Aminomel Nephro - skład
1000 ml preparatu zawiera 6,0 g L-izoleucyny, 6,4 g L-leucyny, 10,27 g octanu L-lizyny (co odpowiada 7,28 g lizyny), 4,59 g L-metioniny, 5,53 g L-fenyloalaniny, 5,13 g L-treoniny, 2,05 g L-tryptofanu, 5,13 g L-waliny, 3,02 g L-argininy, 3,88 g L-histydyny, 2,59 g L-alaniny, 2,16 g kwasu L-glutaminowego, 1,29 g glicyny, 1,66 g L-proliny, 2,59 g L-seryny, 0,54 g acetylocysteiny (co odpowiada 0,4 g cysteiny), 0,37 g N-acetylo-L-tyrozyny (co odpowiada 0,3 g tyrozyny). 1000 ml preparatu dostarcza 8,6 g azotu. pH roztworu wynosi 5,9-6,3. Osmolarność - 510 mosmol/l. Wartość energetyczna: 930 kJ/l = 222 kcal/l.
Reklama
Aminomel Nephro - działanie
Preparat zawierający roztwór aminokwasów przeznaczony do żywienia pozajelitowego pacjentów z niewydolnością nerek. Czyste roztwory aminokwasów stosowane są w żywieniu pozajelitowym łącznie ze składnikami będącymi źródłem energii, elektrolitami i odpowiednią podażą płynów mają na celu utrzymanie lub poprawę stanu odżywienia organizmu lub ograniczenia straty tych substancji. W ostrej i przewlekłej niewydolności nerek, indywidualne zapotrzebowanie na białka i tolerancja białek różnią się w zależności od przypadku, ale podstawowy wzorzec zmian w metabolizmie aminokwasów jest podobny. Stężenia aminokwasów endogennych fenyloalaniny i metioniny w osoczu są podwyższone. W przypadku niewydolności nerek, aminokwasy: histydyna, arginina i tyrozyna są także uważane za endogenne. Obecnie, przy niewydolności nerek zaleca się stosowanie roztworów z zawartością aminokwasów egzogennych, zawierających pełny zestaw aminokwasów, ponieważ nie dowiedziono zalet stosowania w tym przypadku roztworów zawierających tylko aminokwasy endogenne. U zdrowych osób okres półtrwania aminokwasów wynosi od 3 min (kwas glutaminowy) do 14 min (histydyna). W przypadku niewydolności nerek wartości te ulegają zwiększeniu. Roztwór nie zawiera elektrolitów i węglowodanów.
Reklama
Aminomel Nephro - wskazania
Składnik żywienia pozajelitowego pacjentów z ostrą lub przewlekłą niewydolnością nerek poddawanych hemodializie lub hemofiltracji. W żywieniu pozajelitowym roztwory aminokwasów należy zazwyczaj łączyć z roztworami węglowodanów w celu pokrycia zapotrzebowania energetyczne.
Reklama
Aminomel Nephro - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na którąkolwiek substancję czynną lub pomocniczą. Niestabilny stan krążeniowy z zagrożeniem życia (wstrząs). Niedotlenienie komórkowe. Obrzęk płuc. Wrodzone zaburzenia metabolizmu aminokwasów.
Reklama
Aminomel Nephro - ostrzeżenia
Dla ustalenia całkowitego żywienia pozajelitowego musi być zapewniona równoczesna podaż składników energetycznych (uwzględniając odpowiednią podaż niezbędnych kwasów tłuszczowych), elektrolitów, witamin i pierwiastków śladowych. Przy jednoczesnym stosowaniu roztworów o wysokich stężeniach glukozy, może być niezbędne podanie insuliny w celu zapobieżenia zbyt wysokim stężeniom glukozy we krwi. W przypadku wystąpienia reakcji nadwrażliwości należy natychmiast zatrzymać podawanie leku. U pacjentów otrzymujących żywienie pozajelitowe zgłaszano występowanie osadów w naczyniach płucnych (w tym zakończone zgonem). W przypadku wystąpienia objawów niewydolności oddechowej, należy przerwać infuzję i zastosować odpowiednie postępowanie medyczne. Z powodu stosowania cewników dożylnych do podawania żywienia pozajelitowego, nieodpowiedniego postępowania z cewnikami lub podania zakażonych roztworów, mogą wystąpić zakażenia i sepsa. Liczbę powikłań septycznych można zmniejszyć poprzez zwiększenie nacisku na stosowanie technik aseptycznych podczas umieszczania i utrzymywania cewnika, a także w trakcie przygotowania płynów do żywienia. Jeśli pacjent jest poddawany hemodializie należy wziąć pod uwagę maksymalną, tolerowaną przez pacjenta objętość (zgodnie z ogólną zasadą, nie powinna przekraczać podania 1 l roztworu podczas 4 h sesji). Nie dotyczy to pacjentów poddawanych hemofiltracji. U pacjentów z obrzękiem płuc, niewydolnością serca i (lub) zaburzeniami nadnerczy lek należy podawać z zachowaniem ostrożności. Należy dokładnie kontrolować bilans wodny i elektrolitowy. Przed rozpoczęciem podawania infuzji należy skorygować stany takie jak ciężkie zaburzenia wodno-elektrolitowe, znaczne przeciążenie płynami i ciężkie zaburzenia metaboliczne. Zachować ostrożność w przypadku podwyższonej osmolarności surowicy. Odżywianie pacjentów ciężko niedożywionych może spowodować wystąpienie zespołu ponownego odżywienia, który charakteryzuje się przesunięciem potasu, fosforanów i magnezu do wnętrza komórek, ponieważ u pacjenta zaczynają przeważać przemiany anaboliczne. Może także wystąpić niedobór tiaminy oraz zatrzymanie płynów. Takim powikłaniom można zapobiec uważne monitorując i powoli zwiększając podaż substancji odżywczych, jednocześnie unikając nadmiernego odżywienia pacjenta. Należy odpowiednio kontrolować sytuację kliniczną i stan pacjenta, równowagę wodno- elektrolitową i kwasowo-zasadową, osmolarność surowicy, stężenie glukozy we krwi oraz czynność wątroby i nerek. Podczas długotrwałego podawania leku (kilka tygodni), należy regularnie kontrolować pełną morfologię krwi oraz czynniki krzepnięcia. Skład roztworu do infuzji zaprojektowano z uwzględnieniem zaburzeń aminokwasów, występujących u pacjentów z przewlekłą i ostrą niewydolnością nerek. Jeśli lek jest stosowany niezgodnie ze wskazaniami, mogą wystąpić zaburzenia równowagi aminokwasów. Roztwory aminokwasów należy stosować z ostrożnością u pacjentów z chorobą wątroby w wywiadzie lub niewydolnością wątroby. U tych pacjentów należy uważnie kontrolować parametry czynności wątroby i obserwować ich pod względem wystąpienia możliwych objawów hiperamonemii. U pacjentów otrzymujących żywienie pozajelitowe mogą wystąpić powikłania wątrobowe (w tym cholestaza, stłuszczenie wątroby, zwłóknienie i marskość wątroby, co może powodować niewydolność wątroby, a także zapalenie i kamicę pęcherzyka żółciowego), z tego powodu należy ich odpowiednio monitorować. U pacjentów otrzymujących roztwory aminokwasów może wystąpić zwiększenie stężenia amoniaku we krwi i hiperamonemia (może to wskazywać na istnienie wrodzonych zaburzeń metabolizmu aminokwasów lub niewydolność wątroby), co może wymagać natychmiastowego przerwania infuzji i odpowiedniej interwencji. Podczas pozajelitowego podawania roztworów zawierających aminokwasy zgłaszano występowanie azotemii, która może wystąpić zwłaszcza przy niewydolności nerek. Infuzja roztworów hipertonicznych do żyły obwodowej może powodować podrażnienie żyły.
Reklama
Aminomel Nephro - ciąża
Brak danych dotyczących stosowania leku u kobiet w okresie ciąży i podczas karmienia piersią. Przed podaniem preparatu należy rozważyć stosunek korzyści do ryzyka.
Reklama
Aminomel Nephro - efekty uboczne
Częstość nieznana: reakcje anafilaktyczne, rzekomoanafilaktyczne, pokrzywka, ból głowy, sinica, tachykardia, wstrząs, niedociśnienie tętnicze, nadciśnienie tętnicze, zaburzenia oddychania, hipoksja, świst krtaniowy, duszność, uczucie zatykania w gardle, hiperwentylacja, wymioty, nudności, parestezje w jamie ustnej, ból jamy ustnej i gardła, hiperamonemia, niewydolność wątroby, marskość wątroby, zwłóknienie wątroby, cholestaza, stłuszczenie wątroby, zapalenie pęcherzyka żółciowego, kamica pęcherzyka żółciowego, wysypka, pokrzywka, rumień, ból stawów, ból mięśni, azotemia, zator w miejscu podania infuzji, zapalenie żyły w miejscu podania, ból/ rumień/ zwiększona ciepłota/ obrzęk/ stwardnienie w miejscu podania, uogólniony obrzęk, gorączka, dreszcze, nagłe zaczerwienienie twarzy, zblednięcie, zwiększenie stężenia bilirubiny, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych.
Aminomel Nephro - interakcje
W przypadku konieczności dodania innych leków należy upewnić się co do ich tolerancji i zgodności. Do leku nie należy dodawać antybiotyków ani sterydów. Nadmierny dodatek wapnia i fosforanów zwiększa ryzyko tworzenia osadów fosforanu.
Aminomel Nephro - dawkowanie
Dorośli. Dożylnie. Dawkowanie dostosowuje się do zapotrzebowania pacjenta na aminokwasy, w zależności od jego stanu klinicznego (stan odżywienia i stopień ciężkości chorób związanych z przemianami katabolicznymi) i indywidualnej tolerancji. Pacjenci poddawani hemodializie: maksymalna dawka dobowa wynosi 17 ml/kg mc. (co odpowiada okolo 1 g aminokwasów/kg mc./dobę, czyli okolo 1000 ml/dobę u dorosłych), maksymalna prędkość wlewu: do 2 ml/kg mc./h (do 40 kropli/min). Pacjenci poddawani hemofiltracji: 1-1,5 białka/kg mc./dobę (0,15-0,2 g azotu/kg mc./dobę). Szczególne grupy pacjentów. U dzieci i młodzieży zaleca się stosowanie roztworów aminokwasów wskazanych w populacji pediatrycznej. U pacjentów w podeszłym wieku dawkę należy dobierać z ostrożnością, biorąc pod uwagę zwiększoną częstość występowania obniżonej czynności wątroby, nerek i serca, oraz choroby współistniejące i farmakoterapię. Sposób podania. W zależności od osmolarności końcowej mieszaniny stosowanej do żywienia pozajelitowego, lek podawać przez żyłę obwodową lub centralną. W pierwszej godzinie należy stopniowo zwiększać szybkość infuzji. Szybkość infuzji należy dostosować biorąc pod uwagę podawaną dawkę, dobową objętość podaży oraz czas trwania infuzj. Czas stosowania zależy od możliwości zmiany na kompletne żywienie dojelitowe lub dietę doustną.
Aminomel Nephro - uwagi
