Intron A - skład
1 dozownik wielodawkowy (1,2 ml) zawiera 18 mln lub 30 mln j.m. interferonu alfa-2b. 1 fiolka wielodawkowa (2,5 ml) zawiera 25 mln j.m. interferonu alfa-2b.
Reklama
Intron A - działanie
Preparat jest jałową, stabilną postacią wysoko oczyszczonego interferonu alfa-2b otrzymanego metodą rekombinacji DNA. Rekombinowany interferon alfa-2b jest rozpuszczalnym w wodzie białkiem o masie cząsteczkowej wynoszącej około 19 300 daltonów. Uzyskiwany jest ze szczepu E. coli, w który wbudowano zmieniony genetycznie plazmid zawierający gen interferonu alfa-2b pochodzący z ludzkich leukocytów. Interferony oddziałują na komórkę przez wiązanie się ze swoistymi receptorami na powierzchni komórki. Po związaniu z błoną komórkową, interferon inicjuje sekwencję zdarzeń wewnątrzkomórkowych, w tym indukcję określonych enzymów. Uważa się, że ten proces, przynajmniej częściowo warunkuje różne odpowiedzi komórkowe na interferon, w tym hamowanie replikacji wirusów w zakażonych komórkach, zahamowanie proliferacji komórek i takie działania immunomodulujące, jak pobudzenie aktywności fagocytarnej makrofagów oraz pobudzenie aktywności cytotoksycznej limfocytów w stosunku do komórek docelowych. Każdy z tych mechanizmów może składać się na działanie terapeutyczne interferonu. Rekombinowany interferon alfa-2b wykazywał aktywność antyproliferacyjną. W warunkach in vitro wykazano dużą aktywność immunomodulującą. Rekombinowany interferon alfa-2b hamuje replikację wirusów tak w warunkach in vitro, jak in vivo. Chociaż dokładny mechanizm działania rekombinowanego interferonu alfa-2b jest nieznany, wydaje się, że lek zmienia metabolizm komórek gospodarza. Prowadzi to do zahamowania replikacji wirusów, a jeżeli już do niej dojdzie, potomne wiriony są niezdolne do opuszczenia komórki gospodarza. Stężenie maksymalne Cmax po podaniu podskórnym i domięśniowym wystąpiło po 3-12 h od podania najmniejszej dawki i po 6-8 h po podaniu największej dawki leku. Okres półtrwania interferonu w fazie eliminacji wynosił odpowiednio około 2-3 h i 6-7 h.
Reklama
Intron A - wskazania
Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu B: leczenie dorosłych pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu B z potwierdzoną replikacją wirusa zapalenia wątroby typu B (obecność HBV-DNA) i antygenu wirusowego zapalenia wątroby typu B (HBeAg), ze zwiększoną aktywnością aminotransferazy alaninowej (AlAT) oraz z histologicznie potwierdzonym czynnym zapaleniem wątroby i (lub) zwłóknieniem. Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu C. Dorośli: preparat jest wskazany w leczeniu dorosłych pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu C, ze zwiększoną aktywnością aminotransferaz bez dekompensacji czynności wątroby, u których stwierdza się w surowicy HCV-RNA. Najlepszym sposobem stosowania preparatu w tym wskazaniu jest skojarzone podawanie z rybawiryną. Dzieci i młodzież: preparat jest przeznaczony do stosowania, w schemacie leczenia skojarzonego z rybawiryną, w leczeniu dzieci i młodzieży w wieku 3 lat lub więcej chorych na przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu C wcześniej nieleczonych, bez cech dekompensacji czynności wątroby i ze stwierdzonym w surowicy HCV-RNA. Podejmując decyzję o nieodraczaniu leczenia do chwili osiągnięcia wieku dorosłego, należy wziąć pod uwagę, że leczenie skojarzone powodowało zahamowanie wzrostu. Nie ma pewności, czy zahamowanie wzrostu jest przemijające. Decyzję o rozpoczęciu leczenia należy podejmować w każdym przypadku indywidualnie. Białaczka włochatokomórkowa: leczenie pacjentów z białaczką włochatokomórkową. Przewlekła białaczka szpikowa. Monoterapia: leczenie dorosłych pacjentów z przewlekłą białaczką szpikową z chromosomem Philadelphia lub translokacją bcr/abl. Doświadczenie kliniczne wskazuje, że duża lub mała odpowiedź hematologiczna i cytogenetyczna uzyskiwana jest u większości leczonych pacjentów. Duża odpowiedź cytogenetyczna definiowana jest jako < 34% Ph+ komórek białaczkowych w szpiku kostnym, natomiast mała odpowiedź definiowana jest jako ≥34 %, ale < 90% Ph+ komórek białaczkowych w szpiku. Leczenie skojarzone: Skojarzone stosowanie interferonu alfa-2b i cytarabiny (Ara-C), podawanej w okresie pierwszych 12 mies. leczenia, istotnie zwiększało wskaźnik dużych odpowiedzi cytogenetycznych oraz znacząco zwiększało ogólną przeżywalność po 3 latach w porównaniu do stosowania interferonu alfa-2b w monoterapii. Szpiczak mnogi: jako leczenie podtrzymujące u pacjentów, którzy uzyskali obiektywną remisję (ponad 50% zmniejszenie stężenia białka szpiczaka) w wyniku chemioterapii indukcyjnej. Obecne doświadczenie kliniczne wskazuje, że leczenie podtrzymujące interferonem alfa-2b wydłuża czas trwania fazy plateau; jednakże wpływ na ogólne przeżycie nie został ostatecznie wykazany. Chłoniak grudkowy: leczenie chłoniaka grudkowego o dużej masie nowotworu jako uzupełnienie właściwej, skojarzonej, chemioterapii indukcyjnej, takiej jak w schematach podobnych do CHOP. Duża masa nowotworu jest określana przez stwierdzenie co najmniej jednego z następujących objawów: jedno ognisko nowotworu o dużej masie (>7 cm), zajęcie trzech lub więcej grup węzłów chłonnych (każdy >3 cm), objawy ogólne (zmniejszenie masy ciała >10 %, gorączka >38st.C przez okres dłuższy niż 8 dni lub poty nocne), powiększenie śledziony poniżej pępka, niedrożność dużych narządów lub zespół ucisku, zajęcie oczodołu lub przestrzeni nadtwardówkowej, wysięk surowiczy lub białaczka. Rakowiak: leczenie rakowiaków z przerzutami do węzłów chłonnych lub do wątroby oraz z "zespołem rakowiaka". Czerniak złośliwy: jako leczenie pomocnicze u pacjentów, którym usunięto nowotwór operacyjnie, ale którzy mają duże ryzyko uogólnionego nawrotu, np. pacjenci z pierwotnym lub nawrotowym (stwierdzonym klinicznie lub histologicznie) zajęciem węzłów chłonnych.
Reklama
Intron A - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Wcześniej ujawniona ciężka choroba serca w wywiadzie, np. nieleczona zastoinowa niewydolność serca, przebyty niedawno zawał mięśnia serca, ciężkie zaburzenia rytmu serca. Ciężkie zaburzenia czynności nerek lub wątroby, w tym wywołane przerzutami. Padaczka i (lub) zaburzenia czynności ośrodkowego układu nerwowego. Przewlekłe zapalenie wątroby ze zdekompensowaną marskością wątroby. Przewlekłe zapalenie wątroby u pacjentów leczonych obecnie lub niedawno lekami immunosupresyjnymi, z wyjątkiem krótkotrwałego leczenia kortykosteroidami. Autoimmunologiczne zapalenie wątroby; choroba autoimmunologiczna w wywiadzie; pacjenci po przeszczepach narządów, poddawani terapii immunosupresyjnej. Wcześniej ujawniona choroba tarczycy, chyba że może być opanowana konwencjonalnym leczeniem. Skojarzone stosowanie z telbiwudyną. Dzieci i młodzież: występujące obecnie lub w wywiadzie ciężkie zaburzenia psychiczne, szczególnie ciężka depresja, myśli samobójcze lub próby samobójcze. Leczenie skojarzone z rybawiryną: patrz również ChPL rybawiryny, jeśli interferon alfa-2b stosuje się w leczeniu skojarzonym z rybawiryną u pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu C.
Reklama
Intron A - ostrzeżenia
U niektórych pacjentów w czasie leczenia preparatem, a nawet po jego zakończeniu, przede wszystkim w ciągu 6 miesięcy od zakończenia leczenia, obserwowano ciężkie objawy ze strony OUN, w szczególności depresję, myśli samobójcze i próby samobójcze. Podczas leczenia preparatem w skojarzeniu z rybawiryną i 6 miesięcy po jego zakończeniu myśli oraz próby samobójcze występowały częściej wśród dzieci i młodzieży niż wśród dorosłych (2,4 % wobec 1 %). Tak jak u dorosłych, u dzieci i młodzieży stwierdzano inne psychiczne zdarzenia niepożądane (np. depresja, labilność emocjonalna i senność). Podczas leczenia interferonami alfa obserwowano inne objawy ze strony OUN, w tym agresywne zachowanie (czasami skierowane wobec innych tj. wyobrażenia zachowań zagrażających życiu ludzi), zaburzenia afektywne dwubiegunowe, mania, splątanie i zaburzenia stanu psychicznego. Zaleca się uważnie obserwować, czy u pacjenta nie występują jakiekolwiek objawy podmiotowe lub przedmiotowe zaburzeń psychicznych. Jeżeli wystąpią takie objawy niepożądane, lekarz prowadzący musi wziąć pod uwagę zagrożenie, jakie mogą one stanowić i rozważyć konieczność odpowiedniego postępowania leczniczego. Jeżeli objawy zaburzeń psychicznych utrzymują się lub nasilają lub stwierdzi się myśli samobójcze, zaleca się przerwanie leczenia preparatem. Pacjenta należy poddać leczeniu psychiatrycznemu, jeśli jest to konieczne. Jeśli stwierdzono konieczność leczenia interferonem alfa-2b u dorosłych pacjentów z ciężkimi stanami psychicznymi, występującymi aktualnie lub w wywiadzie, leczenie należy rozpocząć tylko po upewnieniu się, że wykonano właściwą indywidualną diagnostykę i wdrożono odpowiednie postępowanie medyczne tego stanu psychicznego. Stosowanie interferonu alfa-2b u dzieci i młodzieży z występującymi aktualnie lub w wywiadzie ciężkimi stanami psychicznymi jest przeciwwskazane. U pacjentów zakażonych HCV, u których występują zaburzenia związane z nadużywaniem substancji psychoaktywnych (alkoholu, pochodnych konopi indyjskich itp.), jest podwyższone ryzyko rozwoju nowych lub zaostrzenie już istniejących zaburzeń psychicznych podczas leczenia interferonem alfa. Jeśli u tych pacjentów zastosowanie interferonu alfa uzna się za konieczne, przed rozpoczęciem terapii należy określić, czy u pacjenta nie występują choroby psychiczne i uważnie ocenić możliwość używania innych substancji psychoaktywnych oraz wdrożyć odpowiednie postępowanie. W razie konieczności należy rozważyć wielodyscyplinarne podejście do problemu, uwzględniając w procesie oceny, leczenia i dalszej obserwacji pacjenta udział specjalisty z dziedziny zdrowia psychicznego lub specjalisty od uzależnień. W trakcie leczenia, a nawet po jego zakończeniu, pacjenta należy ściśle kontrolować. Jeśli wystąpią lub powrócą zaburzenia psychiczne lub związane z używaniem substancji psychoaktywnych, zaleca się wczesną interwencję. W trakcie leczenia skojarzonego interferonem (standardowym i pegylowanym) z rybawiryną, trwającego do 48 tygodni u pacjentów w wieku od 3 do 17 lat, często stwierdzano zmniejszenie masy ciała i zahamowanie wzrostu. Dostępne dane z dłuższego okresu, dotyczące dzieci otrzymujących leczenie skojarzone standardowym interferonem z rybawiryną, także wskazują na znaczne spowolnienie wzrostu (zmniejszenie wzrostu > 15 percentyli, w porównaniu do wartości początkowych) u 21% dzieci, pomimo niestosowania leczenia od ponad 5 lat. Należy dokładnie rozważyć spodziewane korzyści z leczenia w świetle wyników dotyczących bezpieczeństwa zaobserwowanych w badaniach klinicznych u dzieci i młodzieży. Ważne jest, aby wziąć pod uwagę, że leczenie skojarzone indukowało zahamowanie wzrostu, nie jest pewne, czy przemijające. Zagrożenie to należy rozważyć w świetle cech choroby występującej u dziecka, takich jak objawy progresji choroby (szczególnie włóknienie), choroby współistniejące, które mogą mieć niekorzystny wpływ na postęp choroby (takie jak równoczesne zakażenie wirusem HIV), a także czynniki prognostyczne odpowiedzi (genotyp HCV i miano wirusa). Jeśli jest to tylko możliwe, dziecko należy leczyć po zakończeniu okresu pokwitania, aby zmniejszyć ryzyko zahamowania wzrostu. Brak danych na temat długotrwałego wpływu na dojrzewanie płciowe. Jeżeli podczas leczenia wystąpią ostre reakcje nadwrażliwości, podawanie leku należy przerwać i zastosować odpowiednie leczenie. Każdego pacjenta, u którego wystąpią nieprawidłowości w czynności wątroby w czasie leczenia preparatem, należy ściśle monitorować, a leczenie należy przerwać w przypadku nasilenia się objawów. Należy przerwać leczenie preparatem u pacjentów z przewlekłym zapaleniem wątroby, u których stwierdzi się wydłużenie czasów będących wskaźnikami krzepnięcia, co może wskazywać na dekompensację czynności wątroby. W czasie leczenia preparatem lub do 2 dni po zakończeniu leczenia może wystąpić obniżenie ciśnienia krwi, które może wymagać leczenia wspomagającego. U pacjentów leczonych preparatem należy utrzymać odpowiednie nawodnienie, ponieważ u niektórych chorych obserwowano spadki ciśnienia krwi związane ze zmniejszeniem objętości płynów. Uzupełnienie płynów może być niezbędne. Ostrożnie stosować u pacjentów w ciężkim stanie ogólnym, np. z chorobą płuc w wywiadzie (np. przewlekłą obturacyjną chorobą płuc) lub cukrzycą, w której występuje skłonność do kwasicy ketonowej oraz u pacjentów z zaburzeniami krzepnięcia (np. z zakrzepowym zapaleniem żył, zatorowością płucną) i z ciężkim zahamowaniem czynności szpiku kostnego. Nacieki w płucach, śródmiąższowe zapalenie płuc oraz zapalenie płuc, czasami prowadzące do zgonu pacjenta były zgłaszane częściej, gdy jednocześnie z interferonem alfa stosowano shosaikoto, chiński lek ziołowy. Każdemu pacjentowi, u którego stwierdza się gorączkę, kaszel, duszność czy inne zaburzenia czynności układu oddechowego należy wykonać badanie radiologiczne klatki piersiowej. Jeżeli na zdjęciu klatki piersiowej uwidocznią się nacieki płucne lub wystąpią objawy zaburzenia czynności układu oddechowego, pacjenta należy ściśle monitorować i, jeśli konieczne, przerwać leczenie interferonem alfa. Przerwanie leczenia preparatem należy rozważyć u pacjentów, u których rozwinie się nowa lub nastąpi pogorszenie istniejącej choroby oczu. Każdemu pacjentowi należy wykonać wstępne badanie okulistyczne. Każdy pacjent, skarżący się na zmiany ostrości wzroku lub pola widzenia lub zgłaszający inne objawy okulistyczne w czasie leczenia preparatem, musi być szybko poddany pełnemu badaniu okulistycznemu. Okresowe badania wzroku w czasie leczenia preparatem zaleca się szczególnie u pacjentów z chorobami związanymi z retinopatią, takimi jak cukrzyca czy nadciśnienie tętnicze. Należy ściśle monitorować dorosłych pacjentów z zastoinową niewydolnością serca w wywiadzie, po przebytym zawale mięśnia serca i (lub) z występującymi wcześniej lub obecnie zaburzeniami rytmu serca, wymagających leczenia preparatem. Zaleca się, aby u pacjentów z chorobą serca i (lub) z zaawansowanym stadium nowotworu wykonywać badanie EKG przed rozpoczęciem oraz w czasie leczenia. Brak danych o dzieciach i młodzieży z chorobą serca w wywiadzie. Podczas leczenia obserwowano wystąpienie lub zwiększenie hipertrójglicerydemii (czasami ciężkie) - zaleca się monitorowanie stężenia lipidów we krwi. Z powodu doniesień, że interferon alfa nasila łuszczycę i sarkoidozę, stosowanie preparatu u pacjentów z łuszczycą lub sarkoidozą zaleca się tylko wtedy, gdy potencjalne korzyści przeważają nad ryzykiem. Wstępne dane wskazują, że leczenie interferonem alfa może być związane ze wzrostem częstości odrzucania przeszczepu nerki. Notowano także odrzucanie przeszczepu wątroby. Donoszono o powstawaniu autoprzeciwciał i rozwoju chorób autoimmunologicznych w czasie leczenia interferonami alfa. Zwiększone ryzyko może występować u pacjentów predysponowanych do rozwoju chorób autoimmunologicznych. Pacjentów z objawami odpowiadającymi chorobom autoimmunologicznym należy poddać dokładnej ocenie i ponownie określić stosunek ryzyka do potencjalnych korzyści wynikających z dalszego leczenia interferonem alfa. U pacjentów z wirusowym zapaleniem wątroby typu C leczonych interferonem donoszono o wystąpieniu przypadków zespołu Vogt-Koyanagi-Harada (VKH) - jeśli istnieje podejrzenie wystąpienia zespołu VKH, należy odstawić leczenie przeciwwirusowe i rozważyć dalszą terapię kortykosteroidami. U pacjentów zakażonych jednocześnie wirusem HIV i poddawanych terapii HAART występuje zwiększone ryzyko rozwoju kwasicy mleczanowej. Należy zachować szczególną ostrożność dołączając preparat i rybawirynę do terapii HAART. U pacjentów leczonych preparatem IntronA i rybawiryną w skojarzeniu z zydowudyną może istnieć zwiększone ryzyko wystąpienia niedokrwistości. U pacjentów zakażonych jednocześnie HCV i HIV, z zaawansowaną marskością wątroby, poddawanych terapii HAART może występować zwiększone ryzyko dekompensacji czynności wątroby i zgonu. Dołączenie samego interferonu alfa lub w skojarzeniu z rybawiryną może zwiększać to ryzyko w tej podgrupie pacjentów. Podawanie preparatu w skojarzeniu z innymi chemioterapeutykami (np. Ara-C, cyklofosfamidem, doksorubicyną, tenipozydem) może prowadzić do zwiększenia ryzyka toksyczności (nasilenie i czas trwania). Jednoczesne stosowanie tych leków może zagrażać życiu lub spowodować śmierć. Do najczęściej zgłaszanych, potencjalnie zagrażających życiu lub powodujących zgon działań niepożądanych należą: zapalenie błon śluzowych, biegunka, neutropenia, uszkodzenie nerek i zaburzenia elektrolitowe. Ze względu na ryzyko zwiększenia toksyczności, konieczne jest dokładne dostosowanie dawek, zarówno preparatu, jak i jednocześnie podawanych chemioterapeutyków. Podczas jednoczesnego stosowania interferonu alfa-2b i leków zawierających hydroksymocznik, częstość i nasilenie objawów związanych z podskórnym guzkowatym zapaleniem naczyń może się nasilać. Przed rozpoczęciem podawania preparatu w leczeniu przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C należy oznaczyć stężenie TSH w surowicy. Leczenie preparatem można rozpocząć, jeśli stężenie TSH udaje się utrzymać w zakresie normy za pomocą leków. Stężenie TSH należy oznaczyć, jeśli w czasie leczenia preparatem u pacjenta wystąpią objawy świadczące o zaburzeniach czynności tarczycy. Dzieci i młodzież należy badać co 3 mies. w celu wykrycia zaburzeń czynności tarczycy (np. TSH). Jeśli lek jest stosowany w skojarzeniu z rybawiryną wszyscy pacjenci podczas diagnozowania przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C mieli wykonaną biopsję wątroby przed zakwalifikowaniem do leczenia, ale w pewnych przypadkach (np. pacjenci z genotypem 2 i 3) rozpoczęcie leczenia może być możliwe bez potwierdzenia histologicznego. W aktualnych wytycznych dotyczących leczenia należy uściślić, czy przed rozpoczęciem leczenia konieczne jest wykonanie biopsji wątroby. Przed rozpoczęciem leczenia oraz okresowo podczas leczenia preparatem należy u każdego pacjenta wykonać standardowe badania hematologiczne i biochemiczne (morfologia z rozmazem, liczba płytek, elektrolity, enzymy wątrobowe, białko w surowicy, bilirubina i kreatynina w surowicy). Podczas leczenia wirusowego zapalenia wątroby typu B lub C zalecany jest następujący schemat wykonywania badań: w 1., 2., 4., 8., 12., 16. tygodniu i następnie co 2. miesiąc do zakończenia leczenia. Jeśli w trakcie leczenia preparatem aktywność AlAT zwiększy się co najmniej dwukrotnie w stosunku do wartości początkowej, leczenie preparatem można kontynuować dopóki nie wystąpią podmiotowe i przedmiotowe objawy niewydolności wątroby. W okresie występowania zwiększonej aktywności AlAT, co 2 tygodnie należy wykonywać badania, oceniające czynność wątroby: AlAT, czas protrombinowy, fosfataza zasadowa, albuminy i bilirubina. U pacjentów leczonych z powodu czerniaka złośliwego, ocena czynności wątroby oraz leukocytoza z rozmazem musi być wykonana co tydzień w fazie indukcyjnej leczenia i co miesiąc w fazie podtrzymującej.
Reklama
Intron A - ciąża
Preparat można stosować w okresie ciąży tylko wtedy, gdy potencjalne korzyści przeważają nad potencjalnym ryzykiem dla płodu. Brak jest wystarczających danych dotyczących stosowania interferonu alfa-2b u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. W przypadku leczenia skojarzonego z rybawiryną stosowanie tej terapii u kobiet w ciąży jest przeciwwskazane (rybawiryna wywołuje ciężkie wady wrodzone). Nie wiadomo czy składniki preparatu przenikają do mleka u ludzi. Z uwagi na możliwość wystąpienia objawów niepożądanych u karmionych niemowląt, należy zaprzestać karmienia piersią przed rozpoczęciem leczenia. Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczną antykoncepcję w trakcie leczenia. Interferon może zmniejszać płodność - u kobiet leczonych ludzkim interferonem leukocytarnym stwierdzano zmniejszenie stężenia estradiolu i progesteronu oraz należy zachować ostrożność u płodnych mężczyzn. W przypadku leczenia skojarzonego z rybawiryną należy również 4 miesiące po zakończeniu leczenia stosować skuteczną antykoncepcję w przypadku leczonych kobiet w wieku rozrodczym oraz 7 miesięcy po zakończeniu leczenia w przypadku leczonych mężczyzn i ich partnerek.
Reklama
Intron A - efekty uboczne
Dorośli. Bardzo często: zapalenie gardła, zakażenia wirusowe, leukopenia, jadłowstręt, depresja, bezsenność, niepokój, chwiejność emocjonalna, pobudzenie, nerwowość, zawroty i ból głowy, zaburzenia koncentracji, suchość błony śluzowej jamy ustnej, niewyraźne widzenie, duszność, kaszel, nudności, wymioty, ból brzucha, biegunka, zapalenie jamy ustnej, dyspepsja, łysienie, świąd, suchość skóry, wysypka, zwiększona potliwość, ból mięśni, ból stawów, ból mięśniowo-szkieletowy, zapalenie w miejscu wstrzyknięcia, reakcja w miejscu wstrzyknięcia, zmęczenie, sztywność, gorączka, objawy grypopodobne, astenia, drażliwość, ból w klatce piersiowej, złe samopoczucie, zmniejszenie masy ciała. Często: zapalenie oskrzeli, zapalenie zatok, opryszczka pospolita (oporna), zapalenie błony śluzowej nosa, trombocytopenia, limfadenopatia, limfopenia, nadczynność lub niedoczynność tarczycy, hipokalcemia, odwodnienie, hiperurykemia, pragnienie, splątanie, zaburzenia snu, zmniejszenie libido, drżenia, parestezje, hipoestezja, migrena, uderzenia gorąca, senność, zaburzenia smaku, zapalenie spojówek, nieprawidłowe widzenie, zaburzenia czynności gruczołu łzowego, ból oka, szumy uszne, zawroty głowy, kołatanie serca, tachykardia, nadciśnienie tętnicze, krwawienie z nosa, zaburzenia oddychania, przekrwienie błony śluzowej nosa, wodnisty wyciek z nosa, suchy kaszel, wrzodziejące zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, ból w prawym nadbrzuszu, zapalenie języka, zapalenie dziąseł, zaparcie, luźne stolce, hepatomegalia, łuszczyca lub nasilenie jej objawów, wysypka grudkowo-plamkowa, wysypka toczniowa, wyprysk, rumień, choroby skóry, zapalenie stawów, częstomocz, brak miesiączki, ból piersi, zaburzenia miesiączkowania, krwawienie z dróg rodnych, zaburzenia cyklu miesiączkowego, zaburzenia pochwy, ból w miejscu wstrzyknięcia. Niezbyt często: zakażenia bakteryjne, neuropatia obwodowa, zapalenie osierdzia. Rzadko: zapalenie płuc, posocznica, myśli samobójcze, wylewy do siatkówki, retinopatie (w tym obrzęk plamki), niedrożność tętnicy lub żyły siatkówki, zapalenie nerwu wzrokowego, tarcza zastoinowa, utrata ostrości widzenia lub pola widzenia, objaw "ognisk waty", kardiomiopatia. Bardzo rzadko: anemia aplastyczna, sarkoidoza, zaostrzenie sarkoidozy, cukrzyca, nasilenie cukrzycy, hiperglikemia, hipertriglicerydemia, nasilenie łaknienia, samobójstwo, próby samobójcze, agresywne zachowanie (czasami skierowane przeciwko innym), psychoza (również z omamami), krwotok mózgowo-naczyniowy, niedokrwienie mózgowo-naczyniowe, drgawki, upośledzenie świadomości, głuchota, zaburzenia słuchu, niedokrwienie mięśnia serca lub zawał, niedokrwienie obwodowe, niedociśnienie tętnicze, nacieki płucne, zapalenie płuc, zapalenie trzustki, niedokrwienne zapalenie jelita grubego, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, krwawienie z dziąseł, toksyczne uszkodzenie wątroby (również śmiertelne), zespół Stevensa-Johnsona, martwica toksyczno-rozpływna naskórka, rumień wielopostaciowy, rabdomioliza, zapalenie mięśni, kurcze nóg, ból pleców, zaburzenie czynności nerek, niewydolność nerek, zespół nerczycowy, martwica w miejscu wstrzyknięcia, obrzęk twarzy. Częstość nieznana: reaktywacja zapalenia wątroby typu B u pacjentów równocześnie zakażonych HCV i HBV, aplazja czerwonokrwinkowa, idiopatyczna plamica małopłytkowa, zakrzepowa plamica małopłytkowa, toczeń trzewny układowy, zapalenie naczyń, reumatoidalne zapalenie stawów (nowo zdiagnozowane lub nasilenie objawów), zespół Vogt-Koyanagi-Harada, ostre reakcje nadwrażliwości obejmujące pokrzywkę, obrzęk naczyniowy, skurcz oskrzeli, anafilaksja, wyobrażenia zachowań zagrażających życiu ludzi, zmiany stanu psychicznego, mania, zaburzenia afektywne dwubiegunowe; mononeuropatie, śpiączka, surowicze odwarstwienie siatkówki, zastoinowa niewydolność serca, wysięk osierdziowy, arytmia, zwłóknienie płuc, tętnicze nadciśnienie płucne, zaburzenia przyzębia, zaburzenia zębów, przebarwienie języka. Do istotnych klinicznie nieprawidłowości w badaniach laboratoryjnych, występujących najczęściej po podaniu dawek większych niż 10 milionów j.m. na dobę, należały zmniejszenie liczby granulocytów i leukocytów; zmniejszenie stężenia hemoglobiny i liczby płytek krwi; zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej i LDH oraz stężenia kreatyniny i azotu mocznikowego w surowicy. Obserwowano niedokrwistość aplastyczną o umiarkowanym nasileniu i zwykle przemijającą. Zwiększenie aktywności w surowicy AlAT/AspAT obserwowano u niektórych pacjentów, którzy nie chorowali na zapalenie wątroby oraz u chorych na wirusowe zapalenie wątroby typu B, co może wiązać się z eliminacją wirusowego DNAp. Dzieci. Bardzo często: zakażenia wirusowe, zapalenie gardła, niedokrwistość, neutropenia, niedoczynność tarczycy, anoreksja, depresja, chwiejność emocjonalna, bezsenność, ból głowy, zawroty głowy, ból brzucha, biegunka, nudności, wymioty, łysienie, wysypka, ból stawów, ból mięśniowo-szkieletowy, ból mięśni, zapalenie w miejscu wstrzyknięcia, reakcja w miejscu wstrzyknięcia, zmęczenie, gorączka, sztywność, objawy grypopodobne, złe samopoczucie, drażliwość, zmniejszenie wskaźnika wzrostu (zmniejszenie wzrostu i (lub) masy ciała w stosunku do wieku). Często: zakażenia grzybicze, zakażenia bakteryjne, zakażenia płuc, zapalenie ucha środkowego, ropień okołozębowy, opryszczka, zakażenia układu moczowego, zapalenie pochwy, zapalenie żołądka i jelit, nowotwór (nieokreślony), trombocytopenia, limfadenopatia, nadczynność tarczycy, wirylizm, hipertriglicerydemia, hiperurykemia, wzmożone łaknienie, myśli samobójcze, reakcje agresywne, splątanie, zaburzenia zachowania, pobudzenie, somnambulizm, niepokój, nerwowość, zaburzenia snu, niezwykłe sny, apatia, hiperkineza, drżenia, dysfonia, parestezje, hipestezja, hiperestezja, zaburzenia koncentracji, senność, zapalenie spojówek, ból oka, nieprawidłowe widzenie, zaburzenia czynności gruczołów łzowych, uderzenia gorąca, bladość, duszność, szybkie oddychanie, krwawienia z nosa, kaszel, przekrwienie błony śluzowej nosa, podrażnienie błony śluzowej nosa, wodnisty wyciek z nosa, kichanie, owrzodzenie ust, wrzodziejące zapalenie jamy ustnej, zapalenie jamy ustnej, ból z prawej strony nadbrzusza, dyspepsja, zapalenie języka, refluks żołądkowo-przełykowy, zaburzenia odbytnicy, zaparcia, luźne stolce, ból zębów, zaburzenia dotyczące zębów, zaburzenia czynności wątroby, reakcje nadwrażliwości na światło, wysypka grudkowo-plamkowa, wyprysk, trądzik, choroby skóry, zaburzenia paznokci, przebarwienia skóry, świąd, suchość skóry, rumień, siniaki, nasilona potliwość, mimowolne oddawanie moczu, zaburzenia oddawania moczu, nietrzymanie moczu, brak miesiączki, krwawienie z dróg rodnych, zaburzenia miesiączkowania, zaburzenia dotyczące pochwy, ból jąder, ból w klatce piersiowej, astenia, obrzęk, ból w miejscu wstrzyknięcia, uszkodzenie skóry.
Intron A - interakcje
Stosowanie leku w skojarzeniu z telbiwudyną jest przeciwwskazane. Musi być zachowana ostrożność podczas stosowania leków narkotycznych, nasennych i uspokajających równocześnie z preparatem. Stosując preparat w skojarzeniu z innymi lekami o potencjalnym działaniu mielosupresyjnym należy zachować ostrożność. Interferony mogą wpływać na metaboliczne procesy utleniania. Należy o tym pamiętać w czasie jednoczesnego stosowania innych leków, które są metabolizowane tą drogą, jak pochodne ksantyny - teofilina lub aminofilina. W czasie jednoczesnego stosowania pochodnych ksantynowych, należy monitorować stężenie teofiliny w osoczu i w razie konieczności zmodyfikować dawki leków. Podawanie preparatu jednocześnie z innymi chemioterapeutykami (np. Ara-C, cyklofosfamidem, doksorubicyną, tenipozydem) może prowadzić do zwiększenia ryzyka toksyczności (nasilenie i czas trwania).
Intron A - dawkowanie
Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu B: zalecana dawka mieści się w zakresie od 5 do 10 mln j.m. podawanych podskórnie 3 razy w tyg. (co 2. dzień) przez okres 4 do 6 mies. Podawaną dawkę należy zmniejszyć o 50 % w przypadku wystąpienia zaburzeń hematologicznych (liczba białych krwinek <1500/mm3, granulocytów <1000/mm3, płytek krwi <100 000/mm3). Leczenie należy przerwać w przypadku ciężkiej leukopenii (<1200/mm3), ciężkiej neutropenii (<750/mm3) lub ciężkiej małopłytkowości (<70 000/mm3). Jeśli u pacjenta po 3-4 miesiącach leczenia (maksymalną tolerowaną dawką leku) nie ma poprawy dotyczącej HBV-DNA w surowicy, leczenie preparatem należy przerwać.
Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu C: preparat podawany jest dorosłym pacjentom podskórnie w dawce 3 mln j.m. 3 razy w tyg. (co 2. dzień), zarówno w monoterapii, jak i w skojarzeniu z rybawiryną. Dzieci w wieku 3 lat lub starsze i młodzież: preparat podawany jest podskórnie w dawce 3 mln j.m./m2 pc. 3 razy w tygodniu (co 2. dzień) w skojarzeniu z rybawiryną w postaci kapsułek lub roztworu doustnego w dwóch dawkach podzielonych podawanych z posiłkiem (rano i wieczorem). Pacjenci z nawrotem choroby (dorośli): preparat jest podawany w leczeniu skojarzonym z rybawiryną. Na podstawie wyników badań klinicznych, z których dostępne dane dotyczą leczenia przez 6 mies., zaleca się, aby pacjenci byli leczeni preparatem w skojarzeniu z rybawiryną przez 6 mies. Pacjenci dotychczas nie leczeni: dorośli: skuteczność preparatu jest zwiększona, gdy stosuje się go w skojarzeniu z rybawiryną; preparat należy podawać w monoterapii głównie w przypadku nietolerancji lub przeciwwskazań do stosowania rybawiryny. Preparat w leczeniu skojarzonym z rybawiryną: na podstawie wyników badań klinicznych, z których dostępne dane dotyczą leczenia przez 12 mies., zaleca się, aby pacjenci byli leczeni preparatem IntronA w skojarzeniu z rybawiryną przez co najmniej 6 mies. Leczenie należy kontynuować przez kolejne 6 mies. (tj. łącznie 12 mies.) u pacjentów, u których nie stwierdza się HCV-RNA w 6. mies. leczenia i u których przed leczeniem występowało duże miano wirusa o genotypie 1 (co określono w próbce pobranej przed leczeniem). Aby wydłużyć leczenie do 12 mies., należy brać pod uwagę inne negatywne czynniki prognostyczne (wiek >40 lat, płeć męska, włóknienie wątroby z powstawaniem mostków). W czasie badań klinicznych u pacjentów, u których nie stwierdzono odpowiedzi wirusologicznej po 6 mies. leczenia (HCV-RNA poniżej dolnej granicy wykrywalności), nie wystąpiła trwała odpowiedź wirusologiczna (HCV-RNA poniżej dolnej granicy wykrywalności w 6 mies. po zakończeniu badania). Preparat w monoterapii: optymalny okres leczenia preparatem w monoterapii nie jest jeszcze w pełni określony. Zaleca się stosowanie przez okres od 12 do 18 mies. Zaleca się, aby stosować preparat w monoterapii przez co najmniej 3-4 mies., a następnie oznaczyć HCV-RNA. Leczenie należy kontynuować u pacjentów z ujemnym wynikiem oznaczenia HCV-RNA. Dzieci i młodzież: skuteczność i bezpieczeństwo preparatu w skojarzeniu z rybawiryną badano u dzieci i młodzieży, wcześniej nie leczonych z powodu przewlekłego zapalenia wątroby typu C. Genotyp 1: zalecany czas leczenia wynosi 1 rok. U pacjentów, u których nie stwierdzono odpowiedzi wirusologicznej po upływie 12 tyg. leczenia jest bardzo małe prawdopodobieństwo uzyskania stałej odpowiedzi wirusologicznej (negatywna wartość prognostyczna 96 %). Zaleca się, aby u dzieci i młodzieży otrzymujących leczenie skojarzone produktem IntronA i rybawiryną przerwać terapię, jeżeli w 12. tygodniu wartość HCV-RNA spadnie <2 log10 w porównaniu z wartością przed leczeniem, bądź w przypadku wykrycia HCV-RNA w 24. tygodniu leczenia. Genotyp 2/3: zalecany czas leczenia wynosi 24 tyg.
Białaczka włochatokomórkowa: zalecaną dawką są 2 mln j.m./m2 pc., podawane podskórnie 3 razy w tyg. (co 2. dzień) zarówno u pacjentów po splenektomii, jak i u tych, u których nie wykonywano splenektomii. U większości pacjentów z białaczką włochatokomórkową normalizacja jednej lub więcej zmiennych hematologicznych występuje w ciągu jednego do dwóch miesięcy leczenia preparatem. Poprawa w zakresie wszystkich trzech parametrów hematologicznych (liczba granulocytów, liczba płytek krwi i stężenie hemoglobiny) może wymagać 6 lub więcej miesięcy. Schemat ten należy utrzymywać, chyba że choroba wykazuje szybki postęp lub pojawią się objawy ciężkiej nietolerancji.
Przewlekła białaczka szpikowa: zalecaną dawką preparatu jest 4 do 5 mln j.m./m2 pc., podawane podskórnie codziennie. U niektórych pacjentów nastąpiła poprawa po stosowaniu preparatu w dawce 5 mln j.m./m2 pc., podawanym podskórnie codziennie, w leczeniu skojarzonym z cytarybiną (Ara-C) w dawce 20 mg/m2 pc., podawaną podskórnie codziennie, przez 10 dni w miesiącu (do maksymalnej dawki dobowej 40 mg). Po uzyskaniu kontroli nad liczbą krwinek białych należy podawać maksymalną tolerowaną dawkę preparatu (4 do 5 mln j.m./m2 pc. codziennie), aby utrzymać remisję hematologiczną. Stosowanie preparatu należy przerwać po 8 do 12 tyg., jeżeli nie uzyska się co najmniej częściowej remisji hematologicznej lub klinicznie istotnego zmniejszenia liczby komórek białaczkowych.
Szpiczak mnogi: leczenie podtrzymujące: u pacjentów w fazie plateau (ponad 50 % zmniejszenie stężenia białka monoklonalnego) po wstępnej chemioterapii indukcyjnej, interferon alfa-2b można podawać w monoterapii, podskórnie, w dawce 3 milionów j.m./m2 pc. 3 razy w tyg. (co 2. dzień).
Chłoniak grudkowy: dodatkowo z chemioterapią można podawać interferon alfa-2b podskórnie w dawce 5 mln j.m. trzy razy w tygodniu (co drugi dzień) przez okres 18 mies. Zaleca się stosowanie schematów podobnych do CHOP, ale kliniczne doświadczenie dotyczy tylko schematu CHVP (cyklofosfamid, doksorubicyna, tenipozyd i prednizolon).
Rakowiak: zwykle stosowaną dawką jest 5 mln j.m. (3 do 9 mln j.m.), podawane podskórnie 3 razy w tyg. (co 2, dzień). Pacjenci z zaawansowaną chorobą mogą wymagać dawki dobowej 5 mln j.m. Podawanie leku należy przerwać na czas operacji i okres pooperacyjny. Leczenie można kontynuować tak długo, jak długo pacjent reaguje na leczenie interferonem alfa-2b.
Czerniak złośliwy: jako leczenie indukcyjne, interferon alfa-2b podawany jest dożylnie w dawce 20 mln j.m./m2 pc. codziennie przez 5 dni w tygodniu przez okres 4 tygodni; obliczona dawka interferonu alfa-2b jest dodawana do 0,9 % (9 mg/ml) roztworu chlorku sodu do wstrzykiwań i podawana w 20-minutowym wlewie. W leczeniu podtrzymującym zaleca się dawkę 10 mln j.m./m2 pc. podawaną podskórnie przez 3 dni w tygodniu (co 2. dzień), przez 48 tyg. Jeżeli w czasie leczenia interferonem alfa-2b wystąpią ciężkie działania niepożądane, zwłaszcza jeśli liczba granulocytów zmniejszy się <500/mm3 lub stosunek aktywności AlAT/AspAT zwiększy się >5 razy powyżej górnej granicy normy, należy odstawić lek do czasu aż ustąpią działania niepożądane. Podawanie interferonu alfa-2b można ponownie rozpocząć, stosując 50% poprzedniej dawki. Jeśli po zmianie dawki utrzymuje się nietolerancja lub jeśli liczba granulocytów zmniejszy się <250/mm3, lub stosunek AlAT/AspAT wzrośnie >10 razy powyżej górnej granicy normy, leczenie interferonem alfa-2b należy przerwać. Pomimo iż optymalna (minimalna) dawka konieczna do uzyskania pełnej poprawy klinicznej jest nieznana, należy podawać pacjentom zalecane dawki, a w przypadku wystąpienia toksyczności zmniejszać je jak opisano wyżej.
Intron A - uwagi
Ze względu na występujące podczas leczenia zaburzenia zębów i przyzębia pacjenci powinni dokładnie myć zęby 2 razy na dobę i poddawać się regularnym badaniom stomatologicznym. Preparat zawiera <1 mmol sodu w jednej fiolce, co oznacza, że jest "wolny od sodu". Należy pacjenta poinformować, że w czasie leczenia preparatem może odczuwać zmęczenie, senność lub splątanie, dlatego zaleca się, aby nie prowadził samochodu ani nie obsługiwał maszyn w ruchu.
