Zyvoxid - skład
1 tabl. powl. zawiera 600 mg linezolidu.
Reklama
Zyvoxid - działanie
Antybiotyk z grupy oksazolidynonów. W wyniku wiązania się z rybosomem bakteryjnym wybiórczo hamuje syntezę białka, uniemożliwiając powstanie czynnego kompleksu inicjującego, który odgrywa istotną rolę w procesie translacji. Działa na bakterie tlenowe Gram-dodatnie: Enterococcus faecalis, Enterococcus faecium, Staphylococcus aureus, gronkowce koagulazo-ujemne, Streptococcus agalactiae, Streptococcus pneumoniae, Streptococcus pyogenes, paciorkowce grupy C i G oraz bakterie beztlenowe Gram-dodatnie: Clostridium perfringens, Peptostreptococcus spp. (w tym Peptostreptococcus anaerobius). Drobnoustroje oporne: Haemophilus influenzae, Moraxella catarrhalis, Neisseria spp., Enterobacteriaceae, Pseudomonas spp. In vitro działa na Legionella spp., Chlamydia pneumoniae i Mycoplasma pneumoniae, jednak nie ma wystarczających dowodów potwierdzających skuteczność kliniczną. Dzięki innemu mechanizmowi działania, linezolid nie wykazuje oporności krzyżowej z pozostałymi antybiotykami. Szybko i niezależnie od obecności pokarmu wchłania się z przewodu pokarmowego (biodostępność ok. 100%), osiągając Cmax w ciągu 2 h po podaniu. Wiąże się z białkami osocza w 31%. Jest wydalany z moczem w postaci niezmienionej (30%) oraz w postaci metabolitów (50%); niewielkie ilości metabolitów są wydalane z kałem. T0,5 we krwi wynosi 5-7 h.
Reklama
Zyvoxid - wskazania
Szpitalne i pozaszpitalne zapalenie płuc: w których znanym lub podejrzewanym czynnikiem chorobotwórczym są bakterie Gram-dodatnie. Przed podjęciem decyzji o leczeniu linezolidem, należy wziąć pod uwagę wyniki badań mikrobiologicznych oraz dane o liczbie przypadków występowania oporności na inne antybiotyki stosowane w leczeniu zakażeń powodowanych przez bakterie Gram-dodatnie. Linezolid nie jest skuteczny w leczeniu zakażeń wywołanych przez bakterie Gram-ujemne. Jeśli stwierdzi się lub podejrzewa, że zakażenie jest wywołane przez bakterie Gram-ujemne, należy jednocześnie wdrożyć odpowiednie leczenie przeciwko tym bakteriom. Powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich: tylko wtedy, gdy wyniki badań mikrobiologicznych wykazały, że zakażenie zostało wywołane przez wrażliwe bakterie Gram-dodatnie. Linezolid nie jest skuteczny w leczeniu zakażeń wywołanych przez bakterie Gram-ujemne. Linezolid można stosować u pacjentów z powikłanymi zakażeniami skóry i tkanek miękkich ze stwierdzonym lub podejrzewanym jednoczesnym zakażeniem bakteriami Gram-ujemnymi, wyłącznie wtedy, gdy nie są dostępne inne metody leczenia. W takim przypadku należy koniecznie rozpocząć jednoczesne leczenie przeciwko bakteriom Gram-ujemnym. Leczenie linezolidem należy rozpoczynać wyłącznie w warunkach szpitalnych i po konsultacji z lekarzem specjalistą w dziedzinie mikrobiologii lub chorób zakaźnych. Należy uwzględniać oficjalne zalecenia dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.
Reklama
Zyvoxid - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Linezolidu nie należy stosować u pacjentów przyjmujących lek hamujący MAO A lub B (np. fenelzyna, izokarboksazyd, selegilina, moklobemid) ani w ciągu 2 tyg. od zakończenia przyjmowania takiego leku. Linezolidu nie należy podawać pacjentom z następującymi chorobami podstawowymi lub przyjmującym jednocześnie następujące rodzaje leków, chyba że zostanie zapewniona możliwość ścisłej obserwacji pacjenta i monitorowania ciśnienia tętniczego krwi: pacjenci z nieleczonym nadciśnieniem tętniczym, guzem chromochłonnym nadnerczy, rakowiakiem, nadczynnością tarczycy, zaburzeniem afektywnym dwubiegunowym, zaburzeniami schizoafektywnymi, ostrymi stanami dezorientacji; pacjenci przyjmujący jakikolwiek z następujących leków: inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, agoniści receptorów serotoninowych 5-HT1 (tryptany), leki o bezpośrednim lub pośrednim działaniu sympatykomimetycznym (w tym leki rozszerzające oskrzela, pseudoefedryna i fenylopropanolamina), aminy presyjne (np. adrenalina i noradrenalina), leki działające dopaminergicznie (np. dopamina, dobutamina), petydyna lub buspiron. Należy przerwać karmienie piersią przed rozpoczęciem leczenia i podczas podawania linezolidu.
Reklama
Zyvoxid - ostrzeżenia
U pacjentów leczonych linezolidem obserwowano zahamowanie czynności szpiku, dlatego podczas terapii należy cotygodniowo kontrolować obraz krwi obwodowej (z oznaczeniem stężenia hemoglobiny, liczby płytek krwi i liczby leukocytów z rozmazem), bez względu na początkowy obraz morfologii krwi. Występowanie objawów wydaje się mieć związek z czasem trwania terapii, obserwowano występowanie ciężkich niedokrwistości u pacjentów, którzy przyjmowali linezolid >28 dni. U pacjentów w podeszłym wieku występuje większe ryzyko zaburzeń składu krwi. Trombocytopenia może częściej występować u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek, niezależnie od dializy. U pacjentów z występującą uprzednio niedokrwistością, granulocytopenią lub trombocytopenią, u pacjentów, którzy przyjmują leki mogące zmniejszać stężenie hemoglobiny, liczbę krwinek lub wpływać na liczbę lub czynność płytek krwi, u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek oraz u pacjentów, którzy przyjmują linezolid dłużej niż 10-14 dni, preparat można stosować tylko wtedy, jeśli możliwa jest ścisła kontrola stężenia hemoglobiny, morfologii krwi i liczby płytek. Jeśli podczas leczenia linezolidem wystąpi znaczne zahamowanie czynności szpiku, należy odstawić lek. Jeżeli podawanie leku jest absolutnie konieczne, należy wówczas szczególnie wnikliwie kontrolować morfologię krwi i wdrożyć odpowiednie postępowanie. U ciężko chorych pacjentów z zakażeniami związanymi ze stosowaniem cewników dożylnych, obserwowano większą umieralność wśród pacjentów przyjmujących linezolid niż wśród pacjentów leczonych wankomycyną, dikloksacyliną lub oksacyliną. Głównym czynnikiem wpływającym na umieralność było występowanie zakażenia bakteriami Gram-dodatnimi na początku leczenia. Podczas badania więcej pacjentów w grupie przyjmującej linezolid nabyło zakażenia drobnoustrojami Gram-ujemnymi i zmarło na skutek zakażeń wywołanych przez bakterie Gram-ujemne oraz zakażeń mieszanych. Dlatego, w powikłanych zakażeniach skóry i tkanek miękkich linezolid można stosować u pacjentów ze stwierdzonym lub podejrzewanym jednoczesnym zakażeniem bakteriami Gram-ujemnymi, wyłącznie wtedy, gdy nie są dostępne inne metody leczenia. W takich przypadkach należy koniecznie rozpocząć jednoczesne leczenie przeciwko bakteriom Gram-ujemnym. U każdego pacjenta, u którego wystąpiła biegunka związana ze stosowaniem antybiotyku, należy rozważyć możliwość wystąpienia rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego. Jeśli podejrzewa się i (lub) potwierdzi, że biegunka lub zapalenie okrężnicy są związane ze stosowaniem antybiotyku, zaleca się przerwanie stosowania linezolidu oraz niezwłoczne rozpoczęcie odpowiedniego leczenia. W takiej sytuacji niewskazane jest stosowanie leków hamujących perystaltykę jelit. U pacjentów, u których podczas przyjmowania linezolidu rozwiną się objawy kwasicy metabolicznej, w tym nawracające nudności lub wymioty, bóle brzucha, małe stężenie wodorowęglanów lub hiperwentylacja, konieczna jest natychmiastowa interwencja medyczna. Jeśli wystąpi kwasica mleczanowa, przed kontynuacją leczenia linezolidem należy ocenić stosunek korzyści do ryzyka. Linezolid hamuje syntezę białek mitochondrialnych, w wyniku czego mogą wystąpić, takie objawy niepożądane jak: kwasica metaboliczna, niedokrwistość oraz neuropatia (nerwu wzrokowego lub obwodowa). Objawy te występują częściej, jeśli preparat stosuje się dłużej niż przez 28 dni. W spontanicznych zgłoszeniach występował zespół serotoninowy, związany z jednoczesnym podaniem linezolidu i leków o działaniu serotoninergicznym, w tym leków przeciwdepresyjnych będących selektywnymi inhibitorami zwrotnego wychwytu serotoniny (SSRI, i opioidów). Jednoczesne podanie linezolidu z lekami serotoninergicznymi jest niewskazane, z wyjątkiem sytuacji, gdy jest to konieczne. Należy wówczas dokładnie obserwować, czy u pacjenta nie występują objawy podmiotowe i przedmiotowe zespołu serotoninowego, takie jak: zaburzenia czynności poznawczych, bardzo wysoka gorączka, hiperrefleksja oraz brak koordynacji. Jeśli objawy przedmiotowe i podmiotowe wystąpią, lekarz powinien rozważyć przerwanie leczenia jednym lub obydwoma lekami. Po zaprzestaniu podawania leków serotoninergicznych mogą wystąpić objawy z odstawienia. U niektórych pacjentów leczonych linezolidem obserwowano przypadki hiponatremii i (lub) zespołu nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (ang. SIADH). U pacjentów, u których występuje ryzyko hiponatremii, na przykład u pacjentów w podeszłym wieku lub przyjmujących leki, które mogą zmniejszać stężenie sodu we krwi (np. tiazydowe leki moczopędne, takie jak hydrochlorotiazyd), zaleca się regularne kontrolowanie stężenia sodu w surowicy. U pacjentów leczonych linezolidem stwierdzano przypadki neuropatii obwodowej i neuropatii nerwu wzrokowego, czasem postępującej do utraty wzroku; doniesienia te dotyczyły przede wszystkim pacjentów leczonych przez okres dłuższy niż maksymalnie zalecane 28 dni. Należy poinformować pacjentów, aby zgłaszali objawy pogorszenia widzenia, takie jak zmiana ostrości widzenia, zmiana widzenia barwnego, niewyraźne widzenie lub ubytki w polu widzenia. W takich przypadkach zaleca się bezzwłoczne skierowanie pacjenta na badanie okulistyczne. Jeżeli pacjent stosuje linezolid przez okres dłuższy niż 28 dni, należy regularnie kontrolować u niego czynność narządu wzroku. W przypadku wystąpienia neuropatii obwodowej lub neuropatii nerwu wzrokowego, możliwość kontynuacji leczenia linezolidem należy uzależnić od potencjalnego ryzyka. Zwiększone ryzyko neuropatii może występować podczas podawania linezolidu pacjentom stosującym obecnie lub niedawno leki przeciwgruźlicze. U pacjentów leczonych preparatem zgłaszano występowanie drgawek. W większości tych przypadków stwierdzono występowanie napadów drgawek w przeszłości lub czynniki ryzyka. Pacjenta należy zapytać, czy w przeszłości występowały u niego drgawki. Linezolid jest odwracalnym, nieselektywnym inhibitorem monoaminooksydazy (MAOI). Jednak w dawkach stosowanych w leczeniu zakażeń nie działa przeciwdepresyjnie. Dostępne są jedynie ograniczone dane, pochodzące z badań nad interakcjami leków i bezpieczeństwem stosowania linezolidu u pacjentów z innymi chorobami i (lub) przyjmujących równocześnie leki, które mogą hamować MAO. Nie należy wówczas stosować linezolidu, chyba że możliwa jest ścisła obserwacja i kontrola pacjenta. Podczas leczenia konieczne jest ograniczenie spożywania pokarmów bogatych w tyraminę. W trakcie leczenia należy obserwować pacjenta pod kątem nadkażenia niewrażliwymi drobnoustrojami - w przypadku nadkażenia, należy zastosować odpowiednie leczenie. U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek lub wątroby linezolid należy stosować ze szczególną ostrożnością i jedynie wtedy, gdy przewidywana korzyść przewyższa teoretyczne ryzyko. Nie określono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania linezolidu przez okres dłuższy niż 28 dni. Nie prowadzono kontrolowanych badań klinicznych z udziałem pacjentów ze stopą cukrzycową, odleżynami, zmianami spowodowanymi niedokrwieniem, ciężkimi oparzeniami lub zgorzelą. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę. Pacjentów będących na diecie niskosodowej można poinformować, że lek jest zasadniczo „wolny od sodu”.
Reklama
Zyvoxid - ciąża
Nie stosować w ciąży, chyba że korzyści przewyższają teoretyczne ryzyko. Występuje ryzyko toksycznego wpływu linezolidu na rozrodczość. Linezolid może przenikać do mleka ludzkiego i dlatego należy przerwać karmienie piersią przed rozpoczęciem i podczas leczenia linezolidem. Stosowanie linezolidu prowadziło do przemijającego zmniejszenia płodności i indukowało nieprawidłową morfologię plemników u dorosłych samców szczurów, narażonych na działanie linezolidu w stopniu podobnym do występującego u ludzi. Nie ma danych na temat oddziaływania linezolidu na męski układ rozrodczy u ludzi.
Reklama
Zyvoxid - efekty uboczne
Często: kandydoza, kandydoza jamy ustnej, kandydoza pochwy, zakażenia grzybicze, małopłytkowość, niedokrwistość, bezsenność, ból i zawroty głowy, zaburzenia smaku (metaliczny posmak w ustach), nadciśnienie tętnicze, biegunka, nudności, wymioty, umiejscowiony lub uogólniony ból brzucha, zaparcie, niestrawność, nieprawidłowe wyniki testów czynności wątroby, zwiększenie aktywności AspAT, AlAT i ALP, świąd, wysypka, zwiększenie stężenia azotu mocznikowego, gorączka, ból umiejscowiony, zwiększenie aktywności LDH, kinazy kreatynowej, lipazy, amylazy lub stężenia glukozy po posiłku, zmniejszenie stężenia białka całkowitego, albumin, sodu lub wapnia, zwiększenie lub zmniejszenie stężenia potasu lub wodorowęglanów, zwiększenie liczby neutrofili lub eozynofili, zmniejszenie stężenia hemoglobiny, wartości hematokrytu lub liczby czerwonych krwinek, zwiększenie lub zmniejszenie liczby płytek krwi lub liczby białych krwinek. Niezbyt często: poantybiotykowe zapalenie okrężnicy (w tym rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy), zapalenie pochwy, pancytopenia, leukopenia, neutropenia, eozynofilia, zmniejszone stężenie sodu we krwi, drgawki, neuropatia obwodowa, niedoczulica, parestezje, neuropatia nerwu wzrokowego, niewyraźne widzenie, szumy uszne, zaburzenia rytmu serca (tachykardia), przemijające napady niedokrwienne, zapalenie żył, zakrzepowe zapalenie żył, zapalenie trzustki, zapalenie błony śluzowej żołądka, wzdęcia brzucha, suchość w ustach, zapalenie języka, luźne stolce, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, przebarwienia i zmiany w obrębie języka, zwiększenie stężenia bilirubiny całkowitej, obrzęk naczynioruchowy, pokrzywka, pęcherzowe zapalenie skóry, zapalenie skóry, obfite pocenie się, niewydolność nerek, zwiększenie stężenia kreatyniny, wielomocz, zaburzenia dotyczące pochwy i sromu, dreszcze, uczucie zmęczenia, ból w miejscu wstrzyknięcia, zwiększone pragnienie, zwiększenie stężenia sodu lub wapnia, zmniejszenie stężenia glukozy po posiłku, zwiększenie lub zmniejszenie stężenia chlorków, zwiększenie liczby retikulocytów; zmniejszenie liczby neutrofili. Rzadko: niedokrwistość syderoblastyczna, anafilaksja, kwasica mleczanowa, zmiany ubytków pola widzenia, powierzchniowa zmiana zabarwienia zębów, toksyczna nekroliza naskórka, zespół Stevensa - Johnsona, zapalenie naczyń wywołane nadwrażliwością. Częstość nieznana: zahamowanie czynności szpiku kostnego, zespół serotoninowy, zapalenie nerwu wzrokowego, utrata widzenia, zmiana ostrości widzenia, zmiana widzenia barw, łysienie. Następujące działania niepożądane linezolidu uznano za ciężkie w pojedynczych przypadkach: umiejscowiony ból brzucha, przemijające napady niedokrwienne oraz nadciśnienie tętnicze. Dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania nie wskazują, aby profil bezpieczeństwa stosowania linezolidu w grupie dzieci i młodzieży (od urodzenia do 17 lat) różnił się od profilu bezpieczeństwa u pacjentów dorosłych.
Zyvoxid - interakcje
Ze względu na fakt, że linezolid jest odwracalnym, nieselektywnym inhibitorem MAO, nie należy go stosować z innymi IMAO A lub IMAO B (m.in.: fenelzyną, izokarboksazydem, selegiliną, moklobemidem) oraz w ciągu 14 dni po ich odstawieniu. Nie stosować z innymi lekami, które mogą potencjalnie hamować MAO, chyba że możliwa jest ścisła obserwacja pacjenta. Zaleca się stopniowe dostosowywanie dawki leków działających wazopresyjnie (w tym leków działających na receptory dopaminergiczne), ze względu na ryzyko podwyższenia ciśnienia krwi. U zdrowych ochotników badano interakcje między linezolidem i dekstrometorfanem. Dekstrometorfan (2 dawki 20 mg podane z przerwą 4 h) podawano jednocześnie z linezolidem lub bez niego. U pacjentów otrzymujących linezolid i dekstrometorfan nie obserwowano objawów zespołu serotoninowego (tj. dezorientacji, majaczenia, niepokoju, drżenia, zaczerwienienia twarzy, zwiększonej potliwości, bardzo wysokiej gorączki). Po wprowadzeniu do obrotu: zgłoszono jeden przypadek wystąpienia objawów podobnych do zespołu serotoninowego po jednoczesnym podaniu linezolidu i dekstrometorfanu. Objawy ustąpiły po odstawieniu obu leków. Podczas badań klinicznych zgłaszano przypadki zespołu serotoninowego w trakcie jednoczesnego stosowania linezolidu oraz leków serotoninergicznych, w tym przeciwdepresyjnych, takich jak selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny i opioidów. Dlatego nie zaleca się ich jednoczesnego podawania. Podczas leczenia linezolidem należy unikać spożywania znacznych ilości pokarmów i napojów o dużej zawartości tyraminy (np. dojrzałych serów, wyciągów z drożdży, niedestylowanych napojów alkoholowych i produktów uzyskiwanych z fermentacji nasion soi, takich jak sos sojowy). Linezolid nie jest metabolizowany przez układ enzymatyczny cytochromu P-450, nie jest też inhibitorem ani induktorem CYP450 - ryzyko wystąpienie interakcji za pośrednictwem CYP450 jest niewielkie. Ryfampicyna zmniejsza Cmax oraz AUC linezolidu średnio o odpowiednio 21% i 32%; mechanizm tej interakcji oraz jej znaczenie kliniczne są nieznane. Jeśli w czasie leczenia linezolidem po osiągnięciu stężenia stacjonarnego dołączy się warfarynę, następuje 10% zmniejszenie średnich maksymalnych wartości INR oraz 5% zmniejszenie pola pod krzywą AUC dla INR.
Zyvoxid - dawkowanie
Doustnie. Dorośli: 600 mg 2 razy na dobę przez 10-14 dni. W zakażeniach ze współistniejącą bakteriemią nie ma konieczności zwiększania dawki ani wydłużania czasu leczenia. Maksymalny okres leczenia wynosi 28 dni. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma wystarczających danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności stosowania linezolidu u dzieci i młodzieży (<18 lat), ustalenie zalecanego dawkowania nie jest możliwe – nie zaleca się stosowania. Nie ma konieczności modyfikacji dawki u pacjentów z niewydolnością nerek. W związku z nieustalonym znaczeniem klinicznym zwiększonego narażenia (do 10-krotnego) na oddziaływanie dwóch głównych metabolitów linezolidu u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min), nie ma konieczności modyfikacji dawki, linezolid należy stosować szczególnie ostrożnie i jedynie w przypadkach, gdy przewidywana korzyść przewyższa potencjalne ryzyko. Ponieważ około 30% dawki zostaje usunięte z organizmu w ciągu 3 h hemodializy, u pacjentów dializowanych, preparat należy podawać po dializach. Hemodializa prowadzi też do częściowego usunięcia z organizmu podstawowych metabolitów linezolidu, jednak ich stężenia są dalej znacznie większe po dializach niż obserwowane u pacjentów z prawidłową czynnością lub z lekką, lub umiarkowaną niewydolnością nerek. Dlatego u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek poddawanych dializie, linezolid należy stosować szczególnie ostrożnie i jedynie wtedy, gdy przewidywana korzyść przewyższa teoretyczne ryzyko. Nie ma danych o stosowaniu linezolidu u pacjentów poddawanych ciągłej ambulatoryjnej dializie otrzewnowej lub innemu niż hemodializa leczeniu niewydolności nerek. Nie ma konieczności modyfikacji dawkowania u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, ale zaleca się, aby linezolid stosować u tych pacjentów tylko wtedy, gdy przewidywana korzyść przewyższa potencjalne ryzyko. Nie ma konieczności modyfikacji dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku. Sposób podania. Lek można przyjmować niezależnie od posiłku. Leczenie można rozpocząć linezolidem w postaci roztworu do infuzji dożylnych lub tabletek powlekanych. U pacjentów, u których leczenie rozpoczęto preparatem podawanym pozajelitowo można dokonać zamiany na postać leku podawaną doustnie, jeśli zamiana taka będzie uzasadniona klinicznie. W przypadku zmiany drogi podawania nie ma konieczności modyfikacji dawkowania, ponieważ dostępność biologiczna linezolidu po podaniu doustnym wynosi około 100%.
Zyvoxid - uwagi
Podczas leczenia linezolidem mogą wystąpić zawroty głowy oraz zaburzenia widzenia, nie należy wówczas prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn.
