Imnovid

Imnovid - skład

1 kaps. zawiera 1 mg, 2 mg, 3 mg lub 4 mg pomalidomidu.

Reklama

Imnovid - działanie

Pomalidomid wykazuje bezpośrednie działanie przeciwnowotworowe na szpiczaka, działanie immunomodulujące oraz hamuje wzrost szpiczaka mnogiego poprzez zahamowanie wzrostu guza. Hamuje w szczególności proliferację i indukuje apoptozę nowotworowych komórek hematopoetycznych. Ponadto hamuje proliferację linii komórkowych szpiczaka mnogiego opornych na lenalidomid i wykazuje działanie synergistyczne z deksametazonem w indukowaniu apoptozy komórek guza, zarówno na linie komórkowe wrażliwe na lenalidomid, jak i na linie komórkowe oporne na lenalidomid. Pomalidomid zwiększa odporność komórkową zależną od komórek T i komórek NK oraz hamuje wytwarzanie cytokin prozapalnych (np. TNF-α i IL-6) przez monocyty. Hamuje angiogenezę przez hamowanie migracji i adhezji komórek śródbłonka. Po podaniu doustnym pomalidomid wchłania się co najmniej w 73% i osiąga C_max po 2-3 h. W 12-44% wiąże się z białkami osocza. Jest intensywnie metabolizowany na drodze hydroksylacji (z udziałem CYP1A2 i CYP3A4, częściowo CYP2C19 i CYP2D6) z następującą glukuronidacją lub na drodze hydrolizy (niezależne od CYP). Wydalany jest z moczem, głównie w postaci metabolitów.

Reklama

Imnovid - wskazania

W skojarzeniu z bortezomibem i deksametazonem w leczeniu dorosłych pacjentów ze szpiczakiem mnogim, u których stosowano uprzednio co najmniej jeden schemat leczenia zawierający lenalidomid. W skojarzeniu z deksametazonem w leczeniu dorosłych pacjentów z nawrotowym i opornym szpiczakiem mnogim, u których stosowano uprzednio co najmniej 2 schematy leczenia, obejmujące zarówno lenalidomid i bortezomib, i u których w trakcie ostatniego leczenia nastąpiła progresja choroby.

Reklama

Imnovid - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciąża. Kobiety mogące zajść w ciążę, chyba, że spełnione są wszystkie warunki programu zapobiegania ciąży. Pacjenci płci męskiej niezdolni do przestrzegania metod antykoncepcji lub postępowania zgodnie z ich wymaganiami.

Reklama

Imnovid - ostrzeżenia

Wszystkie pacjentki muszą spełniać warunki programu zapobiegania ciąży, chyba że istnieją wiarygodne dowody, że pacjentka nie może zajść w ciążę. Pacjentka lub partnerka pacjenta jest uznawana za niezdolną do zajścia w ciążę, jeśli spełnia co najmniej jeden z następujących kryteriów: wiek ≥50 lat i naturalny brak menstruacji przez ≥1 rok (brak menstruacji po leczeniu przeciwnowotworowym lub w czasie laktacji nie wyklucza możliwości zajścia w ciążę); przedwczesna niewydolność jajników potwierdzona przez specjalistę ginekologa; uprzednia obustronna resekcja jajników z jajowodami lub histerektomia, genotyp XY, zespół Turnera, agenezja macicy. Pomalidomid jest przeciwwskazany u kobiet w wieku rozrodczym, jeśli nie zostały spełnione wszystkie z następujących warunków: pacjentka rozumie oczekiwane ryzyko teratogenności dla nienarodzonego dziecka; pacjentka rozumie konieczność stosowania skutecznej antykoncepcji bez przerwy przez 4 tyg. przed rozpoczęciem leczenia, przez cały okres trwania leczenia i przez 4 tyg. po zakończeniu leczenia pomalidomidem (nawet w przypadku przerwy w stosowaniu leku, chyba że pacjentka zobowiąże się do bezwzględnej i ciągłej abstynencji seksualnej potwierdzanej co miesiąc); nawet, jeśli u kobiety w wieku rozrodczym wystąpi brak menstruacji, musi ona przestrzegać wszystkich zaleceń dotyczących skutecznej antykoncepcji; pacjentka jest w stanie stosować i przestrzegać skutecznych metod antykoncepcji; pacjentka została poinformowana i zrozumiała potencjalne następstwa ciąży oraz konieczność natychmiastowej konsultacji w przypadku podejrzenia zajścia w ciążę; pacjentka rozumie potrzebę rozpoczęcia leczenia zaraz po wydaniu pomalidomidu poprzedzonym uzyskaniem ujemnego wyniku testu ciążowego; pacjentka rozumie potrzebę i zgadza się na wykonywanie testów ciążowych co 4 tyg., z wyjątkiem przypadków potwierdzonej sterylizacji przez podwiązanie jajowodów; pacjentka potwierdza, że rozumie zagrożenia i niezbędne środki ostrożności związane ze stosowaniem pomalidomidu. W przypadku kobiety przyjmującej pomalidomid, odpowiednie metody zapobiegania ciąży mogą obejmować następujące przykłady: implant; wewnątrzmaciczny system hormonalny uwalniający lewonorgestrel; octan medroksyprogesteronu w postaci depot; sterylizacja przez podwiązanie jajowodów; pożycie seksualne tylko z mężczyzną po wazektomii (wazektomia musi zostać potwierdzona dwoma ujemnymi badaniami spermy); pigułki hamujące owulację zawierające tylko progesteron (tzn. dezogestrel). Ze względu na zwiększone ryzyko żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej u pacjentek ze szpiczakiem mnogim przyjmujących pomalidomid i deksametazon, stosowanie dwuskładnikowych doustnych środków antykoncepcyjnych nie jest zalecane. Jeśli pacjentka aktualnie stosuje dwuskładnikowe doustne środki antykoncepcyjne, powinna przejść na jedną ze skutecznych metod wymienionych powyżej. Ryzyko żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej utrzymuje się przez 4-6 tyg. po zakończeniu stosowania dwuskładnikowych doustnych środków antykoncepcyjnych. Jednoczesne stosowanie deksametazonu może zmniejszać skuteczność steroidowych środków antykoncepcyjnych. Implanty i systemy wewnątrzmaciczne uwalniające lewonorgestrel wiążą się ze zwiększonym ryzykiem zakażenia w momencie ich umieszczania oraz nieregularnym krwawieniem z pochwy, dlatego należy rozważyć profilaktyczne podanie antybiotyków, szczególnie u pacjentów z neutropenią. Zwykle nie zaleca się stosowania wewnątrzmacicznych wkładek uwalniających miedź, ze względu na potencjalne ryzyko zakażenia w trakcie wprowadzania i utratę krwi menstruacyjnej, co może pogorszyć stan pacjentów z neutropenią lub trombocytopenią. Przed rozpoczęciem leczenia konieczne jest przeprowadzenie testu ciążowego pod nadzorem lekarza w trakcie wizyty podczas której zapisany został pomalidomid lub na 3 dni przed wizytą u lekarza zapisującego lek, jeśli pacjentka stosowała skuteczną antykoncepcję przez co najmniej 4 tyg. Wymóg ten obejmuje także kobiety w wieku rozrodczym, które praktykują bezwzględną i ciągłą abstynencję seksualną. Testy ciążowe muszą mieć minimalną czułości 25 mIU/ml. Test musi potwierdzić, że pacjentka nie jest w ciąży w trakcie rozpoczynania leczenia pomalidomidem. W idealnym przypadku test ciążowy, wypisanie recepty i wydanie leku powinny odbyć się tego samego dnia. Pomalidomid powinien zostać wydany kobietom w wieku rozrodczym w ciągu 7 dni od jego przepisania. Test ciążowy wykonywany pod nadzorem lekarza musi być powtarzany co 4 tyg. w trakcie leczenia, a także 4 tyg. po zakończeniu leczenia, z wyjątkiem przypadków potwierdzonej sterylizacji przez podwiązanie jajowodów. Testy te powinny być wykonywane w dniu wizyty podczas której przepisywany jest lek lub 3 dni przed wizytą u lekarza zapisującego lek. Pomalidomid jest obecny w spermie ludzkiej, dlatego w ramach środków ostrożności, mężczyźni zażywający pomalidomid muszą zrozumieć ryzyko teratogenności leku i konieczność używania prezerwatyw (nawet jeżeli mężczyzna w przeszłości poddał się zabiegowi wazektomii) w czasie leczenia, podczas przerwy w podawaniu leku i do 1 tyg. od podania ostatniej dawki i (lub) zakończenia leczenia pomalidomidem w przypadku pożycia seksualnego z kobietą w ciąży lub z kobietą w wieku rozrodczym, niestosującą skutecznych środków antykoncepcyjnych, a w przypadku gdy partnerka zajdzie w ciąże w czasie kiedy mężczyzna przyjmuje pomalidomid lub w krótkim czasie po zaprzestaniu leczenia muszą zrozumieć konieczność poinformowania o tym fakcie swojego lekarza prowadzącego; zaleca się, by partnerka została skierowana do lekarza specjalizującego się lub mającego doświadczenie w zakresie teratologii, w celu przeprowadzenia badań oraz uzyskania porady. Podczas leczenia pomalidomidem (włącznie z przerwami w podawaniu leku) oraz przez 7 dni po zakończeniu przyjmowania pomalidomidu pacjent nie może oddawać krwi, nasienia lub spermy. Osoby mające kontakt z blistrem lub kapsułką powinny mieć założone rękawiczki jednorazowe. Kobiety w ciąży lub podejrzewające, że mogą być w ciąży, nie powinny dotykać blistra ani kapsułki. Skojarzone leczenie pomalidomidem i deksametazonem u pacjentów ze szpiczakiem mnogim jest związane ze zwiększonym ryzykiem żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (głównie zakrzepicy żył głębokich i zatorowości płucnej) oraz choroby zakrzepowo-zatorowej tętnic (głównie zawału mięśnia sercowego oraz epizodów naczyniowo-mózgowych). Pacjenci ze znanymi czynnikami ryzyka choroby zakrzepowo-zatorowej (w tym z wcześniejszymi epizodami zakrzepicy) powinni być poddani dokładnej obserwacji. Należy podjąć działania, aby zminimalizować wszystkie możliwe czynniki ryzyka (np. palenie, nadciśnienie oraz hiperlipidemia). Czynniki wpływające na erytropoezę lub inne leki mogące zwiększać ryzyko zakrzepicy, takie jak hormonalna terapia zastępcza, powinny być stosowane ostrożnie. Zaleca się, aby pacjenci i lekarze zwracali szczególną uwagę na objawy podmiotowe i przedmiotowe choroby zakrzepowo-zatorowej. Zaleca się profilaktyczne stosowanie leków przeciwzakrzepowych, zwłaszcza u pacjentów z dodatkowymi czynnikami ryzyka zakrzepicy. W celu kontrolowania cytopenii przed rozpoczęciem leczenia pomalidomidem, co tydzień przez pierwsze 8 tyg. leczenia, a następnie raz w miesiącu należy wykonywać oznaczenie morfologii krwi, obejmujące liczbę krwinek białych z rozmazem, liczbę płytek krwi, stężenie hemoglobiny i hematokryt. Należy poinformować pacjentów o konieczności szybkiego zgłaszania epizodów gorączkowych; konieczne może być zmniejszenie dawki leku. Jeśli wystąpi neutropenia, należy rozważyć stosowanie czynników wzrostu. Ze względu na brak badań, zachować szczególne środki ostrożności w przypadku, gdy rozważa się leczenie pomalidomidem u pacjentów: z trwającą neuropatią obwodową ≥2. stopnia; z zaburzeniami czynności serca (zastoinową niewydolnością serca - klasa III lub IV wg NYHA, przebytym w ciągu 12 mies. po rozpoczęciu leczenia zawałem mięśnia sercowego, niestabilną lub słabo kontrolowaną dławicą piersiową); z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek: CCr <45 ml/min (pacjentów z zaburzeniami czynności nerek należy dokładnie monitorować, czy nie występują u nich działania niepożądane); u których całkowite stężenie bilirubiny w osoczu krwi wynosi >2 mg/dl (pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby należy dokładnie monitorować, czy nie występują u nich działania niepożądane). Przed rozpoczęciem leczenia zaleca się optymalną kontrolę współistniejących chorób mających wpływ na czynność tarczycy; zaleca się kontrolowanie czynności tarczycy na początku i podczas leczenia (ryzyko wystąpienia niedoczynności tarczycy). Pacjenci z ciężkimi reakcjami alergicznymi związanymi ze stosowaniem talidomidu lub lenalidomidu w wywiadzie nie powinni przyjmować pomalidomidu (zwiększone ryzyko reakcji nadwrażliwości). Mogą wystąpić powikłania w postaci zespołu lizy guza. Ryzyko zespołu lizy guza dotyczy pacjentów z większym rozmiarem guza przed zastosowaniem leczenia; ci pacjenci powinni być dokładnie kontrolowani i należy podjąć u nich odpowiednie środki ostrożności. Należy zwrócić szczególną uwagę na możliwość wystąpienia drugiego pierwotnego nowotworu. Przed rozpoczęciem leczenia oraz w trakcie leczenia należy dokładnie badać pacjenta używając standardowych onkologicznych metod przesiewowych, czy występują u nich drugie pierwotne nowotwory oraz wdrażać leczenie zgodne ze wskazaniami. Pacjentów, u których wystąpi ostry atak lub pogorszenie objawów ze strony płuc, należy starannie zdiagnozować w celu wykluczenia śródmiąższowej choroby płuc. Leczenie pomalidomidem należy przerwać do czasu zbadania tych objawów. Można je wznowić wyłącznie po starannej ocenie korzyści i ryzyka. U pacjentów przyjmujących pomalidomid w skojarzeniu z deksametazonem, którzy byli w przeszłości zakażeni wirusem zapalenia wątroby typu B (HBV), rzadko zgłaszano reaktywację zapalenia wątroby typu B. W niektórych przypadkach prowadziło to do ostrej niewydolności wątroby, co skutkowało zakończeniem leczenia pomalidomidem. Przed rozpoczęciem leczenia pomalidomidem należy wykonać badanie w kierunku nosicielstwa wirusa zapalenia wątroby typu B. W przypadku pacjentów z dodatnim wynikiem zakażenia HBV zaleca się konsultację z lekarzem doświadczonym w leczeniu wirusowego zapalenia wątroby typu B. Należy zachować środki ostrożności, jeśli pomalidomid w skojarzeniu z deksametazonem jest stosowany u pacjentów zakażonych w przeszłości HBV, w tym u pacjentów HBc dodatnich, ale HBsAg negatywnych. Tacy pacjenci powinni być poddani dokładnej obserwacji w kierunku objawów podmiotowych i przedmiotowych aktywnego zakażenia HBV przez cały okres leczenia. W związku ze stosowaniem pomalidomidu zgłaszano przypadki postępującej wieloogniskowej leukoencefalopatii (PWL), w tym również przypadki śmiertelne. PWL była zgłaszana od kilku miesięcy do kilku lat po rozpoczęciu leczenia pomalidomidem. Przypadki te zwykle zgłaszano u pacjentów przyjmujących jednocześnie deksametazon lub wcześniej leczonych inną chemioterapią immunosupresyjną. Lekarze powinni monitorować pacjentów w regularnych odstępach czasu, a także uwzględnić PWL w diagnostyce różnicowej u osób z nowymi lub nasilającymi się objawami neurologicznymi oraz objawami kognitywnymi lub behawioralnymi. Lekarze powinni również doradzić pacjentom, aby poinformowali oni swoich partnerów lub opiekunów o tym, że są w trakcie leczenia, ponieważ osoby trzecie mogą zauważyć objawy, których pacjent nie jest świadomy. Ocena PWL powinna opierać się na badaniu neurologicznym, obrazowaniu mózgu metodą rezonansu magnetycznego i analizie płynu mózgowo-rdzeniowego pod kątem DNA wirusa JC (JCV) za pomocą reakcji łańcuchowej polimerazy (PCR) lub biopsji mózgu z badaniem w kierunku JCV. Ujemny wynik badania PCR w kierunku JCV nie wyklucza PWL. Jeśli nie będzie możliwe postawienie innej diagnozy, mogą być uzasadnione dodatkowe badania kontrolne i oceny. Jeśli zachodzi podejrzenie PWL, należy wstrzymać dalsze podawanie leku do momentu jej wykluczenia. Jeśli badanie potwierdza PWL, podawanie pomalidomidu musi zostać natychmiast przerwane. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) w jednej kapsułce, więc zasadniczo nie zawiera sodu.

Reklama

Imnovid - ciąża

Lek działa teratogennie. Pomalidomid jest przeciwwskazany w ciąży oraz u kobiet mogących zajść w ciążę, chyba że są spełnione wszystkie warunki programu zapobiegania ciąży. Jeśli w trakcie leczenia pomalidomidem kobieta zajdzie w ciążę, leczenie musi zostać przerwane a pacjentka powinna zostać skierowana do specjalisty doświadczonego w ocenie teratogennego skutku leczenia w celu przeprowadzenia takiej oceny i uzyskania odpowiedniej porady. Pomalidomid jest obecny w spermie ludzkiej. Wszyscy mężczyźni stosujący pomalidomid muszą używać prezerwatyw podczas całego okresu leczenia, podczas przerwy w podawaniu leku i przez 7 dni po zakończeniu leczenia, jeśli ich partnerka jest w ciąży lub może zajść w ciążę i nie stosuje antykoncepcji. Jeśli partnerka mężczyzny leczonego pomalidomidem zajdzie w ciążę, zaleca się skierowanie jej do lekarza specjalizującego się lub mającego doświadczenie w teratologii, w celu przeprowadzenia oceny i uzyskania porady. Nie wiadomo, czy pomalidomid przenika do mleka ludzkiego (przenika do mleka zwierząt). Ze względu na możliwość wystąpienia działań niepożądanych u karmionego piersią niemowlęcia, należy podjąć decyzję czy przerwać karmienie piersią, czy podawanie leku, biorąc pod uwagę korzyści z leczenia dla matki. Pomalidomid ma negatywny wpływ na płodność, oraz wykazuje działanie teratogenne u zwierząt. Pomalidomid podany ciężarnym samicom królika przenikał przez łożysko i był obecny we krwi płodu.

Reklama

Imnovid - efekty uboczne

Pomalidomid w skojarzeniu z bortezomibem i deksametazonem. Bardzo często: zapalenie płuc, zapalenie oskrzeli, zakażenie górnych dróg oddechowych, wirusowe zakażenie górnych dróg oddechowych, neutropenia, trombocytopenia, leukopenia, niedokrwistość, hipokaliemia, hiperglikemia, bezsenność, neuropatia obwodowa czuciowa, zawroty głowy, drżenie, duszność, kaszel, biegunka, wymioty, nudności, zaparcia, osłabienie  mięśni, ból pleców, zmęczenie, gorączka, obrzęk obwodowy. Często: posocznica, wstrząs septyczny, zapalenie jelita grubego wywołane przez Clostridium difficile, zakażenie dróg oddechowych, zakażenie dolnych dróg oddechowych, zakażenie płuc, grypa, zapalenie oskrzelików, zakażenie dróg moczowych, rak podstawnokomórkowy, gorączka neutropeniczna, limfopenia, hipomagnezemia, hipokalcemia, hipofosfatemia, hiperkaliemia, hiperkalcemia, depresja, omdlenie, neuropatia obwodowa czuciowo-ruchowa, parestezje, zaburzenia smaku, zaćma, migotanie przedsionków, zakrzepica żył głębokich, niedociśnienie tętnicze, nadciśnienie tętnicze, zatorowość płucna, ból brzucha, ból nadbrzusza, zapalenie jamy ustnej, suchość w jamie ustnej, rozdęcie jamy brzusznej, wysypka, ból kości, kurcze mięśni, ostre uszkodzenie nerek, przewlekłe uszkodzenie nerek, zatrzymanie moczu, ból w klatce piersiowej pochodzenia pozasercowego, obrzęk, zwiększona aktywność AlAT, zmniejszenie masy ciała, wywracanie się. Działania niepożądane 3−4. stopnia. Bardzo często: zapalenie płuc, neutropenia, trombocytopenia, niedokrwistość. Często: posocznica, wstrząs septyczny, zapalenie jelita grubego wywołane przez Clostridium difficile, zapalenie oskrzeli, zakażenie górnych dróg oddechowych, zakażenie dróg oddechowych, zakażenie dolnych dróg oddechowych, zakażenie płuc, grypa, zapalenie oskrzelików, zakażenie dróg moczowych, gorączka neutropeniczna, leukopenia, limfopenia, hipokaliemia, hiperglikemia, hipomagnezemia, hipokalcemia, hipofosfatemia, hiperkaliemia, hiperkalcemia, depresja, bezsenność, omdlenie, neuropatia obwodowa czuciowa, neuropatia obwodowa czuciowo-ruchowa, zaćma, migotanie przedsionków, niedociśnienie tętnicze, nadciśnienie tętnicze, zatorowość płucna, duszność, biegunka, wymioty, ból brzucha, zaparcia, wysypka, osłabienie mięśni, ból pleców, ostre uszkodzenie nerek, przewlekłe uszkodzenie nerek, zatrzymanie moczu, zmęczenie, gorączka, ból w klatce piersiowej pochodzenia pozasercowego, obrzęk obwodowy, obrzęk w miejscu podania, spadek masy ciała. Niezbyt często: zawroty głowy, drżenie, zakrzepica żył głębokich, ból nadbrzusza, zapalenie jamy ustnej, nudności, rozdęcie jamy brzusznej, ból kości, zwiększona aktywność aminotransferazy alaninowej, wywracanie się. Pomalidomid w skojarzeniu z deksametazonem. Bardzo często: zapalenie płuc (zakażenia bakteryjne, wirusowe oraz grzybicze, w tym zakażenia oportunistyczne), neutropenia, trombocytopenia, leukopenia, niedokrwistość, zmniejszony apetyt, duszność, kaszel, biegunka, nudności, zaparcia, ból kości, kurcze mięśni, zmęczenie, gorączka, obrzęk obwodowy. Często: posocznica neutropeniczna, odoskrzelowe zapalenie płuc, zapalenie oskrzeli, zakażenie dróg oddechowych, zakażenie górnych dróg oddechowych, zapalenie nosogardzieli, półpasiec, gorączka neutropeniczna, hiperkaliemia, hiponatremia, splątanie, zmniejszony poziom świadomości, neuropatia obwodowa czuciowa, zawroty głowy, drżenie, zatorowość płucna, wymioty, krwawienie z przewodu pokarmowego, wysypka, świąd, zaburzenia czynności nerek, zatrzymanie moczu, ból w obrębie miednicy, zmniejszona liczba neutrofili, zmniejszona liczba białych krwinek, zmniejszona liczba płytek krwi, zwiększona aktywność AlAT. Niezbyt często: rak podstawnokomórkowy skóry, rak płaskonabłonkowy skóry, hiperbilirubinemia. Działania niepożądane 3.-4. stopnia. Bardzo często: neutropenia, trombocytopenia, niedokrwistość. Często: posocznica neutropeniczna, zapalenie płuc (zakażenia bakteryjne, wirusowe oraz grzybicze, w tym zakażenia oportunistyczne), odoskrzelowe zapalenie płuc, zakażenie dróg oddechowych, zakażenie górnych dróg oddechowych, gorączka neutropeniczna, leukopenia, hiperkaliemia, hiponatremia, splątanie, zmniejszony poziom świadomości, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, duszność, biegunka, wymioty, zaparcia, wysypka, ból kości, zaburzenia czynności nerek, ból w obrębie miednicy, zmęczenie, gorączka, obrzęk obwodowy, zmniejszona liczba neutrofili, zmniejszona liczba białych krwinek, zmniejszona liczba płytek krwi, zwiększona aktywność aminotransferazy alaninowej. Niezbyt często: zapalenie oskrzeli, półpasiec, rak podstawnokomórkowy skóry, rak płaskonabłonkowy skóry, zmniejszony apetyt, neuropatia obwodowa czuciowa, zawroty głowy, drżenie, zakrzepica żył głębokich, zatorowość płucna, kaszel, nudności, krwawienie z przewodu pokarmowego, hiperbilirubinemia, kurcze mięśni, zatrzymanie moczu. Działania niepożądane obserwowane u pacjentów leczonych pomalidomidem po wprowadzeniu go do obrotu. Często: pancytopenia, obrzęk naczynioruchowy, pokrzywka, hiperurykemia, krwotok wewnątrzczaszkowy, niewydolność serca, migotanie przedsionków, zawał mięśnia sercowego, krwawienie z nosa, śródmiąższowa choroba płuc, zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi. Niezbyt często: niedoczynność tarczycy, zespół rozpadu guza, udar mózgu, zapalenie wątroby. Częstość nieznana: reaktywacja zapalenia wątroby typu B, reakcja anafilaktyczna, wysypka polekowa z eozynofilią i objawami układowymi, toksyczna rozpływna martwica naskórka, zespół Stevensa-Johnsona. Działania niepożądane 3-4. stopnia. Często: pancytopenia, hiperurykemia, niewydolność serca, migotanie przedsionków. Niezbyt często: obrzęk naczynioruchowy, pokrzywka, zespół rozpadu guza, udar mózgu, krwotok wewnątrzczaszkowy, zawał mięśnia sercowego, krwawienie z nosa, śródmiąższowa choroba płuc, zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi. Częstość nieznana: reaktywacja zapalenia wątroby typu B, reakcja anafilaktyczna, wysypka polekowa z eozynofilią i objawami układowymi, toksyczna rozpływna martwica naskórka, zespół Stevensa-Johnsona. Pomalidomid ma budowę zbliżoną do talidomidu. Talidomid jest substancją czynną o znanym działaniu teratogennym u ludzi, która powoduje ciężkie, zagrażające życiu wady wrodzone. Stwierdzono, że pomalidomid po podaniu w okresie głównej organogenezy, działa teratogennie zarówno u szczurów jak i u królików. W przypadku stosowania pomalidomidu w okresie ciąży można spodziewać się wystąpienia działania teratogennego pomalidomidu u ludzi. W badaniach klinicznych neutropenia wystąpiła u maksymalnie 46,8% osób (stopnia 3. lub 4. u 41,7%). Gorączkę neutropeniczną zgłoszono u 3,2–6,7% pacjentów i miała ona ciężkie nasilenie u 1,8-4,0% pacjentów. W badaniach klinicznych trombocytopenia wystąpiła u 27,0–36,7% osób (3. lub 4. stopnia wystąpiła u 20,7–27,3% pacjentów, prowadziła do zakończenia leczenia pomalidomidem u 0,7% pacjentów i była ciężka u 0,4–1,7% pacjentów). Neutropenia i trombocytopenia występowały częściej w trakcie pierwszych 2 cykli leczenia pomalidomidem. Zakażenia były najczęstszymi niehematologicznymi objawami toksyczności. W związku ze stosowaniem pomalidomidu zgłaszano występowanie obrzęku naczynioruchowego, reakcji anafilaktycznej oraz ciężkich reakcji skórnych, w tym SJS, TEN oraz DRESS. U pacjentów, u których w przeszłości wystąpiła ciężka wysypka związana z lenalidomidem lub talidomidem, nie należy stosować pomalidomidu. Działania niepożądane zgłaszane u pacjentów pediatrycznych (w wieku od 4 do 18 lat), u których doszło do nawrotu albo progresji guza mózgu, były zgodne ze znanym profilem bezpieczeństwa stosowania pomalidomidu u pacjentów dorosłych.

Imnovid - interakcje

Pomalidomid jest częściowo metabolizowany przez CYP1A2 i CYP3A4/5, jest on również substratem dla glikoproteiny P. Ketokonazol (silny inhibitor CYP3A4/5 i glikoproteiny P) lub karbamazepina (silny induktor CYP3A4/5) nie miały istotnego klinicznie wpływu na ekspozycję na pomalidomid. Fluwoksamina (silny inhibitor CYP1A2), w obecności ketokonazolu zwiększała ekspozycję na pomalidomid o 104% w porównaniu do stosowania pomalidomidu z ketokonazolem. Jeśli z pomalidomidem podawane są silne inhibitory CYP1A2 (np. cyprofloksacyna, enoksacyna i fluwoksamina), pacjentów należy ściśle monitorować, czy nie występują u nich działania niepożądane. U pacjentów ze szpiczakiem mnogim jednoczesne podawanie wielokrotnych dawek pomalidomidu - do 4 mg z deksametazonem - 20-40 mg (słabym do umiarkowanego induktorem kilku izoenzymów CYP, w tym CYP3A) nie miało, w porównaniu do monoterapii pomalidomidem, wpływu na farmakokinetykę pomalidomidu. Wpływ deksametazonu na warfarynę nie jest znany - w trakcie leczenia zalecane jest ścisłe monitorowanie stężenia warfaryny. Nie przewiduje się, aby pomalidomid podawany jednocześnie z substratami CYP450 lub transporterów powodował istotne klinicznie interakcje lekowe spowodowane hamowaniem bądź indukowaniem tych izoenzymów lub hamowaniem transporterów. Ponieważ pomalidomid wywołuje zawroty głowy i splątanie, nie zaleca się jednoczesnego stosowania innych leków powodujących tego typu działania niepożądane.

Imnovid - dawkowanie

Doustnie. Dorośli. Pomalidomid w skojarzeniu z bortezomibem i deksametazonem. Zalecana dawka początkowa pomalidonu to 4 mg raz na dobę w dniach od 1. do 14., w powtarzanych 21-dniowych cyklach. Zalecana dawka początkowa bortezomibu to 1,3 mg/m²  powierzchni ciała raz na dobę, dożylnie lub podskórnie, w dniach 1., 4., 8., 11. w cyklach 1-8 oraz w dniach 1., 8. w cyklu 9 i kolejnych. Zalecana dawka deksametazonu to 20 mg doustnie raz na dobę, w dniach 1., 2., 4., 5., 8., 9.,11.,12. w cyklach 1-8 oraz w dniach 1.,2.,8.,9. w cyklu 9 i kolejnych. Leczenie z zastosowaniem pomalidomidu w skojarzeniu z bortezomibem i deksametazonem należy kontynuować do wystąpienia progresji choroby lub nieakceptowalnych objawów toksyczności. Pomalidomid w skojarzeniu z deksametazonem. Zalecana dawka początkowa pomalidomidu wynosi 4 mg raz na dobę, w dniach od 1. do 21., w powtarzanych 28-dniowych cyklach. Zalecana dawka deksametazonu to 40 mg raz na dobę w dniach 1., 8., 15. i 22. każdego 28-dniowego cyklu leczenia. Dawkowanie kontynuuje się lub modyfikuje na podstawie obserwacji klinicznych i wyników laboratoryjnych. W przypadku progresji choroby należy zaprzestać leczenia. Modyfikacja dawkowania pomalidomidu. Neutropenia. ANC (bezwzględna liczba neutrofili) <0,5 x 10⁹/l lub gorączka neutropeniczna (gorączka ≥38,5st.C i ANC <1 x 10⁹/l): przerwać leczenie pomalidomidem i wykonywać CBC (morfologia krwi z rozmazem) raz w tygodniu; jeżeli ANC powróci do ≥1 x 10⁹/l wznowić leczenie pomalidomidem w dawce o 1 mg mniejszej od dawki uprzednio stosowanej; jeżeli ANC ponownie zmniejszy się do <0,5 x 10⁹/l przerwać leczenie pomalidomidem; jeżeli ANC powróci do ≥1 x 10⁹/l wznowić leczenie pomalidomidem w dawce o 1 mg mniejszej od dawki uprzednio stosowanej. Trombocytopenia. Liczba płytek krwi <25 x 10⁹/l: przerwać leczenie pomalidomidem i wykonywać CBC raz w tygodniu; jeżeli liczba płytek krwi powróci do ≥50 x 10⁹/l wznowić leczenie pomalidomidem w dawce o 1 mg mniejszej od dawki uprzednio stosowanej; jeżeli liczba płytek krwi ponownie zmniejszy się do <25 x 10⁹/l przerwać leczenie pomalidomidem; jeżeli liczba płytek krwi powróci do ≥50 x 10⁹/l wznowić leczenie pomalidomidem w dawce o 1 mg mniejszej od dawki uprzednio stosowanej. Warunkiem rozpoczęcia nowego cyklu leczenia pomalidomidem jest liczba neutrofili ≥1 x 10⁹/l oraz liczba płytek krwi ≥50 x 10⁹/l. Wysypka. Wysypka 2 i 3 stopnia – rozważyć przerwanie lub zakończenie leczenia pomalidomidem. Wysypka 4 stopnia lub wysypka z powstawaniem pęcherzy (w tym obrzęk naczynioruchowy, reakcja anafilaktyczna, wysypka złuszczająca lub pęcherzowa bądź podejrzenie zespołu Stevensa-Johnsona, martwicy toksyczno-rozpływnej naskórka lub wysypki polekowej z eozynofilią i objawami układowymi (DRESS) – trwale zakończyć leczenie. W przypadku pozostałych działań niepożądanych 3. lub 4. stopnia, które oceniono jako związane z pomalidomidem, leczenie należy przerwać na resztę cyklu i wznowić w następnym stosując dawkę o 1 mg mniejszą od dawki uprzednio stosowanej, jeśli działania niepożądane zmniejszyły się do ≤2. stopnia. Jeśli działania niepożądane występują po zmniejszeniu dawki do 1 mg, należy zakończyć podawanie pomalidomidu. Jeśli z pomalidomidem podawane są silne inhibitory CYP1A2 (np. cyprofloksacyna, enoksacyna i fluwoksamina), należy zmniejszyć dawkę pomalidomidu o 50%. Wytyczne dotyczące przerywania leczenia i zmniejszania dawki bortezomibu w przypadku wystąpienia związanych z nim działań należy odnaleźć w ChPL bortezomidu. Modyfikacja dawkowania deksametazonu. Dyspepsja 1-2. stopnia: utrzymać dawkę deksametazonu i zastosować leczenie antagonistami receptorów H₂ lub odpowiednikiem; jeśli objawy nie ustępują, obniżyć dawkę deksametazonu o jeden poziom. Dyspepsja ≥3. stopnia: przerwać podawanie deksametazonu do momentu uzyskania kontroli nad objawami; po wznowieniu leczenia dodać antagonistę receptora H₂ lub odpowiednik i obniżyć dawkę deksametazonu o jeden poziom. Obrzęk ≥3. stopnia: w razie potrzeby zastosować leki diuretyczne i obniżyć dawkę deksametazonu o jeden poziom. Splątanie lub wahania nastroju ≥2. stopnia: przerwać podawanie deksametazonu do momentu ustąpienia objawów; po wznowieniu leczenia obniżyć dawkę deksametazonu o jeden poziom. Osłabienie mięśni ≥2. stopnia: przerwać podawanie deksametazonu do momentu osłabienia mięśni ≤1. stopnia; po wznowieniu leczenia obniżyć dawkę deksametazonu o jeden poziom. Hiperglikemia ≥3. stopnia: obniżyć dawkę deksametazonu o jeden poziom; w razie konieczności zastosować insulinę lub doustne leki hipoglikemizujące. Ostre zapalenie trzustki: przerwać leczenie deksametazonem. Inne działania niepożądane ≥ 3 stopnia związane z deksametazonem: zaprzestać podawania deksametazonu do momentu złagodzenia działań niepożądanych do ≤2. stopnia; wznowić leczenie w dawce obniżonej o jeden poziom. Obniżenie poziomów dawkowania deksametazonu (w dniach 1., 8., 15. i 22., każdego 28-dniowego cyklu leczenia) - wiek ≤75 lat: dawka początkowa - 40 mg, poziom dawki 1 - 20 mg, poziom dawki 2 - 10 mg; wiek >75 lat: dawka początkowa - 20 mg, poziom dawki 1 - 12 mg, poziom dawki 2 - 8 mg. Należy zakończyć leczenie deksametazonem, jeśli pacjent w wieku ≤ 75 lat nie toleruje dawki 10 mg lub jeśli pacjent w wieku >75 lat nie toleruje dawki 8 mg. Dzieci i młodzież. Oprócz dopuszczonych wskazań badano zastosowanie pomalidomidu u dzieci w wieku od 4 do 18 lat, u których doszło do nawrotu albo progresji guza mózgu, jednak wyniki tych badań nie pozwoliły stwierdzić, że korzyści takiego zastosowania przeważają nad zagrożeniami. Brak wskazań do stosowania pomalidomidu u dzieci w wieku 0-17 lat w szpiczaku mnogim. Szczególne grupy pacjentów. U osób w podeszłym wieku nie jest wymagane dostosowanie dawki pomalidomidu; u osób w wieku >75 lat dawka początkowa deksametazonu wynosi w skojarzeniu z pomalidomidem i bortezomibem 10 mg raz na dobę w dniach 1., 2., 4., 5., 8., 9., 11. i 12. każdego 21-dniowego cyklu; 10 mg raz na dobę w dniach 1., 2. ,8. i 9. każdego 21-dniowego cyklu. U osób w wieku >75 lat dawka początkowa deksametazonu wynosi w skojarzeniu z pomalidomidem 20 mg raz na dobę w dniach 1., 8., 15. i 22., każdego 28-dniowego cyklu leczenia. U pacjentów z zaburzeniem czynności wątroby (zgodnie z klasyfikacją Childa-Pugha), nie jest konieczne dostosowanie dawki początkowej pomalidomidu (zachować ostrożność i starannie monitorować stan pacjentów w celu wykrycia działań niepożądanych, a w razie potrzeby należy zmniejszyć dawkę lub przerwać leczenie pomalidomidem). Pacjenci, u których  całkowite stężenie bilirubiny w osoczu wynosi >1,5 x GGN byli wyłączeni z badań klinicznych. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek nie jest konieczne dostosowanie dawki pomalidomidu. W dniu, w którym pacjent jest poddawany hemodializie, pomalidomid należy przyjąć po hemodializie. Sposób podania. Lek należy przyjmować o tej samej porze każdego dnia. Kapsułek nie wolno otwierać, łamać ani rozgryzać, należy je połykać w całości, najlepiej popijając wodą. Lek można przyjmować z pokarmem lub bez pokarmu. W przypadku pominięcia dawki w dniu, kiedy powinna zostać przyjęta, należy przyjąć kolejną dawkę o wyznaczonej porze następnego dnia; nie należy stosować dawki podwójnej w celu uzupełnienia pominiętej dawki.

Imnovid - uwagi

Lek może powodować obniżenie świadomości, splątanie, zawroty głowy oraz zmęczenie; w przypadku wystąpienia takich działań nie należy prowadzić pojazdów, obsługiwać maszyn i nie wykonywać żadnych niebezpiecznych czynności.