocześnie zakażonych HIV i aktualnie otrzymujących lamiwudynę, lub u których planuje się leczenie lamiwudyną albo leczenie skojarzone lamiwudyna-zydowudyna, powinna być utrzymana dawka lamiwudyny zalecana w przypadku zakażenia HIV (zazwyczaj 150 mg 2 razy na dobę w skojarzeniu z innymi lekami przeciwretrowirusowymi). Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z CCr <50 ml/min dawkowanie należy zmniejszyć: CCr 30- <50 ml/min - 1. dawka 100 mg, dawka podtrzymująca 50 mg; CCr 15- <30 ml/min - 1. dawka 100 mg, dawka podtrzymująca 25 mg; CCr 5- <15 ml/min - 1. dawka 35 mg, dawka podtrzymująca 15 mg; CCr <5 ml/min - 1. dawka 35 mg, dawka podtrzymująca 10 mg; pacjenci dializowani - po początkowym zmniejszeniu dawki lamiwudyny dokonanej w zależności od wartości CCr, dalsza zmiana dawkowania nie jest konieczna podczas trwania dializy. W przypadku konieczności zastosowania dawki mniejszej niż 100 mg należy zastosować roztwór doustny. Nie jest konieczne dostosowanie dawki lamiwudyny u pacjentów z niewydolnością wątroby, jeżeli nie towarzyszy jej niewydolność nerek. U pacjentów w podeszłym wieku normalny proces starzenia się organizmu z towarzyszącą mu niewydolnością nerek nie ma klinicznie istotnego wpływu na ekspozycję na lamiwudynę, z wyjątkiem pacjentów z CCr <50 ml/min. Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności leku u niemowląt, dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Sposób podania. Lek można przyjmować niezależnie od posiłków.

Zeffix - uwagi

Podczas podejmowania decyzji o prowadzeniu pojazdów i obsługiwaniu maszyn należy brać pod uwagę stan kliniczny pacjenta oraz możliwe działania niepożądane leku (np. zmęczenie i złe samopoczucie).