Co-Amlessa - skład
1 tabl. zawiera 4 mg peryndoprylu z tert-butyloaminą, 5 mg amlodypiny (w postaci bezylanu) i 1,25 mg indapamidu; 4 mg peryndoprylu z tert-butyloaminą, 10 mg amlodypiny (w postaci bezylanu) i 1,25 mg indapamidu; 8 mg peryndoprylu z tert-butyloaminą, 5 mg amlodypiny (w postaci bezylanu) i 2,5 mg indapamidu lub 8 mg peryndoprylu z tert-butyloaminą, 10 mg amlodypiny (w postaci bezylanu) i 2,5 mg indapamidu.
Reklama
Co-Amlessa - działanie
Preparat złożony zawierający inhibitor konwertazy angiotensyny, antagonistę wapnia i lek moczopędny. Peryndopryl jest inhibitorem enzymu konwertującego angiotensynę I do angiotensyny II. Zahamowanie aktywności ACE prowadzi do: ograniczenia wydzielania aldosteronu, podniesienia aktywności reniny w osoczu z powodu zmniejszenia odpowiedzi negatywnej ze strony aldosteronu, obniżenia całkowitego oporu naczyń obwodowych ze wzmożoną aktywnością łożyska naczyniowego mięśni i nerek, bez towarzyszącego zatrzymania soli i wody w organizmie lub odruchowego przyspieszenia akcji serca, w przypadku leczenia długoterminowego. Peryndopryl redukuje pracę serca poprzez działanie rozszerzające na naczynia krwionośne (obniżenie obciążenia wstępnego serca) oraz obniżenie całkowitego oporu naczyń obwodowych (zmniejszenie obciążenia następczego serca). Amlodypina hamuje napływ jonów wapnia do mięśni serca i naczyń. Mechanizm działania przeciwnadciśnieniowego wynika z bezpośredniego działania zwiotczającego na mięśnie gładkie naczyń. Amlodypina rozszerza tętniczki obwodowe, co zmniejsza całkowity opór obwodowy; odciążenie serca zmniejsza zużycie energii przez mięsień sercowy oraz zapotrzebowanie na tlen. Amlodypina prawdopodobnie rozszerza także główne tętnice wieńcowe oraz tętniczki wieńcowe; rozszerzenie naczyń zwiększa dopływ tlenu do mięśnia sercowego u pacjentów z napadem dławicy piersiowej typu Prinzemetala. Indapamid jest pochodną sulfonamidową z pierścieniem indolowym, farmakologicznie pokrewną diuretykom tiazydowym. Hamuje reabsorbcję sodu w dystalnych kanalikach nerkowych. Zwiększa to wydalanie sodu i chlorków w moczu, a w mniejszym stopniu wydalanie potasu i magnezu, zwiększając przez to produkcję moczu, co daje efekt przeciwnadciśnieniowy. Po podaniu doustnym peryndopryl wchłania się szybko z przewodu pokarmowego, osiągając Cmax we krwi w ciągu 1 h. Peryndopryl jest prolekiem. 27% podanej dawki peryndoprylu wchłania się do krwioobiegu w postaci czynnego metabolitu - peryndoprylatu. Cmax peryndoprylatu we krwi jest osiągane w ciągu 3-4 h. Pokarm zmniejsza przemianę peryndoprylu w peryndoprylat i w związku z tym jego biodostępność. Peryndoprylat jest usuwany z moczem. T0,5 fazy niezwiązanej wynosi ok. 17 h. Amlodypina osiąga Cmax we krwi po 6-12 h od podania. Biodostępność wynosi 64-80%. T0,5 w fazie eliminacji wynosi około 35-50 h dla dawkowania raz na dobę. Amlodypina jest w dużym stopniu metabolizowana w wątrobie do nieaktywnych metabolitów. Około 60% podanej dawki ulega wydaleniu z moczem, 10% w postaci niezmienionej. Indapamid jest szybko i całkowicie wchłaniany z przewodu pokarmowego. Cmax w osoczu występuje po ok. 1 h od podania. Wiązanie z białkami osocza wynosi 79%. Eliminacja przebiega głównie z moczem (70% dawki) i kałem (22% dawki) w postaci nieaktywnych metabolitów. T0,5 w fazie eliminacji wynosi 14-24 h.
Reklama
Co-Amlessa - wskazania
Terapia zastępcza w leczeniu nadciśnienia tętniczego pierwotnego u pacjentów, którzy już wcześniej byli leczeni peryndoprylem/indapamidem oraz amlodypiną w tych samych dawkach co w leku złożonym.
Reklama
Co-Amlessa - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na peryndopryl lub jakikolwiek inny inhibitor ACE, indapamid lub jakikolwiek inny sulfonamid, amlodypinę lub jakąkolwiek inną dihydropirydynę lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Obrzęk naczynioruchowy związany z wcześniejszym przyjmowaniem inhibitorów ACE. Dziedziczny lub idiopatyczny obrzęk naczynioruchowy. Ciężkie niedociśnienie. Wstrząs (w tym wstrząs kardiogenny). Zwężenie drogi odpływu z lewej komory (np. stenoza aortalna dużego stopnia). Hemodynamicznie niestabilna niewydolność serca po przebytym ostrym zawale mięśnia sercowego. Ciężkie zaburzenia czynności nerek (CCr <30 ml/min); leczenie tabletkami 8 mg+5 mg+2,5 mg i 8 mg+10 mg+2,5 mg jest przeciwwskazane w przypadku ciężkich i umiarkowanych zaburzeń czynności nerek (CCr <60 ml/min). Encefalopatia wątrobowa. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby. Hipokaliemia. Generalnie nie jest wskazane stosowanie z lekami przeciwarytmicznymi wywołującymi zaburzenia rytmu serca typu torsade de pointes. Jednoczesne stosowanie z preparatami zawierających aliskiren u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (współczynnik filtracji kłębuszkowej, GFR <60 ml/min/1,73 m2). Jednoczesne stosowanie z preparatem złożonym zawierającym sakubitryl i walsartan. Nie wolno rozpoczynać leczenia tym preparatem wcześniej niż po upływie 36 h od przyjęcia ostatniej dawki leku złożonego zawierającego sakubitryl i walsartan. Pozaustrojowe metody leczenia powodujące kontakt krwi z powierzchniami o ujemnym ładunku elektrycznym. Znaczne obustronne zwężenie tętnic nerkowych lub zwężenie tętnicy zaopatrującej jedyną czynną nerkę. Z powodu braku wystarczających danych terapeutycznych, preparat nie powinien być stosowany u pacjentów dializowanych lub z niewyrównaną niewydolnością serca. II i III trymestr ciąży. Okres karmienia piersią.
Reklama
Co-Amlessa - ostrzeżenia
Peryndopryl należy stosować bardzo ostrożnie u pacjentów z kolagenozami, leczonych lekami immunosupresyjnymi, przyjmujących allopurynol lub prokainamid albo jeśli współistnieją te czynniki ryzyka, szczególnie w przypadku istniejących wcześniej zaburzeń czynności nerek. U niektórych z tych pacjentów rozwinęły się poważne zakażenia, w nielicznych przypadkach oporne na intensywną antybiotykoterapię. Jeżeli peryndopryl jest stosowany u tych pacjentów, zaleca się okresowe kontrolowanie liczby leukocytów, a pacjentów należy poinformować o konieczności zgłaszania wszelkich objawów zakażenia (np. ból gardła, gorączka). W przypadku wystąpienia obrzęku naczynioruchowego twarzy, kończyn, warg, błon śluzowych, języka, głośni i (lub) krtani, peryndopryl należy natychmiast odstawić, a pacjenta obserwować aż do całkowitego ustąpienia objawów. Inhibitory ACE częściej wywołują obrzęk naczynioruchowy u pacjentów rasy czarnej niż u osób innych ras. Pacjenci z obrzękiem naczynioruchowym, niezwiązanym z inhibitorami ACE, w wywiadzie, mogą należeć do grupy dużego ryzyka wystąpienia obrzęku podczas przyjmowania inhibitorów ACE. Obrzęk naczynioruchowy jelit należy uwzględnić w diagnostyce różnicowej bólu brzucha u pacjentów przyjmujących inhibitory ACE. Jednoczesne przyjmowanie inhibitorów ACE i leku złożonego zawierającego sakubitryl i walsartan jest przeciwwskazane z powodu zwiększonego ryzyka obrzęku naczynioruchowego. Nie wolno rozpoczynać leczenia preparatem złożonym zawierającym sakubitryl i walsartan wcześniej niż po upływie 36 h od przyjęcia ostatniej dawki peryndoprylu. Nie wolno rozpoczynać leczenia peryndoprylem wcześniej niż po upływie 36 h od przyjęcia ostatniej dawki preparatu złożonego zawierającego sakubitryl i walsartan. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE i racekadotrylu, inhibitorów mTOR (np. syrolimusu, ewerolimusu, temsyrolimusu) lub wildagliptyny może prowadzić do zwiększenia ryzyka obrzęku naczynioruchowego (np. obrzęku dróg oddechowych lub języka, z zaburzeniami oddychania lub bez). Jeśli pacjent już przyjmuje jakiś inhibitor ACE, należy zachować ostrożność rozpoczynając leczenie racekadotrylem, inhibitorami mTOR (np. syrolimusem, ewerolimusem, temsyrolimusem) lub wildagliptyną. U pacjentów otrzymujących inhibitory ACE podczas leczenia odczulającego na jad owadów błonkoskrzydłych (pszczół, os) bardzo rzadko występowały reakcje rzekomoanafilaktyczne. U pacjentów ze skłonnością do reakcji alergicznych poddawanych odczulaniu, inhibitory ACE należy stosować bardzo ostrożnie i unikać ich podawania podczas immunoterapii jadem owadów. Można uniknąć takich reakcji przez tymczasowe odstawienie inhibitorów ACE na przynajmniej 24 h przed odczulaniem. W rzadkich przypadkach u pacjentów przyjmujących inhibitory ACE podczas aferezy lipoprotein o małej gęstości (LDL) z siarczanem dekstranu występowały zagrażające życiu reakcje rzekomoanafilaktyczne. Reakcjom tym można zapobiec poprzez czasowe odstawienie inhibitora ACE przed każdą aferezą. Reakcje rzekomoanafilaktyczne występowały u pacjentów dializowanych z zastosowaniem błon o dużej przepuszczalności (np. AN 69) i jednocześnie leczonych inhibitorami ACE. U tych pacjentów należy rozważyć użycie innego rodzaju błony dializacyjnej lub innego leku przeciwnadciśnieniowego. Ponieważ na ogół pacjenci z pierwotnym hiperaldosteronizmem nie reagują na leki przeciwnadciśnieniowe działające przez hamowanie układu renina-angiotensyna, nie zaleca się stosowania tego preparatu. W przypadku zaburzenia czynności wątroby, podawanie tiazydowych lub tiazydopodobnych leków moczopędnych może powodować encefalopatię wątrobową. W takim przypadku należy natychmiast odstawić diuretyki. Jeśli wystąpi nadwrażliwość na światło zaleca się przerwanie podawania indapamidu. Jeśli konieczne jest ponowne zastosowanie leków moczopędnych, zaleca się ochronę części ciała narażonych na promieniowanie słoneczne lub sztuczne promieniowanie UVA. U niektórych pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, u których nie występowały wcześniej jawne zmiany dotyczące nerek, a badania krwi wykazują niewydolność nerek, leczenie należy przerwać i jeśli możliwe, rozpocząć na nowo od małej dawki lub stosując lek z jedną substancją czynną. U tych pacjentów standardowa obserwacja medyczna obejmuje częstą kontrolę stężenia potasu i kreatyniny, co 2 tyg., a po ustabilizowaniu leczenia, co 2 miesiące. Niewydolność nerek obserwowano głównie u pacjentów z ciężką niewydolnością serca lub współistniejącą niewydolnością nerek, w tym zwężeniem tętnicy nerkowej. Preparat nie jest zalecany u pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych oraz u pacjentów z jedyną czynną nerką. Diuretyki tiazydowe i tiazydopodobne są skuteczne tylko w przypadku prawidłowej lub lekko zaburzonej czynności nerek (stężenie kreatyniny
Reklama
Co-Amlessa - ciąża
Nie zaleca się stosowania preparatu w I trymestrze ciąży. Stosowanie preparatu jest przeciwwskazane w II i III trymestrze ciąży. Preparat jest przeciwwskazany w okresie kamienia piersią. Podczas stosowania inhibitorów ACE w I trymestrze ciąży istnieje ryzyko działania teratogennego; podawanie w II i III trymestrze ciąży jest czynnikiem uszkadzającym płód (zaburzenia czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia kości czaszki) oraz toksycznym dla noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie, hiperkaliemia). W przypadku narażenia na inhibitor ACE począwszy od II trymestru ciąży, zaleca się przeprowadzenie badania USG czynności nerek i budowy czaszki. Noworodki, których matki przyjmowały inhibitory ACE, należy uważnie obserwować, czy nie występuje u nich niedociśnienie tętnicze. Długotrwałe narażenie na działanie diuretyków tiazydowych podczas III trymestru ciąży może zmniejszać objętość osocza matki oraz maciczno-łożyskowy przepływ krwi, co może powodować niedokrwienie płodowo-łożyskowe oraz zahamowanie wzrostu płodu. Badania na zwierzętach nie wskazują na bezpośredni lub pośredni szkodliwy wpływ dotyczący toksycznego działania na rozród. Ponadto donoszono o rzadkich przypadkach hipoglikemii i małopłytkowości u noworodków, które były narażone w okresie okołoporodowym. Zapobiegawczo zaleca się unikanie stosowania indapamidu podczas ciąży. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania amlodypiny podczas ciąży u ludzi. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję po zastosowaniu dużych dawek amlodypiny. Należy zdecydować o zaprzestaniu karmienia lub leczenia preparatem, uwzględniając znaczenie terapii dla matki. Indapamid przenika do mleka matki. Mogą wystąpić: nadwrażliwość na pochodne sulfonamidów, hipokaliemia oraz żółtaczka jąder podkorowych. Indapamid jest ściśle powiązany z diuretykami tiazydowymi, które powodują zmniejszenie lub nawet całkowite zahamowanie laktacji. Amlodypina przenika do mleka ludzkiego. Odsetek dawki jaką przyjmuje w mleku matki niemowlę mieści się w przedziale międzykwartylowym 3-7% (wartość max. wynosi 15%). Wpływ amlodypiny na organizm niemowląt jest nieznany. Decyzję, czy kontynuować lub przerwać karmienie piersią, czy kontynuować lub przerwać podawanie amlodypiny, należy podjąć biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia amlodypiną dla matki. Badania toksycznego działania na rozrodczość związane z peryndoprylem i indapamidem nie wykazały wpływu na płodność samic i samców szczurów. Nie należy spodziewać się wpływu na płodność u ludzi. U niektórych pacjentów leczonych antagonistami wapnia zaobserwowano odwracalne zmiany biochemiczne w główkach plemników. Dane kliniczne dotyczące potencjalnego działania amlodypiny na płodność są niewystarczające. W badaniu przeprowadzonym na szczurach zaobserwowano wystąpienie działań niepożądanych związanych z płodnością u samców.
Reklama
Co-Amlessa - efekty uboczne
Peryndopryl. Często: zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, ból głowy, parestezje, zaburzenia smaku, zaburzenia widzenia, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, szum uszny pochodzenia błędnikowego, niedociśnienie tętnicze (i objawy związane z niedociśnieniem), kaszel, duszność, ból brzucha, zaparcie, biegunka, niestrawność, nudności, wymioty, suchość błony śluzowej jamy ustnej, jadłowstręt, świąd, wysypka, kurcze mięśni, astenia. Niezbyt często: eozynofilia, hipoglikemia, hiperkaliemia (przemijająca po przerwaniu leczenia), hiponatremia, zmiany nastroju, zaburzenia snu, senność, omdlenie, kołotanie serca, tachykardia, zapalenie naczyń krwionośnych, skurcz oskrzeli, obrzęk naczynioruchowy, pokrzywka, nadmierne pocenie, reakcja nadwrażliwości na światło, pemfigoid, możliwe nasilenie istniejącego wcześniej ostrego tocznia rumieniowatego układowego, ból stawów, ból mięśni, niewydolność nerek, zaburzenia erekcji, ból w klatce piersiowej, złe samopoczucie, obrzęk obwodowy, gorączka, zwiększenie stężenia mocznika we krwi, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, upadki. Rzadko: hiperkalcemia, nasilenie łuszczycy, zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych. Bardzo rzadko: zapalenie błony śluzowej nosa, agranulocytoza, pancytopenia, leukopenia, neutropenia, niedokrwistość hemolityczna, małopłytkowość, anemia (była obserwowana w przypadku stosowania inhibitorów ACE w specyficznych okolicznościach np. u pacjentów po przeszczepieniu nerki, u pacjentów poddawanych hemodializie), splątanie, udar (prawdopodobnie wtórny do znacznego niedociśnienia u pacjentów z grupy dużego ryzyka), dławica piersiowa, zaburzenia rytmu serca (w tym bradykardia, tachykardia komorowa, migotanie przedsionków), zawał mięśnia sercowego (prawdopodobnie wtórny do znacznego niedociśnienia u pacjentów z grupy dużego ryzyka), eozynofilowe zapalenie płuc, zapalenie trzustki, zapalenie wątroby, rumień wielopostaciowy, ostra niewydolność nerek, zmniejszenie stężenia hemoglobiny i wartości hematokrytu. Częstość nieznana: utrata potasu z hipokaliemią (o szczególnie ciężkim przebiegu u niektórych pacjentów z grupy dużego ryzyka), objaw Raynauda, zmniejszenie stężenia sodu z hipowolemią powodującą odwodnienie i niedociśnienie ortostatyczne. Indapamid. Często: nadwrażliwość (reakcje, głównie skórne, u pacjentów z predyspozycją do reakcji alergicznych i astmatycznych), suchość błony śluzowej jamy ustnej, jadłowstręt, wysypka plamkowo-grudkowa. Niezbyt często: wymioty, plamica, możliwe nasilenie istniejącego wcześniej ostrego tocznia rumieniowatego układowego. Rzadko: hiperkalcemia, ból głowy, parestezje, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, zaparcie, nudności, zmęczenie. Bardzo rzadko: agranulocytoza, niedokrwistość aplastyczna, leukopenia, niedokrwistość hemolityczna, małopłytkowość, anemia (była obserwowana w przypadku stosowania inhibitorów ACE w specyficznych okolicznościach: u pacjentów po przeszczepieniu nerki, u pacjentów poddawanych hemodializie), zaburzenia rytmu serca (w tym bradykardia, tachykardia komorowa, migotanie przedsionków), niedociśnienie tętnicze (i objawy związane z niedociśnieniem), zapalenie trzustki, zaburzenia czynności wątroby, obrzęk naczynioruchowy, pokrzywka, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, zespół Stevensa-Johnsona, ostra niewydolność nerek. Częstość nieznana: hiponatremia, utrata potasu z hipokaliemią (o szczególnie ciężkim przebiegu u niektórych pacjentów z grupy dużego ryzyka), omdlenie, możliwe wystąpienie encefalopatii wątrobowej w przypadku niewydolności wątroby, zaburzenia widzenia, krótkowzroczność, niewyraźne widzenie, ostra jaskra zamkniętego kąta, nadmierne nagromadzenie płynu między naczyniówką a twardówką, częstoskurcz typu torsade de pointes (potencjalnie zakończony zgonem), zapalenie wątroby, reakcja nadwrażliwości na światło, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, zmniejszenie stężenia sodu z hipowolemią powodującą odwodnienie i niedociśnienie ortostatyczne, zwiększenie stężenia glukozy we krwi, zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi, wydłużenie odstępu QT w elektrokardiogramie. Amlodypina. Bardzo często: obrzęk w miejscu podania, obrzęk obwodowy. Często: zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, ból głowy, senność, zaburzenia widzenia, kołotanie serca, nagłe zaczerwienienie skóry (zwłaszcza twarzy), duszność, ból brzucha, zaparcie, biegunka, niestrawność, zmiana rytmu wypróżnień, nudności, kurcze mięśni, obrzęk okolicy kostek, astenia, zmęczenie. Niezbyt często: zapalenie błony śluzowej nosa, bezsenność, zmiany nastroju, depresja, drżenie, niedoczulica, parestezje, zaburzenia smaku, omdlenie, szum uszny pochodzenia błędnikowego, tachykardia, zaburzenia rytmu serca (w tym bradykardia, tachykardia komorowa, migotanie przedsionków), niedociśnienie tętnicze (i objawy związane z niedociśnieniem), kaszel, wymioty, suchość błony śluzowej jamy ustnej, świąd, wysypka, pokrzywka, wykwity, łysienie, plamica, przebarwienie skóry, nadmierne pocenie, ból stawów, ból mięśni, ból pleców, zaburzenia oddawania moczu, oddawanie moczu w nocy, częste oddawanie moczu, zaburzenia erekcji, ginekomastia, ból w klatce piersiowej, ból w miejscu podania, złe samopoczucie, zwiększenie masy ciała, zmniejszenie masy ciała. Rzadko: splątanie. Bardzo rzadko: leukopenia, neutropenia, małopłytkowość, nadwrażliwość (reakcje, głównie skórne, u pacjentów z predyspozycją do reakcji alergicznych i astmatycznych), nadciśnienie, neuropatia obwodowa, zawał mięśnia sercowego (prawdopodobnie wtórny do znacznego niedociśnienia u pacjentów z grupy dużego ryzyka), zapalenie naczyń krwionośnych, zapalenie trzustki, zapalenie błony śluzowej żołądka, rozrost dziąseł, zapalenie wątroby, żółtaczka, obrzęk Quincke`go, obrzęk naczynioruchowy, reakcja nadwrażliwości na światło, rumień wielopostaciowy, złuszczające zapalenie skóry, zespół Stevensa-Johnsona, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (najczęściej związane z cholestazą), zwiększenie stężenia glukozy we krwi. Częstość nieznana: zaburzenia pozapiramidowe, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka.
Co-Amlessa - interakcje
Podwójna blokada układu RAA w wyniku jednoczesnego zastosowania inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu jest związana z większą częstością występowania zdarzeń niepożądanych, takich jak: niedociśnienie, hiperkaliemia oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostra niewydolność nerek) w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu RAA w monoterapii. Skojarzenie preparatu z aliskirenem, solami potasu, lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas, inhibitorami ACE, antagonistami receptora angiotensyny II, NLPZ, heparyną, lekami immunosupresyjnymi (cyklosporyna lub takrolimus, trimetoprym) zwiększa ryzyko hiperkaliemii. Leczenie skojarzone przeciwwskazane. U pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek jednoczesne stosowanie z aliskirenem zwiększa ryzyko hiperkaliemii, pogorszenia czynności nerek oraz chorobowości i śmiertelności z przyczyn sercowo-naczyniowych. Pozaustrojowe metody leczenia powodujące kontakt krwi z powierzchniami o ujemnym ładunku elektrycznym, takie jak dializa lub hemofiltracja z użyciem niektórych błon o dużej przepuszczalności (np. błon poliakrylonitrylowych) oraz afereza lipoprotein o małej gęstości z użyciem siarczanu dekstranu - ze względu na zwiększone ryzyko ciężkich reakcji rzekomoanafilaktycznych. Jeśli takie leczenie jest konieczne, należy rozważyć użycie błon dializacyjnych innego typu lub zastosować lek przeciwnadciśnieniowy z innej grupy. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE i leku złożonego zawierającego sakubitryl i walsartan jest przeciwwskazane, ponieważ zwiększa ryzyko obrzęku naczynioruchowego. Jednoczesne stosowanie niezalecane. Stosowanie z aliskirenem u innych osób niż pacjenci z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek zwiększa ryzyko hiperkaliemii, pogorszenia czynności nerek oraz chorobowości i śmiertelności z przyczyn sercowo-naczyniowych. U pacjentów z jawną chorobą miażdżycową, niewydolnością serca lub z cukrzycą z powikłaniami narządowymi, jednoczesne leczenie inhibitorem ACE i antagonistą receptora angiotensyny II wiąże się z większą częstością występowania niedociśnienia tętniczego, omdlenia, hiperkaliemii i pogorzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek), w porównaniu ze stosowaniem pojedynczego środka działającego na układ RAA. Podwójna blokada (np. przez skojarzenie inhibitora ACE z antagonistą receptora angiotensyny II) powinna być ograniczona do indywidualnie określonych przypadków ze ścisłą obserwacją czynności nerek, stężeń potasu i ciśnienia tętniczego. Skojarzenie z estramustyną zwiększa ryzyko wystąpienia obrzęku naczynioruchowego. Podczas jednoczesnego podawania litu i inhibitorów ACE obserwowano odwracalne zwiększenie stężenia litu w surowicy oraz objawy jego toksyczności. Jednoczesne stosowanie diuretyków tiazydowych może dodatkowo zwiększać stężenie litu i nasilać ryzyko jego toksyczności. Nie zaleca się stosowania peryndoprylu w skojarzeniu z indapamidem oraz litu, natomiast jeśli takie leczenie jest konieczne, należy uważnie monitorować stężenie litu we krwi. Diuretyki oszczędzające potas (np. spironolakton, triamteren lub amiloryd), suplementy potasu lub substytuty soli zawierające potas mogą prowadzić do hiperkaliemii. Należy zachować ostrożność podając peryndopryl jednocześnie z innymi lekami zwiększającymi stężenie potasu w surowicy, jak: trimetoprym i kotrimoksazol (trimetoprym z sulfametoksazolem), gdyż trimetoprym działa jak lek moczopędny oszczędzający potas, taki jak amiloryd; nie zaleca się skojarzonego podawania peryndoprylu z wyżej wymienionymi lekami. Jeśli jednoczesne użycie wyżej wymienionych preparatów jest wymagane z powodu znacznej hipokaliemii, zalecane jest zachowanie ostrożności oraz częsta kontrola stężenia potasu w surowicy i badania EKG. U pacjentów przyjmujących jednocześnie kotrimoksazol (trimetoprym/sulfametoksazol) może wystąpić zwiększone ryzyko hiperkaliemii. Podczas czesnego podawania z baklofenem nasila się działanie przeciwnadciśnieniowe. Konieczne jest monitorowanie ciśnienia tętniczego i czynności nerek oraz, w razie konieczności, dostosowanie dawki leku przeciwnadciśnieniowego. Jeżeli inhibitory ACE są podawane jednocześnie z NLPZ (tj. kwasem acetylosalicylowym w dawkach przeciwzapalnych, inhibitorami COX-2 i nieselektywnymi NLPZ), może dojść do nasilenia działania przeciwnadciśnieniowego. Jednoczesne podawanie inhibitorów ACE i NLPZ może doprowadzić do pogorszenia czynności nerek, w tym do ostrej niewydolności oraz do hiperkaliemii, w szczególności u pacjentów z istniejącymi zaburzeniami czynności nerek. Należy zachować szczególną ostrożność podczas leczenia skojarzonego, szczególnie u osób w podeszłym wieku. Pacjentów należy odpowiednio nawodnić oraz rozważyć ocenę czynności nerek po rozpoczęciu leczenia skojarzonego oraz okresowo w późniejszym czasie. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE i leków przeciwcukrzycowych (insuliny, doustne leki hipoglikemizujące) może nasilać działanie zmniejszające stężenie glukozy we krwi z ryzykiem hipoglikemii, zwłaszcza podczas pierwszych tygodni leczenia skojarzonego i u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek. W związku z ryzykiem hipokaliemii indapamid należy podawać ostrożnie z lekami wywołującymi zaburzenia rytmu serca typu torsade de pointes, np. leki przeciwarytmiczne klasy IA (chinidyna, hydrochinidyna, dyzopiramid); leki przeciwarytmiczne klasy III (amiodaron, dofetylid, ibutylid, bretylium, sotalol); niektóre neuroleptyki (chloropromazyna, cyjamemazyna, lewomepromazyna, tiorydazyna, trifluoperazyna), benzamidy (amisulpryd, sulpiryd, sultopryd, tiapryd), butyrofenony (droperydol, haloperydol), inne neuroleptyki (pimozyd) oraz beprydyl, cyzapryd, difemanyl, erytromycyna (i.v.), halofantryna, mizolastyna, moksyfloksacyna, pentamidyna, sparfloksacyna, winkamina (i.v.), metadon, astemizol, terfenadyna. Należy monitorować odstęp QT oraz zapobiegać zmniejszeniu stężenia potasu i, w razie konieczności, wyrównać jego stężenie. Z lekami zmniejszającymi stężenie potasu (amfoterycyna B (i.v.), mineralokortykosteroidy i glikokortykosteroidy podawane ogólnoustrojowo, tetrakozaktyd, pobudzające perystaltykę leki przeczyszczające) zwiększa się ryzyko hipokaliemii. Należy monitorować i ewentualne wyrównać stężenia potasu; szczególna ostrożność zalecana w przypadku leczenia glikozydami naparstnicy. Należy stosować środki przeczyszczające nieobudzające perystaltyki jelit. Hipokaliemia nasila toksyczne działanie glikozydów naparstnicy. Należy monitorować stężenie potasu we krwi oraz regularnie wykonywać badania EKG, a w razie konieczności ponownie rozważyć leczenie. Po zastosowaniu metforminy może wystąpić kwasica mleczanowa, wywołana zaburzeniami czynności nerek związanymi z podawaniem leków moczopędnych, w szczególności diuretyków pętlowych. Nie należy stosować metforminy, gdy stężenie kreatyniny w osoczu wynosi >15 mg/l (135 μmol/l) u mężczyzn i 12 mg/l (110 μmol/l) u kobiet. W przypadku odwodnienia wywołanego diuretykami, istnieje zwiększone ryzyko ostrej niewydolności nerek, w szczególności gdy stosuje się duże dawki jodowych środków kontrastujących. Pacjenta należy odpowiednio nawodnić przed podaniem tych środków. Podczas jednoczesnego stosowania inhibitorów ACE i cyklosporyny lub heparyny może wystąpić hiperkaliemia, zaleca się kontrolowanie stężenia potasu w surowicy. Jednoczesne stosowanie z preparatami wapnia zwiększa się ryzyko hiperkalcemii; z cyklosporyną ryzyko zwiększonego stężenia kreatyniny (z powodu obecności indapamidu) bez zmian stężenia cyklosporyny we krwi, nawet w przypadku, gdy nie wykazano niedoboru soli i wody. Nie przeprowadzono badań interakcji pomiędzy cyklosporyną i amlodypiną u zdrowych ochotników lub jakiejkolwiek innej populacji, z wyjątkiem pacjentów po przeszczepieniu nerki, u których zaobserwowano zmienne zwiększenie stężenia cyklosporyny. U tych pacjentów, podczas jednoczesnego stosowania, należy monitorować stężenie cyklosporyny, a w razie konieczności zmniejszyć jej dawkę. U pacjentów otrzymujących leki moczopędne, zwłaszcza pacjentów z hipowolemią i (lub) niedoborem soli, po rozpoczęciu leczenia inhibitorami ACE może wystąpić nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego. Prawdopodobieństwo działania hipotensyjnego można zmniejszyć przez przerwanie leczenia lekami moczopędnymi, zwiększenie objętości płynów lub spożycia soli przed rozpoczęciem leczenia małymi, stopniowo zwiększanymi dawkami peryndoprylu. W nadciśnieniu tętniczym, jeśli wcześniejsze podawanie leków moczopędnych spowodowało zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej, należy albo przerwać stosowanie leku moczopędnego przed rozpoczęciem podawania inhibitora ACE, a następnie można ponownie zastosować lek moczopędny nieoszczędzający potasu, albo leczenie inhibitorem ACE należy rozpocząć od małej, stopniowo zwiększanej dawki. W zastoinowej niewydolności serca leczonej lekami moczopędnymi, stosowanie inhibitora ACE należy rozpocząć od bardzo małej dawki, jeśli to możliwe, po zmniejszeniu dawki leku moczopędnego nieoszczędzającego potasu. W tych przypadkach, podczas pierwszych tygodni leczenia inhibitorem ACE, należy monitorować czynność nerek (stężenia kreatyniny). W skojarzonym leczeniu eplerenonem lub spironolaktonem w dawkach od 12,5 mg do 50 mg na dobę z małymi dawkami inhibitorów ACE u pacjentów z niewydolnością serca klasy II do IV (wg NYHA), z frakcją wyrzutową lewej komory <40% oraz wcześniej leczonych inhibitorami ACE i diuretykami pętlowymi, istnieje ryzyko hiperkaliemii, potencjalnie zakończonej zgonem, zwłaszcza w przypadku nieprzestrzegania zaleceń dotyczących stosowania leków w tym skojarzeniu; przed rozpoczęciem skojarzonego leczenia należy sprawdzić, czy nie występuje hiperkaliemia i zaburzenie czynności nerek - zaleca się oznaczanie stężenia potasu oraz kreatyniny we krwi raz w tygodniu w pierwszym miesiącu leczenia, a następnie co miesiąc. Jednoczesne stosowanie amlodypiny z silnymi lub umiarkowanymi inhibitorami CYP3A4 (inhibitory proteazy, azole przeciwgrzybicze, antybiotyki makrolidowe, takie jak erytromycyna lub klarytromycyna, werapamil lub diltiazem) może powodować zwiększenie stężenia amlodypiny, skutkując zwiększonym ryzykiem zmniejszenia ciśnienia tętniczego. Zmiany w farmakokinetyce mogą być bardziej widoczne u pacjentów w podeszłym wieku. Konieczna może być odpowiednia kontrola kliniczna oraz modyfikacja dawki. Istnieje zwiększone ryzyko niedociśnienia u pacjentów otrzymujących klarytromycynę (inhibitor CYP3A4) i amlodypinę, podczas leczenia skojarzonego zalecana jest ścisła obserwacja pacjenta. Inhibitory ACE (np. peryndopryl) mogą powodować obrzęk naczynioruchowy. To ryzyko może się zwiększyć podczas jednoczesnego stosowania racekadotrylu (lek stosowany w ostrej biegunce). U pacjentów jednocześnie przyjmujących inhibitory mTOR (np. syrolimus, ewerolimus, temsyrolimus) może zwiększyć się ryzyko obrzęku naczynioruchowego. Jednoczesne stosowanie induktorów CYP3A4 (np. ryfampicyna, ziele dziurawca) może zmieniać stężenie amlodypiny w osoczu - należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania. Nie zaleca się stosowania amlodypiny z grejpfrutem lub z sokiem grejpfrutowym ze względu na możliwość zwiększenia biodostępności, co może nasilać działanie hipotensyjne. Ze względu na ryzyko hiperkaliemii zaleca się unikania jednoczesnego podawania antagonistów wapnia, takich jak amlodypina, u pacjentów podatnych na hipertermię złośliwą i w leczeniu hipertermii złośliwej (werapamil i dantrolen we wlewie). W przypadku równoczesnego podawania amlodypiny i takrolimusu istnieje ryzyko podwyższonego stężenia takrolimusu we krwi, aby uniknąć toksycznego działania takrolimusu, należy monitorować jego stężenie we krwi i, w razie konieczności, dostosować dawkę. Jednoczesne podawanie wielokrotnych dawek 10 mg amlodypiny i 80 mg symwastatyny prowadziło do zwiększenia narażenia na symwastatynę o 77% w porównaniu do monoterapii symwastatyną. U pacjentów przyjmujących amlodypinę należy zmniejszyć dawkę symwastatyny do 20 mg na dobę. Amlodypina nie wpływa na właściwości farmakokinetyczne atorwastatyny, digoksyny i warfaryny. Jednoczesne stosowanie leków przeciwnadciśnieniowych i rozszerzających naczynia krwionośne może nasilać działanie hipotensyjne peryndoprylu. Jednoczesne stosowanie z glicerolu triazotanem, innymi azotanami lub innymi lekami rozszerzającymi naczynia krwionośne może dodatkowo obniżać ciśnienie tętnicze. Ze względu na nasilenie działania przeciwnadciśnieniowego oraz zwiększone ryzyko niedociśnienia ortostatycznego (działanie addytywne), należy zachować ostrożność podczas stosowania trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych (o działaniu podobnym do imipraminy) oraz neuroleptyków. Podczas łącznego podawania z kortykosteroidami (stosowanymi ogólnoustrojowo) lub tetrakozaktydem zmniejsza się działanie przeciwnadciśnieniowe. Inne leki przeciwnadciśnieniowe stosowane z preparatem mogą dodatkowo obniżać ciśnienie tętnicze. Jednoczesne podawanie allopurynolu, leków cytostatycznych lub immunosupresyjnych, kortykosteroidów stosowanych ogólnoustrojowo lub prokainamidu z inhibitorami ACE może zwiększać ryzyko leukopenii. Inhibitory ACE mogą nasilać hipotensyjne działanie niektórych leków znieczulających. U pacjentów leczonych jednocześnie inhibitorem ACE i gliptynami (linagliptyna, saksagliptyna, sitagliptyna, wildagliptyna) występuje zwiększone ryzyko obrzęku naczynioruchowego ze względu na powodowane przez gliptyny zmniejszenie aktywności dipeptydylopeptydazy IV (DPP-IV). Sympatykomimetyki mogą osłabiać przeciwnadciśnieniowe działanie inhibitorów ACE. U pacjentów leczonych preparatami złota we wstrzyknięciach (aurotiojabłczan sodu) i jednocześnie przyjmujących peryndopryl, rzadko występowały reakcje podobne do objawów po podaniu azotanów (nagłe zaczerwienienie twarzy, nudności, wymioty i niedociśnienie tętnicze).
Co-Amlessa - dawkowanie
Doustnie. 1 tabl. na dobę w pojedynczej dawce. Maksymalna zalecana dawka wynosi 8 mg+10 mg+2,5 mg na dobę. Preparat złożony o stałej dawce nie jest wskazany w leczeniu początkowym. W razie konieczności modyfikacji dawkowania, należy indywidualnie dostosować dawkę poszczególnych składników. Szczególne grupy pacjentów. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności preparatu u dzieci i młodzieży. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek oraz pacjenci w podeszłym wieku: preparat można stosować u pacjentów z CCr ≥60 ml/min; zaleca się indywidualne dostosowanie dawki pojedynczych składników leku; należy monitorować stężenie kreatyniny i potasu we krwi. Leczenie preparatem jest przeciwwskazane u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (CCr <30 ml/min). Leczenie produktem leczniczym o mocy 8 mg + 5 mg + 2,5 mg i 8 mg + 10 mg + 2,5 mg jest przeciwwskazane w przypadku ciężkich i umiarkowanych zaburzeń czynności nerek (CCr <60 ml/min). Amlodypina nie jest eliminowana z organizmu podczas dializy. Pacjenci z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby: nie ustalono schematu dawkowania; należy zachować ostrożność. W przypadku ciężkich zaburzeń czynności wątroby leczenie jest przeciwwskazane. Sposób podania. Tabletkę przyjmować najlepiej rano, przed posiłkiem.
Co-Amlessa - uwagi
Ze względu na zawartość indapamidu, preparat może powodować fałszywie dodatnie wyniki w testach antydopingowych. Podczas prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn należy uwzględnić możliwość sporadycznego wystąpienia zawrotów głowy lub zmęczenia.
