Bortezomib Glenmark

Bortezomib Glenmark - skład

Fiolka 1 mg. 1 fiolka zawiera 1 mg bortezomibu (w postaci estru mannitolu i kwasu boronowego); po rekonstytucji 1 ml roztworu do wstrzykiwań dożylnych zawiera 1 mg bortezomibu. Fiolka 3,5 mg. 1 fiolka zawiera 3,5 mg bortezomibu (w postaci estru mannitolu i kwasu boronowego); po rekonstytucji 1 ml roztworu do wstrzykiwań podskórnych zawiera 2,5 mg bortezomibu, po rekonstytucji 1 ml roztworu do wstrzykiwań dożylnych zawiera 1 mg bortezomibu.

Reklama

Bortezomib Glenmark - działanie

Lek przeciwnowotworowy. Bortezomib jest inhibitorem proteasomu - hamuje podobną do chymotrypsyny czynność proteasomu 26S w komórkach ssaków. Proteasom 26S jest kompleksem białkowym degradującym białka „wyznaczone” do degradacji przez ubikwitynę. Hamowanie proteasomu 26S zapobiega zaplanowanej proteolizie i wpływa na wielorakie kaskady przekazywania wiadomości wewnątrz komórki rakowej, prowadząc w końcu do jej śmierci. Hamowanie proteasomu przez bortezomib jest odwracalne (bortezomib rozłącza się z połączenia z proteasomem w czasie okresu półtrwania wynoszącym 20 min). Bortezomib działa cytotoksycznie na wiele różnych typów komórek nowotworowych. Ponadto, komórki nowotworowe są bardziej wrażliwe na prowadzące do apoptozy działanie spowodowane hamowaniem proteasomu niż komórki zdrowe. Bortezomib ulega znaczącej dystrybucji do tkanek obwodowych. W 82,9% wiąże się z białkami osocza. Jest metabolizowany z udziałem CYP3A4, 2C19 i 1A2; metabolity są nieaktywne farmakologicznie. Średni T_0,5 bortezomibu podawanego w dawkach wielokrotnych wynosi 40-193 h; eliminowany jest szybciej po podaniu pierwszej dawki niż po zastosowaniu kolejnych dawek.

Reklama

Bortezomib Glenmark - wskazania

Monoterapia lub terapia skojarzona z pegylowaną liposomalną doksorubicyną lub deksametazonem u dorosłych pacjentów z progresją szpiczaka mnogiego, którzy wcześniej otrzymali co najmniej jeden inny program leczenia oraz u których już zastosowano, lub którzy nie kwalifikują się do przeszczepienia hematopoetycznych komórek macierzystych. Terapia skojarzona z melfalanem i prednizonem u dorosłych pacjentów z wcześniej nieleczonym szpiczakiem mnogim, którzy nie kwalifikują się do chemioterapii dużymi dawkami cytostatyków w połączeniu z przeszczepieniem hematopoetycznych komórek macierzystych. Terapia skojarzona z deksametazonem, lub deksametazonem i talidomidem w indukcji leczenia u dorosłych pacjentów z wcześniej nieleczonym szpiczakiem mnogim, którzy kwalifikują się do chemioterapii dużymi dawkami cytostatyków w połączeniu z przeszczepieniem hematopoetycznych komórek macierzystych. Terapia skojarzona z rytuksymabem, cyklofosfamidem, doksorubicyną i prednizonem u dorosłych pacjentów z wcześniej nieleczonym chłoniakiem z komórek płaszcza, którzy nie kwalifikują się do przeszczepienia hematopoetycznych komórek macierzystych.

Reklama

Bortezomib Glenmark - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ostra rozlana naciekowa choroba płuc i osierdzia. W przypadku stosowania bortezomibu w skojarzeniu z innymi lekami, należy sprawdzić przeciwwskazania wymienione w ChPL tych leków.

Reklama

Bortezomib Glenmark - ostrzeżenia

Nie podawać dooponowo. Podczas leczenia bortezomibem bardzo często obserwowano toksyczności ze strony przewodu pokarmowego (np. biegunka, nudności, wymioty i zaparcia). Z uwagi na ryzyko wystąpienia niedrożności jelit należy uważnie monitorować pacjentów z zaparciami. Z uwagi na ryzyko wystąpienia toksyczności hematologicznej (małopłytkowość, neutropenia, niedokrwistość), podczas leczenia bortezomibem należy często wykonywać pełną morfologię krwi z różnicowaniem, w tym oznaczać liczbę płytek krwi. Ponadto należy badać liczbę płytek krwi przed każdym podaniem bortezomibu. Należy wstrzymać leczenie bortezomibem w przypadku zmniejszenia liczby płytek krwi, zależnie od stosowanej terapii skojarzonej. Należy starannie oszacować stosunek korzyści do ryzyka, szczególnie u pacjentów z umiarkowaną lub ciężką małopłytkowością i czynnikami ryzyka wystąpienia krwawienia. W celu leczenia trombocytopenii, jeśli jest to klinicznie uzasadnione należy rozważyć przetoczenie płytek krwi. W leczeniu toksyczności hematologicznych można stosować czynniki stymulujące kolonie granulocytów. Należy rozważyć profilaktyczne zastosowanie czynników stymulujących kolonie granulocytów w przypadku powtarzających się opóźnień w podaniu cyklu. U pacjentów z neutropenią występuje większe ryzyko zakażeń, zaleca się więc monitorowanie przedmiotowych i podmiotowych objawów zakażenia, aby w razie konieczności rozpocząć odpowiednie leczenie. U pacjentów przyjmujących bortezomib zaleca się zastosowanie profilaktyki przeciwwirusowej (obserwowano przypadki uczynnienia wirusa półpaśca). W przypadku jednoczesnego stosowania rytuksymabu i bortezomibu przed rozpoczęciem leczenia należy przeprowadzić badanie przesiewowe w kierunku wirusa HBV; nosiciele wirusa żółtaczki typu B i pacjenci z żółtaczką typu B w wywiadzie powinni być poddani ścisłej kontroli w kierunku wykrycia klinicznych i laboratoryjnych objawów czynnego zakażenia wirusem HBV w trakcie i po zakończeniu leczenia skojarzonego bortezomibem i rytuksymabem; należy rozważyć profilaktyczne leczenie przeciwwirusowe. Z uwagi na ryzyko rozwoju PML (postępująca wieloogniskowa leukoencefalopatia) pacjentów należy badać, czy nie występują u nich nowe objawy neurologiczne lub pogorszenie obecnych, lub objawy wskazujące na PML; w razie podejrzenia PML należy skierować pacjentów do specjalisty oraz rozpocząć odpowiednią diagnostykę PML; odstawić lek w razie rozpoznania PML. Pacjentów należy uważnie obserwować w kierunku objawów neuropatii, takich jak: uczucie pieczenia, hiperestezja, hipoestezja, parestezja, uczucie dyskomfortu, ból neuropatyczny lub osłabienie; pacjenci, u których stwierdza się wystąpienie nowych objawów lub pogorszenie przebiegu już istniejącej neuropatii obwodowej powinni zostać poddani badaniu neurologicznemu; może być wymagana zmiana dawki lub schematu stosowania bortezomibu. Należy rozważyć wczesną i regularną obserwację objawów i ocenę neurologiczną neuropatii polekowej u pacjentów otrzymujących bortezomib w skojarzeniu z lekami związanymi z wystąpieniem neuropatii (np. talidomid); wskazane może być zmniejszenie dawki lub przerwanie leczenia. U pacjentów z objawami neurologicznymi, takimi jak: napady drgawkowe, nadciśnienie, bóle głowy, letarg, splątanie, ślepota i inne zaburzenia widzenia należy rozważyć wystąpienie PRES (zespół tylnej odwracalnej encefalopatii); rozpoznanie należy potwierdzić metodami obrazowania mózgu ze wskazaniem na magnetyczny rezonans jądrowy (MRI); u osób, u których wystąpi PRES zaleca się odstawienie bortezomibu. Z uwagi na ryzyko wystąpienia niewydolności serca, należy ściśle monitorować pacjentów z chorobą serca lub czynnikami ryzyka, np. zatrzymaniem płynów. Należy zachować ostrożność lecząc pacjentów z omdleniami w wywiadzie, otrzymujących leki mogące powodować niedociśnienie lub odwodnionych wskutek nawracających biegunek lub wymiotów (niedociśnienie ortostatyczne może być częściowo spowodowane neuropatią układu autonomicznego - neuropatia układu autonomicznego może być związana z podawaniem bortezomibu lub bortezomib może nasilać już istniejące schorzenie, takie jak: neuropatia cukrzycowa lub amyloidowa). W leczeniu niedociśnienia ortostatycznego może być wymagane dostosowanie dawek leków przeciwnadciśnieniowych, ponowne nawodnienie, podanie mineralokortykosteroidów i (lub) sympatykomimetyków. Przed rozpoczęciem leczenia bortezomibem zaleca się wykonanie RTG klatki piersiowej w celu określenia stanu wyjściowego do oceny potencjalnych zmian w płucach po leczeniu; w przypadku pojawienia się nowych lub nasilenia istniejących objawów ze strony układu oddechowego (np.: kaszel, duszność) należy niezwłocznie przeprowadzić ocenę diagnostyczną i wdrożyć właściwe leczenie; należy rozważyć stosunek korzyści do ryzyka przed kontynuowaniem terapii bortezomibem. Ze względu na ryzyko wystąpienia ARDS (zespół ostrej niewydolności oddechowej) zakończonego zgonem, nie jest zalecane stosowanie bortezomibu w skojarzeniu z dużą dawką cytarabiny (2 g/m² pc. na dobę) w ciągłym wlewie przez 24 h. Lek należy stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek; z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby; z czynnikami ryzyka rozwoju drgawek. Należy uważnie monitorować i podjąć odpowiednie środki ostrożności u pacjentów z dużą masą nowotworu przed leczeniem, z uwagi na zwiększone ryzyko zespołu rozpadu guza. Lek należy odstawić w przypadku wystąpienia reakcji związanych z kompleksami immunologicznymi, takich jak: reakcje typu choroby posurowiczej, zapalenie wielostawowe z towarzyszącą wysypką oraz proliferacyjne kłębuszkowe zapalenie nerek.

Reklama

Bortezomib Glenmark - ciąża

Nie stosować w ciąży, chyba że jest to bezwzględnie konieczne. Leczenie skojarzone z talidomidem (substancją o znanym działaniu teratogennym) jest przeciwwskazane w ciąży oraz u kobiet mogących zajść w ciążę, chyba że są spełnione wszystkie warunki "Programu zapobiegania ciąży Thalidomide" (patrz ChPL talidomidu). Nie wiadomo, czy bortezomib przenika do mleka kobiecego; istnieje ryzyko wystąpienia poważnych działań niepożądanych u niemowląt karmionych piersią - należy przerwać karmienie piersią podczas leczenia bortezomibem. Pacjentki i pacjenci w wieku rozrodczym powinni stosować skuteczne metody antykoncepcji w trakcie i do 3 miesięcy po zakończeniu leczenia bortezomibem.

Reklama

Bortezomib Glenmark - efekty uboczne

Szpiczak mnogi (bortezomib w monoterapii lub terapii skojarzonej). Bardzo często: małopłytkowość, neutropenia, niedokrwistość, zmniejszenie apetytu, neuropatie, obwodowa neuropatia czuciowa, dyzestezja, nerwoból, nudności, wymioty, biegunka, zaparcia, ból mięśniowo-kostny, gorączka, zmęczenie, astenia. Często: półpasiec (w tym z postacią rozsianą i oczną), zapalenie płuc, opryszczka zwykła, zakażenie grzybicze, leukopenia, limfopenia, odwodnienie, hipokaliemia, hiponatremia, nieprawidłowa glikemia, hipokalcemia, nieprawidłowe wyniki badań enzymów, zaburzenia nastroju, zaburzenia lękowe, zaburzenia snu, neuropatia ruchowa, utrata świadomości (w tym omdlenie), zawroty głowy, zaburzenia smaku, letarg, ból głowy, obrzęk oka, nieprawidłowe widzenie, zapalenie spojówek, zawroty głowy, niedociśnienie, niedociśnienie ortostatyczne, nadciśnienie, duszność, krwawienie z nosa, zapalenie górnych lub dolnych dróg oddechowych, kaszel, krwotok żołądkowo-jelitowy (w tym śluzówkowy), niestrawność, zapalenie jamy ustnej, rozdęcie brzucha, ból jamy ustnej i gardła, ból brzucha (w tym ból żołądka, jelit i śledziony), zaburzenia w jamie ustnej, wzdęcia, nieprawidłowa aktywność enzymów wątrobowych, wysypka, świąd, rumień, suchość skóry, kurcze mięśni, ból kończyn, osłabienie siły mięśniowej, zaburzenia nerek, obrzęki (w tym obwodowe), dreszcze, ból, złe samopoczucie, zmniejszenie masy ciała. Niezbyt często: zakażenie, zakażenia bakteryjne, zakażenia wirusowe, posocznica (w tym wstrząs septyczny), odoskrzelowe zapalenie płuc, zakażenie wirusem opryszczki, opryszczkowe zapalenie opon mózgowych i mózgu, bakteriemia (w tym wywołana Staphylococcus), jęczmień, grypa, zapalenie tkanki łącznej, zakażenie związane z obecnością cewnika, zakażenie skóry, zakażenie ucha, zakażenie gronkowcem, zakażenie zęba, pancytopenia, neutropenia z gorączką, koagulopatia, leukocytoza, limfadenopatia, niedokrwistość hemolityczna, obrzęk naczyniowy, nadwrażliwość, zespół Cushinga, nadczynność tarczycy, nieprawidłowe wydzielanie hormonu antydiuretycznego, zespół rozpadu guza, brak prawidłowego rozwoju, hipomagnezemia, hipofosfatemia, hiperkaliemia, hiperkalcemia, hipernatremia, nieprawidłowe stężenie kwasu moczowego, cukrzyca, retencja płynów (obrzęk), zaburzenia psychiczne, omamy, zaburzenia psychotyczne, splątanie, niepokój ruchowy, drżenie, obwodowa neuropatia czuciowo-ruchowa, dyskineza, zaburzenia koordynacji móżdżkowej i równowagi, zaburzenia pamięci (bez demencji), encefalopatia, zespół tylnej odwracalnej encefalopatii, neurotoksyczność, zaburzenia drgawkowe, nerwoból po zakażeniu opryszczką, zaburzenia mowy, zespół niespokojnych nóg, migrena, rwa kulszowa, zaburzenia uwagi, nieprawidłowe odruchy, omam węchowy, krwotok w gałce ocznej, zakażenie powieki, zapalenie gałki ocznej, podwójne widzenie, zespół suchego oka, podrażnienie oka, ból oka, nasilone łzawienie, wydzielina z oka, gradówka, przewlekłe zapalenie powiek, zaburzenie słuchu (w tym szumy), zaburzenia słuchu (do głuchoty włącznie), dyskomfort uszu, tamponada serca, zatrzymanie krążenia i oddechu, migotanie serca (w tym przedsionków), niewydolność serca (w tym lewej i prawej komory), arytmia, tachykardia, kołatania serca, dławica piersiowa, zapalenie osierdzia (w tym wysięk osierdziowy), kardiomiopatia, dysfunkcja komór, bradykardia, incydent naczyniowo-mózgowy, zakrzepica żył głębokich, krwotok, zakrzepowe zapalenie żył (w tym żył powierzchniowych), zapaść krążeniowa (w tym wstrząs hipowolemiczny), zapalenie żył, nagłe zaczerwienienie, krwiak (w tym okołonerkowy), słabe krążenie obwodowe, zapalenie naczyń krwionośnych, przekrwienie (w tym gałki ocznej), zatorowość płucna, wysięk opłucnowy, obrzęk płuc (w tym ostry), krwawienie pęcherzykowe, skurcz oskrzeli, POChP, niedotlenienie krwi, przekrwienie dróg oddechowych, niedotlenienie narządów i tkanek, zapalenie opłucnej, czkawka, wyciek z nosa, dysfonia, sapanie, zapalenie trzustki (w tym przewlekłe), krwawe wymioty, obrzęk warg, niedrożność układu pokarmowego (w tym niedrożność jelita cienkiego, niedrożność jelit), dyskomfort w jamie brzusznej, owrzodzenie jamy ustnej, zapalenie jelit, zapalenie żołądka, krwawienie z dziąseł, choroba refluksowa żołądkowo-przełykowa, zapalenie jelita grubego (w tym spowodowane bakteriami Clostridium difficile), niedokrwienne zapalenie jelita grubego, zapalenie żołądka i jelit, dysfagia, zespół jelita drażliwego, inne nieokreślone zaburzenia żołądkowo-jelitowe, obłożony język, zaburzenia motoryki żołądka i jelit, hepatotoksyczność (w tym zaburzenia wątroby), zapalenie wątroby, cholestaza, rumień wielopostaciowy, pokrzywka, ostre neutrofilowe zapalenie skóry z gorączką, toksyczne wykwity skórne, toksyczno-rozpływna nekroliza naskórka, zespół Stevensa-Johnsona, zapalenie skóry, zaburzenia włosów, wybroczyny, siniak, uszkodzenie skóry, plamica, guzki na skórze, łuszczyca, zwiększona potliwość, nocne poty, odleżyny, trądzik, pęcherze, zaburzenia pigmentacji, drgania mięśniowe, obrzęk stawów, zapalenie stawów, sztywność stawów, miopatie, uczucie ciężkości, ostra niewydolność nerek, przewlekła niewydolność nerek, zakażenie dróg moczowych, objawy przedmiotowe i podmiotowe dróg moczowych, krwiomocz, zastój moczu, zaburzenia oddawania moczu, białkomocz, azotemia, skąpomocz, częstomocz, krwotok z pochwy, ból narządów płciowych, zaburzenia erekcji, ogólne pogorszenie stanu zdrowia fizycznego, obrzęk twarzy, reakcja w miejscu wstrzyknięcia, zaburzenia błon śluzowych, ból w klatce piersiowej, zaburzenia chodu, uczucie zimna, wynaczynienie, powikłania związane z zastosowaniem cewnika naczyniowego, zmiany pragnienia, dyskomfort w klatce piersiowej, uczucie zmiany temperatury ciała, ból w miejscu wstrzyknięcia, hiperbilirubinemia, nieprawidłowy proteinogram, zwiększenie masy ciała, nieprawidłowe wyniki badania krwi, zwiększenie stężenia białka C- reaktywnego, upadek, kontuzja. Rzadko: zapalenie opon mózgowych (w tym bakteryjne), zakażenie wirusem Epsteina-Barra, opryszczka narządów płciowych, zapalenie migdałków, zapalenie wyrostka sutkowego, powirusowy zespół zmęczenia, nowotwór złośliwy, białaczka plazmocytowa, rak nerkowokomórkowy, guz, ziarniniak grzybiasty, nowotwór łagodny, rozsiane wykrzepianie śródnaczyniowe, trombocytoza, zespół zwiększonej lepkości, inne nieokreślone zaburzenia płytek krwi, inne nieokreślone zaburzenia krwi, skaza krwotoczna, naciek limfocytarny, zakrzepowa mikroangiopatia (w tym plamica małopłytkowa), wstrząs anafilaktyczny, amyloidoza, reakcja kompleksów immunologicznych typu III, niedoczynność tarczycy, hipermagnezemia, kwasica, zaburzenia równowagi elektrolitowej, nadmiar płynów (przewodnienie), hipochloremia, hipowolemia, hiperchloremia, hiperfosfatemia, choroba metaboliczna, niedobór witamin z grupy B, niedobór witaminy B12, skaza moczanowa, zwiększenie apetytu, nietolerancja alkoholu, myśli samobójcze, zaburzenia adaptacyjne, delirium, zmniejszenie libido, krwotok do mózgu, krwotok wewnątrzczaszkowy (w tym podpajęczynówkowy), obrzęk mózgu, przemijający napad niedokrwienny, śpiączka, brak równowagi autonomicznego układu nerwowego, neuropatia autonomiczna, porażenie nerwów czaszkowych, porażenie, niedowład, zamroczenie, zespół pnia mózgu, zaburzenia mózgowo-naczyniowe, uszkodzenie korzeni nerwowych, zwiększona aktywność psychoruchowa, ucisk rdzenia kręgowego, inne nieokreślone zaburzenia poznawcze, zaburzenia ruchowe, inne nieokreślone zaburzenia układu nerwowego, zapalenie korzeni nerwowych, ślinienie się, hipotonia, zespół Guillain-Barre, polineuropatia demielinizacyjna, uszkodzenie rogówki, wytrzeszcz, zapalenie siatkówki, ubytek pola widzenia, inne nieokreślone zaburzenia oka (w tym powieki), nabyte zapalenie gruczołu łzowego, światłowstręt, fotopsja, neuropatia wzrokowa, zaburzenie widzenia różnego stopnia (do ślepoty włącznie), krwotok z uszu, zapalenie nerwu przedsionkowego, inne nieokreślone zaburzenia uszu, trzepotanie przedsionków, zawał mięśnia sercowego, blok przedsionkowo-komorowy, zaburzenia sercowo-naczyniowe (w tym wstrząs kardiogenny), Torsade de pointes, dławica piersiowa niestabilna, zaburzenia zastawek serca, niewydolność tętnic wieńcowych, zatrzymanie zatokowe, zatorowość obwodowa, obrzęk limfatyczny, bladość, czerwienica bolesna kończyn, rozszerzenie naczyń, odbarwienie żył, niewydolność żylna, niewydolność oddechowa, zespół ostrej niewydolności oddechowej (ARDS), bezdech, odma opłucnowa, niedodma, nadciśnienie płucne, krwioplucie, hiperwentylacja, duszność typu orthopnoe, zapalenie płuc, zasadowica oddechowa, szybkie oddychanie, zwłóknienie płuc, zaburzenia oskrzeli, hipokapnia, śródmiąższowa choroba płuc, nacieki w płucach, ucisk w gardle, suchość w gardle, zwiększone wydzielanie w górnych drogach oddechowych, podrażnienie gardła, zespół kaszlowy górnych dróg oddechowych, ostre zapalenie trzustki, zapalenie otrzewnej, obrzęk języka, wodobrzusze, zapalenie przełyku, zapalenie warg, nietrzymanie stolca, atonia zwieracza odbytu, kamienie kałowe, owrzodzenia i perforacja żołądka i jelit, przerost dziąseł, okrężnica olbrzymia, wydzielina z odbytu, pęcherze w jamie ustnej i gardle, ból warg, zapalenie ozębnej, szczelina odbytu, zmiana czynności jelit, ból odbytnicy, nieprawidłowe stolce, niewydolność wątroby, hepatomegalia, zespół Budda-Chiariego, cytomegalowirusowe zapalenie wątroby, krwotok wątrobowy, kamica żółciowa, reakcja skórna, nacieki limfocytarne Jessnera, zespół erytrodyzestezji dłoniowo-podeszwowej, krwotok podskórny, sinica marmurkowata, stwardnienie skóry, grudki, reakcja nadwrażliwości na światło, łojotok, zimne poty, inne nieokreślone choroby skóry, przebarwienia skóry, owrzodzenie skóry, zaburzenia paznokci, rabdomioliza, zespół bólowo-dysfunkcyjny stawu skroniowo-żuchwowego, przetoka, wysięk stawowy, ból szczęki, choroba kości, zakażenia i zapalenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej, torbiel maziówkowa, podrażnienie pęcherza moczowego, zaburzenia jąder, zapalenie gruczołu krokowego, zaburzenia piersi u kobiet, tkliwość najądrza, zapalenie najądrza, ból w miednicy, owrzodzenie pochwy, aplazja, wady rozwojowe żołądka i jelit, rybia łuska, zgon (w tym nagły zgon), niewydolność wielonarządowa, krwotok w miejscu wstrzyknięcia, przepuklina (w tym przepuklina rozworu), upośledzone gojenie, zapalenie, zapalenie żyły w miejscu wstrzyknięcia, tkliwość, wrzód, drażliwość, ból w klatce piersiowej niepochodzący od serca, ból wywołany wprowadzaniem cewnika naczyniowego, uczucie obcego ciała, nieprawidłowe stężenie gazów we krwi, nieprawidłowy zapis EKG (w tym wydłużenie odstępu QT), nieprawidłowy wynik czasu protrombinowego, zmniejszenie pH żołądkowego, zwiększenie agregacji płytek, zwiększenie stężenia troponiny I, obecność wirusów i dodatnia serologia, nieprawidłowe wyniki badania moczu, reakcja poprzetoczeniowa, złamania, dreszcze, uraz twarzy, uraz stawu, oparzenia, skaleczenia, ból wywołany procedurami medycznymi, urazy po napromienieniu, aktywacja makrofagów. Chłoniak z komórek płaszcza - MCL (bortezomib w monoterapii lub terapii skojarzonej). Bardzo często: zapalenie płuc, trombocytopenia, neutropenia z gorączką, neutropenia, leukopenia, niedokrwistość, limfopenia, zmniejszenie apetytu, obwodowa neuropatia czuciowa, dyzestezja, nerwoból, nudności i wymioty, biegunka, zapalenie jamy ustnej, zaparcia, zaburzenia włosów, gorączka, zmęczenie, astenia. Często: posocznica (w tym wstrząs septyczny), półpasiec (włącznie postać rozsiana i oczna), zakażenie wirusem opryszczki, zakażenia bakteryjne, zakażenie górnych/dolnych dróg oddechowych, zakażenie grzybicze, opryszczka zwykła, nadwrażliwość, hipokaliemia, nieprawidłowa glikemia, hiponatremia, cukrzyca, retencja płynów, zaburzenia snu, neuropatie, neuropatia ruchowa, utrata świadomości (w tym omdlenie), encefalopatia, obwodowa neuropatia czuciowo-ruchowa, zawroty głowy, zaburzenia smaku, neuropatia autonomiczna, nieprawidłowe widzenie, zaburzenie słuchu (w tym szumy), migotanie serca (w tym przedsionków), arytmia, niewydolność serca (w tym lewej i prawej komory), niedokrwienie mięśnia sercowego, dysfunkcja komór, nadciśnienie, niedociśnienie, niedociśnienie ortostatyczne, duszność, kaszel, czkawka, krwawienie z żołądka i jelit (w tym z błony śluzowej), wzdęcie brzucha, niestrawność, ból jamy ustnej i gardła, zapalenie żołądka, owrzodzenie jamy ustnej, dyskomfort w jamie brzusznej, dysfagia, zapalenie żołądka i jelit, ból brzucha (w tym ból żołądka, jelit i śledziony), zaburzenia w jamie ustnej, hepatotoksyczność (w tym zaburzenia wątroby), świąd, zapalenie skóry, wysypka, kurcze mięśni, ból mięśniowo-kostny, ból kończyn, zakażenie dróg moczowych, obrzęki (w tym obwodowe), dreszcze, reakcja w miejscu wstrzyknięcia, złe samopoczucie, hiperbilirubinemia, nieprawidłowy proteinogram, zmniejszenie masy ciała, zwiększenie masy ciała. Niezbyt często: zakażenie WZW B, odoskrzelowe zapalenie płuc, pancytopenia, reakcja anafilaktyczna, zespół rozpadu guza, brak równowagi układu autonomicznego, zawroty głowy, zaburzenia słuchu (do głuchoty włącznie, zaburzenia sercowo-naczyniowe (w tym wstrząs kardiogenny), zespół ostrej niewydolności oddechowej (ARDS), zatorowość płucna, zapalenie płuc, nadciśnienie płucne, obrzęk płuc (w tym ostry), zapalenie jelita grubego (w tym spowodowane bakteriami Clostridium difficile), niewydolność wątroby. Obserwowano mniejszą całkowitą częstość występowania związanych z leczeniem działań niepożądanych o toksyczności stopnia 3 lub wyższego oraz mniejszą częstość rezygnacji z leczenia bortezomibem w przypadku podawania leku podskórnie, w porównaniu do podawania dożylnego.

Bortezomib Glenmark - interakcje

U pacjentów przyjmujących doustne leki przeciwcukrzycowe i bortezomib należy kontrolować glikemię i odpowiednio dostosować dawki leków przeciwcukrzycowych (obserwowano zarówno hipo-, jak i hiperglikemię). Silne inhibitory CYP3A4 (np. ketokonazol, rytonawir) zwiększają AUC bortezomibu - zachować ostrożność i obserwować pacjentów. Silne inhibitory CYP2C19 (np. omeprazol) nie wpływają w istotnym stopniu na farmakokinetykę bortezomibu. Silne induktory CYP3A4 (np. ryfampicyna, karbamazepina, fenytoina, fenobarbital, zielem dziurawca - Hypericum perforatum) zmniejszają AUC bortezomibu, osłabiając jego skuteczność - nie zaleca się jednoczesnego stosowania. Słabe induktory CYP3A4 (np. deksametazon) nie wpływają w istotnym stopniu na farmakokinetykę bortezomibu. Melfalan i prednizon w niewielkim, nieistotnym klinicznie stopniu zwiększają AUC bortezonimu. Bortezomib jest słabym inhibitorem CYP1A2, 2C9, 2C19, 2D6 i 3A4. Zachować ostrożność podczas jednoczesnego podawania bortezomibu w skojarzeniu z substratami CYP3A4 lub CYP2C19. Udział CYP2D6 w metabolizmie bortezomibu jest ograniczony (7%), stąd nie należy spodziewać się wpływu na metabolizm bortezomibu u pacjentów z fenotypem o słabym metabolizmie CYP2D6.

Bortezomib Glenmark - dawkowanie

Dorośli. Leczenie postępującego szpiczaka mnogiego (pacjenci, którzy otrzymali co najmniej jeden inny program leczenia). Monoterapia. Dożylnie (dotyczy fiolki 1 mg oraz 3,5 mg) lub podskórnie (dotyczy tylko fiolki 3,5 mg): 1,3 mg/m² pc., 2 razy w tyg. przez 2 tygodnie w dniach 1., 4., 8. i 11 w 21-dniowym cyklu leczenia. Opisany 3-tygodniowy okres stanowi jeden cykl leczenia. Zaleca się aby pacjenci, u których potwierdzono wystąpienie remisji całkowitej otrzymali jeszcze 2 cykle leczenia bortezomibem. Ponadto, zaleca się aby pacjenci odpowiadający na leczenie, u których nie stwierdzono całkowitej remisji otrzymali w sumie 8 cykli leczenia bortezomibem. Pomiędzy podaniem kolejnych dawek bortezomibu powinny upłynąć co najmniej 72 h. Terapia skojarzona z pegylowaną liposomalną doksorubicyną. Dożylnie (dotyczy fiolki 1 mg oraz 3,5 mg) lub podskórnie (dotyczy tylko fiolki 3,5 mg): 1,3 mg/m² pc., 2 razy w tyg. przez 2 tygodnie w dniach 1., 4., 8. i 11 w 21-dniowym cyklu leczenia. Opisany 3-tygodniowy okres stanowi jeden cykl leczenia. Pomiędzy podaniem kolejnych dawek bortezomibu powinny upłynąć co najmniej 72 h. Pegylowaną liposomalną doksorubicynę podaje się w dawce 30 mg/m² pc. w dniu 4. cyklu leczenia bortezomibem, we wlewie dożylnym trwającym 1 h po wstrzyknięciu bortezomibu. W razie barku progresji choroby i tolerancji leczenia, można zastosować do 8 cykli terapii skojarzonej. Pacjenci uzyskujący pełną odpowiedź mogą kontynuować leczenie przez co najmniej 2 cykle od stwierdzenia pełnej odpowiedzi, nawet jeśli to wymagałoby leczenia dłuższego niż 8 cykli. Pacjenci u których stężenia paraproteiny nadal zmniejszają się po 8 cyklach mogą również kontynuować leczenie tak długo jak odpowiadają na leczenie i jest ono tolerowane. Dodatkowe informacje dotyczące pegylowanej liposomalnej doksorubicyny - patrz ChPL tego leku. Terapia skojarzona z deksametazonem. Dożylnie (dotyczy fiolki 1 mg oraz 3,5 mg) lub podskórnie (dotyczy tylko fiolki 3,5 mg): 1,3 mg/m² pc., 2 razy w tyg. przez 2 tygodnie w dniach 1., 4., 8. i 11 w 21-dniowym cyklu leczenia. Opisany 3-tygodniowy okres stanowi jeden cykl leczenia. Pomiędzy podaniem kolejnych dawek bortezomibu powinny upłynąć co najmniej 72 h. Deksametazon podaje się doustnie w dawce 20 mg w dniach 1., 2., 4., 5., 8., 9., 11. i 12. cyklu leczenia bortezomibem. Pacjenci uzyskujący odpowiedź lub stabilizację choroby po 4 cyklach terapii skojarzonej mogą kontynuować to samo skojarzone leczenie przez maksymalnie 4 dodatkowe cykle. Dodatkowe informacje dotyczące deksametazonu - patrz ChPL tego leku. Dostosowanie dawek w monoterapii oraz w terapii skojarzonej. Leczenie bortezomibem należy przerwać na początku jakiegokolwiek toksycznego działania niehematologicznego 3. stopnia lub na początku jakiegokolwiek toksycznego działania na układ krwiotwórczy 4. stopnia. Nie dotyczy to neuropatii (patrz niżej). Po ustąpieniu działań toksycznych leczenie bortezomibem można ponownie rozpocząć w dawce o 25% niższej (dawka 1,3 mg/m² pc. zmniejszona do 1,0 mg/m² pc.; dawka 1,0 mg/m² pc. zmniejszona do 0,7 mg/m² pc.). Jeżeli objawy toksyczności nie ustąpią lub dojdzie do ich powrotu po podaniu najmniejszej dawki, należy rozważyć odstawienie bortezomibu. Ból neuropatyczny i (lub) obwodowa neuropatia. Stopień 1. (bezobjawowa; zniesienie odruchów głębokich ze ścięgien lub parestezje) bez występowania bólu lub utraty funkcji: bez modyfikacji dawkowania. Stopień 1. z bólem lub stopień 2. (umiarkowane objawy ograniczające złożone czynności życia codziennego): zmniejszenie dawki bortezomibu do 1,0 mg/m² pc. lub zmiana schematu dawkowania bortezomibu do 1,3 mg/m² pc. raz w tygodniu. Stopień 2. z bólem lub stopień 3. (ciężkie objawy ograniczające czynności życia codziennego w zakresie samoopieki): przerwać leczenie bortezomibem do ustąpienia objawów toksyczności; po ustąpieniu objawów toksyczności ponownie podjąć leczenie w dawce zmniejszonej do 0,7 mg/m² pc. raz w tygodniu. Stopień 4. (objawy zagrażające życiu, wskazana natychmiastowa interwencja i (lub) ciężka neuropata autonomiczna): przerwać leczenie bortezomibem. Leczenie wcześniej nieleczonych pacjentów ze szpiczakiem mnogim, którzy nie kwalifikują się do przeszczepienia hematopoetycznych komórek macierzystych. Terapia skojarzona z melfalanem i prednizonem. Dożylnie (dotyczy fiolki 1 mg oraz 3,5 mg) lub podskórnie (dotyczy tylko fiolki 3,5 mg): 1,3 mg/m² pc., w skojarzeniu ze stosowanymi doustnie melfalanem i prednizonem, wg poniższych zaleceń. 6-tygodniowy okres stanowi jeden cykl leczenia. W trakcie cykli 1-4 bortezomib w dawce 1,3 mg/m² pc. podaje się 2 razy w tygodniu (w dniach: 1., 4., 8., 11., 22., 25., 29. i 32.). W trakcie cykli 5-9 boretzomib w dawce 1,3 mg/m² pc. podaje się raz w tygodniu (w dniach: 1., 8., 22. i 29.). Pomiędzy podaniem kolejnych dawek bortezomibu powinny upłynąć co najmniej 72 h. Melfalan w dawce 9 mg/m² pc., jak i prednizon w dawce 60 mg/m² pc. podaje się doustnie w dniach 1., 2., 3. i 4. pierwszego tygodnia w każdym cyklu leczenia bortezomibem. Podaje się 9 cykli leczenia skojarzonego. Dostosowanie dawek podczas terapii bortezomibem w skojarzeniu z melfalanem i prednizonem. Przed rozpoczęciem nowego cyklu leczenia liczba płytek krwi powinna wynosić ≥70 x 10⁹/l, a bezwzględna liczba neutrofili (ANC) powinna wynosić ≥1,0 x 10⁹/l; toksyczność niehematologiczna nie powinna przekraczać stopnia 1. lub powinna osiągnąć stopień wyjściowy. Toksyczność hematologiczna w trakcie cyklu: jeżeli w poprzednim cyklu obserwowano wydłużoną w czasie neutropenię stopnia 4., małopłytkowość lub małopłytkowość, której towarzyszyło krwawienie w kolejnym cyklu należy rozważyć zmniejszenie dawki melfalanu o 25%; jeżeli liczba płytek krwi w badaniu morfologicznym wynosi <30 x 10⁹/l lub ANC wynosi <0,75 x 10⁹/l w dniu podania dawki bortezomibu (innym niż dzień 1) należy przerwać leczenie bortezomibem; jeżeli kilka dawek bortezomibu w cyklu zostanie pominiętych (>3 dawek przy schemacie stosowania leku 2 razy w tygodniu lub >2 dawki przy schemacie stosowania leku raz w tygodniu) dawkę bortezomibu należy zmniejszyć o 1 poziom: (z 1,3 mg/m² pc. do 1 mg/m² pc. lub z 1 mg/m² pc. na 0,7 mg/m² pc.). Stopień toksyczności niehematologicznej ≥3: terapię bortezomibem należy przerwać do czasu, aż objawy toksyczności zmniejszą się do stopnia 1. lub osiągną stopień wyjściowy; następnie bortezomib można ponownie zacząć podawać ze zmniejszeniem dawki o jeden poziom dawkowania (z 1,3 mg/m² pc. do 1 mg/m² pc. lub z 1 mg/m² pc. na 0,7 mg/m² pc.). W przypadku bólów neuropatycznych i (lub) neuropatii obwodowej związanej lub związanych z podawaniem bortezomibu należy utrzymać i (lub) zmodyfikować dawkowanie bortezomibu według schematu przedstawionego powyżej "Ból neuropatyczny i (lub) obwodowa neuropatia". Dodatkowe informacje dotyczące melfalanu i prednizonu - patrz ChPL tych leków. Leczenie wcześniej nieleczonych pacjentów ze szpiczakiem mnogim, którzy kwalifikują się do przeszczepienia hematopoetycznych komórek macierzystych (terapia indukcyjna). Terapia skojarzona z deksametazonem. Dożylnie (dotyczy fiolki 1 mg oraz 3,5 mg) lub podskórnie (dotyczy tylko fiolki 3,5 mg): 1,3 mg/m² pc., 2 razy w tyg. przez 2 tygodnie w dniach 1., 4., 8. i 11 w 21-dniowym cyklu leczenia. Opisany 3-tygodniowy okres stanowi jeden cykl leczenia. Pomiędzy podaniem kolejnych dawek bortezomibu powinny upłynąć co najmniej 72 h. Deksametazon podaje się doustnie w dawce 40 mg w dniach 1., 2., 3., 4., 8, 9., 10. i 11 cyklu leczenia bortezomibem. Podaje się 4 cykle leczenia skojarzonego. Terapia skojarzona z deksametazonem i talidomidem. Dożylnie (dotyczy fiolki 1 mg oraz 3,5 mg) lub podskórnie (dotyczy tylko fiolki 3,5 mg): 1,3 mg/m² pc., 2 razy w tyg. przez 2 tygodnie w dniach 1., 4., 8. i 11 w 28-dniowym cyklu leczenia. Opisany 4-tygodniowy okres stanowi jeden cykl leczenia. Pomiędzy podaniem kolejnych dawek bortezomibu powinny upłynąć co najmniej 72 h. Deksametazon podaje się doustnie w dawce 40 mg w dniach 1., 2., 3., 4., 8., 9., 10. i 11 cyklu leczenia bortezomibem. Talidomid podaje się doustnie w dawce 50 mg na dobę w dniach 1-14 i jeśli dawka jest tolerowana zwiększa się ją następnie do 100 mg na dobę w dniach 15-28, a następnie do 200 mg na dobę od cyklu 2. Podaje się 4 cykle leczenia skojarzonego. Zaleca się, aby pacjenci z co najmniej częściową odpowiedzią otrzymali 2 dodatkowe cykle. Dostosowanie dawek u pacjentów, którzy kwalifikują się do przeszczepienia. W razie potrzeby dostosowania dawki należy postępować zgodnie z wytycznymi dotyczącymi modyfikacji dawki w monoterapii. Ponadto, gdy bortezomib podaje się w skojarzeniu z innymi chemioterapeutykami, należy rozważyć odpowiednie zmniejszenie dawek tych leków w razie toksyczności zgodnie z zaleceniami w odpowiednich ChPL. Leczenie wcześniej nieleczonych pacjentów z chłoniakiem z komórek płaszcza (MCL). Terapia skojarzona z rytuksymabem, cyklofosfamidem, doksorubicyną i prednizonem (VcR-CAP). Dożylnie (dotyczy fiolki 1 mg oraz 3,5 mg) lub podskórnie (dotyczy tylko fiolki 3,5 mg): 1,3 mg/m² pc., 2 razy w tyg. przez 2 tygodnie w dniach 1., 4., 8. i 11 po czym następuje 10-dniowy okres przerwy w dniach 12-21. Opisany 3-tygodniowy okres jest uważany za jeden cykl leczenia. Zaleca się podanie 6 cykli leczenia bortezomibem, chociaż pacjentom z potwierdzoną odpowiedzią w cyklu 6. można podać dodatkowo 2 cykle leczenia bortezomibem. Pomiędzy podaniem kolejnych dawek bortezomibu powinny upłynąć co najmniej 72 h. Następujące leki podaje się dożylnie w dniu 1. każdego 3-tygodniowego cyklu leczenia bortezomibem: rytuksymab w dawce 375 mg/m² pc., cyklofosfamid w dawce 750 mg/m² pc. i doksorubicyna w dawce 50 mg/m² pc. Prednizon podaje się doustnie w dawce 100 mg/m² pc. w dniach 1., 2., 3., 4. i 5. każdego cyklu leczenia bortezomibem. Dostosowanie dawek. Przed rozpoczęciem nowego cyklu terapeutycznego: liczba płytek krwi powinna wynosić ≥100 000 /µl, a ANC ≥1 500/μl; liczba płytek krwi powinna wynosić ≥75 000 /μl, u pacjentów z naciekiem szpiku kostnego lub sekwestracją śledziony; stężenie hemoglobiny ≥8 g/dl; toksyczność niehematologiczna nie powinna przekraczać stopnia 1. lub powinna osiągnąć stopień wyjściowy. Leczenie bortezomibem należy przerwać na początku jakiegokolwiek toksycznego działania niehematologicznego stopnia ≥3. (z wyłączeniem neuropatii) lub toksycznego działania na układ krwiotwórczy stopnia ≥3. Zgodnie z lokalną praktyką w celu leczenia toksycznego działania na układ krwiotwórczy można stosować czynniki stymulujące kolonie granulocytów. Należy rozważyć profilaktyczne zastosowanie czynników stymulujących kolonie granulocytów w razie powtarzających się opóźnień w podaniu cykli. W celu leczenia trombocytopenii, jeśli jest to klinicznie wskazane należy rozważyć przetoczenie płytek krwi. Toksyczność hematologiczna w trakcie cyklu: neutropenia stopnia ≥3. z gorączką, neutropenia stopnia 4. trwająca dłużej niż 7 dni, liczba płytek krwi <10 000/μl - należy wstrzymać terapię bortezomibem do 2 tyg., aż ANC wyniesie ≥750 /μl a liczba płytek krwi ≥25 000/μl, jeśli po wstrzymaniu stosowania bortezomibu toksyczność nie ustąpi jw., należy odstawić trwale bortezomib, jeśli toksyczność ustąpi bortezomib można ponownie zacząć podawać ze zmniejszeniem dawki o jeden poziom dawkowania (z 1,3 mg/m² pc. na 1 mg/m² pc. lub z 1 mg/m² pc. na 0,7 mg/m² pc.); jeżeli liczba płytek krwi w badaniu morfologicznym wynosi <25 000 μl lub ANC wynosi <750 μl w dniu podania dawki bortezomibu (innym niż dzień 1.) - należy wstrzymać terapię bortezomibem. Stopień toksyczności niehematologicznej ≥3 uznany za związany z bortezomibem: terapię bortezomibem należy wstrzymać do czasu, aż objawy toksyczności osłabną do stopnia 2. lub niższego, następnie bortezomib można ponownie zacząć podawać ze zmniejszeniem dawki o jeden poziom dawkowania (z 1,3 mg/m² pc. na 1 mg/m² pc. lub z 1 mg/m² pc. na 0,7 mg/m² pc.); w przypadku bólów neuropatycznych i (lub) neuropatii obwodowej związanych z podawaniem bortezomibu należy zachować i (lub) zmodyfikować dawkowanie bortezomibu według schematu przedstawionego powyżej "Ból neuropatyczny i (lub) obwodowa neuropatia". Ponadto, gdy bortezomib podaje się w skojarzeniu z innymi chemioterapeutykami, należy rozważyć odpowiednie zmniejszenie dawek tych leków w razie toksyczności zgodnie z zaleceniami w odpowiednich ChPL. Szczególne grupy pacjentów. Brak danych sugerujących konieczność dostosowywania dawki u pacjentów >65 rż. ze szpiczakiem mnogim lub z chłoniakiem z komórek płaszcza. Brak badań dotyczących stosowania bortezombu u pacjentów w podeszłym wieku z wcześniej nieleczonym szpiczakiem mnogim, którzy kwalifikują się do chemioterapii dużymi dawkami cytostatyków w połączeniu z przeszczepieniem hematopoetycznych komórek macierzystych. U pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby nie jest wymagane dostosowywanie dawki. Pacjentom z umiarkowanymi i ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby bortezomib należy zacząć podawać w zmniejszonej dawce 0,7 mg/m² pc. podczas pierwszego cyklu terapii, następnie w zależności od tolerancji pacjenta należy rozważyć zwiększenie dawki do 1,0 mg/m² pc., lub dalsze zmniejszenie dawki do 0,5 mg/m² pc. U pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek (CCr >20 ml/min) nie ma potrzeby dostosowywania dawki. Nie wiadomo, czy farmakokinetyka bortezomibu jest zmieniona u pacjentów niedializowanych z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (CCr <20 ml/min) - ponieważ dializa może zmniejszać stężenie bortezomibu, bortezomib powinien być podawany po zabiegu dializy. Dzieci i młodzież. Brak danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności stosowania bortezomibu u dzieci i młodzieży <18 rż. - nie można ustalić zaleceń dotyczących dawkowania. Sposób podania. Lek 1 mg proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań jest przeznaczony wyłącznie do wstrzykiwań dożylnych. Lek 3,5 mg proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań jest przeznaczony do wstrzykiwań dożylnych lub podskórnych. Wstrzyknięcie dożylne (fiolka 1 mg oraz fiolka 3,5 mg). Po rekonstytucji 1 ml roztworu do wstrzykiwań dożylnych zawiera 1 mg bortezomibu. Lek jest podawany we wstrzyknięciu dożylnym trwającym 3-5 s w bolusie do żył obwodowych lub przez centralny dostęp żylny, po którym wkłucie powinno zostać przepłukane 0,9% roztworem NaCl. Pomiędzy podaniem kolejnych dawek powinny upłynąć 72 h. Wstrzyknięcie podskórne (tylko fiolka 3,5 mg). Po rekonstytucji 1 ml roztworu do wstrzykiwań podskórnych zawiera 2,5 mg bortezomibu. Lek należy podawać w postaci podskórnego wstrzyknięcia w udo (prawe lub lewe) lub brzuch (po prawej lub lewej stronie). Roztwór należy wstrzykiwać podskórnie, pod kątem 45-90st.. Należy zmieniać strony podczas kolejnych wstrzyknięć. W razie wystąpienia miejscowej reakcji po wstrzyknięciu podskórnym, zaleca się podawać podskórnie roztwór o mniejszym stężeniu (rozcieńczyć do 1 mg/ml zamiast 2,5 mg/ml) lub zmianę na podawanie dożylne. Gdy bortezomib podaje się w skojarzeniu z innymi produktami leczniczymi, należy zapoznać się z zaleceniami podawania w odpowiednich ChPL.

Bortezomib Glenmark - uwagi

Z uwagi na ryzyko wystąpienia zmęczenia, zawrotów głowy, niedociśnienia ortostatycznego, omdleń i niewyraźnego widzenia, zachować ostrożność podczas prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.