Indapamide SR - skład
1 tabl. o przedłużonym uwalnianiu zawiera 1,5 mg indapamidu.
Reklama
Indapamide SR - działanie
Lek moczopędny o działaniu hipotensyjnym - pochodna sulfonamidowa, farmakologicznie powiązana z diuretykami tiazydowymi. Nasila wydalanie sodu i chlorków z moczem oraz w mniejszym stopniu, wydalanie potasu i magnezu, zwiększając wtórnie objętość produkowanego moczu. Działanie hipotensyjne wiąże się z poprawą podatności ścian tętnic oraz spadkiem całkowitego oporu obwodowego i oporu w tętniczkach. Indapamid hamuje przerost lewej komory serca. Uwalniana frakcja indapamidu ulega natychmiastowemu i całkowitemu wchłanianiu przez przewód pokarmowy, Cmax pojawia się po około 12 h. Lek w około 79% wiąże się z białkami osocza. Czas połowicznej eliminacji z osocza wynosi 14 do 24 h (średnio 18 h). Eliminacja zachodzi przede wszystkim przez nerki (70% dawki) oraz z kałem (22%) w postaci nieaktywnych metabolitów.
Reklama
Indapamide SR - wskazania
Leczenie nadciśnienia tętniczego pierwotnego u dorosłych.
Reklama
Indapamide SR - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na indapamid lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Nadwrażliwość na sulfonamidy. Encefalopatia wątrobowa lub inne ciężkie zaburzenia czynności wątroby. Ciężka niewydolność nerek. Hipokaliemia.
Reklama
Indapamide SR - ostrzeżenia
U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby indapamid może powodować encefalopatię wątrobową, w takim przypadku należy natychmiast wstrzymać podawanie diuretyku. Jeśli wystąpi reakcja nadwrażliwości na światło, zaleca się przerwanie leczenia; jeśli ponowne zastosowanie leku okaże się konieczne, zaleca się ochronę eksponowanych części ciała przez światłem słonecznym i sztucznymi źródłami UVA. Sulfonamidy i leki będące pochodnymi sulfonamidów mogą powodować reakcję idiosynkratyczną wywołującą nadmierne nagromadzenie płynu między naczyniówką a twardówką z ograniczeniem pola widzenia, przejściową krótkowzroczność i ostrą jaskrę zamkniętego kąta. Objawy obejmują nagłe zmniejszenie ostrości widzenia lub ból oka, które zwykle pojawiają się w ciągu kilku godzin do tygodni od rozpoczęcia leczenia. Nieleczona ostra jaskra zamkniętego kąta może prowadzić do trwałej utraty wzroku. Podstawowe postępowanie polega na jak najszybszym odstawieniu leku. Jeśli ciśnienie wewnątrzgałkowe pozostaje niekontrolowane, należy rozważyć niezwłoczne podjęcie leczenia zachowawczego lub chirurgicznego. Do czynników ryzyka rozwoju ostrej jaskry zamkniętego kąta może należeć uczulenie na sulfonamidy lub penicylinę w wywiadzie. Przed zastosowaniem indapamidu należy oznaczyć stężenie sodu w surowicy krwi, które potem należy regularnie monitorować. Utrata potasu prowadząca do hipokaliemi stanowi główne zagrożenie podczas stosowania indapamidu. Do grupy podwyższonego ryzyka należą: osoby starsze, niedożywione i (lub) poddawane polipragmazji, pacjenci z marskością wątroby z obrzękami i wodobrzuszem, z chorobą niedokrwienną serca oraz z niewydolnością serca. W tych stanach hipokaliemia nasila sercowe działania niepożądane preparatów naparstnicy oraz ryzyko zaburzeń rytmu serca. Do grupy ryzyka należą także pacjenci z wydłużonym odcinkiem QT. Hipokaliemia, podobnie jak bradykardia, jest czynnikiem predysponującym do rozwoju ciężkich zaburzeń rytmu serca, szczególnie do potencjalnie śmiertelnego typu torsades de pointes. Diuretyki tiazydowe i tiazydopodobne mogą zmniejszać wydalanie wapnia z moczem, powodując nieznaczne i przemijające zwiększenie stężenia wapnia w osoczu. Do znacznej hiperkacemii może dojść w przypadku wcześniej nierozpoznanej nadczynności przytarczyc; leczenie należy odstawić do czasu wyjaśnienia zaburzeń czynności przytarczyc. Monitorowanie poziomu glukozy we krwi jest szczególnie istotne u pacjentów z cukrzycą, zwłaszcza z współistniejącą hipokaliemią. U pacjentów z hiperurykemią może nasilić się skłonność do napadów dny moczanowej. Lek może zaostrzyć już istniejąca niewydolność nerek. Indapamid nie jest zalecany do stosowania u dzieci i młodzieży ze względu na brak danych o skuteczności i bezpieczeństwie w tej grupie wiekowej. Lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
Reklama
Indapamide SR - ciąża
Należy unikać stosowania preparatu u kobiet w ciąży (leki moczopędne mogą powodować niedokrwienie płodowo-łożyskowe grożące zaburzeniami wzrostu płodu) i nigdy nie należy ich stosować w leczeniu fizjologicznych obrzęków ciążowych. Nie należy stosować podczas karmienia piersią (indapamid jest wydzielany do mleka matki).
Reklama
Indapamide SR - efekty uboczne
Często: reakcje nadwrażliwości, wysypki plamkowo-grudkowe. Niezbyt często: wymioty; plamica. Rzadko: zawroty głowy, zmęczenie, bóle głowy, parestezje; nudności, zaparcia, suchość błony śluzowej jamy ustnej. Bardzo rzadko: trombocytopenia, leukopenia, agranulocytoza, niedokrwistość aplastyczna, niedokrwistość hemolityczna; hiperkalcemia; zaburzenia rytmu serca, niedociśnienie tętnicze; zapalenie trzustki; zaburzenia czynności wątroby; obrzęk naczynioruchowy, pokrzywka, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, zespół Stevensa - Johnsona; niewydolność nerek. Częstość nieznana: utrata potasu z hipokaliemią (szczególnie ciężką w niektórych populacjach wysokiego ryzyka), hiponatremia; omdlenia; krótkowzroczność, niewyraźne widzenie, niedowidzenie, nadmierne nagromadzenie płynu między naczyniówką a twardówką; częstoskurcz komorowy typu torsade de pointes (potencjalnie śmiertelny); możliwość rozwoju encefalopatii wątrobowej w przebiegu niewydolności wątroby, zapalenie wątroby; możliwość nasilenia objawów istniejącego tocznia rumieniowatego układowego, reakcje nadwrażliwości na światło; wydłużenie odstępu QT w elektrokardiogramie; zwiększenie stężenia kwasu moczowego i glukozy we krwi (celowość stosowania leków moczopędnych tego typu u pacjentów z dną moczanową lub cukrzycą należy rozważyć szczególnie ostrożnie); wzrost aktywności enzymów wątrobowych.
Indapamide SR - interakcje
Nie zaleca się stosować jednocześnie indapamidu z solami litu, ze względu na ryzyko zwiększenia stężenia litu we krwi z objawami przedawkowania (w przypadku konieczności jednoczesnego stosowania należy dokładnie monitorować stężenie litu we krwi i odpowiednio korygować jego dawkowanie) oraz z innymi diuretykami, które mogą wywoływać hipokaliemię (bumetanid, furosemid, piretanid, tiazydy oraz ksipamid). Należy zachować ostrożność stosując jednocześnie z indapamidem leki, które mogą wywołać torsade de pointes, np.: leki przeciwarytmiczne grupy Ia (chinidyna, hydrochinidyna, dizopiramid) i III (amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid), niektóre leki przeciwpsychotyczne (pochodne fenotiazyny: chlorpromazyna, cyjamemazyna, lewomepromazyna, tiorydazyna, trifluoperazyna; pochodne benzamidu: amisulpryd, sulpiryd, sultopryd, tiapryd; pochodne butyrofenonu: droperydol, haloperydol) oraz pozostałe: beprydyl, cyzapryd, difemanil, erytromycyna i.v., halofantryna, mizolastyna, pentamidyna, sparfloksacyna, moksyfloksacyna, winkamina i.v. - hipokaliemia po zastosowaniu indapamidu zwiększa ryzyko zaburzeń rytmu serca, które mogą wystąpić po podaniu tego typu leków; przed ich zastosowaniem należy wyrównać hipokaliemię a podczas stosowania ww. leków należy kontrolować stężenia elektrolitów oraz wykonywać badanie EKG; w przypadku hipokaliemii należy stosować leki niepowodujące ryzyka torsade de pointes. Ostrożnie stosować z lekami z grupy NLPZ (stosowanymi systemowo), w tym selektywnymi COX-2 i dużymi dawkami salicylanów (≥3 g/dobę), ze względu na możliwość osłabienia hipotensyjnego działania indapamidu oraz ryzyko ostrej niewydolności nerek u pacjentów odwodnionych (należy monitorować czynność nerek oraz stan nawodnienia pacjenta). Należy zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania indapamidu i inhibitorów ACE. Podczas rozpoczynania leczenia inhibitorem ACE, u pacjentów ze współistniejącym niedoborem sodu, szczególnie u pacjentów ze zwężeniem tętnicy nerkowej, może dojść do nagłej hipotensji i (lub) ostrej niewydolności nerek. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym z uwagi na to, że wcześniejsze stosowanie leku moczopędnego może spowodować niedobór sodu, należy zaprzestać jego stosowania na 3 dni przed rozpoczęciem stosowania inhibitora ACE i w razie potrzeby ponownie zastosować diuretyk obniżający stężenie potasu w osoczu. Innym sposobem zmniejszenia ryzyka wystąpienia objawów niepożądanych jest rozpoczęcie leczenia inhibitorem ACE od małych dawek, stopniowo zwiększanych. U pacjentów z zastoinową niewydolnością serca zaleca się rozpoczynanie leczenie od małych dawek inhibitora ACE po ewentualnym zmniejszeniu dawki diuretyku obniżającego stężenie potasu w osoczu. We wszystkich przypadkach należy monitorować czynność nerek (kreatynina w osoczu) w pierwszych tygodniach leczenia inhibitorem ACE. Indapamid należy stosować ostrożnie z innymi lekami powodującymi hipokaliemię, takimi jak: amfoterycyna B i.v., gliko- i mineralokortykosteroidy (podawanie systemowe), tetrakozaktyd, drażniące środki przeczyszczające - należy kontrolować stężenie potasu we krwi; zaleca się stosowanie niedrażniących środkow przeczyszczających. Baklofen zwiększa działanie przeciwnadciśnieniowe indapamidu - należy nawodnić pacjenta oraz kontrolować czynność nerek na początku leczenia. Hipokaliemia zwiększa ryzyko niepożądanych działań naparstnicy - należy kontrolować stężenia potasu we krwi i EKG oraz w razie potrzeby korygować leczenie. Leczenie skojarzone z lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas (amilorid, spironolakton, triamteren) jest korzystne u niektórych pacjentów, ale może również wystąpić hipokaliemia, a u pacjentów z niewydolnością nerek lub z cukrzycą może wystąpić hiperkaliemia - należy monitorować stężenie potasu we krwi i EKG oraz w razie potrzeby dokonać korekty leczenia. Metformina stosowana równocześnie z indapamidem może zwiększać ryzyko kwasicy mleczanowej, ze względu na możliwość rozwoju czynnościowej niewydolności nerek po diuretykach, szczególnie po diuretykach pętlowych - nie należy stosować metforminy, jeśli stężenie kreatyniny we krwi wynosi >15 mg/l (135 µmol/l) u mężczyzn oraz >12 mg/l (110 µmol/l) u kobiet. Duże dawki środków cieniujących zawierających jod mogą zwiększać ryzyko ostrej niewydolności nerek u pacjentów odwodnionych w wyniku przyjmowania leków moczopędnych - przed podaniem związku zawierającego jod pacjenta należy nawodnić. Trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne (pochodne imipraminy) i leki przeciwpsychotyczne nasilają działanie hipotensyjne indapamidu i zwiększają ryzyko hipotonii ortostatycznej. Łączne podawanie z solami wapnia zwiększa ryzyko hiperkalcemii w przebiegu obniżonej eliminacji wapnia przez nerki. Podczas leczenia skojarzonego z cyklosporyną lub takrolimusem może zwiększyć się stężenie kreatyniny we krwi, bez towarzyszących zmian stężenia krążącej cyklosporyny, także bez jednoczesnego niedoboru sodu i wody. Kortykosteroidy, tetrakozaktyd (podawanie systemowe) osłabiają działanie hipotensyjne indapamidu (retencja wody i sodu pod wpływem kortykosteroidów).
Indapamide SR - dawkowanie
Doustnie. Dorośli: 1 tabl. na dobę, najlepiej rano. Połykać w całości, popijając jedną szklanką wody. Tabletek nie należy żuć. Pacjenci w podeszłym wieku mogą być leczeni preparatem jedynie wówczas, gdy czynność nerek jest prawidłowa lub zaburzona jedynie w nieznacznym stopniu.
Indapamide SR - uwagi
Lek jest w pełni skuteczny jedynie w przypadku prawidłowej lub tylko nieznacznie zaburzonej czynności nerek. Stosowanie większych dawek nie nasila działania przeciwnadciśnieniowego indapamidu, natomiast zwiększa działanie moczopędne. Przed rozpoczęciem leczenia należy ocenić stężenie sodu w osoczu, a następnie regularnie go kontrolować; u osób w podeszłym wieku oraz pacjentów z marskością wątroby kontrola ta powinna być częstsza. Należy oznaczać stężenie potasu we krwi, szczególnie w grupach dużego ryzyka hipokaliemii (pierwszy pomiar powinien być wykonany w pierwszym tygodniu po rozpoczęciu leczenia); wykrycie hipokaliemi wiąże się z koniecznością jej wyrównania. Lek może powodować pozytywny wynik testów antydopingowych u sportowców. Leczenie indapamidem należy przerwać przed wykonaniem badania oceniającego czynność przytarczyc. W czasie stosowania leku mogą wystąpić reakcje związane ze zmniejszeniem ciśnienia tętniczego, które mogą upośledzać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługi urządzeń mechanicznych.
