Ziagen - skład
1 tabl. powl. zawiera 300 mg abakawiru w postaci siarczanu. 1 ml roztworu doustnego zawiera 20 mg abakawiru w postaci siarczanu; roztwór doustny zawiera sorbitol oraz p-hydroksybenzoesany metylu i propylu.
Reklama
Ziagen - działanie
Nukleozydowy inhibitor odwrotnej transkryptazy (NRTI) - silny selektywny inhibitor wirusa HIV-1 i HIV-2. Abakawir jest metabolizowany wewnątrzkomórkowo do aktywnej postaci trójfosforanu 5` karbowiru (TP). Hamuje odwrotną transkryptazę HIV, następstwem czego jest zakończenie łańcucha i przerwanie cyklu replikacji wirusa. Przeciwwirusowe działanie abakawiru w hodowlach komórkowych nie było antagonizowane, gdy lek był stosowany w skojarzeniu z nukleozydowymi inhibitorami odwrotnej transkryptazy (NRTI): dydanozyną, emtrycytabiną, lamiwudyną, stawudyną, tenofowirem lub zydowudyną, nienukleozydowym inhibitorem odwrotnej transkryptazy (NNRTI) - newirapiną lub inhibitorem proteazy (PI) - amprenawirem. Abakawir jest szybko i dobrze wchłaniany z przewodu pokarmowego (biodostępność ok. 83%), osiągając Cmax w czasie ok. 1,5 h (tabl.) i ok. 1,0 h (roztw. doustny). Z białkami osocza wiąże się w ok. 49%. Jest metabolizowany w wątrobie, z udziałem dehydrogenazy alkoholowej i mechanizmu glukuronidacji, do kwasu 5`-karboksylowego i 5`-glukuronidu. Wydalany jest głównie z moczem - 83% (w postaci metabolitów; w ok. 2% w postaci niezmienionej); częściowo z kałem. T0,5 abakawiru we krwi wynosi około 1,5 h. Wewnątrzkomórkowy średni końcowy T0,5 karbowiru-TP w stanie stacjonarnym wynosi 20,6 h.
Reklama
Ziagen - wskazania
Skojarzona terapia przeciwretrowirusowa w leczeniu zakażeń ludzkim wirusem upośledzenia odporności (HIV) u dorosłych, młodzieży i dzieci. Korzystne działanie preparatu wykazano głównie na wynikach badań z dawkowaniem 2 razy na dobę przeprowadzonych u dorosłych pacjentów dotychczas nieleczonych lekami przeciwretrowirusowymi, w skojarzonym leczeniu. Przed rozpoczęciem leczenia abakawirem powinno się przeprowadzić badanie obecności alleli HLAB* 5701 u każdego pacjenta, niezależnie od pochodzenia rasowego. Abakawiru nie należy stosować u pacjentów, o których wiadomo, że są nosicielami alleli HLA-B*5701.
Reklama
Ziagen - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na abakawir lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.
Reklama
Ziagen - ostrzeżenia
Podczas stosowania abakawiru mogą wystąpić zagrażające życiu reakcje nadwrażliwości. Charakteryzują się występowaniem objawów wskazujących na zmiany wielonarządowe; w przebiegu prawie wszystkich reakcji nadwrażliwości częścią zespołu chorobowego jest gorączka i (lub) wysypka, ponadto mogą występować objawy ze strony układu oddechowego i objawy żołądkowo-jelitowe. Ryzyko wystąpienia reakcji nadwrażliwości na abakawir jest duże u pacjentów z dodatnim wynikiem badania obecności alleli HLA-B*5701, choć reakcje nadwrażliwości na abakawir mogą także wystąpić u pacjentów, którzy nie są nosicielami tych alleli. Ze względu na powyższe należy przestrzegać następujących zaleceń: status nosicielstwa HLA-B*5701 musi zawsze być udokumentowany przed rozpoczęciem leczenia; nigdy nie należy rozpoczynać leczenia abakawirem u pacjentów, u których występuje HLA-B*5701 ani u pacjentów, u których nie występuje HLA-B*5701, ale podejrzewano wystąpienie reakcji nadwrażliwości na abakawir podczas stosowanego wcześniej schematu leczenia zawierającego abakawir; należy natychmiast przerwać leczenie abakawirem, nawet u pacjentów bez alleli HLA-B*5701, jeśli podejrzewa się wystąpienie reakcji nadwrażliwości (opóźnienie przerwania leczenia po wystąpieniu nadwrażliwości może prowadzić do wystąpienia zagrażającej życiu reakcji); po przerwaniu leczenia abakawirem z powodu podejrzenia reakcji nadwrażliwości, pacjent nie może już nigdy przyjmować abakawiru ani innych leków złożonych zawierających abakawir (należy poinstruować pacjentów, aby usunęli wszelkie pozostałe tabletki zawierające abakawir). Ponowne rozpoczęcie stosowania abakawiru po podejrzeniu wystąpienia reakcji nadwrażliwości może spowodować szybki nawrót objawów w ciągu kilku godzin; nawrót jest zwykle cięższy niż reakcja początkowa i może wystąpić zagrażające życiu obniżenie ciśnienia tętniczego oraz zgon. Rzadko, u pacjentów, którzy przerwali leczenie abakawirem z przyczyn innych niż objawy reakcji nadwrażliwości, występowały również zagrażające życiu reakcje w ciągu kilku godzin po ponownym rozpoczęciu leczenia abakawirem; ponowne rozpoczęcie podawania abakawiru u tych pacjentów powinno odbywać się w warunkach, gdzie pomoc medyczna jest łatwo dostępna. Abakawiru nie należy podawać pacjentom w końcowym stadium choroby nerek. Nie zaleca się stosowania abakawiru u pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów, u których występowały uprzednio zaburzenia czynności wątroby, w tym przewlekłe aktywne zapalenie wątroby, częściej występują zaburzenia czynności wątroby podczas skojarzonego leczenia przeciwretrowirusowego; pacjentów tych należy kontrolować zgodnie z przyjętymi w praktyce standardami; jeżeli są dowody na pogorszenie przebiegu choroby wątroby u tych pacjentów, należy rozważyć przerwanie bądź zakończenie leczenia. U pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu B lub C poddawanych skojarzonemu leczeniu przeciwretrowirusowemu, występuje większe ryzyko ciężkich i potencjalnie śmiertelnych objawów niepożądanych ze strony wątroby. Nie można potwierdzić ani wykluczyć przyczynowego związku między leczeniem abakawirem, a ryzykiem zawału serca; przepisując abakawir należy podjąć działania zmierzające do minimalizacji wszystkich czynników ryzyka, których modyfikacja jest możliwa (tj. palenia tytoniu, nadciśnienia tętniczego i hiperlipidemii). W trakcie leczenia preparatem należy monitorować stężenie lipidów i glukozy we krwi oraz postępować zgodnie z przyjętymi wytycznymi odnośnie leczenia zakażeń HIV; zaburzenia gospodarki lipidowej należy leczyć zgodnie ze wskazaniami klinicznymi. Pacjentów rozpoczynających złożoną terapię przeciwretrowirusową (CART) należy obserwować, zwłaszcza w pierwszych tygodniach lub miesiącach leczenia, pod kątem wystąpienia objawów zespołu reaktywacji immunologicznej (reakcji zapalnej na niewywołujące dotąd objawów lub utajone patogeny oportunistyczne); wszystkie objawy stanu zapalnego są wskazaniem do przeprowadzenia badania i zastosowania w razie konieczności odpowiedniego leczenia. Pacjentów, zwłaszcza z zaawansowaną chorobą spowodowaną przez HIV i (lub) długotrwale stosujących CART należy monitorować pod kątem objawów takich jak: bóle stawów, sztywność, trudności w poruszaniu się, które mogą być objawami martwicy kości (czynnikami zwiększającymi ryzyko są: stosowanie kortykosteroidów, spożywanie alkoholu, ciężka immunosupresją, podwyższony wskaźnik masy ciała). U pacjentów z wysoką wiremią (>100 000 kopii/ml) wybór leczenia skojarzonego 3 lekami: abakawirem, lamiwudyną i zydowudyną wymaga szczególnego rozważenia. Odnotowano przypadki nieskuteczności wirusologicznej o wysokim stopniu i nagłej oporności we wczesnym stadium, kiedy abakawir był skojarzony z fumaranem disoproksylu tenofowiru i lamiwudyną w dawkowaniu raz na dobę. 15 ml roztworu doustnego zawiera ok. 5 g sorbitolu. Wartość kaloryczna sorbitolu to 2,6 kcal/g. Ze względu na zawartość sorbitolu, roztwór doustny nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadkimi, dziedzicznymi zaburzeniami nietolerancji fruktozy. Sorbitol może mieć nieznaczny efekt przeczyszczający. Ze względu na zawartość p-hydroksybenzoesanów metylu i propylu, roztwór doustny może powodować reakcje alergiczne (możliwe reakcje typu późnego). Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na jednostkę dawkowania, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.
Reklama
Ziagen - ciąża
Abakawir i (lub) jego metabolity przenikają przez łożysko. U kobiet w ciąży, w tym u ponad 800, u których stosowano abakawir w I trymestrze ciąży i u ponad 1000, u których stosowano abakawir w II i III trymestrze, nie wykazano wpływu abakawiru na występowanie wad rozwojowych u płodu ani toksyczności dla płodu i (lub) noworodka - z tych danych wynika, że ryzyko wad rozwojowych u ludzi jest mało prawdopodobne. Analogi nukleozydów i nukleotydów mogą w różnym stopniu wpływać na czynność mitochondriów, co jest w największym stopniu widoczne w przypadku stawudyny, dydanozyny i zydowudyny. Zgłaszano występowanie zaburzeń czynności mitochondriów u niemowląt bez wykrywalnego HIV, narażonych w okresie życia płodowego i (lub) po urodzeniu na działanie analogów nukleozydów (dotyczyły one głównie schematów leczenia zawierających zydowudynę). Główne działania niepożądane, jakie zgłaszano, to zaburzenia czynności układu krwiotwórczego (niedokrwistość, neutropenia), zaburzenia metabolizmu (nadmiar mleczanów, zwiększone stężenie lipazy), rzadziej zaburzenia neurologiczne (zwiększenie napięcia mięśniowego, drgawki, zaburzenia zachowania). Należy wziąć pod uwagę powyższe wyniki w przypadku każdego dziecka narażonego w okresie życia płodowego na działanie preparatu, u którego występują ciężkie objawy kliniczne, szczególnie neurologiczne, o nieznanej etiologii. Powyższe wyniki nie stanowią podstawy do odrzucenia obecnych zaleceń dotyczących stosowania u ciężarnych kobiet terapii przeciwretrowirusowej w celu zapobiegania wertykalnemu przeniesieniu wirusa HIV z matki na dziecko. Abakawir jest wydzielany do mleka ludzkiego. Aby uniknąć przeniesienia zakażenia wirusem HIV, zaleca się, aby kobiety zakażone HIV w żadnym wypadku nie karmiły piersią niemowląt. Abakawir nie wpływa na płodność (badania na zwierzętach).
Reklama
Ziagen - efekty uboczne
Nadwrażliwość (może zakończyć się zgonem), z objawami takimi jak: wysypka (zwykle plamkowo-grudkowa lub pokrzywkowa), nudności, wymioty, biegunka, ból brzucha, owrzodzenie błony śluzowej jamy ustnej, duszność, kaszel, ból gardła, zespół ostrej niewydolności oddechowej dorosłych, niewydolność oddechowa, gorączka, letarg, złe samopoczucie, obrzęki, limfadenopatia, niedociśnienie, zapalenie spojówek, anafilaksja, ból głowy, parestezje, limfopenia, podwyższone wartości testów czynności wątroby, zapalenie wątroby, niewydolność wątroby, ból mięśni (rzadko rozpad mięśni poprzecznie prążkowanych), ból stawów, zwiększona aktywność CPK, podwyższone stężenie kreatyniny, niewydolność nerek - prawie wszyscy pacjenci, u których rozwijają się reakcje nadwrażliwości mają gorączkę i (lub) wysypkę (zwykle plamkowo-grudkową lub pokrzywkową), jako część zespołu chorobowego, jednakże reakcje mogą wystąpić mimo braku wysypki lub gorączki. Często: brak łaknienia, ból głowy, nudności, wymioty, biegunka, wysypka (bez objawów ogólnych), gorączka, letarg, osłabienie. Rzadko: zapalenie trzustki. Bardzo rzadko: kwasica mleczanowa, rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa–Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka. U pacjentów zakażonych wirusem HIV z ciężkim niedoborem odporności, na początku stosowania złożonej terapii przeciwretrowirusowej może dojść do reakcji zapalnych na niewywołujące objawów lub śladowe patogeny oportunistyczne (zespół reaktywacji immunologicznej) - typowymi przykładami są: zapalenie siatkówki wywołane wirusem cytomegalii, uogólnione i (lub) miejscowe zakażenia prątkami i zapalenie płuc wywołane przez Pneumocystis carinii; obserwowano także przypadki występowania chorób autoimmunologicznych, takich jak choroba Gravesa-Basedowa i autoimmunologiczne zapalenie wątroby w przebiegu reaktywacji immunologicznej, jednak czas do ich wystąpienia jest zmienny i zdarzenia te mogą wystąpić wiele miesięcy po rozpoczęciu leczenia. Obserwowano przypadki martwicy kości (częstość nieznana), głównie u pacjentów z ogólnie znanymi czynnikami ryzyka, zaawansowaną chorobą spowodowaną przez wirus HIV lub poddanych długotrwałemu, skojarzonemu leczeniu przeciwretrowirusowemu. Podczas leczenia przeciwretrowirusowego mogą wystąpić zaburzenia parametrów metabolicznych, tj. zwiększenie masy ciała oraz stężenia lipidów i glukozy we krwi.
Ziagen - interakcje
Cytochrom P450 nie odgrywa głównej roli w metabolizmie abakawiru; badania in vitro wykazały, że abakawir może hamować cytochrom P450 1A1 (CYP 1A1). P450 nie odgrywa głównej roli w metabolizmie abakawiru i abakawir wykazuje ograniczone możliwości hamowania procesów z udzialem CYP 3A4. Abakawir w klinicznie istotnych stężeniach nie hamuje enzymów CYP3A4, CYP2C9 ani CYP2D6 - istnieje małe ryzyko interakcji abakawiru z przeciwretrowirusowymi inhibitorami proteazy i innymi lekami metabolizowanymi z udziałem głównych enzymów CYP450. Abakawir jest metabolizowany przez UDP-glukuronylotransferazę (UGT) oraz przez dehydrogenazę alkoholową; jednoczesne podawanie leków wzmagających lub hamujących enzymy UGT lub leków eliminowanych przez dehydrogenazę alkoholową może zmieniać narażenie na abakawir. Badania kliniczne wykazały, iż nie występują klinicznie istotne interakcje między abakawirem, zydowudyną i lamiwudyną. Silne induktory enzymów, takie jak ryfampicyna, fenobarbital i fenytoina mogą poprzez swoje działanie na UDP-glukuronylotransferazy nieznacznie zmniejszać stężenia abakawiru we krwi. Metabolizm abakawiru ulega zmianie podczas podawania jednocześnie alkoholu - AUC abakawiru zwiększa się w tych przypadkach o około 41%, obserwacje te nie zostały uznane za klinicznie istotne. Abakawir nie wpływa na metabolizm alkoholu. Metadon stosowany jednocześnie z abakawirem podawanym w dawce 600 mg 2 razy na dobę, zmniejszał o 35% Cmax abakawiru, wydłużał Tmax o 1 h, ale AUC nie ulegało zmianie (ta zmiana farmakokinetyki abakawiru nie ma znaczenia klinicznego); abakawir zwiększał o 22% średni klirens metadonu, dlatego też nie można wykluczyć pobudzania enzymów metabolizujących leki - pacjentów leczonych metadonem i abakawirem należy obserwować, ze względu na możliwość wystąpienia u nich objawów odstawienia, wskazujących na zaniżone dawkowanie; czasami może być konieczna zmiana dawkowania metadonu. Retinoidy są eliminowane za pośrednictwem dehydrogenazy alkoholowej, interakcja z abakawirem jest możliwa, ale nie została zbadana. Abakawir w warunkach in vitro hamuje enzym CYP 1A1. Jednoczesne podanie pojedynczej dawki riocyguatu (0,5 mg) pacjentom zakażonym HIV, przyjmującym w skojarzeniu abakawir, dolutegrawir i lamiwudynę (w dawce 600 mg/50 mg/300 mg raz na dobę), powodowało około 3-krotne zwiększenie AUC riocyguatu, w porównaniu do historycznych wartości AUC riocyguatu, zgłaszanych u osób zdrowych. Może być konieczne zmniejszenie dawki riocyguatu. W celu sprawdzenia zaleceń dotyczących dawkowania riocyguatu, należy zapoznać się informacją o tym leku.
Ziagen - dawkowanie
Doustnie. Dorośli, młodzież i dzieci o mc. ≥25 kg: 600 mg/dobę (300 mg 2 razy na dobę lub 600 mg raz na dobę). Dzieci: w wieku <3 mies. - doświadczenie kliniczne jest ograniczone, brak zaleceń dotyczących dawkowania.; od 3 mż. do 1 roku: 8 mg/kg mc. 2 razy na dobę lub 16 mg/kg mc. raz na dobę (dane dotyczące schematu dawkowania raz na dobę są bardzo ograniczone w tej populacji); >1 roku: 8 mg/kg mc. 2 razy na dobę lub 16 mg/kg mc. raz na dobę (aż do maksymalnej całkowitej dawki dobowej 600 mg). Dzieciom o mc. >14 kg można podać lek w postaci tabletek: mc. 14 kg do <20 kg - 300 mg/dobę (150 mg 2 razy na dobę lub 300 mg raz na dobę); mc ≥20 kg do <25 kg - 450 mg/dobę (150 mg rano i 300 mg wieczorem lub 450 mg raz na dobę). Zmiana schematu dawkowania. Pacjenci zmieniający dawkowanie ze schematu 2 razy na dobę na dawkowanie raz na dobę powinni przyjąć dawkę zalecaną raz na dobę (jak opisano powyżej) po około 12 h po przyjęciu ostatniej dawki wg schematu 2 razy na dobę, a następnie kontynuować dawkowanie raz na dobę (jak opisano powyżej) w przybliżeniu co 24 h. W razie powrotu do dawkowania 2 razy na dobę, pacjenci powinni przyjąć zalecaną dawkę wg schematu dwa razy na dobę po około 24 h po ostatniej dawce przyjętej wg schematu raz na dobę. Szczególne grupy pacjentów. Nie jest konieczna modyfikacja dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek; lek nie jest zalecany u pacjentów w końcowym stadium choroby nerek. Podczas stosowania abakawiru u pacjentów z lekkimi zaburzeniami czynności wątroby konieczne jest ścisłe obserwowanie stanu pacjenta oraz, o ile to możliwe, monitorowanie stężenia abakawiru we krwi; nie zaleca się stosowania abakawiru u pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Brak danych farmakokinetycznych u pacjentów >65 lat. Sposób podania. Lek można przyjmować z posiłkiem lub bez posiłku. W celu zapewnienia podania pełnej dawki leku, tabletki należy połykać w całości (nierozkruszone). Jeśli pacjent nie jest w stanie połykać całych tabletek, można je rozkruszyć i dodać do niewielkiej ilości półpłynnego pokarmu lub płynu a następnie podać całą porcję bezpośrednio po przygotowaniu. Tabletkę można podzielić na połowy. U dzieci o mc. <14 kg oraz u pacjentów, którzy nie mogą przyjmować tabletek stosować roztwór doustny.
Ziagen - uwagi
